Την Soap&Skin την είχα πλάσει στο μυαλό μου σαν ένα καχεκτικό πλάσμα, γερασμένο από τους αιώνες συμφοράς που είχαν περάσει σαν τυφώνες από πάνω του και αλυσοδεμένο από τον πόνο του στην γη της δυστυχίας. Ίσως παρασύρθηκα από τις ερμητικές απαντήσεις της στους δημοσιογράφους και την ερμήνευσα τόσο λανθασμένα, ίσως παρασύρθηκα και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που την παρουσίαζαν σαν ένα πρώην παιδί/νυν δεσποινίδα-θαύμα με αποτέλεσμα να έχω πολύ υψηλές προσδοκίες.

Κάποια στιγμή γύρισα και κοίταξα το φεγγάρι, να στέκεται χαμηλά, ανάμεσά μας, σιωπηλό, ακίνητο, απέναντι από την ύπαρξη της Lisa Gerrard. Είχε γίνει ένα με εμάς, με τα ανέκφραστα πρόσωπα και τα παγωμένα σώματα, εγκαταλελειμμένα  από την ψυχή τους, ανήμπορο πια να αντανακλά όλο αυτό το φως που ερχόταν από τη σκηνή. Μπορεί πάλι εκείνο να έμεινε στη θέση του, και να το φτάσαμε όλοι εμείς, σε μια στριμωγμένη συναστρία υπάκουη σε μια ανώτερη ουράνια δύναμη.

Οι Red Hot Chili Peppers ζωντανά στην Αθήνα ήταν ένα γεγονός που άργησε, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν και ως συνήθως δύο πράγματα είναι πιθανότερα σ' αυτές τις περιπτώσεις, είτε να τους απομυθοποιήσεις, είτε να τους θεοποιήσεις.

Ουφ. Μιλάμε για ζέστη και κούραση. Φαντάσου τώρα τέτοια μέρα τόσα άτομα φορτωμένα στον ώμο την προσωπική τους σχέση με τον Morrissey, να ανεβαίνουν την κάθε φορά και μεγαλύτερη ανηφόρα για το Λυκαβηττό (όσο πάει και ψηλώνει αυτός ο λόφος, δε γίνεται αλλιώς). Για να στριμωχτούν, να περιμένουν, να λουστούν από τον ιδρώτα και να πετάξουν αυτό το γλυκό φορτίο στα πόδια κάποιου που άλλαζε διάθεση πιο συχνά κι από μπλούζες και πουκάμισα. Κυρίες και κύριοι, αυτός ήταν ο Steven Patrick Morrissey, αυτοί και εμείς από κάτω...

Που πήγε η γκρίνια για την ταλαιπωρία στην ουρά για τις μπύρες, τις τουαλέτες, για την ώρα, για το παρκάρισμα, τον πολύ και τον λίγο κόσμο, τους άσχετους που κοιμούνται και τους δήθεν που χτυπιούνται; Τα σχόλια για τα φεστιβάλ πριν κάποια χρόνια στην Ελλάδα ήταν γεμάτα (και) από τέτοια κοσμογονικά ζητήματα, στα πηγαδάκια των επόμενων ημερών κέρδιζε ο πιο ταλαιπωρημένος από όλους τους παραπάνω και άλλους φυσικά παράγοντες, μέχρι να έρθει ο εξευτελισμός από την ισοπεδωτική σύγκριση εκείνου που και φέτος πήγε στο Primavera, και θυμάται και το περσινό Roskilde.

...4 is forever...

Τι δουλειά είχαμε στους Fuzztones; Απ'τη μία, σίγουροι για το κυριακάτικο τρόπαιο του Ολυμπιακού, ο ημιτελικός που έπαιζε εκείνη την ώρα δε μας έλεγε τίποτα. Οι  Death In Vegas πάλι που έπαιζαν ταυτόχρονα, μου έβγαζαν πάντα μια 90's electro rock βαρεμάρα που ειδικά για live δεν αποτελεί κάποιο σοβαρό κίνητρο. Ενώ οι Fuzztones; Και μαλλιά έχουν, και χαϊμαλιά, και λιωμένα τζιν μπουφάν με καρφίτσες, και ωραία garage χιτάκια. Λεφτά (για μπύρες) ακόμα υπάρχουν. Επομένως κιθάρες για απόψε.

ΕΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

Ρόναν για Πρωθυπουργός! Προτρέχω. Ας περιγράψουμε πρώτα το σκηνικό: βρισκόμαστε στο club Κύτταρο, μια ωραία Παρασκευή χωρίς υπερβολική ζέστη. Ο λαός του EBM, πιο πολύχρωμος απ' ότι συνήθως, έχει συγκεντρωθεί για να βγάλει κυβέρνηση. Η διερευνητική εντολή δόθηκε στην ώρα της (ο Πρόεδρος Leo δεν παίζει με τέτοια πράγματα!). Το άγραφο σύνταγμα της μουσικής ορίζει ότι η πρώτη πρέπει να δοθεί στο νεότερο συγκρότημα.

Αν η περιγραφή ότι «πέντε γενικώς άγνωστοι Τεξανοί θα βρεθούν σε ένα υπόγειο στη Σολωμού να μας παρουσιάσουν τη ροκ μουσική τους για τη δύναμη, το μυστήριο και το μεγαλείο της φύσης» αντικαθιστούσε το «μια από τις σπουδαιότερες indie μπάντες του πλανήτη» στο δελτίο τύπου, το πολύ πολύ να προσθέτονταν καμιά εκατοστή άτομα ακόμα στο punk live της πλατείας των Εξαρχείων. Άρα ως εδώ, μια τέτοια υπερβολή δικαιολογείται.