Elizabeth - First Excommunications

Elizabeth - First Excommunications

1.Caspian / 2.The Ash Can School / 3.The Third Partition / 4.Adieu C.A. (or My Lover was a Red Coat) / 5.Agood Stabbing / 6.Diminishing Returns / 7.K/S / 8.War is Beautiful / 9.(Dance) Into the Heart of Your Enemy / 10.Year of the Horse / 11.Dachau, Baby!

Pop Echo / 16 April 2007

  

Η σύγχρονή New Wave σκηνή χτισμένη πάνω στα γερά θεμέλια της μελαγχολικής καρδιάς του Manchester υψώνεται αγέρωχα κοντά στον δημιουργό της που παραμένει νέος και εξακολουθεί να γοητεύει μια αντισυμβατική γενιά που αγαπάει την μονοτονία και το χρώμα της νύχτας παρακολουθώντας τα σκοτεινά αστέρια να γεννιούνται και να πεθαίνουν… …και η ιστορία συνεχίζεται για πάντα…

…στον τοίχο το ημερολόγιο έγραφε 20 Μαρτίου 1980 (!) ο ψυχρός πόλεμος σιγόβραζε και ο ταχυδρόμος είχε αφήσει ένα πακέτο στην είσοδο του σπιτιού. Το πακέτο ήταν από τον Καναδά μια τόσο συμπαθητική μουσικά χώρα που δυστυχώς πολλές φορές περνάει απαρατήρητη. Μόλις είχα λάβει το ντεμπούτο άλμπουμ των Elizabeth, μιας νέας σχετικά μπάντας από το μακρινό Vancouver. Στο εξώφυλλο ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σχέδιο του El Lissitzky σε σκούρο καφέ φόντο με έκανε να ψάχνω που είναι γραμμένο το FAC !

Ο Lissitzky, ένας avant-garde καλλιτέχνης από τους πρωτεργάτες του Ρωσικού κονστρουκτιβισμού (καλλιτεχνικού κινήματος της μετα-επαναστατικής Ρωσίας με ιδρυτή τον Malevitch), επηρέασε τους φουτουριστές του Marinetti που ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης της παρέας του Peter Saville του καλλιτέχνη που κρύβεται πίσω από τα εξαιρετικά εξώφυλλα της πρωτοποριακής εταιρίας πείραμα Factory Records. Με αρκετά εξώφυλλα επηρεασμένα ή δανεισμένα από έργα  εκείνης της εποχής όπως αυτό των Wake στην Factory Benelux το 12’’ “Something Outside” που είναι και αυτό σχέδιο από αφίσα του Lissitzky.

Το περσινό καλοκαίρι στο site των Elizabeth ανακοινώθηκε για πρώτη φορά η κυκλοφορία του άλμπουμ τους. Τα μουσικά δείγματα ήταν αρκετά δυνατά να με κάνουν να θέλω να το αποκτήσω το συντομότερο. Δυστυχώς οι μήνες περνούσαν και η κυκλοφορία αργούσε ώσπου μια μικρή ανεξάρτητη ποπ εταιρία από το Edmonton, η PopEcho, ανέλαβε τελικά την κυκλοφορία.

Το First Excommunications περιέχει 11 τραγούδια 4 εκ των οποίον υπήρχαν και στο πρώτο τους single “Blick Α” σε διαφορετική  ηχογράφηση που κυκλοφόρησε  το 2004. Τα Caspian, War is beautiful, The third Partition αλλά και το (Dance) Into the heart of your Enemy σε demo εκτέλεση όμως, υπάρχουν σε αυτό το single με εξώφυλλο το «αφηρημένο δωμάτιο» έργο επίσης από τον σύντροφο Lissitzki όπως τον αποκαλούν.

 

Η αριστερή ιδεολογία είναι ξεκάθαρη στους στοίχους όλων των κομματιών τους με μία μουσικά πολεμική ατμόσφαιρα να πλανιέται σε όλο τον δίσκο παρόμοια με αυτή που βγάζει το Walked in line. Είναι φανατικοί των Joy Division άλλωστε, το δηλώνουν ξεκάθαρα και είναι περήφανοι για αυτό. Η μουσική τους επιρροή όμως δεν περιορίζεται μόνο στο post-punk από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 υπάρχει και το φίλτρο του χρόνου που φτάνει μέχρι την σημερινή εποχή.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου η δύναμη το πάθος και το μουσικό αλλά και ψυχικό κρεσέντο δίνεται ολοκληρωτικά στον ακροατή. Ο ρομαντισμός και η μελωδία ξεπροβάλουν ελάχιστα  όπως στο ρεφρέν του  “Adieu C.A. (or My Lover was a Red Coat)” για να ξανακρυφτούν καλά πίσω από τις ισχυρές κιθάρες που κοιτάνε νοσταλγικά το παρελθόν και κατάματα το μέλλον. Η φωνή του τραγουδιστή πολλές φορές φτάνει σε σημεία υπερβολικού λυγμού που όμως αυτό αναδεικνύει την εκκεντρικότητα της. Σε μία από τις αρχικές τους ηχογραφήσεις στο “Third Partition” είναι ξεκάθαρη η καναδική ηχητική μορφολογία που φένεται να ακολουθεί τις συμπατριώτισσες τους The Organ! Στα νεότερα γραμμένα τραγούδια όπως τα a “Good Stabbing”, “Diminishing Returns” και “The Ash Can School” διαφαίνεται μία προσέγγιση σε πιο μοντέρνες  indie μουσικές δομές όπως αυτές έχουν παρουσιαστεί και εξελιχθεί από τους Bloc Party με απούσα όμως την ποπ και την μελωδία και με μία αδύναμη παραγωγή. Κιθάρες να ανεβοκατεβαίνουν με ασύμμετρα μπάσα και τύμπανα να ακολουθούν σε μη προβλεπόμενους ρυθμούς.  Στο σχεδόν instrumental “K/S” όμως η ατμόσφαιρα επιστρέφει στο παρελθόν όπου σε κάποια στιγμή του τραγουδιού ακούγεται μια ιδιαίτερη φωνή χαμένη μέσα στον πυκνό ήχο που δίνει την εντύπωση ότι είναι του θρυλικού αυτόχειρα βγαλμένη μέσα από μαρμάρινη παραμόρφωση για να εμψυχώσει την επιθετικότητα τους. Ενώ το αντιπολεμικό “War is beautiful” που ακολουθεί με τον φουτουριστικό σαρκασμό των στίχων και την ισοπεδωτική μελωδία προετοιμάζει το έδαφος για το μονότονο baseline στο “(Dance) Into the heart of your enemy” που είναι πολύ ανώτερο από το demo με ένα εξαιρετικό rhythm section ξεριζωμένο από την καρδία και την ψυχή που καίγεται και με μια παγωμένη φωνή να τραγουδάει …the violence of the nature can repeal the eyes…

Είκοσι εφτά χρόνια μετά το τέλος ή την αρχή έρχεται μια χρονιά που προβλέπεται πλούσια σε post-punk-new-wave συνθέσεις! Με τους Interpol και τους Editors να κυκλοφορούν τις νέες τους δουλειές μέσα στο καλοκαίρι και τους Elizabeth να συνυπάρχουν με ένα ορμητικό άλμπουμ που κλέβει την αναπνοή της σημερινής θλιμμένης γενιάς και θανατώνει την επιφανειακή διαφορετικότητα της κάνοντας την φλόγα του αιώνιου νέου να μην σβήσει ποτέ…

 

Rating: 8,2 / 10
Gotemp

 

Free Songs from EP ‘Blick Α’ on Last.fm:
Caspian • The third Partition • (Dance) Into the heart of your Enemy

  Elizabeth - War is Beautiful video

  comments & discussion

• Read more about Elizabeth - First Excommunications

Daemonia Nymphe - Krataia Asterope

Daemonia Nymphe - Κραταιά Αστεροπή

01. Esodos / 02. Krataia Asterope / 03. Daemonos / 04. Nocturnal Hekate / 05. Mouson / 06. Dios Astrapaiou / 07. Divine Goddess Of Fertility / 08. Sirens Of Ulysses / 09. To Goddess Mnemosyne / 10. Hymenaios / 11. Ecstatic Orchesis  

Prikosnovenie / 24 April 2007 

 

Μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία τους στη γαλλική Prikosnovenie τα τελευταία χρόνια, που εκφράστηκε τόσο μέσα από την κυκλοφορία των δικών τους άλμπουμ όσο και από τις συνεργασίες τους με διαφορετικούς μουσικούς του εν λόγω label (Love Sessions - Louisa John-Krol, Lys, Gor κ.α) αλλά και όχι μόνο (Christian Wolz - Von Magnet, Beefcake, Mimetic κ.α), καθώς και από αξιομνημόνευτες εμφανίσεις τους εκτός Ελλάδος (Λειψία - WGT Festival - Ιταλία) , οι Δαιμόνια Νύμφη συνεχίζουν το δισκογραφικό τους ταξίδι στα άδυτα των αρχαίων ελληνικών μύθων με μία καινούρια κυκλοφορία τιτλοφορούσα "Κραταιά Αστερoπή". Η ισχυρή αστραπή του Δία που του εδόθη από τους Κύκλωπες όταν αυτός τους ελευθέρωσε μαζί με τους εκατόγχειρες, προκειμένου να συμμαχήσουν εναντίον των Τιτάνων κατά τη διάρκεια της φοβερής τιτανομαχίας που συγκλόνισε τη γη. Η νίκη για τους Ολύμπιους δεν άργησε να έρθει και έτσι ο Δίας έρχεται να διαδεχθεί μία παλαιότερη και πρωτόγονη γενιά θεών. Είναι σοφότερος, έχει ανώτερες αξίες και εκπροσωπεί φυσικές δυνάμεις. Γι' αυτό άλλωστε και του αποδίδονται τα επίθετα "αστραπαίος - βρονταίος - κεραύνιος".

