Deine Lakaien - συνέντευξη με τον Alexander Veljanov!

Ναι, ξέρω... Όταν είπαμε ότι θα κάνουμε μερικές ερωτήσεις στον Alexander Veljanov οι περισσότεροι γνωστοί μου έλεγαν ατάκες τύπου «ρώτα τον αν ξέρει κατά που πέφτει η Μακεδονία κι αν είναι μακρινός ξάδελφος του άλλου Αλέξανδρου, του Μέγα...». Βλέπετε το προσωπικό του album "Porta Macedonia" μας τσίγκλισε λιγάκι και θύμωσε ακόμα και μερικούς fans των Deine Lakaien. Οι πιο ενοχλημένοι το έριξαν στον προσωπικό χλευασμό : «για μάθε τι ζώο κρύβει στα μαλλιά του...». Εντάξει, λίγη πλακίτσα κακό δε κάνει και συμφωνώ ότι το timing του προσωπικού του album είναι κάπως ύποπτο, αλλά οι Deine Lakaien είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, για αρκετούς από εμάς ιδιαίτερα αγαπητή, από 2 πραγματικά εμπνευσμένους μουσικούς στον χώρο τους και με μισή ντουζίνα εξαιρετικούς δίσκους. Το Σάββατο θα τους δούμε για άλλη μια φορά στο Gagarin, έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας, η παρακάτω συνέντευξη αφορά τους Deine Lakaien και ναι, τον ρωτήσαμε διακριτικά και για τη Μακεδονία και για το μνημειώδες πλέον χτένισμά του. Εξίσου διακριτικά μας απάντησε...

 

Πέρασαν 24 χρόνια από το μακρινό 1985 που ξεκινήσατε. Από τότε κυκλοφορήσατε πολλά άλμπουμ σαν Deine Lakaien αλλά και για τα δικά σου projects. Όλο αυτό το διάστημα εξελίχθηκατε πειραματιζόμενοι σε διάφορους χώρους. Πιστεύεις ότι έχετε φτάσει στην κορύφωση της εξέλιξης σας ή υπάρχουν πάντα περισσότερα πράγματα να εξερευνήσεις; 

A. Veljanov : Πολλά χρόνια (έχουν περάσει) και πολλές και διαφορετικές απόψεις (έχουν υπάρξει) για αυτή την ερώτηση. Θα έλεγα ότι για ένα καλλιτέχνη το σημαντικό είναι να κινείται, να μην μένει στάσιμος, να πειραματίζεται τόσο με τις ικανότητες του όσο και με τις ικανότητες των συνεργατών του, αν υπάρχουν.

 

Οι Deine Lakaien πάντα κατάφερναν να συνδυάζουν τους ηλεκτρονικούς και τους κλασσικούς ήχους με μεγάλη επιτυχία. Πιστεύεις ότι αυτό υπήρξε πάντα το ουσιώδες στοιχείο της δουλειάς σας που οδήγησε τελικά στις ορχηστικές ηχογραφήσεις του «20 Years Of Electronic Avantgarde»;

A. Veljanov : Είναι μια από τις διαφορετικές δυνατότητες που είχαμε για να παρουσιάσουμε τις συνθέσεις και τους στίχους μας. Οι άλλες διαφορετικές εκδοχές ήταν αυτές χωρίς την ορχήστρα, σαν ντουέτο ή με τους μουσικούς της μπάντας, αυτές του στούντιο... τελικά η κάθε διαφορετική παρουσίαση οφείλει να αναδείξει την ποιότητα των κομματιών. Ελπίζω πως καταφέρνουμε  να ακουγόμαστε πειστικοί όσο συχνότερα γίνεται.

Τι σημαίνει για σένα το «avant-garde»;

A. Veljanov : Τίποτα. Είναι απλά μια «ταμπέλα» όπως όλες οι άλλες ταμπέλες στη μουσική ή την τέχνη. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις τον χρόνο αλλά αν θες να δοκιμάσεις... γιατί όχι.

 

Αναπολώντας τις εποχές του «Dark Star», πίστευες τότε ότι θα γνώριζες την επιτυχία και ότι θα βρισκόσουν ακόμα και σήμερα στην ίδια μπάντα μετά από τόσα χρόνια;

A. Veljanov : Όχι. Όταν είσαι νέος ζεις την στιγμή και σε φοβίζει το να σκέφτεσαι για το μακρινό μέλλον . «20 χρόνια μετά...» μοιάζει σχεδόν με το να έχεις πεθάνει.

 Θυμάσαι γιατί επιλέξατε το Deine Lakaien για όνομα της μπάντας; Ήταν φόρος τιμής για τους Einsturzende Neubauten; Σας αρέσουν ακόμα;

A. Veljanov : Δεν ήταν κάτι τέτοιο για τους Einsturzende Neubauten, δεν μας έχουν επηρεάσει μουσικά. Μας άρεσε το νόημα ενός στίχου και αυτό μας έκανε να διαλέξουμε το όνομα. Ίσως όμως ακολουθήσαμε παρόμοιο δρόμο σαν συγκρότημα, διαφορετικό από την πλειονότητα (των συγκροτημάτων) στη μουσική.

 

Ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια των θαυμαστών σας είναι το «Love Me To The End». Όταν γραφόταν και το τραγουδούσες για πρώτη φορά αισθάνθηκες ότι αυτό το τραγούδι θα είχε τέτοιο συναισθηματικό αντίκτυπο στους ανθρώπους; Αισθάνεσαι  ακόμα συναισθηματικά εμπλεγμένος με το κομμάτι;

A. Veljanov : Όχι, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα το ότι ειδικά αυτό το τραγούδι είχε τόση επιτυχία. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το παρουσιάσαμε με τόσες διαφορετικές εκδοχές στις ζωντανές εμφανίσεις ώστε ακόμη και σήμερα να μη βαριέμαι να το τραγουδώ.

