Fixmer/McCarthy - Into The Night

FM (Terrence Fixmer & Douglas McCarthy) - Into the Night

1. Into The Night / 2. Like Voodoo / 3. Banging Down Your Door / 4. Love The Night / 5. Look To Me / 6. And Then Finally / 7. Blood And Music / 8. Pistol Whipper / 9. A Ggreat And Distant Silence / 10. Tonight I Sleep / 11. Hate Me / 12. Trans European / 13. Make War / 14. Tonight I Sleep (Original Version)

Planete Rouge / May 2008

 

Έχει αρκετά ωραία η ζωή στο Παρίσι. Ένα από αυτά είναι το να βρίσκεις το καινούριο σιντάκι από Fixmer και McCarthy την εβδομάδα κυκλοφορίας του στα Fnac για 13 ευρώ. Εμ, Γάλλος ο κύριος Φιξμέ, δικιά του η εταιρεία, ό,τι θέλει κάνει. Και φαίνεται ότι ο πολύς (πρώην Nitzer Ebb), κύριος McCarthy τον εμπνέει να κάνει όμορφα πράγματα…

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τα άλμπουμ με τον McCarthy από τις άλλες (ψιλοβαρετές) δουλειές του Fixmer; Δεν μπορεί να είναι ο απλοϊκός (κάτι ήθελε να πει, στη μέση το ξέχασε και επαναλαμβάνει την ίδια φράση) στίχος. Ούτε πώς ξαφνικά θυμάται να φτιάξει πολλούς νέους ήχους και να βαδίσει σε απάτητα μονοπάτια: η ενδιαφέρουσα indie κιθαρίτσα του Make War είναι η μόνη μουσικά αναπάντεχη στιγμή, χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι δεν έχουμε ακούσει τέτοια πράγματα πρόσφατα (VNV Nation anyone; ). Ούτε είναι τόνοι καφρίλας που ξεσηκώνουν όλο το άλμπουμ: το Into the Night κινείται σε πιο ήρεμα μονοπάτια από το Between the Devil.

Είναι όμως ότι ο μπαγάσας ο McCarthy δίνει μια ειλικρινή συναισθηματική αξία. Δεν ξέρεις πάντα τι θέλει να πει, αλλά καταλαβαίνεις τι νιώθει, και αυτό διαχέεται και στη δουλειά του Fixmer, στη μουσική. Ακόμα περισσότερο, στο Into the Night, ο McCarthy τραγουδάει όσο συχνά ουρλιάζει, και τα κομμάτια εναλλάσσονται στρατηγικά μεταξύ μπαλαντοειδών ηλεκτρονικών εξομολογήσεων και ελαφρώς πολιτικοποιημένων σφυροκοπημάτων.

Τι πετυχαίνει με αυτό τον, αρκετά αβίαστο τρόπο, το συμπαθέστατο ντουέτο; Μα να μας πιάνει από τα μαλλιά και την καρδιά από την πρώτη στιγμή που το ακούμε. Δεν είναι άλμπουμ που χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις. Στην 7η ακρόαση μού βγάζει τα ίδια συναισθήματα και παρατηρήσεις με την πρώτη, από το ερωτικό like voodoo ως το (μόνο ίσως στο άλμπουμ) πραγματικό TBM club hit hate me και από εκεί στο μινιμαλιστικό electropop tonight I sleep.

Ευπρόσδεκτο και ειλικρινές. Άντε να τους δούμε και live (3 Ιουλίου εδώ στο Παρίσι, απ’ όσο θυμάμαι έχουν ήδη περάσει από την Αθήνα για το προηγούμενο άλμπουμ).

 ΥΓ: Ωραιότατη η λευκή θήκη Fixmer, λίγο καλύτερα να κολλούσε το πίσω αυτοκόλλητο…

 

Rating: 7.7 / 10
 tec-goblin

 

• http://www.fm.citizen-records.com/index2.html
  

 

comments & discussion 

• Read more about Fixmer/McCarthy - Into The Night

The Black Angels - Directions to see a Ghost

1. You On The Run / 2. Doves / 3. Science Killer / 4. Mission District / 5. 18 Years / 6. Deer-Ree-Shee / 7. Never/Ever / 8. Vikings / 9. You In Color / 10.The Return / 11.Snake In The Grass  

Light in T - 16 May 2008

 

Μία ασπρόμαυρη εικόνα! Δεν ξέρεις αν με το πέρασμα του χρόνου δείχνει έτσι ή αν είναι χθεσινή που προσποιείται πως ο χρόνος έχει αφήσει το σημάδι του σε αυτήν.

 Ένα παλιό παιχνίδι! Δεν ξέρεις άμα είναι εκεί επειδή κάποιο παιδί θέλει πραγματικά να παίξει με αυτό γιατί βρίσκει ανώφελο να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο σύγχρονο, ή αναγκάζεται επειδή πολυ απλά δεν έχει άλλη επιλογή.

 Ένα ημερολόγιο στον τοίχο,που μετράει από τα μέσα των ’60’s έως τις αρχές των 90’s, και πάλι απο την αρχή, μοιάζει τόσο σημερινό!

 Αυτοί είναι με λίγα λόγια οι The Black Angels. Κουβαλώντας εδώ και 4 χρόνια στις αποσκευές τους από το Texas μία εικόνα των hippies της δεκαετιας του ’60, έναν δίσκο των Doors και το μυαλό του Jason Pierce- Spacemen3, Spiritualized- (αν όχι ολόκληρο το άτομο του) αποδεικνύουν πως εν έτη 2008 μπορείς και να φωτογραφίζεις ασπρόμαυρα, αλλά και να ανοίγεις την παλιά ντουλάπα με τα αγαπημένα παιχνίδια της εφηβικής ηλικίας σου χωρίς να γίνεσαι γραφικός. Το “Directions to See a Ghost”  ζει σήμερα. Δεν είναι απλά ένα παλιό αυτοκίνητο, παρατημένο στο γκαράζ, που τυχαία πήρε μπρος. Με ολοκαίνουρια μηχανή τρέχει τον χρόνο πίσω σε ένα ταξίδι που θέλοντας ή μη, παίρνει μαζί του και όποιον έχει την τύχη να είναι επιβάτης. Μόλις το ταξίδι τελειώσει, καταλαβαίνεις πως όχι μόνο ήσουν μέρος του, αλλά ήσουν αυτός που όριζε την διαδρομή. Τόσες πολλές αναφορές, αλλά και τόσο προτότυπα ενσωματωμένες.Τόσες επιρροές, αλλά καθόλου χυδαίος ο τρόπος που εμφανίζονται.

