Long Distance Calling - Long Distance Calling
1. Into The Black Wide Open/ 2. The Figrin D'an Boogie/ 3. Invisible Giants/ 4. Timebends/ 5. Arecibo (Long Distance Calling)/ 6. Middleville/ 7. Beyond The Void
March 2011 - Superball music
Ας κάνω μια ερώτηση. Εάν η μουσική μπορούσε να πάρει υλική υπόσταση, τι θα μπορούσε να γίνει; Έχω μια υποψία... θα μπορούσε να είναι γίνει Ωκεανός, για ένα και μόνο λόγο. Την πολυδιάστατη μορφή της.
Μπορεί κάποιος να κάτσει στην παραλία με ένα frappe στο ένα χέρι κι ένα περιοδικό στο άλλο και να δείξει αδιαφορία. Έχει την επιλογή τα πλατσουρίσει λίγο χωρίς να κινδυνεύσει να πάει στα βαθιά με απλά pop κι ανάλαφρα ακούσματα. Παιχνίδι, διασκέδαση και τίποτα άλλο. Μπορεί να γίνει σκληροπυρηνικός surfer ή να κάθεται στα βράχια με την πετονιά στο χέρι. Ότι αφορά όμως την Post ή Progressive πλευρά της μουσικής μου προκαλεί δέος. Το ίδιο δέος που μου προκαλεί το μυστήριο του βυθού. Τι μπορεί να ανακαλύψει άραγε κανείς;
Αν έχεις βρεθεί στα μονοπάτια των Godspeed You! Black Emperor, των Mogwai ή των God is an Astronaut μάλλον έχεις πιάσει το νόημα. Μόλις τοποθετήσεις το άλμπουμ γι' ακρόαση δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Έτσι έγινε και με το 3ο κατά σειράν άλμπουμ των Long Distance Calling. Μακροσκελή κομμάτια με κυρίως instrumental διάθεση χωρίς όμως να λείπουν και οι ευχάριστες εξαιρέσεις. Κομμάτια που αναπτύσσονται με πολύ ήπιο ρυθμό, αρμονικά και με ένα μείγμα επιρροών που σε κάνει να ψάχνεσαι που μπορεί να έχεις ξανακούσει παρόμοιο ρυθμό ή μελωδία.
Μπορείς για παράδειγμα να δοκιμάσεις το "Timebends", που στο πρώτο μισό θα ανοίξεις το βαζάκι με γλυκό του κουταλιού από λίγη Jazz και πιο Classic Rock στην συνέχεια για την επίγευση. Με το "The Figrin D'an Boogie" θα κάνεις ωτοστόπ σε King Crimson και Pink Floyd αυτοκίνητα με ενορχηστρώσεις όμως που προδίδουν ότι βρίσκεσαι στο 2011. Φορώντας τα γάντια του μποξ που έχουν το πιο progressive (σχεδόν metal) ήχο τρως το πιο γερό δεξί κροσέ με το "Arecibo (Long Distance Calling)" όπου θα θυμηθείς λιγάκι από Tool κάπου στο τρίτο λεπτό. Στο εναρκτήριο κομμάτι με όνομα "Into the Black Wide Open" θα έχεις τις πιο σύγχρονες μελωδίες και ρυθμούς. Είναι ότι πρέπει για την πρώτη βουτιά στο άλμπουμ πριν χωθείς στα διαφορετικά ρεύματα, που θα σε τραβάνε από ‘δω κι από ‘κει, καθώς πηγαίνεις στο πιο βαθιά... To highlight του εγχειρήματος είναι το personal favorite "Middleville", το μοναδικό κομμάτι με φωνητικά, όπου συμμετέχει ο John Bush (Armored Saint/Anthrax). Δεν μπορώ να πω πολλά, ενσταντική rockιά με τα όλα του. Simple but genius.
Ένα δισκάκι που πρέπει να ακούσει κάποιος λάτρης του είδους. Τα over-length τραβήγματα από τα μυαλά ίσως κουράσουν μερικούς. Άλλοι ίσως τα βρουν μουσικά άρτια. Σίγουρα δεν είναι σαν τα μεγαλύτερα ονόματα που προαναφέραμε αλλά είναι μια πνοή στην εναλλακτική ροκ μουσική της Γερμανίας, μιας χώρας που έχει βγάλει πολύ καλή μουσική (αν και λίγο υποτιμημένη). Μερικές φορές το να πάρει μια μπάντα ένα μουσικό ρίσκο, βγαίνει και σε καλό....
Recommended δίσκος (ειδικά για ταξίδια προς Βόρεια Ελλάδα ) !
Rating : 7,5 / 10
Δημήτριος Balidor Κουτσομιχάλης
Mirrors - Lights and Offerings
1. Fear of drowning/ 2. Look at me/ 3. Into the heart/ 4. Write through the night/ 5. Ways to an end/ 6. Hide and seek/ 7. Somewhere strange/ 8. Something on your mind/ 9. Searching in the wilderness/ 10. Secrets
28 February 2011 - Skint / Undo records
...και αν θεωρήσουμε πως ένας καθρέφτης επιτελεί δυο σκοπούς, τον άμεσο και τον έμμεσο τότε συμβαίνουν τα εξής: αντανακλάται η εικόνα που βρίσκεται μπροστά του και ταυτόχρονα τα ‘σημάδια' που άφησαν στην εικόνα, περασμένες στιγμές. Δεδομένων των παραπάνω, πολύ επιτυχώς, φιλοσοφημένα και συνειδητά, οι Mirrors επέλεξαν αυτό το όνομα. Από την άλλη πλευρά κάτι συμβαίνει στο Brighton...δεν εξηγείται αλλιώς η πληθώρα καλλιτεχνικών και κυρίως μουσικών προτάσεων από αυτή την πόλη...
Γιατί να ασχοληθούμε με τους Mirrors ?
Η γενική ιδέα της δημιουργίας τους είναι λίγο ‘δοκιμασμένη' και ακόμα λιγότερο ‘εξαντλημένη' στη μουσική. Έτσι λοιπόν επιδιώκεται, η γενική εντύπωση που θα αφήνουν αισθητικά και από άποψη ατμόσφαιρας να είναι λίγο ρετρό ή καλύτερα να είναι αυτό που ονομάζεται ‘made to look old'. Επιπλέον μουσικά και ερμηνευτικά λειτουργούν ως καθρέφτες του εαυτού τους και άρα (όπως είπαμε και πριν) προβάλλουν έτσι όλες τις επιρροές τους ξεκάθαρα και ειλικρινά με ένα επιπλέον στοιχείο... προσθέτουν παραπάνω και κυρίως διαφορετικού τύπου, ενέργεια και χορευτικότητα στις συνθέσεις τους, απ' όση υπήρχε στα συγκροτήματα που τους επηρέασαν. Έτσι ξεπερνούν τις όποιες επιρροές τους, προτείνοντας κάτι καινούριο ως σύνθεση χωρίς να μιμούνται ή να προσπαθούν να επαναφέρουν οτιδήποτε στο παρόν. Αυτό το τελευταίο κυρίως είναι η απάντηση στα δυο ερωτήματα που πάντα με ‘βασανίζουν' όταν ακούω μια καινούρια δουλειά και είναι τα εξής: Τι το ξεχωριστό έχουν να επιδείξουν σε σχέση με άλλα ένα σωρό συγκροτήματα του είδους? Έχουν κάποιο στοιχείο που να τους κάνει αμέσως διακριτούς μέσα στο μουσικό κοπάδι της pop?
Με άλλα λόγια το μουσικό στοίχημα εδώ είναι στη σύνθεση και στη μουσική και όχι στην ερμηνεία ή στις φωνητικές δυνατότητες του τραγουδιστή τους και αυτά είναι νομίζω αρκετά δελεαστικά για την προσοχή μας.
Όχι, να μην ασχοληθούμε επειδή (ορθώς βέβαια) παρομοιάζονται με τρία μεγάλα μουσικά ονόματα (OMD, Kraftwerk, New Order) ούτε γιατί λόγω ηλικίας είναι κάτι ‘φρέσκο' (αλίμονο αν η ηλικία αποτελεί σοβαρό κριτήριο!). Προσωπικά άλλωστε ποτέ δε με δελέασαν οι παρομοιώσεις με άλλα αγαπητά ή μισητά μου συγκροτήματα και πιστεύω πως ούτε κι εσάς θα ήταν καλό να σας επηρεάζουν. Επομένως καθόλου δε θα ασχοληθώ με το αν είναι άξιοι συνεχιστές οποιασδήποτε μουσικής παράδοσης ξεκίνησαν άλλοι. Αξίζουν πολύ, κατά τη γνώμη μου, γι' αυτό που προτείνουν σήμερα, τώρα, ως μουσική και γι' αυτό μου αρέσουν και τους προτείνω τουλάχιστον σε ό, τι αφορά το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Λίγη ιστορία...