 

Σαν καλλιτέχνης αντλείς έμπνευση από όσα σε περιβάλλουν. Σαν γερμανικό συγκρότημα αισθάνεσαι πως έχετε υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο τύπο ήχου από την χώρα σας;

A. Veljanov : Δεν πιστεύω ότι είμαστε μια τυπική γερμανική μπάντα. Φυσικά υπάρχουν μέσα μας στοιχεία από την γερμανική μουσική και την παράδοση της τέχνης αλλά φαντάζομαι πως οι μακεδονικές μου ρίζες επηρεάζουν κι αυτές την όλη εικόνα του μουσικού μας κόσμου.

 

Έχεις ζήσει στο Βερολίνο. Μια πόλη με ισχυρές ιστορικές και πολιτιστικές δονήσεις. Τι σημαίνει για σένα το Βερολίνο; Πιστεύεις ότι μετά την ένωση (του ανατολικού με το δυτικό) εξελίσσεται με άσχημο τρόπο, χάνει τον χαρακτήρα του σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια;

A. Veljanov : Μπορώ να μιλήσω μόνο για το δυτικό Βερολίνο μιας και εκεί έζησα πριν να πέσει το Τείχος. Δεν ξέρω πως ήταν η ζωή στην ανατολική πλευρά εκείνη την εποχή. Έχω αρκετούς συναδέλφους και φίλους που μου έχουν μιλήσει σχετικά οπότε έχω σχηματίσει μια εντύπωση. Φαντάζομαι πως το σημερινό Βερολίνο είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες και ζωντανές πόλεις στην Ευρώπη. Είναι επίσης χαλαρό και όχι ιδιαίτερα ακριβό σε σχέση με άλλες μητροπόλεις. Ελπίζω να παραμείνει έτσι.

 

Κυκλοφόρησες το τελευταίο προσωπικό σου άλμπουμ «Porta Macedonia» που μου άρεσε. Ο Ernst Horn έχει κι αυτός τα δικά του προσωπικά projects όλα αυτά τα χρόνια. Βρίσκεις ότι είναι δύσκολο να εργάζεσαι και να προωθείς τόσο την προσωπική σου δουλειά όσο και αυτής του συγκροτήματος; Πιστεύεις ότι η συνεργασία με άλλους ανθρώπους, ανανεώνει και το συγκρότημα ή όχι;

A. Veljanov : Ξέρω ότι πάντα στηρίζαμε τους Deine Lakaien μέσω της ελευθερίας μας να διατηρούμε και τα προσωπικά μας project. Αυτό έκανε το συγκρότημα να επιβιώσει μέσα στα τόσα χρόνια, το επηρέασε με θετικό τρόπο.

 

Το "Porta Macedonia"  έχει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα σαν τίτλος? Εχει να κάνει με την πολιτικη? Μήπως με τη κόντρα που έχει η Ελλάδα στο θέμα της ονομασίας της FYROM?

A. Veljanov : Με ενδιαφέρει ο πολιτισμός και μεγάλωσα με πολλές διαφορετικές απόψεις πάνω στον Ευρωπαικό πολιτισμό, ειδικά τον Γερμανικό, τον Νοτιο-ανατολικο, τον Βυζαντινό, τον Μακεδονικό, κτλ. Ηθελα να τα φέρω όλα αυτά κοντά και ονόμασα το album ως μια «Πόρτα» μεταξύ της δυτικής και ανατολικής Ρώμης, των 2 πλευρών της Ευρώπης. Ανοιγω αυτή την πόρτα για να ανακαλύψουν οι άνθρωποι πράγματα και από τις 2 μεριές, να έρθουν κοντά. Επί της ευκαιρίας, η διαμάχη για το όνομα είναι κατά τη γνώμη μου γελοία. Οι πολιτικοί του σήμερα πρέπει να σκεφτονται με τρόπο που να αρμόζει στον 21^ο αιώνα. Είμαστε όλοι υπέυθυνοι για μια ειρηνική ενωμένη Ευρώπη.

 

Στο video του "Nie Mehr" θα έλεγα ότι δείχνεις θυμωμένος, αηδιασμένος... Τι σε κάνει να θυμώνεις γενικά?

A. Veljanov : Το video είναι η ερμηνεία του τραγουδιού. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι ενός θυμωμένου άνδρα που αποφασίζει να βάλει τέλος σε μια θλιβερή σχέση. Γενικά θυμώνω όταν συναντω μισαλλοδοξία, στενόμυαλους ανθρώπους, βλακεία, ανθρώπους που εκεμταλεύονται την εξουσία τους, απληστία και διαφθορά.

Προσπαθώ να σκεφθώ κάποιον άλλον καλλιτέχνη που να είναι τόσο πιστός στο κούρεμά του όσο εσύ. Ο Robert Smith μου ήρθε στο μυαλό, αλλά ακόμα κι αυτός έκοψε μια φορά τη θρυλική αφάνα του... Εχεις σκεφθεί ποτέ να ξεφορτωθείς την αλογοουρά και το κρεπαρισμένο hairstyle?

A. Veljanov : Δεν είναι ότι δεν τα έχω αλλάξει καθόλου. Αν κοιτάξεις τις φωτογραφίες από τα τέλη των 80's και αρχές 90's θα το διαπιστώσεις... Αλλά η φύση θα επιλύσει αυτη την ερώτηση κάποια μέρα..

