Έχω ελάχιστες polaroid φωτογραφίες, κυρίως από όταν ήμουνα πιτσιρίκι στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη, μαζί με τη Χιονάτη, πάνω σε έναν ελέφαντα και τέτοια... you get the point. Μάλλον δεν τις πέτυχα ακριβώς στο peak τους. Θυμάμαι πάντως πως όλοι ήθελαν να έχουν την ανάλογη φωτογραφική μηχανή. They do seem rather special though... That futile impression that you capture the moment, on the exact same moment. Τέσπα δεν έχει και πολύ σημασία πια. Οι στιγμές φυλακίζονται πολύ καλύτερα στις digital polaroids (poladroids???!) Άσχετο θα μου πεις, και έχεις και δίκιο, αλλά εγώ φταίω? Δεν είναι μόνο ο τίτλος που παραπέμπει αλλά και η συσκευασία / ακριβές αντίγραφο σε κουτάκι και σακουλάκι φιλμ, το logo, η γραμματοσειρά. Hail to the Κlik creative team once again! Οι συστάσεις είναι περιττές εξάλλου... Και αν το Nikonn δεν σου λέει τίποτα, πέρα από τη γνωστή μάρκα (όχι, δεν θα αρχίσω πάλι με τη φωτογραφία), τότε το - aka Νίκος Μπιτζένης, Μίκρο λέμε - είναι μάλλον υπεραρκετό.
Το "Poladroid" είναι η πρώτη δουλειά από το προσωπικό του αυτό project, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο είναι πιο χαλαρωτικό και εσωτερικό, κάτι σαν αποθεραπεία από τον groovy και uptempo ήχο του συγκροτήματος ας πούμε. Ατμοσφαιρική δημιουργική διάθεση, ονειρικά ηχητικά τοπία, φως και χρώματα, ένα ανέμελο και μελωδικό παιχνίδι με την electronica, μία εικονική συλλογή των αρμονικών εκφάνσεών της. Καθώς αυτό που δεν πάυει να είναι βέβαια ο Mr Μπιτζένης, είναι ηλεκτρονικός. Πρωταγωνίστρια στα μισά tracks του album η Μαρία Παπαδοπούλου, την οποία και άλλοι φαντάζομαι εκτός από μένα θα γνώρισαν μέσα από το απίστευτο "Εν Βυθώ η Αλήθεια". Απλά φωνάρα, που ισορροπεί υπέροχα και συμπληρώνει οποιοδήποτε μουσικό context, κυριολεκτικά. Το αναδυόμενο "When Ι wake up, the dream comes true." στο εισαγωγικό, Schiller-like "Sunday" σε αιχμαλωτίζει, ενώ συνοδεύει με τα αιθέρια φωνητικά της την ταξιδιάρικη ambience του "Τrip" και του πιο εύθραυστου "Little Girl". 'Όταν η διάθεση γίνεται λίγο πιο μελαγχολική από την κιθαρούλα του "Inside", οι εναλλαγές της ανάμεσα σε ψηλές και χαμηλές δίνουν ένα γήινο τόνο, και η απαγγελία της στα γαλλικά μαζί με τις killer basslines στο "Le Cadeau" συνδυάζουν το παραμυθένιο με το μυστηριακό.
Standout δείγματα της συνεργασίας αυτής: το λίγο πιο σκοτεινό, triphop, a la Recoil "GoodBye" σε άμεση σχέση με το κορυφαίο "Unsuspected Time", που βρίσκει την αισθαντικότατη δεσποινίδα Παπαδοπούλου να κάνει ακριβώς εκείνο που κάνει καλύτερα και τον Nikonn ακρίβώς το ίδιο απ΄την δική του πλευρά. Μουσική και treatment στους λαρυγγισμούς της δηλαδή, όπως εξαιρετικά είχε κάνει και στο παρελθόν με το "Νετρινο". Excellent work once again Mr. Bitzenis, lyricwise, musicwise and productionwise, τόσο στα παραπάνω όσο και στα instrumentals. Στο "Alphabet" το beat βουλιάζει μέσα σε εκείνα τα vast synths που αγαπάω, το "Faces" θα μπορούσε να είναι από το καλύτερα αποκυήματα του Four Tet, το "SilverCoast" ζωγραφίζει την ασημένια ακτή πίσω από τα κλειστά σου μάτια. Και το "Fragile"... χμμμ... Ένα μουσικό κουτί είναι συνήθως ένα πολύ προσωπικό και συναισθηματικό αντικείμενο όπως και ο ήχος που βγάζει όταν το ανοίγεις. Και κρύβει εξίσου ιδιαίτερα πράγματα για τον καθένα στο εσωτερικό του (φωτογραφίες ίσως ή και δώρα) και αυτά ξεφεύγουν με τη μορφή αναμνήσεων, συναισθημάτων, μελωδίων, happy thoughts κατά βάθος, μόλις αρχίσει η χαρακτηριστική μουσικούλα. Και μετά σταματάει. Κάπως έτσι... No need to say πόσο ταιριάζει με το τρυφερό, γαλάζιο νανούρισμα που ακολουθεί ("Blue"), σαν να το κλείνεις και να το βάζεις πάλι στη θέση του για ύπνο. Πολύ καλό instrumental, με άλλο προσανατολισμό όμως, και το "Umbrellas", αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο γιατί έχω κολλήσει άσχημα με την εισαγωγή του και τι μου θυμίζει, και σας παρακαλώ κύριε Nikonn (Να χαίρεστε την κόρη btw!), ή όποιος άλλος μπορεί να με βοηθήσει, βγάλτε με από αυτό τα μαρτύριο γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω!
'Ομορφα, ολοκληρωμένα, δουλεμένα τραγούδια λοιπόν... Και όμως, ακόμα περισσότερο μου άρεσαν τα μικρούλια Interludes (συγκαταλέγοντας και το "Clean" σε αυτά). Μουσικά διαλείμματα λίγων δευτερολέπτων, απλούστατα ενορχηστρωμένα και wisely τοποθετημένα σε διάφορα σημεία του δίσκου. Ίσως γιατί θυμίζουν λίγο μαθήματα πιάνου (και κιθάρας), ίσως γιατί περιέχουν το στοιχείο του αυθόρμητου και της αυτόματης έμπνευσης ή τη γοητεία της ανολοκλήρωτης ιδέας (as part of the universal unfinished symphony)... O επίλογος του album γράφεται με το δίλεπτο "Fade" αλλά το cd τελειώνει με την dance electronica, με ethnic καταβολές και επιρροές του bonus track "MultiCulti". Και σου αφήνει στο σύνολο του μια αίσθηση ευφορίας και ευτυχώς όχι βαρεμάρας, η μόνιμη φοβία μου με τα freestyle και chillout albums χαμηλών ταχυτήτων, αποφεύγοντας τη μονοτονία με τις εναλλαγές σε ύφος και στυλ.
Τι θα ήθελες από ένα καλοκαίρι (και τη ζωή σου γενικότερα, να σου πω...)? Μεγάλες συγκινήσεις, που στιγματίζονται ηθελημένα ή και αθέλητα από "δυνατά" τραγούδια? Μια συλλογή από στιγμές, ιδιαίτερες εξαιτίας αυτής της απλότητάς τους, με ένα ευχάριστο μουσικό background? Both? Με το "Poladroid" ξεκίνα για το 2ο και που ξέρεις ίσως προκύψει και το άλλο στην πορεία. Ο Nikonn στο εσώφυλλο ευχαριστεί his daughter for inspiration... Μέσα από εκείνες τις στιγμές που απλά την κοιτάζει ή την κρατάει ενδεχομένως.
Έχω το δίσκο λοιπόν, φέρε την παραλία!
