Air - Pocket Symphony

Air - Pocket Symphony

01. Space Maker / 02. Once Upon A Time / 03. Hell Of A Party / 04. Napalm Love / 05. Mayfair Song / 06. Left Bank / 07. Photograph / 08. Mer Du Japon / 09. Lost Message / 10. Somewhere Between Walking And Sleeping / 11. Redhead Girl / 12. Night Sight  

2 March 2007 / Virgin Records  

 

Aκούγοντας για πρώτη φορά τον καινούριο δίσκο των AIR αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από τον προηγούμενο. Η απάντηση ήταν: τίποτα. Λάθος! Οι Air είναι σαν ένα ναρκωτικό που η επίδρασή του αρχίζει να επιδρά αργά αργά στον οργανισμό. Εχεις υποχρέωση απέναντι σε ένα συγκρότημα όπως αυτό να ακροαστείς πολλές φορές το δίσκο για να μην τους αδικήσεις. Οι μουσικές αποχρώσεις ξεδιπλώνονται αργά, το φως αποκαλύπτει την ομορφιά των λεπτομερειών στα τραγούδια τους.
Σίγουρα το Pocket symphony θα σου θυμίσει το Walkie Talkie ή προηγούμενες δουλειές τους. Αλλά νομίζω ότι οι Air απαλλαγμένοι από το άγχος  της εμπορικότητας , μιας και είναι ήδη εμπορικοί, είναι αρκετά ώριμοι πλέον για να μην παρασύρονται από μόδες και έτσι να αναπαράγουν το δικό τους μουσικό πάζλ, ήτοι το προσωπικό τους ύφος - ενσωματώνοντας λίγα καινούρια στοιχεία, κυρίως από την ανατολίτικη μουσική -  κάτι που όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν.

Το Space Maker μας ανοίγει την πόρτα για να περιπλανηθούμε στον τέταρτο μεγάλο δίσκο των Air. Ένα ατμοσφαιρικό , φιλμικό κομμάτι που μας παραπέμπει στις πρώτες δουλειές τους οι οποίες έχουν συγκεντρωθεί στο Premier symptomes.
Αυτό που ακολουθεί είναι τραγούδια που μουσικά προσπαθούν να ενσωματώσουν την αέρινη αίσθηση της Ανατολής- ο Godin κάνει χρήση παραδοσιακών μουσικών οργάνων της Ιαπωνίας όπως το koto και το shamisen (μοιάζει με το μπάντζο)- με τη σύγχρονη δυτική ηλεκτρονική μουσική.
Έτσι έχουμε μια σειρά εξαιρετικών τραγουδιών,όπως το One hell of a party που το στοιχειώνει η γλυκόπικρη όλο βάθος ερμηνεία του Jarvis Cocker, η ανοιξιάτικη περιπλάνηση του Mayfair song ή το Once upon a time το πρώτο σίνγκλ από το δίσκο, το Left bank  με πινελιές από τους Simon and Garfunkel, φιλτραρισμένες μέσα από τον υπόγειο μινιμαλισμό των Air, το Photograph ένα πολύ όμορφο ερωτικό κομμάτι (που θυμίζει έντονα το Femme d' Argent), τη χορευτική διάθεση του Mer du Japon που πιθανότατα θα είναι το δεύτερο σίνγκλ από το δίσκο-αν υπάρχει θεός, το Somewhere between waking and sleeping, άλλο ένα γλυκόπικρο ερωτικό τραγούδι -όπως γλυκόπικρη είναι και όλη η αίσθηση που σου αφήνει το άλμπουμ- με την επίσης εξαιρετική ερμηνεία του Neil Hannon από τους Divine Comedy. Το Redhead girl  που ακολουθεί αποτελεί την καλύτερη ίσως στιγμή του Pocket Symphony ως ένα κομψό ηλεκτρονικό pop αριστούργημα, ενώ ο δίσκος θα κλείσει με το ανακουφιστικά ήρεμο Night Shift και την ελπίδα ότι ίσως δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι αν αναζητάτε σε ένα δίσκο την πρωτοτυπία ή την ρήξη με τις μουσικές φόρμες και τον βαθυστόχαστο στίχο,σίγουρα το Pocket symphony δεν είναι ο δίσκος σας. Αν όμως αναζητάτε την λυρική εσωστρέφεια και τη διάφανη αίσθηση της μουσικής, τη μελαγχολία  που μερικές φορές μπορεί να προσφέρει ο έρωτας,τις ονειρικές περιπλανήσεις σε μέρη που ίσως δεν πάμε ποτέ (όπως στους ανθισμένους κήπους του Τόκιο ή στο Mayfair του λονδίνου),ή την απογοήτευση και την πίκρα που μπορεί να σου προσφέρει η επομένη ενός ξενυχτιού όπου προσπαθείς να συμμαζέψεις τον ερειπωμένο μοναχικό  ψυχισμό  (μετά από κάποια ηλικία ιδιαίτερα), τότε το καινούριο εκπόνημα των Air  είναι ο δίσκος σας.

Ο δικός μου πάντως σίγουρα είναι και ίσως ένας από τους καλύτερους του 2007 (μαζί με δύο άλλους πολυαναμενόμενους, αυτόν των Blonde Redhead και του φίλου μας του Brett Anderson).
Η βαθμολογία θα ήταν υψηλότερη γιατί είναι από τους ελάχιστους δίσκους που με άγγιξαν τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν θέλω να φανώ υπερβολικός σε κάποιους (που θα είναι αρκετοί) και ο δίσκος δεν θα τους αγγίξει.

 

 

{flvremote}http://www.hosting-media.com/fr/medias/virgin/air/video/air_once_upon_a_time_v2-high.flv{/flvremote}

 

comments & discussion

• Read more about Air - Pocket Symphony

V.A. - Audiotion: A tribute to Takashi Miike

 

V.A. - Audiotion: A tribute to Takashi Miike

disc 1: 01 takashi miike. introduction / 02 kk null. abyss / 03 shinjuku thief. 4 barcodes / 04 converter. dis-joint / 05 hentai. decollage / 06 shinkiro. unseen memories / 07 sunao inami. stagnate / 08 jazkamer. virgin flower

disc 2: 01 henric nordvargr björkk. second birth aftermath /  02 contagious orgasm. perfect rip / 03 hecate. mourning sickness / 04 p.a.l. a nightmare’s soundtrack / 05. s:cage. treatments / 06. asmorod. asami looking at the sea / 07. iszoloscope. learn the agony that was etched into my very core / 08. tokitoshi shiota. outroduction

 January 2007 / Vital records

 

To να κάνεις κριτική κάθε φορά σε μια κυκλοφορία διαφορετικού μουσικού είδους είναι τουλάχιστον συναρπαστικό… Και ακόμα πιο πολύ όταν στο δρόμο σου εμφανίζονται νέες εταιρείες και νέα concept. Αυτή η audiotion, όμως, περιλαμβάνει και παλιούς γνώριμους: από τους converter ως την hecate, πολλά συγκροτήματα της ant-zen και hymen κοσμούν αυτή την ξεχωριστή συλλογή. Δεν είναι μόνα τους, όμως: σε αυτό το ηχητικό ταξίδι στον τρόμο των ταινιών του Takashi Miike έχουν συντροφιά πολλούς καινούριους και παλιούς καλλιτέχνες του ευρύτερου ατμοσφαιρικού θορυβώδους χώρου.