Ποιό είναι για σε΄να το καλύτερο album των Deine Lakaien?

A. Veljanov : Ελπίζω το επόμενο.

Αυτή η ερώτηση είναι κάπως παλιά.. Τι είναι το Winter Fish Testosterone που ονόμασε το τέταρτο album σας?

A. Veljanov : Είναι ο συνδυασμός 3 διαφορετικών τίτλων τραγουδιών του δίσκου, που αντιπροσωπεύουν τις 3 εντελώς διαφορετικές διαθέσεις του album.

 

Είχες πεί στο παρελθόν ότι δεν δημοσιεύετε τους στίχους των τραγουδιών σας στο site σας ώστε να προτρέψετε τους fans να αγοράσουν το κανονικό CD. Μερικούς μήνες μετά το April Skies υπήρχε σε file-sharing networks μαζί με όλο το booklet σε πολύ καλή ποιότητα. Εχετε αναθεωρήσει τις απόψεις σας για την αποδοτικότητα των διάφορων μεθόδων copy-protection? Υποστηρίζετε κινήσεις όπως αυτές που έκαναν οι Radiohead ή οι Nine Inch Nails για τις τελευταίες τους δουλειές?

A. Veljanov : Δεν βάλαμε ποτέ copy-protection σε κανένα album εκτός από το April Skies, αλλά σε αυτή τη περίπτωση η EMI δε μας έδωσε καμία ευκαιρία να το αποφύγουμε. Σήμερα όμως όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν καταλάβει ότι αυτός δεν ήταν ο σωστός τρόπος να καταπολεμήσουν την πειρατεία. Ολόκληρη η μουσική βιομηχανία θα αλλάζει όλο και περισσότερο στο μέλλον. Θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι για την μουσική και τους μουσικούς γενικότερα. Προσωπικά, μου αρέσει η ιδέα με τα συγκροτήματα που έχουν τη δύναμη να δείχνουν έμπρακτα ότι δεν δέχονται τις τακτικές των δισκογραφικών εταιρειών.

 

Τι ακούς αυτές τις μέρες? Καμιά καλή νέα μπάντα που σου τράβηξε την προσοχή?

A. Veljanov : Μάλλον πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν έχω ανακαλύψει κάτι ιδιαίτερο τελευταια...

Υπάρχουν σχέδια για καινούριο Deine Lakaien album? Κι αν ναι, υπάρχει κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση? Να περιμένουμε κάτι διαφορετικό?

A. Veljanov : Ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει για τις λεπτομέρειες σχετικά με το νέο δίσκο. Αλλά, εκτός κι αν  βαρεθούμε οι ίδιοι, ελπίζω πως δεν θα ενοχλήσουμε το κοινό μας με το επερχόμενο υλικό...

Αυτή θα είναι η τρίτη σας συναυλία στην Αθήνα. Ποιές οι εντυπώσεις σου από τις 2 προηγούμενες? Θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά όσον αφορά το setlist? Θα παίξετε καθόλου καινούρια τραγούδια?

A. Veljanov : Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχαμε παίξει ακριβώς την τελευταία φορά, αλλά μάλλον ήταν το set για την τουρνέ του April Skies. Τώρα θα είναι μια συναυλία-αναδρομή και θα παίξουμε τραγούδια από όλα τα αλμπουμς και όλες τις περιόδους της ιστορίας των Deine Lakaien. Αν το κοινό είναι τόσο θετικό και ενθουσιώδες όσο τη προηγούμενη φορά, σίγουρα θα περάσουμε μια φανταστική βραδυά.

• Read more about Deine Lakaien - συνέντευξη με τον Alexander Veljanov!

Addicted to IAMX : αποκλειστική συνέντευξη!

The Kingdom of Welcome Addiction!"Κάτι σαν τον κόσμο του Disney, αλλά με lipstick, κυνισμό και ευφυία..." Ο Chris Corner μιλάει στο Postwave.gr για το ολοκαίνουριο album των IAMX!
Πέρασαν περίπου 10 μήνες από την προηγούμενη φορά που ο Crhris Corner μας είχε μιλήσει διεξοδικά για τους IAMX σε μια πραγματικά τρομερά ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούριο του άλμπουμ με τίτλο "Kingdom Of Welcome Addiction", που θα ακούσουμε και ζωντανά για πρώτη φορά στη  συναυλία τους στο Gagarin την Κυριακή. Τον δίσκο δεν τον έχουμε ακούσει, οπότε πολλές ερωτήσεις θα ήταν άσκοπες. Προτιμήσαμε να τον αφήσουμε να μιλήσει μόνος του, για κάθε νέο του τραγούδι ξεχωριστά. Από που εμπνεύστηκε, τι διαπραγματεύεται, πως το ηχογράφησε... Μια πρώτη γεύση του νεου δίσκου των ΙΑΜΧ, μέσα από οσα σκεφτεται ο ίδιος ο δημιουργός του! Βέβαια τον ρωτήσαμε και για τους κακούς εθισμούς του...

 

 

Που βρίσκεται και τι είναι το Βασίλειο του Ευπρόσδεκτου Εθισμού για τους ΙΑΜΧ?

Chris Corner: Βρίσκεται στο φιλήδονο και αγαπημένο μου Βερολίνο. Στην μήτρα των IAMX. Είναι ένας τόπος όπου οι πόνοι της κοινοτυπίας μπορούν ν' ανακουφιστούν. Κακίες, ανασφάλειες, ηλιθιότητες μπορούν να γιατρευτούν. Κάτι σαν τον κόσμο του Disney, αλλά με lipstick, κυνισμό και ευφυία.

