Ordo Rosarius Equilibrio - Songs 4 Hate and Devotion
Where I Stand on the Holy Mountain and Pray 4 the War / A World Not So Beautiful (a Song 4 the Emperor) / In My Little Black Dress / With Unspoken Pleasures (my Guardian Demon) / In Heaven, Only Abstinence Remains / Do Angels Never Cry and Heaven Never Fall? / Lucifer in Love / Serpent - Dagger - Lion - Man / Long Knives and Little Men / 4 1 4 1 / I M B E C I L E, My Idiot Lover / If Christ is the Answer Then What is the Question? / A Song 4 Hate & Devotion
October 2010 - Out Of Line
Μια συγκυρία με έκανε να ασχοληθώ τελευταία με τους Ordo Rosarius Equilibrio και μάλιστα σε μια εποχή που συνέπεσε και με την κυκλοφορία της νέας τους δουλειάς "Songs 4 Hate & Devotion". Είχε προηγηθεί το maxi single "Do Angels Never Cry, And Heaven Never Fall?", προπομπός του άλμπουμ, που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Οπότε με ανυπομονησία περίμενα να ακούσω και ολόκληρο το άλμπουμ.
Για την ιστορία, οι Ordo Rosarius Equilibrio είναι γνωστοί στον neofolk και martial industrial χώρο. Το συγκρότημα από την Στοκχόλμη ξεκίνησε το 1999 και μέχρι σήμερα έχει αρκετές κυκλοφορίες στις αποσκευές του. Χαρακτηρίζονται από έντονο φλερτ με το φετιχισμό και όπως οι ίδιοι δηλώνουν «Ordo Rosarius Equilibrio is an aesthetic constellation situated somewhere on the illusive boundary between the impending apocalypse & the orgies of ancient Rome». Αντιπροσωπευτικό δείγμα το γνωστό τους τραγούδι "Three is an Orgy, four is Forever" από το δίσκο "Satyriasis" που είχαν κάνει το 2005 με τους Spiritual Front.
Πέρυσι τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε το νέο τους άλμπουμ "Songs 4 Hate & Devotion" στην γερμανική εταιρεία Out Of Line. Αναφέρουμε πληροφοριακά ότι όλες οι προηγούμενες δουλειές τους έως τώρα ήταν στην σουηδική Cold Meat Industry. Βασικός τους πυρήνας εδώ είναι ο Tomas Pettersson και η Rose-Marie Larsen στα φωνητικά με το σχήμα πλέον να πλαισιώνουν οι μουσικοί Ronnie Back, Fredrik Leijstrom (και οι δύο από το gothic rock συγκρότημα Malaise) και Fredrik Bergstrom.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήμουν ήδη θετικά προετοιμασμένος όταν κάθισα να ακούσω το δίσκο, δεν περίμενα ότι οι Ordo Rosarius Equilibrio θα είχαν φτιάξει έναν τόσο πολύ καλό δίσκο, ώριμο, ανανεωμένο και φρέσκο. Νόμιζα ότι το ιδίωμα αυτό που ακολουθούν είχε φθίνει προ πολλού αλλά με το δίσκο αυτό μας διαψεύδουν. Το πρώιμο martial και neo-folk ύφος τον πρώτων ημερών φαίνεται μακρινό μιας και τώρα διακρίνουμε μόνο μερικά από αυτά τα στοιχεία. Οι Ordo Rosarius Equilibrio έχουν εξελιχθεί προς μια πιο goth pop soundtrack κατεύθυνση και θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την μουσική τους apocalyptic pop!