(Ζεύ Κρόνιε, σκηπτούχε, καταιβάτα, ομβριμόθυμε,
παντογένεθλ', αρχή πάντων πάντων τε τελευτή,
σεισίχθων, αυξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα,
άστραπαίε, βρονταίε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεϋ·
κλύθί μου, αιολόμορφε, δίδου δ' υγίειαν άμεμφή
ειρήνην τε θεάν καί πλούτου δόξαν άμεμπτον.)

Με την "Κραταιά Αστεροπή" οι Δαιμόνια Νύμφη επιχειρούν μία εκ νέου κατάδυση σε έναν κόσμο τόσο ονειρικό όσο και πραγματικό που βρίθει μίας εσωτερικής διάθεσης και μίας φωτογενούς πνευματικότητας, αποτελώντας εν γένει μία ειλικρινή προσπάθεια ενσάρκωσης των αρχαίων ελληνικών μουσικών δρώμενων σε ένα σύγχρονο πλαίσιο αντίληψης με απόλυτο σεβασμό τόσο στη μουσική δημιουργία όσο και στο θεωρητικό υπόβαθρο, δηλαδή στη στιχουργική θεματική που αναβιώνει τους πραγματικά εκπληκτικούς και μεγαλειώδεις ορφικούς κυρίως, αλλά και ομηρικούς ύμνους, και όχι μόνο. Άλλωστε η αρχαία ελληνική παράδοση έχει την απαράμιλλη δυνατότητα να αποτελέσει αστείρευτη πηγή έμπνευσης αλλά και μελέτης από όπου μπορεί να προκύψουν αξιολογώτατες μουσικές και κατ' επέκτασιν καλλιτεχνικές δημιουργίες. Συνοδοί τους σ' αυτήν τη διαδρομή για μία ακόμη φορά τα πιστά και μοναδικά αντίγραφα αρχαίων μουσικών οργάνων που κατασκευάζει ο Νικόλαος Μπρας, όπως η λύρα, βάρβιτος, πανδούρα, κρόταλα, φλάουτο και άλλα. Η παγανιστική folk διάθεση που τους χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς, παρουσιάζεται στην "Κραταιά Αστεροπή" τονισμένη με ένα ιδιαίτερο σθένος, ένα πηγαίο δυναμισμό που συνθέτει μία ατμόσφαιρα έντονη, ενίοτε ψυχικής έξαρσης, πλήρως εναρμονισμένης με τον κραταιό ήχο των κρουστών που δονεί τον αιθέρα. Ο συνδυασμός αυτού του τελετουργικού δυναμισμού που εκφράζεται με ανδρικά φωνητικά, μαζί με τις ουράνιες μελωδίες και τις αιθέριες γυναικείες φωνές, συνθέτουν ένα κλίμα μαγικό που φέρνει στο νου το σαγηνευτικό τραγούδι των σειρήνων στις περιπέτειες του Οδυσσέα. Η ελεύθερη απόδοση αυτών των στοιχείων της αρχαίας παράδοσης δημιουργεί τη δίοδο όπου συναντώνται οι διαχρονικοί ύμνοι του μακρινού παρελθόντος με τη σημερινή τους έκφραση σε επίπεδο εσωτερικό, συναισθηματικό δίδοντας μία αρχέγονη διάσταση που τελικά νικά το χρόνο. Το χρόνο που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει.

Η "Κραταιά Αστεροπή" διανθίζεται και από την επιβλητική συμμετοχή του Αντώνη Ξυλούρη (Ψαραντώνη) αδερφό του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη, ο οποίος με την κρητική λύρα και την εκφραστική του φωνή επικαλείται τον "περιφανή και ανίκητο αστραπαίο Δία" μέσω ενός εντυπωσιακού δείγματος της κρητικής μουσικής παράδοσης, από τον τόπο που γέννησε τον "πατέρα των θεών" (Δικταίον Άντρον)

''Κικλήσκω μέγαν, αγνόν, ερισμάραγον, περίφαντον,
αέριον, φλογόεντα, πυρίδρομον, αεροφεγγή,
άστράπτοντα σέλας νεφέων παταγοδρόμωι αυδήι,
φρικώδη, βαρύμηνιν, άνίκητον θεόν άγνόν,
άστραπαίον Δία, παγγενέτην, βασιλήα μέγιστον,
ευμενέοντα φέρειν γλυκερήν βιότοιο τελευτήν."

"Επικαλούμαι τον μεγάλο, ιερόν, περιφανή, βροντώδη,
νεφελώδη, φλόγινο, πυρόδρομο, αερόφεγγο,
αυτόν πού αστράφτει των νεφών το φως με γοργοβρόντητη φωνή,
τρομαχτικό, οξύθυμο, ανίκητο αγνό θεό,
αστραπαίο Δία, παγγενήτορα, μέγιστο βασιλέα,
να φέρνει ευμενής γλυκύ τέλος του βίου"

Οι ορφικοί ύμνοι προς τις Μούσες, τον Αστραπαίο Δία, τον Δαίμονα, και τη Μνημοσύνη συμπληρώνονται από εκείνον προς την Εκάτη, τη θεά της μαγικής τέχνης στον κάτω κόσμο, την πανίσχυρη Κυρία των τριών βασιλείων : γης, ουρανού και θάλασσας. Μία συναισθηματικά φορτισμένη, καθαρτική, υποβλητική σχεδόν εξαγνιστική ωδή με ακαταμάχητη δύναμη.

''Είνοδίαν Έκάτην κλήιζω, τριοδίτιν, έραννήν,
ουρανίαν χθονίαν τε και ειναλίαν, κροκόπεπλον,
τυμβιδίαν, ψυχαίς νεκύων μετά βακχεύουσαν,
Περσείαν, φιλέρημον, αγαλλομένην ελάφοισι,
νυκτερίαν, σκυλακίτιν, αμαιμάκετον βασίλειαν,
 
θηρόβρομον, άζωστον, απρόσμαχον είδος εχουσαν,
ταυροπόλον, παντός κόσμου κληιδούχον άνασσαν,
ηγεμόνην, νύμφην, κουροτρόφον, ουρεσιφοίτιν,
λισσόμενος κούρην τελεταίς οσίαισι παρείναι
βουκόλωι εύμενέουσαν αεί κεχαρηότι θυμώι.''

''Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την έρασμία,
την ουράνια τη γήινη καί τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,

ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή πού ακαταμάχητη έχει την όψη,
την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ήγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη,
την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στίς όσιες τελετές
ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.''

Εκτός όμως των ύμνων, περίοπτη θέση στην "Κραταιά Αστεροπή" διακατέχει και η λυρική ποίηση της Σαπφούς, αυτής της μεγάλης ποιήτριας από την Ερεσσό της Λέσβου με τον "Υμέναιο". Ο Υμέναιος θεωρείται ο θεός - προστάτης του γάμου και οδηγός της νυφικής πομπής προς τον οποίο απευθύνονται τα γαμήλια τραγούδια, καθώς επίσης και το ίδιο το γαμήλιο άσμα που τραγουδούν οι φίλες και οι θεραπαινίδες της νύφης καθώς τη συνοδεύουν από το πατρικό της στο σπίτι του γαμπρού. Η ατμόσφαιρα λοιπόν μετατρέπεται βαθμηδόν σε εορταστική, ευχάριστη όπου οι όμορφες γυναικείες φωνές τέρπουν την ακοή αλλά και ευφραίνουν την καρδιά. Βρισκόμαστε ένα σκαλοπάτι πριν το τέλος της "Κραταιάς Αστεροπής" που αν μη τι άλλο οφείλει να αποδώσει τιμές στον Διόνυσο. Και τελικά το πράττει. Μία βακχική ατμόσφαιρα, πλήρους έκστασης έρχεται να πλημμυρίσει το χώρο, οι μάσκες ήδη είναι πάνω στα πρόσωπα, σάτυροι, σειληνοί και κισσοσκεπείς νέοι και νέες χορεύουν μέσα σε ένα πανδαιμόνιο ήχων, κρασιού και λουλουδιών. Ο Βάκχος εξευμενίστηκε..!

 

• Read more about Daemonia Nymphe - Krataia Asterope

Nine Inch Nails - Year Zero

Nine Inch Nails - Year Zero

01. Hyperpower! / 02. The Beginning Of The End / 03. Survivalism / 04. The Good Soldier / 05. Vessel / 06. Me, I'm Not / 07. Capital G / 08. My Violent Heart / 09. The Warning / 10. God Given / 11. Meet Your Master / 12. The Greater Good / 13. The Great Destroyer / 14. Another Version Of The Truth / 15. In This Twilight / 16. Zero-Sum

Interscope / 16 April 2007

 

   Πολλά έχουν ειπωθεί για το Year Zero. Γενικά οι κριτικοί λένε ότι είναι τόooσο καλύτερο από το προηγούμενο. Σύμφωνα με το Pitchfork και τον ίδιο τον Ρέζνορ, είναι απαλλαγμένο σε μεγάλο βαθμό από το φόβο που τον περιόριζε σε προηγούμενες κυκλοφορίες. Σύμφωνα με το Future Music, αφήνει το «τραγούδι να μιλήσει» και είναι πιο λιτό… Για να δούμε όμως τι γεύση αφήνει στην καλικαντζαρίσια γλώσσα…