Τι είδη εθισμών δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι για σένα?

Chris Corner: Καταστρεπτικοί εθισμοί. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό. Ο καθένας μας μπορεί να είναι το έκτρωμα κάποιου άλλου, κάθε θεραπεία μπορεί να είναι αρρώστεια για κάποιον άλλον. Τα σκληρά και «κακά» ναρκωτικά δεν μου πηγαίνουν πια. Δεν είμαι «κλειστός» σε οποιαδήποτε εμπειρία, αλλά η επανάληψη αρνητικών καταστάσεων είναι δολιχοδρομία, σε βγάζει από το θέμα σου. Η σοκολάτα και το κρασί είναι «διάολοι», αλλά αποδεκτοί και ευχάριστοι.

Θέλω να μας μιλήσεις αναλυτικά για το νέο σου δίσκο, θα μου άρεσε μια track-by-track προσέγγιση. Το ξεκινάμε?

Chris Corner: Πολύ ευχαρίστως!

Οk, από την αρχή λοιπόν:

1.Nature of Inviting

Chris Corner: Τα opening tracks είναι πάντα δύσκολα, γιατί πρέπει να εισάγουν τον ακροατή στον δίσκο. Μου αρέσει να βγάζω από τη μέση το «μαύρο πρόβατο» του άλμπουμ πρώτο. Η γοητεία που μου ασκεί η χαλαρότητα και ο συσχετισμός της με την αργή ηλεκτρονική funk ήταν η αιτία για αυτό το κομμάτι. Η μελωδία εχει κρατηθεί σχετικά πίσω, μια και σκόπευα να αφήσω τον ρυθμό να τραβήξει την προσοχή. Έβαλα ήχους κρουστών που συνήθως δεν ταιριάζουν μαζί και προσπάθησα να κάνω το «ταξίδι» στενόχωρο. Φωνητικά, πηγαίνω από σχεδόν μουρμουριστές χαμηλές μέχρι φαλτσέτο ψηλές και μετά σε ένα τεθλιμμένο αποσυνδεμένο ρεφραίν για να ξεμπροστιάσω το σχιζοφρενικό περιεχόμενο των στίχων. Σε αγαπώ, σε μισώ. Eγώ, ο εαυτός μου και ο mr.X

 

2. Kingdom Of Welcome Addiction

Chris Corner: Αισθάνομαι πως αυτό είναι και το πιο θαρραλέο, το πιο αφυπνιστικό τραγούδι του άλμπουμ. Με ένα «τσάκισμα» Ισπανικού φλαμένγκο για ξεκίνημα, ενώνω ξεσηκωτικές κιθάρες και πλήκτρα για να απεικονίσω μια μεγάλη πάλη. Έρχονται εικόνες στο μυαλό μου, ταυρομάχοι, βασιλιάδες, κορδωμένα, μελαχρινά, πλημμυρισμένα από ιδρώτα κορίτσια. Είναι ταυτόχρονα επιβλητικό και γεμάτο τρυφερότητα.

3. Tear Garden

Chris Corner: Τα τραγούδια πρέπει καμιά φορά να είναι συνδυασμός του απόλυτου κακού και της ειλικρινούς ελαφρότητας. Αισθάνομαι ότι με την πρώτη εντύπωση είναι ένα πολύ γλυκό και προσιτό κομμάτι. Σκέφτηκα να βάλω ένα ζωηρό και βαρύ παιδιάστικο drum track μαζί με ένα "water-falling" θέμα πιάνουΚατόπιν να στρέψω τον ήχο με μια περισσότερο ambient κατεύθυνση. Φωνητικά που γίνονται έγχορδα, το  delay του πιάνου μεταμορφώνεται σε distortion μπάσου.

Οι στίχοι είναι τόσο συναισθηματικοί, βίαιοι και ταυτόχρονα πνευματώδεις. Εξελίχθηκε σε ένα εξαιρετικά παραστατικό τραγούδι, κάτι που είναι παράξενο γιατί όταν γράφτηκε στην ακουστική κιθάρα, ξεκίνησε σαν κάτι πολύ απλό. Οι άνθρωποι πρέπει να κοπιάζουν για τη μουσική. Δεν ενδιαφέρομαι να το κάνω εύκολο ή στιγμιαίο. Με τον κόπο έρχεται η επιβράβευση και η μακροβιότητα. Αυτό (το κομμάτι) είναι ένα καλό παράδειγμα των παραπάνω.

4. My Secret Friend (featuring Imogen Heap)

Chris Corner: Αυτό το έγραψα πολύ πρόσφατα,  όταν τελείωνα το άλμπουμ. Έγινε μετά από σκέψη. Ήθελα πάντα να κάνω ένα ντουέτο και επιτέλους βρήκα ένα κομμάτι που το χρειαζόταν. Η Imogen είναι φίλη και με κάποιο τρόπο την σκέφτηκα όταν έγραψα το στίχο για την πρώτη στροφή. Φαντασιώθηκα μια σχέση βασισμένη σε ένα ψυχωτικό παιχνίδι του μυαλού, έναν αδερφό και μια αδερφή. Παίζουν μεταξύ τους, έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο και βλάπτουν ο ένας τον άλλο. Εστειλα μια πρόχειρη version στην Imogen  και πρόσθεσε τη δεύτερη στροφή και υπέροχα δεύτερα φωνητικά. Η διάταξη και ακολουθία των ακόρντων είναι πολύ απλή, κι έτσι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι στις ερμηνείες και φυσικά στην βρώμικη μπασογραμμή.