Πρόκειται για 146 λεπτά απειλητικών θορύβων, drones, μακρόσυρτων παραμορφωμένων strings και εκάστοτε αργών drums... Με έναν πολύ όμορφο τρόπο, οι καλλιτέχνες αποτυπώσανε στα cd τις εικόνες που τους σχημάτισαν στο μυαλό οι ταινίες του Τακάσι. Όλα τα κομμάτια είναι 10λεπτα, με αργές εξελίξεις που διακόπτονται από ξαφνικές αλλαγές που δεν ξέρεις ποτέ πότε θα συμβούν. Σχεδόν καθηλωτικό, και σίγουρα απολαυστικό… αλλά ας δούμε τι ξεχωρίζει:

Αφού ο Τακάσι μάς μιλήσει στα ιαπωνικά, oi kk null μάς βυθίζουν σε μια άβυσσο. Ξεκινάμε κατεβαίνοντας αργά, μέχρι που σε κάποια στιγμή γίνεται το παραπάτημα και πέφτουμε – η ταχύτητα αυξάνεται συνεχώς, μέχρι τη σύγκρουση… μετά με δυσκολία σηκωνόμαστε στα πόδια μας και αντικρίζουμε 4 barcodes αλλά και τα εξαρθρωμένα μέλη μας. Προσοχή: αυτό το κομμάτι των converter χάνει πολύ αν δεν το ακούσετε σε τρομακτική ένταση!

Ο/η χεντάι όμως μετά δεν χρειάζεται καλό ηχοσύστημα για να μας παραλύσει με τα μουσικά κουτιά και τους ήχους παιχνιδιών που αναδύονται μέσα από μοναχικά ηχοτοπία (φέρνοντας στο μυαλό μου φυσικά το OST του American Mc Gee’s Alice σε μια λιγότερο παιχνιδιάρικη εκδοχή του). Ο shinkiro έχει ίσως το πιο κλασσικό dark ambient κομμάτια του άλμπουμ, με μελωδίες πάνω από drones, και εμφανείς αναφορές στον akira yamaoka και τα OSTs του Silent Hill.

Οι μινιμαλιστικοί ήχοι του/της sunao δεν λιμνάζουν για πολύ, αφού εξελίσσονται σε ένα από τα πιο ρυθμικά κομμάτια του άλμπουμ, με βιομηχανικούς επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, που δεν πλησιάζουν όμως το να γίνουν χορευτικοί.

Ξανατραβιέται η προσοχή όταν ο henrik nordvargr björkk μάς βυθίζει σε απόκοσμες φωνές και πραγματικά διαφορετικούς θορύβους, με μια υποψία μελωδίας στο βάθος. Πολλές εναλλαγές σε αυτό το κομμάτι, μια υπέροχη ιστορία μόνο του, ένα άλμπουμ μέσα στο άλμπουμ. Μετά από αυτό το διαμαντάκι, το τέλειο σκίσιμο (ή αντιγραφή; ;)) από τον μεταδοτικό οργασμό χρειάζεται να είναι υπέροχο για να ξεχωρίσει, και όντως είναι: με τις μεγαλύτερες δόσεις θορύβου που υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ, μια έμφαση στις υψηλές συχνότητες και μια παράλογη εξέλιξη (στην οποία μπλέκονται μελωδίες που μοιάζουν βγαλμένες από ραδιόφωνο του 30), είναι το κομμάτι που δυσκολεύομαι περισσότερο να περιγράψω.

Η Εκάτη αποφεύγει τα breakbeats, και υποσκιάζεται από τους πολύ όμορφους ήχους και μελωδίες των p.a.l.. Οι s:cage ελαφρώς πιο μπάσοι και αργοί απ’ όσο μας έχουν συνηθίσει δίνουν ένα technoid (και ίσως ελαφρώς trip hop) άγγιγμα στο όλο εγχείρημα.

Το κομμάτι που ξεχωρίζει όμως από όλα τα υπόλοιπα είναι το ατμοσφαιρικό και ανελέητο και απρόβλεπτο σφυροκόπημα των iszoloscope… Εκεί που όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, ακόμα και αυτοί που μάς έχουν συνηθίσει σε ρυθμικές δομές, παραδόθηκαν στην αγκαλιά τρομακτικών ονείρων, οι iszoloscope δημιουργούν ξαφνικά ένα επικό club hit, το οποίο θα έχετε ήδη ακούσει όσοι ακούτε την εκπομπή μου! (www.subcity.org > it is not sound). Απίστευτο σε δύναμη, θα ξεχώριζε όπου και αν βρισκόταν, αλλά ακόμα περισσότερο χρησιμεύει για να μας ξυπνήσει από τον εφιάλτη και να μας αφήσει στο τέλος με την αίσθηση ότι θέλουμε και άλλο…

Συχνά οι συλλογές στερούνται συνοχής, ιστορίας, concept, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες. Η Audiotion όμως δεν πέφτει στην παγίδα: κάθε καλλιτέχνης δείχνει το προσωπικό του στυλ, αλλά όλοι έχουν βυθιστεί στις πιο ατμοσφαιρικές και σκοτεινές πτυχές του μυαλού τους, εμπνευσμένοι από τις ίδιες εικόνες: το αποτέλεσμα είναι πιο δεμένο από πολλά άλμπουμ ενός καλλιτέχνη που βλέπουμε εκεί έξω. Θα σας κάνει να ψάξετε νέα συγκροτήματα, αλλά και ταυτόχρονα θα παραμείνει στις playlists σας για πολύ καιρό. Κάθε φορά που την ακούω μού αρέσει και περισσότερο, γι’ αυτό θεωρείστε τη βαθμολογία προσωρινή!

• Read more about V.A. - Audiotion: A tribute to Takashi Miike

Tilbury On Cloves - Blindshow

Tilbury On Cloves - Blindshow

End / A Place Called Start / Where Is She / Fellowship / K. Malevich / She, See, Sea / Loneliness / Real 1 / Better Past / Nothingness / Slowly We Pass Again / All I Am 

• Read more about Tilbury On Cloves - Blindshow

AUDIOBOOK 2 - a postwave.gr compilation

Tέλος, όσα συγκροτήματα επιθυμούν να συμμετέχουν σε κάποιο από τα επόμενα cd της σειράς Audiobook μπορούν να μας στείλουν mail στο info@postwave.gr και θα επικοινωνήσουμε μαζί τους.

• Read more about AUDIOBOOK 2 - a postwave.gr compilation

Klaxons - Myths Of The Near Future

Who took the dance out of the punk, really?