   Το hyperpower ξεκινάει και δίνει πολλές προσδοκίες, με πνιχτό βρώμικο θόρυβο και κραυγές στο υπόβαθρο. Αλλά μετά… πραγματικά δεν ξέρω γιατί υπάρχουν τα επόμενα 3 κομμάτια, γιατί το survivalism έγινε single κλπ. Το With Teeth μπορεί να κουράζει, αλλά τουλάχιστον κάτι μού έχει μείνει από τα πρώτα κομμάτια (και όχι μόνο).
   Ο  καλός στρατιώτης τουλάχιστον δεν έχει αυτή τη δήθεν καφρίλα, εξαφανίζει την κιθάρα και είναι αρκετά μελωδικός, ώστε να μας προετοιμάσει για την πρώτη πραγματικά καλή στιγμή: το vessel. Βαριά Nine Inch Nails riffs, διάφοροι σύντομοι θόρυβοι, hats σε παιχνίδια, ένα πραγματικά industrial κομμάτι όπου η σύνθεση παίρνει την σκυτάλη από τη φωνή του Trent και αφήνεται να δημιουργήσει. The downward spiral εποχές;
   Σχεδόν! Το υπόλοιπο άλμπουμ μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό για την εποχή του όπως το downward spiral, αλλά κρατάει το επίπεδο αρκετά ψηλά, και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να αντιγράψει αυτό το κλασσικό άλμπουμ, τουλάχιστον όχι με τον αναμενόμενο τρόπο: αντί να πάρει τα κιθαριστικά χιτάκια και να τα βγάλει φωτοτυπίες επί φωτοτυπιών (ονόματα δεν λέμε, fragile δεν θίγουμε), εξερευνεί μετά από καιρό τις ατμοσφαιρικές αλλά και πειραματικές πλευρές του συγκροτήματος, με πληθώρα τριπαριστών παραμορφωμένων ρυθμών, σχετικά μινιμαλιστικών συνθέσεων και θορύβων που πετάγονται αριστερά/δεξιά σε διάφορα σημεία.
   Κάπου εδώ, αν το cd που αλλάζει χρώμα, οι πληροφορίες για το αντι-πατριωτικό περιεχόμενο και οι φήμες στο ίντερνετ δεν σας έχουν ήδη βάλει στο παιχνίδι του Year Zero, θα σας βάλει το Capital G: ένα σαφώς ειρωνικό και αντι-μπουσικό κομμάτι, με την διορατικότητα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα από το συνηθισμένο σπορ του Bush-bashing: «there’s a lot of me inside you, maybe you’re afraid to see» μάς λέει ο Τρεντ, ως Μπους, σε αυτό το κομμάτι, και μας στέλνει να ψαχνόμαστε…
    Οι υπόλοιποι στίχοι του άλμπουμ μπορεί να μην έχουν πολλές τέτοιες έξυπνες στιγμές, αλλά περιγράφουν διάφορα ζοφερά πράγματα από το «Έτος 0» - 15 χρόνια από τώρα, σε μια Αμερική που συνεργάζεται με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο στην καταπίεση των ελευθεριών και στο κυνήγι των τρομοκρατών. Σκοτεινές, σχεδόν υπερβολικά γραφικές, καταστάσεις. Όμως, έχω δει αρκετά πράγματα εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο που με κάνουν να φοβάμαι αυτές τις καταστάσεις ως πιθανές.
    Και έτσι πρέπει να ειδωθεί το άλμπουμ αυτό, σαν σάουντρακ σε αυτό το παιχνίδι με κρυμμένα λινκς, αναφορές από το έτος 0 και άλλα πολλά που θα βρείτε με λίγη αναζήτηση στο ίντερνετ. Εξαιρετική προώθηση και ενδιαφέρουσα ασχολία, όλες αυτές οι σελίδες περί του «Έτους 0» είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που παίρνετε μαζί με το δίσκο.

   Αλλά για να επιστρέψουμε στα μουσικά, το άλμπουμ όντως συνεχίζει με σχεδόν ολοκληρωτική απουσία της κιθάρας, καθώς και των γκαρισμάτων στα οποία μάς έχει συνηθίσει ο Τρεντ. Πλησιάζοντας τα όρια του αντι-εμπορικού, δεν έχει ρεφραίν και μελωδίες που θα μείνουν στο μυαλό, και οι δομές του είναι εξαιρετικά ρευστές, κάτι που δουλεύει ιδιαίτερα καλά (με αξιοπρεπή ηχεία και προσοχή) στα υπνωτικά «The Greater Good» και «Zero Sum». Αν και το τελευταίο δεν μου προκάλεσε τις ανατριχίλες του «Right Where It Belongs» (γιατί πάντα γίνονται συγκρίσεις με το προηγούμενο άλμπουμ), έχει ένα απολαυστικό μπάσο, ψιθύρους, μελωδίες και μια λεπτότητα για την οποία δεν διακρίνονταν μέχρι τώρα οι Nine Inch Nails.

   Εν ολίγοις, αντιπατριωτικό στο στίχο, μη-αμερικανιά στη μουσική. Σαφώς πιο ηλεκτρονικό, σαφώς πιο industrial, σαφώς πιο ελεύθερο. Αν υπήρχε και λίγη σύνεση στο να πεταχτούν μερικά από τα 16 κομμάτια, γιατί δεν χρειάζονται όλα πραγματικά, θα ήταν και πιο μεστό. Μια πολύ σοβαρή στιγμή που αξίζει ακρόασης από όλους μας, αλλά θα απογοητεύσει όποιον ψάχνει για κάποια υποψία club hit (ίσως το in this twilight, σε κάποιο κλαμπ που αρέσκεται στα χαμηλά bpm, σαν το Dark Sun, προς την αρχή του προγράμματος;).

 

 

Rating:  8 / 10 [ως διαδραστική εμπειρία συνολικά]
Tec-goblin

NIN - Survavalism video

 

comments & discussion 

• Read more about Nine Inch Nails - Year Zero

The Horrors - Strange House

Από που ξεφύτρωσε τώρα αυτό;
Κι αν η λογική απάντηση είναι «από την Βρετανία!» να ξαναρωτήσω. Πώς στο καλό βγήκε αυτό το συγκρότημα, με αυτόν τόν ήχο, το συγκεκριμένο image και βρέθηκε και στο εξώφυλλο του NME πριν καν κυκλοφορήσει δίσκο; Τι δουλειά έχουν οι Horrors στον κόσμο της ανεξάρτητης ποπ σκηνής των Kaiser Chiefs και των Klaxons; Τι σχέση μπορεί να έχουν με τα καλογυαλισμένα hype-songies που ανεβοκατεβαίνουν τα charts της Γηραιάς Αλβιόνας; Σε ποιό έτος βρισκόμαστε και γιατί μου αρέσουν τόσο ρε γαμώτο;
Μια ντουζίνα ερωτήσεις που κυλάνε αβίαστα ύστερα από 2 λεπτά μόλις ακρόασης... Μπορώ να απαντήσω σε όλες μονολεκτικά και να μη κουραζόμαστε (εγώ να γράφω, εσείς να διαβάζετε) αλλά μετά ποιος ξέρει τι θα άκουγα από τους υπόλοιπους συντάκτες που τους ζητάω minimum 450 λέξεις για κάθε review... Πάμε λοιπόν:

Λίγο το όνομα, περισσότερο οι φωτογραφίες, ακόμα πιο πολύ τα gossips και διάφορες κακεντρέχειες γύρω από το όνομά τους, ε, δεν θες και πολύ για να ενδιαφερθείς. Ετσι λοιπόν, προς το τέλος της περασμένης χρονιάς έπεσε στα χέρια μου το τρίτο τους single “count in fives”. Την ώρα που το άκουγα έτυχε να κάνω chat (όλοι κάνετε, ok?) και χωρίς να το καταλάβω ακολούθησε το εξής on-line παραλήρημα:

“To καλύτερο single της χρονιάς με διαφορά! Είναι ζαλιστικό, μου θυμίζει όλη την «ανεξαρτίλα» των 80s μαζί, μια δόση psyche-60s αιθητική, έχει σκοτάδι, αλλά περίεργο... δεν ταιριάζει με την εποχή...ε κτός κι αν είναι έτσι η εποχή που έρχεται, μακάρι... Το ακούω για 3^η φορά σερί... χμμμ...Birthday Party, The Cramps, Fleshtones, New York Dolls, The Damned  και δεν ξέρω τι άλλο...πρωτόγονος ήχος. Μου αρέσει που μοιάζει σα να σκίζεται το λαρύγγι του όταν τραγουδάει! Και αυτό το cyclin’ organ…”
Φαντάζομαι είναι φανερό ότι είχα εκστασιαστεί και δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει πολύ συχνά πλέον. Δεν ξέρω αν έφταιγε ότι το songie ήταν τόσο καλό ή απλά τόσο καλύτερο και διαφορετικό από αυτά που άκουγα εκείνες τις μέρες, αλλά έξι μήνες μετά , το “count in fives” ακούγεται εξίσου φρέσκο και προσωπικό αγαπημένο μου soundtrack για το επόμενο air-guitar, air-drums, air-organ, air-βούρτσα στον καθρέφτη festival… καταλαβαίνετε...
Μετά από ένα τέτοιο τραγούδι-δυναμίτη, που στιχουργικά αναφέρεται στην παιδική εμμονή του Farris να χωρίζει τα πάντα σε group των πέντε(?!), έμενε να δουμε τι θα μας έφερνε και το πρώτο τους album.
To «Παράξενο Σπίτι» των Horrors λοιπόν, το οποίο θα φαινόταν ακόμα πιο παράξενο αν δεν είχαν προηγηθεί τα 4 singles που ουσιαστικά μετρίασαν λίγο την έκπληξη της πρώτης επαφής, καταλαμβάνοντας το 1/3 ολόκληρου του δίσκου.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που έβαζα τους Horrors στο cd player μου ερχόντουσαν ξανά και ξανά οι ερωτήσεις της εισαγωγής. Οσο όμως τους αφήνεις να ακούγονται στα ηχεία σου, η απορία δίνει τη θέση της σε έναν σχεδόν εφηβικό εθισμό και μια τρομακτική ενέργεια που κοντεύαμε να ξεχάσουμε.