Rating : 8 / 10
Μαρία Καραγκούνη
Pet Shop Boys - Fundamental
1. Psychological
/ 2. The Sodom And Gomorrah Show
/ 3. I Made My Excuses And Left
/ 4. Minimal
/ 5. Numb
/ 6. God Willing
/ 7. Luna Park
/ 8. I’m With Stupid
/ 9. Casanova In Hell
/ 10. Twentieth Century
/ 11. Indefinite Leave To Remain
/ 12. Integral
Parlophone (EMI)
/ 19 May 2006
Το Fundamental των Pet Shop Boys κυκλοφόρησε περίπου 2 μήνες πριν γραφτούν αυτά τα λίγα
σχόλια… Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αδιαφορία ή άγνοια
και, προτρέχοντας, τονίζω πως κάτι τέτοιο θα ήταν κρίμα για το συγκεκριμένο
δίσκο. Αλλά πως να πάρει κάποιος στα σοβαρά το χρόνο όταν τίποτα απ’αυτόν δεν
καταφέρνει να επιδρά πάνω στις πιο πρόσφατες ορέξεις των Neil Tennant και Chris
Lowe; Οι οποίοι πιθανότατα ξέθαψαν τα κουτιά με τις
ασπροπορτοκαλοκοκκινοπρασινομπλέ στολές και εκείνα τα ηλίθια μυτερά καπέλα, και
τα φόρεσαν στον καταστροφικό δογματισμό των μοντέρνων κοινωνιών γενικά και των
πολιτικών εθνοσωτήρων ειδικά. Οι ίδιοι πήραν την πάντα υποτονική έκφρασή τους,
αυτή με την οποία δηλώνουν ότι ποτέ δε βαριούνται… Συνεχίζουν να αναρωτιούνται και
να ονειρεύονται. Και φυσικά κυκλοφόρησαν έναν πολύ όμορφο pop δίσκο
πραγματικά γεμάτο με ό,τι αγάπησε ο καθένας στο παρελθόν τους.
Σε πιο εμφανές προσωπικό επίπεδο… Οι Pet Shop Boys για
μένα ήταν πάντα το Please και το Behaviour,
δυο άρτια pop, χαρακτηριστικά
και ταυτόχρονα πολύ ιδιαίτερα άλμπουμ, που αποτελούσαν την αναγκαία γοητευτική
αντίθεση για να βάλω ένα συγκρότημα λίγο πιο ψηλά από τα άλλα. Το προτελευταίο Release παραήταν ξένο στις
καλές στιγμές τους, είχε και εκείνη την απροσδιόριστη ατμόσφαιρα που δεν ξέρεις
με τι να την παρομοιάσεις και που να σε τοποθετήσεις μέσα σ’αυτή. Το Home and Dry ήταν
η γλυκιά ανάμνηση και μαζί η απόδειξη ότι για να βρεις τη μαγεία της απαλής
μελαγχολίας έπρεπε να ψάξεις μακριά απ’αυτό το δίσκο. Χρειάζονται άλλωστε αμέτρητες
απρόσιτες κυκλοφορίες για να ξεχάσει κανείς πως μια μελαγχολική, παιδικά
ευαίσθητη φωνή μπορεί να ολοκληρώσει τις πιο χορευτικές μελωδίες και τις πιο
ευχάριστες σκέψεις. Ή πως γίνεται να φτιάχνονται φαντασμαγορικές pop (η λέξη χρησιμοποιείται
συχνά άκριτα, και κάπως ηδονικά παίρνει τόσο σίγουρο νόημα όταν αναφέρεται σε
τέτοια μουσική…) επιτυχίες, χτισμένες πάνω σε σκληρούς ή ειρωνικούς στίχους.
Ευτυχώς δε χρειάζεται να ξαναπάμε μέχρι το Tonight is forever ή
το Left to my own devices.
Το πρώτο single του Fundamental,
το διάσημο I’m with stupid ήρθε
πρώτο πρώτο να αποδείξει ότι οι αντιθέσεις συνεχίζουν να αποτελούν ακόμα
δυνατές αφορμές. Τα καπέλα που λέγαμε έγιναν ημίψηλα, για λόγους σοβαροφάνειας
και μόνο, και τα παιδιά κάνουν την πλάκα τους. Το παλιό disco-pop ύφος, με ένα πολύ δυνατό ρεφραίν που
επιβεβαιώνει πανηγυρικά την έκφραση των γύρω όταν σε ακούνε να το χαζοτραγουδάς
ενθουσιωδώς.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η σειρά των κομματιών.
Οι εναλλαγές είναι ιδανικές για να απολυθεί την ίδια νύχτα ένας dj, αφού τον κράξουν
καταλλήλως οι απορημένοι θαμώνες. Τα χορευτικά electropop κομμάτια
είναι αρκετά και πολύ αξιόλογα αλλά χάνονται ανάμεσα στα πιο αργά, με αποτέλεσμα
να μένει μια μπερδεμένη κυρίως υποτονική αίσθηση. Γι’αυτό και μετά το I’m with stupid συνεχίζουμε
με το power-synth-pop Integral
έναν πολύ δυνατό, τετράλεπτο παρά κάτι, σκοτεινό electronica αναχρονισμό,
που εκπλήσσει ευχάριστα όποιον είχε συγκεκριμένες ηχητικές απαιτήσεις απ’το come back των
Pet Shop Boys. Κι επειδή η
θεατρικότητα στον ήχο τους είχε πάντα κυρίαρχη θέση (ανυπομονώ να αναφερθώ στο Numb!), ladies and gentlemen welcome to The
Sodom And Gomorrah Show! Εκφώνηση, χειροκροτήματα και διήγηση με δόσεις
χιούμορ σε ένα συμπαθέστατο up-lifting κομμάτι
που σχεδόν το φαντάζεσαι να ξετυλίγει μπροστά σου τη -συγκρατημένα- αμαρτωλή
διάθεσή του.
Άλλη μια μικρή έκπληξη του Fundamental είναι
το εναρκτήριο Psychological.
Βασισμένο αποκλειστικά σε minimal Kraftwerk-ικές
φόρμες, δίνει έναν πιο εγκεφαλικό τόνο, σαν αναμονή – παραπλάνηση πριν τα
παραπάνω ξεσπάσματα. Μετά την πρώτη ακρόαση άλλωστε, το Psychological μαζί
με όλες τις υπόλοιπες περίεργες εναλλαγές, εκπλήξεις, ξεσπάσματα, μουδιάσματα
αποκαλύπτουν το γενικότερο χαρακτηριστικό του άλμπουμ. Η αίσθηση ελευθερίας και
η άγνοια για αυστηρό προσανατολισμό. Μόνος αυτοσκοπός η δημιουργία ενός
καλαίσθητου συνόλου με εκλεπτυσμένη pop για παλιομοδίτικα dancefloor και
αιώνιες ρομαντικές εικόνες. Μια τέτοια φέρτε στο μυαλό σας, ασπρόμαυρη κατά
προτίμηση, και έχετε τη μεγαλειώδη εισαγωγή του Numb. Μοναξιά και εσωστρέφεια,
συναισθήματα που προϋπήρχαν στο παρελθόν των Pet Shop Boys αλλά ίσως για πρώτη φορά εκφράζονται
τόσο άμεσα από κάθε άποψη. Νομίζω πως είναι η πιο ευαίσθητη και κομψή έκφραση
της αναγκαιότητας για εκείνη τη σωτήρια στιγμή συναισθηματικής αδράνειας που
έχω ακούσει τελευταία. Προβλέψιμα θα το μισούσα ή πιθανότατα θα το βαρεθώ αλλά η
αμεσότητά του έχει αναβάλει κάτι τέτοιο εδώ και πολλά ακούσματα.
Ξεχωρίζει άλλη μια μπαλλάντα, το Luna Park, με εικόνες που ίσως
υπερτερούν της μουσικής. Η ορχήστρα δραματοποιεί λίγο παραπάνω τα πράγματα, αλλά
γενικά κυλάει όμορφα. Το Minimal κλείνει τις εντυπώσεις, με ωραίο ρυθμό και ένα New Order μπάσσο
στο τέλος.