 Επαναπροσδιορίζοντας τον όρο psychedelic rock (όσο μπορεί να γίνει αυτό), εμπλουτίζοντας  τον όρο alternative αλλά και με τους δύο να δέχονται ένα folk άγγιγμα, ο δίσκος περιέχει έντεκα κομμάτια, το καθένα από τα οποία θα σε πάει εκεί που θες εσύ. Εντυπωσιακά εφέ στις κιθάρες που θυμίζουν Spiritualized, επικά τύμπανα, ήρεμα σημεία που-το ξαναλέω- θυμίζουν Doors και σίγουρα όχι μία η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ (άλλωστε είπαμε, σε αυτό το ταξίδι κουμάντο κάνουν τα περίεργα παιχνίδια του μυαλού). Ίσως να είναι το εισαγωγικό You on the run, ίσως το «μαύρο» 18 Years, ή το Joy Division-ικό Science Killer αυτό που θα αγαπήσεις, αλλά σίγουρα δεν θα στο πω εγώ!     
Ενημερωτικά, ώστε να βρω αφορμή να κλείσω, έχουν άλλον έναν δίσκο από το 2006 με τίτλο Passover, το όνομα τους είναι από το ομώνυμο τραγούδι των Velvet Underground (κάτι λέει αυτό) και περιοδεύουν με τους The Warlocks το καλοκαίρι χωρίς να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος.

Rating: 8 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

 

• The Black Angels official
• myspace
  

 

 

 

• Read more about The Black Angels - Directions to see a Ghost

Get Well Soon - Rest Now, Weary Head!...

Get Well Soon - Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon

Prelude / You/Aurora/You/Seaside / Christmas In Adventure Parks /  People Magazine Front Cover /  If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting /  Help To Prevent Forest Fires /  I Sold My Hands For Food So Please Feed Me /  We Are Safe Inside While They Burn Down Our House /  Born Slippy (Nuxx) /  Your Endless Dream /  Witches! Witches! Rest Now In The Fire /  Tick Tack! Goes My Automatic Heart /  Lost In The Mountains (Of The Heart) / Coda

City Slang / 18 January 2008

A little introduction:

Είναι αξιοσημείωτο ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, με τους χιλιάδες τόνους μουσικής πληροφορίας να μας καταπλακώνουν δημιουργώντας ένα στρώμα ισοπέδωσης για τα αυτιά μας, βρίσκουν τελικά διέξοδο μέσα από μικρές ρωγμές για να ανθίσουν μικρά λουλουδάκια που καταφέρνουν να κάνουν την ζωή μας ομορφότερη με τα μεθυστικά τους χρώματα.

Κάπως έτσι ένιωσα όταν πρωτάκουσα των δίσκο των Get Well Soon. Ένα πρωτόλειο μουσικό έργο από έναν γερμανό μουσικό που εγώ τουλάχιστον αγνοούσα. Το όνομα αυτού Konstantin Gropper, ο οποίος μάζεψε την δουλειά τριών χρόνων και την κατέθεσε σε ένα δίσκο με τον σχεδόν τρυφερό τίτλο "Rest now, weary head! You will get well soon."
Έναν δίσκο handmade με Do It Yourself νοοτροπία,  μιας και ο νεαρός κύριος Gropper τα έκανε σχεδόν όλα μόνος του, από το εξώφυλλο, την παραγώγή, την εκτέλεση και την ερμηνεία ( μόνο με την βοήθεια κάποιων φίλων του) και μας τον παρέδωσε για να μοιραστούμε την απόλαυση, την θλίψη ακόμα και την μοναξιά των τραγουδιών του.

The record:

The epilogue:

Να λοιπόν που το παραμύθι τελείωσε , ο Konstantin Gropper έκανε τον δικό του μικρό μαγικό κόσμο ασφυκτικά γεμάτο από εικόνες χαράς και έρωτα, θλίψης ή καταστροφής, ύφανε τον ιστό της μουσικής του με μεράκι και μπόλικο πάθος, φώναξε τους φίλους του, άνοιξε την πόρτα και μας κάλεσε μέσα. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

 

Rating: 8,5 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

 

• http://www.youwillgetwellsoon.com
• http://www.myspace.com/youwillgetwellsoon
  

• Read more about Get Well Soon - Rest Now, Weary Head!...

Blackfilm - Blackfilm

Blackfilm - Blackfilm

1. Come & See / 2. Interference / 3. Untitled / 4. Stalingraad / 5. Sonaa / 6. Five Years / 7. Eastern / 8. Midnight to 4 am / 9. Mahabharata / 10. Atlantikend

Spectraliquid / May 2008

 

Ο κύριος Blackfilm κάνει τα πάντα για να κρατάει την ταυτότητά του μυστική. Όνομα δεν ξέρουμε. Τα credits του ντεμπούτου του δεν λένε πρακτικά τίποτα (Αν και έχω εντύπωση ότι στο Mahabhaaata τραγουδάει η Katja). Υποθέτω από στοιχεία από εδώ κι από εκεί ότι είναι Ούγγρος που κατοικεί στο Λονδίνο. Η καλύτερη φωτογραφία που βρήκα είναι αυτή λίγο πιο κάτω...
Έτσι, μόνο ο ήχος μπορεί να μας περιγράψει την ταυτότητα αυτού του καλλιτέχνη…