Μέλη των Mumm-Ra λοιπόν ...άλλου ενός συγκροτήματος πανομοιότυπου με ένα σωρό άλλα (και άρα σχεδόν αδύνατο να διαχωριστεί από τα υπόλοιπα) το οποίο ξεκίνησε το 2000 και διαλύθηκε το 2008, οι James New (τραγουδιστής και στους Mirrors) και James Arguile, ξεκίνησαν ως Mirrors το 2009 με άλλα δυο μέλη. Όπως δήλωσαν σε πρόσφατη συνέντευξή τους, θεωρούν ιδιαίτερα ενοχλητικό και ανέμπνευστο το χαρακτηρισμό που διάφοροι τους αποδίδουν ως ‘80s μπάντα' και αυτοχαρακτηρίζονται pop noir με πολλές μουσικές επιρροές και όχι τρεις συγκεκριμένες (παρ' ό,τι δεν τις αρνούνται), θεατρικά στοιχεία και ανορθόδοξο ( όχι όμως και πρωτότυπο ... ίσως λίγο για τα δεδομένα της pop ) τρόπο παρουσίασης των τραγουδιών τους.
Η μουσική
Μου άρεσε πολύ το ‘Lights and offerings' με ενθουσίασε για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και με έκανε να χορεύω για αρκετή ώρα όταν το άκουγα ξανά και ξανά και ξανά... ειδικά τα κομμάτια ‘Hide and Seek' και ‘Somewhere strange' τα οποία έχω ήδη μάθει και απ' έξω. Πολύ επιτυχής ο συνδυασμός των ρυθμών στα synths αλλά και οι ίδιες οι μελωδίες που τελικά είναι η ουσία αυτού του άλμπουμ. Επίσης προς μεγάλη μου ευχάριστη έκπληξη, το άλμπουμ περιλαμβάνει μόνο χορευτικά τραγούδια πολύ διαφορετικά σε χαρακτήρα, από την αρχή ως το τέλος, γεγονός που συντέλεσε στο να μην ξεχωρίσω 2 ή 3 κομμάτια αλλά να ακούω συνεχόμενα ολόκληρο το άλμπουμ. Οι ρυθμοί αυτοί, εύκολα ξεσηκώνουν τον καθένα, ενώ οι Mirrors έχουν υποβλητική σκηνική παρουσία η οποία παρ' ό,τι είναι συνειδητά δωρικού τύπου, και άρα έρχεται σε περίεργη αντίθεση με τη μουσική τους, προσωπικά μου αρέσει και την καλωσορίζω. Επιπλέον φυσιογνωμικά όλοι τους προκαλούν αναμφισβήτητα συμπάθεια, επομένως η δική μου προσοχή έχει ήδη κερδηθεί.
Με την ειλικρινή ελπίδα αυτό το πρώτο άλμπουμ-εισαγωγή στην υπόλοιπη μουσική τους πορεία, να μην αποτελεί στοιχείο κάποιας μάρκετινγκ λογικής μαγνητισμού της προσοχής μας αλλά να είναι ένδειξη του χαρακτήρα των συνθέσεών τους από' δω και στο εξής , προτείνω το ένα μας αυτί να βρίσκεται κοντά τους για κάποιο καιρό για να ακούσουμε τι έχουν ακόμα να πουν και κυρίως πώς θα ‘μας' το πουν.
‘...I'm fighting wolves they've been here all this time and if I fall, will then I leave this place behind...'
Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Mirrors @ myspace
PJ Harvey - Let England Shake
1.Let England Shake/ 2.The Last Living Rose/ 3.The Glorious Land/ 4.The Words That Maketh Murder/ 5.All and Everyone/ 6.On Battleship Hill/ 7.England/ 8.In The Dark Places/ 9.Bitter Branches/ 10.Hanging in The Wire/ 11.Written On The Forehead/ 12.The Colour Of The Earth
14 February 2011 - Island
Η PJ Harvey έχει μετουσιωθεί πλέον σε μια indie ηρωίδα. Η πίστη της σ' αυτό το ρόλο λοιπόν, γέννησε μία εσώτερη ανάγκη να ασχοληθεί με ένα από τα πιο διαδεδομένα και ενδεδειγμένα αρχέτυπα: τον πόλεμο και την πελώρια φρίκη του φυσικά. Ο εξίσου πελώριος ζήλος της και η ταπεινοφροσύνη της, την έκαναν να δει το καινούριο της album σαν πτυχιακή εργασία, που θα μπορούσε να περατωθεί μόνο κατόπιν σημαντικής προ-εργασίας.
Η προετοιμασία του ‘'Let England Shake'' διήρκεσε δυόμιση χρόνια και η ηχογράφηση του πέντε εβδομάδες. Η PJ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο στο στιχουργικό κομμάτι του δίσκου, καθώς όπως είπε, παρά το διαπρύσιο ενδιαφέρον και την έλξη της για την αναμόχλευση της ιστορίας μέσα από τον πόλεμο, και ασφαλώς τα κρίματα που τον βαραίνουν, δεν είχε την επαρκή γνώση και ωριμότητα για να μορφοποιήσει την πρόζα της όπως ήθελε, και να τη στείλει στον πόλεμο. Πράγματι, στο album της ‘'White Chalk'', ακόμα έγραφε για τη νεκρή γιαγιά της και ότι θέλει να ξαπλώσει στο χώμα για να ναι κοντά της (Talk To You), ή τραγουδούσε λυρικά και αθώα ‘'Teach me mommy how to grow...''. Συνεπώς, δεν ήταν σε θέση να συνθέσει την ωμή ποίηση του δυστοπικού εμπόλεμου πεδίου, και να γράψει για διαμελισμένα από εκρήξεις χέρια και πόδια πάνω σε δέντρα, λοχαγούς με πυροβολημένα νεύρα και μύγες που γυροφέρνουν το κρέας των πεσόντων ( Words That Maketh Murder).
Η προπαίδευση της λοιπόν, θυμίζοντας λίγο την ενδελεχή και άοκνη έρευνα που είχε κάνει ο Truman Capote για το In Cold Blood, ξεκίνησε διαβάζοντας Harold Pinter και T.S. Eliot, και συνεχίστηκε με τη μελέτη ιστορικών καταγραφών για την εκστρατεία της Kαλλίπολης το 1915, μαρτυριών από στρατιώτες στο Ιρακ και στο Αφγανιστάν, καθώς και παρακολούθηση οπτικού υλικού από μάχες. Εν τέλει, η γνώση δεν χάθηκε μέσα σε όλες αυτές τις πληροφορίες και η PJ κατόρθωσε να προσδώσει στη γραφή της την πυκνότητα και τη δύναμη που απαιτούσε αυτή η θεματική.
Ο ήχος του ‘'Let England Shake'' έχει εξελιχθεί κατά πολύ από το στάδιο του ‘'White Chalk''. Οι μελωδικές γραμμές είναι πιο ευφάνταστες, η ενορχήστρωση είναι πλουραλιστική αλλά χωρίς να υπερβάλλει, και αυτό πιστώνεται στο ότι η ηχογράφηση, όπως είπε και η ίδια η PJ, ήταν αυτοσχεδιαστική ως ένα βαθμό αλλά έγινε χωρίς να έχουν προηγηθεί πολλές πρόβες και κυρίως χωρίς τελειοθηρική επεξεργασία. Παρόλα αυτά, σε κάποια σημεία το album μοιάζει να είναι υφολογικά παραφορτωμένο. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο ‘'Let England Shake'' είναι ένα indie κομμάτι με ευφορικό ρυθμό και bloody dark στίχους, που στο intro δανείζεται τη μελωδία του αρχαίου ‘'Istanbul'' των Four Lads, και στην άλλη άκρη βρίσκουμε το τελευταίο κομμάτι''The Colour Of The Earth'',ένα βλαχωριάτικο folk εξάμβλωμα, το οποίο μπορεί να έχει ωραία στιχάκια, αλλά ειδικά για κλείσιμο του δίσκου δεν παύει να ακούγεται σαν εφιάλτης του Cat Stevens.
Πιστοί συνεργάτες της PJ και καταλύτες στη διαμόρφωση των κομματιών, οι Mick Harvey και John Parish έπαιξαν τα περισσότερα όργανα και συνέβαλαν στα φωνητικά. Οι ήχοι που ξεχωρίζουν και συναντώνται συχνά στο album, είναι το σαξόφωνο που χρησιμοποιείται πρώτη φορά από την PJ, όπως με τη ραφινάτη συνδρομή του στο ‘'Last Living Rose'', ένα σύντομο και ευθύβολο τραγούδι που ξεκινάει φέρνοντας στο μυαλό Velvet Underground και μόλις οι στίχοι ‘'Let me walk through the stinking alleys to the music of drunken beatings...'' συναντήσουν τον ανέμελο αυτό ρυθμό, αυτομάτως γίνεται ένα από αυτά που επιδέχονται αρκετές επαναλήψεις. Ακόμη, η PJ μοιάζει να εμφανίζει μια μορφή φετιχισμού με το όργανο που στην αγκαλιά της φαντάζει πιο πολύ αυτό-ερωτικό αντικείμενο: το autoharp, ένα κανονάκι με συγχορδίες που πράγματι ακούγονται εντυπωσιακά διάχυτες στα κομμάτια που χρησιμοποιείται στο ‘'Let England Shake''. Η αρχική σύνθεση των περισσότερων κομματιών έγινε από την PJ με τη συνοδεία του autoharp, που δείχνει να την έχει παγιδεύσει στις 36 χορδές του και να αποτελεί τον εκλεκτό σύντροφο της φωνής της.