Πέντε πιτσιρικάδες που κάνουν σαφέστατο από την πρώτη κιόλας νότα της διασκευής τους στο Jack the Ripper του Screaming Lord Sutch ότι το αίμα κυλάει καυτό στις φλέβες τους, κατασκευάζοντας στην διαδρομή σκοτεινά garage-punk anthems ( Draw Japan, Death At the Chapel), ξεσηκώνοντας τις κιθαριστικές επινοήσεις των Birthday Party (  Little Victories), φλερτάροντας με το post punk των Fall ( Sheena is a Parasite, Excellent Choice) ή των Stranglers (She is the new thing) και θυμίζοντας επικίνδυνα τα early goth bands του Batcave (Gloves, A Train Roars, Thunderclaps). Πάντα με το organ του Spider Webb και την αγωνιώδη φωνή του Farris Rotter σε ηγετικό ρόλο, δείχνουν έτοιμοι να διαλύσουν ανά πάσα στιγμή τους ενισχυτές τους και μαζί με αυτούς όλα τα χλευαστικά σχόλια του φλεγματικού αγγλικού τύπου. Τα οποία δεν είναι και λίγα...
Ανοίγω καινούριο κεφάλαιο τώρα... Αν ήξερα ότι θα έγραφα για τους Horrors, θα είχα φροντίσει να μαζέψω όλα αυτά τα “ωραία” που έχουν γραφτεί ανά καιρούς και θα περνάγαμε πολύ καλά διαβάζοντάς τα. Δε λέω, το image τους (Emo kids που συναντούν τους Alien Sex Fiend) προκαλεί εξυπναδίστικα σχόλια, αλλά όσο χτυπάνε με αυτό τον τρόπο τις χορδές στις κιθάρες τους, λίγο με απασχολεί τι κάνουν με τα gel στις τρίχες των κεφαλιών τους. Αφήστε που η γκαρνταρόμπα τους μου φαίνεται πολύ λιγότερη βαρετή από αυτή των Keane…

Δεν ξέρω αν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τους Horrors στο μέλλον, δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να εξελιχθούν και συνθετικά ή αν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο θα βρεθούν σε αδιέξοδο και θα πάψουν να είναι συναρπαστικοί. Κάτι τέτοιο μοιάζει αρκετά πιθανό, αλλά ευελπιστώ ότι μπορεί και να μας ξανα-εκπλήξουν. Φτάνοντας όμως στη κρίσιμη ερώτηση (να το αγοράσουμε ρε φίλε τελικα?) έχω να σας πω το εξής:
Aν είστε από αυτούς που περιμένουν με ανυπομονησία το καινούριο album των Coldplay προσπεράστε.  Αν όμως νιώθετε μπουχτισμένοι από όλα αυτά τα μέτρια κατασκευάσματα που μας υπενθυμίζουν πόσο βαρετή και μονότονη είναι η ζωή μας, επενδύστε άφοβα σε ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Κάπου διάβασα και τον χαρακτηρισμό "ghost-train pop". Πολύ ταιριαστό... Μόνο που το τραίνο των Horrors μοιάζει να είναι και οργισμένο!

 

Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας

 

• Read more about The Horrors - Strange House

The Mary Onettes - s/t

• Read more about The Mary Onettes - s/t

This Morn' Omina - The Hegira Trilogy

this morn' omina · the hegira trilogy 

3cd box: nezeru enti sebauem neterxertet. the first cycle. pre-hegira
               em sauf haa-heru. the second cycle. hegira
               taiu. the third and final cycle. post-hegira

2 May 2007 / Ant-Zen
[Originally released as Old Europa Cafe, Horus Cyclic Daemon 1997-2001]

 

   Μπορεί να είχα κάποια αγωνία για την αγορά πριν, αλλά όταν πια άνοιξα το μεγάλο χαρτονένιο κουτί, οι αμφιβολίες μου εξαλείφθηκαν. Κάτω από τις μαύρες κάρτες με τα ασημένια γράμματα, συνοδευόμενα από (χμ, δεν θα πω, να έχετε και καμιά έκπληξη όταν ανοίξετε το κουτί), βρίσκονταν τα τρία πρώτα σιντί των This Morn'Omina. Η τριλογία της Διασποράς. Και δείχνανε αντάξια εξαιρετικού περιεχομένου.
   Με αυτά θα ακολουθήσουμε το ταξίδι του κυρίου Goedrijk για μια νέα γλώσσα έκφρασης. Διότι για ένα ταξίδι πρόκειται. Ένα ταξίδι που σας συμβουλεύω να ακολουθήσετε από την αρχή ως το τέλος χωρίς διακοπή, ακούγοντας και τα τρία άλμπουμ στη σειρά.

   Στο nezeru enti sebauem neterxertet γνωρίζουμε τους this morn'omina όπως δεν τους είδαμε ποτέ. Θυμίζει το δεύτερο δίσκο του le serpent rouge, αλλά τα κομμάτια είναι μεγαλύτερα και δίνουν περισσότερο την αίσθηση του soundtrack μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται σε βασίλεια που έχουν εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν club friendly κομμάτια εδώ, αν και υπάρχει ρυθμός και ένας ήπιος ανατολίτικος χορός (κυρίως στο kadaicha). Όλοι οι ήχοι είναι υποβλητικοί, δίνοντας την αίσθηση ότι κάτι τρομακτικό πλησιάζει (μήπως η Πέμπτη ενσάρκωση του Βισνού;), αλλά χωρίς να υπάρχουν θόρυβοι. Τα ονειρικά κρουστά (δηλαδή το μπάσο και οι απλές ηλεκτρονικές συσκευές που χρησιμοποιούσε τότε ο Goedrijk, reedited, remixed and remastered το 2007 ευτυχώς) της Σαμαρκάνδης θα σας ξυπνήσουν λίγο αλλά σιγά σιγά θα σας υπνωτίσουν για να σας αποτελειώσει το 25λεπτο decline and fall of the empires. Τώρα πια είστε εντελώς στον κόσμο των this morn'omina.
   Όταν ανοίξετε τα μάτια σας θα βρεθείτε στο τρομακτικό θέαμα του Ιερού Ταύρου, στο em sauf haa-heru. Η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, εκτός από πονοκεφάλους στον κύριο Goedrijk (εκείνη την εποχή δεν φημίζονταν για τη σταθερότητά τους αυτά τα προγράμματα), έφερε και τους πρώτους θορύβους σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ. Είναι ένα από τα αγαπημένα του δημιουργού του, και τα πρώτα του κομμάτια με ωθούν στο να συμφωνήσω. Τι άλλο να κάνω μπροστά στον ιδιοφυή ρυθμό και ήχους του hannibal ad portas, που φέρνει στο μυαλό τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος μέσα στην πολιορκημένη πόλη, ενώ οι πύλες πάνε να σπάσουν από τους ελέφαντες που ουρλιάζουν; Διαμάντι, ακολουθούμενο και από το πρώτο πραγματικά χορευτικό  κομμάτι της συλλογής. Αν και ήπια, η Όψη των Υδάτων θα κάνει το σώμα σας να λικνίζεται με τις υπνωτικές επαναλήψεις της, όπως θα κάνει και αρκετά αργότερα το Κενό, ειδικά καθώς πλησιάζει στο Σενεσάι (θα καταλάβετε όταν το ακούσετε).
   Πολλά μεσολαβούν  πριν έρθει στη ζωή το taiu, η νέα γη, ο προορισμός αυτού του ταξιδιού. Χρειάστηκε πρώτα να γραφτεί το πολύ ξεχωριστό και τρομακτικά dark ambient «the future has taken root in the present» (ψάξτε το!) και να πάει ο κύριος Goedrijk στην Ίμπιζα για να γεμίσει το μυαλό του με χορευτικές ιδέες. Το Taiu θέτει τους στόχους των νεότερων δουλειών των this morn'omina. Το μπάσο και ο ρυθμός είναι πιο δυνατοί και το ηχητικό φάσμα γεμίζει και με ψηλότερες συχνότητες για να μας δώσουν απανωτά ήπια χορευτικά κομμάτια. Η συνταγή για το χτίσιμο, τα σπασίματα και το ρυθμό αρχίζει να παίρνει μορφή. Αν και δεν καταφέρνει να δέσει τόσο καλά όσο θα γίνει αργότερα στο serpent blanc (λείπει λίγο από το θορυβώδες edge), μας δίνει ατμοσφαιρικά... (ε θα το πω, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;) τσιφτετέλια, με αποκορύφωμα το beatified spirit, που αξίζει να γίνει club hit.
    Στην πορεία, όμως, χάνεται λίγο από το αρχέγονο ένστικτο του δεύτερου κύκλου. Το beatified spirit ξαναφτιάχτηκε καλύτερο, το hannibal ad portas δεν πρόκειται.

   Το να βαθμολογηθεί μια τέτοια κυκλοφορία είναι πολύ δύσκολο, έως ανούσιο. Δεν έχει ούτε το κόστος (30 ευρώ και κάτι θα τη βρείτε), ούτε το μέγεθος ούτε το σκοπό μιας κανονικής κυκλοφορίας. Αν είστε φαν των this morn'omina (και όχι μόνο των κομματιών τους που παίζονται στα κλαμπ), τρέξτε να βρείτε αυτό το κουτί, γιατί υπάρχουν μόνο 600 εκεί έξω. Έχει το δικό του χαρακτήρα, πολλά ξεχωριστά κομμάτια και μοιάζει να διηγείται μια ιστορία καλύτερα από κάθε άλλη κυκλοφορία του συγκροτήματος. Αν δεν είστε φαν, μπορεί να σας αρέσει, μπορεί και να σας κουράσει. Κακά τα ψέματα... δεν μπορούν να ακούσουν όλοι 3μισι ώρες this morn'omina μονοκοπανιά!