Ξέρετε, για να γραφτεί μια κριτική, χρειάζεται να ακουστεί το άλμπουμ απανωτές φορές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό ήταν αρκετά δύσκολο. Διότι σε κάθε ακόμα ακρόαση του Five Years, ή του Mahabhaata, η διάθεσή μου βυθιζόταν σε όλο και βαθύτερο σκοτάδι (spacelab, μισθό δεν παίρνω, αλλά θέλω επίδομα βαρέως και ανθυγιεινού, ακούς;).
Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, γινόταν εθιστικό: η τελειότητα του δεκάλεπτου Stalingrad, με τους trip hop ρυθμούς να διακόπτονται από τρομακτικά έγχορδα και δεκάδες διαφορετικούς θορύβους, δίνει την εντύπωση ότι περπατάμε στην πόλη, σε κάποια στιγμή που η μάχη έχει κοπάσει, αλλά δεν ξέρουμε τι θα πεταχτεί από τη γωνία. Σταματάμε, να αφουγκραστούμε τι συμβαίνει στον κάθετο δρόμο – κάποιοι περνάνε. Η πορεία συνεχίζει μόλις σταματάνε να ακούγονται, αλλά τότε, μέσα από ένα μαγαζί με γκρεμισμένη πόρτα, μια γυναίκα ακούγεται να τραγουδάει «Tomorrow may never come».
Soundtrack. Αυτή είναι ίσως η καλύτερη λέξη για να περιγράψουμε αυτό που μόλις ακούστηκε. Και έτσι προσεγγίζει ο Blackfilm όλο το ομώνυμο άλμπουμ. Διότι δεν αποδεικνύεται μόνο μάστορας των breaks και των εγχόρδων, αλλά και των ηχητικών εφέ και της μελωδίας. Ειδικά τα βιολιά και το πιάνο του Interference αφήνουν να υπονοηθεί μια κλασσική μουσική παιδεία, όπως έχουν και όλοι οι γνωστοί μάστορες των soundtracks. Μια μουσική παιδεία που συνδυάζεται με έναν ψυχισμό αδιαμφισβήτητα πλούσιο σε συναισθήματα, καθώς και ισχυρές δόσεις ταλέντου. Μην ξεγελαστείτε από το γεγονός ότι ο Kattoo έκανε το mastering αυτού του άλμπουμ: ο μαθητής (Blackfilm) έχει ήδη ξεπεράσει το δάσκαλο, αφού ο Kattoo έχει να βγάλει κάτι εφάμιλλο ή καλύτερο από τις μέρες των Beefcake, και αφού το μουσικό είδος είναι παρεμφερές, αλλά όχι ίδιο.

Με λίγα λόγια, το πρώτο κανονικό άλμπουμ της Spectraliquid έχει βάθος, δική του ταυτότητα που διαπερνά τα όρια των μουσικών ειδών, και ανοίγει την όρεξη. Με τέτοιο ξεχωριστό στίγμα, η Spectraliquid θα χρειαστεί μόνο μία-δυο εμπορικές επιτυχίες (στα μέτρα της σκηνής, αλλά μην ξεχνάμε ότι η Ant-Zen χρειάστηκε 32 κυκλοφορίες για να φτάσει στο Singrum του P.A.L και το Bunkertor 7 των :wumpscut:) για να καθιερωθεί ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του χώρου.

 

 

• http://www.myspace.com/blackfilmmusic 
  
• http://www.spectraliquid.com

• Read more about Blackfilm - Blackfilm

Cajun Dance Party - The colourful Life

Cajun Dance Party - The colourful Life

1. Colourful Life / 2. Race / 3. Time Falls / 4. Next Untouchable / 5. No Joanna / 6. Amylase / 7. Firework / 8. Buttercups / 9. Hill The View And The Lights 

XL Recordings 28 April 2008 

 

Εδώ και πέντε περίπου μήνες προσπαθούσα να πάρω στο ebay το 7'' των Cajun dance party σε μια λογική τιμή αλλά κάθε φορά έβλεπα κάποιον βρετανικής προέλευσης διεκδικητή να προσφέρει απερίσκεπτα 20 και βάλε δολλάρια σαν να είχαμε να κάνουμε με την πρώτη κόπια του ''je t'aime'' της Jane Birkin ή με κάποιο σπάνιο υπόγειο τζαμάρισμα του hendrix στο Σαν Φρανσίσκο.Τελικά έμεινα με άδεια χέρια και αποφάσισα να περιμένω με περιέργεια τον πρώτο δίσκο μιας μπάντας που αγκάλιασε η γηραιά αλβιόνα πριν καλά καλά ενηλικιωθεί.

Και στ'αλήθεια περίμενα να ακούσω φρέσκια πρωτόλεια αλλά και ''πιασάρικη'' ποπ από μια παρέα 16χρονων που το αίμα τους βράζει και η κιθάρα τους στάζει μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό με θαυμαστή ευκολία σαν αυτές του ''Amylase'' και του ''Next untouchable'', των πρώτων δηλαδή κυκλοφοριών της μπάντας.Το ''This colorfoul life'' ωστόσο δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου καθώς από το πρώτο κιόλας κομμάτι ο αυθορμητισμός και εφηβική ζωντάνια κάνουν φτερά και δίνουν τη θέση τους σε μια επαγγελματική και προβλέψιμη συνταγή που προσπαθεί περισσότερο από όσο ίσως πρέπει. Στην παραγωγή κρύβεται πάλι o ex-suede Bernard Butler με λίγοτερο όμως αυτή τη φορά οίστρο. Η εμμονή του με τα synth και τις glittering κιθάρες καταφέρνουν νομίζω να φορτώσουν με αχρείαστο ηχητικό βάρος  τραγούδια που ίσως θα άστραφταν περισσότερο μέσα από μία πιο γυμνή και αμιγώς κιθαριστική παραγωγή.

