The Residents - Tweedles!

--- Θυμίζω:
«Στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας και πιο συγκεκριμένα στη πόλη Hunedoara (ο τόπος που είχε φυλακιστεί για 7 χρόνια και ο περίφημος Count Vlad III) ηχογράφησαν το καινούριο τους δίσκο οι μυστηριώδεις Residents. Η επερχόμενη δουλειά τους έχει τον τίτλο "Tweedles", αναμένεται να κυκλοφορήσει από την Mute τον Οκτώβριο και το concept της αυτή τη φορά είναι απόλυτα εμπνευσμένο από το περιβάλλον στο οποίο  δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε:
Σύμφωνα με το συγκρότημα, οι Residents ταξίδεψαν ως τη Τρανσυλβανία μετά από πρόσκληση ενός νεαρού fan τους που είχε φτιάξει ένα "state-of-the-art" studio και είχε το τρελλό όνειρο να δοκιμαστεί από το αγαπημένο του συγκρότημα. Οταν έφτασαν, επηρεάστηκαν τόσο από τον τόπο και τις ιστοριες του, που αποφασισαν να ηχογραφήσουν ολόκληρο άλμπουμ με θέμα ένα βαμπίρ, όχι όμως τύπου Bela Lugosi... To βαμπίρ των Residents δεν πίνει αίμα, αλλά τρέφεται με απελπισμένες καρδιές και χρησιμοποιει τα ρομαντικά αισθήματα των άλλων ως πηγή δύναμης. Πρόκεται για κάποιον που είχε την άποψη ότι όποιος τον αγαπούσε έπεφτε τόσο χαμηλά που δεν άξιζε ανταπόδοση!»

 

--- Συνεχίζω με λίγα άσχετα/σχετικά(?) εγκυκλοπαιδικά:
 Tweedle dee και Tweedle dum (χαιδευτικά αναφερόμενοι σαν ζευγάρι ως Tweedles) είναι δύο δίδυμοι χαρακτήρες γνωστοί μέσα από ένα λαικό νανούρισμα και στη συνέχεια το "Through the looking glass" του L.Carrol. ‘Εχουν συναντήσει την Αλίκη δηλαδή, εικονογραφούνται σαν μπαλάκια με πόδια, δεν είναι και διαίτερα έξυπνοι ισώς και λίγο φοβιτσιάριδες. To tweedles μπορεί να συναντηθεί σε επιστημονικά συγγράματα ως χαριτωμενιά των γεννετιστών για προβληματικά γονίδια, επίσης. Και τέλος: twiddle=turn something back and forth (esp. absent mindeadly)

 

--- Και με την υποκειμενική θεματική προσέγγιση του album (με κάποια αντικειμενικά νεομουσικολογικά στοιχεία εδώ κι εκεί): Ξέρεις γιατί παίρνεις ένα χάπι, είτε το χρειάζεσαι είτε το γουστάρεις δεν έχει και τόση σημασία, ξέρεις ποιο είναι το αποτέλεσμα του πάνω-κάτω αλλά υπάρχουν και εκείνες οι άτιμες οι παρενέργειες. Αν αυτές εθίζουν ή μήπως ο εθισμός είναι μέρος αυτών, ούτε αυτό έχει πολύ σημασία. Τέλος πάντων οι Residents είναι εθιστικοί και το Tweedles μοιάζει με κάψουλα με πολύχρωμα μικροσκοπικά candy-like χαπάκια. You take the queer pill, the story starts…

Δύο είναι οι επιλογές σου με το συγκεκριμένο group και τα παράγωγα τους γενικότερα. Είτε γράφεις και αναλύεις και αντικρούεις και γράφεις και ψάχνεις και γράφεις και σκέφτεσαι και γράφεις και ξανακούς και γράφεις και πάει λέγοντας. ‘Οταν στην όλη μυστικοπάθεια και ασάφεια που περιβάλλει το συγκρότημα αυτό καθ’εαυτο έρχονται να προστεθούν τα αδιευκρίνιστα νοήματα και τα σκιώδη συναισθήματα σε σουρεαλιστικές απεικονίσεις και μουσικά περιτυλίγματα υψηλής αισθητικής των πιο πρόσφατων ειδικότερα full length δουλειών τους, το υλικό είναι σχεδόν αστείρευτο.

Σε αντίθεση με τις παραλλαγές/short-stories του Animal Lover, το Tweedles είναι ηρωοκεντρικό και πιο συγκεκριμένα ένας πολυσύνθετος, επεξεργασμένος μονόλογος του βασικού χαρακτήρα, και ξεκινάει ανάλογα και κινηματογραφικά. Το Dreams χωρίζεται σε 3 μέρη, εισάγοντας όλα τα επιμέρους συνθετικά στοιχεία του album: σαμπλαρισμένα ηχητικά τμήματα από το ταξίδι των Residents στην Τρανσυλβανία (ανακοίνωση απογείωσης από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου, ήχος της απογείωσης και του ταξιδιού στο συγκεκριμένο), γυναικεία backing vocals με χορωδιακή υπόσταση και αρκετά διαστρευλωμένα, οι καθαρές μελωδίες (το τραγούδι της υπόθεσης), οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί, η φωνή του singing Resident, η Film Orchestra του Βουκουρεστίου που ηχογράφησε κάποιες από τις μουσικές τους, και ταυτόχρονα όλα τα επιμέρους συνθετικά στοιχεία του πρωταγωνιστή.

“It’s almost like I have this power… the power of dreams… I make them see me the way they want me to be… The diversity of desire is endless.”
Ο Tweedles ανεβαίνει στο ντιβάνι του ψυχιάτρου (ή κάθεται στη θέση του κατηγορούμενου/ανακρινόμενου) και η αφήγηση αρχίζει με το Almost Perfect ενώ η μουσική, μόνμα εξελισσόμενη, συνοδεύει το ύφος και τους συναισθηματικούς ελιγμούς που οδηγούν στο Mark of the Male. Δεν ξέρω αν ο τίτλος του είναι κάποιο σημειολογικό παιχνίδι των Residents με το “Mark of the Mole”, σίγουρα πάντως όταν έπεσε στο τραπέζι των ιδεών θα χαμογέλασαν πονηρά. Πρώτο ξέσπασμα και κορύφωση, η απόλυτη μεταφορά του γεννετήσιου ενστίκου σε τραγούδι, στιγματίζεται από το raw ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας και τα εμβόλιμα έγχορδα και όσο και αν θα ήθελες να κρατήσει περισσότερο στα 2 και κάτι λεπτά έχει τελειώσει. “Oh well, nothing is perfect.”

Είναι τελείως άκυρο να πει κανείς πως η μουσική δεν είναι αρκετά προσεγμένη και κατώτερη των προσδοκιών στο δίσκο αυτό. Ο ήχος είναι τόσο πλούσιος και κάθε στάση αποτελείται από 2 ή και περισσότερα τραγούδια που αποκαλύπτονται μόνο μετά από κάποιες ακροάσεις. Rock, experimental, cabaret, jazz, musical, symphonic, blues, pop, drum ‘n bass, street art, cinematic, avant-garde, τα πάντα, με σειρά και νόημα όμως. Εξαιρετικά δείγματα της διαδικασίας αυτής το Stop Signs! για το οποίο μπαίνω στον πειρασμό να περιγράψω κάθε του δευτερόλεπτο σχεδόν, τα υπέροχα έγχορδα του Perfect Lover, η hard rock ψυχή του Forgiveness και η απίστευτη γυναικεία ερμηνεία στα όρια της παράνοιας του Brown Cow.