5. An I For An I

Chris Corner: Αυτό εδώ είναι μια πρόκληση. Πιστεύω πως προβάλει μια υποσυνείδητη πολιτική πλευρά των IAMX.  Κατά κύριο λόγο πανικοβάλλομαι από ότι βλέπω στον κόσμο ή από ότι εξαναγκάζομαι να δω από αδαής, υποκινούμενους από το χρήμα,  αισχρούς ανθρώπους. Το συναντώ παντού, καθημερινά μπροστά μου. Αυτό το δυσλειτουργικό ηλεκτρονικό πείραμα είναι ο τρόπος μου να εστιάσω ή να απελευθερώσω των αρνητική μου ενέργεια, εξαρτάται πως θες να το δεις. Κιθάρες που γδέρνουν, λάθος νότες, σκληρά ντραμς. Αει γαμήσου και να πάει να γαμηθεί κι ο κόσμος. Εκδίκηση για τις πρόθυμες ψυχές και τα λευκά (αθώα) ψέματα.

6. I Am Terrified

Chris Corner: Μια ξεμπροστιαστική, αφελής, θεραπευτική μπαλάντα. Είναι η κοντινότερη επαφή μου με την απλότητα. Υπάρχει ένα στοιχείο «συνάντησης» ανάμεσα στον Phil Spector και τους Suicide σε αυτό.. Ξεκινά καλωσορίζοντας σε γλυκά και σταδιακά μετατρέπεται σε ένα ορχηστρικό θηρίο που ωρύεται. Όλα τα έγχορδα, τα πνευστά και «τα πραγματικά όργανα» ηχογραφήθηκαν εδώ στο Βερολίνο από ένα εμπνευσμένο συγκρότημα που ονομάζεται «The Unfall Orchestra». Ο προγραμματισμός των υπολοίπων έγινε ως συνήθως από εμένα.

7. Think Of England

Chris Corner: Το Βερολίνο μου επέτρεψε να επαναδομήσω τα πάντα μέσα και γύρω μου. Να κάνω ένα βήμα πίσω και να παρατηρήσω εμένα, τις αγάπες μου, τις ανησυχίες μου, την παραζάλη μου. Η ελευθερία του Βερολίνου έδωσε πνοή στη δουλειά μου. Μια σιγουριά και μια γενναία ειλικρίνεια που φοβόμουν να εξερευνήσω στο Λονδίνο. Με κάνει να αδιαφορώ για το ποιος μπορεί να εγκρίνει ότι κάνω, πόσα χρήματα μπορώ να βγάλω κι είναι ειρωνικό γιατί τα καταφέρνω συγκριτικά καλύτερα τώρα πια στην Αγγλία με αυτό το project παρά όταν ζούσα εκεί. Εκείνη η χώρα με δημιούργησε και με διέλυσε. Το Βερολίνο βοήθησε να επουλώσω μέρος της καταστροφής. Πάντα θα αγαπάω το παλιό μου σπίτι αλλά πρέπει να το αποδομήσω, να το δαιμονοποιήσω και να το κάψω συθέμελα μέσα στο κεφάλι μου πριν να μπορέσω να αισθανθώ και πάλι θετικά για αυτό. Αυτό το κομμάτι περιγράφει το ταξίδι  για το οποίο ξεκίνησα, με μια ασυνήθιστα παραδοσιακή, ροκ  ενορχήστρωση. Γίνεται κι ένα μικρό παιχνίδι με τις λέξεις. Googlήστε το και δείτε που θα σας βγάλει.

8. Τhe Stupid The Proud

Chris Corner: Κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου, το μυαλό μου ζούσε δηλητηριώδεις εκρήξεις κατά της οργανωμένης θρησκείας.  Στιχουργικά αυτό σας δίνει μια γεύση (των σκέψεων). Σε ότι έχει να κάνει με τον ήχο, ένοιωσα πως έπρεπε να παρουσιάσω ένα κομμάτι ξεγυμνωμένο, όπως γράφτηκε. Αντλώ μεγάλη ικανοποίηση από την παραγωγή και την δημιουργία ήχων, αλλά αισθάνθηκα πως αυτό θα πρέπει να γίνει ένα τραγούδι με μια ακουστική κιθάρα. Ένα είδος υπερευαίσθητου, νευρωτικού κομματιού σαν αυτά του Johnny Cash. Υπνωτικό και αδυσώπητο. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου, γιατί καμιά φορά κουράζομαι να ακούω δυνατά ταμπούρα και παραμόρφωση.

9. You Can Be Happy

Chris Corner: Χρησιμοποίησα την Unfall Orchestra και σε αυτό. Ηθελα να δημιουργήσω μια αέρινη και εύκαμπτη μελωδική γραμμή στα έγχορδα και να τη μιξάρω με χαμηλά γυναικεία φωνητικά.Η φωνή είναι της Janine από την μπάντα.  Λέει, «It's a cruel world for small things but with lies and luxuries, in the in-between, you can be happy». Ξέρω πως η μητέρα μου με έκανε πολύ σπλαγχνικό απέναντι στη δυστυχία των άλλων. Καμιά φορά παρασύρομαι έχοντας την αίσθηση πως αντιλαμβάνομαι αυτό που νοιώθουν οι άλλοι. Ειδικά τους αδύναμους και τους απελπισμένους. Πάντα βρίσκεται σε εξέλιξη μια εσωτερική πάλη να το υπερνικήσω αυτό και να «κατακτήσω» την ευτυχία. Ίσως αυτό να ήταν μια επωδή αυτοσυγκέντρωσης για τον εαυτό μου. Συχνά χρειάζεται να ξυπνήσω. Το έφτιαξα επί τούτοις γλυκόπικρο και αισιόδοξο για να μου το θυμίζει. 

