Eagles of Death Metal - Death By Sexy

The Eagles of Death Metal - Death By Sexy

1. I Want You So Hard (Boy's Bad News) / 2. I Gotta Feeling (Just Nineteen) / 3. Cherry Cola / 4. I Like To Move In The Night / 5. Solid Gold 6. Don't Speak (I Came to Make a Bang!) / 7. Keep Your Head Up / 8. The Ballad Of Queen Bee & Baby Duck / 9. Poor Doggie / 10. Chase The Devil / 11. Eagles Goth / 12. Shasta Beast / 13. Bag O' Miracles / 14. ( Bonus Track For Europe - Intro to Nasty Notion / 15. Nasty Notion

Downtown Records / 3 July 2006

 

Φυσικά θα ξεκινήσω αυτή την κριτική με τον ίδιο τρόπο που ξεκινάνε όλα τα άρθρα τα οποία αναφέρονται στους Eagles of Death Metal (EoDM για συντομία). Για όσους δεν το ξέρουν λοιπόν, οι EoDM δεν έχουν καμία σχέση με Death Metal. Το περίεργο αλλά συνάμα ευρηματικό όνομά τους προέκυψε όταν ο κιθαρίστας/τραγουδιστής του group Jesse "The Devil" Hughes συζητούσε με κάποιον (μάλλον μεθυσμένο) τύπο ο οποίος ισχυριζόταν ότι οι Poison είναι Death Metal. Τότε ο Jesse ανταπάντησε πως αν ισχύει αυτό, τότε οι Poison είναι οι Eagles του Death Metal!! Ακούγοντας την ιστορία ο κολλητός του φίλος από το γυμνάσιο που δεν είναι άλλος από τον Joshua Homme, (ηγετική φυσιογνωμία των Queens of the Stone Age ας μην το ξεχνάμε) τον προέτρεψε να γράψει μουσική η οποία να ακούγεται σαν μια μίξη μεταξύ Eagles και Death Metal. Και έτσι μας προέκυψαν οι EoDM στους οποίους μάλιστα ο αγαπητός Josh παίζει drums και ενίοτε μπάσο.
Μουσικά το αποτέλεσμα μοιάζει με μια garage/hard rock έκδοση των Canned Heat πράγμα στο οποίο βοηθάει και η falsetto φωνή του Hughes, η οποία θυμίζει αρκετά αυτή του αξέχαστου Alan Wilson. Οι δημοσιογράφοι του χώρου δεν έχασαν χρόνο να τους εντάξουν στο κύμα της garage/rock αναγέννησης μαζί με μια σειρά από "The" μπάντες (Strokes, White Stripes, Vines κ.ο.κ.). Όμως υπάρχει μια βασική διαφορά. Οι EoDM παρουσιάζουν μια αυτό-ειρωνεία και έναν αυτό-σαρκασμό που οι προαναφερθείσες μπάντες μάλλον δεν συμμερίζονται. Με απλά λόγια δεν παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφράσεις του group όπως το logo της μπάντας (με ένα χέρι να κάνει το σήμα της νίκης και άλλα δύο τη long horn salute), τα εξώφυλλα,  τα video-clip καθώς και το γενικότερο image (με τη μπάντα να παίρνει φοβερές «rock» πόζες, και τον Hughes να παρουσιάζει μουστάκι και γυαλιά ηλίου κατευθείαν μέσα από τις πορνοταινείες των 70's). Και φυσικά τα τραγούδια που γράφουν είναι sexy, γεμάτα υπαινιγμούς, θυμίζοντας περισσότερο τις αντίστοιχες στιγμές των AC/DC και των ZZ-Top των μέσων της δεκαετίας του 70, παρά κάτι σχετικό με garage rock revival.
Απλά διαβάστε πως η ίδια η μπάντα παρουσιάζει τα μέλη της στο myspace profile της
Jesse ''the devil'' Hughes : singin' , dancin' , guitarin' ,
Joshua ''baby duck'' Homme : singin' , slingin' sticks , beatin' skinz , guitfiddlin' and sexy bass magik ,
David ''darlin' dave'' Catching : hot licks , singin' , slipslidin' guitaristry ,
Brian '' big hands '' O'conner : bad ass bass , singin' low and sweet ,
Samantha ''hot damn sweet sam'' Maloney : pure rock skinz slammin' , κτλ, κτλ
Στην ίδια σελίδα αναφέρουν σαν βασική τους επιρροή τον Little Richard!! (πράγμα όχι τόσο άσχετο όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως...)