Μένει και μια αμυδρή ιδέα ότι η αγάπη και οι προβληματισμοί
που πάντα στρέφονταν γύρω απ’αυτή παλιότερα, είχαν πολύ λίγο χώρο να
αναπτυχθούν…
Η επιστροφή του Trevor Horn (λες και το έκρυβα τόση ώρα) στην παραγωγή, έδωσε τη
ζωντάνια και τις σίγουρες επιτυχίες σε ένα εξαρχής επιτυχημένο άλμπουμ για τους
Pet Shop Boys. Το παρελθόν δείχνει να
τους εμπνέει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και σίγουρα να μην τους πιέζει
καθόλου. Βέβαια τα pop συγκροτήματα των 80’s που επέζησαν υποφέρουν μαζικά από μια περίεργη αγκύλωση στην
άνιση σχέση τους με τα 00’s…
A-ha, Depeche Mode, Duran Duran… Με κυκλοφορίες που όσο αξιόλογες και να τις βρει κανείς,
φέρουν το βάρος της αναβολής του κύκνειου άσματος… Το οποίο πρέπει να έχει λίγο
από επανάληψη, εξομολόγηση και πολλή νοσταλγία. Ή αλλιώς να είναι σαν το Fundamental: ιδανικό για
καινούργιες ιδιαίτερες στιγμές που όμως να μην αναταράζουν και πολύ το
παρελθόν…
Rating: 7,8
/ 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Special
edition bonus disc:
1. Fugitive (Richard X extended mix)
2. Sodom
(Trentmoller remix)
3. Psychological (Alter Ego remix)
4. Flamboyant (Michael Mayer remix)
5. I'm with Stupid (Melnyk mix)
6. In private (Stuart Crichton club mix)
7. Minimal (Lobe remix)
8. Gomorrah
(Dettinger remix)
comments & discussion
Starcry - One Night Stand
1. dARK SUN
/ 2. qUEEN oF tHE dEAD
/ 3. oRION gODs
/ 4. RoMANTIk
/ 5. fORGIVe
/ 6. bUTTERFLIEs
/ 7. ENDURe (allagainstwarMix)
/ 8. wHEEDLe
/ 9. CHARm 1
/ 10. 1o mILLION dREAMS
/ 11. sOFT EARTh
/ 12. aLL tHAT cAN’T be
/ 13. eggSHELL
/ 14. SANCTUm (04santaClausMix)
Cockroach Studio production / June 2006
Για ποιόν λόγο άραγε να υπάρχει αναφορά
σε ένα μουσικό συγκρότημα σε μια ιστοσελίδα όπως αυτή της Αθηναϊκής Λέσχης
Επιστημονικής Φαντασίας? Fantasy art ονομάζεται το μέσο απόδρασης του Νίκου Δαχρή, κύριου υπεύθυνου για την
παραγωγή της φρικτής μορφής θορύβου την οποία αποκαλεί εδώ και χρόνια Starcry!
«Είμαστε πλάσματα που κατοικούν στην
μπόχα της απόγνωσης ανάμεσα στα ερείπια ενός νεκρού πολιτισμού»…και το πρώτο
πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Αγγελάκας του κάποτε. Άραγε, για να
ακούγονται ακόμα τέτοιες κραυγές, δεν θα έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από
τότε στον πλανήτη μας. Και ότι έχει αλλάξει, προς το χειρότερο θα είναι…
New – dark electro noise
gothic industrial black thrash disco – Wave ? Ας το πούμε κι έτσι κι ας μην δώσουμε κανέναν άλλο χαρακτηρισμό και τίποτα
που να λέει …ο ήχος τους μοιάζει σαν αυτούς ή σαν τους άλλους. Ας κυνηγήσουν το
δικό τους μύθο κι ας γίνουν αν είναι γραφτό αυτό που πιθανά να θαυμάσουμε μετά
από επανειλημμένες ακροάσεις του One Night Stand.
Πραγματικά, πάντως, αυτό το album θέλει πολλές ακροάσεις για να
μπορέσεις να μπεις και ακολουθήσεις το fantasy τριπάκι των δύο Δαχρήδων, του Σπύρου
Χατζήκου και του Νίκου Παυλή. Δύσκολα θα ξεκινήσει κανείς να το ακούσει
ολόκληρο από το 1ο έως και το 14ο τραγούδι με μια ανάσα.
Κάπου στη μέσα θα χρειαστεί ένα διάλειμμα, να κατανοήσει, να ξανακούσει και να
ξανασυνεχίσει. Και σε κάθε ακρόαση θα βλέπει και κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν
είχε προσέξει πριν. Θα έλεγα ότι τα κομμάτια εναλλάσσονται σε διαφορετικό
κλίμα, το κάθε ένα είναι μια νέα ενότητα και όσο το album προχωράει, τόσο πιο ενδιαφέρον
γίνεται. Υποθέτω λοιπόν ότι ο καθένας μας θα αποκομίσει κάτι διαφορετικό και θα
του ανάψουν τα λαμπάκια σε διαφορετικά σημεία του δίσκου. Τα δικά μου λαμπάκια
άστραψαν και βρόντηξαν στις πιο electro στιγμές των 10 mILLION dREAMS & eggSHELL και στο SANCTUm που κλείνει με τον καλύτερο, τον πιο σκληρό και κάφρικο τρόπο το album!!! Συνθέσεις που με πείθουν ότι
οι Starcry αποτύπωσαν στα ψηφιακά αυλάκια του One Night Stand πολλές πολλές ώρες δουλειάς. Εν γνώσει
τους – υποθέτω – ότι δεν θα βγάλουν τον επιούσιο με αυτόν τον τρόπο,
τουλάχιστον όχι ακόμα.
Κάποια άλλα λαμπάκια σίγουρα θα ανάψουν
στις πιο noise στιγμές, στα dARK SUN και oRION gODs, κομμάτια με δύναμη και ρυθμό που θα συγκινήσουν σίγουρα κάποια αυτάκια.
Εκεί που οι Starcry φρενάρουν λίγο είναι στην παραγωγή και
σε κάποια σημεία στα φωνητικά. Όσον αφορά την παραγωγή βέβαια, χωρίς να έχουν
έως τώρα εμπορική επιτυχία ως γκρουπ και χωρίς την υποστήριξη δισκογραφικών και
λοιπών media, το
αποτέλεσμα που μας παρουσιάζουν στο One Night Stand είναι πέρα για πέρα
ικανοποιητικό.
Αφού φλέρταραν επί χρόνια το αντισυμβατικό πλευρίζοντας τη σύγχρονη electro- περιβαλλοντική
αισθητική δίχως ποτέ να ενταχθούν σ' αυτήν, οι Starcry φεύγουν
μπροστά απ' όλα αυτά κυκλοφορώντας την ωριμότερη έως τώρα δουλειά τους. Το One Night Stand εξορύσσει απ'
τα τρίσβαθα του πειραματικού υπεδάφους κι αξιοποιεί σε γερές αισθητικές βάσεις
μυστικές ουσίες που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ηλεκτροψηφιακοί αλχημιστές:
αιχμηρούς κρυστάλλους απ' το ηλεκτρονικό εργαστήριο, τεταμένες συνηχήσεις απ'
το περιβαλλοντικό παρατηρητήριο, πειραγμένα samples και φωνητικά
απ' το βιομηχανικό καθαρτήριο και θραυσματικούς θορύβους από το noise κολαστήριο…
Η μουσική που προκύπτει απ' το μεθυστικό αυτό μπλεντ, είναι ομολογουμένως
Χ-αιρετική !!!