Όταν ο Ballard κυκλοφόρησε το Myths of the Near Future δήλωσε πως αποτελεί μία σύνοψη των φόβων του αναφορικά με το μέλλον, πως το μέλλον θα είναι βαρετό καθώς τα πάντα έχουν ήδη συμβεί - “the future is just going to be a vast, conforming suburb of the soul”.  Σε μία ελεύθερη μετάφραση λοιπών λόγων του συγγραφέα θα κατέληγε κανείς πως θεωρεί την πληροφορία και την τεχνολογία ως το όπιο των ψυχών. Καθώς λοιπόν κυνηγάμε το μέλλον (βάλτε μια εικόνα σκύλου που κυνηγάει την ουρά του εδώ), ανακαλύπτοντας δυστοπικά σημάδια παντού γύρω μας μέσα από μια πιο προσεκτική ματια και έχοντας ίσως ήδη μπει στον αέναο κύκλο της Ballardian-ής επανάληψης, γιατί εξακολουθούμε να ψάχνουμε σχεδόν μανιωδώς κάτι (οτιδήποτε... από ένα φλερτάκι μέχρι το DVD που θα διαλέξουμε και το blog εκείνο που θα μας κάνει να ξαναγυρίσουμε... μια τσίχλα έστω!) να μας ξεσηκώσει, να μας ενθουσιάσει, να τραβήξει το ενδιαφέρον, να ερεθίσει τις αισθήσεις, να μας Αρέσει?! ‘Ισως ο Ballard να είχε μερικό δίκιο για ένα πράγμα στο συλλογισμό του... στην ουσία της μουσικής  ενδεχομένως τα πάντα έχουν ήδη γίνει, η ολική έκλειψη της καινοτομίας και η πρωτοπορείας έχει ξεκινήσει. Μια υπόθεση, μια πρόβλεψη έχει μικρή σχέση με την αλήθεια σίγουρα, αν και τα «αναγεννησιακά» κινήματα του Millennium δίνουν ένα σχετικό στήριγμα...
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και κάπου μεταξύ Σύνταγμα-Μοναστηράκι και μετά από στιγμιαία και ανώριμη σκέψη κατέληξα στο αυτονόητο συμπέρασμα πως στη μουσική ψάχνουμε την ταύτιση, κυρίως, τελικά. Από τον πρώτο καιρό, πόσο μάλλον όσο περνάνε τα χρόνια και η καταστάλλαξη παίρνει τη θέση της αποκάλυψης. Τι ψάχνει ο κάθε καλλιτέχνης φτιάχνοντας τη μουσική που προσφέρει, αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ μάλλον, γιατί 1ον δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση και 2ον καμία από τις απαντήσεις που έχω διαβάσει/ακούσει δεν είναι αρκετά ικανοποιητική.

Τι οδήγησε τους Klaxons  να φτιάξουν τη μουσική που έφτιαξαν και να τη χαρακτηρίσουν και nu-rave από πάνω? Το δεύτερο σκέλος είναι πιο εύκολο. Αρχικά έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση και μπόλικο θράσος. Τόσο ωστε να ξεκινήσουν με τη λογική πως θα ήταν πολύ cool να ορίσουν ένα καινούριο είδος και μετά να γίνουν η πιο super duper μπάντα σε αυτό. Το ίδιο ακριβώς που έκανε ο LaPlegua με το TBM και τους Combichrist δηλαδή, και βγάζοντας στην άκρη όσα σχόλια προκάλεσε, μάλλον δούλεψε μια χαρά για αυτόν. Αν και σε αντίθεση με τον Andy, βιάστηκαν να πετάξουν τον τίτλο από πάνω τους. Λίγο η υπερβολική έκθεση στον τύπο, λίγο το “Drugs is bad for you kids” politically correct της υπόθεσης, λίγο και το οτι δεν υπάρχει αρκετό rave στο new rave τελικά, που είπε και η Lilly. Βαρέθηκα ήδη, άσε που δε μένω στη Βρετανία, δεν πάμε στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, στο δίσκο δηλαδή, καλύτερα?

Τα 3 μέλη του συγκροτήματος Jamie Reynolds (vocals, bass guitar), James Righton a.k.a The Cat (vocals, keyboards/synthesizers, bass guitar) και Simon Taylor-Davis a.k.a. Captain Strobe (guitar, backing vocals) είναι στα mid 20s τους πάνω-κάτω και σίγουρα δεν έχουν βιώσει ακριβώς, αυτό που θέλουν να αναβιώσουν. Μέσα σε *όλα* τα ακούσματα τους (Generation Y kids - έχοντας κληρονομήσει όλα τα χαρακτηριστικά της Generation X και λειτουργώντας μεταβατικά για την απόλυτα iGeneration - προσωπικά θέλω να τη λέω really confused generation), δηλώνουν και αγάπη για την dance των early 90s - “those massive pop songs” - σε αντίθεση με την τωρινή mainstream pop. Σύμφωνοι… το massive είναι λίγο passé (εκτός ίσως από τους Chemical Brothers, αν αποφασίσουν να πατήσουν κανένα κουμπί πάλι φέτος) και ακούγοντας τα dance hits του σήμερα θες να βάλεις τα κλαματα καμιά φορά. Από την άλλη, πολλά από τα άσματα της εποχής κινούνταν στα όρια της τρασούρας με τα σημερινά δεδομένα αλλά άνοιξαν το δρόμο για τις μεγάλες στιγμές της electronica (Chemicals, Orbital, Moby, Underworld, οι διάφοροι DJs και πολλά άλλα). Πόση όμως από αυτή την επιρροή μετασχηματίστηκε σε ήχο τελικά, στο Myths Of The Near Future? Οχι και πολύ...

Η μουσική track by track: Το opening Two Receivers αν και έχει ένα σχετικό wall-of-sound ξεκίνημα δεν είναι παρά ένα τυπικό pop τραγουδάκι (κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρα κοκ) με ένα σταθερό drum beat και μελωδικότατο κλείσιμο. Στη συνέχεια αγριεύουν λιγάκι, τα bpm ανεβαίνουν, τα πρώτα samples αλλά και κιθαριστικά ριφάκια κάνουν την εμφάνιση τους στο πιο electropunk (Prodigy covering Ζounds ίσως) Atlantis to Interzone. Και από το ουρλιαχτό “We’re frA-gmEnts of fI-ctiOon ” περνάμε στο πιο γλυκανάλατο «oυΟυoυΟυουΟυουΟυουυυ ααααΑΑ» που έχω ακούσει τελευταία τόσο απλά και φυσιολογικά σαν να είναι η απέναντι πλευρά του δρόμου. ‘Ισως να είναι θέμα παραγωγής, ίσως τα όρια είναι τόσο δυσδιάκριτα, ίσως απλά ο Kaiser Chief Ricky είχε δίκιο λέγοντας πως τα ου, α, να, λα κτλ είναι ο πλέον ενδεδειγμένος (και ευπεπτος) τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους να τραγουδήσουν μαζί σου. Το Golden Skans είναι αυτό που λέμε perfect pop song, όπως εξαιρετικό post-punk δείγμα είναι το Totem On The Timeline που ακολουθεί. Το As Above, So Below υπενθυμίζει πως κάπου εκεί στα 90s γινόταν χαμός και με τη Britpop ενώ το Isle Of Her εκτός από τα να μου φέρνει στο μυαλό το “The Beach” (Boyle/Garland) μοιάζει και με ένα παράξενο δημιούργημα Human League, Justin Timberlake + ένα βαριεστημένο Budgie. Και μετά, ξαναπανκεύουν λίγο, στο πιο κλασικό του αυτή τη φορά, με το βρώμικο μπασάκι να κυριαρχεί (Gravity’s Rainbow). Τι λείπει? Ω μα ναι! Λίγο funk (Forgotten Works). Και λίγο παραπάνω σκοτάδι ίσως? Magick! Το αγαπάω για το hunted (and not haunted) reverb, την ανθρώπινη σειρήνα και τα συνθάκια του. Τι άλλο θες πια? Μια διασκευή ίσως, κάτι ξεθαμένο από την εποχή για την οποία γίνεται και όλος ο ντόρος? Μία δόση vintage Oakenfold με το It’s Not Over Yet. Kαι το όλο θέμα κλείνει σε κάτω από 40 λεπτά καθαρής μουσικής με ένα γενικότερο χαμό (Four Horsemen Of 2012) και ένα πειραματικό hidden, το οποίο ενδεχομένως να είναι το μαθηματικά κατασκευασμένο instrumental των Klaxons που συνόδευε μια εγκατάσταση στην Tate Modern. Πλουραλιστικό το Myths.
Καθώς τα μισά tracks ήταν ήδη γνωστά από τα προηγούμενα singles και EPs, δεν υπάρχει κάποια έκπληξη. Το mix-up που επικρατεί τόσο στο δίσκο όσο και στα κεφάλια των Klaxons είναι νομίζω προφανές και ευτυχώς η παραγωγή του James Ford δεν προσπάθησε να το καλύψει. Αντίθετα έκανε εξαιρετική δουλειά -ίσως γιατί έχει απόλυτη και ιδία αίσθηση του club context (Simian Mobile Disco project)- και θα ακούσουμε πολύ περισσότερα να περνάνε από τα χεράκια του στο μέλλον (Arctic Monkeys no. 2 για αρχή). Δηλ. αυτό που προσπαθώ να πω, είναι οτι τα dance remixes δεν είναι και τόσο απαραίτητα στην περίπτωση τους. Και τέλος πάντων, βασικά το album είναι (κακοποιημένη και μπασταρδεμένη) pop, κάτι που ενισχύεται από τη φήμη πως χρησιμοποιήθηκε και ένα συγκεκριμένο εγχειρίδιο κατασκευής του τέλειου pop τραγουδιού. ‘N I like it!