Ένα άλλο ίδιον της μουσικής ιδιοσυγκρασίας του ‘'Let England Shake'', είναι το πανσπερμικό sampling που καλύπτει αρκετά κομμάτια. Εκτός από το προαναφερθέν εναρκτήριο κομμάτι, η παρεμβολή του κουρδικού ‘'Kassem Mirom'' στο ‘'England'', εκεί δηλαδή που διαλέγει να πει ότι ζει και πεθαίνει μέσα από την Αγγλία, τόσο για την υποβλητικά τέλεια διασταύρωση , όσο και για την εξαιρετική μελωδική κλιμάκωση στην οποία οδηγεί, μετά το ‘'All And Everyone'', χαρακτηρίζεται εύκολα μια από τις ομορφότερες στιγμές που θα συναντήσει κανείς εδώ. Αντίθετα, η πρόσμειξη του Blood And Fire στο ‘'Written On The Forehead'' σε μία απόπειρα ανάλαφρου reggae χρωματισμού, φαίνεται ανάρμοστη και επιπόλαια, ενώ ακόμα και η στρατιωτική τρομπέτα που παρεμβάλλεται επανειλημμένα στο ‘'The Glorious Land'' ταλαντεύεται ανάμεσα στο κακόγουστο και στο χαριτωμένο. Αυτά τα φαινόμενα υπογραμμίζουν το ψεγάδι της άπληστης στυλιστικής συσσώρευσης που διέπει το album.
Μέχρι το ‘'In The Dark Places'', η PJ έχει πλέον πραγματοποιήσει την pop απόδραματοποίηση της εσχατολογικής αθλιότητας του πολέμου, της ενόρμησης του θανάτου και των φονικών ενστίκτων, καθώς και της επερχόμενης κατακλυσμικής δυστυχίας. Ενώ λοιπόν ως αυτό το σημείο ο πόλεμος ακούγεται φλεγματικά cool, τα επόμενα 4 κομμάτια ούτε όταν σε σκοτώνουν στο Call Of Duty δεν θα ήθελες να ακούς.
Παρόλα αυτά, η ουσιαστική επιθυμία της Harvey κρίνοντας από αυτό που αποπνέει το ‘'Let England Shake'', ήταν να μεταφέρει σε όσους την ακούσουν, εκείνη την παιγνιώδη και σκωπτική αίσθηση που διακρίνει την τελευταία σκηνή του ‘'Full Metal Jacket'' του αγαπημένου της Stanley Kubrick, όπου ολόκρηρο το τάγμα βαδίζοντας θαλερά στο φλεγόμενο πεδίο, τραγουδάει διαστροφικά ξέγνοιαστα το theme του Mickey Mouse Club.
Ο πόλεμος είναι η μόνη υγιεινή του κόσμου Τ.Marinetti
Rating: 8 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης
PJ Harvey official
Wire - Red Barked Tree
1.Please Take /2.Now Was /3.Adapt /4.Two Minutes /5.Clay /6.Bad Worn Thing /7.Moreover /8.A Flat Tent /9.Smash /10.Down To This /11.Red Barked Tree
10 January 2011 - Pink Flag
Θα χρειαστεί να πας στην Βραζιλία για να βρεις τραγούδια 41 δευτερολέπτων στο "Red Barked Tree". Είναι προφανές πως οι Wire δεν παίζουν πλέον punk όπως έκαναν στο Pink Flag του 1977. Από την δεκαετία του ‘70 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 είχαν τραβήξει μία ευθεία γραμμή σύνδεσης των ήχων τους, από punk σε post-punk και στα 90s όντας πιο εμπορικοί, artistic και εναλλακτικοί. Η πρόχειρη αυτή αναδρομή της πορείας των Λονδρέζων Wire είναι βασισμένη πάνω σε τίτλους τραγουδιών του "Pink Flag", ένας δίσκος που έχει διαμορφώσει κατά πολύ τον ήχο εκείνης της εποχής αλλά και την εικόνα που έχουμε για το συγκρότημα.
Οι γερασμένοι πανκς όμως συνεχίζουν, και το "Red Barked Tree" είναι ένας εναλλακτικός κιθαριστικός δίσκος... "fuck off out of my face/you take up too much space..." πιο ήπιος, λιγότερο κοφτερός στις κιθάρες του (ίσως επειδή δεν συμμετέχει ο Bruce Gilbert) και παρ' όλα αυτά αρκετά τίμιος. Τίμιος γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να ακουστούν στο ευρύτερο κοινό και ήπιος γιατί υπάρχουν αδιάφορα τραγούδια σαν το "Adapt" και "Clay". To "A Flat Tent" και "Smash" σίγουρα αρέσουν λόγω των Wire-χαρακτηριστικών. Όπως και να ‘χει αυτοί εδώ οι ασπρομάλληδες ξέρουν ακόμα τι θα πει κιθαριστική μουσική, νεανικό attitude και φυσικό επακόλουθο είναι μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με την μουσική (side projects κλπ) να αλλάζουν τον ήχο τους χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία σκέψης "ρισκάρω;" γιατί πολύ απλά δεν έχουν να ρισκάρουν τίποτα. Στο "Red Barked" δεν θα ακούσετε τίποτα που δεν έχετε ξανακούσει , όμως με το που ολοκληρωθεί ο δίσκος μάλλον θα σκεφτείτε ότι δεν είναι και τόσο κακός! Μπορεί τα συστατικά του από μόνα τους να είναι και γλυκά και πικρά, η τελική γεύση όμως δεν είναι γλυκόπικρη αλλά απλά ευχάριστη.
Δεν τον βαριέσαι, αλλά ούτε τον λατρεύεις και επειδή το "Object 47" του 2008 γενικά άρεσε και επειδή δεν διαφέρει και πολύ από το τωρινό θα έλεγα πως αξίζει τουλάχιστον ένα άκουσμα.
Για όλα όσα έχουν προσφέρει οι Wire, τα παλιά τούκα-τούκα και το σύγχρονο alternative rock προτείνω να σηκώσουμε μία ροζ σημαία στις 13 Μάρτιου στο Gagarin!
Rating: 6 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
Wire official
Esben and the Witch - Violet Cries
1. Argyria / 2.Marching song / 3.Marine Fields Grow / 4.Light Streams / 5.Hexagons IV / 6.Chorea / 7.Warpath / 8 Battlecry/Mimicry / 9.Eumenides / 10.Swans
31 January 2011 - Matador
Σε μια εποχή που το "creepy" έχει πουλήσει τόσο και «έτσι» ώστε να έχει καταντήσει αηδία, έρχονται τρεις μουσικοί που δίνουν τη σκοτεινή αυτή βούλα σε πράγματα που από τη φύση τους δεν την έχουν αποκλειστική. Οι Esben and the Witch εκφράζουν τόσο έντονα την ευαισθησία τους για τη φύση και τη μυθικότητα ώστε η μουσική που κάνουν να περιγράφει από μόνη της μυστήρια παραμύθια. Η μουσική αυτή, η οποία έχει μια χαρακτηριστική ευστάθεια, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο πλήρης χωρίς τα καθηλωτικά φωνητικά της Rachael, που πότε ως νανουριστικές μελωδίες, πότε ως φωνές του δάσους στοιχειώνουν κομψά τις ατμοσφαιρικές αφηγήσεις του Violet Cries.
Είναι ίσως αδύνατον να περάσει απαρατήρητος ο παλμός των πλήκτρων, παραδομένος σε φανταστικούς τόπους και αόριστους χρόνους όπως ακριβώς ταιριάζει στα μυστήρια της φύσης. Οι ρυθμοί και τα μπάσα απορροφούν διακριτικά τη φαντασία οδηγώντας την σε σκοτεινά μονοπάτια. Συχνά τείνουν να συντονιστούν με τους καρδιακούς χτύπους. Πέρα από τα πλήκτρα και τους προγραμματισμούς, είναι και εκείνες οι κιθάρες που δεν υπάρχουν για να δώσουν απλά την παρουσία τους ως «υπεύθυνο» όργανο αλλά για να δώσουν ένα ξεχωριστό χρώμα και μια επιπλέον τριβή στις «αγκάθινες επιφάνειες» της μουσικής. Κοσμητικές πάντα οι φωνές που φαντάζουν να ακούγονται μέσα σε πηγάδια και στάζουν «Βιολετί Δάκρυα». Και αυτά τα Δάκρυα δεν μπορεί να είναι παρά πένθιμα μιας και το δηλώνει αυτό το χρώμα. Όμως κρύβουν μια ελπίδα ζωής, έναν καθησυχασμό. Εδώ έρχεται πάλι η φύση, θεοποιημένη από τους Esben and the Witch.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο αντιληπτή ατμόσφαιρα μπορεί να δημιουργήσει ένας αφηγηματικός στίχος, ένας παραπεμπτικός ήχος, ο ψυχρός αντίλαλος μιας μυστηριακής φωνής. Μια αυθεντικά εύστοχη απόπειρα να μετατραπεί ο ακροατής σε θεατή. Υφές φαντασίας μέσα από φωνή ιεροτελεστίας.