Keane - Under the Iron sea
Atlantic / Is it any wonder? /
Nothing in my way / Leaving so soon / Bad dream / Hamburg song / Put it
behind you / The iron sea / Crystal Ball / Try again / Broken toy / The
frog prince
Island / Universal - 9 June 2006
Πούλησαν
με το παρθενικό τους άλμπουμ Hopes & Fears πριν από 2 χρόνια πάνω
από 5 εκατομμύρια δίσκους, έκαναν τεράστια
επιτυχία με τα singles "Everybody's Changing", "Somewhere only we
know", "The last time", κατέκτησαν 2 Brit Awards, μια υποψηφιότητα για
τα Grammy και δε ξέρω πόσα άλλα επιτεύγματα...
Λογικά
αντιλαμβάνομαι ότι σε ένα μεγάλο μέρος του μουσικόφιλου κοινού οι
μελιστάλαχτες
πιανο-μπαλάντες των Keane άρεσαν και δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα
στο promotion. Συνθετική φλέβα έχουν, αλλά αυτό
το σύγχρονο κλαψούρισμα για ενήλικες που μπορεί να κάνει τους
Starsailor να φαίνονται σαν τους νέους Bad Seeds συνήθως μου κάθεται
στο στομάχι, όχι
γιατί είναι βαρύ, αλλά γιατί δεν έχει καμία γεύση... Ποιός χρειάζεται
τον Phil Collins σε πακέτο συγκροτήματος το 2006
αδυνατώ να το καταλάβω!
Η
επιστροφή λοιπόν των Keane τους ήρθε φέτος με το νέο (και πιο ώριμο) άλμπουμ Under the iron sea το οποίο ήδη ντεμπούταρε στο
νούμερο 1 σε Αγγλία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Χονγκ Κονγκ, στο Billboard European
Top 100 Album chart και στο νούμερο 4 του US Billboard 200 chart. Μια από τα ίδια δηλαδή και επειδή απ’ότι φαίνεται
δεν ήταν εποχιακό το φαινόμενο, πάω για μια προσεχτική ακρόαση:
Το
album ξεκινά με το “Atlantic” (για το promo video του οποίου τη σκηνοθεσία είχε κάνει
ο γνωστός Irvine Welsh), ένα μάλλον σκοτεινό για τα δεδομένα των
Keane τραγούδι με έμφαση στα keyboards και τα ατμοσφαιρικά
synth-strings ακολουθώντας μια εξελικτική νοοτροπία
και όχι τη κλασική «κουπλέ-ρεφραίν» παρωδία. Αυτό ήταν μια πολύ
ευχάριστη έκπληξη,
η οποία όμως μετριάζεται από το προβλέψιμο (πρώτο single) “Is
It Any Wonder?” που ακολουθεί (θυμίζει μάλιστα έντονα στην
εισαγωγή το "Can’t Get Enough" των Suede). Ακολουθούν τα “Nothing in my
way” (I
don't wanna go, I don't wanna stay… So there's nothing left to say?)
και “Leaving so soon” με catchy refrain που απλά σου μένουν στο μυαλό
και πιάνεις τον εαυτό σου νατασιγοτραγουδάς αργότερα. Το καλύτερο
τραγούδι από το album είναι το “Bad Dream”, βασισμένο στο ποίημα του
W.B.Yeats “An Irish Airman Forsees His
Death”, που ενώ ξεκινά ήρεμα στην πορεία γίνεται πιο δυνατό και έντονο
(αχ αυτό
το πιάνο τι κάνει σε μερικά κομμάτια…) ενώ το “Hamburg song” είναι μια
μπαλάντα τύπου Keane από το 1ο άλμπουμ που
εμένα προσωπικά δε μου είπε τίποτα…
Το
ορχηστρικό
“Iron Sea” λειτουργεί σαν
«προθάλαμος-εισαγωγή» του “Crystal Ball”, αλλά ενώ στο "Iron Sea" έμεινα
εκστασιαμένη από τη σχεδόν
ψυχεδελικά επιβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, το “Crystal Ball” δεν
αντάμειψε τις προσδοκίες μου (oh crystal ball crystal ball… save us
all)… OK… Το “Try Αgain” ρίχνει όμορφα τους τόνους για να
κλείσει το album με
το “Frog Prince” αφήνοντας σου μια πολύ γλυκιά δροσερή αίσθηση (είναι
και
καλοκαιράκι…)
Σαν
σύνολο το “Under the iron sea” είναι ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ και
αν δεν το αντιμετωπίσεις καχύποπτα, μπορεί τελικά και να σε κερδίσει. Μισό βηματάκι
μπροστά για τους Keane. Not bad guys, not bad!
Rating: 6,8 / 10
Βασιλική Καρέλα
Thom Yorke - The Eraser
1. Eraser
/ 2. Analyse
/ 3. Clock
/ 4. Black Swan
/ 5. Skip Divided
/ 6. Atoms for Peace
/ 7. And It Rained All Night
/ 8. Harrowdown Hill
/ 9. Cymbal Rush
XL Recordings (Beggars)
/ 10 July 2006
Ενώ οι Radiohead τον τελευταίο καιρό
βρίσκονται σε περιοδεία και ετοιμάζουν παράλληλα τα νέα τραγούδια για
τον έβδομό τους δίσκο, με παραγωγό τον Mark "Spike" Spent (Bjork, U2),
ο Thom Yorke ανακοινώνει με e-mail στο επίσημο site του συγκροτήματος
πως θα κυκλοφορήσει νέο υλικό.Ο ίδιος γράφει και παίζει όλα τα
τραγούδια, ενω ο μακροχρόνιος συνεργάτης της μπάντας Nigel Godrich
αναλαμβάνει εξ'ολοκλήρου την παραγωγή του δίσκου και ο Stanley Donwood
επιμελείται το εξώφυλλο(Cnut) και το artwork του δίσκου.
Ο Yorke κρατούσε αρκετό καιρό τα
τραγούδια αυτά στο συρτάρι του, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να τα
εκδόσει. Η κατάλληλη στιγμή ήρθε μιας και μετά το "Hail to the thief"
(2003), ακολούθησε δισκογραφική σιγή για το συγκρότημα, με μοναδική
εξαίρεση την συμμετοχή τους στον album "Various artists: Help the day
in the life" με το τραγούδι "I want none of it" (2005). Tο "Τhe Eraser"
δεν είναι το solo- techno album του Yorke και σε καμία περίπτωση δεν
θυμίζει την κιθαριστική εποχή του "The Bends". Πρόκειται για έναν άκρως
ηλεκτρονικό δίσκο, με ambient στυλιζαρίσματα, πολύ ενδιαφέρουσες
μπασσo-γραμμές, στοιχειωμένα synthesizers και φωνητικά, την ακαθόριστη
παρουσία της κιθάρας αλλά και την κλασσική φόρμα στίχων του τραγουδιστή
("So many allies, so many allies/Peel all your layers off/I want to eat your artichoke heart").
Κατασκευάζει έναν νέο κόσμο βασισμένο σε σκοτεινά beats και στην φωνή
του (που αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά, εξαίσιο μουσικό όργανο).
Ένας κόσμος που, ωστόσο, δεν διαφέρει και πολύ από τον πραγματικό. Ίσως
να φαντάζει λίγο πιο τρομακτικός... Εμφανής η ανάγκη του τραγουδιστή
για πειραματισμούς καθώς προσπαθεί να εξελίξει την μουσική του με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο και τα καταφέρνει... Χαρακτηριστικό παράδειγμα
της εξέλιξης αυτής αποτελεί το "Harrowed Down Hill", ένα
τραγούδι που ανατρέπει τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Δεν θυμίζει σε καμία
περίπτωση παλιότερο Radiohead track και τον ανάγει σε έναν πολύ
σημαντικό δημιουργό. Αλλά και τα περισσότερα τραγούδια του CD είναι
ιδιαίτερα και εξίσου ξεχωριστά. Το "The Eraser" είναι ένα αλλόκοτο κομμάτι, το οποίο ανοίγει και προαναγγέλει τον ήχο του δίσκου. Το "Analyse" σε συνεπαίρνει με τα καθηλωτικά φωνητικά και το synthesizer. Το "Black Swan"
σε κερδίζει αμέσως με την υπέροχη εισαγωγή του μπάσου. Το τραγούδι αυτό
θα ακούγεται και στους τίτλους τέλους του sci-fi animation film Richard
Linklater, "A scanner darkly". Έπειτα, το υπέροχο "And it rained all night" θα μπορούσε να ενταχθεί στην φόρμα των τραγουδιών του "Ηail to the thief".