Στίχοι και λοιπά: To psychedelic που κολλάνε δίπλα στο pop έχει να κάνει με τους στίχους και έχει μία βάση, μιας και δεν βγάζουν νόημα αν δεν βρίσκεσαι υπό κάποια επήρρεια (ουτέ και αν βρίσκεσαι νομίζω) ούτε είναι και τόσο ξεκάθαρα δοσμένοι μέσα στο τραγούδι. Επιπλέον και σε θεωρητικό επίπεδο είναι μέσα στην αναφορά σε βιβλία και συγγραφείς, κάποιοι από τους οποίους αναφέρονται και σαν επιρροές. Εκτός από τον J.G. Ballard έχουμε Thomas Pynchon και William S.Burroughs, όπως και Hunter S.Thompson, Bret Easton Ellis, Irvine Welsh και Alex Garland φαντάζομαι. Good stuff! Το κολάζ των λέξεων είναι λίγο υπερβολικά εντυπωσιαστικό αλλά έχω και εγώ μια αδυναμία στη μενταμοντέρνα, υπερβατική λογοτεχνία, άρα ούτε αυτό με χαλάει ιδαίτερα. Ωραία και τα φωνητικά, οι πολυφωνίες (και οι 3 τραγουδάνε) και το φάσμα τους (από φαλτσετάκια μέχρι πολύ πιο άγριες καταστάσεις).

Το Myths Of The Near Future είναι ο πρώτος δίσκος της χρονιάς που θέλω να ακούω και κοιτώντας εδώ μάλλον δεν είμαι η μόνη. Οι Klaxons ούτε ανακάλυψαν την Αμερική ούτε είναι οι νέοι μεσσίες της μουσικής. Δεν είναι καν τόσο καλοί. Αλλά ανακίνησαν λίγο τα πράγματα και στην τελική, είναι το πρωτο fun πράγμα που πετυχαίνω μετά από πολύ καιρό και με κάνει να νιώθω την ηλικία μου, αν όχι ακόμα μικρότερη. ‘Εψαξα να βρω τις πρώτες εκτελέσεις των διασκευών τους, του It’s Not Over Yet (Grace) και του The Bouncer (Kicks Like A Mule) από το demo τους. Δεν τα θυμάμαι αλλά ξύπνησαν μια ανάμνηση μουσικής πραγματικότητας. Το ίδιο και οι λογοτεχνικές αναφορές τους. Σόρυ αλλά με την όλη αναβίωση του new wave κτλ άρχισα να βαριέμαι και να νιώθω πως 30ρίζω πριν την ώρα μου... Και τo θέμα της κατάταξης σε κάποιο είδος λύθηκε απλούστατα μέσα από τη χρήση ενός από αυτά τα «έξυπνα» software για την αποθήκευση, διαχείριση και μεταφορά mp3s. General alternative (όπου και καταχωρήθηκε η πλειονότητα της συλλογής μου btw).

 

Rating: 8  / 10
Μαρία Καραγκούνη

 

 

• Read more about Klaxons - Myths Of The Near Future

Fadeout - fadeout

Fadeout - fadeout

1. Time / 2. Don't You Let Me Down / 3. Dire Addiction / 4. I Don't Care / 5. Hidden Truth / 6. Homeless / 7. Alteration / 8. Lost Song / 9. What's All About / 10. Sanctuary (transposed edit)

 M.S.EN. Music / 31 October 2006 

 

Μπερδεμένη υπόθεση τα 90’s… Πρώτα απ’όλα γιατί κάπως γίνεται και ενώ χρονολογικά απέχουμε κάποια χρόνια που δεν τα λες λίγα, δυσκολευόμαστε να τα θεωρούμε εξίσου μακρινά και περασμένα. Στη μουσική βέβαια τέτοια πράγματα είναι συνηθισμένα αλλά όλο και συχνότερα ακούω και διαβάζω ότι «ο ήχος του τάδε group θυμίζει 90’s»…εκεί αναγκαστικά σταματάς και αναρωτιέσαι τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό. Μαζί ξεπετάγεται και μια μικρή ανησυχία μήπως ο χαρακτηρισμός παραπέμπει σε κάτι απ’την εν λόγω δεκαετία που δεν είχες προσέξει, που δε γνωρίζεις ή που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα επιδρούσε σε κάτι μελλοντικό. Πως να βρεθεί ένας κοινός χαρακτήρας που να μετατραπεί σε καθορισμό μιας τόσο παραγωγικής εποχής; Μοιραία λειτουργεί ένα είδος πρακτικότατης αφαιρετικής διαδικασίας, συχνά άδικης και άκομψης. Όμως αυτός ο μηχανισμός θέλει το χρόνο του… αλλά και για να βρει μια εποχή τα όριά της δε θέλει απλά το τέλος μιας δεκαετίας αλλά την έναρξη κάτι νέου, που ομολογουμένως στην περίπτωση της σχέσης των 90’s και των 00’s δεν έγινε. Εκεί λοιπόν έρχονται κάποια συγκροτήματα, συνήθως «απ’το πουθενά» για να θυμίσουν ή να ξετρυπώσουν αυτά που η ανάγκη/επιπολαιότητα ξέβγαλε για να προχωρήσουμε λίγο παραπέρα. Αυτές οι μουσικές είναι που σε κάνουν να νοιώθεις πιο κοντά στο παρελθόν και ίσως τότε είναι που τους δίνεις απλόχερα το χαρακτηρισμό “90’s”.

Για πολλούς βέβαια, η περίληψη της προηγούμενης δεκαετίας συνοψίζεται εύκολα στη λέξη μίξερ, και η κατηγοριοποίηση των υποκατηγοριών έμοιαζε με τη δουλειά του αρωματοποιού του Ζισκίντ : Rock βάση, κάποια μέρη pop, λίγο electro, λιγότερη soul, 2 σταγόνες garage και μια ιδέα rap.Πρώτη φορά απευθύνθηκαν σε ευρύ κοινό δίσκοι «μπλεγμένοι» ή δυσνόητοι, υπερπροσεκτικές παραγωγές και αμφίβολες κατευθύνσεις. Με λίγα λόγια, συχνά κάτι χανότανε και κάτι δυσκόλευε περισσότερο απ’όσο θα ‘πρεπε.