Για όσους έχουν προβληματιστεί ποτέ για την αξία της μουσικής και τη λειτουργικότητά της ίσως να πέρασε από το μυαλό τους ότι σημασία μεγάλη παίζει ο χώρος αναπαραγωγής της. Η μουσική είναι ικανή να περιγράψει ή ακόμα να αναδείξει περισσότερο έναν χώρο, και γενικά ένα περιβάλλον. Στην προκειμένη περίπτωση οι περιγραφές των Esben and the Witch που χωρίς αμφιβολία παρουσιάζονται πολύ στολισμένες, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να τοποθετηθούν σε κάποιους αντιπροσωπευτικούς χώρους. Προσωπικά προτείνω μικρές γέφυρες, δάση, φυσικά υδάτινα στοιχεία και εγκαταλελειμμένα κτήρια, πλοία και ότι άλλο προσιτό. Αυτό ισχύει για τις περισσότερες μουσικές δημιουργίες με αφηγηματικό και πειραματικό χαρακτήρα και πιστεύω ότι σε κάνει να κατανοείς και να εκτιμάς περισσότερο αυτό που ακούς και να κάνεις ακόμα πιο έντονη την παρατηρητικότητά σου. Θα ήταν ένα εξαιρετικά μεγάλο βήμα για αυτούς που ακούν πολλή μουσική να μην την περιορίζουν άλλο στους τέσσερις προσωπικούς τους τοίχους.
Rating : 8 / 10
Φωτεινή Κολαΐτη
Esben and the Witch official
Radiohead - The King of Limbs
01.Bloom 02.Morning Mr. Magpie 03.Little By Little 04.Feral 05.Lotus Flower 06.Codex 07.Give Up The Ghost 08.Seperator
18 February 2011 - XL recordings
Οι Radiohead αποτελούν αναντίρρητα ένα τεράστιο κεφάλαιο στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τις τελευταίες δύο δεκαετίες και κάθε κυκλοφορία τους από μόνη της συνιστά μεγάλη είδηση. Για πολλούς ανθρώπους (του υπογράφοντος συμπεριλαμβανόμενου) αποτελούν το κορυφαίο rock συγκρότημα των τελευταίων 15 ετών, έχοντας ασκήσει πρωτοφανή επίδραση στον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη μουσική σαν κάτι παραπάνω από μερικές νότες. Είναι τόσο πολλά τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την αξία τους που προκαλούν ζαλάδα: Οι ίδιες οι κυκλοφορίες τους, για αρχή. Οι Radiohead είχαν την τύχη με το αριστούργημά τους OK Computer να φτάσουν πολύ νωρίς στο συνθετικό τους ζενίθ - και όμως δεν επαναπάυτηκαν στιγμή, αφού όλα τα άλμπουμ που το διαδέχτηκαν κυμαίνονταν σε υψηλότατα ποιοτικά στάνταρ που δεν άφηναν κανέναν παραπονεμένο. Εξίσου σημαντικό στοιχείο της ποιότητας του γκρουπ αποτελεί η τόλμη τους και η συνεχής διάθεση για αλλαγή και ενσωμάτωση νέων στοιχείων. Το Kid A του 2000 αποτέλεσε μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο πολυσυζητημένες αλλαγές πλεύσης στην ιστορία της μουσικής, ένα προσωπικό στοίχημα που το κέρδισαν θριαμβευτικά. Είτε οι νεωτερισμοί τους έχουν να κάνουν με την ενσωμάτωση στοιχείων απ' ευθείας από τον κατάλογο της Warp είτε με τολμηρές τεχνικές προώθησης ενός δίσκου (ναι, για συγκρότημα τέτοιου διαμετρήματος είναι πολύ ρηξικέλευθη η διάθεση ενός cd με αντίτιμο "ό,τι έχει ευχαρίστηση ο ακροατής¨), δείχνουν ότι δε φοβούνται να πάνε κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην πολυεθνική εταιρία τους και παρ' όλα αυτά, στο τέλος να δείχνουν πάντα πανηγυρικά δικαιωμένοι.
Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Ήταν πραγματική έκπληξη για το μουσικό κοινό η ανακοίνωση της τελευταίας κυκλοφορίας των Άγγλων πέντε μόλις μέρες πριν βγει για πώληση στο ίντερνετ (η ψηφιακή μορφή - σε τρεις μήνες θα παραλάβουν όσοι πιστοί το πλήρες, "newspaper style" πακέτο) και η τελική κυκλοφορία μία μέρα πριν το προγραμματισμένο. Και θα μπορούσα πολύ άνετα να το εκλάβω σαν μία νέα έκφραση της ικανότητάς τους να παίζουν τα παιχνίδια του marketing με τους δικούς τους κανόνες. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια εδώ, για να έρθουμε και στο ψητό: Το The King Of Limbs δείχνει πως είναι η πιο πρόχειρη και ημιτελής δουλειά που έχουν βγάλει μέχρι στιγμής.
Όντας ο πρώτος δίσκος τους που διαρκεί κάτω των 40 λεπτών με 8 μόλις τραγούδια, θυμίζει περισσότερο EP παρά κανονική κυκλοφορία, δίνοντας βάση στις υποψίες περί προχειρότητας. Ακόμα όμως και αν παρακάμψουμε αυτή την αντίρρηση, δύσκολα θα αγνοήσουμε την αίσθηση που αφήνουν οι πρώτες μουδιασμένες ακροάσεις: To King Of Limbs θυμίζει περισσότερο μία συλλογή με b-sides και γεμίσματα που παραδοσιακά ακολουθεί την κάθε τους δουλειά, είναι στη μεγαλύτερη διάρκειά του άχρωμο και μάλλον αργό και απαιτεί αρκετό χρόνο και υπομονή, ακόμα και από τον μυημένο στους Radiohead ακροατή, μέχρι να βρει κάποια "πατήματα" που θα του ανοίξουν το δρόμο για απανωτές ακροάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που με ξενίζει η αρχική επαφή με έργο τους - κάπως έτσι είχα αντιμετωπίσει και την κυκλοφορία του Amnesiac και μου πήρε κάτι χρόνια μέχρι να εμπεδώσω τον πλούτο του και να συμφωνήσω με την αξία του. Κάτι μου λέει, όμως, ότι σε αυτή την περίπτωση, όσος καιρός και αν περάσει, δε θα αναιρεθεί η εντύπωση ότι το άλμπουμ δεν περιορίζεται τόσο από τα 37 λεπτά της διάρκειάς του όσο από τον πεπερασμένο (για τα δεδομένα των φίλων μας από την Οξφόρδη) ιδεών που χωράνε μέσα σε αυτά. Με τυπικότερα παραδείγματα ίσως το τρίλεπτο Feral, που παρά την ευπρόσδεκτη και διακριτική πολυπλοκότητά του μοιαζει περισσότερο με υφολογική άσκηση των Autechre και τελικά μένει αμήχανο και ξεκρέμαστο, όπως συμβαίνει και με το αχρείαστα κατατονικό και προβλέψιμο Codex - η εμπειρία του Yorke από το Eraser ήταν σαφές πως θα άφηνε σημάδια και αυτό, ναι, είναι ξεκάθαρη σπόντα...
Ευτυχώς, όσο προχωράνε οι ακροάσεις και γίνεται κάπως στενότερη η επαφή με το The King Of Limbs, έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία που μπορούν να σε κερδίσουν για τα καλά. Για αρχή, ο Thom Yorke νιαουρίζει λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία του. Για την ακρίβεια, η ερμηνείες του είναι παραπάνω από υποδειγματικές, είναι ώριμες όσο πρέπει, μεστές, μετρημένες και γεμάτες συναίσθημα ταυτόχρονα. Καταφέρνει να κλέψει έτσι την παράσταση από το δεύτερο μεγαλύτερο highlight του δίσκου, που δεν είναι άλλο από το εκπληκτικό ανά σημεία rhythm session. Στο Good Morning, Mr Magpie οι εναλλαγές στο ρυθμό είναι πραγματικά μία πηγή ενθουσιασμού και σε συνδυασμό με την ιδιοφυή, "ύπουλη" παραγωγή μετατρέπουν ένα φαινομενικά μέτριο τραγούδι σε αληθινό κομψοτέχνημα. Tο Lotus Flower, με τη σειρά του, μπορεί να διεκδικήσει άνετα τον τίτλο του "Idioteque της νέας δεκαετίας", λιγότερο σκοτεινό ίσως αλλά ταυτόχρονα εξίσου επιβλητικό και μαγευτικό, είναι μαζί με το Little by Little και το Seperator οι πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές καλής, παραδοσιακής τραγουδοποιϊας και αποδεικνύουν ότι, παρά το γεγονός ότι η είσοδος στα μονοπάτια του πειραματισμού προ δεκαετίας ήταν για τους Radiohead δρόμος άνευ επιστροφής, δε θυσιάστηκε η αμεσότητά τους στο βωμό ενός κακώς εννοόυμενου ελιτισμού. Και αυτό είναι μαγκιά τους. Γιατί μόνο αυτοί ξέρουν να παντρεύουν τόσο φυσικά και αβίαστα τις φουτουριστικές, μινιμαλιστικές λούπες του εισαγωγικού Bloom με τα ορθόδοξα κιθαριστικά ριφ του Little By Little και τα υπνωτιστικά, gospel στοιχεία του Give Up The Ghost - όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα του μάγου-παραγωγού Goldrich που καταφέρνει σε όλα τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία να δώσει κοινή πνοή και να τα αναγάγει σε αυτούσιο έργο με διαχρονική αξία.