Το album μοιάζει με ένα τεραστιο
παλιρροιακό κύμα στο κέντρο του Λονδίνου που παρασύρει τα πάντα στο
διάβα του. Ο Thom Yorke προσπαθεί να κρατήσει το κύμα μακριά (ή να
πέσει μέσα σε αυτό;). "I'm coming home, I'm coming home to make it
all right, so dry your eyes. We think the same things at the same time.
We just can't do anything about it/ slip away, slip away slippery
slope..." Η κυκλοφορία του είναι προγραμματισμένη για τις 10
Ιουλίου από την XL Recordings και αναμένεται με αρκετό ενδιαφέρον. Θα
μπορούσε να αποτελεί κάλλιστα πνευματικό διάδοχο του Drukqs (Aphex
Twin) ή μια πιο up tempo μορφή του Vespertine (Bjork). Το "Τhe eraser"
εκτός από σημαντική κυκλοφορία, αποτελεί μια ιδιαίτερη μουσική μορφή
στον χώρο της τέχνης. Ίσως να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τα επόμενα
χρόνια. Χμμμ... γι' αυτό το τελευταίο, καλο θα ήταν να περιμένουμε και
εκείνον τον έβδομο δίσκο των Radiohead...
Rating: 7,9 / 10
Άρης Μπαγεώργος
comments & discussion
Προσπαθώ να συντονιστώ στις χρονοδυναμικές, αλλά μου είναι λίγο δύσκολο. “Τέσσερα Χρόνια πέρασαν” μου λέει ο κολλητός και φυσικά τον πιστεύω αφού δεν μου λέει ποτέ ψέματα, είναι καλός στα μαθηματικά και θυμάται τα πάντα με ημερομηνίες. Παρ’ όλη τη πίστη μου όμως, δεν αντέχω και το κοιτάω... ”Who watches over me?”, April 2002- Sony.
Ναι, ok, 4 χρόνια. Και λοιπόν? Τι μπορεί να έχει αλλάξει? Ο χρόνος άλλωστε είναι σχετικός και αλλιώς τον αντιλαμβάνεται ένα παιδάκι, αλλιώς ένας έφηβος και αλλιώς ένα ενήλικας (ο οποίος προφανώς δεν τον αντιλαμβάνεται καθόλου...)
Παίρνω λοιπόν τη θέση μου ως ενήλικας, πιάνω το καινούριο cdάκι των Mesh και δεν περιμένω καμμιά τρομερή αλλαγή. Mesh θέλω ν’ ακούσω και απαιτώ υψηλής ποιότητας synthpop songies με δυνατές μελωδίες, επικά ρεφρέν και στιχουργικά να έχουν τουλάχιστον 5-6 ερωτικές απογοητεύσεις, μπόλικο πόνο και τα γνωστά “μπινελίκια” στη bitch που μας φέρθηκε έτσι άσχημα. Για γαρνιτούρα θα επιθυμούσα και μερικές όμορφες απειλές για εκδίκηση, ok?
Πριν πατήσω το play, κολλάω για λίγο στο εξώφυλλο και αναρωτιέμαι... Τι δουλειά έχει ένα παιχνίδι των δρόμων (που παιζόταν κατά βάση από κοριτσάκια) σ’ ένα εξώφυλλο δίσκου των Mesh? Και γιατί η πετρούλα έχει αντικατασταθεί με περίστροφο? Χμμμ... ας προχωρήσω...
We collide…
…Ε καλά τώρα, δεν είναι δα και η πρώτη φορά. Συνηθίσαμε τόσα χρόνια, right Mark? Μια χαρά μας κάθεται ο τίτλος, δένει και ωραία με το πρώτο single “crash” και το μήνυμα το πήραμε πριν καλά-καλά ξεκινήσει να στοβιλίζεται το δισκάκι στο cd player.
“lets open up the ground and disappear!”
Σεβαστή ως επιθυμία, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φτάνουμε σε τέτοιες ακρότητες... Ωραία το πάτε και εδώ, the good old (refreshed) Mesh sound! Ξεκάθαρη ηχητικά κατεύθυνση με έξυπνα synth-programming κολπάκια, το Depeche Mode meets Nine Inch Nails φάντασμα να στοιχειώνει το background, τους Ultravox να ξεπηδάνε από τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες της σύγκρουσης και τους O.M.D. να προσπαθούν μάταια να κρυφτούν από τα θραύσματα.
Οι Mesh που όλοι αγαπήσαμε δηλαδή. Ελιτίστικη synthpop χωρίς εκπλήξεις, με κλασικές Mesh στιγμές ( “step by step”, “open up the ground”, “crash” και το υπέροχο “what are you scared of?” ), κάποιες άλλες λίγο πιο ιδιαίτερες, όπως το επικίζον φλερτ με κλασικής μουσικής ενορχηστρώσεις στο “petrified” και με τις αναμενόμενες κλεφτές ματιές σε πιο mainstream pop κατευθύνσεις στο “my hands are tied” και στο καταπληκτικό “no place like home”. Στο τελευταίο, η απόσταση που χωρίζει τους Mesh με τους Duran Duran έχει μειωθεί επικίνδυνα...
Απολαυστικό και το “can you mend hearts” με τις rock-oriented κιθάρες και τα γλυκά γλυστρίματα στις χορδές της ακουστικής, απολαυστικές και οι ατάκες που ακούγονται διάσπαρτες στα στιχάκια του album, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με τη μοναδική ίσως διαφοροποίηση του “we collide” από τους προηγούμενους δίσκους του συγκροτήματος. Και εξηγούμαι:
“..I just know that nothing can hurt you now..” ( from “no place like home” )
Για μένα όλα αυτά τα χρόνια το στιχουργικό concept των Mesh ήταν μια “love turns to hurting and betrayal, turns to disappointment and anger, turns to revenge or depression” κατάσταση. Στο “we collide” αυτή η αίσθηση είναι φανερά εξασθενημένη. Όχι ότι δεν υπάρχει, αλλά δε μοιάζει βιωματική. Οι Mesh είτε παρατηρούν από μακριά βιώματα άλλων, είτε προσπαθούν να θυμηθούν παλαιότερα δικά τους. Η ένταση είναι απούσα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό...Λογικά λέγεται ενηλικίωση και μια τέτοια προσέγγιση δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ειλικρινής!
Βγάζοντας το δισκάκι ρίχνω μια τελευταία ματιά στο εξώφυλλο και όλα ανατρέπονται. Το περίστροφο δεν είναι περίστροφο... Είναι νεροπίστολο!!!
Hehe, Ι guess they’re still kids after all…thank God!
Eξαιρετικό album!
Rating: 8,5 / 10
Κώστας Μπρέλλας
End Of You - Unreal
1. All Your Silence / 2. Upside Down / 3. Before / 4. Walking With
No One / 5. Rome / 6. Liar / 7. Dreamside / 8. My Absolution / 9.