Και πριν καλά καλά προλάβεις να συμπαθήσεις ή να αγνοήσεις το δίσκο αυτό, η γεμάτη χρώματα ζωή των Cajun dance party φτάνει στο τέλος της, κρατώντας δυο τσιγάρα και εννιά τραγούδια δρόμο. Αν βάλουμε στην άκρη και τα δύο κομμάτια που κυκλοφόρησαν ως single μένουν επτά τραγούδια που συγκροτούν μια βιαστική κυκλοφορία, επιτομή στη φιλοσοφία της μουσικής βιομηχανίας του σήμερα, στην ασφυκτική πίεση που ασκεί στην ίδια της την πηγή ζωής, τους καλλιτέχνες και ιδίως τους ταλαντούχους. Και εν προκειμένω υπάρχει σίγουρα ταλέντο που πασχίζει με μανία να αναδυθεί έστω και λίγο πρόωρα, όχι όμως και άτσαλα.Οι διαδικτυακές φήμες κάνουν λόγο για έναν πολύ καλό νεαρό κιθαρίστα που ίσως θα περιμέναμε πιο ευφάνταστο ακριβώς λόγω της μικρής του ηλικίας ενώ τις εντυπώσεις κερδίζει το θηλυκό της παρέας στον επίλογο του album ('the hill,the view and the lights'), με χροιά βελούδινη αλλά συγχρόνως εγκόσμια, ιδανικό soundtrack σε κάποια από τις ταινίες τουTarantino.
Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν μαζί με τα 'Amylase' και 'Next untouchable' είναι το 'Νο joanna', ένας ρομαντικός εσωτερικός πόλεμος, ένα συναισθηματικό γαμώτο που σκάει με φόρα στη φωτογραφία μιας πρώην αγαπημένης που κρέμεται ακόμα στον τείχο. Λίγη από την τσαντίλα και την ενέργεια του Amylase κλέβει και το This firework φλερτάροντας με την μουσική και στιχουργική ενηλικίωση και περιορίζοντας στο ελάχιστο την επιτήδευση που διαπνέει μεγάλο μέρος του δίσκου.

Παραφράζοντας τo ρητό του Χάρισον για τους Beatles (the world used the Beatles as an excuse to go mad), στους Cajun Dance Party ο 18 και βγάλε κόσμος του Ηνωμένου Βασιλείου βρήκε μια αφορμή για να τρελαθεί. Και νομίζω ότι αρέσει αυτό στους Άγγλους όσο κρυόκωλους και να τους θεωρήσει κανείς. Όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική είναι τόσο παρορμητικοί και ενθουσιώδεις που εκθιάζουν και ερωτεύονται μονομιάς οτιδήποτε καινούριο, ότιδήποτε νεανικό, οτιδήποτε φρέσκο. Νιώθουν ήδη ζάμπλουτοι πριν καν περάσουν μια βόλτα απ'τον εκτιμητή με το διαμάντι τους υπό μάλης.
Ίσως στο μέλλον οι CDP μας πείσουν για την αξία τους ίσως και όχι, ίσως πάλι κάτι να ξέρε ο Thom Yorke όταν τους πρότεινε στην Xl recordings ή ίσως και να'χει ακούσει ήδη τον δεύτερο δίσκο που έχει έτοιμο η μπάντα και θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες. Μέχρι τότε εγώ θα προτιμήσω τους Kooks στους οποίους με παραπέμπει η ομοιότητα της φωνής τους μ'αυτή των νεογνών χορευτιάρικων καγκουρό.

 

Rating: 7 / 10
Δημήτρης Συνοδινός

 

• CDP official
• CDP @ myspace
  

• Read more about Cajun Dance Party - The colourful Life

M83 - Saturdays=Youth

M83 - Saturdays=Youth

01.You, appearing  02.Kim and Jessie  03.Skin of the Night  04.Graveyard Girl  05.Couleurs  06.Up!  07.We Own The Sky  08.Highway of Endless Dreams  09.Too Late  10.Dark Moves of Love  11.Midnight Souls Still Remain

15 April 2008 / Mute Records 

 

Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι τα περισσότερα νεαρά συγκροτήματα σήμερα μπορεί άνετα να τα παρομοιάσει κανείς με διάττοντες αστέρες. Χωρίς να το αξίζουν αυτό απαραιτήτως, η καλλιτεχνική ζωή τους (ή περίοδος της δόξας τους ή βάλτε όποιον προσδιορισμό θέλετε...) μετριέται στην πλειονότητα των περιπτώσεων σε milliseconds. Μπορεί αυτό να ακούγεται κοινότυπο, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που ο καθένας έχει “γκρινιάξει” για την έλλειψη κάτι καινούριου και συναρπαστικού που να συνδυάζεται όμως με ευρεία αποδοχή (σε ελεύθερη δυνατή μετάφραση, να αφήνει ευχαριστημένα διαφορετικά ακροατήρια). Το “κενό” αυτό εργολαβικά και με απόλυτη συνέπεια καλύπτουν για σχεδόν μία πενταετία οι Μ83 – ή αλλιώς το όχημα του Γάλλου Anthony Gonzalez. Ξεκινώντας το 2001 με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το οποίο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, άγγιξαν δυσθεώρητα επίπεδα αποδοχής και αναγνώρισης με το -ομολογουμένως- αριστουργηματικό Dead Cities, Red Seas and Lost Ghosts το οποίο σήμανε την έναρξη της συνεργασίας τους με τη Mute. Το Before the Dawn Heals Us του 2005 μπήκε στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, γεφυρώνοντας την ηλεκτρονική μουσική, τα post-οτιδήποτε ιδιώματα, τη dream pop, το shogaze... Μάλλον δικαιολογημένη η αδημονία των μουσικόφιλων για το νέο τους άλμπουμ (η κυκλοφορία Digital Shades vol. I του 2007 ήταν ιδιαίτερη και δεν της δόθηκε, μοιραία, η πρέπουσα προσοχή...), μαζί με την αγωνία για την πορεία που θα ακολουθούσε η δουλειά του συμπαθούς κυρίου Gonzalez.