Συνοψίζοντας λοιπόν τη μάλλον μπερδεμένη κατάσταση σχετικά με τo νέο άλμπουμ του αγαπημένου μου συγκροτήματος, θα επιμείνω ότι, με την εξαίρεση του Pablo Honey, αποτελεί τη μετριότερη και πιο επίπεδη κυκλοφορία που μας έχουν χαρίσει, η οποία μπορεί να στερείται κακών στοιχείων (αυτό έλειπε...), δεν προσφέρει όμως όσα μας έχουν συνηθίσει οι προκάτοχοί του, όντας πέραν του δέοντος σύντομο και απλουστευμένο. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση κυκλοφορία ανάξια λόγου - ένα μέτριο άλμπουμ για τα υψηλά στάνταρ που έχουν επιβάλλει οι Radiohead θα αποτελούσε όνειρο ζωής και τεράστιο επίτευγμα για τη συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων. Δεν φταίνε οι ίδιοι που η κάθε τους δουλειά κυκλοφορεί υπό τη σκιά των γιγάντων του παρελθόντος - ούτε αισθάνονται κάποια "ανώτερη υποχρέωση" να τιμήσουν την κληρονομιά τους. Παρά τις αδυναμίες του, το The King Of Limbs έχει πολλά ωραία στοιχεία και καταφέρνει τελικά να πείσει για την ειλικρίνειά του. Ως οπαδός, εύχομαι ο χρόνος να του φερθεί καλά και να το καθιερώσει στις συνειδήσεις του κόσμου δίπλά στα άλλα δισκογραφικά "μεγαθήρια" της μπάντας. Ως απλός ακροατής, θα κρατήσω αρκετές καλές στιγμές πακέτο με κάποια παράπονα, αλλά και θα εκτιμήσω πλήρως το θάρρος της έκφρασης που διαθέτουν. Και ως χρήστης του YouTube θα παρακαλέσω τον Yorke να σταματήσει να χορεύει, γιατί τα ειρωνικά βιντεάκια πάντα καραδοκούν..!
Rating: 7 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας
Radiohead official
Collection D'Arnell-Andrea - Vernes-Mondes
1.La Beauce, l'errance/ 2. Au chevet des faunes/ 3. The coming of believes/ 4. D'autres voix que le vent/ 5. The world we leave/ 6. Les champs, demain/ 7. Dawn again/ 8. L'envol/ 9. Les sables- mémoire/ 10. The wan plain/ 11. Vernes- monde
January 2011 - Prikosnovenie
Ή αλλιώς ένα άλμπουμ που κατά τη γνώμη μου συνοψίζεται στην εξής μια λέξη: επανάπαυση.
Ένα συγκρότημα με μεγάλη μουσική ιστορία που ξεκινάει το 1989 από τη Γαλλία και διαθέτει δυο θετικά και μοναδικά χαρακτηριστικά: τη φωνή της Chloé St Liphard με αυτή την καθόλου καθησυχαστική (από άποψη συναισθηματική) αλλά πολύ ιδιαίτερη τονικά και ερμηνευτικά, χροιά και τη γεμάτη υποβόσκων και άλλοτε άμεσα εκφρασμένο, δυναμισμό στη μουσική τους. Θυμηθείτε για του λόγου το αληθές τα παλαιότερα ‘Les Marronniers' και "Villers-Aux-Vents", το αρκετά ‘σκληρό' και ηλεκτρονικό ‘Cirses des champs' του 1996, αλλά και τα πιο πρόσφατα ‘The bower of despair', ‘Exposition, eaux fortes et meandres'.
Σε γενικές γραμμές οι Collection d'Arnell Andrea δεν έχουν ένα συγκεκριμένο και τυποποιημένο ύφος ερμηνείας και μουσικής, όμως σε κάθε άλμπουμ υιοθετούν ένα ‘τρόπο' από την αρχή ως το τέλος. Συνήθως η ερμηνεία έρχεται σε σχετική ‘διαφωνία' με τη μουσική και αυτό δημιουργεί μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα και πληθώρα συναισθημάτων σ' εμάς τους ακροατές.
Σ'αυτό το άλμπουμ παρ' όλ' αυτά, έμεινα με την εντύπωση ότι δεν δουλεύτηκαν ούτε οι συνθέσεις, ούτε η ερμηνεία, ούτε τα φωνητικά. Μετά την πρώτη ακρόαση δε μου έμεινε καμία στιγμή του άλμπουμ, καμία μελωδία, παρά μόνο ίσως λίγο τα ‘Dawn again' και ‘Les champs demain'. Σαν η μουσική να είχε συνοδευτικό και όχι πρωταρχικό ρόλο, σε τέτοιο βαθμό που έμεινε τελικά, σχεδόν απαρατήρητη. Η φωνή της Chloé επίσης δεν είχε αυτή τη φορά τους γνώριμους ‘χρωματισμούς' και επομένως η όποια αναμενόμενη συναισθηματική ένταση δεν υπήρξε ποτέ.
Στο ‘Vernes-Monde' οι Collection d'Arnell Andrea σα να επαναπαύτηκαν στις προηγούμενες πολύ όμορφες δουλειές τους και θεώρησαν δεδομένη την ποιότητα και αυτού του μουσικού αποτελέσματος με τη σιγουριά πως η φωνή της Chloé και το ταλέντο των μουσικών θα έδιναν εκ των προτέρων χαρακτήρα σε αυτό το άλμπουμ.
Δυστυχώς τίποτα δεν είναι δεδομένο και ούτε πρέπει σε μια καλλιτεχνική δημιουργία.
Το άλμπουμ αυτό δεν έχει κατ' εμένα, το παραμικρό μήνυμα να ‘περάσει', το παραμικρό συναίσθημα να εκφράσει εκτός από μια γενική απαισιοδοξία που αποκαλύπτεται σε όποιον θελήσει να διαβάσει τους στίχους σαν ποίηση. Αυτά όμως δεν είναι σίγουρα αρκετά για μια μουσική δουλειά. Ένα επιπλέον αρνητικό στοιχείο που σε συνδυασμό με τα παραπάνω αποκτά μεγαλύτερη σημασία απ' όση έχει, είναι η μεγάλη διάρκεια όλων των κομματιών, γύρω στα 5' κατά μέσο όρο. Τόσα όμορφα μουσικά όργανα (βιόλα, τσέλο, ακουστικές κιθάρες, πιάνο) και να μην τα ευνοεί ούτε η ενορχήστρωση, ούτε η σύνθεση!
Δεν άξιζε τη μηνιαία αναμονή μέχρι να το αποκτήσω καθότι εξαντλήθηκε αμέσως σχεδόν από παντού και σίγουρα δεν άξιζε τα χρήματα. Ίσως το επόμενο...
Rating: 4 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Collection d'Arnell-Andrea official
Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will
1.White Noise 2.Mexican Grand Prix 3.Rano Pano 4.Death Rays 5.San Pedro 6.Letters To The Metro 7.George Square Thatcher Death Party 8.How To Be A Warewolf 9.Too Raging To Cheers 10.You'Re Lionel Richie
14 February 2011 - Rock Action
Κλείνοντας πριν από δύο και κάτι χρόνια το review της προηγούμενης δουλειάς των Mogwai με τίτλο The Hawk Is Howling είχαμε καταλήξει ότι αποτελούσε μία ικανοποιητική σύνοψη της μέχρι τότε μουσικής τους πορείας, έναν ιδιότυπο "σύντομο οδηγό προς νέους ακροατές". Καθόλου άκυρη η επιλογή τους - το όνομά τους και μόνο σημαίνει πάρα πολλά για ένα μεγάλο πλήθος οπαδών που τους παρακολουθούν πιστά επί 14 ολόκληρα χρόνια να γράφουν τις δικές τους σελίδες στη μουσική ιστορία. Δεν υπερβάλλουμε καθόλου, όσο και αν οι ίδιοι σιχαίνονται την post-rock κατηγοριοποίηση είναι σίγουρο ότι σημάδεψαν ανεξίτηλα το είδος, αντιγράφησαν όσο λίγοι αλλά παρέμειναν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις συγκροτήματος που συνδυάζει τον δυναμισμό με το συναίσθημα, τα ξεσπάσματα της έντασης με εσωστρεφείς μελωδίες, τη νεανική οργή με την καλλιτεχνική ωριμότητα. Η νέα τους κυκλοφορία, λοιπόν, έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον για έναν και βασικό λόγο: Πρώτη φορά αποφασίζουν να διαφοροποιηθούν τόσο πολύ στον τρόπο γραφής τους.
Σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους λίγο - πολύ ξέραμε τι να περιμένουμε: Η ωμή δύναμη του ντεμπούτου Young Team έπαιρνε σιγά-σιγά μορφή και είτε παρέμενε αυτούσια (Come On, Die Young), είτε αποκάλυπτε την πιο "pop" πλευρά τους (Mr. Beast) ή, ακόμα καλύτερα, τις πολλές κρυμμένες πτυχές του συνθετικού τους ταλέντου (Rock Action). Η επιλογή του Paul Savage ως παραγωγού, μάλιστα, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως μία επιστροφή στις ρίζες, δεδομένου ότι ο κύριος είχε υπογράψει την παραγωγή του ντεμπούντου. Οι Mogwai, όμως, γουστάρουν τις εκπλήξεις. Το Hardcore Will Never Die, But You Will σηματοδοτεί μια αρκετά σημαντική αλλαγή γραφής για τα δεδομένα τους και σε μία πρώτη ακρόαση μπορεί να ξενίσει το παραδοσιακό κοινό των Σκωτσέζων: Όχι τόσο για τη μικρή διάρκεια των περισσότερων κομματιών (αρχίζουμε και το συνηθίζουμε αυτό στη μετά-Mr. Beast εποχή) όσο για το γεγονός ότι είναι με διαφορά το λιγότερο κιθαριστικό άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Και το πιο ήπιο σίγουρα - η μελωδική, "ώριμη" πλευρά τους σαφώς κυριαρχεί, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του δίσκου. Το εισαγωγικό White Noise μπορεί να είναι το πιο αδύναμο εναρκτήριο κομμάτι της μέχρι τώρα δισκογραφία τους, διαθέτει ωστόσο αξιοσημείωτο βάθος, είναι ατμοσφαιρικό και, το βασικότερο, ακούγεται ευπρόσδεκτα "φρέσκο" και ζωντανό παρά το χαμηλό tempo του, όπως εξάλλου και το υφολογικά όμοιο Death Rays. Το Mexican Grand Prix είναι η πιο αξιομνημόνευτη αλλαγή πλέυσης που έχουν επιχειρήσει ποτέ, ένα γρήγορο, αρκετά ηλεκτρονικό track με διάχυτες τις Krautrock επιρροές των Neu! σε όλη του τη διάρκεια - και οι φίλοι μας έχουν διαβάσει πολύ καλά το μάθημά τους, δείχνοντας ότι κινούνται με αρκετή άνεση στα νέα τους μονοπάτια. Προσωπικά πιστεύω, ωστόσο, ότι κορυφαία στιγμή του Hardcore... είναι το αριστουργηματικό Rano Pano, που "πατώντας" πάνω στο γνώριμο, αγέρωχο ύφος των Mogwai περνάει τη βασική μελωδία από ένα στρώμα παραμορφώσεων, φίλτρων και στρωμάτων ήχων για να καταλήξει σε ένα ονειρικό αποτέλεσμα που παντρεύει εξαιρετικά το παρόν με το μέλλον τους - ένα πραγματικό, διαχρονικό highlight.
Την πορεία του δίσκου, η παρέα του Stuart Braithwaite γυρίζει σε πιο γνώριμα κιθαριστικά μέρη, τα οποία όμως και πάλι έχουν κάτι το ξεχωριστό είτε λόγω της σύντομης διάρκειας και της άνευ μεταπτώσεων ταχύτητάς τους (San Pedro), είτε λόγω των παραμορφωμένων, γκαζιάρικων φωνητικών (George Square Thatcher Death Party). Και για ρέστα, έχουμε ένα δυο αριστοτεχνικά low-tempo γεμίσματα και το μοναδικό κλασσικό Mοgwai-κό κομμάτι, το οκτάλεπτο You 're Lionel Richie, που παρασέρνει τον ακροατή σε μια νωχελική, απλή μελωδία και κλείνει όπως πραγματικά αρμόζει τα 53 λεπτά του δίσκου: Φωναχτά, υπερήφανα και μεγαλόπρεπα, μην ξεχάσουμε και τις ρίζες μας... Η παραγωγή βάζει το χεράκι της για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα, βγάζοντας έναν ήχο ομοιογενή και καθαρό παρά τις αισθητές ηχητικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομματιών ενώ φροντίζει το άλμπουμ να ακούγεται λιγότερο "γυαλισμένο" και περισσότερο "βρώμικο" σε σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη δουλειά τους, κάτι που μάλλον θετικά μπορεί να κριθεί.
Σε γενικές γραμμές, το δισκάκι μου άφησε μια ευχάριστη γεύση με κάποιες στιγμές πραγματικού ενθουσιασμού. Η ροή του είναι πραγματικά ομαλή και αβίαστη, δεν κάνει καμία εμφανή κοιλιά ενώ με την πληθώρα των ιδεών του δείχνει πως αντέχει για τα καλά στο χρόνο. Κάθε ακρόαση μέχρι τώρα μου φανερώνει καινούρια στοιχεία ενώ εκτιμώ πάντα την προσπάθεια μίας μπάντας για ανανέωση - ιδίως όταν συνδυάζεται με το φυσικό χάρισμα των Mogwai να αφομοιώνουν δημιουργικά νέα στοιχεία και την εγγενή αδυναμία τους να γράψουν ένα απλώς μέτριο άλμπουμ. Ένα πράγμα μόνο με ανησυχεί: Η "ωρίμανση" του συγκροτήματος (δικαιούμαστε να μιλάμε για κάτι τέτοιο μετά από 14 χρόνια δισκογραφίας, 7 άλμπου και άλλα τόσα EP) δείχνει να συνδυάζεται με μια τάση απλοποίησης της γραφής τους, μείωσης της διάρκειας των κομματιών και περιορισμού των επικών ξεσπασμάτων που τους καθιέρωσαν στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ίσως -και τονίζω το ίσως, γιατί πάντα ήταν γεμάτοι εκπλήξεις- να μην ξανακούσουμε μακροσκελή έπη όπως τα Like Herod, Mogwai Fear Satan, Christmas Steps μέσα από τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Και δε σας κρύβω ότι αυτό με ανησυχεί λίγο - η διαδικασία εξέλιξης των Mogwai στη μπάντα που είναι σήμερα ίσως γίνεται περισσότερο εμφανής με την παρούσα δουλειά τους, σίγουρα όμως έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια και δείχνει να αποτελεί συνειδητή επιλογή της μπάντας. Θα παραμερίσω τις όποιες ανησυχίες μου, ωστόσο, βλέποντας ότι οι φίλοι μας παραμένουν ζωντανοί, δραστήριοι, συνθετικά άρτιοι και απλά ασκούν το δικαίωμά τους (ή μήπως υποχρέωση;) να εξελίσσονται, όπως οφείλει να κάνει το κάθε ζωντανό σύστημα.
Και θα διαλύσω κάθε ίχνος ανησυχίας ακούγοντας για νιοστή φορά το Rano Pano. Ας πάει στα κομμάτια η νοσταλγία - το τωρινό αποτέλεσμα με ικανοποιεί και δε νομίζω ότι θα άλλαζα την πορεία που έχουν ακολουθήσει με κάτι άλλο.
Rating: 8 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας
Mogwai @ Myspace
New Model Army - Anthology (30th anniversary box set)
CD1: Vengeance, Modern Times, Flying Through The Smoke , Masterrace, Today Is A Good Day, Here Comes The War, A Liberal Education, Lurstaap, Drag It Down, Christian Militia, Carlisle Road, Purity, Someone Like Jesus, Living In The Rose, Rainy Night 65
CD2 : Whitecoats, Dawn, Afternoon Song, Vagabonds, Bluebeat, South West, Wonderful Way To Go, Lights Go Out , Bloodsports, Red Earth, Green and Grey, Water, Mambo Queen Of The Sandstone City, Better Than Them, Marry The Sea
DVD1
Live at the Marquee 1985 - Ambition, Heroin, No Rest, Better Than Them, No Greater Love, Young Gifted And Skint, Christian Militia.
Promo videos - 51st State, White Coats, Stupid Questions, Vagabonds, Green And Grey.
Live at the Rockpalast Philipshalle 1990 - Vengeance, Get Me Out, Drag It Down, Waiting, A Liberal Education, Vagabonds, 125 mph, Archway Towers, Better Than Them, Green And Grey, World, 51st State, Small Town England, Poison Street, 225, Betcha.
Bootlegs - Smalltown England, Liberal Education, Young Gifted & Skint, Lovesongs, Hunt, Lights Go Out, Waiting.
DVD2
Live at the Rockpalast Bizarre Festival 1996 - Whitelight, Believe It, Stupid Questions, Over The Wire, F#NY, Headlights, Purity, Brother, Get Me Out, No Pain, 225, Bad Old World, Green and Grey, Here Comes The War, I Love The World.
Promo videos - Get Me Out, Purity, Here Comes The War, Living In The Rose, Whitelight (live), Wonderful Way To Go, Over The Wire.