Twisted Mind / 10. Time To Say
Spinefarm / April 2006
End of You, εκτός από ωραίο όνομα
για γκρουπ, σε προδιαθέτει για το τι υπάρχει στα ενδότερα των Φιλανδών
που έρχονται από το πουθενά. Η Φινλανδία βέβαια βγάζει τα μουσικά
συγκροτήματα σαν στραγάλια, η σκηνή αυτή εξελίσσεται από μόνη της,
υπάρχει η υποδομή, το κοινό, υπάρχει και αυτό το στοιχείο της
εντοπιότητας που δείχνει αυτομάτως σε ένα βασικό συναίσθημα των
Σκανδιναβών: τη μελαγχολία. Μπορούν να κάνουν κι αλλιώς? 9 μήνες το
χρόνο έχουν νύχτα εκεί πάνω…
Μετά από τόσα Σκανδιναβικά γκρουπ που
έχουν βγει τα τελευταία χρόνια, το πρώτο πράγμα που αναρωτιέμαι είναι
το εξής: τι μου θυμίζουν?
Η φωνή με προβλημάτισε καταναλώνοντας
αρκετή από την εναπομείναντα φαιά ουσία μου. Ένα πολύ περίεργο και
ελκυστικό μείγμα, Chris Cornell (Audioslave, Soundgarden) στις χαμηλές
νότες και στα γυρίσματα και Vincent Cavanagh (Anathema) στις υψηλές
νότες του πενταγράμμου. Αυτός είναι λοιπόν ο Jami Pietila, αυτός που μάζεψε τους υπόλοιπους του γκρουπ, που τραγουδάει και έγραψε τα κομμάτια που αποτελούν το Unreal. Και κατάφερε να γράψει τραγούδια από αυτά που σε αναγκάζουν να πατήσεις το repeat ξανά και ξανά.
Το Unreal ξεκινάει με το All Your Silence,
αργά, μελωδικά και ορχηστρικά. Η φωνή μπαίνει σιγοψιθυρίζοντας, χωρίς
βιασύνη, έως τη μέση του κομματιού όπου και το tempo αρχίζει σταδιακά
να ανεβαίνει μέχρι το σημείο που υψώνεται ο τόνος των φωνητικών και
μπαίνει και η υπόλοιπη μπάντα δυνατά. Για πολύ λίγο όμως, οι τόνοι
χαμηλώνουν για να κλείσει ήσυχα έτσι ώστε να αναδειχθεί η δύναμη και η
ευρηματικότητα του επόμενου κομματιού, του δεύτερου single του Unreal
που θα τραβήξει το ζόρι της προώθησης του δίσκου. Το Upside Down,
περίφημη μελωδία, keyboards που μένουν χαραγμένα στο μυαλό σου,
βρώμικες κιθαριές που συνοδεύουν ένα ρεφρέν φτιαγμένο για να
τραγουδιστεί και να κάνει επιτυχία. Εκεί στο 4:21 που τελειώνει το
κομμάτι, δε μπορεί, η φυσιολογική αντίδραση είναι να πατήσει κανείς το
repeat για να το ξανακούσει, ξανά και ξανά και ξανά!!! Κόλλημα…
Με βαριά καρδιά πάμε παρακάτω, διαβάζω ότι το επόμενο τραγούδι το λένε Before χωρίς να με πολυενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή γιατί έχω μείνει κολλημένος
στο προηγούμενο. Κι όμως!!! Πάλι εκείνα τα δαιμονισμένα keyboards, σε
άλλο tempo πλέον, λίγο πιο γρήγορο. Και η φωνή ακόμα καλύτερη, σαν να
έχει λυθεί η γλώσσα του, σαν να τον βάρυνε και να τον άγχωνε υπερβολικά
έως τώρα η πολυπόθητη επιτυχία του Upside Down ως single. Στο repeat
και πάλι λοιπόν. Και τώρα? Έχει κι άλλο?
Walking With No One αμέσως μετά,
το πρώτο single και ένα από τα πρώτα κομμάτια που έγραψαν οι End of
You. Πρωτοκυκλοφόρησε σε demo το 2004, τη χρονιά που δημιουργήθηκε το
γκρουπ. Ένα χρόνο μετά βγήκε ως single και video προλογίζοντας την
κυκλοφορία του Unreal. Το video απέσπασε θετικά σχόλια και έβαλε τους
Φιλανδούς στην αναμονή της επίσημης κυκλοφορίας του ολοκληρωμένου album
τους.
Τα τρία τελευταία κομμάτια του album είναι και αυτά που δείχνουν τι μπορεί να κάνουν οι End of You όταν
δεν γράφουν τραγούδια που προορίζονται για επιτυχία. Καλές
ενορχηστρώσεις, χαλαρά, χωρίς άγχος, κυλάνε πανέμορφα σε ένα
μελαγχολικό και ταξιδιάρικο στυλ, πάντα με τα keyboards ως μουσικό
υπόβαθρο, με τις κιθάρες, άλλοτε καθαρές και άλλοτε πιο βρώμικες στο
προσκήνιο και με γυναικεία φωνητικά να συμπληρώνουν τον Jami.
Ένα πολύ καλό και ελπιδοφόρο ξεκίνημα σε
songwriting, ήχο και παραγωγή και με την ελπίδα ότι δεν
παραδειγματιστούν από τα πατριωτάκια τους HIM, 69 Eyes και λοιπούς
κάνοντας στροφή προς την ποζεριά και την εμπορικότητα (για τα πολλά τα
φράγκα και τις γυναίκες δηλαδή…).
Rating: 7 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος
Comments & discussion
In Strict Confidence - Exile Paradise
1.The harder they come... / 2.Promised land / 3.Forbidden fruit /
4.Fading light / 5.Wintermoon / 6.Manchmal redest du im Schlaf /
7.Regicide / 8.Der Teufel / 9.Away from here / 10.In Favilla /
11.Something to remember / 12....The harder they fall
Minuswelt / 12 May 2006
Δύο χρόνια είχαν να παρουσιάσουν καινούρια δουλειά οι Ιn Strict Confidence, μετά τoν τελευταίο και πιο επιτυχημένο τους δίσκο "Holy", και το "Where Sun & Moon Unite" EP του Φεβρουαρίου έκανε την αναμονή ακόμη πιο ανυπόφορη. Επιτέλους όμως, η νέα τους κυκλοφορία είναι γεγονός και βρίσκεται ήδη στα δισκοπωλεία.
«The harder they come...»: Η εισαγωγή για το υπέροχο πρώτο single του album "Promised Land"
που βρίσκεται στο επίπεδο των "Babylon", "Closing Εyes" κλπ, ένα hit
που θα θυμούνται όλοι είτε στην εκδοχή αυτή είτε σε κάποιο remix.
Τουλάχιστον εμπνευσμένο track, όπως και το "Forbidden Fruit" που ακολουθεί. Αργό, μελωδικό, με φωνητικά αποκλειστικά από τον Dennis Ostermann, ψυχή του γκρουπ.
Ο καταιγισμός συνεχίζεται με τα "Fading Light", απλά το κορυφαίο του album, γρήγορο και δυνατό και με εκπληκτικά φωνητικά από την Antje Schulz. Το "Wintermoon" γνωστό
και από το ΕΡ, σε παρασέρνει κι εσένα να ψάξεις για χαμένους
παράδεισους, άγνωστες γλυκές αμαρτίες, απαγορευμένα φρούτα και πονηρούς
όφεις... Δεν λείπουν βέβαια και τα τυπικά industrialoelectrosomething κομμάτια (από αυτά που οι Project Pitchfork έχουν γράψει καμιά εικοσαριά και οι ISC καμιά πενηνταριά) σαν το "Regicide" ενώ το αργό "Manchmal redest du im Schlaf" θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε κάποιο CD των φίλων τους, των Melotron.