Το νέο τους album "Death By Sexy" πάντως είναι λίγο πιο σοβαρό και λιγότερο «χύμα» απ' ότι το πρώτο "Peace Love and Death Metal" (στο κάτω κάτω ηχογραφήθηκε σε 8 μέρες!). Υπάρχει λιγότερο garage άκουσμα και περισσότερο hard-rock δίνοντας και μουσική υπόσταση στις ZZ-Top και AC/DC επιρροές που αναφέρθηκαν προηγούμενα,  ιδίως σε τραγούδια όπως το I Got A Feelin' (Just Nineteen), Don't Speak (I come to make a BANG!) και Poor Doggie. Επίσης τώρα πια κάθε τραγούδι έχει το σόλο του, πράγμα που εντείνει την classic/hard-rock ατμόσφαιρα. Φυσικά μη φανταστείτε ότι τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Τα τραγούδια είναι ακόμα κατάλληλα για τρελά party, για να τ' ακούς ενώ οδηγείς στις λεωφόρους της καλιφορνέζικης ερήμου (ή της Αττικής Οδού!!), αθεράπευτα cool, funny και sexy.
Από 'κει και πέρα, τo opener I Want You So Hard (Boy's Bad News) είναι ένα φοβερό rock'n'roll ξέσπασμα ανάλογο του I Only Want You opener του προηγούμενου album, ενώ το Chase the Devil βρίσκει τον Hughes στην καλύτερη Elvis μίμηση του μέχρι τώρα ενώ η μπάντα επιδίδεται σ' ένα ηλεκτρισμένο heavy rockabilly. Στο Solid Gold το καθαρό, «απογυμνωμένο» rock των Canned Heat επανέρχεται τόσο ρυθμικό που θα σας κάνει να σηκωθείτε να χορέψετε, αποτελώντας ίσως το απόλυτο highlight του album. Ενώ, το Eagles Goth είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος συνδυαζόμενο με τους πιο «σκοτεινούς στίχους» (Should be clear I'm a cold, hard killer, who's sophisticated with touch of high-class, a heart-breaker bringing death by sexy, a lady-killing mama in a rock n' roll band, know I am a black-hearted devil, honey - όπως βλέπετε με αυτή τη μπάντα όλα είναι σχετικά). Το I Like To Move In The Night αποτελεί την πιο Rolling Stones κατάσταση που θα συναντήσετε, ενώ τα Cherry Cola, Keep your Head Up και Shasta Beast είναι οι πιο κοντινές αναπαραγωγές του feel του πρώτου album. Στο τέλος βρίσκεται και η απαραίτητη blues στιγμή με το Bag'O'Miracles.
Στιχουργικά τι να πει κανείς. Τα περισσότερα τραγούδια είναι για το sex, γεμάτα sleaze και υπαινιγμούς που θα έκαναν μάστορες του είδους όπως τον μακαρίτη Bon Scott υπερήφανους. Έτσι έχουμε rock'n'roll στιχουργικά διαμάντια όπως Pull me, I'm your fabulous weapon, I'll hit your target, girl, so use me well, από το Don't Speak ή το I gotta feeling that you wanna come over, I get you here and I will make you roll over Now look it baby, you're just nineteen, I got the flesh and I will make you scream, oh από το I got a Feelin'. Στο Cherry Cola έχουμε τη δήλωση I can be your daddy, be your rock n' rolla', You can be my sugar, be my cherry cola που αποκτάει ειδική σημασία αν σκεφτούμε τι σημαίνει η λέξη cherry στην Αμερικάνικη argot.
Όσο για τη - μόνο στα λόγια - Ballad of Queen Bee and Baby Duck δεν είναι παρά ένας αρκετά ειρωνικός φόρος τιμής στο ειδύλλιο του Josh Homme ("Baby Duck") και της Brody Dalle ("Queen Bee") με λόγια όπως For so Long, the king was alone, King Baby Duck sat alone on his throne, Everyday went and alone he remained, Then came the Queen Bee and everything changed, You can't have some rock, lest you got some roll, Now the two are complete and they rule the whole show.

Γενικότερα το "Death by Sexy" σου δίνει την αίσθηση μιας μεγαλύτερης σταθερότητας σε σχέση με το "Peace Love and Death Metal". Ίσως δεν έχει τόσα  καθαρά highlights όσο το πρώτο album, αλλά έχει και λιγότερα (ή σχεδόν καθόλου) low points διατηρώντας ένα αρκετά υψηλό επίπεδο καθ' όλη τη διάρκεια του. Αν σας αρέσουν τα sexy και cool τραγούδια, η πάρτυ-ατμόσφαιρα, το κλασσικό rock και γενικότερα οι «αμερικανιές», η αγορά αυτού του album καθίσταται επιβεβλημένη. Έχοντας πάντα υπ' όψη πως πρόκειται απλά για high voltage rock'n'roll, στην καθαρότερη μορφή του, όχι για υψηλή τέχνη, αν και τελικά το "Death By Sexy" μπορεί να φανεί πολύ πιο άνετο, ευχάριστο και ψυχαγωγικό από πολλούς αντιπροσώπους της εν λόγω υψηλής τέχνης...
Όλοι λοιπόν οι πιστοί της παρακμής, της κραιπάλης, της μπύρας, του σαματά, του χαμού όπως αυτά εκφράζονται από το rock'n'roll ας προσέλθουν.

 

Rating: 7,5  / 10
Τάσος Φράγκου

 

comments & discussion

• Read more about Eagles of Death Metal - Death By Sexy

L’ Ame Immortelle - Auf Deinen Schwingen

L’ Ame Immortelle - Auf Deinen Schwingen

01. Auf Deinen Schwingen / 02. Herzschlag 03. Du Siehst Mich Nicht / 04. Nur Du / 05. Phonix / 06. Destiny / 07. Sometimes Love Is Not Enough / 08. Run Away / 09. Wohin / 10. In Dein Leben / 11. Last Will / 12. Der Letzte Akt / 13. Bis Ans Ende der Zeit (Bonustrack) / 14. Dying Day (Bonustrack) / 15. Dein Herz (single edit)

Gun Records (Sony BMG) / 25 August 2006

 

Αν αναζητήσεις ένα και μοναδικό βασικό χαρακτηριστικό του ύφους που συνηθίζουμε ν' αποκαλούμε Γοτθικό, αυτό δεν θα είναι ούτε ο βαρύς μεταλλικός όγκος (υπάρχουν κι ανάλαφρες γοτθικές μελωδίες), ούτε το βαθύ κλειστοφοβικό σκότος (συχνά στο γοτθικό βασίλειο νιώθεις να σε τυλίγει ένα χλωμό, ανεπαίσθητα γλυκό φως), ούτε το μεσαιωνικό μεγαλείο (πολλά τραγούδια είναι πλήρως όσο κι ηλεκτρονικώς mainstream), ούτε η δυσοίωνη μεταφυσική απειλή (κάποτε υπάρχει μια υπόσχεση χαράς, αχνή μα αισθητή). Μόνο τη μελαγχολία κρατάει για σταθερή κι αναπόσπαστη συντροφιά της η γοτθική έκφραση, όποιο στιλιστικό περίβλημα κι αν ενδυθεί: τη δραματική ροκ υποβολή, τη μοντέρνα ηλεκτροπόπ ελαφρύτητα, τον στοιχειωμένο ατμοσφαιρικό ζόφο, ή την επικολυρική μεταλλική επιδρομή. Από εκεί και πέρα, είναι ζήτημα προσωπικού γούστου, ποιες απ' τις γοτθικές εκφάνσεις σου πάνε και ποιες όχι.