 

Rating: 8 / 10
[με τις ανωτέρω επιφυλάξεις]
Tec-goblin

 

The Hegira Trilogy complete tracklist:
nezeru enti sebauem neterxertet. the first cycle. pre-hegira 01 inside a full eclipse 02 totemism (modern) 03 k'hai 04 the fifth incarnation of vishnu 05 kadaicha 06 the stars are like dust 07 dragon - flies / samarrkand 08 decline and fall of empires	em sauf haa-heru. the second cycle. hegira 01 procession of the sacred bull 02 hannibal ad portas 03 the face of the waters 04 starchild 05 the true voices of the tree 06 spires of the moon 07 signs and portents 08 the void which binds: a) kheph-ra / dawn b) seneshai	taiu. the third and final cycle. post-hegira 01 ah-menti 02 the penultimate truth 03 vassago de nunez 04 the light that shines and the light that fades 05 beatified spirit 06 totemism (ancient) 07 aeon 08 the weeping eye 09 either / or 10 perun 11 terran

• Read more about This Morn' Omina - The Hegira Trilogy

The Mission - God Is A Bullet

The Mission - God Is A Bullet

1. Still Deep Waters / 2. Keep It In The Family / 3. Belladonna / 4. To Love And To Kill With The Very Same Hand / 5. Aquarius And Gemini / 6. Blush / 7. Chinese Burn / 8. Father / 9. Hdshrinkerea / 10. Draped In Red / 11. Running With Scissors / 12. In Silhouette / 13. Dumb / 14. Absolution / 15. Grotesque

Cooking Vinyl (SPV) / 30 April 2007

 

6 χρόνια μετά το AurA, 21 χρόνια μετά το Gods Own Medicine και το φωτάκι των Mission παραμένει αναμμένο. Πατώντας το play στο νεοαφιχθέν God Is A Bullet περίμενα με αγωνία να ακούσω το νέο Evangeline ή κάτι αντίστοιχο, να με ξεσηκώσει. Κάτι που να κάνει το νου μου να τρέχει στην κυρά της λίμνης, στην Amelia, στη Severina ή στη Fabienne. Τζίφος όμως, Wayne Hussey, τρουά πουάν και την επόμενη φορά με τον κηδεμόνα σου...

Πάμε άλλη μια φορά όμως, στο album έχουν συνεισφέρει και κάποιοι από τα παλιά: ο αρχικός κιθαρίστας του γκρουπ Simon Hinkler, η Julianne Regan (All About Eve) στα φωνητικά για πρώτη φορά μετά από 20 περίπου χρόνια καθώς και ο Tim Bricheno, αυθεντικός κιθαρίστας των All About Eve. Το πρώτο άκουσμα έδειχνε άχρωμο, αλλά μπορεί και να έφταιγε η ανυπομονησία μου τόσο που δεν κατάφερα να ακούσω και τα 15 tracks του album. Σε κάθε νέο άκουσμα πρόσθετα μερικά δέκατα του πουάν στην αρχική μου εκτίμηση και επιτέλους κατάφερα να φτάσω στο 15^ο, συγνώμη, στο 14^ο track που με έκανε να αναθαρρήσω και να αναθεωρήσω τις πρώτες σκέψεις μου. Τόσο που αποφάσισα να του γράψω ένα γράμμα:

 

Φίλε Wayne,

Θα αφήσω στην άκρη για λίγο όλα τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία σε έχω στολίσει στο παρελθόν και θα κρατήσω μόνο τα καλά που μας έχεις δώσει. Θα θυμηθώ επίσης ότι στο AurA tour όταν σε άφησε στα κρύα του λουτρού ο τρελό Craig Adams, εσύ συνέχισες έστω και με ακουστικά σετ την περιοδεία σου, ζητώντας συγνώμες δεξιά κι αριστερά, ενώ δεν έφταιγες κιόλας.
Με το God is a Bullet δεν έκανες και κανένα ηρωικό come back, μη νομίζεις. Απλά υποδηλώνεις την παρουσία σου με αξιοπρεπή τρόπο σεβόμενος τα 21 χρόνια που κουβαλάς την αποστολή των Mission. Θα μπορούσες βρε αδερφέ όμως να βρεις και καλύτερο εξώφυλλο από τα 4 καβούρια που μας μοστράρεις. Τέλος πάντων.

Στο Belladona σε καταλαβαίνω, πάντα τα πήγαινες υπέροχα με τα τραγούδια που αφορούσαν γυναικείες υπάρξεις και σου ήταν εύκολο: έφτιαξες ένα κλασσικό Mission τραγούδι που με κάνει να πατάω το repeat ξανά και ξανά. Και ομολογώ ότι η φωνή σου έχει μείνει όπως τη θυμόμαστε. Αλλά αν συνεχίζεις να στριγγλίζεις όπως στο Absolution δεν θα σου μείνει χορδή για χορδή και είσαι και μεγάλο παιδί πιά. Αλήθεια, που τη βρήκες τόση ενέργεια? Μπράβο σου όμως, έχεις αγριεμένη φωνή σε σημείο που τρομάζει, αν τη συνδυάσουμε επίσης με την πολύ καλή σύνθεση και το μπάσο που σκοτώνει, μας κάνουν ένα τραγουδάκι που βάζει υποψηφιότητα για να συμμετέχει σε κάποιο επόμενο best of.
Βγάλαμε και σινγκλάκι ε? Keep It In The Family, τραγουδάκι-συνταγή όχι για club, αλλά για να παίξει μερικές φορές στα ερτζιανά. Αν τα καταφέρει βέβαια, γιατί δεν το κόβω εύκολο.
To Love & To Kill With The Very Same Hand, ααααα.... εδώ έπιασες και καλή μελωδία και καλό στιχάκι, αλλά δεν ξέρω αν σου πάνε οι όρκοι αγάπης ή μίσους ενώ στο Hdshrinkerea (με το οποίο πήγες να αντιγράψεις τον εαυτό σου, το Deliverance δηλαδή...) καταφέρνεις να μας γυρίσεις χρόνια πίσω, στον κλασσικό late 80's Mission ήχο.
Father και Grotesque είναι κάπου μέσα στο κλίμα, εντάξει, αλλά μην μας τα παίξεις live αν ξανάρθεις απ' τα μέρη μας γιατί είναι κομμάτια για το σαλόνι του σπιτιού μας, κάτι σαν χαπάκι για τις αϋπνίες μας. Τα υπόλοιπα tracks δεν έπρεπε να υπάρχουν φίλε, άσε που 15 κομμάτια είναι πολλά, δε χρειάζονται, εκτός κι αν έχεις σκοπό το God is a Bullet να παίξει ως soundtrack κάποιας ταινίας, θα ταίριαζε σε αρκετές.

Κατώτερο του AurA, προβλέψιμο σε μεγάλο βαθμό, αλλά για κάποιους ‘γραφικούς' το God is a Bullet είναι ένα album που θα κοσμήσει τη δισκοθήκη τους έστω και τιμής ένεκεν για ένα γκρουπ που δε λέει να στανιάρει με τίποτα...

 

Με εκτίμηση,

Παπαδογεωργόπουλος Βασίλης

 

Rating: 7 / 10

 

The Mission - Keep It In The Family (video competition winner)

 

comments & discussion 

• Read more about The Mission - God Is A Bullet

Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare

Αρχικά να πω πως το Whatever People Say I Am, That's What I'm Not δεν μου έκανε τίποτα. Το hitάκι δεν μου άρεσε ιδαίτερα και όταν τελικά αποφάσισα να ακούσω και το album στα μισά κάπου τα’φτυσα και ξεκίνησε το skip και το fast forward. Yeah, ok, so? Ενέργεια δε λέω, τόπο στα νιάτα κτλ αλλά και η μπάντα του φίλου μου του Δημήτρη στο λύκειο κάπως έτσι ήταν απ’οσο θυμάμαι. Δηλ, ειλικρινά το δεκάρι του NME ήταν τελειώς ακατανόητο... και μετά «το 5o καλύτερο βρετανικό album όλων των εποχών». Εντάξει κάτι τέτοιες λίστες είναι τελειώς bollocks, αλλά ρε NME people προκαλείτε λέμε. Reverse psychology σε όλο της το μεγαλείο. Anyway, never mind the bollocks…
Εννοείται δεν το ξαναπροσπάθησα.  

Και μετά ήρθε το “Brianstorm”. And it was good! Απρόσμενα καλό. Τελείως hit, με την έννοια που εγώ το καταλαβαίνω έστω. Δυνατό intro που στην κατάλληλη ένταση σου παίρνει το κεφάλι (στην αντίθετη τραβάει την προσοχή έστω), στακάτο, πολλά κοψίματα, καλά κοψίματα, μία υπόνοια πως «hey, έμαθα και να τραγουδάω λίγο», ούτε 3 λεπτά (θέλεις κι άλλο) + some pretty cool drumming. Εξαιρετική επιλογή single και καλό single (και έξυπνο video). Και μετά ήρθε το  Favourite Worst Nightmare. And it is good, too. Αφού ξεπεράσαμε το μικρό σοκ στη ιδέα οτι υπήρχε κάποιο στοιχείο (στην αφάνεια έστω), κάτι καλό στους Monkeys που διέφυγε της αντίληψης μου ενώ κάποιοι άλλοι το πήραν χαμπάρι (το’χει το ζώδιο, δεν φταίω εγώ) έβαλα πάλι το debut. Και το άκουσα ολόκληρο. Και μετά έβαλα και το ενδίαμεσο ep. Και μετά πάλι το Favourite Worst Nightmare. To οποίο μία ώρα και σαράντα λεπτά αργότερα δεν ακουγόταν το ίδιο καλό. Βέβαια το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «Aς με γλιτώσει κάποιος από όλη αυτή τη Βρετανίλα και τις άτεχνες κιθάρες». Seriously, don’t try this at home.