Το θέμα είναι πως κατά τη διάρκεια του και καθώς ο ακροατής μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο σενάριο και το χαρακτήρα, λογικό είναι να αποσπάται. Σε αντίθεση με το Animal Lover, δεν βουτάει αργά και σχεδόν μαζοχιστικά στο σκοτάδι, την απώλεια και τη θλίψη.  Αντίθετα βρίσκεται σε επίθεση από κάποιον που προασπίζεται τον εθισμό του. O Tweedles συνεχίζει να εξηγεί το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του, πως βλέπει το σεξ, τον έρωτα, τους εραστές, τη ζωή, τις ιδαίτερες δυνατότητες του, με θυμό και σκληρότητα αλλά ίσως και κάποιες ενοχές. "I just ΑΜ... I just Do... and I DO WELL..." Life, "I learned their(other people's) secrets... and the secrets were... nothing" Isolation, "Imitation of Life" Stop Signs?, "I got what I want. They're no longer worth the effort" Elevation, "We are responsible for each other, on some level, aren't we? (How can I be saying that?)"  Forgiveness, "Hunger and sexual gratification ...is there anything else? Steaks and orgasms ...how empty life would be without them." Insincere, "I don't normally hold innocence in such high esteem ...everyone has it and everyone loses it" Brown Cow, "And that's why God made alcohol" Sometimes, "...but with people, it gets ugly and then you die." Ugly (At the end), "...I'm afraid I'm getting too involved" Keep Talkin'). Και ο ακροατής (και θεατής πλέον) τον γνωρίζει, τον καταλαβαίνει, πιάνει τις ατάκες του (δεν έχει κι άδικο κατά βάθος), τον αντιπαθεί (γιατί ίσως κάπου ξυπνάει δυσάρεστες αναμνήσεις) και κάπου ανακαλύπτει οτι έχει λίγο ή πολύ Tweedles μέσα του.

Και για να περιπλέξουμε λίγο ακόμα τα πράγματα... υπάρχει και o Doppelganger, που συστήθηκε στο πρώτο μόλις τραγούδι αν και ίσως πέρασε απαρατήρητος τη συγκεκριμένη στιγμή. Μία ρευστή σκία, το alter ego του χαρακτήρα όπως μορφοποιείται μέσα στo υποσυνείδητό του. Ο Resident που τραγουδάει με υπνωτική, παραμορφωμένη φωνή, δίχως να δίνει τη δυνατότητα ξεκάθαρου νοήματος αλλά αφήνοντας μια παράξενη αίσθηση εύθραυστου και θλιμμένου ή και χρησιμοποιημένου ακόμα, σε αντίθεση με τον (ίδιο)Resident που απαγγέλει αποστασιοποιημένα και με σαδιστική αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. Μια εσωτερική σύγκρουση και μια επιπλέον πινελιά δραματικότητας στο θέμα. Αλλά ποιο είναι το θέμα τελικά? Η απώλεια και πάλι, ενδεχομένως, αλλά από την αρνητική της όψη. Η αναζήτηση εραστή και η ανάγκη συντρόφου σε αντιδιαστολή με την πραγματική αγάπη. Ενστικτα που καθόλου τυχαία παρομοιάζονται με αυτά του κυνηγού/δολοφόνου (Elevation) vs Συναισθήματα που δεν διαφέρουν και πολύ από την παιδική αντίληψη του θανάτου (Brown Cow). Σύγχιση και κενότητα, με μία δόση οιδιπόδειου και ευθύνης. Τραγικό? Μπάααα.... Τραγελαφικό ίσως. H κάθαρση είναι ισοπεδωτικά κωμική αν και σκοτεινή, καθώς στο Shame On Me ο Tweedles αποκαλύπτει τόσο την προέλευση του ονόματος του (Can you guess?) αλλά και το κρυφό του όνειρο να ήταν κλόουν ενώ δίνει και ένα δειγματάκι από το υποτιθέμενο show του. Φυσικά όχι ένας απλός χαζοζαρούμενος κλόουν.... ‘Οσον αφορά το closing track Susie Smiles δεν θα ήθελα να πω κάτι. Χμμμμ... ίσως μόνο κάψιμο.

 

--- Και κάπου εδώ παραδίδω τα όπλα φτάνοντας στην δεύτερη επιλογή που σου δίνουν οι Residents και τα πάραγωγά τους, όπως αναφέρθηκε στην αρχή:
Ένα απλό «Άκουσέ τους». Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία της ακρόασης και άφησε τον ελευθέρο μέσα σε αυτή. Το Tweedles είναι concept album και σίγουρα έχει περισσότερο νοημα ολοκληρωμένο, αν και μερικές από τις στιγμές του στέκονται μόνες τους με καθαρά χαρακτήρα τραγουδιού. Είναι και κάτι παραπάνω... πιο συμπυκνωμένο από διήγημα, λιγότερο ερεθιστικό (προφανώς οπτικά) από ταινία ή θεατρικό αλλά άκρως λειτουργικό (με τρώνε τα δάχτυλα μου να πληκτρολογήσω «έργο τέχνης»). Προσοχή πάντως, οι Residents ενδέχεται να σε «χαλάσουν» ψυχολογικά, να μπερδέψουν στην προσπάθεια να ανακαλύψεις νοήματα, να το πάρεις προσωπικά το θέμα και να συνδεθείς. Στο μυστήριο που τους περιβάλλει προσθέτω άλλο ένα ανεξήγητο, πως μέσα στον όλο προσωπικό, δικό μου ενθουσιασμό, και δεδομένου του ότι έχω ελάχιστη σχέση με τις προ-Demons Dance Alone δουλειές τους, δεν έχω διάθεση να περάσω τα άπαντά τους από τα ηχεία μου. Παρα μόνο να τους παρακολουθώ αύτην ακριβώς τη στιγμή της πορείας τους και να περιμένω το επόμενο «έργο» όπως ακριβώς περιμένω τον επόμενο Gilliam (Tideland κανείς?). Αν και οφείλω να ομολογήσω πως το hardbook reissue με DVDάκι του Freak Show που έρχεται λίαν συντομως από τη Mute είναι δελεαστικότατο. «Ακούστε το.» λοιπόν. Και μετά, αν δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα, ρίξτε και μια ματιά στο επίσης sex-aholic-ό (για ακόμα περισσότερα σεξουαλικά/υπαρξιακά one-liners) Choke του Palahniuk. And on your next date keep in mind:"What would Tweedles Not do?"

 

• Read more about The Residents - Tweedles!

Μarsheaux - Peek A Boo!

Τι ωραία! Ήρθε η ώρα να παίξουμε πάλι. Και μη σας ξεγελάει που το κοριτσίστικο εφηβικό ροζ εξώφυλλο του “ebay queen” έχει δώσει την θέση του σ’ ένα κάπως πιο bitchy μωβ... Peek a boo λέγεται το νέο album των Marsheaux και το concept ελάχιστα διαφέρει: Ανέμελα electropop παιχνιδίσματα έχουμε και εδώ, ελαφρώς πιο dirty & spicy…
Μεγάλωσε 2 χρόνια το project των κοριτσιών βλέπετε και ενώ στο “ebay queen” οι Marsheaux έδιναν την εντύπωση οτι σε κοιτάζουν με ένα τεράστιο αφοπλιστικής αθοώτητας βλέμμα («ααα, τι ωραίες πολύχρωμες καραμέλες!»), στο “peek a boo” έχουν μάθει πλέον να κλείνουν το ματάκι με νόημα όποτε χρειάζεται («ευχαριστούμε για τις καραμέλες, έχουμε δει και κάτι υπέροχα σοκολατάκια...»)