Ωστόσο οι Μ83 με το Saturdays=Youth δείχνουν ότι αν το ταλέντο περισσεύει, είναι σχετικά εύκολη υπόθεση να ανταποκριθεί κανείς σε όλες τις απαιτήσεις. Με την “πολυτέλεια” του να διαθέτουν ένα αναγνωρίσιμο στυλ γραφής, μειώνουν λίγο ακόμα τον θόρυβο και τις ταχύτητες και δίνουν περισσότερο έδαφος στην  “ονειρική” πλευρά τους, τη  μελωδία και την υποδειγματική κάλυψη με φωνητικά. Το μαγευτικά υπνωτιστικό Up! θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος αυτής της προσπάθειας, η οποία μπορεί να φαντάζει στις πρώτες ακροάσεις ως το πρώτο σοβαρό δείγμα ότι το γκρουπ βαδίζει προς την ωριμότητα και άρα ως πρώτο στοιχείο συμβιβασμού εμφανίζεται η υιοθέτηση μίας πιο ήρεμης και ταυτόχρονα “ασφαλούς” μουσικής προσέγγισης. Δεν ανταποκρίνεται όμως η εικόνα αυτή στην πραγματικότητα. Μέσα από ένα πλήθος υποψήφιων singles, η επιλογή του σχεδόν εννιάλεπτου Couleurs κρίνεται τουλάχιστον παρακινδυνευμένη, πλην όμως 100% ενδεικτική της εξαιρετικής περιόδου που διανύει η μπάντα. Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό κομμάτι-κομψοτέχνημα, ρυθμικό και ταξιδιάρικο όσο πρέπει με απίστευτη ηχητική ποικιλία και βάθος παραγωγής, το οποίο ακόμα και μόνο του μπορεί να σβήσει τα όποια παράπονα για την -όποια- μείωση στα γκάζια. Χωρίς αυτή η μείωση να σημαίνει ότι εκλείπουν τα “παραδοσιακά” τους ηχοχρώματα. Τα We Own The Sky και Highways of Endless Dreams θα αποτελούσαν highlights σε οποιαδήποτε προηγούμενη δουλειά τους και φέρουν φαρδύ-πλατύ το logo των Μ83 – αρκεί να έχεις  ακούσει μία φορά οποιοδήποτε άλμπουμ τους για να αναγνωρίσεις τον ήχο των πλήκτρων τους και την κλιμακούμενη δομή των κομματιών. Συν του ότι το Dark Moves of Love θα αποτελούσε το ιδανικό κλείσιμο του Before the Dawn...

Και ποια είναι τελικά η καινοτομία του άλμπουμ σας, κύριε Gonzalez; Δεν είναι και τόσο δύσκολη η απάντηση. Πάντα ήταν εμφανείς οι shoegaze καταβολές των Μ83, πλέον όμως εκφράζονται στην πιο πλήρη και λειτουργική μορφή τους και πραγματοποιούν μία θριαμβευτική  είσοδο στον 21ο αιώνα. Πλέον ακούγονται πιο “dreamy” από ποτέ και με τραγούδια όπως το συγκινητικό Graveyard Girl και το επιτηδευμένα αθώο και παιδικό Kim and Jessie δείχνουν ότι αυτή η προσέγγιση τους ταιριάζει πολύ. Τα τραγούδια ακούγονται πιο ανθρώπινα και εσωστρεφή και η συναισθηματική ένταση δε λαμβάνει πλέον τη μορφή εκρήξεων αλλά χρωματίζει διακριτικά την κάθε νότα, προσδίδοντας μία συνοχή και ομοιογένεια η οποία καθιστά το άλμπουμ ανθεκτικό σε πάρα πολλές ακροάσεις. Το συμπαγές σύνολο που δημιουργούν οι αιθέριες φωνές πάνω στο φροντισμένο -σε βαθμό παρεξηγήσεως- ηλεκτρονικό υπόστρωμα αντέχει σε οποιαδήποτε μορφή κριτικής – καλόβουλης και μη. Όσο ελκυστική και αν ακουγόταν η ιδέα της αναβίωσης της χειμαρρώδους δόξας του Dead Cities, Red Seas and Lost Ghosts και η επιστροφή στις παλιές-καλές ταχύτητες, ο Anthony Gonzalez μας προσκαλεί σε μία ακόμα πτήση στη μουσική του πραγματικότητα, αυτή τη φορά όχι όμως με τζετ αλλά με κάτι που φέρνει πιο πολύ σε αερόστατο. Κρίνοντας από την ποιότητα του οχήματος και την εμπειρία του ως πιλότο, θα ήταν αγένεια να του αρνηθεί κανείς να συνταξιδέψει...

Το όνομα Μ83 δεν έχει να κάνει με κάποιον αυτοκινητόδρομο αλλά προέρχεται από τον γαλαξία Messier 83 που βρίσκεται 15 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας και στον οποίο, σύμφωνα με τις εγκυκλοπαίδειες, έχουν παρατηρηθεί 6 σούπερ-νόβα εκρήξεις. Να είναι άραγε αυτό κάποια “κοσμική” προοικονομία για τα επόμενα άλμπουμ; Μακάρι... το διάστημα τους ταιριάζει, ούτως ή άλλως,  και το στοίχημα που έχουν βάλει είναι εώς τώρα κερδισμένο. Ας μας λύσει όμως κάποιος μία απορία: Από πότε το Gonzalez έγινε γαλλικό όνομα;

Rating: 8,2 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

 

M83 - Graveyard Girl video

 

 

 

• Read more about M83 - Saturdays=Youth

James - Hey Ma

James - Hey Ma

1. Bubbles / 2. Hey Ma / 3. Waterfall / 4. Oh My Heart / 5. Boom Boom / 6. Semaphore / 7. Upside / 8. Whiteboy / 9. 72 / 10. Of Monsters And Heroes And Men / 11. I Wanna Go Home 

 Mercury Records / 7 April 2008

 

  Είναι 1994. Οι James έχουν κυκλοφορήσει τον απόγονο δίσκο του Laid. Εγώ,  μάλλον σε κάποιο μάθημα της 3^ης Δημοτικού,  και το Wah Wah - ο απόγονος που λέγαμε -  ακούγεται από τα ηχεία του καθιστικού συχνά πυκνά στο σπίτι. Θυμάμαι τις νότες κάποιων κομματιών να μου τραβάνε την προσοχή για κάποια δευτερόλεπτα. Πολύ μικρός για να δώσω σημασία. Από τότε κάθε τραγούδι του δίσκου μου θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή (όχι και πολλή μακρινή). Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν την σχέση μου με το Wah Wah και την πιο “techno” (σε πολλά εισαγωγικά) εικόνα που έχω για τους James, παρακάτω δεν θα μπορέσω να είμαι απόλυτα ακριβοδίκαιος.