Οι Fadeout είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που ξεκίνησε περίπου πριν 5 χρόνια, και με αλλαγές στη σύνθεσή του, κυκλοφόρησε το πρώτο του album. Ποια η σχέση τους με όλα τα παραπάνω; Πρώτα απ’όλα η μουσική τους. Σχεδιασμένη σε ηλεκτρισμένα ατμοσφαιρικά κιθαριστικά τοπία, με πολλή ενέργεια και λυρισμό. Λίγες μα αισθητές ηλεκτρονικές …παρεμβολές που συμμετέχουν στην ποικιλομορφία του ήχου. Σίγουρα ξεχωρίζουν διαρκώς οι εντυπωσιακές φωνητικές ικανότητες της Μαρίας Καμπουράκη. Φωνή που δείχνει να δομεί καθένα απ’τα κομμάτια με σταθερό τρόπο, να εντυπωσιάζει και ταυτόχρονα να οδηγεί κάθε λεπτή συναισθηματική γραμμή. Με τέτοια πολυτέλεια στη διάθεσή τους οι Fadeout παρουσιάζουν ένα μουσικό σύνολο αληθινό, και κυρίως, πολύ ξεχωριστό. Δείχνει κάπως άχαρη η αναφορά στα ονόματα που έρχονται στο μυαλό. Υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν τις πιο ατμοσφαιρικές ναζητήσεις των Gathering, δυναμικούς Lush, τους Cranberries, ακόμα και τους Mira. Όλα σε μια γενικότερη ταξιδιάρικη αίσθηση που αναδεικνύεται ανεπιτήδευτα. Ο ρομαντισμός υπάρχει ακόμα και στα πιο δυνατά σημεία του δίσκου, τονίζει περισσότερο τη νοσταλγική του διάθεση, και μας στέλνει να κοιτάξουμε στο πιο παρελθόν…κοινώς μας κέρδισαν.

Το Time που ανοίγει το δίσκο είναι τυπικό κομμάτι όλων των παραπάνω στοιχείων, ενώ εισάγει και την αναλόγως σκοτεινή, bittersweet στιχουργική επένδυση του fadeout. Στο Don’t you let me down ξεχωρίζει η εναλλαγή της πιο απαλής χροιάς της φωνής με την ένταση του ρεφραίν,είναι η πρώτη απ’τις πολλές ονειρικές στιγμές του δίσκου. Η κιθάρα και τα ρυθμικά drums ξεχωρίζουν στα περισσότερα κομμάτια, αλλά το ύφος μεταβάλλεται συχνά όπως στα πιο pop dire addiction και last song. Το τελευταίο ειδικά αποτελεί μια πολύ ανεβαστική ιδέα των fadeout που το φαντάζομαι να απογειώνεται συναυλιακά και μου θύμισε τις μοναχικές αξιέπαινες προσπάθειες των Ονειροπαγίδα. Ακολουθεί η παιχνιδιάρικη απόδοση του what’s all about, και ο δίσκος κλείνει με το ποιητικό sanctuary, μια όμορφη αποφόρτιση που σε αφήνει με τη γλυκιά γεύση των απόμακρων ονειρικών φωνητικών… σε αργή κίνηση. Προηγουμένως όμως οι fadeout πειραματίζονται και με τις ηλεκτρονικές trip-hop τους δυνατότητες στα hidden truth και alteration, χωρίς να χάνουν το μελαγχολικό pop άστρο της πορείας που ακολουθούν.

Η όλη προσπάθεια χαρακτηρίζεται συγκροτημένη και άκρως συμπαθητική από πολλές απόψεις, το βασικότερο όμως είναι ότι αποπνέει ειλικρίνεια, προσήλωση και αγάπη στις ιδιαίτερες μουσικές προτιμήσεις απ’τα  μέλη του group. Κυρίως υπάρχει προσπάθεια για κάτι προσωπικό, που να πατάει πάνω σε γνωστά πρώτυπα χωρίς την παραμικρή διάθεση για μιμητισμό. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η ύπαρξη όχι και τόσο εμπορικών σήμερα ιδιωμάτων, τόσο φροντισμένα και αληθινά εκφρασμένων σε ένα ντεμπούτο; Μια ανοιχτή πρόσκληση σε παραμελημένες μουσικές καταβολές, με κάθε αδυναμία που μπορεί να κουβαλάνε. Εδώ τα 90’s απομακρύνονται λίγο…

Το πρώτο άλμπουμ των fadeout λειτουργεί μια χαρά.Ως ειλικρινείς συστάσεις, συναυλιακή πρόσκληση, ταξίδι στο χρόνο, υπόσχεση για το μέλλον. Πάνω απ’όλα ως η τίμια προσπάθεια της προσωπικής έκφρασης που απευθύνεται άμεσα στον κόσμο, και που από μόνη της αναλαμβάνει να ρίξει τις γέφυρες προς το χρόνο. Απ’το παρελθόν γέμισαν τις αποσκευές τους, και πατώντας στα πόδια τους, μένει να τους δούμε να συνεχίζουν αντάξια στο μέλλον.

 

 

Rating : 7,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

 

 

comments & discussion 

• Read more about Fadeout - fadeout

The Veils - Nux Vomica

The Veils - Nux Vomica

1. Not Yet / 2. Calliope! / 3. Advice For Young Mothers To Be / 4. Jesus For The Jugular / 5. Pan / 6. A Birthday Present / 7. Under The Folding Branches / 8. Nux Vomica / 9. One Night On Earth / 10. House Where We All Live

Rough Trade / September 2006

 

Παράνοια. Ύπαρξη καχυποψίας χωρίς λόγο, πεποίθηση του ατόμου ότι οι άλλοι φέρονται κακόβουλα και θέλουν το κακό του, ότι το παρακολουθούν ότι μηχανορραφούν εναντίον του. Μπορεί να έχει πολλές μορφές, από τις πιο ήπιες όπου το άτομο καταλαβαίνει ότι οι υποψίες του μπορεί να είναι αβάσιμες, ως τις πιο βαριές όπου το άτομο δεν μπορεί να διακρίνει την πραγματικότητα από τις ιδέες που έχει στο μυαλό του.
Η δυσκολία του ατόμου που υποφέρει από παράνοια να εμπιστευθεί τους άλλους συχνά το οδηγεί σε απομόνωση. Το άτομο μπορεί να βρίσκεται συνεχώς σε αναμονή κάποιας πολύ αρνητικής εξέλιξης και να προσπαθεί να «μαντέψει» τις σκέψεις αυτών που θέλουν το κακό του. Κυριαρχούν συναισθήματα θυμού, φόβου, καχυποψίας και σε ορισμένες περιπτώσεις οργής ή μελαγχολίας. Είναι δυνατόν μία συγκεκριμένη παρανοϊκή ιδέα να κυριαρχήσει στην ψυχική ζωή του ατόμου, ενώ στις βαρύτερες περιπτώσεις το άτομο μπορεί να ακούει φωνές που σχολιάζουν τη συμπεριφορά του, επαναλαμβάνουν τις σκέψεις του ή του δίνουν διαταγές.

Ο Finn Andrews, συνθέτης, τραγουδιστής και ιθύνων νους των Veils δείχνει τόσο παρανοϊκός στον τρόπο που εκφράζεται μέσα από τη μουσική του, που δείχνει ότι τα τραγούδια του είναι το μέσο διαφυγής του μυαλού του από την τρέλα. Με επιρροές από πολλά μουσικά σχήματα του παρελθόντος χωρίς όμως να έχει κατασταλάξει με ποιόν μπορούμε να τον ταυτίσουμε. Ακούγονται σαν Morrissey είχε αναφερθεί γι’ αυτούς ο τύπος στο προηγούμενο και παρθενικό τους album. Franz Ferdinand, Interpol είπαν κάποιοι άλλοι και στο τραπέζι έπαιξαν καμιά δεκαριά ονόματα ακόμα.