Το “hanging on” φαίνεται να παίρνει την θέση του ως opening track του δίσκου εσκεμμένα, για να καταστήσει σαφή τα παραπάνω. Sleazy electronica, ποτισμένη με το ίδιο φίλτρο που χρησιμοποίησαν οι Goldfrapp στη τελευταία τους δουλειά. Η υπνωτιστικά sexy  διάθεση του τραγουδιού μοιάζει να διαλύεται κάπως βιαστικά με την απότομη έπαρση στο ρεφραίν, αλλά τα “wait no more” και “no sence” επαναφέρουν τις Μarsheaux στις γνώριμες γλυκές electropop μελωδίες του πρώτου τους album.
Και εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παύση γιατί έχω την διάθεση να προλογίσω το επόμενο τραγούδι.
Ενα από τα πράγματα για τα οποία πρέπει να δώσεις credits στις Μarsheaux είναι η εκπληκτική τους ευρηματικότητα στα τραγούδια που επιλέγουν να διασκευάσουν. Πέρα του ότι οι διασκευές τους είναι πολύ όμορφες, δείχνουν ότι έχουν γούστο, αισθηση των καλών pop τραγουδιών και πάνω απ’ όλα γνώση και αγάπη του αντικειμένου. Μετά λοιπόν από τους Lightning Seeds και τους Chris & Cosey, σειρά έχει το “the promise” των When In Rome!
To συγκεκριμένο τραγούδι είχε σημειώσει σχετική επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 80, πολύ μικρότερη όμως από αυτήν που θα του άξιζε. Οι Marsheaux το επεναφέρουν εμπλουτίζοντάς το με αναλογικά synths και bass-lines  και διαθέτοντας αξιοπρόσεχτη οξυδέρκεια προσκαλούν τον Βασιλικό από τους Raining Pleasure να τραγουδήσει το ρεφραίν. Το πάντρεμα δεν είναι πετυχημένο. Είναι ονειρικό, πανέμορφο, συγκινητικό! Ενα κλασικό ποπ τραγούδι ακούγεται ακόμα πιο κλασικό!
Το “dream of a disco” που βρίσκουμε παρακάτω μοιάζει στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των Psychedelic Furs και τους διαστημικούς έρωτες των A Flock Of Seagulls, αποδίδοντας φόρο τιμής στη νεορομαντική σκηνή των 80ς που τόσο φαίνεται ότι αγαπάνε. Η ντισκοτέκ που ονειρεύονται η Σόφη και η Μαριάνθη δείχνει να σφύζει από χρώματα και συναισθήματα, και χωρίς να είμαι από αυτούς που νοσταλγούν την Barbarella (ας είμαστε σοβαροί, ε?) τα κορίτσια κατάφεραν να με ρίξουν σε χρονοδίνη... Μερικές δεκάδες φωτοαναμνήσεις από μια απλή μελωδία μου είναι αρκετές για να πω με σιγουριά ότι αυτό είναι το winner track του album!

Η διασκευή στο “regret” των New Order σ’ενα απόλυτα synthpop ηχητικό background δεν εντυπωσιάζει, αλλά αποδίδεται εξαιρετικά και τους ταιριάζει γάντι, ενώ το φλερτ με τα σύγχρονα dancefloors των “what a lovely surprise” και “love under pressure” σπάει από τον γλυκό συναισθηματισμό του “home”. To album κλείνει με το μελαγχολικό “heaven”, που θα μπορούσε να είναι και η άποψη των Blancmange για το “waiting for the night” των Depeche Mode αν είχαν τραγουδίστρια την Sarah Cracknell των Saint Etienne… Σπαζοκεφαλιά, το ξέρω, αλλά ακούστε το και μου λέτε...

Στo “peek a boo” οι Marsheaux κάνοντας βουτιές στο παρελθόν και στην εφηβεία τους καταφέρνουν κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο: Παντρεύουν τα early 80s και την  χορευτική ηλεκτρονική μουσική των 00ς με έναν τρόπο που είναι ιδιαίτερα χαριτωμένος αλλά όχι αστείος, έξυπνος αλλά όχι φιγουρατζίδικος, συναισθηματικός αλλά όχι κλαψιάρης. Kαι αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο πράγμα!

Οσο για το artwork… ανοίξτε προσεχτικά το κουτάκι, φορέστε την peek a boo μωβ χαρτοσακούλα στο κεφάλι, τραβήξτε φωτογραφία τον εαυτό σας και στείλτε την στα κορίτσια. Αν θέλετε ζωγραφίστε και ένα χαμόγελο κάτω από τις εγκοπές των ματιών. Είμαι σίγουρος ότι μετά την ακρόαση του cd θα είναι τεράστιo!

Peek-a-booooooooooo!!!!!!!

Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας

 

• Read more about Μarsheaux - Peek A Boo!

Devastations - Coal

Devastations - Coal

1. Sex & Mayhem / 2. The Night I Couldn't Stop Crying / 3. I Don't Want To Lose You Tonight / 4. Coal / 5. Terrified / 6. Take You Home / 7. Cormina / 8. A Man Of Fortune / 9. What's A Place Like That Doing In A Girl Like You? / 10. Dance With Me

 Beggars Banquet / 22 September 2006

   

Έτσι στα ξαφνικά μια ανδρική φωνή μου έκοψε την ανάσα. Ήταν η χροιά, η βαριά εκπνοή-ανάσα, ο μακρόσυρτος κόπος για να βγει η φωνή και τα λόγια που έλεγε. Μα πριν μου μιλήσουν τα λόγια, μου μίλαγε η φωνή με τον τρόπο της, άσχετα με το νόημα των στίχων. Το βάθος που έβγαινε και ένα 'κλάμα' στεγνό, στο γύρισμα της φωνής-κραυγής, ένα σπάσιμο σαν σύσπαση προσώπου. Ευχόμουν να μην ήξερα για πέντε λεπτά τη γλώσσα τους, να μην με οδηγήσουν τα λόγια στο νόημα, παρά από τον τρόπο που ακούγονταν το τραγούδι να βγάλω μόνος με τη φαντασία μου την ιστορία:

Dance with me πήγε να της πει όταν την πρωτοείδε. Θα κοντοστάθηκε και θα του είπε κάποιον γλυκό, ευγενικό κι αδιάφορο λόγο για την κίνησή του, ίσως κάτι σαν «ήταν όμορφο», έτσι απλά όχι όπως ελπίζουμε να υπονοεί ο άλλος κάτι παραπάνω μα έτσι απλά όπως τα περισσότερα πράγματα λέγονται δίχως την παραμικρή ρομαντική προέκταση που θα επιθυμούσαμε διακαώς να έχουν. Απλά λόγια μεταξύ ανθρώπων που ο ένας συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό μα ο άλλος δεν συναισθάνεται το ίδιο. Δεν το τόλμησε όμως.
What's a place like that doing in a girl like you? Μετά από μέρες αναρωτιόταν που να βρίσκετε άραγε, περίμενε ακόμη κάποιο μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημά της, κάποιο σημείωμά της κάτω από την πόρτα του ή να εμφανιζόταν ανέλπιστα μπροστά του ώσπου κατάλαβε απότομα και δίχως άλλο ιδιαίτερο λόγο ότι δεν έπρεπε να περιμένει.
A man of fortune ένοιωθε παρόλα αυτά, θα πρέπει να την αγάπησε με την πρώτη ματιά ή ίσως και να ‘ταν απλώς πολύ ερωτευμένος μαζί της. Αυτά τα δύο μπλέκονται συχνότατα. Τέλος πάντων, θα πρέπει να ‘ταν πολύ ερωτευμένος μαζί της και να την αγαπούσε, λίγο ή πολύ. Και μάλλον είχε πολλά να της πει.
Τake you home. Ξημερώματα ήθελε να της τηλεφωνήσει να της το πει αμήχανα «κάνε μια βόλτα από ‘κει, κάντο για μας, για μένα…», απελπισμένα «δεν μπορώ μακριά σου, όλες οι αποστάσεις με γυρίζουν πίσω», ασυγκράτητα «έρχομαι και φεύγουμε μαζί, θα δεις για πού, θα δεις…».
Τerrified. Πέρασε όμως όλο το βράδυ αποτυπώνοντας σε χαρτί, στο μυαλό του, αυτά που ήθελε να της πει. Φοβήθηκε την απόρριψη, ξαφνικά έπιασε και έσκισε ότι είχε σημειώσει σε παλιόχαρτα.
Coal. Πικράθηκε βαθιά κι αυτός θα ήταν πλέον ένας ιδιαίτερος λόγος για να έπαυε να το σκέφεται όπως κι όπως εξαιτίας του πόνου. Και θα αποφάσισε να συνεχίσει όχι να ελπίζει μα να προσπαθεί να γίνεται όλο και πιο «απλός», δίχως υπερβολές να τα βιώνει όλα, ήρεμα κι απλά, να τ’ αφήσει πίσω του αν παραστεί η όποια ανάγκη.
Ι don't want to lose you tonight. Την έβλεπε στο αντικρινό μπαλκόνι μα δεν τόλμησε ποτέ να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Δεν κατάφερε ποτέ να προκαλέσει την προσοχή της, να πάρει ένα γλυκό της βλέμμα όλο κατάφαση στα συναισθήματα του τα ανείπωτα. Ας πούμε ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι από κάποιον που δεν το έχει, πιο απλά από κάποιον που δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία σου.
Τhe night i couldn't stop crying. Ο πανδαμάτωρ χρόνος είχε δαμάσει αρχικά τον αλλοτινό ενθουσιασμό του, ένιωθε έντονο τον κορεσμό κι οι αντιστάσεις του είχαν υποχωρήσει υπό την πίεση του ασφυκτικού στριφογυρίσματος του μυαλού του. Και τι τραγικό, ευθύνες δεν έριξε σε κανέναν, κανείς δεν έφταιγε. Αυτό το άμοιρο των ευθυνών, τι κρίμα, έδειχνε το τέλος πιο αναπόφευκτο απ’ ό,τι αν κάποιος κάπου είχε σφάλει κι ίσως μπορούσε να επανορθώσει.
Sex & mayhem. Ούτε ο ίδιος δε θα θυμόταν αργότερα τι της φώναζε μέσα στο χάος του μυαλού του, δεν θυμόταν τι ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο, το κορμί της ή την συντροφιά της. Μα θα θυμόταν με κάθε βεβαιότητα τον τόνο της φωνής της κουρασμένο κι ανόρεχτο να κλείνει μ’ ένα αποξενωμένο «ηρέμησε, έχει τελειώσει, καληνύχτα».

Οι Αυστραλοί  Conrad Standish (vocals/bass), Tom Carlyon (guitar/vocals) και Hugo Cran (drums) που απαρτίζουν τους Devastations έχουν φτιάξει ένα υπέροχο album, παντρεύοντας μουσικά και στιχουργικά τον Cave και τους Tindersticks, που μπορείς να το ‘δεις’, να το ‘ακούσεις’ και να το ‘ονειρευτείς’. Η πρώτη αίσθηση που σου δίνουν είναι ότι τα μέρη που θέλουν να σε ταξιδέψουν τα έχεις ξαναδεί. Το κάθε τους τραγούδι όμως σε κάνει να θες να τα ξαναζήσεις όλα από την αρχή, σαν να μην έχεις δει όλεθρο και καταστροφή (devastation) στη ζωή σου, σαν να θες να βιώσεις πράγματα και καταστάσεις  μέσα από το καθηλωτικό πάθος του Coal.

Να ξαναζήσεις εκείνον τον παιδικό ανεκπλήρωτο έρωτα και να ξεχάσεις έστω και για λίγο τη χαμένη σου αθωότητα…

 

Rating: 8 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

 

 

comments & discussion 

 

• Read more about Devastations - Coal

Rammstein - Völkerball [special edition]

 

Rammstein - Völkerball [special edition]

DVD: France - Les arênes des Nimes, 19 songs / England - Brixton Academy, 4 songs / Japan - Club Citta, 2 songs & trailer / Russia - Olympiski Moskau, trailer

Audio CD: France, 16 songs

Bonus DVD: "Anakonda im netz", 59 minutes documentary on Rammstein tours / Making of the Album "Reise Reise", 24 minutes
 

Universal (Pilgrim) / 17 November 2006

 

    Οι περισσότεροι από εσάς θα ξέρουν τι είναι ένα live των Rammstein. Από τα βίντεο στο youtube, τα μπόνους στο rosenrot, τα παλιά live dvds. Για κάποιους είναι όνειρο ζωής, για κάποιους σιχαμένο κιτς. Το Völkerball απευθύνεται στους πρώτους, αλλά έχει και στιγμές όπου και οι δεύτεροι θα τους σεβαστούν.
    Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις την κριτική ενός live dvd χωρίς να μπλεχτείς με τα συναισθήματα αυτών που ήταν εκεί και τους είδαν πραγματικά. Θα το προσεγγίσω λοιπόν σχετικά κλινικά. Επίσης, συμβουλεύω όσους είναι να το πάρουν έτσι κι αλλιώς, να μη διαβάσουν την κριτική, γιατί είναι τίγκα στο spoiler .

    Η συσκευασία, αν και αυτό το μαύρο-χρυσαφί δεν είναι εξαιρετικό, είναι εντυπωσιακή όπως ανοίγει σαν σταυρός, με συγκινητικές φωτογραφίες ανθρώπων από τις συναυλίες.
    Το κύριο dvd. Τι να πω... Χτυπήθηκα, χόρεψα, ίδρωσα, φώναξα τους στίχους, έστελνα εικόνες στον κόσμο. Κλινική προσέγγιση είπα; Ε, ξεχάστε το. Δεν ήμουν φαν, αλλά αυτό το πράγμα με έκανε. Φλόγες, συσκευές, κάτι καινούριο σε κάθε κομμάτι, τα φώτα να δίνουν έμφαση στα σωστά σημεία. Δεν υπάρχουν πολλοί εν ζωή live καλλιτέχνες που να συγκρίνονται με αυτούς. Βάλτε και το κοινό: γιαπωνέζους να τραγουδάνε στα γερμανικά, Άγγλους να χτυπιούνται, μαυροντυμένες γαλλιδούλες να χορεύουν στην εντυπωσιακή αρχαία αρένα, δεν θες πολλά για να παρανοήσεις. Το αποκορύφωμα: μια κοπέλα με μάσκα μίκι και αμερικάνικη σημαία να χορεύει ειρωνικά στο Amerika, οι γάλλοι να χαιρετούν στρατιωτικά ενώ τα φουγάρα φτύνουν λευκά, κόκκινα και μπλε χαρτάκια, σαν αμερικάνικη προεκλογική εκστρατεία. 3-4 ζώα αμερικανάκια δεν είχαν πιάσει την ειρωνεία και σήκωναν τη σημαία τους στα σοβαρά.
     Δεν θα σας πω όλες τις λεπτομέρειες του τι γίνεται στη σκηνή. Καζάνια, βάρκες (αν και αυτό με τη βάρκα το βρήκα γελοίο), τον Till σε σκετσάκια με τον Flake, τα γνωστά και άλλα τόσα. Η αισθητική έχει βελτιωθεί σε σχέση με παλιά, και υπάρχουν στιγμές σαφέστατα συγκινητικές. Η παραγωγή προφανώς πολύ καλή, κάμερες σε πολλά σημεία, σωστή ατμόσφαιρα. Αν και κάποιες στιγμές στα 103 λεπτά κουράστηκα λίγο, να σας πω την αλήθεια (αν ήμουν όμως εκεί θα ήθελα άλλο τόσο).
     Δεν θα πω πολλά για το audio cd. Ουσιαστικά προλαβαίνει να χωρέσει σχεδόν όλο το σόου, κόβοντας από τις αλλαγές μεταξύ των κομματιών χωρίς να γίνεται αισθητό. Πέρα από την απουσία του Engel (δεν παίχτηκε στη συναυλία), είναι ένα εξαιρετικό best-off των 4 πρώτων δίσκων (ναι, το Benzin εκπροσωπεί μόνο του το Rosenrot. Δυστυχώς η συναυλίες διεξήλθαν αρκετά πριν κυκλοφορήσει το Rosenrot). Λίγα κομμάτια έχουν σοβαρές αλλαγές από τις στούντιο εκτελέσεις τους (links 234, amerika), αλλά για το φαν η ύπαρξή τους σε audio είναι πολύ χρήσιμη (αν κρίνω από το πόσο ψάχνω τη live εκτέλεση του electronaut ).