Σ' αυτά τα μελαγχολικά μονοπάτια κινούνται ακόμα οι L' Ame Immortelle, μονάχα που, στο νέο τους άλμπουμ Auf Deinen Schwingen, τα πράγματα είναι αρκούντως πιο διευρυμένα απ' ότι μας είχαν συνηθίσει. Όχι ότι λείπουν τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, απλώς, κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του, το Αυστριακό ζεύγος Thomas Rainer και Sonja Kraushofer αφήνεται κατ' επανάληψη να παρασυρθεί από τον ηλεκτρισμό που βγάζουν οι κιθάρες του Ashley Dayour, μόνιμου (από το 2002) guitarist και song writer του γκρουπ.

Σκληρή ηλεκτρονομία με σκοτεινές industrial αποχρώσεις, όχι όμως τόσο σκληρή ούτε και τόσο σκοτεινή, ώστε να διώξει το ελαφρύτερα "μυημένο" και το περιστασιακό κοινό. Ίσως να είναι και μία προσπάθεια να πλησιάσουν πιό mainstream κοινό, εξ' ου και τα εύπεπτα κιθαριστικά ριφάκια, υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς ότι έχουν βγει από 80's hard rock συγκρότημα.

Πατάς το play, το album ξεκινάει με το ομώνυμο track, πιάνεις το ρυθμό και το αργό tempo με μια μακρινή υποψία ότι κάτι ύποπτο, κάτι καταχθόνιο και φοβερό ενδέχεται να διαδραματίζεται, στο διάστημα που εσύ χοροπηδάς ή κουνάς το ποδαράκι μαυροφόρος κι ευτυχής. Το επόμενο κομμάτι, το Herzschlag, μου υπενθυμίζει γιατί μου άρεσε από παλαιότερα αυτό το γκρουπ: η Sonja έχει φωνή που με μαγνητίζει και που κάνει κάθε τραγούδι των L' Ame Immortelle αναγνωρίσιμο. Μέχρι και το πέμπτο track υπάρχει ένας κιθαριστικός καταιγισμός από τα Du Siehst Mich Nicht, Nur Du και Phonix (το τελευταίο είναι και το πρώτο single που βγήκε από το δίσκο), ένας ήχος που χαρακτηρίζει τους LAI στη νέα τους κυκλοφορία.
Στη συνέχεια, τα Destiny, Sometimes Love Is Not Enough και Last Will είναι τα τραγούδια που λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος του παρελθόντος και του παρόντος των LAI. Πλούσιοι ηλεκτρονικοί ήχοι και μελωδίες σωστά καταμερισμένες ανάμεσα στα πλήκτρα και τις κιθάρες.
Κάπου ενδιάμεσα υπάρχει το In Dein Leben που πιθανόν να μην είναι το επόμενο σινγκλάκι, αλλά που είναι το track που δένει με τον καλύτερο και πιο ισορροπημένο τρόπο το παρελθόν και το παρόν, τα πλήκτρα με τις κιθάρες, τη μελωδία με το στίχο, τη φωνή της Sonja με τα κιθαριστικά riffs και τα ηλεκτρονικά samples.

Στο νέο album οι L' Ame Immortelle μας δίνουν μία λιγότερο συμπαγή άποψη περί Γοτθικού λυρισμού, με σαφώς λιγότερα επικά και ηλεκτρονικά ξεσπάσματα, φορτωμένο με κιθαριστικές φανφάρες, η φανερή "ευκολία" των οποίων προκαταλαμβάνει αρνητικά κατά μια έννοια ακόμα και τους ήδη πελάτες τους. Όλα αυτά με το πρώτο άκουσμα. Από εκεί και μετά, πατώντας το repeat αρκετές φορές έγκειται στον καθένα μας να εκλάβει το Auf Deinen Schwingen ως ψυχικό μαρτύριο ή ως αισθητική και μουσική απόλαυση.
Προσωπικά βρίσκομαι κάπου στην δεύτερη εκδοχή, γιατί μ' αυτά και μ' αυτά το δισκάκι καταλήγει να είναι μια κάθε άλλο παρά μονότονη ή δυσοίωνη ηλεκτροβιομηχανική κυκλοφορία.

 

Rating: 7,5  / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

 

 
comments & discussion

• Read more about L’ Ame Immortelle - Auf Deinen Schwingen

Oomph! - GlaubeLiebeTod

Oomph! - GlaubeLiebeTod

 1. Gott ist ein Popstar / 2. Das letzte Streichholz / 3. Träumst du / 4. Die Schlinge / 5. Du willst es doch auch / 6. Eine Frau spricht im Schlaf / 7. Mein Schatz / 8. Dreh dich nicht um / 9. Land in Sicht / 10. Tanz in den Tod / 11. Ich will deine Seele / 12. Zuviel Liebe kann dich töten  + Gott ist ein Popstar - Videoclip (standard ed.)
Bonus tracks: 13.  Wenn du mich lässt 14. Menschsein

Gun Records (Sony BMG) / 24 March 2006

 

 

• Read more about Oomph! - GlaubeLiebeTod

Scissor Sisters - Ta-dah!

I Don't Feel Like Dancin’ / She's My Man / I Can't Decide / Lights / Land of a Thousand Words / Intermission / Kiss You Off / Ooh / Paul McCartney / The Other Side / Might Tell You Tonight / Everybody Wants the Same Thing / Transistor

Universal / 18 September 2006

 

Η δεύτερη προσπάθεια για την disco-loving πεντάδα, μετά το απόλυτα επιτυχημένο ντεμπούτο τους, είναι μια άσεμνη και γεμάτη ιστορίες υπόθεση που «τα σπάει» στην πίστα.