Art videos - Queen Of My Heart, Refugee.
Bootlegs - Fate, Ambition, Living In The Rose, These Words, Vengeance, 125 MPH, Still Here, See You In Hell, Killing, No Pain, Headlights Understand U.
DVD3
Live at the Rockpalast Koln Palladium 2006 - Rumour And Rapture (1650), Space, BD3, Island, No Pain, The Hunt, Water, Here Comes The War, Caslen, Too Close To The Sun, Rivers, Another Imperial Day, Wonderful Way To Go, The Ballad Of Bodmin Pill, Vagabonds, White Coats, Purity, Long Goodbye, Get Me Out, 225.
Promo videos - You Weren't There (live), Island, Wired, BD3, Today Is A Good Day.
Art videos - Another Imperial Day, Ocean Rising.
Bootlegs - Whirlwind 2005, Red Earth 2005, Purity, Island, Into the Wind, Breathing, Before I Get Old, One Of The Chosen, States Radio.
15 November 2010 - Attack Attack
30 years new model army:" Getting the bastard " ή " Α wordeful day to go "?
«Then I guess you'll never read these
Letters that I send from the valleys
of the green and the grey»
Παρασκευή βράδυ, έξω βρέχει και στο laptop παίζει το πιο ταιριαστό κομμάτι στον κόσμο για μια μέρα σαν την σημερινή. Green n' Grey - Νew Μodel Αrmy. Πόσα χρόνια αποτελούν το soundtrack για μικρές στιγμές που είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου;
Ακόμα θυμάμαι την μέρα που έφυγα από το metropolis με το "Raw melody men" ,το πρώτο δισκάκι μου από αύτο το γκρουπ με το περίεργο όνομα. Οι sepulturaχ(the hunt) και οι skycladχ(master race) έπιναν νερό στο όνομά τους. Λίγο ασυνήθιστο! Μετά ακολούθησαν τα υπόλοιπα, γιατί αν μπείς σε αυτόν τον στρατό (army) το χαρτί της απόλυσης δεν έρχεται ποτέ.
«Living in the rose»
Rockwave Ριζούπολη 1997. Έπαιζαν πρίν από τους sisters of mercy, που ήταν και το απόλυτο catch της ημέρας : πρώτη φορά στην Ελλαδα. Και όμως προξένησαν πολύ περισσότερη ρίγη από κάθε άλλο γκρούπ .
«We're young we're old we're in this together»
Δεν είμαι ο πιο φανατικός οπαδός τους και ούτε πρόκειται να γίνω. Ξέρω όμως ότι από τα 18 μου μου κρατάνε συντροφιά ,και έχω φτασει στα 32. Πολλά χρόνια δεν είναι ?
Οι ίδιοι μεγαλώσαν μαζί μου. Μουσικά παιδιά του punk /post punk/ crusty-punk, τους έφταιγαν τα πάντα , κυρήξαν την δημιουργια της 51 επαρχίας της Αμερικής (51st state), και ζητάγαν Εκδίκηση (Vengeance). Ασφαλώς και δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στη Αμερική .
Με την πάροδο των χρόνων οι συνθέσεις εμπλουτίστηκαν με φολκ στοιχεία, με τη χρήση βιολίου ,πλήκτρων τα τραγούδια έγιναν πιο μελανχολικά και ταυτόχρονα πιο αιχμηρά, ξεφεύγοντας από τη στεγνή punk δομή. Οι στίχοι εκτός της πολιτικής αποκτήσαν ......περιεχόμενο..... ,αφού δεν γινόταν να είναι θυμωμένοι για πάντα.
Τρανή απόδειξη τα 3 live DVD όπου φαίνεται η εξέλιξη της μπάντας με την πάροδο των χρόνων.
Οδηγοί τα 30 αυτά χρόνια ο Justin Sullivan (Slade The Leveller) και ο Robert Heaton.
Post punk, dark wave, goth στιγμές, φολκ μονοπάτια, hard rock,.
Ο Justin κράτησε όλα αυτά τα χρόνια τις ιδιαιτερότητές του . Την ψευδή προφορά, το χαμόγελο του Γεωργίου, το punk -δεν μπαίνω σε καλούπια -attitude. Προσπάθησε να σε ταξιδέψει , να σε ταρακουνήσει , να σε προειδοποίησει, να σε κάνει να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια μέσα από τους στίχους του.
Ο έταιρος έχασε την μάχη με τον καρκίνο το 2004. Ένας χαρισματικός ντράμμερ και μουσικός. Ακούστε μόνο το green n grey που αποτελεί εξ'ολοκλήρου δική του σύνθεση - το masterpiece του όπως λένε όλα τα υπόλοιπα μέλη.
Η τιμή του τελευταίου παιδιού τους άνετα συγκρίνεται με το εισιτήριο για μια συναλία των u2 και των bon jovi. Πότε όμως ο Bono έσκυψε πανω σου και σου τράβηξε το χέρι, πότε ο John σου έδωσε δύναμη να συνεχίσεις? Πότε και οι δύο μαζί φτύσαν κατάμουτρα όλα τα τα κακώς κείμενα και σε έκαναν να αισθάνεσαι περίφανος για τον εαυτό σου?
Θα μπορουσα να γράφω ώρες ολόκληρες σχετικά με την ιστορία και την ιδιαιτερότητα του γκρουπ. Αφενός δεν με λένε wikipedia ,αφετέρου όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρεί πολλές λεπτομέρειες στο διαδίκτυο ξεκινώντας από εδώ.
Η τιμή του πακέτου είναι £59.94, βάλτε μέσα τα μεταφορικά και τις ισοτιμίες ,θα βγεί 80 + ευρώ.
«This purity is a lie»
Το πακέτο είναι μεγάλο και αξίζει κάθε σέντσι που θα δώσει κάποιος. Έχουμε και λέμε :
Ένα 80 σέλιδο βιβλίο με φωτογραφίες των 30 χρόνων, περίπου 700 το σύνολο.
Ενα booklet με στίχους γραμμένους στο χέρι, art prints της Joolz, ένα αυτοκόλλητο, μια στρατιωτική ταυτότητα (τι army θα ήταν άλλωστε ?), ένα puzzle σε A3 μέγεθος και το αγαπημένο μου : stencils που μπορείς να ψεκάσεις το New Model Army logo όπου θές (έπος!!!).
Μουσικό περιεχόμενο έχει και είναι μπόλικο.
Ενα διπλό cd με τριάντα κομμάτια τύπου best of . Η διαφορά του είναι πως τα κομμάτια επιλέχτηκαν από όλα τα μέλη ενεργά η μη, του γκρουπ, επομένως λείπουν κάποια super hits όπως τα believe it, stupid questions, 51st state. Στο ένθετο υπάρχει σχολιασμός κάθε ενός κομμάτι από το αντίστοιχο μέλος. Αναλυτικά σχετικά με την επιλογή των κομματιών γράφουν...Of course there is no agreement as to what ‘should' be on this and we love the fact that each person reading this would pick an entirely different thirty songs. So instead we've asked band members past and present to choose and introduce their own personal favourites and, together, this has made an interesting collection. There are no previously unreleased songs but there are a handful of new mixes and additions......Επομένως αν ψάχνετε ένα best of μάλλον δεν είναι και το πλέον αντιπροσωπευτικό.
Τρία Dvd (9 άρια παρακαλώ) με τις συναυλίες The Marquee (1985) , Philipshalle (1990), Bizarre Festival (1996), και Koln Palladium (2006) , Promo video , art videos και bootleg video εμφανίσεις από διάφορετικές στιγμές της ιστορίας του γκρουπ.
Την μεγαλύτερη αξία του πακέτου καταλαμβάνει το βιβλίο. Γεμάτο φωτογραφίες από κάθε φάση και περίοδο του γκρουπ, με αποσπάσματα από τον μουσικό τύπο της εποχής ,με αναφορά σε κάθε μέλος του στρατού ενεργό ή μη , και με ένα εισαγωγικό σημείωμα από τον Justin όπου κάνει απολογισμό των 30 χρόνων και υπόσχεται οτι τα καλύτερα έρχονται.
Η παρακάτω φωτογραφία έχει απλωμένα όλα τα καλούδια του box set.
«Better than them»
Και φτάσαμε στην τελική κρίση. Το παίρνω ναι ή όχι;
Αν είσαι φανατικός οπαδός του γκρουπ μάλλον το έχεις πάρει ήδη όταν βγήκε καυτό - καυτό από το εργοστάσιο και με διαλοστέλνεις για αυτά που γράφω.
Αν έχεις κάποια σχέση μαζί τους τότε είναι μια καλή ευκαιρία να εντρυφήσεις περαιτέρω ,να έχεις στα χέρια σου μια ολόκληρη ιστορία ενός γκρουπ της διπλανής πόρτας.