10. The Great Shipwreck Of Life

Chris Corner: Νομίζω πως ο τίτλος τα λέει όλα. Άντλησα έμπνευση από τον Φελίνι. Θαυμάζω την εξοργιστικά όμορφη ακριβολογία του. Ο αξεπέραστος, δραματικός, δημιουργός κωμωδιών.  Που παρουσιάζει τα πάνω και τα κάτω της ζωής σε όλες της τις αποχρώσεις, την δόξα και τον τρόμο. Έγραψα την μελωδία με όλα αυτά στο μυαλό. Εξελίσεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια ακατάπαυστη Μπότα (bass drum). Έγραψα το κουπλέ πριν 3 χρόνια  και το ρεφρέν πριν 3 βδομάδες. Δεν μπορούσα να το κάνω να δουλέψει. Απλοποίησα το όραμα μου και προσπάθησα να γράψω για κάτι με το οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί ο καθένας. Την αποτυχία.

11. Running

Chris Corner: Κάθε άλμπουμ είναι ένα στιγμιότυπο μια μικρής χρονικής περιόδου. Λίγες γραμμές σε ένα ημερολόγιο. Η δημιουργία είναι σαν ένας ωρολογιακός μηχανισμός, περιστρέφεται σαν φύλακας που κρατά μαστίγιο αλλά δεν ολοκληρώνει την περιστροφή του. Το να βάλεις την δημιουργία σου σε ένα cd είναι μόνο η αρχή της διαδικασίας. Πάντα νοιώθω σαν να κυνηγάω την ουρά μου. Σαν να το σκάω από ανείπωτα πράγματα και να τα κυνηγάω ταυτόχρονα.  Παρά το ότι είμαι αθεϊστής, πάντα αγαπούσα τους ύμνους. Δεν μ' αρέσει αυτό που κατάντησαν τα Χριστούγεννα αλλά μ' αρέσουν τα κάλαντα. Έκλεισα το άλμπουμ με έναν ύμνο αφιερωμένο σε μένα, το ποντίκι στον τροχό του.  Μια ηλεκτρονική λούπα οδηγεί το τραγούδι και κάτω από τους ήχους ενός θεσπέσιου εκκλησιαστικού οργάνου προειδoποιεί: Έπεται συνέχεια!

 

Συνέντευξη: Κώστας Μπρέλλας
  Μετάφραση: Λ.Οικονόμου - Κ. Μπρέλλας

IAMX official

 

• Read more about Addicted to IAMX : αποκλειστική συνέντευξη!

Electric Litany - συνέντευξη!

‘Ένας Λονδρέζος, ένας Τεξανός και ένας Κερκυραίος μπαίνουν σε ένα στούντιο και αρχίζουν να παίζουν μουσική... ( Όχι, όχι. Είναι σαν ανέκδοτο.)
Με τους Electric Litany ήταν έρωτας με την πρώτη νότα. Η σχέση μας διατηρείται έντονη μέχρι σήμερα με ιδαίτερη προτίμηση στη νύχτα, ή στο ξημέρωμα με το "Dunes", ή όποτε χρειάζομαι μια καταιγίδα και μετά μια ηρεμία με το "Luck"... (Ούτε ερωτική εξομολόγηση να έκανα.)
Οι Electric Litany, μια νέα μπάντα από το Λονδίνο, θα ανέβει για πρώτη φορά σε Αθηναϊκή σκηνή την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, ανοίγοντας τη συναυλία των iLiKETRAiNS στο Gagarin 205... (Πιο δελτίο τύπου δε γίνεται.)
Η αλήθεια είναι η εξής: από τη στιγμή που τους γνωρίσαμε οι περισσότεροι εδώ, μέσα από το Audiobook 3, οι Electric Litany έκαναν (θετικότατη) εντύπωση για το ταλέντο και το πάθος που έδειχναν τα όσα δείγματα της μουσικής τους. Τα 3 μέλη του συγκροτήματος Αλέξανδρος (πιάνο, κιθάρες, τσέλο, φωνητικά), Richard (τύμπανα, programming) και Duane (μπάσο, electronics) διαθέτουν και ίσες δόσεις ευγένειας, σοβαρότητας , χιούμορ και αυτοσαρκασμού (respect) μιλώντας για τη μουσική που παίζουν και αυτή που αγαπούν, για ποίηση, κέικ και ξυραφάκια, για εικόνες και μνήμες, το Ρίτσο και τη Βασίλισσα, τα ΙΚΕΑ και το rock και απαντώντας σε λίγες προσυναυλιακές ερωτήσεις:

 

•  Αν το κοιτάξουμε βαθιά και λίγο αναδρομικά το θέμα ο θρύλος (όσον αφορά τον Αλέξανδρο κατ' αρχήν) έχει ως εξής: Κέρκυρα - Αθήνα - Λονδίνο, Dead Eyes Of Youth -( Those With Angelic Faces )- Electric Litany. Η ιστορία πάνω κάτω λέγεται από τα βιογραφικά αλλά τι συνέβη και οδήγησε σε μία νέα ουσιαστικά μπάντα?

(Αλέξανδρος): Η ιστορία πολύ συνοπτικά.. Μετά το δίσκο με τους Dead Eyes of Youth όπου μείναμε για 1 χρόνο Ελλάδα, ξαναγυρίζουμε Λονδίνο όπου και ολοκληρώνονται και οι κουβέντες για κυκλοφορία του δίσκου εκεί και για ηχογράφηση του 2ου. Και ενώ όλα κινούνται υπέροχα, η μπάντα διαλύεται ως δια μαγείας…για λογούς κυρίως νόστου για τα πάτρια εδάφη και την μητέρα Ελλάδα…Έτσι ως ένας μοντέρνος Ξανθόπουλος μένω Λονδίνο 1 χρόνο δίχως σπίτι, λεφτά και πάνω απ’ όλα δίχως μπάντα και όλα αυτά ψάχνοντας να ξαναφτιάξω μπάντα. Εν τέλει φτιάχνονται επιτέλους οι Electric Litany..

