Η εμφάνιση ενός σχήματος όπως οι Covenant που κατατάσσεται στην electro/ebm σκηνή του χρονικού πλαισίου των 90s, η οποία αναμφίβολα γεννήθηκε από την μήτρα της 80s synth, είναι πραγματική πρόκληση πλέον.

Ξέρω... Oι περισσότεροι όταν ακούτε το όνομα Suede σκέφτεστε την πλέον «αναθεματισμένη» brit-pop, glam & mascara, φράντζες και αμφισεξουαλικό προκλητικό κούνημα γοφών. Πιθανόν δικαιολογημένα, μια και καμιά φορά η εμβρυακή media προβολή μιας μπάντας μπορεί να την στοιχειώσει για πάντα, ακόμα κι αν έχει γράψει καμιά 100αριά τραγούδια πραγματικά ποιοτικής ποπ-ροκ. Το θέμα είναι ότι αν πας σε συναυλία των Suede πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για κάτι αρκετά διαφορετικό. Ειδικά αν είσαι γυναίκα, ξέχνα τα τακούνια και το eyeliner.

Συνήθως για να πάει κανείς σε μια συναυλία πρέπει κατ' αρχήν να προμηθευτεί με κάποιον τρόπο το εισιτήριο, να ξεκινήσει με συγκοινωνίες, ταξί ή αυτοκίνητο, να ιδρώσει περπατώντας ή να κάνει κύκλους για να βρει να παρκάρει, να περάσει από το σημείο ελέγχου Νο 1 όπου τον τσεκάρουν με βλοσυρό βλέμμα αν έχει στα χέρια του το χαρτάκι-εισιτήριο, να φτάσει στο σημείο ελέγχου Νο 2 όπου του σκίζουν το χαρτάκι-εισιτήριο ακόμα κι αν τους εκλιπαρεί να μην το βλάψουν σοβαρά γιατί το θέλει για ενθύμιο και στη συνέχεια να στριμωχτεί με κάμποσους άλλους ομοίους του για να περι

Party hard!

Δεν το είχα προγραμματίσει, έχω περικόψει τις εξόδους μου γιατί κρύβομαι από τον Τρισέ και το ΔΝΤ (χρωστάω λεφτά), αλλά πείστηκα 2 ώρες πριν τη συναυλία από ένα δωρεάν εισιτήριο του φίλου που κρεμάστηκε από την παρέα του. Στο δρόμο προς το ΟΑΚΑ δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες πέρναγαν από μυαλό μου: τα video clip των You Give Love A Bad Name και Livin' On A Prayer (1986) και τα βιντεάκια των πρόσφατων συναυλιών τους στο Youtube.

«Όταν μεγαλώσω θα μαζέψω 2,3 φίλους θα αφήσουμε γενειάδες, θα κάνουμε ο,τι μας έρθει στο κεφάλι και θα παίζουμε μόνο rock». Θα μπορούσε να το είχε δηλώσει o Nick Cave σε κάποιο περιοδικό πριν 30 χρόνια και ο δημοσιογράφος απέναντί του θα χαμογελούσε και θα σκεφτόταν γεμάτος ικανοποίηση «να μια καλή ατάκα για να ξεκινήσει το άρθρο».

Μετά τα  μεγάλα αθηναϊκά φεστιβάλ του καλοκαιριού έχουμε άλλο ένα μουσικό γεγονός που υποσχόταν και εντέλει προσέδωσε αρκετή φρεσκάδα, ενθουσιασμό, «ηλεκτρισμό» και απόδραση προς μουσικοχορευτικούς προορισμούς. Οι Future Islands παραβρέθηκαν για δεύτερη φορά στην Αθήνα, πλαισιωμένοι από δύο εγχώρια σχήματα, τους Pockets Full of Sand και Masturbation Goes Cloud που γέμισαν τη βραδιά με τις αρκετά ενδιαφέρουσες εμφανίσεις τους.

Τετάρτη, 6 Ιουλίου 2011, ώρα 21:45. Η πανέμορφη (και ιδανική για καλοκαιρινές συναυλίες) Πλατεία Νερού στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου κατάμεστη. Κατάμεστη από χιλιάδες fans, που έχουν σπεύσει να προμηθευτούν ένα από τα πολυπόθητα εισιτήρια για το πρώτο ραντεβού των 30 Seconds To Mars με το ελληνικό κοινό. Ο κόσμος στην πλειοψηφία του αποτελούνταν από νεαρές ηλικίες, συνήθως παρεάκια εφήβων ή φοιτητών, αλλά μέχρι και δεκάχρονα (με τη μαμά και το μπαμπά από το χέρι) έβλεπε κανείς! Οι ηλικίες άνω των 25, δυσεύρετες.

Είχα αρκετά χρόνια να ανέβω στο μέρος που όλοι αγαπάμε να  μισούμε (Terra Vibe). Η ανακοίνωση των Prodigy μαζί με τα υπόλοιπα ονόματα, άφησε πίσω και τους τελευταίους ενδοιασμούς. Τί και αν τους είχα δεί και τον Σεπτέμβρη. Είναι όνομα εγγύηση ακόμα και με προβλήματα ήχου. Σημείωση: από την συγκεκριμένη μέρα τα μόνα ονόματα που ήθελα να δώ ήταν Therapy?, Monster Magnet, Kyuss lives, Prodigy. Δυστυχώς ο τελευταίος Ramones (Marky) ήταν πολύ νωρίς.

Έχω έναν ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό σεβασμό για εκείνους που δεν ακούω σπίτι μου (ή έστω καθόλου συχνά) αλλά με κάνουν να πηγαίνω στα live τους ξανά και ξάνα και ξανά και ξάνα. Τέτοιοι είναι οι Editors (και όχι απλά για να τους τικάρω σε κάποια λίστα σαν μουσικόφιλος  ή για να περάσω την ώρα μου). Στο ερώτημα “τι να ακούσω τώρα;” ποτέ δεν έχω απαντησει “Το Back Room. ‘H το In This Light And On This Evening!” πχ αλλά 4^η φορά ήρθαν εδώ και 4^η φορά ήμουν εκεί. Στην ίδια κατηγορία αλλά πολύ λιγότερο είναι και ο Hoyem/Madrugada.