  Με γύρω στα 20 χρόνια πορείας, 10 κυκλοφορίες στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων, τρία τα θεωρώ τουλάχιστον “άλμπουμ σταθμούς”), σημαντικές support εμφανίσεις από τα πρώτα τους βήματα (αφού αλλάξουν το απαίσιο Gavan που είχαν ως όνομα) με τους Fall και τους Smiths, έναν ενθουσιασμένο μαζί τους Brian Eno που αναλαμβάνει κάποιες παραγωγές , #2 στην Μ.Βρετανία με τα Gold Mother (1992) και Seven (1993), και έναν Cobain να τους support-άρει το 1991, θα περίμενε κανείς, που ίσως να τους γνώριζε τώρα εν ετη 2008, ένα τουλάχιστον καλό “Hey Ma”.

  Το «γνωστό» παλιό cd-player της βιβλιοθήκης παίρνει μπρος και καταπίνει το δισκάκι που βρισκόταν πίσω από το λογοκριμένο εξώφυλλο με τον μπόμπιρα και το πιστόλι. “Bubbles” το εισαγωγικό τραγούδι και η εντυπωσιακή φωνή του Tim Booth ακούγεται ακόμα κρυστάλλινη, ενώ η τρομπέτα δείχνει πως θα παίξει τον ρόλο της και σε αυτόν το δίσκο των James. Aθροιστικά όμως κάτι λείπει! Το ομώνυμο τραγούδι που ακολούθει σου ομολογώ πως, μία με τον αντιμιλιταριστικό του στίχο (ναι, έπεσα στην παγίδα), και μία με την τσαμπουκαλεμένη ακουστική κιθάρα, σε κρατάει να το ακούσεις. Στο “Waterfall”, ενώ δεν είναι το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ, αυτά που μου έκαναν εντύπωση, είναι η εισαγωγή η οποία θυμίζει κάτι απο Blur (αυτο το κάτι είναι η εισαγωγή του Song2), και ο έντονα συνειδητοποιημενος στίχος του. Το “Oh my Heart” κτισμένο σε μία πολλή συναισθηματική alternative μελωδία κιθάρας και φωνής, μαζί με τα 20 δευτερόλεπτα 2:30-2:50 είναι το πρώτο που με ικανοποίει από κιθαριστικής άποψης. Το “Boom Boom”  μάλλον θα αφήσει και εσένα αδιάφορο, το “Semaphore”  -εκτός απροόπτου - επίσης, ενώ με το έβδομο “Upside down” θα βάζεις τον μικρό σου αδερφό να το γυρνάει κάθε φορά στο refrain.Το “white boy” ένα βαβουροειδές σε κάποια σημεία τραγούδι ίσως να σε κουράσει (βαβούρα όχι όπως πολύ σωστά την όριζαν οι Sonic Youth). Tο τρίτο από το τέλος “72” ως απο μηχανής θεός σώζει όσο μπορεί την κατάσταση με την συνεχώς φορτισμένη ατμόσφαιρά του και τα ξεσπάσματα στα οποία αυτή οδηγεί. Το Hey Ma κλείνει πολύ όμορφα με τα “Of monsters, heroes and men” και “I want to go home”  στο γνωστό απαλό ύφος των James.

Το cd-player έχει κλείσει και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αμφισβητήσουμε όλους όσους έλεγαν πως οι James επέστρεψαν με ένα καινούριο διαμάντι! Παρ’ όλ’ αυτά το καλοκαίρι σίγουρα θα πάμε να τους δούμε live, και ίσως μας εντυπωσιάσουν με τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν τα καινούρια τους τραγούδια!

 

 

  James - Hey Ma session

"Hey Ma" album streaming @ myspace & official

 

comments & discussion 

• Read more about James - Hey Ma

Sons And Daughters - This Gift

Sons and Daughters - This Gift

1. Gilt Complex / 2. Split Lips / 3. Nest / 4. Rebel With The Ghost / 5. Chains / 6. This Gift / 7. Darling / 8. Flags / 9. Iodin / 10. Bell / 11. House In My Head / 12. Goodbye Service

Domino / 28 January 2008

 

      Καιρός ήταν για τους Sons and Daughters να επιστρέψουν στο παιχνίδι και μάλιστα δυναμικά. Μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ep και ένα πολύ καλό πρώτο album έρχεται με φόρα από τη Γλασκώβη το ''This Gift'', κινούμενο σε αρκετά διαφορετικές μουσικές γραμμές από τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Η σκωτσέζικη folk δεν έχει αυτή τη φορά τον πρώτο λόγο καθώς την παραγωγή αναλαμβάνει εξ'ολοκλήρου ο Bernard Butler των Suede που καταφέρνει να αναδείξει την πιο δυναμική πλευρά της Adele Bethel ταιριάζοντας την υπέροχη φωνή της με τις κιθάρες του Scott Paterson.