Η ζωή είναι μικρή, ας γιορτάσουμε όσο προλαβαίνουμε. Αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα του δεύτερου album των Scissor Sisters, Ta-dah! Ενώ το ντεμπούτο τους ήταν ένα σκοτεινό disco παραμύθι, το Ta-dah είναι πιο ζοφερό και περισσότερο αφηγηματικό album που δίνει ρέστα στην πίστα (στο dance-floor αν θέλετε). Ξεκινώντας από τις ρίζες του συγκροτήματος στην καλλιτεχνική νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης και επηρεασμένος από τους μεγάλους σταρ της pop σκηνής από την από εδώ μεριά του Ατλαντικού, ο τραγουδιστής Jake Shears έχει εξελιχθεί σε έναν ευμετάβλητο και πολυτάλαντο performer.

Τα τραγούδια στέκονται από μόνα τους αξιοπρεπώς από το πρώτο άκουσμα, πριν καταλάβεις ποιοι ακριβώς υποτίθεται ότι είναι οι μυστήριοι χαρακτήρες στο album. Το She’s my Man αποτελεί έναν διασκεδαστικό φόρο τιμής στην gender-bending φιγούρα της Annie Christmas που είναι cult μύθος της Νέας Ορλεάνης (Well my girl takes her drinks/ with dust and rusty razor blades). Το Intermission είναι ένα σουρεαλιστικό ξέσπασμα παλιάς νέγρικης ρυθμικής μουσικής (o Shear υποστηρίζει ότι κλασσικές ταινίες του Disney αποτέλεσαν μεγάλη επιρροή του album), το Land of a Thousand Words είναι η διασκευή τους σε ένα κλασσικό Bond theme και το Paul McCartney μια ηλεκτρικά φορτισμένη ονειρική  περιπλάνηση. Τα συναισθηματικά φορτισμένα φωνητικά του  Might Tell you Tonight κάνουν γλυκιά αντίθεση με τα φωνητικά της co-vocalist Ana Matronic στο εκρηκτικό anthem Kiss You Off. Μετά από μερικές ακροάσεις το album γίνεται πλούσια διασκεδαστικό και πολύ ρομαντικό.

Σε τελική ανάλυση οι Scissor Sisters παραδίδουν για άλλη μια φορά μαθήματα καλής μουσικής με ένα album που είναι εκρηκτικό, καλογραμμένο, πανέξυπνο, γεμάτο, εκλεκτικό, υπερβολικά glamorous και πάνω απ’όλα  εθιστικό. Μπορεί να τους θεωρείτε από σιχαμένες αδερφές μέχρι θεούς της disco, αλλά σίγουρα δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο και με αυτή τη δεύτερη προσπάθεια τους σε αναγκάζουν να υποκλιθείς στην ιδιοφυΐα τους.

Φυσικά και δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις μουσικές συγκρίσεις, ειδικά λόγω των φάλτσων του Shears (Bee Gees, Pet Shop Boys και Elton John – ο οποίος συνεισφέρει και στο τελευταίο τους smash hit I don’t Feel Like Dancin’), αλλά οι Scissor Sisters δεν ανήκουν σε καμία υπάρχουσα παράδοση, φαντάζονται την δικιά τους και το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο.

 

 

Rating: 7,8 / 10
Πέτρος Μορφόπουλος
 

comments & discussion

 

• Read more about Scissor Sisters - Ta-dah!

Eighteen Visions - s/t

Eighteen Visions - Eighteen Visions

Our Darkest Days Victim Truth or Consequence Burned Us Alive Black and Bruised Broken Hearted Pretty Suicide Coma The Sweetest Memory Last Night Your Nightmare Tonightless

Epic Records (Sony) / 18 July 2006

 

Πολυαναμενόμενο το νέο, έκτο studio album των καλιφορνέζων μετά την επιτυχία του προηγούμενου "Obsession" αλλά και τη γενικότερη άνθηση που απολαμβάνει τον τελευταίο καιρό το είδος που εκφράζουν. Και ποιο είναι αυτό; Ξεκάθαρο goth image και μουσική που είναι δυο μέρη metal/hardcore και ένα μέρος emo. Στην νέα τους εκδοχή οι 18 Visions είναι σχεδόν απόλυτα gothic σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα που δίνουν προς τα εξώ και αντίθετα σχεδόν καθόλου, σε ότι έχει να κάνει με τη μουσική που παίζουν (τουλάχιστον όπως εμείς εδώ αντιλαμβανόμαστε το είδος).

Το νέο album δεν είναι τόσο βαρύ όσο το "Obsession", καθώς και πολύ λιγότερο σκοτεινό στιχουργικά. Υπάρχουν περισσότερες μπαλάντες και μελωδικά σημεία, και λιγότερα ανελέητα ριφ. Θα έλεγα ότι αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα, είναι μια σαφής πια στροφή της μπάντας προς το hair metal των 80's σαν βασική πηγή έμπνευσης (κλασσικό παράδειγμα το πρώτο single του album, "Victim" το οποίο θα έκανε τον Kevin DuBrow και τον Nikki Sixx υπερήφανους). Ορισμένα κομμάτια παραμένουν χαρακτηριστικά 18 Visions με δυνατές κιθάρες στο βασικό μέρος τους και μελωδικό/επικό refrain, κάτι σαν emo εκδοχή των Skid Row του "Slave to the Grind" ("Burned Us Alive", "The Sweetest Memory"). Στα πιο heavy σημεία θυμίζουν Metallica των 90's ("Black and Bruised", "Your Nightmare"), Marilyn Manson ("Truth or Consequence", "Coma") ή Velvet Revolver ("Pretty Suicide"). Όπως αναφέρθηκε πριν, οι μπαλάντες έχουν ενισχυμένη παρουσία. Λογικό είναι λοιπόν στο συγκεκριμένο είδος, το glam metal να τους τραβάει σα μαγνήτης. Έτσι το "Last Night" θα μπορούσε να είναι μια κλασσική power μπαλάντα των 80's αφού είναι χτισμένη πάνω σε αυτό το καλούπι, από το ξεκίνημα μέχρι και τη θέση του σόλο. Ενώ το "Broken Hearted" φέρνει στο μυαλό τις πιο γλυκές (ή γλυκερές) στιγμές των Van Halen στα μέσα της εν λόγω δεκαετίας. Ομοίως και το "Tonightless" το οποίο είναι φτιαγμένο για τις αρένες πέρα από τον Ατλαντικό, με refrain που θα έκανε τους τωρινούς Def Leppard να σκάσουν από τη ζήλια.