    Το bonus dvd είναι πολύ ενδιαφέρον. Για κάποιον που είναι φαν, δεν έχει πολλή «σκληρή» πληροφορία - είναι πιο σημαντικά τα διάφορα μικρά παραλειπόμενα, τα συναισθήματα και οι διαφορές μεταξύ των μελών. Ξεκινάει με αυτούς να συζητάνε διάφορα ευτράπελα στη συναυλία (όχι, δεν έχει έξαλλες σκηνές με τον Μαρκ και τον Ρόναν να τρέχουν να αποφύγουν την καφετιέρα με τα ούρα, αυτά σε άλλο dvd), όπως το πώς αντιδράσανε όταν κάποιος Ινδιάνος στη Γουδαλαχάρα ήρθε να του υπογράψουν το μπλουζάκι του με τη σβάστικα. Έχει φυσικά κάτι τεχνικότητες (ότι 100 άνθρωποι είναι πίσω από τις σκηνές κλπ κλπ), αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι η συζήτηση του πώς κάθε μέλος νιώθει στις συναυλίες, πώς προετοιμάζεται για αυτές και (το πιο ενδιαφέρον)... τι θα κάνει όταν όλα τελειώσουν.
   Δεν θα σας τα πω εδώ. Να πάτε να το δείτε. Πάντως με εντυπωσίασε το πόσο αγχώνονται οι περισσότεροι από αυτούς, το τι χρειάζονται για να προετοιμαστούν πριν τη συναυλία και να αποτοξινωθούν συναισθηματικά μετά, και το ότι κάποιοι από αυτούς το αντιμετωπίζουν σαν δουλειά, και γενικά το αντιμετωπίζουν αρκετά διαφορετικά. Χαρακτηριστικό ότι ο "Scholle" καρφώνει τα μάτια του στα μάτια μιας δεσποινίδας στο  κοινό για να συγκεντρωθεί («κάποιες φορές τυχαίνει να τη συναντώ στα παρασκήνια, αλλά δεν το κάνω για αυτό»), ενώ ο Till δεν αντέχει να τον κοιτάνε και αποστρέφει το βλέμμα του.
     Αντίστοιχες διαφορετικές είναι οι απόψεις στο δεύτερο μέρος του bonus dvd, για τον ήχο του Reise, Reise. Η παραγωγή είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ σαν διαδικασία (τουλάχιστον ο Till ηχογραφεί στην κρεβατοκάμαρά του. 90 φορές το κάθε κομμάτι).
     Α, και, σας είπα; Σχεδόν όλο το bonus dvd είναι στα γερμανικά (με υπότιτλους σε πολλές γλώσσες). Τσάμπα μαθήματα .

   Τιμή; Με πάνω από δυο ώρες live (έχω ήδη αφαιρέσει τα πάνω από 10 λεπτά credits, ούτε το Curse of the Monkey Island τόσα), μιαμιση σχεδόν ώρα ντοκιμαντέρ και εντυπωσιακή συσκευασία, η τιμή είναι λογική, έως φθηνή εδώ στον πολιτισμό όπου έχουμε αμαζόνες :P. Ένα dvd που δεν απευθύνεται μόνο στους φαν, αλλά και σε κάθε έναν που ξερογλείφεται στην ιδέα να δει Rammstein ζωντανά. Το audio-cd επίσης είναι ένα καλό best-of για όποιον ξεκινάει.

 

Rating: 9 / 10
Tec-goblin

 

Complete tracklist - Special Edition: 3 Disc Set [CD+2DVD]

I. DVD - Live Concerts (part of all editions)
France: Les Arènes de Nîmes / 2005-07-23

01. Reise, Reise
02. Links 2-3-4
03. Keine Lust
04. Feuer frei!
05. Asche zu Asche
06. Morgenstern
07. Mein Teil
08. Stein um Stein
09. Los
10. Du riechst so gut
11. Benzin
12. Du hast
13. Sehnsucht
14. Amerika
15. Rammstein
16. Sonne
17. Ich will
18. Ohne dich
19. Stripped

England: Brixton Academy, London / 2005-02-03 to 2005-02-05

01. Sonne
02. Rein, raus
03. Ohne dich
04. Feuer frei!

Japan: Club Citta, Tokyo / 2005-06-03

01. Mein Teil
02. Du hast
03. Los - Trailer

Russia: Sport Complex Olympiski, Moscow / 2004-11-28

01. Moskau (Special)

II. Audio CD - Live in Nîmes (Standard and special edition)

01. Intro
02. Reise, Reise
03. Links 2-3-4
04. Keine Lust
05. Feuer frei!
06. Asche zu Asche
07. Morgenstern
08. Mein Teil
09. Los
10. Du riechst so gut
11. Benzin
12. Du hast
13. Sehnsucht
14. Amerika
15. Sonne
16. Ich will

III. Bonus DVD - Documentaries & Interviews (part of Special & Limited Edition ONLY)

Documentary "ANAKONDA IM NETZ", 60 min
Making of the Album "Reise, Reise", 25 min

 

comments & discussion

• Read more about Rammstein - Völkerball [special edition]

Velvet Acid Christ - Lust for Blood

Velvet Acid Christ - Lust for Blood 

01 wound / 02 parasite / 03 discolored eyes / 04 crushed / 05 disconnected nightmare / 06 polyester meth zeus / 07 kashmir crack krishna / 08 ghost in the circuit/ 09 machine/ 10 lust/ 11 for/ 12 blood/ 13 psychoaktive landscapes/ 14 ghost regen
 

Metropolis Records (Alive) / 29 September 2006

 

   Κατ’ αρχήν, να απολογηθώ για την καθυστέρηση για αυτή την κριτική. Όταν βγήκε το άλμπουμ, προτίμησα να αφιερώσω χρόνο στους Oil 10. Σιγά σιγά όμως με κέρδισαν και οι V.A.C.. Μη με παρεξηγείτε για την καθυστέρηση… έχει τις δυσκολίες του…

