Για να πω την αλήθεια, θα μου μείνουνε λίγα και συγκεκριμένα πράγματα από αυτή τη συναυλία. Ένα είναι το καταστροφικό παιχνίδι με τον ήχο που έκανε τις ρετρό ηλεκτρονικές συνθέσεις των Detachments να μοιάζουν περισσότερο με προχειροφτιαγμένη φασαρία, άλλο τα τρία μέλη του συγκροτήματος να εξαφανίζονται σιγά σιγά μέσα στον πολύ καπνό από τα τσιγάρα των λίγων αλλά φανατικών καπνιστών φίλων τους.
Για την επανασύνδεση των Monochrome Set έμαθα πέρσι το καλοκαίρι. Ήμουν στην Αγγλία, όπου και την τελευταία μέρα της παραμονής μου και καθοδόν προς το αεροδρόμιο, η φίλη μου που με φιλοξενούσε γύρισε και μου είπε ότι πρώτο όνομα στο φετινό London Pop Fest θα είναι οι Monochrome Set.
Ο Chris Corner είναι πολύ μεγάλο ψώνιο. Στον πάγκο έξω από την αίθουσα του Gagarin, υπερτιμημένα cd, δίπλα στα t-shirt και στις κονκάρδες: σωβρακάκια με το λογότυπο IAMX... και ο νευρικός κράχτης της μπάντας να κόβει βόλτες πάνω κάτω και να μας υποδεικνύει πώς να χειροκροτούμε ρυθμικά για να ευαρεστηθεί ο κύριος Corner να βγει να παίξει..
Τι γυρεύουν οι Buzzcocks στην Αθήνα εν έτει 2011, 35 χρόνια από την ίδρυσή τους και 5 μετά τον τελευταίο τους δίσκο, το Flat-pack Philosophy του 2006, που ήταν και η αφορμή για την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας; Έστειλε κατά λάθος η Air-France τον εξοπλισμό τους στην Αθήνα (αμέσως μετά την ελληνική εμφάνισή τους ακολουθεί μία μίνι-περιοδεία πέντε συναυλιών στη Γαλλία) και αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν; Είναι τόση η δίψα του ελληνικού κοινού για punk/post-punk ακούσματα (βλέπε και Echo and the Bunnymen, Monochrome Set) που οι
Η Dirty Granny έδωσε για μια ακόμη φορά ζωή στις σκοτεινές φιγούρες των παραμυθιών της, το παρασκευοσάββατο που μας πέρασε, στο θέατρο Badminton. Ομολογουμένως, ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να γίνω μέρος αυτής της τόσο ιδιαίτερης εμπειρίας -να νοσταλγήσω και λιγάκι τη γιαγιά μου με τις ιστορίες της εδώ που τα λέμε- και να διαπιστώσω απο κοντά τι σόι παραμύθια είναι αυτά.
Μήπως αν του δίναμε κι άλλα τσιγάρα θα συνέχιζε ακόμα; Μακάρι να ήταν τόσο απλό μιας και δε νομίζω να υπήρχε κάποιος στο Gagarin το βράδυ της Πέμπτης που να ήθελε να σταματήσει αυτή η βροχή υπέροχων κομματιών από τους σπουδαίους Echo & the Bunnymen. Αυτό ακριβώς ήταν, μια συλλογή με πολλά από τα ακόμα πιο πολλά πανέμορφα κομμάτια που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα από το Liverpool, την οποία άνετα θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένας φαν και να μεταμορφώθηκε σε σετλιστ συναυλίας.
Η ποίηση του Εγγονόπουλου είναι ένα ζωντανό, παλλόμενο και κυρίως πολύχρωμο συνονθύλευμα. Δίνει την εντύπωση ότι απλώνει τα πλοκάμια της παντού, ότι μπορεί και θέλει να περιέχει τα πάντα. Συγγενική με τον Εμπειρίκο αλλά με μια γλώσσα ακόμα πιο παιχνιδιάρικη και σε σημεία λαϊκή, βρήκε τη φωνή της στην Ύδρα των Πουλιών από το Δημήτρη Πουλικάκο, μια φωνή επίσης τρυφερή, φθαρμένη και ακατέργαστη αλλά όχι κατεστραμμένη.
Το Bios ήταν αποκρουστικά άδειο το βράδυ της τετάρτης, τουλάχιστον κατά το set του Βoy και Felizol, ενώ όταν ήρθε η σειρά του Deacon ήταν πλέον ιδανικά μισογεμάτο. Ο τελευταίος απέδειξε ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιο ουσιώδεις να ‘'γεμίσει'' ένα μαγαζί, και για την ακρίβεια μέχρι να υπερχειλίσει και να ξεράσει ένα τούνελ από χαρούμενα πειθήνιους ανθρώπους(βλ. εξήγηση παρακάτω).
Έξω απ'το Γκαγκάριν: Το πολύ είκοσι άτομα βρίσκονται ήδη εκεί, οι πόρτες πρόκειται να ανοίξουν σε λίγο και ο τρίτος κιθαρίστας των Swans ρουφάει μια κοκακόλα ήρεμος και χαζεύει την χαλαρή κίνηση στη Λιοσίων.
Το Bios ήταν αποκρουστικά άδειο το βράδυ της τετάρτης, τουλάχιστον κατά το set του Βoy και Felizol, ενώ όταν ήρθε η σειρά του Deacon ήταν πλέον ιδανικά μισογεμάτο. Ο τελευταίος απέδειξε ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιο ουσιώδεις να ‘'γεμίσει'' ένα μαγαζί, και για την ακρίβεια μέχρι να υπερχειλίσει και να ξεράσει ένα τούνελ από χαρούμενα πειθήνιους ανθρώπους(βλ. εξήγηση παρακάτω).