 

 

•  Ποιες είναι οι βασικές επιρροές των 3 μελών της μπάντας και πως αυτές εκφράζονται και μεταφέρονται στον ήχο της μπάντας? 

(Duane): Εγώ, λόγω ατμόσφαιρας πάντα ήμουν προς τους Joy Division, Smiths, early Cure, Hanoi Rocks. Ακούγεται ή δεν ακούγεται στον ήχο μου?

(Rich): Οι Radiohead είναι μάλλον η αγαπημένη μου μπάντα, η Οξφόρδη δεν ήταν και πολύ μακριά μου. Όσον αφορά το παίξιμο, η λογική μου λέει όσο λιγότερα τόσο καλύτερα.

(Αλέξ.): Μιλώντας για αγαπημένες μπάντες, οι πρώτες που μου έρχονται πάντα στο μυαλό είναι Sound, Cure, Joy Division, Black Heart Procession. Από Ελλάδα Τρύπες, Χατζιδάκις, Βαμβακάρης, όπως επίσης οι πολύ μεγάλοι Κόρε Υδρο. Τώρα επιρροές υπάρχουν και εκτός από τα της ροκ, παραδοσιακές μουσικές της  Ανατολής, πολλά Κρητικά (και αυτά ανατολή είναι).

 

 

•  Η μελαγχολία σας είναι ιδιαίτερη. Από πού πηγάζει? Τον ουρανό της Αγγλίας (που έχει άμεση ανάγκη από βομβαρδισμό με Prozac), μία υποσυνείδητη ίσως νοσταλγία για την πατρίδα, την καταθλιπτική ανθρώπινη φύση, fuckin love 'n stuff?

(Rich): Οι κάτοικοι της Αγγλίας είναι υπερβολικά μελαγχολικοί, μάλλον λυπημένοι, και το κρύβουν στην ρουτίνα και μέσα από καταλόγους ΙΚΕΑ. Για να γλιτώσω από όλα αυτά παίζω μουσική. Τώρα αν θες σύμφωνα με τον καιρό, το love & stuff κτλ, ναι είμαι μελαγχολικός και εγώ…

 

 

•  Ανάλογες εικόνες παρουσιάζονται στα video και τις φωτογραφίες. Βασικότερες οπτικές καταβολές?

(Αλέξ.): Έχουμε την τύχη να είμαστε αισθητικά πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, και ας μην συμφωνούμε πάντα. Εγώ από παιδί αυτό που θυμάμαι είναι οι θάλασσες και ελιές της Κέρκυρας, ο Duane τα ράντσα και τις ερήμους του Texas και ο Rich τις πεδιάδες και τα χωριουδάκια της Κορνουάλλης. Ότι είναι όμορφο, μελαγχολικό το έχουμε κοντά μας, χωρίς να είναι απαραίτητα λυπημένο.

 

 

•  Η εισαγωγή του "Tear" με τον Ρίτσο και τη φεγγαρόλουστη σονάτα του είναι πανέμορφη και πανέξυπνη. Πως συνδυάσατε το συγκεκριμένο ποίημα με το τραγούδι σας? Το rough version του Tear δηλώνει πως το τραγούδι ήρθε πρώτα.

(Αλέξ.): Όλως τυχαίως μάλλον, το κομμάτι υπήρχε. Θυμάμαι άραζα τα βράδια στο στούντιο μας και άκουγα ποιήματα σε κασσέτες από ένα φίλο. Το ποίημα το ήξερα μα δεν γνώριζα πως υπήρχε ήχος από αυτό. Ελπίζω απλά να μην μας κυνηγήσουν με τα δικαιώματα… :-)

 

 

•  Μήπως θα μπορούσατε να κάνετε το ίδιο με το κλασικό «Σ' αγαπάω, μ' ακούς;» του Ελύτη ή το «Πήραμε τη ζωή μας λάθος» του Σεφέρη. Ευχαριστώ.

(Αλέξ.): Σαν ιδέα πάντα ήταν στο μυαλό μου να ηχογραφήσω κάτι γέρους από το χωριό μου να διαβάζουν ποιήματα του 1900 και μετά (τα ωραία), με “μαύρη” μουσική… Μπορεί βέβαια να παρά-ειναι σπαρακτικό ακόμη και για εμάς.

 

 

•  Τελευταία ερώτηση για ποιητικό απόσπασμα, αλλά αναρωτιέμαι πως το αντιμετωπίζει κάποιος άγγλος για παράδειγμα?

(Rich): Έβαλα να μου μεταφράσουν όλη την συλλογή και έτσι καταλαβαίνω τι γίνεται, τώρα οι υπόλοιποι…..??

(Duane): ...Είναι αλαμπουρνέζικα, δεν καταλαβαίνουν τίποτε.

•  Σαν μια νέα μπάντα στο ξεκίνημα της, τι πιστεύετε πως σας επιφυλάσσει το μέλλον? Ποια πλατφόρμα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα κατά τη γνώμη σας? Η κλασσική δισκογραφική, μία ομπρέλα σαν αυτή της ΜΜΜ των Piano Magic, downloading με ή χωρίς αντάλλαγμα, "merchandise and intimacy"?