Αν δεν τους ξέρεις μάλλον δεν θα μπείς καν στον κόπο να διαβάσεις το κείμενο αυτό και θα σου φανεί ακριβό. Αν παρόλα αυτά πάτησες το link και ήρθες ξεκίνα με το «Raw melody men» που μπορεί να παίξει το ρόλο του best of και αφού μπείς και εσύ στο στρατό , μετά από 5 χρόνια θα καταρριέσαι τον εαυτό σου γιατί δεν το τσίμπησες και θες στο ebay μια περιουσία.
Αν δεν έχεις δώσει δραχμή για μουσική , και να το κατεβάσεις δεν θα σου πεί τίποτα, χωρίς τα παρελκόμενα.
Φυσικα και δεν μετριέται σε βαθμούς μια τέτοια κυκλοφορία. Είτε πατάς στο site το buy ή όχι....... αν το αισθάνεσαι....
So long παλιόφιλοι, η συντροφιά σας και οι ιστορίες σας ήταν ανεκτίμητες τόσα χρόνια...... Και μόνο αυτό μετράει.
( Σαφώς όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις και αισθήματα για μια αγαπημένη μου μπάντα. Οι απόψεις δεν είναι αντικειμενικές !!!)
".....So sit us down, buy us a drink, tell us a good story
Sing us a song we know to be true
I don't give a damn that I never will be worthy
Fear is the only enemy that I still know..."
Αποστόλης Ζώτος
Amanda Palmer - Amanda Palmer Goes Down Under
1.Makin'Whoopee /2. Australia / 3. Vegemite (The black death) /4. Map of Tasmania(feat. The young Punx) / 5. In my mind (Feat. Brian Viglione) / 6. Bad wine and lemon cake (with Jane Austen argument) / 7. New Zealand / 8. On unknown beach / 9. We're little happy vegemites/ 10. Doctor Oz / 11. A formidable marinade (Mikelangelo with special guest Lance Horne) / 12. The ship song
21 January 2011
‘...Sodomism is not just for animals and human flesh is not just for cannibals...'
Μετά τις φετινές διασκευές κομματιών των Radiohead στο ukulele η Amanda Palmer ή Amanda Fucking Palmer (όπως η ίδια προτιμάει), κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ.
Προσωπικά με πορώνει όσο κανένας άλλος άνθρωπος σ' αυτόν τον πλανήτη, μου φτιάχνει το κέφι, μου θυμίζει ως στάση ζωής ότι η μουσική και οι άλλες τέχνες είναι για να μοιράζεται η δημιουργία και όχι για να αναλώνεται σε πολέμους περί πνευματικής ή άλλης ιδιοκτησίας ... Συμφωνώ κατά γράμμα με το χιούμορ της, τη θεωρώ μαζί με τον David Tibet από τους πιο εφευρετικούς και φρενήρως δημιουργικούς μουσικούς που υπάρχουν (από άποψη ποιότητας και ποσότητας συνθέσεων σε σχέση με το χρονικό διάστημα που χρειάζονται για την κάθε κυκλοφορία). Φυσικά και χοροπηδούσα για τουλάχιστον 5' όταν διάβασα ότι ως Dresden Dolls με τον Brian Viglione, έκαναν κάποιες συναυλίες φέτος στην Αμερική (η τελευταία έγινε την Πρωτοχρονιά στο San Francisco). Όπως ίσως υποψιάζεστε, σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή σύντομα, ίσως κάνουν μια τέτοια εμφάνιση και κάπου στην Ευρώπη...! Ο κόσμος που την ακολουθεί μουσικά, τη λατρεύει, στα live της (δύο είχα την τύχη ως τώρα, να παρακολουθήσω) επικρατεί μια τρομερά ευχάριστη ατμόσφαιρα που δεν επιτρέπει καν τη συγκίνηση, απλά κυριεύει πλήρως όποιον βρίσκεται στο κοινό. Είναι σα να θέλει να μας καλέσει όλους εμάς στο σπίτι της και απλά επειδή δε θα χωρέσουμε, ‘κλείνει' ένα θέατρο για να είναι όλοι πιο άνετα.
‘...the choice is yours my heart is in your hands...please wash your hands...' J
Αφοπλιστικά ειλικρινής τόσο στις ζωντανές της εμφανίσεις (πραγματικά σταματάει ένα κομμάτι όποτε θέλει να πει το οτιδήποτε...) όσο και στους στίχους των κομματιών που γράφει και οι οποίοι συνήθως αφορούν το πώς σκέφτεται, γιατί (πολλές φορές χωρίς κάποιο ‘σοβαρό' λόγο), πώς αισθάνεται για διάφορα πράγματα που συμβαίνουν (όπως το ότι κάποιος την ξεγέλασε ως προς την ελεεινή γεύση του ‘Marmite' και έτσι την υποχρέωσε να φάει μεγάλη ποσότητα λέγοντάς της πως ήταν κάτι σαν τη μερέντα με σοκολάτα!!!). Είναι χαρούμενη, γουστάρει πολύ αυτό που κάνει, περνάει πολύ όμορφα τραγουδώντας και εκφράζοντας όλ'αυτά που έχει να μοιραστεί και μ' έναν αξιοζήλευτο τρόπο μεταδίδει όλ'αυτά τα συναισθήματα στο κοινό. Πάμε εκεί ξέροντας ότι θα περάσουμε ΠΑΝΤΑ, εκπληκτικά και το αποτέλεσμα μας αποθεώνει και εμείς με τη σειρά μας, αποθεώνουμε την ίδια. Είναι ΤΡΕΛΗ, με την πιο θετική έννοια της λέξης που μπορεί να υπάρχει....στο κλείσιμο μιας περσινής συναυλίας της στο Koko του Camden στο Λονδίνο, ενώ είχε σπασμένο πόδι, σηκώθηκε κάποια στιγμή, με βοήθεια, από το πιάνο και χόρεψε, χρησιμοποιώντας το σπασμένο πόδι, can can με τους υπόλοιπους μουσικούς της...υπήρχαν άνθρωποι που έκλαιγαν απ'τη χαρά τους. Φοβερές εμπειρίες, φοβερή μουσικός!
Πήρα φόρα ε?
...Don't you worry I'm completely fine, I'm fine...
Θα σας έλεγα να τρέξετε να αγοράσετε το άλμπουμ είτε προς 96cents από το site της είτε από όπου αλλού προτιμάτε και να ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ αυτό το κείμενο. Είναι μάλλον άχρηστο. Θα είναι διθυραμβικό, θα είναι τόσο θετική αυτή η κριτική που θα θελήσω στο τέλος να βάλω 20/10 ενώ δεν επιτρέπεται...θα θέλω να ξεπεράσω τις επιτρεπόμενες λέξεις κατά πολύ και θα χρειαστώ 2 εβδομάδες για να ‘κόψω' όσες πρέπει. Δε χρειάζονται όλ' αυτά, ούτε καν έχει νόημα να σας πω ότι ακύρωσα ό,τι είχα να κάνω τις επόμενες 2 ώρες γιατί είχα οίστρο να εκφράσω αυτή την αγωνιώδη χαρά, αυτή την τρομερή από την έξαψη, ταχυπαλμία και το χάσιμο της αίσθησης του χρόνου που μου προκάλεσε η χαρά και η αγαλλίαση της ακρόασης αυτής της φωνής υπό τις συγκεκριμένες μελωδίες σε διάφορες live ηχογραφήσεις συναυλιών της στη Μελβούρνη και αλλού, με τον κόσμο να την αποθεώνει και κάθε φορά.
Γνωρίζετε την κυριολεκτική σημασία της λέξης ‘όμορφη'? Η Amanda Palmer είναι η ενσάρκωση της ομορφιάς.
Αντί επιλόγου: ukulele, πιάνο, η εκπληκτική mezzo φωνή της Amanda Palmer να εκτελεί τα κομμάτια με ένα χαρακτήρα άλλοτε με στοιχεία stand up κωμωδίας άλλοτε με διάθεση εκμυστήρευσης συναισθημάτων μαζί με την ιδιόμορφη και συγκινητική φωνή του Tom Dickins, ο τρελός Mikelangelo, ακορντεόν, κρουστά, τσέλο, ηλεκτρική κιθάρα, κλαρινέτο
Τα highlights του άλμπουμ: Το κομμάτι που ακούγεται στην αυστραλιανή διαφήμιση του Vegemite (κάτι σαν αλμυρή μαρμελάδα με αντικειμενικά απαίσια γεύση όπως και η ίδια λέει: ‘...it tastes like batteries it tastes like asses...') το οποίο συμπεριέλαβε σε μια live εμφάνισή της, το κομμάτι που έγραψε μέσα σε 20' για τη Νέα Ζηλανδία ‘New Zealand', η διασκευή στο ‘Makin' Whoopee' του Eddie Cantor από το 1928 (!!!), η διασκευή στο ‘The ship song' του Nick Cave και το δικό μου αγαπημένο ‘Doctor Oz', οι στίχοι ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των τραγουδιών και οι στιγμές που μας κάνουν να νοσταλγούμε τον Brian Viglione δίπλα της (‘Vegemite (The black Death)'), το ντουέτο με τον Tom Dickins (‘Bad wine and lemon cake') και το Mikelangelo (‘A formidable marinade').
20/10 (…αστειεύομαι)
Amanda Palmer official
Rating: 10 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Pages