     Και οι κιθάρες είναι εδώ πιο γυαλιστερές και ηλεκτρισμένες από ποτέ, με αξιοπρόσεχτα γκαζιάρικα ριφάκια που δεν αργούν να σε παρασύρουν στο ρυθμό. Με τον Butler στην παραγωγή βέβαια κάτι τέτοιο πρέπει να θεωρηθεί φυσικό επακόλουθο. Η Αdele τα καταφέρνει υπέροχα στις φωνές, άλλοτε με πιο παθιάρικη ροκ διάθεση και άλλοτε πιο ποπ ενώ τα rockabilly (wah-oh's) φωνητικά ευθύνονται σίγουρα για τα χορευτικά vibes που εκπέμπει ο δίσκος. Με το ''Gift complex'' για εισαγωγή δεν αργείς να μπεις στο κλίμα και να ανεβάσεις δικαιολογήμενα τις προσδοκίες σου για αυτό που θα ακολουθήσει. ''Split Lips'' και ''This Gift'' βαδίζουν με συνέπεια το μονοπάτι της glam pop αισθητικής που χτίζει ο πρίγκηπας του είδους Butler ενώ το ''Chains'' σου θυμίζει πόσο απλή είναι συνταγή για χορευτική ποπ-ροκ αρκεί να έχεις δίπλα σου το σωστό μουσικό τσελεμεντέ (Βutler).
      Ακολουθεί το πιο όμορφο και ταξιδιάρικο κομμάτι του album που ακούει στο όνομα ''Darling'', άξιο να βρει μια θέση στα mixtapes που θα χαρίσουμε σε φίλους και αγαπητικούς αυτό το χρόνο, βασισμένο κατά τα λεγόμενα της μπάντας σε μια εξαίρετη ταινία της Julie Christie με τον ίδιο τίτλο. Το ''Darling'' είναι και ένα από τα single που κυκλοφόρησαν οι Sons and Daughters πριν το full album σε δύο υπέροχα 7'', ένα σε μπλε χρώμα για αγοράκια και ένα σε ροζ για κοριτσάκια! Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα δίσκο γεμάτο συναίσθημα και πάθος με το τελευταίο να έχει την τιμητική του στην εισαγωγή του ''This Gift'' εκφραζόμενο μέσα από ένα αισθησιακό και sexy διάλογο δίχως λόγια, μονάχα με επιφωνήματα και διάχυτα ερωτισμού φωνήεντα. Στα αρνητικά ίσως του album είναι πως κινείται σε όλη του τη διάρκεια σε υψηλές εντάσεις, χωρίς στάσεις για ξεκούραση, σε μια τόσο κόκκινη από τα ντεσιμπέλ βόλτα που ίσως στο τέλος σου προκαλέσει μια μικρή θολούρα. Εντάξει,δ ε θα ψάχνεις και για δραμαμίνες αλλά στιγμές όπως το κλείσιμο του δίσκου με το ''Goodbye service'' και το σχεδόν ψυχεδελικό του ξέσπασμα θα μπορούσαν να είναι πιο συχνές. Όπως και να'χει εγώ μάλλον τη χάρηκα τη βόλτα αφού στο τέλος σιγοτραγουδάω χωρίς γκρίνιες μαζί με την Adele.. pa para, pa-pa para!

     Ακούγοντας το retro από την αρχή ως το τέλος μουσικό οικοδόμημα των Sons and Daughters, σκοντάφτεις συχνα σε όμορφα ρομαντικά δίστιχα που δε θα συγκλονίσουν το σύμπαν σου αλλά θα σου θυμίσουν κάτι που όλοι μας λίγο ή πολύ, εκούσια ή όχι το ξεχνάμε: ''Remember what your mother said, try and use your heart, not head''. Και επειδή όσο περισσότερο γράφω τόσο πιο πολύ σκέφτομαι, σταματάω εδώ την πάρλα και αφήνω τα επιλογικό συμπέρασμα-συναίσθημα σε όποιον άλλο κάνει τον κόπο να ρίξει μια αυτιά σ'αυτό το επικίνδυνα νοσταλγικό δισκάκι.

 

 

Rating: 7,8 / 10
Δημήτρης Συνοδινός

 

Sons And Daughters - This Gift (new single video)

 

comments & discussion 

• Read more about Sons And Daughters - This Gift

Subheim - Approach

Subheim - Approach

1. Hush / 2. Ybe 76 / 3. One Step Before The Exit / 4. Howl / 5. Away / 6. Hollow / 7. Stranded / 8. Intact / 9. Voces Perdidas / 10. Hollow [rmx by Mobthrow] / 11. One Step Before The Exit [reconstructed by Flaque]

Tympanic Audio/ May 2008

 

Δεν έχω κάνει ποτέ κριτική σε άλμπουμ έλληνα καλλιτέχνη. Στην αρχή είναι περίεργη η αίσθηση (πόσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι, μπλα μπλα…). Όμως ο Κώστας Κ και η Tympanic το κάνουν πολύ πιο εύκολο. Γιατί από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή του, το ντεμπούτο του Subheim μοιάζει σαν να ξεπήδησε από έναν έμπειρο καλλιτέχνη, ίσως και από τα σπλάχνα της Hymen.

Και τα breaks, οι περίπλοκοι ρυθμοί πάνω από ambient strings, αλλά και το συναίσθημα είναι εδώ. Ακόμα και η μοναξιά των τοπίων στο πανέμορφο digipack. Προσθέτουμε και μια παραγωγή που μόνο ντεμπούτο δεν θυμίζει και είμαστε έτοιμοι για ένα ταξίδι. Πού; Άγνωστο, αλλά πιθανότατα κάπου στη θάλασσα, με το νερό να κυματίζει και να μας νανουρίζει γλυκά.
Ένα πράγμα λείπει: ο θόρυβος. Αλλά χωρίς θορύβους, το Approach στερείται νέων ήχων, και πέφτει όλο το βάρος στη σύνθεση.
Και εκεί είναι όπου το Approach δείχνει ότι θα χρειαστεί και ένα δεύτερο άλμπουμ για να δούμε πού μπορεί να φτάσει ο Subheim. Διότι ναι μεν οι συνθέσεις είναι πανέμορφα μελαγχολικές, αλλά μόνο τα 3 κομμάτια με τα φωνητικά της Κάτιας μού δίνουν την αίσθηση της πληρότητας και μου τραβούν την προσοχή κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ. Και αυτό είναι περίεργο, αφού μόνο στο voces perdidas, τα αλά-Lisa Gerard φωνητικά έχουν έντονη παρουσία. Στο hollow και στο howl λειτουργούν σαν ένα ακόμα όργανο, αλλά είναι αυτό που λείπει για να γεμίσουν οι συχνότητες και να δέσει όμορφα η γλύκα τους με την ψυχράδα των ηλεκτρονικών ήχων. Και μαζί παίρνει η μπάλα και το ρεμίξ του Mobthrow, ο οποίος, αγνοώντας εντελώς τα φωνητικά του κομματιού, δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική σκοτεινή dub που καταφέρνει να δέσει συναισθηματικά με το υπόλοιπο άλμπουμ.