Ιδιαίτερα επιβλητική η παρουσία της Antje (τελικά μιλάμε για θεά έτσι?) στο αιθέριο "Away from here" και στο "Der Teufel",
όπου τραγουδά σαν να συμμετέχει στους Dead Can Dance (και μου θυμίζει
πως πάλι έχασα την Εκκλησία την περασμένη Κυριακή... Γαμώτο, 20 χρόνια
η ίδια ιστορία!) Στο ίδιο κλίμα αλλά ακόμη πιο ακραίο είναι και το "In Favilla",
για το οποίο δεν αναφέρονται καν οι στίχοι του (αν υπάρχουν).
"Something to remember" για λιγο πριν το τέλος, ένα κομμάτι που
αποκλείεται να θυμάμαι μετά από όσα προηγήθηκαν πάντως, και για επίλογο το «...the harder they fall» να σε αφήνει με την απώλεια....
Λοιπόν μη λέμε πολλά λόγια. Η κυκλοφορία είναι απαραίτητη για τους φάνς του γκρουπ, όπως και για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ In Strict Confidence. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που χρόνια τώρα ακολουθεί την δική του πορεία με προσωπικό ήχο, αδιαφορώντας για τις σύγχρονες τάσεις. Οι
στίχοι του "Exile Paradise" αποτελούν μέρος ενός concept αλλά δυστυχώς
οι περισσότεροι είναι στα Γερμανικά δημιουργώντας κάποια κενά στην
κατανόηση του ενώ η αισθητική του artwork, το οποίο είναι πολύ
προσεγμένο για μια ακόμη φορά, ακολουθεί την ίδια ιδέα, με στίχους και
φωτογραφίες σε ένα 24σέλιδο booklet. Η limited edition (η απλή)
κυκλοφορεί με bonus CD με 3 extra κομμάτια ενώ η πιο limited edition έρχεται σε κουτάκι μεγέθους DVD με bonous CD-ROM εκτός όλων των παραπάνω.
Disc 2
1.Samael
2.A single touch
3.Blind spot
Disc 3
1.Forbidden fruit (Videoclip)
2.Forbidden fruit
3.Miss your voice (Instrumental song)
4.Desktop wallpapers
5.Link-section
Rating: 7,7 / 10
Φώτης Βιόλατζης
Αυτό το πράγμα που συμβαίνει με την εναλλακτική pop-rock σκηνή τη σήμερον ημέρα μου θυμίζει λίγο Starbucks coffee. Ας αφήσουμε το κατεβατό των παραλληρισμών και σχέσεων που γεννά αυτή η εξομοίωση στην άκρη, γιατί θα ξεφύγουμε τελείως και είναι αρχή ακόμα, και ας μείνουμε σε ένα σημείο μόνο: όλα τα ροφήματα(sic!) θα τα δοκιμάσεις και όλα καλά είναι εδώ που τα λέμε αλλά ένα θα σου αρέσει λίγο περισσότερο και θα παραγγέλνεις συχνότερα... Νo?
Στην εν λόγω σκηνή τώρα... Είναι από δύσκολο εως αδύνατο να απορρίψεις ένα album σαν "κακό". Οι συνταγές είναι δοκιμασμένες και οι παραγωγές κάτι παραπάνω από εξαιρετικές και καλοί μουσικοί εξακολουθούν να γεννιούνται. Η πλάστιγγα μιας "κριτικής άποψης" κλίνει περισσότερο σύμφωνα με το συνολικό αποτέλεσμα/εντύπωση, που αφήνει o κάθε δίσκος πάνω σου. Σε άλλους αρέσουν οι Bloc Party, σε άλλους οι Editors.΄Αλλοι υποκλίνονται μπροστά στους Kaiser Chiefs, τους Futureheads, τους Franz Ferdinand, τους Interpol (ok αυτοί ειναι βετεράνοι), τους Killers (για να πάμε και λίγο στην άλλη όχθη). Κάποιοι επιμένουν ότι όντως το δισκάκι των Arctic Monkeys αξίζει το δεκάρι. Stills ή Rakes ή Bravery ή Maxïmo Park... Και πάει λέγοντας....Ο κατάλογος είναι και θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο απέραντος, όσες ενδεχομένως και οι ονομασίες συγκροτημάτων που μπορούν να προκύψουν από την Αγγλικήν. Το τι σου κάνει click είναι απολύτως προσωπικό και σεβαστό πιστέυω, εκτός αν σ'αρέσουν όλα οπότε πάω πάσο μπροστά στο αδύνατο, το ασυμβίβαστο και ικανό να μου κάψει λίγα εγκεφαλικά κύτταρα. Εμένα λοιπόν μου έκαναν click οι White Rose Movement και αποτελούν την πρώτη παράβαση του New Year's Resolution: "Δεν θα ξανασχοληθώ σοβαρά με neo-ντεμπούτα παρά μόνο αν είναι κάτι εξαιρετικό. Έλεος πια! Που να προλάβεις? Αρχίζουν και τα follow-ups..." Βέβαια άκουγα τα αμφιβόλου ποιότητας και προελεύσεως mp3s του συγκροτήματος από πέρυσι. So Ι guess I'm not quite breaking any promises yet...
Και ενώ η ανάδρομη πορεία του... Απόλλωνα (ως θεού της μουσικής και μουσικού πλανήτη φαντάζομαι) συνεχίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ( neo-post-punk / new-new-wave => neo-punk / another-punk-revival =>???!) οι WRM κυκλοφόρησαν το "Kick" τον Απρίλη μετά από πολλά date - pushbacks. Τα παιδάκια είναι χαριτωμένα και stylish και τόσο καμμένα (upbringing σε κοινόβιο, stint in underground club management και τέτοια) όσο χρειάζεται για ένα καθώς πρέπει rock 'n roll attitude. Και ναι λοιπόν! Ο τραγουδιστής Finn Vine θυμίζει τον Curtis! (Ώρες ώρες τους σκέφτομαι όλους αυτούς τους Νeo μαζεμένους στα casting του "Control"...). Αλλά έχει και φωνή με έκταση και χρώμα, sexy βρωμιά και κάτι falsetto που κάνουν τον θεατρικό pop χαρακτήρα του απόλυτου single "Love is a number" ακόμα πιο παιχνιδιάρικο. Τόσο που σχεδόν ξεχνάς εκείνο το familiar μπάσο του Peter Ηook που νομίζεις πως άκουσες στην αρχή.
Kαι ναι επίσης! Η 80ίλα είναι διάχυτη και προτάσσεται αυθαδώς! Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τα drums, το πρώτο σχήμα στο μπάσο, το πέρασμα των synths και οι γρατζουνιές της κιθάρας του opener "Κick" όλα φωνάζουν 80s. Αυτό που με εξιτάρει προσωπικά όμως, είναι πως το νεορομαντικό συνδυάζεται με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις της εποχής (απο dark μέχρι death), με ελάχιστη funk διακόσμηση σε σημεία ενώ όλα περιβάλλονται από αρκετη φασαρία (Even though Ι doubt they stare at their shoes while playing... More probably with their noses in the air...) και σερβίρονται με ένα γενικότερο σπιντάρισμα. Hardcore Duran Duran? Softer NIN? Trendier Cure? Depeche high on lil blue pills? Υπερβολές... Όπως και να'χει, όλα σε full effect στο δεύτερο single "Alsatian" και αγαπημένο μου του δίσκου. Οι κιθάρες λοιπόν εκτός από μελωδικά σχήματα φτιάχνουν και αρκετό θόρυβο ενώ τα ρετροφουτουριστικά πλήκτρα σπρώχνονται αρκετά μπροστά (το κορίτσι, η Taxxi, πίσω από αυτά είναι χαριτωμένο εξάλλου σαν μία απολύτως ταιριαστή αναβίωση της Pris του "Blade Runner" και τα backing vocals της ιδιαίτερα γοητευτικά θυμίζοντας τις πιο όμορφες στιγμές των Stellastarr*).