 

 

Rating: 6,5 / 10
Τάσος Φράγκου

• Read more about Eighteen Visions - s/t

Oil 10 - Beyond

Oil 10 - Beyond

01 Synchro 4 All / 02 High Adventure / 03 Tele Tone / 04 Grand Illusion / 05 Far & Away / 06 X Fleet / 07 Departure / 08 Boarding Pass / 09 Mach III / 10 My Neighbour Hanayo

Funkwelten (Nova Media) / 14 July 2006

 

 Λίγοι μπορούν να συνεχίζουν επάξια τη μουσική που έπαιζαν οι Kraftwerk, και να την φέρνουν στον 21ο αιώνα. Ανάμεσά τους και οι Γάλλοι «Πετρέλαιο 10» (10 με τόνο;), από τις μεγάλες συμπάθειές μας εδώ στο postwave, και όχι μόνο.

Οι Oil 10 έχουν επιδείξει μια μακριά σειρά από εκλεπτυσμένα άλμπουμ. Μπορεί να τους μάθαμε με τις ambient στιγμές του links, αλλά η πραγματική τους επέλαση στα dance floors ήρθε με το lost in metropolis, μέσα από το Arena. Το Arena ήταν ένα άλμπουμ που προσέθεσε αρκετά ισχυρά beats στους οικείους, πλην όμως ψυχρούς ηλεκτρονικούς ήχους των Oil 10, με ένα αποτέλεσμα που μπορεί να περιγραφεί σαν ατμοσφαιρικότεροι και πιο «γεμάτοι» Kraftwerk.

Την επιτυχία τού Arena, λοιπόν, καλείται να συνεχίσει το Beyond. Οι ambient στιγμές του Synchro 4 All μάς ζεσταίνουν σιγά σιγά για το High Adventure: η επανάληψη του τίτλου του κομματιού σε vocoded φωνητικά, τα οξεία ηλεκτρονικά, τα εξαιρετικά strings και το ορμητικό, σχεδόν EBM beat δίνουν το στίγμα: το Beyond ανεβάζει ακόμα περισσότερο τα bpm και τα μισά του κομμάτια κινούνται σε σαφώς χορευτικά μονοπάτια.
 Αυτή η διάθεση οδηγείται στην κορύφωσή της στο Grand Illusion, έναν ατμοσφαιρικό χορευτικό ύμνο, με σύνθετες drumlines και μελωδίες. Οι Oil 10, περισσότερο πολυεπίπεδοι από ποτέ, φτιάχνουν όχι μόνο το καλύτερο κομμάτι της καριέρας τους, αλλά και σαφώς ένα coup de coeur για τον υπογράφοντα.
Σε αυτό το κλίμα συνεχίζει το άλμπουμ, αν και χωρίς ανάλογα αριστουργήματα. Το Departure θα ταίριαζε αλλά και θα ξεχώριζε όμορφα στο links, με κλασσικά καθαρά Oil 10 synths και εξαιρετικές συνθέσεις με τα σύνθετα μίνιμαλ ηλεκτρονικά (αν και τα μακρόσυρτα φωνητικά και το σταθερό beat δίνουν έναν σαφώς μη μίνιμαλ χαρακτήρα στους Oil 10, διαχωρίζοντας τους από τις εφήμερες μόδες).

• Read more about Oil 10 - Beyond

Pzychobitch - Electrolicious

Pzychobitch - Electrolicious

01 Electrolicious / 02 Cold Comfort / 03 Strom aus Fantasie / 04 Go Pussy Go / 05 Whisper / 06 Eyes Off! / 07 Pussy Gang / 08 Lotus Eater / 09 Machinerie / 10 Pzycho-Pop-Groove / 11 Atem Heart / 12 Method of Mêlée

Minuswelt (Soulfood Music) / 7 April 2006

 

  comments & discussion

• Read more about Pzychobitch - Electrolicious

2L8 - Armed Angels, Frustrated Youth, ...

2L8 - Armed Angels, Frustrated Youth, The Art of Self-Deceit and Music Industry

1. Wings, break, heat, image / 2. Angel Cries / 3. Crazy Lover / 4. Wounded animals smell funny / 5. When the sun finally rose / 6. Blue shaped box / 7. Still ignoring me? / 8. Purple Turtle / 9. Messenger / 10. Kind Criminal (Part 1) / 11. Kind Criminal (Part 2)

Poeta Negra Records / 12 June 2005

 

H απόγνωση της μαριονέτας... ("Please don't move my strings anymore...")

 Όταν πρωτάκουσα τον δίσκο των 2L8 (προφέρεται too late) άρχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο για να δω αν αυτοί είναι όντως Έλληνες. Ε ναι λοιπόν, έχω και γω αυτό το μουσικό επαρχιώτικο σύμπλεγμα του "για τα ελληνικά δεδομένα", προσπαθώ να το αποβάλλω αλλά δεν είναι και εύκολο. Οι 2L8 λοιπόν μας έρχονται από τη Θεσσαλονίκη, ανήκουν στο δυναμικό της Poeta Negra και είναι μια ομάδα μουσικών με κεντρικό άξονα τις συνθετικές και στιχουργικές ανησυχίες του Κώστα Βοζίκη. 

