"Woodstock χωρίς ναρκωτικά" θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την χθεσινή συναυλία στο Gagarin205. Οι Black Mountain μία πενταμελής μπάντα από τον Καναδά και δισκογραφία στην Jagjaguwar είχε κάνει αίσθηση το 2008 με τον πιο πετυχημένο μέχρι στιγμής δίσκο της "In the Future". Ψυχεδελικό, progressive, space & acid rock και οι επιρροές προφανείς, από Pink Floyd και Flaming Lips μέχρι Jefferson Airplane λόγω των γυναικείων φωνητικών της Amber Webber. Κάπως έτσι περιμέναμε να πάει η βραδιά.

Όταν το παιδί ήμουν παιδί δεν είχα γνώμη για πολλά, δεν έιχα συνήθειες, ήμουν πρόσφορο έδαφος για περίεργους τύπους, ύποπτους υστερόβουλους δισκοπώλες να μου προμηθεύσουν μετα-αποκαλυπτικές folk ουσίες. Ήμουν μικρός, πειραματιζόμουν, μάθαινα τον κόσμο και ένας απ' τους τρόπους που μου φανερώθηκε ήταν μέσα από την παραγωγική γλυκύτητα του διεστραμμένου μυαλού ενός κάποιου David Tibet, αμφιλεγόμενου φανατικού κόπτη χριστιανού με πιθανές ναζιστικές καταβολές.

Καλοκαίρι 1996 .Τόπος Δραπετσώνα. Οι Paradise Lost εμφανίζονται για τρίτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό μέσα σε μια χρονιά. Έρχονται με τον αέρα του Μεσσία και κυριολεκτικά σπέρνουν σε μέρα που ήταν και το μοναδικό metal συγκρότημα. Την ώρα της περίφημης διασκευής walk away (sisters of mercy) ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα. O Holmes με το αέρα του απόλυτου Gothic Metal frontman (ψιλοκομμάτια από το ποτό) θέριζε. Όλο το γκρούπ ήταν στo πικ της καριέρας του.

Ήθελα να δω τι γίνονται οι όροι "sophisticated", "artistic", "intelligent" που διαβάζει κανείς σε κείμενα για τους Wire σε ένα live, και μάλιστα 35 χρόνια μετά.

Η all star υπόθεση του Burn Baby Burn project κερδίζει το στοίχημα προς το παρόν, από τα δελτία τύπου που προηγούνται των εμφανίσεών τους. Οι μουσικοί που συμπράττουν σ'αυτό το σχήμα διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, στον ήχο που «υπηρετούν», σε χαρακτήρα, αντίληψη, εποχή. Η απόφαση να συντονιστούν όλοι αυτοί -δηλαδή οι Alexander Hacke, Julee Cruise, Danielle De Picciotto, Kid Congo Powers, Chris Hughes και Kahn - είναι πρώτα απ'όλα θεαματική.

Μπορεί να είναι άσχετο το σχόλιο αλλά τελικά η σύγκριση των Big Sexy Noise με τους Grinderman έχει και την πλάκα της. Nick Cave και Lydia Lunch. Αντρική κρίση ηλικίας και χείμαρρος γυναικείου ξεσπάσματος. Warren Ellis και Terry Edwards. Και σε bar να τους κλειδώσεις δίσκο θα γράψουνε, και οι δυο μαζί ούτε νότα. Big Sexy Noise και Grinderman. Παλιμπαιδισμός και παλιμπαιδισμός, γκρίνια και γκρίνια.

Η συνύπαρξη των 2L8 και των Electric Litany σε μία βραδιά δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι απλό, κάτι συνηθισμένο. Ωραία, στριμώχνει  κανείς μέσα του όλα αυτά που καταφέρνει η μουσική του καθενός και πάει για το σπίτι του. Σ'όλη τη διαδρομή, ενθουσιασμένος,  προσπαθεί να μιλήσει γι'αυτά και καταλήγει σε ασύγκριτες αερολογίες που πριν καλά καλά ειπωθούν έχουν πέσει ακυρωμένες στο πεζοδρόμιο.

Θα ξεκινήσω χωρίς ίχνος υπεκφυγής: Οι Godspeed You! Black Emperor είναι οι μουσικοί μου ήρωες. Ένα συγκρότημα που ξεφεύγει από τα όρια του διαχρονικού και που, αδιαφορώντας για μουσικούς κανόνες, συμβάσεις, ακόμα και για την ίδια του την εικόνα, αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά φαινόμενα στο τέλος του προηγούμενου αιώνα. Και δε στέκομαι μόνο στο μνημειώδη ρόλο που είχαν στην καθιέρωση και εξέλιξη της παγκόσμιας post-rock σκηνής.

Η εικόνα στο τέλος της εμφάνισης των Charles de Goal ήταν οι τέσσερις θείοι που απαρτίζουν πλέον το συγκρότημα, ιδρωμένοι, βραχνιασμένοι, κουρασμένοι, να μη θέλουν να σταματήσουν να παίζουν και εγώ επιτέλους να μη νιώθω τύψεις ότι φταίω που δεν έχουν πέσει για ύπνο τέτοια ώρα. Εδώ συναντάς το βλέμμα του Allard στις συναυλίες των Sad Lovers and Giants και νομίζεις ότι πραγματικά στεναχωριέται και πιέζεται  που τον ταλαιπωρούνε έτσι βραδιάτικα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι τελευταίοι έδωσαν δύο τρομερές συναυλίες στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια.

Έχοντας συνηθίσει από τις δύο τελευταίες επισκέψεις το Gagarin αδειανό, μου έκανε ευχάριστη εντύπωση η λαοθάλασσα που αντίκρισα μπαίνοντας το βράδυ της Κυριακής. Ο κόσμος αγνόησε το υπερβολικό ψύχος και μαζεύτηκε κατά εκατοντάδες να παρακολουθήσει ένα από τα πιο αγαπημένα ντουέτα του. Τελικά, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, ως κοινό έχουμε εμμονές. Που είτε έχουν το όνομα ενός συγκροτήματος (λέγε με Placebo, λέγε με Madrugada ή ό,τι άλλο θέλετε) είτε απλά μίας... ιδιότητας. Και στην προκειμένη περίπτωση η ιδιότητα λέγεται φωνή.