Not Yet ή απλά η διαπίστωση πως ορισμένοι άνθρωποι απλά, αργά κι αθόρυβα απομακρύνονται χωρίς να σου δώσουν μια ευκαιρία να τους γνωρίσεις. Για την ώρα ο Finn Andrews και οι Veils του (ο Liam Gerrard στα keyboards και η Sophia Burn στο μπάσο) είναι ένα Νεοζηλανδέζικο μουσικό σχήμα με έδρα το Λονδίνο πλέον, που αποζητά να τους αφήσουμε ήσυχους να βγάλουν τη δική τους μουσική. Ξεκινώντας τα όλα από την αρχή, με μοναδικό συνδετικό κρίκο τους παρελθόντος τον ίδιο τον Andrews που δε δίστασε να απομακρύνει όλους τους μουσικούς που είχε κοντά του στον πρώτο τους δίσκο.

Το Nux Vomica μοιάζει με τη μελοποίηση του παραλόγου του μυαλού του δημιουργού του, ντυμένη με κοφτά κιθαριστικά riffs εξιστορώντας: [ τελευταία νιώθω χαμένος, αποκομμένος από τον εαυτό μου, ο ύπνος μου είναι ένα παραλήρημα και ο ξύπνιος μου ύπνος. Ο θυμός μου γίνεται οργή, ο φόβος μου γίνεται πανικός και η λύπη μου συναισθηματική απονέκρωση. Η σκέψη μου έχει γίνει καρναβάλι κι όλοι εκεί μέσα είναι μεθυσμένοι. Τύφλα. Δεν μπορείς όμως ν' αφήνεις κανέναν να σε καθορίζει, δεν θα γίνω θύμα της αποδοχής υπό όρους, δεν την έχω ανάγκη, δε θα ξαναμοιραστώ τις νύχτες μου με τη ντροπή…]**

To album αλλάζει μουσικό κλίμα και ύφος όσο εναλλάσσονται τα κομμάτια που το απαρτίζουν. Το Not Yet σε χώνει αμέσως βαθιά στο παραλήρημα ακροβατώντας ανάμεσα στην πλήρη ηρεμία και στις σπαραξικάρδιες κραυγές του Andrews. Το απόλυτα κιθαριστικό Calliope! σου δείχνει τη μελωδία και την ισορροπία που ίσως αναζητούσες μετά τα ξεσπάσματα του πρώτου κομματιού του δίσκου. Το Advice For Young Mothers To Be ως πρώτο single είναι μελωδικό και γλυκό, χωρίς εξάρσεις. Από εκεί και μετά και έως το τέλος οι εναλλαγές στη διάθεση είναι απίστευτες. Φόβοι, αδυναμίες, πάθη κι απελπισία στο Jesus For The Jugular.
Μια καρδιά που τρομαγμένη στο σκοτάδι, είχε ‘μαζέψει’, είχε συρρικνωθεί, όλο φόβο, όλο θλίψη στο Pan. Στο ομώνυμο Nux Vomica, την τρέλανε η απόρριψη και η αποτυχία, την δυσαρεστούσε η κριτική, ταραζόταν από την ανυπομονησία. Να πέφτει στην χειρότερη παγίδα της σκέψης, και να φαντάζεται μια ζωή καλύτερη, να κάνει όνειρα, να βάζει στόχους άλλοτε εφικτούς κι άλλοτε ανέφικτους. Στο One Night On Earth να επιθυμεί αυτά που φοβόταν, να πλησιάζει και να απομακρύνεται βιαστικά απ’ τους άλλους, να την τρώει η περιέργεια να βλέπει το τέλος πριν δει καν την αρχή. Με μία μόνο διαφορά, ό,τι έλεγε, το έλεγε αυτή η καρδιά που τόσο εύκολα ράγιζε…

Yes, we love sad stories.
And the difficult ones…

 

Rating: 8,5 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

**Ανήκεις μόνο σε σένα!  by Soul Seeker

 

comments & discussion

• Read more about The Veils - Nux Vomica

Monta - The Brilliant Masses

Monta - The Brilliant Masses

1 Capitulate / 2 Good Morning Stranger / 3 There's A Hole In Your Heart / 4 See Me Through Your Eyes / 5 Everything / 6 All The Luck In The World / 7 Lost Patrol / 8 Homecoming / 9 Kiss Goodnight / 10 How Does It Feel / 11 The Brilliant Masses

 Klein Records / 9 February 2007

 

Αυτή η παράγραφος κανονικά θα έλεγε : “Άλλος ένας θλιμμένος νέος που αποφάσισε να γεμίσει τον καιρό της ερωτικής απογοήτευσης και της ταυτόχρονης συνειδητοποίησης της μοναξιάς του, με μια κιθάρα και αγχώδη πίεση για έμπνευση”… “Γιατί να χαρακτηρίζεται pop ένας δίσκος που παλεύεις για να τον καταλάβεις και να βάλεις σε μια σειρά 11 άνευρα τραγούδια με ψιλοαδιάφορες ατάκες-συνθήματα για τη ζωή. ”… Στις πρώτες φιλόδοξες προσπάθειες για να βρεθούν τα απαραίτητα δικαιολογητικά για το The Brilliant Masses, έρχονται στο μυαλό οι απαλές νότες των Arab Strap, οι εσωστρέφειες των Decemberists και οι εύθραυστοι ρυθμοί των Belle and Sebastian. Οι συγκρίσεις όμως μάλλον απογοήτευαν και η ακρόαση γρήγορα μετατράπηκε σε… κυνήγι της κρυμμένης μπαλάντας.

Αυτό όμως που τελικά προκύπτει αυθόρμητα καταλήγοντας να ξεχωρίζει και να γοητεύει είναι η ζεστασιά που αποπνέει το σύνολο των κομματιών… και οι προηγούμενες διαπιστώσεις, μοιάζουν αχρείαστες υπερβολές μπροστά στην οικειότητα που χτίζεται, εάν αφήσεις κάθε κομμάτι να ξεδιπλωθεί ελεύθερα. Ο ήχος των Monta ελάχιστα μεταβάλλεται. Αργόσυρτες κιθαριστικές δημιουργίες που θυμίζουν τη νέα γενιά των ρομαντικών τροβαδούρων και indie pop συγκροτήματα όπως οι Bright Eyes και οι Das Pop. Η σταθερά ήρεμη φωνή του Tobias Kuhn που ουσιαστικά ευθύνεται για το project των Monta,  συνεισφέρει στη μονόχρωμη, γκρίζα φανταστική απεικόνιση του the Brilliant Masses.

Ίσως δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που θα τραβήξει εξ’αρχής την προσοχή. To πρώτο single Good Morning Stranger είναι το πιο εξωστρεφές και απ’τα πιο εμφανώς μελωδικά. Κατά τα άλλα ο δίσκος είναι φτιαγμένος από μελαγχολικούς απαλούς ρυθμούς από πιάνο και κιθάρα που άλλοτε τονίζουν διακριτικά τη φωνή (Homecoming) και άλλοτε χτίζοντας αργά μια υπόγεια δυναμική παρουσία. Στην τελευταία κατηγορία ξεχωρίζει το συμπαθέστατο Everything, που πετυχαίνει όσο κανένα άλλο στο Brilliant Masses, να αποδώσει τη λεπτή αίσθηση που λατρεύουμε στα μικρά αριστουργήματα των Spain.Το πιο ιδιαίτερο Capitulate που ανοίγει το δίσκο κινείται σε πιο ‘μοντέρνα’ είδη, θυμίζοντας λίγο το Neon Golden των Notwist, παραπλανώντας απ’το παραδοσιακό ύφος που ακολουθεί.