Μετά από αυτό το μικρό πείραμα επέζησαν 2, το πολύ 3, τραγούδια (+ 2 αναπληρωματικά). Πιθανότατα όσα θα επιζήσουν και στην πορεία του χρόνου. Και κανένα μέσα από το WPSIA (ίσως ένα reprise του “I Bet You Look Good On The Dancefloor”) Συμπέρασμα?
Τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια... αλλά και λίγο διαφορετικά... με μία διάθεση βελτίωσης στο background. Πρώτα πρώτα, το FWN δίνει μια αίσθηση βινυλίου, με τις δύο του πλευρές που διαφέρουν διακριτά αλλά όχι πολύ έντονα, και τη μία από τις δύο θα επιλέξεις για να λιώσεις στο παίξιμο. Ενδιαφέρουσα αντίληψη για το πως πρέπει να είναι το λεγόμενο δύσκολο, όταν είναι πολυαναμενόμενο, δεύτερο album: «να τι μπορώ να κάνω καλά όπως σας έχω δείξει» & «να τι μπορώ να κάνω επίσης, χχχμμ, καλύτερα?». Και δεύτερον - ακόμα και αν υποθέσουμε πως οι Arctic Monkeys μετέφεραν το σπιντάρισμα (την κα*λα δηλ) από το παίξιμό τους, στην εξέλιξή τους (They do grow up so fast these days.) - επιτρέψτε μου να μιλήσω για μια ακόμα φορά για την παραγωγή. Producing & mixing έγινε από τους James Ford και Mike Crossey (με μια βοήθεια από Moulder βεβαίως βεβαίως) και ειδικά για τον πρωτο πιστέυω πως μόλις αποκτήσαμε τη βρετανική έκδοση της DFA / James Murphy. Το οτι έχει credits και για κιθάρες μάλλον λέει κάτι και για το κλίμα των ηχογραφήσεων και της δημιουργικής διαδικασίας.

Anyway... Μετά το "Brianstorm" τα πράγματα κινούνται σε ελαφρώς χαμηλότερους ρυθμούς, λίγο punky, λίγο funky, the odd riff here and there, μια παιχνιδιάρικη (ασόβαρη) διάθεση γενικότερα, με διάφορες κρυμμένες αναφορές σε στίχους και μελωδίες που έχει πλάκα να τις βρίσκεις (Duran, Pulp κ.α.). Καλοστεκούμενα τραγουδάκια, το "Fluorescent Adolescent" είναι τόσο pop που μπορεί να γίνει και single, που οδηγούν στην πιο slow στιγμή του δίσκου "Only Ones Who Know".
"Τrue romance can't be achieved these days" όπως λέει, η παρελθοντολάγνα κιθάρα συμφωνεί, οι Killers θα ήθελαν πολύ να το έχουν στη μέση του Sam's Town αλλά ίσως και να ήταν καλύτερο αν ήταν απλά η εισαγωγή για ένα δεύτερο μέρος που θα έμπαινε εκεί ακριβώς που τελειώνει.

Στη συνέχεια (στη δεύτερη πλευρά αν θέλεις) τα πράγματα γίνονται λίγο πιο intellectual, πιο art, πιο post. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει μια λεπτομέρεια, ένα twist που το κάνει πιο ενδιαφέρον απ'οτι αρχικά φαίνεται.
Με σειρά απόλυτης προσωπικής αξιολόγησης, ψάχνοντας το επόμενο  track που ξεχωρίζει μετά το single, θα πάω ακριβώς στο τέλος και στο αγαπημένο ήδη(!) και το καλύτερο της μπάντας μέχρι τώρα IMO "505". Πέρα από τη φυσική, ανθρώπινη ροπή προς μία δόση από love's heartache (συγνωμή κιόλας, αλλά δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει καλύτερο τροφοδοτικό για τη μουσική από αυτό... και το θάνατο... και τις ουσίες... και όλα αυτά ταυτόχρονα, κυρίως... είπαμε "No good art comes from happiness") είναι πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι. Γιατί και το πιο απλό (ακόμα και κλεμμένο) συνθάκι μπορεί να κάνει τη διαφορά, γιατί η μουσική εξελίσσεται ιδανικά - χωρίς να ντρέπεται για τη retro μελαγχολίας της - οδηγώντας στο ξέσπασμα, γιατί έχει πολύ όμορφους στίχους και (ναι!) ερμηνεία, που περιέχουν την λέξη thighs  (από τις πιο όμορφες ηχητικά κ.α. λέξεις και θα έπρεπε να βρίσκεται πολύ πιο συχνά σε τραγούδια).

Σε παρόμοιο ύφος αλλά λίγο πιο επιτηδευμένα χαρωπό το "Do Me A Favour".
"The start to breaking up, to start to fall apart / Ηold on to your heart." Μάλλον τελείωσε άσχημα, κρίνοντας από το τελευταίο λεπτό, όπου αρχίζουν και βαράνε με λίγα λόγια. Το "This House Is A Circus" είναι αρκετά πιο funky μέχρι που τα σπάνε πάλι.Το "If You Were There, Beware" έχει ένα μικρό treat λίγο πριν το φινάλε, ιδανικό για να σου κολλήσει και να το τραγουδάς σε ανύποπτες στιγμές και πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά και το "Old Yellow Bricks" πολύ ενδιαφέρουσες κιθάρες (υπομονή στο λίγο βαρετό ξεκίνημα). Το "The Bad Thing" δεν έχω ιδέα τι δουλειά έχει εκεί. Σίγουρα ανήκει κάπου ανάμεσα στα πρώτα ή έξω από το δίσκο τελείως...

Συμπέρασμα λοιπόν. Οι Arctic Monkeys δεν είναι τόσο καλοί όσο θέλουν να τους δείχνουν. Πρέπει να υπάρχουν πολλές ακόμα μπάντες σε αυτά τα επίπεδα στη Βρετανία (και αλλού).  ‘Ηταν τυχεροί, σίγουρα. Το timing της εμφάνισης τους συνέπεσε ιδανικά με ένα μικρό πανικό και προσπάθεια κατανόησης/χρήσης/χειραφέτησης των νέων δεδομένων (myspace and all) από τη μουσική βιομηχανία και τον τύπο. Είναι αρκετά καλοί όμως, και φαίνεται να έχουν διάθεση και να μάθουν και να δοκιμάσουν. Το παίξιμο και τις συνθέσεις τους τις βελτίωσαν, ο νέος μπασίστας είναι πιο ικανός και ο Τurner θέλει να πει πολλά ακόμα και είναι αρκετά χαρισματικός σε αυτό. (Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα επιλεόν ενδιαφέρον... μέσα σε μια μουσική ιστορία που όλο γυρίζει, οι στίχοι αποκτούν πλέον ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στη σηματοδότηση κάθε εποχής.) Περνάνε καλά με το συγκρότημα τους και φαίνεται στο αποτέλεσμα. Σε ένα συγκριτικό crash test των sophomore της χρονιάς κερδίζουν τις εντυπώσεις. Πιο casual από Bloc Party, πιο σοβαροί από Kaiser Chiefs, καλύτεροι από Maximo Park, περιμένω να ακούσω και Editors...  Μετά το "505" είχα μια ακατάσχετη επιθυμία να βρώ τα b-sides του "Brianstorm" και ανακάλυψα και κάτι επιπλέον tracks που που βρίσκονται στην Ιαπωνική έκδοση του album. ‘Αξιζε τον κόπο γιατί κάπου εκεί υπάρχει και μία λίιιιγο πιο σκοτεινή και πειραματική διάθεση ("What If You Were Right The First Time?", "Matador") που έφερνε σε Fall ή Wire. Βut that might just be bollocks. Anyway, there are some good songs in here. 

 

 

Rating: 7 / 10
Μαρία Καραγκούνη

 

 

• Read more about Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare

Blonde Redhead - 23

Blonde Redhead - 23

1. 23 / 2. Dr Strangeluv / 3. The Dress / 4. SW / 5. Spring And By Summer Fall / 6. Silently / 7. Publisher / 8. Heroine / 9. Top Ranking / 10. My Impure Hair

 4AD / 16 April 2007

 

Τη  γνωριμία μου με τους Blonde Redhead την έκανα όταν κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό, αλλόκοτα όμορφο “Misery is a butterfly”, το 2004. Ένας δίσκος που δεν μπορούσα να τον χορτάσω. Έπαθα αυτό που ονομάζουμε κόλλημα. Μετά τη συναυλία τους στο Gagarin η οποία ήταν καταπληκτική με έπεισαν ότι έπρεπε να ακούσω ότι είχαν κάνει μέχρι τότε. Και τα άκουσα. Και όσο περισσότερο άκουγα τους δίσκους τους τόσο περισσότερο βυθιζόμουν στο μουσικό τους κόσμο: θρυμματισμένος και νευρωτικός, γκροτέσκος όπως και η πόλη που ζούν, η Νέα Υόρκη. Πολλοί θα πουν – και όχι άδικα – ότι είχαν επηρεαστεί πάρα πολύ από τους Sonic Youth με την ιδιόμορφα γοητευτική φωνή του Amedeo Pace και της Kazu Makino, αλλά σίγουρα σε αυτούς τους δίσκους υπήρχε και κάτι άλλο , κάτι που αχνοφαινόταν, στην αρχή λίγο, αλλά με κάθε καινούρια κυκλοφορία καταλάμβανε όλο και περισσότερο χώρο στη μουσική τους. Το λέμε προσωπικό ύφος και είναι αυτό που χαρακτηρίζει τους πραγματικούς καλλιτέχνες. Τα πάντα έδειχναν ότι κάποια μέρα θα κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ όπως το “23”.

Έτσι λοιπόν πέρασαν τρία χρόνια από το “Misery is a butterfly”  και δεκατέσσερα χρόνια από την πρώτη τους κυκλοφορία για να έρθει σαν ανεμοστρόβιλος το πρώτο τους άλμπουμ, ουπς συγγνώμη, το έβδομο άλμπουμ τους ή μάλλον το πρώτο τους γιατί πώς να χαρακτηρίσεις το “23”, ένα δίσκο γεμάτο φρεσκάδα και ενέργεια, απαλλαγμένο από όποιον ναρκισισμό μπορούν να κουβαλούν ως καλλιτέχνες, ξεγυμνωμένο από τη βασικότερη μουσική τους επιρροή; Ένα δίσκο υποδειγματικής pop μουσικής - στο χώρο της ευρύτερης ανεξάρτητης σκηνή ς- και ταυτόχρονα σκοτεινό… Γεμάτο ιδέες και συναισθήματα, αφημένες εικόνες μέσα στις λέξεις και τη μουσική, για να τις ανακαλύψουμε.
Ότι και αν συμβαίνει στο μυαλό των αδελφών Pace και της Kazu σίγουρα είναι καλό. Πάρα πολύ καλό.