Αρχικά, το εξώφυλλο λειτούργησε κάπως αποθαρρυντικά καθώς μου θύμισε post-rock στυλ Mogwai, ωστόσο οι αρχικοί μου φόβοι έδωσαν τη θέση τους στην έκπληξη του πρώτου τραγουδιού "Wings, Break, Heat, Image". Αυτός ο συνδυασμός industrial ρυθμών με κιθαριστική ροκ (ή έστω post-rock), με τα άλλοτε παραμορφωμένα και άλλοτε "βυζαντινά" αλά Maynard Keynes φωνητικά, πραγματικά με εξέπληξαν! Πολύ ιδιαίτερος ήχος που προς το τέλος του τραγουδιού φτάνει σε μια απίστευτη κορύφωση με βιομηχανικούς θορύβους οι οποίοι θυμίζουν εργοστάσιο που ρεύεται και ένα τελείωμα που μου έφερε στο νου Christian Death.

  Στο δεύτερο κομμάτι, το "Angel Cries", μελωδικά αρπίσματα της κιθάρας και  γλυκερά συνοδευτικά φωνητικά πλαισιώνουν μια φωνή απογοητευμένη έως παραίτησης ("so this is the day that losing feels great") που η θεατρική της τραγικότητα θα  εξελιχθεί σε ένα ξέφρενο κιθαριστικό ξέσπασμα. Το "Lazy lover" κινείται σε πιο μελωδικούς indie ρυθμούς και στίχους ρομαντικής μελαγχολίας του 19ου αιώνα και δεν μου φάνηκε και κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από τη στιγμή της ανατροπής όπου το φαινομενικά ανάλαφρο τραγουδάκι στοιχειώνεται από μια θανατερή φωνή που σαν να το στήριζε υπόγεια από την αρχή. Οι 2L8 έχουν μια έφεση προς την ανατροπή, ώρες ώρες σκέφτεσαι ότι χτίζουν μελωδίες μόνο και μόνο για να μπορέσουν να τις καταστρέψουν.

  Πολύ ενδιαφέρον τραγούδι είναι και το "Wounded animals smell funny" όπου industrial ρυθμοί πλαισιώνουν ένα απόκοσμο επαναλαμβανόμενο "save me" προερχόμενο μάλλον από το άμοιρο ζώο, ενώ η εκδικητική μανία παρουσιάζεται απροκάλυπτα έως ότου ο επιτιθέμενος αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος είναι εγκλωβισμένος σε ένα κλουβί που τον καταπιέζει και ότι τραγουδάει μόνο για λύκους και φίδια (δηλαδή για αιμοβόρα και ύπουλα πράγματα). Τότε το τραγούδι σπάει σε μια υπέροχη μελωδία όπου τα δύο εγκλωβισμένα όντα μοιράζονται την πικρία τους. Αν ερμήνευσα λάθος τους στίχους παρακαλώ τον κ. Κ. Βοζίκη όπως με διορθώσει. Το "When the sun finally came" θυμίζει τις ανάλαφρες μελωδίες των Cure, ενώ το "Blue shaped box" κινείται σε πιο post-hardcore διαδρομές με δυό σταγόνες από Tool και εκεί που νομίζεις ότι θα τελειώσει επανέρχεται δριμύτερο σαν να αποτελεί κολάζ 2 τραγουδιών  (όχι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αυτά τα 2 τραγούδια κατά τη γνώμη μου). Το εννιάλεπτο "Still ignoring me", με μια εισαγωγή που φέρνει λίγο σε System of a down, είναι ένα τραγούδι πιο επικών διαστάσεων και μιλάει για την έλλειψη νοήματος και την αποτυχία όλων των θεσμών που κατά το παρελθόν νοηματοδοτούσαν τη ζωή των υποκειμένων (οικογένεια, αγάπη, φιλία, ποίηση, κτλ), αλλά ωστόσο κρατάει και μια ειρωνική αποστασιοποίηση (αναφέροντας μετά την αγάπη, τη φιλία, τον Χριστό, τους Θεούς, κτλ, τα Ηνωμένα Έθνη και τους... εξωγήινους).

  Αυτή η θεματολογία χαρακτηρίζει και όλο το δίσκο. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με έναν μελαγχολικό ρομαντικό ποιητή που ψάχνει να βρει το νόημα αλλά και με ένα παιδί της generation Χ που χλευάζει και ειρωνεύεται αυτή την απέλπιδα αναζήτηση, ειρωνευόμενο ταυτόχρονα και τον εαυτό του. Το "Purple Turtle" μου θύμισε το "Feel good hit of the summer" των Queens of the Stone Age, συμπαθητικό, όπως και το διάρκειας ενός λεπτού και κάτι "Μessenger". Τα "Kind Criminal Part 1 & 2" που κλείνουν το δίσκο βαδίζουν σε όμορφες μελωδίες με τις αναμενόμενες αλλά πάντα ενδιαφέρουσες μικροανατροπές και ξεσπάσματα να δίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο σε ολόκληρο το δίσκο.

   Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό album που σε ορισμένα σημεία η δημιουργική του σχιζοφρένεια εκπλήσσει. Θεματολογικά κινείται μεταξύ του καταραμένου ρομαντισμού του 19ου αιώνα και της γενιάς των Nirvana, ένα αρκετά ενδιαφέρον κοκτέηλ αν και ίσως η επιλογή και ο τρόπος προσέγγισης της θεματολογίας είναι κάπως τετριμμένος ακολουθώντας γνώριμα μοτίβα και ορισμένες κοινοτοπίες και κλισέ. Ασφαλώς η επιλογή της αγγλικής γλώσσας για τους στίχους καθιστά κάτι τέτοιο αναπόφευκτο. Ίσως είναι καλύτερο να γράφουμε στη γλώσσα που ονειρευόμαστε...
 Εν κατακλείδι: εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκος που αποκαλύπτει τις τεράστιες δημιουργικές δυνατότητες ενός συγκροτήματος που έχει την ικανότητα να γράψει πολύ καλή και πρωτότυπη μουσική. Κάτι μου λέει πως τα καλύτερα έπονται...

 

Rating: 8 / 10
Κώστας Περεζούς

 

comments & discussion 

• Read more about 2L8 - Armed Angels, Frustrated Youth, ...