Δεν ξέρω πως λειτουργούν στον καθένα τα σκηνικά απογοήτευσης και παραίτησης που περιγράφονται στιχουργικά απ’τους Monta σε όλα τα κομμάτια… δεν ξέρω κατά πόσο θα επιτρέψει ο κάθε ακροατής στα θέματα που ελάχιστα παραλλάσσονται να σκληρύνουν τη συνολική αίσθηση που αφήνει ο δίσκος. Ίσως η τελευταία να έχει να κάνει με την ομορφιά του μινιμαλισμού που καταφέρνει να σε γεμίζει, την αναγκαία απλότητα στην προσέγγιση της μελαγχολίας. Το σίγουρο είναι ότι το the Brilliant Masses είναι από εκείνες τις ανεπαίσθητες ευκαιρίες που δεν πρόκειται να σου αλλάξουν τη ζωή, αναφέρονται όμως σε μια στιγμή που καταλήγει -δικαιωματικά- να τους ανήκει εξ’ολοκλήρου.

 

 

Rating: 7 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

 

 

comments & discussion

• Read more about Monta - The Brilliant Masses

Neon | Spyweirdos

 

 

Neon - Au theatre des sons imaginaires

 01. 22:22 / 02. Il se Faufila Entre les Arbres / 03. Perpetuelle / 04. Fantomes / 05. La Mer, Indifferente / 06. Mes Vices / 07. La / 08. Je t' Oublierai tous les Jours / 09. Dand le noir, l' Intimite / 10. Anthropos / 11. La Valse des Oiseaux / 12. Au theatre des Sons Imaginaires 

Poeta Negra / 22 January 2007

 

 

  Οι Νeon είναι ένα ντουέτο που αποτελείται από τον Byron και τον Chris Setel και αυτή είναι η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα.
Το ‘’Au theatre des sons imaginaires’’ είναι ένα ιδιαίτερα αξιόλογο debut album δομημένο με  μοναδική δεξιοτεχνία που παραπέμπει στη λεπτεπίλεπτη αισθητική του Biosphere, του Fennesz ή της Colleen. O κατά βάσην μελωδικός ambient προσανατολισμός που το χαρακτηρίζει αναμιγνύεται με μία  post rock βελούδινη ατμόσφαιρα, υπερχειλίζουσα συναισθημάτων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μαγευτικού παζλ από μουσικές εικόνες θολές, ξεθωριασμένες, θλιμένες, ρομαντικές , αφηρημένες. Μινιμαλισμός και εσωτερικότητα συμβαδίζουν με μία διάθεση ονειρική, σαν την πρωινή αχλύ, προσδίδοντας μία φθινοπωρινή αίσθηση αστικού ηχοτοπίου.

Το ‘’θέατρο των φανταστικών ήχων’’ των Neon, επιπλέει εν μέσω αιθέριων ηχητικών κυματισμών και μελαγχολικών συνθέσεων με αστείρευτη εσωτερική δύναμη αλλά και με αξιοημείωτη ωριμότητα.

 

 Τόλης Ελεφάντης

 

---

cd1: 01. Cellar / 02. Already Happened Tomorrow / 03. 3.5 ec / 04. Portal / 05. Fallen / 06. Bubble of Dreams / 07. U / 08. The Key / 09. Innsbruck / 10. Should Be a Spell
cd2: 11. Already Happened Tomorrow (Alva Noto remix) / 12. The Key (Gyro-Gyro remix) / 13. Innsbruck (Traject remix) / 14. 3.5 ec (Mad ep Basso Savant remix) / 15. U (B.Fleischmann remix) / 16. The Key (Funckarma remix) / 17. Should Be a Spell (Peekay Tayloh remix) / 18. Cellar (Octex remix) / 19. The Key (Ollie Olsen remix) / 20. Cellar (Horchata remix)

Poeta Negra / 22 January 2007

 

Οι Spyweirdos με τη νέα τους δουλειά ‘’Wetsound Orchestra’’ που κυκλοφόρησε  πρόσφατα, καλούν τον ακροατή σε μία σχεδόν μυσταγωγική περιπλάνηση σε μονοπάτια δυσδιάκριτα, όπου η ρευστότητα του ήχου σπάει τη μορφή και απελευθερώνει αριστοτεχνικά το περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης της - ούτως ή άλλως - σχετικής πραγματικότητας, η οποία δείχνει να αποσυντίθεται και να επαναπλάθεται, με βασικό άξονα μία συναισθηματική φόρτιση που καταφέρνει να επικρατήσει και να αποσπάσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύνθεση του μουσικού κλίματος.

Αισθησιακή, εκλεπτυσμένη  dark electronica, διανθισμένη με πανέμορφες μελαγχολικές μελωδίες που ακροβατούν μεταξύ του απόκοσμου και του ρομαντικού. Υπνωτιστικά drones, ομιχλώδεις πειραματικοί σχηματισμοί και αιθερικές deep ambient προσθήκες εναρμονίζονται υποδειγματικά, δημιουργώντας ένα κλίμα εσωτερικό, ενίοτε σκοτεινό , και αναμφίβολα μία ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από συναισθήματα.

Η περιήγηση όμως δεν τελειώνει εδώ. Το ‘’Wetsound Orchestra’’  συμπεριλαμβάνει και ένα δεύτερο cd με remixes από σπουδαίους μουσικούς όπως οι Horchata, o Alva Noto, o B.Fleischmann, o Ollie Olsen, o Peekay Tayloh, οι Funckarma, Octex κ.α. Ένα άλμπουμ όμορφο, διεισδυτικό που διαθέτει έναν μαγνητισμό… ακαταμάχητο.

 

  Τόλης Ελεφάντης
 

• Read more about Neon | Spyweirdos

In The Nursery - Era

In The Nursery - Era

01. Blueprint / 02. Futurebuild / 03. Material & Form / 04. Silent In Time / 05. Tempered Wings / 06. Vantage / 07. Kryptka / 08. Imperfect Design / 09. Dogfight / 10. Landlost

ITN Corporation / 22 January 2007

 

[Architecture: Blueprint] Τα βιολιά αναγγέλλουν θριαμβευτικά τα μεγαλεπίβολα σχέδια. Με κομμένη την ανάσα βλέπουμε κομψές ευθείες γραμμές να στολίζουν το χαρτί με ιδέες.

[Life] Αν και δεν μ' αρέσει που το παραδέχομαι, τα βιολιά θα ακούγονταν πιο γεμάτα αν ήταν πραγματικά ή αν είχαν καλύτερη παραγωγή. Αλλά αυτό είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια για αυτό το θριαμβευτικό κομμάτι με τη φωνή της Ντολόρες Μαργκερίτ C.. Αναμνήσεις από τις επικότερες στιγμές του συγροτήματος (Engel πχ), μαζί με την ευαισθησία που η Ντολόρες ξέρει να δίνει....