To “23” αρχίζει με το ομώνυμο τραγούδι - και το πρώτο σίνκλ που προηγήθηκε αυτού - και μας πάει είκοσι χρόνια πίσω, με την ονειρική ερμηνεία της Kazu και τα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα, θυμίζοντας έντονα τους εξαφανισμένους οριστικά και αμετάκλητα My Bloody Valentine, τους Slowdive και , ναι, όλη τη σκηνή αυτού που ονομάστηκε shoegazing. Επιρροή που διαχέεται λίγο-πολύ σε ολόκληρο το album (και σίγουρα δεν φταίει μόνο ο παραγωγός γι’ αυτό). Ότι ακολουθεί είναι ιστορία. Κάθε του κομμάτι θα μπορούσε να είναι και σίνγκλ. Το “Dr Strangelove” με την κρυστάλλινη διαφάνεια του, το υποβλητικά μελαγχολικό και υπόγειο “Dress”:

Tears you see on my face, you do have something to do with
fear starts creeping up when you have so much to lose
your love waits you while you’ re cheating
lighting strikes you when you’ re moving
I won’t count the scars again, because I love you 

Στο αγχωτικό “Sw” ,το υποδειγματικό punk pop “Spring and by Summer Fall” με τα διπλά φωνητικά του Amedeo και της Kazu, τον φόρο τιμής στους Blondie και ταυτόχρονα δεύτερο σίνγκλ “Silently”,στο κλειστοφοβικά εξομολογητικό  “Publisher “:

Father don’t you know , you have made me into a quiet man 

στο “Heroine “, στο “Top Ranking “ για να κλείσει με το “My Impure Hair “ μια -ασυνήθιστο για τους Blonde Redhead- μπαλάντα:

But in the end we defend our decadence

Έτσι μετά από δέκα κομμάτια το “23“ τελειώνει οριστικά και ναι γαμώτο, θα ήθελες να έχει και άλλα γιατί πραγματικά είναι ξεχωριστό… και πόσα από τα εκατοντάδες album που κυκλοφορούν σου δίνουν αυτή την αίσθηση; Ένας δίσκος διακριτικά υποβλητικός, τρυφερός, θλιμμένος και μόνος καθώς το σκοτάδι διαλύεται από το πρώτο φως της ημέρας ή σαν το απόηχο των  drum machine καθώς σβήνουν  στο τέλος του “My Impure Hair “ και η μπάντα χάνεται .
Καληνύχτα, κυρίες και κύριοι.

 

Rating: 9 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

 

Blonde Redhead - 23 video

 

 

comments & discussion   

• Read more about Blonde Redhead - 23

VNV Nation - Judgement

VNV Nation – Judgement 

01 prelude / 02 farthest star / 03 testament / 04 descent / 05 momentum / 06 nemesis / 07 secluded spaces / 08 illusion / 09 carry you / 10 as it fades

Anachron Sounds / Metropolis – 5 April 2007

 

 

Και να 'μαστε, αισίως, στο  6^ο άλμπουμ των VNV Nation, του συγκροτήματος που είναι σχεδόν συνώνυμο του σύγχρονου EBM (Ή μήπως όχι, αφού σχεδόν εγκατέλειψαν το EBM στο προηγούμενο άλμπουμ τους;). Η ώρα της Κρίσης για τον Κύριο Χάρρις και την παρέα του. Μετά από το matter+form που περιλάμβανε κομμάτια τουλάχιστον 6 διαφορετικών ειδών, και με ένα εξώφυλλο που εγκαταλείπει αρκετά τον γνωστό τους μινιμαλισμό για να μας οδηγήσει σε σαφώς πιο σκοτεινούς (σχεδόν μέταλ ή μήπως psy trance;) συνειρμούς, όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
    Σημείωση: Για να κρατάμε τα προσχήματα, θα υποστώ ένα διχασμό προσωπικότητας: θα σχολιάζω ως tec τα - σχετικά - αντικειμενικά σημεία (ο ήλιος λάμπει, η παραγωγή είναι καθαρή, ο τάδε μου είπε το χ), και ως goblin, ε... θα μιλάει ο γνωστός σας καμένος και ενθουσιασμένος φαν ;), με σαφώς πιο προσωπικές κρίσεις (όχι πάντα θετικές).

 
Prelude
Tec: Από τη σιωπή ανεβαίνει μια όμορφη μελωδία. Η παραγωγή καθαρή και επαγγελματική, όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, αναδεικνύει γρήγορα το βαθύ μπάσο που χτίζει σιγά σιγά ένα ζαν-μισέλ-ζαρικό κομμάτι, τη μεγαλύτερη και μουσικώς αρτιότερη εισαγωγή τους ever.

Goblin: Αν και χωρίς τους στίχους του chosen και του foreward, το Prelude είναι ονειρικό και εξαιρετικά γλυκό, προκαλώντας ανατριχίλες. Συνίσταται στους φαν του colours of rain (όπως και το as it fades αργότερα), αν και είναι σαφώς πιο αισιόδοξο, προετοιμάζοντάς μας για κάτι μεγάλο.

 
Farthest Star

If we should stay silent / If fear should win our hearts,
Our light will have long diminished, before it reaches the farthest star.
If we fall and break,
all the tears in the world cannot make,
us whole again.

Tec: Μια διασταύρωση των Arena/Perpetual με το παλιότερο future pop στυλάκι των VNV Nation, με σαφώς αισιόδοξους στίχους και ξεκάθαρο "victory, not vengeance" νόημα, το farthest star θα ήταν υπερβολικά «τυπικό» αν δεν σηματοδοτούσε μια αλλαγή στη γνώριμη φωνή του Ρόναν. Φίλοι μου με τράβηξαν από το αυτί να το προσέξω, και όντως, η φωνή ακούγεται πιο ζεστή.

Goblin: Χρειάζεται το όμορφο σπάσιμο στο 3^ο λεπτό για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες πού έχτισε το Prelude. Θα στεκόταν ωραιότατα σε οποιοδήποτε άλμπουμ των vnv από το futureperfect και μετά.
 

Testament

We bring destruction, we bring war without an end.
Then we live in hope that tomorrow never comes.
That it never comes.

Tec: Μιας και η προσθήκη ίντι drumlines στο Arena και το Perpetual ήταν μια από τις εξυπνότερες κινήσεις των VNV Nation στο m+f, εδώ αποφάσισαν να το πάνε ένα βήμα πιο πέρα - με ένα ριφ συνθετικών κιθάρων δημιουργούν ένα γρήγορο κομμάτι που μοιάζει διασταύρωση VNV και νεότερων Client, κάτι που θα μπορούσε να ακούγεται σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μπαίνει γρήγορα, τελειώνει απότομα, αλλά τα 6 λεπτά του και οι πολιτικοί στίχοι του το κάνουν ξεκάθαρα VNV Nation. Αν και το «just you and me against the world» στο τέλος φέρνει  κακούς grothesque συνειρμούς, live ήταν instant coup-de-coeur για τον κόσμο στο Βερολίνο.

Goblin: Eίναι κρίμα που οι VNV δεν έχουν μια μεγάλη εταιρεία προώθησης να γεμίσει τον τόπο πρόμο να το ακούμε παντού. Σαφώς φρέσκο, σαφώς ένα βήμα πιο ροκ χωρίς την ψευτομαγκιά του αμερικάνικου industrial και χωρίς να βάλει νερό στο κρασί του στους στίχους. Μοιάζει σχεδόν σαν να λένε οι VNV στους Apop «ΕΤΣΙ έπρεπε να είναι το You and me against the world».

 
Descent

Manmade prophecies serve to vindicate
all sides who claim themselves
worthy servants obedient to the same God
A God who commands them not to kill
Those faithful in lines that number thousands
bring perdition throughout the land

Tec: Think Joy or Second Skin, χωρίς το χορευτικό στοιχείο. Αργό, βιομηχανικό και τρομακτικό, με τον Ronan να απαγγέλει στίχους που έχουν να πιο ξεκάθαρα πολιτικοί και ενάντια στις οργανωμένες θρησκείες κι από αυτούς του Saviour. Πολύ ορθά χαρακτηρίστηκε vitriolic. Θα προσέθετα ότι είναι επίκαιρο, αλλά πότε δεν θα ήταν; Η μουσική κάπως υπερβολικά καθαρή για το industrial feeling που θέλει να δώσει, και απλή.

Goblin: Θα ήθελα λίγο παραπάνω όγκο στα drums και λίγη παραμόρφωση, αλλά από τη στιγμή που διάβασα τους στίχους δεν τολμώ να πολυγκρινιάξω. Είδα και άλλους να αντιδρούν έτσι στα φόρα. Μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές των VNV Nation ever και κάτι που περιμέναμε από όταν είχαν πει ότι το m+f θα ήταν απρόβλεπτο όπως το second skin.

 

Momentum

Gaining momentum, like the beat of drums.

Tec: Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Οι VNV έχουν ενθαρρύνει το TBM καιρό τώρα, και σαφώς το Momentum συνεχίζει σε αυτή την κατεύθυνση. Για την ακρίβεια, όμως, είναι το TBM του interceptor με την psy/EBM του lightwave μαζί, και added φωνητικά και acid. Το 303 μόνο του ακούγεται κάπως cheesy, αλλά όταν ξαναμπαίνει η drumline και παίζουν τα oscillators, το τραγούδι παίρνει μια άλλη μορφή, για να τελειώσει με έναν τρόπο στον οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει οι VNV (δεν σας λέω μέχρι να ακούσετε).