Muse - Black Holes & Revelations

  Muse - Black Holes & Revelations

1. Take A Bow / 2. Starlight / 3. Supermassive Black Hole / 4. Map Of The Problematique / 5. Soldier's Poem / 6. Invincible / 7. Assassin / 8. Exopolitics / 9. City Of Delusion / 10. Hoodoo / 11. Knights Of Cydonia

Warner Bros (Wea) / 3 July 2006

Μεγάλες προσδοκίες? Στη περίπτωση των Μuse και του τέταρτου κατά σειρά studio album τους οι προσδοκίες είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Πρώτον γιατί το Absolution του 2003 πούλησε κοντά στα 3 εκατομμύρια αντίτυπα και δεύτερον γιατί την επόμενη χρονιά οι Muse βρέθηκαν headliners στο μεγαλύτερο φεστιβάλ της Αγγλίας, το Glastonbury.

Η κλασσική εισαγωγή Muse θέλει υποτονικό ξεκίνημα και κορύφωση στη μέση του κομματιού, και το Black Holes & Revelations δεν ξεφεύγει από αυτό το πρότυπο. Στο “Take a bow” o Matt Bellamy ενημερώνει όσους εκμεταλλεύονται τους λαούς  “You will burn in hell for your sins” και την κορύφωση ακολουθεί ένα κλασσικό σημείο Muse στο πιάνο και ένα solo στην κιθάρα που φωνάζει Queen. Η συνέχεια γίνεται με το “Starlight” που θα είναι και το επόμενο single του δίσκου. Πανέμορφο love song, με πλήκτρα που θυμίζουν Origin of Symmetry. 

Ακολουθεί το πρώτο ευρωπαϊκό single του album το “Supermassive Black Hole” που φλερτάρει επικίνδυνα με την disco. Οι στίχοι του στυλ “oooh baby I’m a fool for you” θα ακούγονταν γελοίοι, αν το κομμάτι δεν ήταν τόσο εθιστικό. Οι λόγοι είναι φυσικά το μπάσο που σπάει κόκαλα και τα φωνητικά σε στυλ Prince, που του δίνουν μια απίστευτα funk αισθητική.

Το “Map of the Problematique” είναι ότι πιο ηλεκτρονικό έχουν βγάλει οι muse και άνετα θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Depeche Mode. To “soldier’s poem” μετρά μόλις 2 λεπτά και κάτι ψιλά, μια μπαλάντα με σαφέστατες επιρροές από queen στα πολλαπλά φωνητικά, ενώ το “Invincible” ξεκινάει με μιλιταριστικό ρυθμό στα drums και  εξελίσσεται σε μια πανέμορφη 70’s prog-rock μπαλάντα προς το τέλος.  Το “Assasin” είναι το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου (κάτι σαν το Stockholm Syndrom στο Absolution). Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί thrash metal ολοκαύτωμα αν δεν το έσωζαν τα φωνητικά του Bellamy.

Το “Exo-Politics” είναι το outsider του album. Ίσως το μόνο τραγούδι που είναι τόσο κοντά στο Absolution. Το “City of Delusion” δεν ενθουσιάζει αλλά οι mariachi τρομπέτες προς την μέση του τραγουδιού λειτουργούν λυτρωτικά.

Το “Hoodoo” μπαίνει σαν σύνθεση του Enio Morricone για να φτάσει στην καλύτερη ίσως στιγμή του album, την κορύφωση στο πιάνο και να ακολουθήσει η out-of-space εισαγωγή του “Knights of Cydonia”. Το τραγούδι, που αποτελεί και το πρώτο αμερικάνικο single, κλείνει το album με τον καλύτερο τρόπο, αφού μετά το 4^ο λεπτό και το πρώτο ρεφρέν ο Bellamy με την κιθάρα του παραδίδει μαθήματα progressive-rock στο στυλ των Rush και η όλη space/epic αισθητική μαζί με τους όμορφους στοίχους το αναδεικνύουν στο κορυφαίο όλου του δίσκου.

Τελικά είναι καλός δίσκος? ΝΑΙ. Στίχοι, μουσική, παραγωγή, μελωδίες, φωνητικά όλα παίρνουν άριστα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το album σου δίνεται με τη μία. Οι Muse ποτέ δεν υπήρξαν εύκολο συγκρότημα και σε αυτό οφείλεται αυτή η love’em/hate’em στάση του κοινού απέναντί τους. Είναι ακραίοι, δεν συμβιβάζονται με μετριότητες και αυτός ο δίσκος είναι η απόδειξη. Τα τραγούδια είναι απλωμένα πάνω στα άκρα ενός τεράστιου φάσματος επιρροών και κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο να τους κατατάξεις κάτω από ταμπέλες και σκηνές. Πίσω από τις γωνίες κρυφογελούν οι Queen, οι Pink Floyd (Gilmour era), ο Prince, οι Rush, οι Depeche Mode, οι Roxy Music, οι Led Zeppelin, ο Enio Morricone, ο Trent Reznor, οι Toto, οι Scissor Sisters και άπειροι άλλοι. Όσοι νομίζουν ότι οι Μuse λειτουργούν ακόμα κάτω από το φάντασμα των Radiohead είναι γελασμένοι (και δεν έχουν ακούσει το Origin of Symmetry). Οι Μuse δεν παλεύουν να αποδείξουν ότι είναι το μεγαλύτερο βρετανικό συγκρότημα, ΕΙΝΑΙ. Και δεν είναι μεγάλοι όπως οι Radiohead, οι Suede, οι Oasis, είναι τεράστιοι όπως οι Queen και οι Pink Floyd.