Τελικά τι μένει; Μια παράλυση, μια γλυκιά διάθεση, και μια ανυπομονησία για τη δεύτερη δουλειά του Subheim, αλλά και για τη δουλειά του Mobthrow, ο οποίος μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

 

Rating: 7,3 / 10
tec-goblin

 

Subheim - Ybe 76
{mp3remote}http://www.tympanikaudio.com/Audio/Subheim_Ybe76_Approach_Tympanik-preview.mp3{/mp3remote}

Subheim - Away
{mp3remote}http://www.tympanikaudio.com/Audio/Subheim_Away_Approach_Tympanik-preview.mp3{/mp3remote}

 Subheim @ myspace

subheim.com

 

comments & discussion

• Read more about Subheim - Approach

Vampire Weekend - Vampire Weekend

Vampire Weekend - Vampire Weekend

1. Mansard Roof / 2. Oxford Comma / 3. A-Punk / 4. Cape Cod Kwassa Kwassa / 5. M79 / 6. Campus / 7. Bryn / 8. One (Blake's Got A New Face) / 9. I Stand Corrected / 10. Walcott / 11. Kids Don't Stand A Chance

XL Recordings 29 January 2008

 

Πριν ένα χρόνο περίπου ένα μονόστηλο των New York Times έκανε λόγο για ένα μικρό live σε κάποιο μπαρ του Brooklyn, για μια νέα μπάντα γεμάτη φρεσκάδα και ζωντάνια που ακούει στο όνομα Vampire Weekend, εξασκώντας το αγαπημένο σπορ των music media - την αναζήτηση του next big thing. Από εκείνο το ζεστό χορευτικό βραδυ όπως περιγράφει ο νεουορκέζος ρεπόρτερ μέχρι αυτή τη στιγμή που το πικάπ μου φέρνει στροφές το δίσκο τους τα δεδομένα έχουν αλλάξει και o χάρτης που κρατούν οι φοιτήσαντες στο Columbia έχει μεγαλώσει κατά πολύ για να χωρέσει τους περισσότερους απο 50 σταθμούς τις περιοδείας τους.

Αν ήταν κόσμημα, θα ήταν διαμάντι και μάλιστα ακατέργαστο, προς θεού όχι γιατί ο δίσκος τους δεν έιναι δουλεμένος και άψογα ενορχηστρωμένος αλλά διότι από την αρχή ως το τέλος ο αυθορμητισμός της μπάντας είναι τόσο εμφανής και σε διαπερνά τόσο ενθουσιωδώς όσο η εικόνα ενός μισολασπωμένου διαμαντιού που μόλις έχει περισυλλεχθεί.
Αν πάλι ήταν ποδήλατο, θα ήταν, δίχως άλλο, κούρσα χωρίς ταχύτητες καθώς ο δίσκος αυτός σε ταξιδεύει με μαγευτική σταθερότητα από το ένα φανταστικό τοπίο στο άλλο, σε αφήνει να χορτάσεις κάθε εικόνα που σε σπρώχνει να πλάσεις με τη θαυματουργή φαντασία σου και δε σε απομακρύνει άτσαλα και βιαστικά (η μετάβαση από κομμάτι σε κομμάτι μου φαίνεται απίστευτα ομαλή και φυσική).

Τέρμα με τις παρομοιώσεις. Στο μουσικό κομμάτι της υπόθεσης τώρα, οι Vampire Weekend παίζουν ένα προτότυπο κράμα κιθαριστικής indie pop και χορευτικής afro-beat μουσικής, εγχείρημα που δεν επιχειρεί νομίζω να εντυπωσιάσει ή να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας. Όλα μοιάζουν να κυλούν φυσικά και αβίαστα σ'αυτό το δίσκο, σε ένα μουσικό ποτάμι που ρέει χωρίς μπάζα και σκουπίδια στη μέση, δίνοντας σου την ευκαιρία να ακούσεις τη μουσική απογυμνωμένη από εφετζίδικες προσθήκες και λαμπερές βιτρίνες. Στην παραλία των Vampire Weekend ο ρυθμός και το τέμπο μετατρέπονται σε φτυάρια και κουβαδάκια, σε κάθε λογής αμμουδιάστικα παιχνίδια με τα οποία δε σταματούν ούτε δέκατο-έκτο να παίζουν μέχρι να χτίσουν το πολυρυθμικό χορευτικό τους κάστρο, που δε λέει να πέσει ακόμα κι αν ένα τσούρμο ξεβράκωτα και εκστασιασμένα - στην ιδέα της αμμουδιάς - πιτσιρίκια τρακάρουν πάνω του. Οι μόνοι που μπορούν να το κατεδαφίσουν είμαστε εσύ κι εγώ με τις άτσαλες χορευτικές μας φιγούρες για μπροστάρη και τη διάθεση για εισπνοή χαμογελαστής καλοκαιρινής αύρας για οδηγό. Αν το ''cape cod kwassa kwassa'', το ''boston'' και το ''oxford comma'' δεν σε σπρώξουν έστω και λίγο να κουνηθείς στα ρυθμικά πειράματα των Vampire Weekend τότε πρέπει να αναρωτηθείς λίγο παραπάνω τι φταίει για το μυικό σου μούδιασμα. “Mansard roof” και “A-punk” αποτελούν ιδανικό single-soundtrack, το πρώτο για ιστιοπλοικές αναζητήσεις ή έστω για μια απλή ψαροβαρκάδα για όσους δεν έχουμε ιστιοπλοϊκό και το δεύτερο για ένα ατσούμπαλο mountain-bike Σαββατο/κο γεμάτο τούμπες και χώμα. Για το εξαίρετο χατζιδακικό ''walcott'' ας μη μιλήσω καλύτερα εγώ. Ας τα πει καλύτερα ο γείτονας που το ακούει κάθε φορά στα κόκκινα.

 

• Read more about Vampire Weekend - Vampire Weekend