Σίγουρα, η παραγωγή έχει παίξει σημαντικό ρόλο στα παραπάνω. Στη θέση αυτή βρίσκεται για μια ακόμα φορά ο guru Paul Epworth, o άνθρωπος που έχει βάλει το χεράκι του στα περισσότερα από τα πρόσφατα επιτεύγματα της σκηνής. Και ίσως το βάζει λίγο too much, μιας και από ένα σημείο και μετά μοιάζει να έχει μπει αυτόματος πιλότος και η έμπνευση κάπου να σταματά. Η αδρεναλίνη πάντως εξακολουθεί να ανεβαίνει! Το τελευταίο track "Cruella" ανταμοίβωντας την υπομονή του ακροατή στην όποια κούραση (είτε απο τα ολίγον τι χαοτικά "Pig Heil Jam" και "Idiot Drugs" είτε από τα ολίγον τι μια-απο-τα-ίδια "Deborah Carne" και "Testcard Girl" - διαλέγεις και παίρνεις) είναι από τα pop highlights ενώ το hidden που ακολουθεί τρια λεπτάκια μετά το επίσημο τέλος του album είναι ακείνη ακριβώς η αργή, συναισθηματική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σου έλειψε κατα τη διάρκεια του. Στον ίδιο ρυθμό κινείται και το "White Swan" με ακόμα πιο πεθαμένη κιθάρα, μαστουρωμένα drums και distorted φωνή αλλά δυστυχώς δεν βρίσκεται στον δίσκο (b-side του "Alsatian"). Χμμμμ... μάλλον ξέχασα να πω κάτι για τους εφετζίδικους στίχους... Λίγο άμφι-, λίγο sureal, λίγα έξυπνα τσιτάτα και (εντυπωσιακά) αρκετές άγνωστες λέξεις! Bohemian poetry...
Αυτά... Πάω να φτιάξω φραπεδάκι τώρα ;-)
Rating: 8,1 / 10
Μαρία Καραγκούνη
The Radio Dept. - Pet Grief
It's Personal / Pet Grief / A Window / I Wanted You To Feel The Same / South Side / The Worst Taste In Music (Extended)
Every Time / What Will Give? / Gibraltar / Sleeping In / Tell / Always A Relief
Labrador / 30 May 2006
Η ιστορία των Radio Dept.
ξεκινάει περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 90 τότε που οι Cardigans μεσουρανούσαν δύο παιδιά από μια μικρή πόλη της Σουηδίας
μέλη μιας καλλιτεχνικής ομάδας άρχισαν να αποτυπώνουν τα συναισθήματα τους σε
ακόρντα ακολουθώντας την μελωδία της καρδιάς τους.
Μέσα σε μία δεκαετία, με συχνές
αλλαγές στην σύνθεση τους, κατάφεραν να
κάνουν ολότελα δικό τους τον ήχο των βρετανικών συγκροτημάτων που έμελλε να
είναι και η αρχή του μουσικού στυλ που αργότερα ονομάστηκε Indie pop.
Αναφέρομαι βέβαια σε όλα τα συγκροτήματα της γενιάς C86 με
καθοδηγητές τους JΑMC και
τους MBV, στην μετέπειτα shoegazing σκηνή
με τους Ride & Slowdive και
στην θρυλική Sarahrecords με τους Field Μice & τους Sweetest Αche που με την ιστορία της πρόσθεσε την δικιά της
πινελιά στην εν λόγο μουσική σκηνή. Κιθάρες, πλήκτρα, φωνή ένα καλοκουρδισμένο drum machine και
ενίοτε κάποιο μπάσο αποτελούν την αιθέρια μουσική των RD με
ηχητικές αναφορές που περνάνε μέσα από τον κιθαριστικό αλλά και τον
χαρακτηριστικό ηλεκτροποπ ήχο των ‘80s και
καταλήγουν στον σύγχρονο ήχο της indietronica &
της dream pop.
Έχοντας στο μυαλό τους τις
αγαπημένες μελωδίες των παραπάνω
συγκροτημάτων δεν ξέφυγαν από την μουσική της εφηβείας τους και το 2003
κυκλοφορήσαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ Lessers Matters. Έναν
υπέροχο δίσκο που συγκίνησε ακόμα και τους αλύγιστους μουσικοκριτικούς του ΝΜΕ
έτσι ώστε να το συμπεριλάβουν στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Ο χρόνος όμως δεν έχει
σταματήσει κάπου στις αρχές των 90’s για
τους RD. Η νέα τους κυκλοφορία ονειρική και ατμοσφαιρική
όσο τίποτε άλλο με ευχάριστα μελαγχολική διάθεση δεν μας καταθλίβει απλά μας
δημιουργεί μια ψυχική γαλήνη που
πλανιέται και ακροβατεί ανάμεσα στη ευτυχία και την θλίψη και κάνει τους παλμούς
να ανεβοκατεβαίνουν χωρίς να μας κουράζουν, είναι αυτό δηλαδή που σου
δημιουργεί η μουσική απολαμβάνοντας την στο 100% της αξίας της. Δεν μπορώ να
σταματήσω να σιγοτραγουδώ τους στοίχους του Worst taste in music που αν
πετύχετε το cd single αξίζει να προσέξετε την ηλεκτρονική εκδοχή του τραγουδιού
που δεν είναι μακριά από τους συμπατριώτες τους The Knife. To
ομότιτλο Pet Grief είναι το πιο χαρούμενο κομμάτι του άλμπουμ οπού
ακούγεται σαν μια πετυχημένη συνέχεια του "missingthe moon"… Aλλά
και οι σχεδόν παραμυθένιες μελωδίες του Tell, A Window και Every Time αγκαλιάζουν τον ήχο της Sarah με
τους Field Mice να
έχουν φωλιάσει για τα καλά στον φιλόξενο κήπο των Radio Dept. Και ταξιδεύοντας στο ονειρικό κόσμο τους με το Sleeping in ίσως
καταλήξετε κάποιο φθινοπωρινό χάραμα στο Gibraltar που
μάλλον είναι τελικά το μέρος για το the final resting of the ark…
Οι ίδιοι περιγράφοντας την
μουσική τους λένε ότι είναι κάτι μεταξύ JAMC & St Etienne! Αν ο πρώτος τους δίσκος ήταν πιο κοντά στους
JAMC το Pet Grief είναι σίγουρα πιο κοντά στους St Etienne χωρίς όμως να
στερείται τον κιθαριστικό εξοπλισμό του γκρουπ από την Σκωτία…και το εξώφυλλο,
τυχαίο?
Τίποτα
δεν είναι τυχαίο, ούτε
και η πρόταση της συμπαθέστατης Sofia Coppola που μετά τους Air και
τους MBV
συμπεριέλαβε τρία τραγούδια των RD στο soundtrack της νέας της ταινίας
Marie-Antoinette. Ένα soundtrack ιδιαίτερο αφού συμμετέχουν μεταξύ
άλλων και θρυλικά
συγκροτήματα όπως Gang of four (Natural's Not In It), New Order
(Ceremony), Siouxsie and the Banshees (Hong Kong Garden), Cure
(Plainsong & Αll cats are gray!)…Kαι μαζί με τους ύμνους της
μουσικής η νέα γενιά, οι Radio Dept. με το
I Don't Like it Like This από το τελευταίο τους EP This past week, το
Keen on Boys από τον πρώτο τους δίσκο και με το υπέροχο Pulling our
weight ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ,
που έχει ένα από τα πιο συναισθηματικά βίντεο που έχω δει ποτέ.
Για να επανέλθουμε στο Pet Grief θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν το indie-pop άλμπουμ της χρονιάς που καλωσορίζει το καλοκαίρι με τον
καλύτερο τρόπο. Φρέσκο και δροσερό, κατάλληλο για να συνοδεύσει τις απογευματινές
σας εκδρομές δίπλα στην θάλασσα.
Rating: 9 / 10
Gotemp
Pages