(Rich): Είναι αρκετό για εμάς να μπορεί ο κόσμος να έχει πρόσβαση, να υπάρχει η διανομή στην μουσική, τώρα ο τρόπος μικρό ρόλο παίζει. (όχι βέβαια στα πλαίσια ξεπουλήματος)

(Αλέξ.): Η αρχική στάση είναι να είμαστε μακριά από τη φτήνια και το να πουλάς το τομάρι σου. Αυτό συνεπάγεται βέβαια ότι αυτόματα σέβεσαι αυτόν που θέλει να σε ακούσει και δεν περνιέσαι για σταρ, μοναδικός και καλαμπουρτζής. Ιδανικά για εμάς ας βγει μια κόπια από τον δίσκο και ας τον αντιγράψουν οι υπόλοιποι, ή ας κάνουν ότι θέλουν.. Βέβαια, όμορφο πάντα είναι ένα cd-βινυλιο με το πακετάκι του και τα χρώματα του, το προτιμάμε γιατί είναι μέρος της μουσικής, αλλά τι θα κάνει και αυτός που δεν του περισσεύουν να αγοράζει cd, ας το αντιγράψει, ας το κλέψει... μην ανησυχείτε, δεν θα λείψει σε κανέναν.

 
 

•  Μούσι-μουστάκι, concept ή lazy coziness?

(Αλεξ, Rich): Τα ξυραφάκια στο Λονδίνο τα φορολογεί η Βασίλισσα  με διπλάσιο φόρο για να μαζέψει τα λεφτά από τους Έλληνες-Τούρκους-Αραβες που τα χρειάζονται περισσότερο. Λέγεται εξαναγκαστική εξωτερική πολιτική, είναι πανέξυπνη η βασίλισσα μας, και ομορφούλα... Έτσι κι εμείς εξ’ ανάγκης δεν ξυριζόμαστε.

 

 

•  Όταν σας ακούω έρχεται στο μυαλό μου για κάποιο λόγο το κλασικό βικτωριανό ρητό του γάμου «Something old, something new, something borrowed, something blue and a silver sixpence in her shoe» για τη μουσική σας. Δεν θα πω πως μεταφράζεται αυτό για μένα, αντίθετα θα ήθελα να το μεταφράσετε εσείς.

(Αλέξ.): Ανησυχούμε όταν κάποιος φτάνει σε γαμήλιες προεκτάσεις ακούγοντάς μας.

(Rich):  Λόγω νοήματος το ρητό του γάμου είναι πολύ αισιόδοξο για εμάς, και όλες οι συνήθεις ευχές δεν μας ταιριάζουν και τόσο. Οι ονομασίες ευχετήριες μπάντες ή αισιόδοξες μπάντες είναι λίγο περίεργες. Πάντως είμαι πολύ περίεργος να μου πεις για το συσχετισμό σου.

 

 

•  Υπάρχουν αρκετά κρυπτικά πράγματα (ηθελημένα φαντάζομαι) στους στίχους. Very psalm like. I would appreciate any insight. Ας ξεκινήσουμε από το «all the birds know but don’t say when the song fails to hold me» για παράδειγμα.

(Αλέξ.): Όσον αφορά τους στίχους είναι όλοι κλεμμένοι από διαφημίσεις απορρυπαντικών και κέικ.  Εκτός αυτού λοιπόν, το ότι είναι κρυπτικοί όπως λες μάλλον βολεύει στην πυκνότητα. Ο καθένας σίγουρα γράφει με τον τρόπο του και δεν υπάρχει κάτι πιο σωστό από κάτι άλλο, είναι όλοι οι τρόποι σωστοί και λάθος αν θες. Οι στίχοι μας σίγουρα δεν είναι προφανείς και επεξηγηματικοί. Η αλληγορία, ο συμβολισμός και τα νοήματα είναι συναρπαστικά πράγματα, μπορεί να σημαίνουν για τον καθένα που θα διαβάσει κάτι από αυτόν, και συνήθως ξεκλειδώνουν τους ανθρώπους με έναν πιο έντονο τρόπο. “all the birds know but don’t say...”   Όταν ξυπνάς ένα πρωί  και τα πουλιά τραγουδούν έξω, μακάρι να ήξερες πως ότι λένε είναι μόνο για εσένα, μα εσύ δεν το ξέρεις και αυτά δεν μπορούν να σου πουν.

 
 

•  Μελλοντικά σχέδια?  Πότε θα έχετε έτοιμο το album σας? Υπάρχει τίτλος?

(Duane): Σχέδια… ένα μικρό τουρ στην Ευρώπη μετά τα Χριστούγεννα, και οπωσδήποτε να μπούμε στούντιο για τον δίσκο.

(Αλέξ.): Πιθανά ονόματα δίσκου δυο:    * Our Queen Elisabeth,   * Romantic verses & the health benefits of smoking.

  
 

•  Την Κυριακή θα εμφανιστείτε στη σκηνή του Gagarin 205 μαζί με τους iLiKETRAiNS. Πως σας φαίνονται?

(Duane): Είναι η πρώτη μας επίσκεψη στην Αθήνα. Οι ILikeTrains είναι μια πολύ καλή μπάντα, και ακόμη περισσότερο διότι είναι μια νότα ελπίδας μέσα στην Αγγλική σκηνή που είναι πνιγμένη από 20ρηδες ροκάδες με στενά παντελόνια που φωνάζουν και τραγουδούν χωρίς κανένα απολύτως λόγο και σκοπό.

 

 

Κείμενο/Συνέντευξη: Μαρία Καραγκούνη

www.electriclitany.com

• Read more about Electric Litany - συνέντευξη!