   Ξεκινά με το single… wound. Τυπικό V.A.C. σινγκλάκι, αν και κάπως πιο αργό. Το τυπικό συνθ, το τυπικό μπάσο, τα τυπικά φωνητικά, κάποια όμορφα σπασίματα. Για όσους είχαμε φοβηθεί από το προηγούμενο άλμπουμ ότι οι V.A.C. κάπου άφησαν στο δρόμο τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς σε νέα τοπία, αυτό το κομμάτι είναι ο χειρότερος οιωνός. Κερδίζει πόντους, πάντως, επειδή αναφέρεται στα δικαιώματα των ζώων. Να ακούγαμε και τους στίχους καλά θα ήταν.
   Το επόμενο κομμάτι δείχνει γιατί ΔΕΝ ήταν καλή ιδέα να μην είχαν αυτή την παραμόρφωση τα φωνητικά. Μέτρια φωνή σβησμένη σε ένα ατέλειωτο delay, κάποιες μελωδίες και εξέλιξη που θυμίζουν λιγάκι χορευτικό ρεμίξ σε cruxshadows… και ξαφνικά, λίγο πριν το δεύτερο λεπτό, μια στιγμή διαύγειας. Μια ωραία μελωδία στο σπάσιμο, να εξελίσσεται περίεργα στο 3^ο λεπτό και να χτίζει από εκεί.
   Το άλμπουμ συνεχίζει με τυπικά V.A.C. κομμάτια (στο πιο old school), κάποιες αλά-slut (αλλά όχι ισάξιες) trip hop αναφορές στο crushed και κάποιες λίγες αναλαμπές διαύγειας, όπως οι περίεργοι ήχοι στο polyester meth zeus. Χρειάζεται να φτάσει κάπου στη μέση του kashmir crash krishna για να πάρουν αυτές οι αναλαμπές το πάνω χέρι: διαυγής ρυθμός, slaughtering riffs, επιτέλους κάτι σε παρασέρνει από τη μιζέρια απρόβλεπτα.
   Και από αυτό το σημείο και μετά το άλμπουμ μεταμορφώνεται, αν εξαιρέσουμε το απαράδεκτα γραμμικό lust: το ghost in the circuit κάνει ό,τι προσπαθεί να κάνει το crushed πολύ καλύτερα (δεν χρειάζονται τα φωνητικά, see?), τα vocoded φωνητικά δίνουν μια πολύ πιο ταξιδιάρικη αίσθηση στο machine και φτάνουμε στο blood, ένα κομμάτι… τι να πω… I lust for blood. Τεράστιο, ονειρικό, σηκώνει το άλμπουμ στους ώμους του, με την απίστευτη μελωδία πιάνου του που βγαίνει μέσα από το ρυθμό, τον εξαφανίζει, και σιγά σιγά ο ρυθμός εκδικείται ξεπηδώντας από κάτω με φονικά κιθαριστικά riffs για να σε στείλει κατευθείαν σε ένα ξέφρενο headbanging. Πολύ μέταλ χαρακτήρας, χωρίς να χάνει καθόλου την industrial ενορχήστρωση (ένα κομμάτι που μου θυμίζει σαφώς τις δουλειές του Nihilio από το φόρουμ, μόνο πολύ πιο ώριμο, μαθαίνουμε εμείς ακόμα ).
   Τα δυο ορχηστρικά (ala twisted thought generator) κομμάτια στο τέλος μοιάζουν να μην ταιριάζουν, αλλά είναι πολύ ενδιαφέροντα, ειδικά το ghost regen με τα πανέμορφα breaks και μακρόσυρτες μελωδίες. Είναι και ένα από τα λίγα κομμάτια που έχουν πραγματικά καλή παραγωγή (όπως λέει και ο ίδιος ο Bryan Ericsson, το επερχόμενο άλμπουμ των Toxic Coma – του side project του – θα έχει πολύ καλύτερη παραγωγή από οτιδήποτε έχει φτιάξει ως V.A.C.).

   Ο «Πόθος για Αίμα» αφήνει τελικά μια γεύση συνάμα ελκυστική και απωθητική: δύσκολα θα εκτιμήσει κάποιος το σύνολο του άλμπουμ, εκτός αν είναι πολύ φαν των VAC, αλλά νομίζω ότι σχεδόν κάθε οπαδός του industrial θα βρει κομμάτια που θα του αρέσουν πολύ εδώ μέσα. Σαφώς μια κυκλοφορία με ποικιλία, που κάνει κάποια βήματα μπροστά. Πολύ συναισθηματική και σε αρκετά σημεία απρόβλεπτη.

 

 

 Rating : 7.7 / 10
(-3 για τις εξυπνάδες που κάνουν στους vnv, σύνολο 4.7 :P)
Tec-goblin

 

comments & discussion

• Read more about Velvet Acid Christ - Lust for Blood

Siva Six - Black Will

Ok, με πάσα ειλικρίνια, όταν πήρα το cd και πριν το ακούσω, κοίταζα το εξώφυλλο και σκεφτόμουν τι μπορεί να πει κανείς για το Black Will που δεν έχει ήδη ειπωθεί για το Rise New Flesh. Από την άλλη, η σχετική συνοχή στο εικαστικό concept και τον ήχο δεν είναι κακό πράγμα, οι Diary of Dreams το κάνουν χρόνια τώρα πχ, και είναι μάλλον άδικο για τους Siva Six με δύο μόλις albums, να πέσουν σε αυτό το λούκι.
Αφού ο πρόλογος που είχα σκεφτεί αυτοακυρώθηκε ελαφρώς και τα εισαγωγικά και οι συστάσεις δεν είναι απαραίτητες πλέον, στο κυρίως θέμα λοιπόν.

Το πρώτο θετικό στοιχείο είναι η εντύπωση πως ό,τι είχα εκτιμήσει περισσότερο στο πρoηγούμενο album των Siva Six, εδώ παρουσιάζεται ενισχυμένο και με πιο έντονη παρουσία. Η προσοχή στη λεπτομέρεια - πέρα από τον γνωστο EBM, Industrial, Power Electro χαρακτήρα του group, δηληδή. Τα δύο πρώτα tracks είναι μεν αναμενόμενη φυσική συνέχεια (σαν να είχε πατηθεί το pause στο Become Untrue) και το See the Six έχει απελπιστικά ίδιο beat με το Opponent που έρχεται λίγο μετά, ωστόσο εκείνα τα πιο ατμοσφαιρικά ηχοτοπία που ξεχώριζαν στα mid-tempo και instrumental tracks του Rise New Flesh, εδώ φαίνεται να έχουν ενσωματωθεί σε όλα τα τραγούδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και πρώτο stand-out, το Now it’s dark με έντονη Retrosic και Die form ατμόσφαιρα, ανασύρωντας και κάποια ανάμνηση Attrition (που κατα την ταπεινή μου άποψη έχουν φτιάξει ακριβώς dark electronic dance music στα πλαίσια της εκάστοτε εποχής) ενώ τα from hell φωνητικά λειτουργούν θετικότατα.Το The seal πάλι φτιάχνει τις καλύτερες προυποθέσεις από τον τίτλο και μόνο, αλλά από άποψη στίχων τουλάχιστον δεν τις καλύπτει. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ορχηστρικό πέρασμα και κλείσιμο (από ποια ταινία είναι γαμώτο?), τα vocals και η λεπτομέρεια της δεύτερης φωνής. Eίναι ιδέα μου ή η παραμόρφωση στα φωνητικά είναι γενικά μειωμένη, αλλαγμένη έστω?
Οι πιο δυνατές στιγμές του δίσκου είναι το Line in… Line down (που δεν επιμένει μόνο στη δύναμη), το Pig που φέρνει το συγκρότημα πιο κόντα στην electro των Rotersand (ίσως φταίει και το εισαγωγικό “Annihilate, kill, kill…” γι’ αυτό) ή και των Combichrist ακόμα και το Mister. Ο break beat ρυθμός του σε αντίθεση με τα “futuristic and claustrophobic soundscapes” διαφέρει, ο Noid έχει γράψει τα πιο παραισθησιογόνα λόγια του album και η αλλαγή του τόνου στη φωνή του Z είναι εξίσου λειτουργική αν και σβήνει στην παραμόρφωση. Τέλος, τα Her eyes black (your different kind of lovesong) και Deep black will θα δέσουν πολύ καλά μέσα σε ένα dj set με παλιότερα tracks των Suicide Commando και Wumpscut, αντίστοιχα.
Και πάμε στα 3 instrumentals, κινηματογραφικής υφής και ύφους. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια Dark night of the soul, έρχεται σαν intermission στη μέση του δίσκου και είναι αρκετά μελαγχολικό και φίσκα στα samples αλλά η κατάλληλη αφορμή να quote-άρω κάτι που δίαβασα χτές και μου άρεσε: «Most people go through life dreading they'll have a traumatic experience. Freaks are born with their trauma. They've already passed it. They're aristocrats». Ακολουθεί το ερεβώδες Erevos και ο σκοτεινός μυστηριώδης αισθησιαμός του Dawn revelation… και το διεστραμμένο μουσικό κουτί κλείνει.