Our hopes and expectations…. Black Holes and Revelations

 

comments & discussion 

• Read more about Muse - Black Holes & Revelations

Scandy - 13 Ways To Masturbate

Scandy - 13 Ways To Masturbate

01 crush on a robot / 02 puppy love / 03 just human / 04 U n me / 05 me so horny / 06 woofer excursion test / 07 soul free / 08 iron pitbull / 09 one naked nation / 10 I saw god on tv / 11 touch it / 12 we are celebrating / 13 down

Masterhit Recordings / 30 June 2006 

 

   Άντυ θεέ, πάρε την ΠΑΕ! Τι να πεις για τον Andy LaPlegua, που έχει αποφασίσει να σηκώσει το ΕΒΜ και τα παρακλάδια του στους ώμους του, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς; Το γεγονός ότι τη στιγμή που γράφεται αυτή η κριτική έχει 4 (!) κυκλοφορίες στο τοπ-10 των πωλήσεων του mailorder της Metropolis Records (κραταιά εταιρεία στο χώρο στις ΗΠΑ, ειδικά στη διανομή) νομίζω τα λέει όλα.
   Και να' μαστε εδώ με το τελευταίο του παιδί, την πιο «εμπορική» του περσόνα, αυτή του dj Scandy. Η  ελαφρύτερη πλευρά του TBM, electro/techno, πείτε το όπως θέλετε. Ουσιαστικά κινείται στο λιγότερο σκληρό άκρο του ΤΒΜ (στο άλλο άκρο του οποίου βρίσκεται ένα ακόμη project του, οι Combichrist).

  Πολλές οι υποσχέσεις του Andy. Κατ' αρχήν ότι δένει την σκληρότητα του αμερικάνικου ήχου με την ευρωπαϊκή λεπτότητα. Χμ, αν εξαιρέσουμε το acid synth του just human, και λιγότερο του me so horny, δεν είδα κάποιο άλλο χαρακτηριστικό του αμερικάνικου ήχου. Η σκληρότητα είναι πιο «γερμανική»: σκληρό, δυνατό ebm beat, μακριά από τη μίνιμαλ μόδα ενώ κάπου ανάμεσα βρίσκεται το αρκετά βρώμικο electro μπάσο. Η «ευρωπαϊκή» λεπτότητα εμφανής: μελωδικό όσο τα μελωδικότερα electro/techno άλμπουμ, οι μελωδίες και η ενορχήστρωση εξελίσσονται γλυκά, το groove κουνάει το σώμα σου όμορφα συνεχώς.
  Η δεύτερη υπόσχεση του Άντυ είναι ότι θα μας προσφέρει 13 τρόπους να αυνανισθούμε. Και ξεκινάει με έναν έρωτα για μια μηχανή. Εξαιρετική electro-clash με γυναικεία φωνητικά, αλλά το beat βρώμικο και σχετικά σκληρό. Η ταχύτητα εκεί που την έχουμε συνηθίσει: στα 130 bpm. Η συνέχεια (αυνανισμός με puppies?) δίνει το στίγμα: ο ήχος απομακρύνεται από την electro-clash, και έχουμε πολλά κομμάτια πολύ εύκολο να μιξαριστούν (χάνετε πολλά αν δεν τα έχετε ακούσει ποτέ σε ένα αξιοπρεπώς μιξαρισμένο σετ)
   Μετά από μια μικρή κοιλιά, τα γυναικεία φωνητικά επανέρχονται στο u n me και μια διάθεση για πάρτυ με πλημμυρίζει (πάλι πάρτι; ;-) - πριν 8 μέρες κάναμε!). Και το σχετικά σκληρό συνθ του υπέροχου me so horny μπλέκεται με ένα vnv/mig 29-like synth που σε απογειώνει. Αν και η drumline είναι ήπια breaks και το ebm-kick έχει εξαφανιστεί (ο ρυθμός δίνεται από μπάσο + snare), το κομμάτι μένει χαραγμένο στη μνήμη σου. Έτσι εύκολα συγχωρείς αμέσως μετά τον κλασσικό (αν και τόσο ταιριαστό στο θέμα) αυνανισμό των dj του να γράψουν ένα κομμάτι για να δοκιμάσουν τα μπάσα (woofer excursion test) και το σκληρό σφυροκόπημα του σιδερένιου πίτμπουλ σε ξανακάνει να χοροπηδάς μέσα σε λίγα λεπτά - μια μελωδία που νομίζω ότι θα σιγοτραγουδώ πριν κοιμηθώ. Το άλμπουμ τελειώνει με μια όχι ιδιαίτερα electro στιγμή: το ήρεμο down, αφού μεσολαβήσουν αρκετά όμορφα κομμάτια.

 Η γεύση που μου αφήνει, και μετά από σκληρές συγκρίσεις με άλλα παρόμοια άλμπουμ (Vitalic-OK Cowboy το πλησιέστερο στο στυλ του Scandy, λίγο ελαφρύτερο το άλμπουμ των Zombie Nation και σαφώς βαρύτερο και λιγότερο μελωδικό το άλμπουμ του Fixmer), είναι ότι ο Scandy μπαίνει σε έναν χώρο όπου υπάρχουν ήδη αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες και καταφέρνει να οριοθετήσει τον ήχο του.
   Επίσης, μας δίνει μερικά εξαιρετικά κομμάτια, και, το κυριότερο, πετυχαίνει κάτι που σχεδόν κανένα άλλο συγκρότημα στο χώρο δεν πετυχαίνει: κάθε κομμάτι στο άλμπουμ, ακόμα και τα πιο αδύναμα (woofer excursion test) κρατάει ένα επίπεδο και ένα χαρακτήρα, το άλμπουμ διατηρεί ένα concept και γενικά σου δίνει την εντύπωση ότι πραγματικά ακούς ένα άλμπουμ και όχι ό,τι έφτιαξε ο Άντυ τα 2 τελευταία χρόνια παίζοντας. Φυσικά, αν περιμένετε πολλούς πειραματισμούς ή βαθιά νοήματα, είστε σε λάθος είδος. Αυτό που (ελπίζω ότι θα) κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα techno/electro άλμπουμ που αξίζει τα λεφτά του και είναι σαφώς στα καλύτερα του είδους του, για φέτος και όχι μόνο.

 

Rating: 7,5 / 10
Tec-goblin

 

comments & discussion 

• Read more about Scandy - 13 Ways To Masturbate