Goblin: Οργιαστικό σε σημεία, λίγο απλοϊκό σε άλλα, το Momentum έχει πολύ ψωμί και δεν γίνεται ποτέ βαρετό (σε αντίθεση ΙΜΟ με το lightwave). Οι στίχοι δίνουν μια σαφώς σκοτεινή χροιά, χωρίς να χάνει το mixing potential του. Μην το παίξετε σε κλαμπ χωρίς να μιξάρετε την αρχή του!

Nemesis

Those who shout loudest impose their will,
Upholding laws that serve the few.

[..]

I want justice for a voice that can't be heard.
Vindication for every suffering and hurt,
Let retribution hold dominion over earth.
Because Judgement Day's not coming,
Judgement Day's not coming soon enough.

Tec: Αν οι στίχοι του Descent σας άρεσαν, το Nemesis θα σας ενθουσιάσει. Και με τέτοιους πολιτικούς στίχους, οι πολύ έντονες αναφορές σε drums και riffs στο punk και early EBM είναι απόλυτα ταιριαστές. Φυσικά, όλ' αυτά με ελάχιστες θυσίες στην καθαρότητα της παραγωγής.

Goblin: Η οργή του Ρόναν, το μότο του άλμπουμ μέσα στο κομμάτι, τα riffs και ο στίχος σε κάνουν να χτυπάς κεφάλι και να υψώνεις γροθιές φωνάζοντας. Πρόκειται για την σαφώς πιο hard εκδοχή του Testament. Είναι κάπως ειρωνικό, βέβαια, γιατί με κάνει να φωνάζω louder to impose my will, το οποίο καταδικάζουν οι ίδιοι οι στίχοι. Στίχοι που είναι σε σαφή ρίξη με το παρελθόν των VNV. Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν δύσκολες λεξούλες, αλλά το νόημα δεν είναι θαμμένο κάτω από επίπεδα συμβολισμού και διπλών αναγνώσεων.

 

Secluded Spaces

I don't think I am a member...

Tec: Ο διάδοχος του Endless Skies και του Airships. Πιο σύνθετο και «γεμάτο» από το πρώτο, αν και χωρίς όλη τη μεγαλοπρέπεια του δεύτερου. Αρκετά πιο μελαγχολικό και από τα δυο. Τα φωνητικά σχετικά σβησμένα, έτσι για αλλαγή (μην τυχόν και ακουστούν δυο φορές με τον ίδιο τρόπο σε αυτό το άλμπουμ ;)).

Goblin: Πολύ όμορφο κομμάτι. Η διαφορετική παραγωγή στα φωνητικά ξένισε κάποιους, αλλά εμένα μού άρεσε το ξεκάθαρο σχέδιο του Ρόναν να δώσει σε αυτό το άλμπουμ στη φωνή του μια ποικιλία που δεν υπήρχε παλιότερα. Δουλεύει περιέργως πολύ καλά μετά το nemesis, γιατί το κοπάνημα του προηγούμενου σε καταβάλει και ο οργανισμός χρειάζεται να ηρεμήσει.

Illusion

Being like you are
Well this is something else
Who would comprehend
But some that do lay claim
divine purpose
blesses them
That's not what I believe
And it doesn't matter anyway  

Tec: Η παραγωγή καθαρίζει πολύ, ένα όμορφο συνθ μπαίνει, αρχίζοντας μια μπαλάντα. Οι στίχοι έχουν πολύ περισσότερο βάθος απ' όσο το αλά-britney ρεφραίν επιτρέπει να φανεί.

Goblin: Το κομμάτι πλησίασα να το μισήσω από το sample και το live, μέχρι που το άκουσα στη φυσική του θέση μέσα στο άλμπουμ. Δυσκολεύτηκα να το παραδεχτώ, αλλά τελικά το λέω «Τον Πού*τη το Ρόναν, μέχρι και τη Μπρίτνεϋ κάνει καλύτερα!». Συνεχίζω να θεωρώ ότι οι στίχοι του ρεφραίν θέλουν αλλαγή, αλλά ο στίχος έχει σαφώς συμβολισμούς και νοήματα περί ζωής και ύπαρξης που, άσχετα με το αν τα συμμεριζόμαστε, το διαφοροποιούν πολύ από την εικόνα της ερωτικής μπαλάντας που δίνει στην αρχή.
 

Carry You

Though the past, the unwanted memories
are holding onto you
All the power in the universe
conspires to carry you
Truth you find through your adversities
will defend you

Tec: Και να η επιστροφή στην καθαρή futurepop με τη στενή έννοια. Σαν να αποφάσισαν στα τελευταία του άλμπουμ οι VNV να θυμηθούν το παρελθόν τους. Ένα σαφώς μελαγχολικό, ταξιδιάρικο club hit για να πηγαίνει η πίστα αριστερά-δεξιά. Και ξάφνου στο 3:30 σπάει για να μπουν strings και μπάσο να χτίσουν προς τον ουρανό με έναν εντελώς empires τρόπο στο πιο σύγχρονο. Όμως οι πιο συχνές αλλαγές στο κομμάτι και η σαφώς βελτιωμένη φωνή του Ρόναν μάς θυμίζουν ότι είμαστε στο 2007 και ότι αυτό είναι ένα σύντομο διάλλειμα για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Goblin: Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα οι VNV Nation να συνεχίζουν να παίζουν ό,τι έπαιζαν, όταν βγάζουν πού και πού τέτοια διαμαντάκια, δεν μπορώ παρά να ανατριχιάζω και να κοιτάζω προς τον ουρανό (έστω, το ταβάνι) εκστασιασμένος.

As It Fades

Goblin (δεν έχει tec εδώ): Αν και η μελαγχολία αυτού του κομματιού, οι εικόνες που σου φέρνει στο μυαλό με αγγέλους να ανεβαίνουν στον ουρανό πάνω από μια σκοτεινιασμένη γη φέρνουν σαφώς προς την εποχή του Empires, οι ήχοι που χρησιμοποιούνται δίνουν στο As It Fades περισσότερο την εικόνα του τελευταίου κομματιού του soundtrack μιας μελαγχολικής ταινίας. Τα χορωδιακά συνθ μού τρυπάνε το μυαλό σαν ξυράφι, παγώνοντάς τη σπονδυλική μου στήλη. Για ένα τέτοιο κομμάτι θα ήταν περήφανοι οι In the Nursery (κάποιος θα με λιντσάρει για αυτό που μόλις είπα).

Tec: Το Judgement παίρνει ό,τι υπήρχε στο matter+form (τις ίντι αναφορές, την trance, τα βελτιωμένα φωνητικά, την επαγγελματική παραγωγή, την ποικιλία των μουσικών αναφορών) και το συνθέτει με ένα νέο τρόπο, δένοντάς το σε ένα σαφώς πιο ξεκάθαρα VNV σύνολο, στο οποίο θα βρείτε στοιχεία από όλα τα άλμπουμ των VNV Nation: τα 4λεπτα νεοκλασσικά κομμάτια του advance+follow, τη σκοτείνια και την οργή για τον κόσμο του ptf στο descent, το πολιτικό μήνυμα του futureperfect (αυτή τη φορά λιγότερο προσωπικό, πιο κοινωνικό, large scale), και ακόμα και λίγο empires στο carry you. Αφήνεται σε εσάς να κρίνετε αν αυτοί οι νέοι συνδυασμοί είναι πράγματι πρωτότυποι, για μένα ξεκάθαρα είναι.
Φυσικά συγκρίσεις θα γίνουν, και έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται. Αν έχει σημασία αυτό (και νομίζω ότι έχει όση λίγη έχει και η κριτική αυτή), στα φόρα των VNV Nation η αποδοχή είναι σχεδόν ολική (σε αντίθεση με το m+f) και άνθρωποι έξω από αυτά μού είπαν «νιώθω σχεδόν όπως όταν τους πρωτοανακάλυψα». Σε ποσοστό άνω του 90% ακούω ότι αυτό το άλμπουμ είναι ανώτερο του matter+form. Βέβαια, αν είστε φαν του empires ή θεωρείτε το ptf 2012 ένα από τα δυο καλύτερα άλμπουμ τους (tec: προσωπικά το θεωρώ το χειρότερο), κανένα νέο άλμπουμ δεν πρόκειται να σας αλλάξει τη γνώμη, αλλά ελπίζω ότι θα τα απολαύσετε παρά τις συγκρίσεις.

Goblin: Για μένα η σύγκριση με το matter+form είναι λιγότερο εύκολη. Έβαλα κάτω τευτέρια, το συνέκρινα κομμάτι-κομμάτι με το matter+form και το futureperfect (πρέπει να δείτε τα τικ και τα σύμβολα ανισότητας...) και κατέληξα στο ότι σε επίπεδο κομματιών είναι στο ίδιο επίπεδο. Όμως, το σύνολο είναι παραπάνω από το άθροισμα των μερών. Είναι σαφές ότι το judgement μού δίνει την αίσθηση του καλύτερου συνόλου, ότι κυλάει καλύτερα από κάθε προηγούμενο άλμπουμ. Συμβαίνει, όμως, και το παράδοξο: ενώ θεωρώ το matter+form τουλάχιστον ισάξιο του futureperfect και το judgement τουλάχιστον ισάξιο του m+f, μού είναι αδύνατον να συγκρίνω futureperfect και judgement. Το γεγονός ότι το πρώτο έχει δυο από τα 5 καλύτερα vnv κομμάτια ever, αλλά και πολύ υποδεέστερα, ενώ στο judgement είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα κομμάτι από τα άλλα, δυσκολεύει την κατάσταση.

   Αλλά όλ' αυτά έχουν ελάχιστη σημασία - οι VNV Nation είναι σχεδόν ιδεολογία: αν κάποιος έχει παρακολουθήσει και αγκαλιάσει την πορεία του Ρόναν (άρα, μεταξύ άλλων, ουσιαστικά έχει μειώσει το βαθμό στον οποίο η darkίλα είναι αυτοσκοπός), δεν υπάρχει σοβαρή περίπτωση να μην του αρέσει το judgement.

 

 

  comments & discussion

• Read more about VNV Nation - Judgement