Το Black Will κινείται στο ίδιο ύφος (terror ebm, hellektro, aggrotech είναι κάποιοι τίτλοι που έχουν εφευρεθεί για αυτό) πάνω-κάτω με το Rise New Flesh αλλά είναι λίγο καλύτερο έχοντας ως αντίβαρο για τον υποψιασμένο ακροατή τη μεγαλύτερη προσοχή και ποικιλία στις συνθέσεις και ενορχηστρώσεις σε όλα τα tracks. Σαφώς, μέσα στην όλη πληθωρικότητα όποιοι δεσμοί υπήρχαν με πρώιμη electronic body music έχουν κοπεί. Στο artwork πρωταγωνιστεί άλλη μία δουλειά του Seth της γνωστής, ιδιαίτερης αισθητικής, από μία σειρά επονομαζόμενη Self Abuse.
‘Εχω την εντύπωση πως αν οι Siva Six ξεφύγουν ακόμα περισσότερο από κάποια στεγανά, κλισέ και παρωπίδες, το αποτέλεσμα ενδέχεται να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον και περισσότερο πρωτότυπο. Και τέλος, υπάρχουν αρκετά ακόμη σχόλια που δεν έχουν καταγραφεί, μιας και θα προτιμούσα αυτό να γίνει με τη μορφή μιας συνέντευξης / διαδραστικής υποκειμενικότητας – επίσημη πρό(σ)κληση.
Pretty well done.

 

 Rating: 7,3  / 10
Μαρία Καραγκούνη

• Read more about Siva Six - Black Will

Laibach - Volk

Laibach - Volk

• Read more about Laibach - Volk

AUDIOBOOK 1 - a postwave.gr compilation

 

AUDIOBOOK 1
songs within the borders

some notes...

Το Audiobook 1 αποτελεί τη συνέχεια σε μια σειρά από συλλεκτικές συλλογές που βγάζαμε επί electrowave και ήταν αφιερωμένες στην ελληνική alternative σκηνή. Παράλληλα και μια καινούρια αρχή, μια και αλλάζουν κάποια πράγματα, όπως ο τίτλος, το concept του artwork και ο αριθμός των ανιτύπων.
Η συγκεκριμένη πρώτη συλλογή για το postwave.gr, περιέχει αποκλειστικά ακυκλοφόρητα τραγούδια, βγαίνει σε 150 αριθμημένα cd και θα έχει χειροποίητη digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία. Το Audiobook 1 θα φέρει το μαύρο χρώμα ως χαρακτηριστικό του, και σε κάθε επόμενη συλλογή αυτό θα αλλάζει.
Να αναφέρω ότι συγκεντρώθηκαν πάρα πολλά τραγούδια, υλικό για 3 συλλογές περίπου. Όσα δεν είναι εδώ, θα μπουν στις επόμενες που δεν αργούν πολύ.
H επιλογή του συγκεκριμένου τελικού tracklist έγινε με βάση την πολυμορφία και την καλή ροή, με σκοπό να καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερες τάσεις της alternative ελληνικής πραγματικότητας.
Θερμές ευχαριστίες σε όλα τα συγκροτήματα και όσους αναμίχθηκαν για να βγει αυτό το , πολύ καλό θέλω να πιστεύω, αποτέλεσμα.



IMPORTANT
Το Αudiobook vol.1 θα δωθεί δωρεάν στο παρτυ του postwave.gr που θα γίνει στο Lab.22 (Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2006) σε 150 αριθμημένα αντίτυπα και σε πολυτελή digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

 

 

 

 

 

• Read more about AUDIOBOOK 1 - a postwave.gr compilation

Squaremeter (m²) - Nyx

Squaremeter  (m²) - Nyx

01 moros / 02 thanatos / 03 hypnos / 04 eris / 05 nemesis / 06 klotho / 07 lachesis / 08 atropos

 
Ant-Zen /  6 November 2006

 

  Θα γιόρταζα την πρώτη επίσημη κριτική μου που παρουσιάζεται πριν την ημέρα κυκλοφορίας ενός άλμπουμ με μια πρόποση στο mail order της ant-zen. Όμως, το άλμπουμ που σημαδεύει αυτή την ημέρα κάθε άλλο παρά εορταστικό είναι: οι αγαπημένοι Squaremeter επιστρέφουν, για να μας μιλήσουν για τη νύχτα. Τη νύχτα της Αρχαίας Ελλάδας.
  Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι πολύ να γράψω αυτή την κριτική. Δεν είναι ότι κάνουν κάποιο άλμα, όπως έκαναν από το σχεδόν χορευτικό ανατολίτικο aswad στο παγωμένο dark ambient frozen spark. Όχι, είναι σαφές ότι εξερευνούν το ίδιο είδος με το frozen spark, μόνο που εδώ, αντί για μοναχική παγωνιά, προσπαθούν να μας τυλίξουν σε ένα ζεστό σκοτάδι. Με κάποια ποιητική αδεία δημιουργούν έναν φανταστικό «αρχαιοελληνικό» ναό στον οποίο βρισκόμαστε ανάμεσα σε ακίνητα αγάλματα, ενώ αθέατες ψυχές ανθρώπων νεκρών από πολλού ψιθυρίζουν ανησυχητικά ακατάληπτα πράγματα στο αυτί μας. Ίσως δεν είναι καν λέξεις. Ίσως είναι απλά η ανάσα τους.
  Πώς το καταφέρνουν να δημιουργήσουν αυτό το αποτέλεσμα, που θα μπορούσε να είναι σάουντρακ video game τρόμου; Με την πρώτη όψη, δεν απέχουν πολύ από την προηγούμενη δουλειά τους, αν και  κάτι στη ζεστασιά, τη μαυρίλα και τους απόμακρους μακρόσυρτους ήχους σαφώς φέρνει στο μυαλό μία από τις πρώτες δουλειές των this morn’ omina, το “the future has taken root in the past”. Όμως υπάρχουν διαφορές, και πολλές από αυτές δεν γίνονται εμφανείς αν δεν ακούσετε πολλές φορές αυτά τα άλμπουμ.
 Όπως και στην προηγούμενη δουλειά τους, οι m² δεν χρησιμοποιούν εδώ τίποτα που να θυμίζει ανθρώπινη φωνή. Όμως, εδώ χρησιμοποιούν τη σιωπή με πολύ διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στο frozen spark. Αντί για στρατηγικά τοποθετημένη στη μέση του  κομματιού, η σιωπή βρίσκεται (όταν βρίσκεται) στο τέλος του. Οποιοδήποτε άλλο σημείο είναι στο έλεος υπόκωφων drones και όχι μόνο. Αυτό δίνει πολύ περίεργη εντύπωση, αλλά, περιέργως, δεν βοηθάει στο να διατηρήσουμε την αίσθηση του χρόνου και να ξέρουμε σε ποιο κομμάτι βρισκόμαστε. Αντιθέτως, η έλλειψη οποιουδήποτε ρυθμού στο μεγαλύτερο μέρος της νυκτός επιβαρύνει αυτή την κατάσταση. Απότομοι δυνατοί ήχοι (μπάσα, αντεστραμμένα drums ή άλλα πολύ πιο ακαθόριστα πράγματα) έρχονται σε οποιαδήποτε στιγμή, ξαφνιάζοντας και τρομάζοντας. Εξαίρεση αποτελεί η απειλητική (και σαφέστερα πιο noise ambient από dark ambient) νέμεσις.
  Το γεγονός αυτό, μαζί με την απώλεια της μελωδίας (μόνο στον θάνατο υπάρχει κάτι από τα λιγοστά συνθ που εμφανίζονταν στο frozen spark), δίνουν κάποιες φορές την εντύπωση της μη-σύνθεσης. Οι ήχοι είναι εκεί γιατί είναι εκεί, κάνοντάς μας μερικές φορές να αναρωτιόμαστε για το πώς δένει όλο το σύνολο και τι βασιλεύει στο μυαλό του mathis mootz. Υπάρχουν, βέβαια, και οι αναφορές (σύμφωνα με την ant-zen). Αναφορές που, όντας σχετικά νέος στο χώρο, δεν μπόρεσα να εντοπίσω, πέρα από το επεξεργασμένο εφέ τρόμου που ξεκινάει το μόρο (θεό της επικείμενης καταστροφής και αδερφό των Μουσών).
  Πολύ πιο ξεκάθαρη, όμως, σε αυτό το άλμπουμ είναι η βελτίωση στην ποιότητα του ήχου. Ο mathis mootz, ίσως για πρώτη φορά, ξεφεύγει από το να έχει σχετικά περιορισμένο ρεπερτόριο ήχων σε ένα άλμπουμ, και μας δίνει ένα απίστευτο εύρος από ακαθόριστους ήχους. Κάθε μπάσο ακούγεται εντυπωσιακά γεμάτο, και, αν έχετε ωραίο subwoofer και ανεβάσετε την ένταση, θα νιώθετε τον ήχο στο σώμα σας, χωρίς ποτέ να γίνεται τυπικός θόρυβος. Δεν έχει χιόνια εδώ και απλή παραμόρφωση. Έχει πάρα πολλά στρατηγικά τοποθετημένα εφέ (με πολλές δόσεις reverb, delay και όχι μόνο). Οι ήχοι είναι κρυστάλλινοι, αλλά και υποχθόνιοι ταυτόχρονα, και συχνά καινούριοι.