[Architecture: Futurebuild] Οι πλούσιοι εργολάβοι κουβεντιάζουν σιγανά ακούγοντας την σπαραξικάρδια παράσταση της Sarah Jay Hawley. Ο νυχτερινός ουρανός φαίνεται από τη τζαμαρία του 48^ου ορόφου όπου εκτυλίσσεται η βραδιά. They are taking away, tearing apart...

[Life] Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι ITN δεν ήθελαν να πουν αυτό με το τραγούδι τους, αλλά η Σάρα τα κάνει μαντάρα. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά από τις συνεργασίες της με τους Massive Attack ίσως θα έπρεπε να μεταπηδήσει σε συνεργασία με τον Tiësto, όπου θα ταίριαζαν καλύτερα αυτά τα ακατάληπτα φωνήεντα πάνω από αργούς ημι-χορευτικούς ύμνους.

[Architecture: Material & Form] Και επιτέλους, οι πύργοι παίρνουν μορφή. Ακολουθούμε τα υλικά στο ταξίδι τους από τα βουνά, περνάμε δίπλα από ποτάμια, μπαίνουμε στην πόλη, αυτό το θαυμάσιο απέραντο εργοτάξιο. Και ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε, να βρεθούμε μαζί με αυτά στην αντίστοιχη θέση στον πύργο. Ξαφνικά όλα γύρω μας γίνονται πιο γρήγορα, νέα κομμάτια έρχονται γύρω μας, βλέπουμε την πόλη να σχηματίζεται, να απλώνεται ως εκεί που πάει το μάτι. Όταν η σκόνη καταλαγιάζει, όλα έχουν πάρει μορφή.

[Life] Ένα υπέροχο κομμάτι, που μου φέρει αναμνήσεις ενός άλλου, αρκετά διαφορετικού, άλμπουμ ;). Η ευαισθησία των φανταστικών soundtracks τους συνδυάζεται από κάποιο σημείο και μετά με τα εμβατηριακά drums τόσο όμορφα, με τόσο συναίσθημα, που σε αφήνει να θέλεις κι άλλο μετά τα 3:45 λεπτά του.

[Architecture: Silent in Time] Είμαστε ακόμα στο κτήριο. Το χτίσιμο γύρω μας έχει σταματήσει. Κόσμος κινείται πολλούς δρόμους πιο κάτω, αλλά πάνω μας δεν αλλάζει τίποτα. Silver and gold, frozen in time. Η πέτρα δεν έχει φωνή.

[Life] Όλο το άλμπουμ, αλλά ειδικά αυτό το κομμάτι, μού φέρνει στο μυαλό ουρανοξύστες, αυστηρές μορφές (metropolis). Δεν ξέρω αν νιώθετε το ίδιο. Αν ναι, ίσως η αρχετυπική Νέα Υόρκη να έχει χαραχτεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο.

[Architecture: Tempered Wings] Αλλά δεν είμαστε μόνοι μας. Κάποιος στέκεται στον πύργο. Ένας άγγελος; Ένας άνθρωπος που δεν βρήκε κάπου πιο ψηλά να ανέβει; Η πόλη σιωπηλή από κάτω. Μελαγχολία. Και τώρα τι μένει να φτιάξουμε;

[Life] Το κομμάτι ξεκινάει υπέροχα. Κρατάει την αίσθηση αυτής της μοναξιάς σε όλη του τη διάρκεια, την αίσθηση του περασμένου μεγαλείου. Όμως είναι βασανιστικά αργό και βασίζεται στη Σάρα για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον.

[Architecture: Vantage] Και καθώς οι πύργοι γεμίζουν, ο κόσμος στριμώχνεται και αναζητά τα σημεία με θέα, τα σημεία που μπορούν να σου δώσουν ένα πλεονέκτημα στη μάχη για επιβίωση. Το παρελθόν έχει σημασία για το πού βρίσκεσαι στην procession d'avantage. Αλλά ο αγώνας σε γεμίζει ενθουσιασμό...
[Architecture: Kryptka] Και στην προσπάθεια... βρίσκεις τα μυστικά της πόλης. Αντί να κοιτάς προς τα έξω, βρίσκεις τι είναι η πόλη στα μέρη όπου δεν πέφτει πια φως. Ξέρεις ότι πια θα τα βλέπεις όλα διαφορετικά όταν ξαναβγείς. Αν ξαναβγείς...

[Life] Δυο πολύ όμορφα κομμάτια, με ισορροπία ευαισθησίας και ρυθμού.

[Architecture: Imperfect Design]  Η πόλη πέφτει, παρακμάζει. Αλλά ψιθυρίζεις fallen pieces rise again. Fallen pieces rise again... Και όμως δεν σηκώνονται. Αντί γι' αυτά έρχεται η καταστροφή. Let it rain (to sweep this all away, όπως θα συμπλήρωναν οι Covenant).

[Life] Και ξαφνικά, η φωνή της Σάρα διαλύεται στον αέρα, και τα τύμπανα χτυπούν αγχωτικά. Για αυτή τη στιγμή πρέπει να ακούσετε αυτό το κομμάτι!

[Architecture: Dogfight] Στα συντρίμμια, η μάχη για την επιβίωση είναι φρικτή. Νομίζεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, και μετά κοπάζει. Μια απατηλή ανακωχή, αφού φουντώνει πάλι, πιο βίαιη από ποτέ, για να δοθεί ένα τέλος.

[Life] Αυτό το κομμάτι ξεκινά με εφέ στα οποία δεν μας έχουν συνηθίσει οι In the Nursery: γεμάτους, αλλά και ξεκάθαρα ηλεκτρονικούς ήχους. Σύντομα, όμως, δίνουν το λόγο στα drums, σε ένα ξέφρενο σφυροκόπημα. Θα μπορούσε να στολίζει το soundtrack των περισσότερων ηλεκτρονικών παιχνιδιών και πολλών ταινιών.

[Living Architecture: Landlost] Η πόλη μοιάζει να διαλύεται, για να χτιστεί κάπου αλλού. Ο κόσμος τρέχει.
     Πίσω τους, όμως, δυο λουλούδια ξεπηδούν μέσα από τις πέτρες. Τα κτήρια γεννήθηκαν, έζησαν, γέρασαν και πέθαναν, για να γεννηθεί νέα ζωή. Η πόλη είναι πια μέρος του κύκλου της ζωής, και μια νέα εποχή (era) αρχίζει...

 

     Η συνηθισμένη συνταγή των In the Nursery εμπλουτίζεται με νέες ιδέες στη σύνθεση και στους ήχους (όχι όμως και άγνωστες, αν αναλογιστεί κανείς την κατέυθυνση του project τους Les Jumeaux στο παρελθόν). Χωρίς να είναι πιο ήπιο από τα προηγούμενα «κανονικά» άλμπουμ του συγκροτήματος, το Era δανείζεται από τη σειρά των φανταστικών soundtracks την ευαισθησία και το πώς εξιστορεί μια ιστορία. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να ανεχτώ την Sarah Jay, αλλά εσείς μπορείτε κάλλιστα να τη λατρέψετε. Αξιοσημείωτη και η επιστροφή του Humberstone twin στα φωνητικά, για τη δυνατή αγγλική προφορά και τις νεοκυματικές αναμνήσεις που εξισορροπεί σχετικά το γυναικείο στοιχείο. Σε κάθε περίπτωση, το Era είναι ένα άλμπουμ με υπέροχη θεματολογία και πολλά αξιοζήλευτα κομμάτια, τα οποία θα θυμόμαστε για καιρό...

 

 

Rating: 8,5  / 10
Tec-goblin

 

comments & discussion

• Read more about In The Nursery - Era