  Δεν ακούω σχεδόν κανένα ξεχωριστό άλμπουμ των squaremeter εντυπωσιακά συχνά, όμως σχεδόν κάθε φορά που ακούω ένα με πλημμυρίζει δέος σαν να το ακούω πρώτη φορά. Μόλις τελειώνει το άλμπουμ, ο κόσμος ακούγεται περίεργος, σχεδόν ελαττωματικός. Και έτσι συχνά αναγκάζομαι να βάλω κάτι άλλο από m² αμέσως μετά, για να ξεφύγω από αυτό το συναίσθημα. Τρομακτική, όμορφη αλλά και σχεδόν απάνθρωπη στη λογική και σύνθεσή της, η νύχτα για το τετραγωνικό μέτρο είναι πια πολύ μακριά από τα catchy αποσπάσματα από το Σιλμαρίλλιον που συνόδευαν το War of Sound και σαφώς προβλέπω ότι θα συνεχίζει να με γοητεύει για πολύ καιρό ακόμα.
   Υποκλίνομαι, επίσης, στο θάνατο, ίσως το καλύτερο κομμάτι που μας έχουν δώσει οι m², και πιθανόν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.

 

 

• Read more about Squaremeter (m²) - Nyx

Implant - Audio Blender

  Alfa Matrix / 15 September 2006

 

 
Οι τίτλοι των άλμπουμ συχνά είναι εντυπωσιακά άσχετοι ή ανέμπνευστοι. Στην αρχή την ίδια εντύπωση πάνε να μας δώσουν και οι Implant για την τελευταία τους κυκλοφορία, αλλά σύντομα ανακαλύπτεις ότι δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν καλύτερα αυτό τον ηλεκτρονικό δημιουργικό καταιγισμό που επιφυλάσσουν σε όποιον βάλει το cd να παίξει.
Ένα από τα τελευταία πράγματα που περίμενα από τους βέλγους EBM/trance Implant ήταν αυτή η ανάμειξη ειδών. Τελικά όμως τα συγκοινωνούντα δοχεία με άλλα εξαιρετικά βέλγικα σχήματα (this morn’omina, ah-cama sotz, front 242) διεύρυναν τους ορίζοντες του συγκροτήματος, και τους κάνουν να καταφέρνουν να μας δώσουν σε ένα άλμπουμ την ποικιλία που θα περίμενε κάποιος από μία… square matrix συλλογή. Implant 4 σε 1 λοιπόν. Και εξηγώ:
 4 πτυχές έχουν οι μουσικές τους εξερευνήσεις, και 4 guest παρουσίες τις υπογραμμίζουν. Ένα μεγάλο μέρος της αρχής του δίσκου κινείται γύρω από τα ελαφρύτερα μονοπάτια του TBM, όπου όχι μόνο παρελαύνουν electroclash/ποπ ύμνοι (Stimulator), αλλά ακόμα και ο πολύς Jean-Luc De MeyerFront 242) συνοδεύει σκερτσόζικες μελωδίες με την υπέροχη χαρακτηριστική του φωνή.

   Εκτός αυτού υπάρχει φυσικά και η Άννα (όχι η «δικιά μας» Άννα, παιδιά, ας σοβαρευτούμε). Τα δυο πιο συναισθηματικά και μελαγχολικά κομμάτια του άλμπουμ, όπου οι Implant φτάνουν στα όρια της industrial rock μπαλάντας, συνοδεύονται φυσικά από την αγαπημένη τους συνεργό, την Anne Clark.
Η τρίτη πλευρά είναι εκεί που οι Implant μάς δείχνουν τα δόντια τους: ξεκινάει με σκληρό TBM στο fading away, και περνά στον aggro industrial καταιγισμό του You Push Me με την Erica Dunham (Unter Null) (ω θεοί, πρώτη φορά την άκουγα εκτός κλαμπ, δεν θα φανταζόμουν ότι ήταν κοπέλα αν δεν το ήξερα). Περνάει λίγη ώρα για να φύγει εντελώς…
 Και προς το τέλος του άλμπουμ οι Implant μάς θυμίζουν τις ρίζες τους. Το Spanish Fury είναι εκεί όπου παλιά τους κομμάτια όπως το Que Pasa Cabron?, συνδυάζονται με Juno Reactor (από τα αγαπημένα μου κομμάτια μέσα από το άλμπουμ, αν και η επιλογή είναι δύσκολη). Κάποιες στιγμές, όπως όταν τους συνοδεύει η αγαπημένη μας Jennifer Parkin (Ayria), γίνονται πιο EBM, ενώ κάποιες άλλες πιο κλασσικοί trance Implant (Communication Breakdown).
Τέλος, υπάρχει και ένα κομμάτι που δεν χωράει εντελώς σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες: το ρομαντικό γαλλικό ρετρό-EBM/electropop Chanson d’amour.

Οι εναλλαγές στο άλμπουμ κάνουν επιτακτικές τις πολλαπλές ακροάσεις. Δεν θα βρείτε μάλλον κάποια συνδετική ιστορία πίσω από το άλμπουμ, αλλά θα θαυμάσετε το πόσο εύκολα οι Implant παίζουν με τα είδη, κάνοντας τα πάντα με έναν τρόπο πολύ πιο ώριμο απ’ αυτόν που μας είχαν συνηθίσει. Μόλις το συνηθίσετε, μπορεί κιόλας να αρχίσετε να ταξιδεύετε μαζί του.
 Υπάρχουν πάρα πολλά πιθανά χορευτικά χιτάκια εδώ  μέσα, και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μπορούν να παιχτούν την ίδια βραδιά χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι ότι παίζεται το ίδιο συγκρότημα. Οι πιο προσεκτικοί θα θυμηθούν ποιο αγαπημένο μου συγκρότημα έκανε κάτι παρόμοιο τα τελευταία χρόνια, και δεν θα εκπλαγούν φυσικά από την βαθμολογία ;)…

 

• Read more about Implant - Audio Blender