Ο δίσκος σε καθηλώνει αμέσως από το πρώτο κιόλας κομμάτι "Where I Stand on the Holy Mountain and Pray 4 the War" με τα επίμονα σφυροκοπήματα των τυμπάνων. Μπορεί η φωνή του Tomas Pettersson να μην είναι από τις ωραιότερες αλλά η ερμηνεία του πείθει και σε παρασέρνει στο να τον προσέξεις. Βοηθούν και τα γυναικεία backing vocals της Rose-Marie Larsen που είναι τοποθετημένα διακριτικά μέσα στα τραγούδια. Πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα αρχίζει το "A World Not So Beautiful (A Song 4 The Emperor)" και σε μαγνητίζει. Ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, επικό και ατμοσφαιρικό, με αναφορές για μια Ευρώπη που έχει ζήσει πάμπολλους πολέμους και συρράξεις. Στίχους όπως «London is burning..., Paris has fallen..., Brussels is trembling..., Berlin has been besieged..., Europe is burning..., Rome has collapsed..., Belgrade is bleeding..., Prague under siege..., uproars in Munich..., Amsterdam trembles..., Vienna has perished.., Zurich has ruined..., there is no refuge in the ladies of Spain...», ο Tomas Pettersson τους κάνει να λειτουργούν σαν μια προειδοποίηση, μας θυμίζει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και για όλα τα κακώς κείμενα ευθύνεται ο άνθρωπος. Γενικότερα η θεματολογία του δίσκου, που είναι πάντα βασικό κομμάτι του συγκροτήματος, καταπιάνεται με τα γνώριμα dark, apocalyptic θέματα. Από τον μυστικισμό, θρησκευτικό προβληματισμό, σεξουαλική έκφραση, εσωτερική αναζήτηση έως την έκφραση απογοήτευσης, ανησυχίας, θυμού, ηθικής. Καταφέρνουν όμως να μην έχουν αρνητική αύρα αλλά μια πιο θετική προσέγγιση, ίσως και ολίγο αγωνιστική, μαχητική.
Προχωρώντας, το "In My Little Black Dress" είναι ένα γλυκό και συνάμα θρηνώδες τραγούδι με μεσαιωνικό ύφος και ωραία έγχορδα να το διακοσμούν. Το up-tempo "With Unspoken Pleasures (My Guardian Demon)" έχει μια ισπανική χροιά και δίνει ένα άλλο χρώμα στο δίσκο. Έχουμε τα ατμοσφαιρικά "In Heaven, Only Abstinence Remains" και "Serpent - Dagger - Lion - Man" που είναι μάλιστα αρκετά σκοτεινό κομμάτι, ενώ τα "Do Angels Never Cry and Heaven Never Fall" και "4 1 4 1" είναι πιο επικά με martial ρυθμούς. Ένα καλό παράδειγμα της εξέλιξης τους στο neo folk ιδίωμα βλέπουμε στο ρυθμικό "Lucifer In Love" ενώ έκπληξη αποτελεί η μπαλάντα "Long Knives and Little Men" που δίνουν ένα ρετρό ποπ τόνο. Ακολουθεί το "IMBECILE, My Idiot Lover" μια σκοτεινή μίνιμαλ σύνθεση με διακριτικό ρυθμό. Αποκορύφωμα της δεξιοτεχνίας τους στην σύνθεση έχουμε στο "If Christ Is The Answer Then What Is The Question", που περιλαμβάνει όλα τα καλά στοιχεία των Ordo Rosarius Equilibrio. Ο δίσκος κλίνει με το ομώνυμο "A Song 4 Hate & Devotion" ένα επικό κομμάτι άξιο για ομότιτλο και χαρακτηριστικό του συνόλου του δίσκου με άξονα το μίσος και την αφοσίωση όπως μας υποδεικνύει και ο τίτλος άλλωστε.
Ο δίσκος αυτός νομίζω θα αποτελέσει ορόσημο για την πορεία των Ordo Rosarius Equilibrio. Έχουν καταφέρει να φτιάξουν ίσως το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Από άποψη σύνθεσης, παραγωγής αλλά και εκτέλεσης είναι εξαιρετικός. Ένας δίσκος με πανέμορφες συνθέσεις, που παράλληλα είναι σκληρές, αιρετικές αλλά και δογματικές, ατμοσφαιρικές και γλυκές.
Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας
Ordo Rosarius Equilibrio @
myspace
James Blake - James Blake
1.Unluck /2.Wilhelms Scream /3.I Never Learnt To Share /4.Lindesfarne I /5.Lindersfarne II /6.Limit To Your Love /7.Give Me My Mouth /8.To Care (Like You) /9.Why Don't You Call Me /10.I Mind /11.Measurements
7 February 2011 - A & M Records
Πώς είναι να έχεις ένα πράγμα που σημαίνει τα πάντα για σένα; Και πώς είναι αυτό το ένα καθοριστικό σημείο στην ζωή σου να το χάνεις ή να νιώθεις ότι το χάνεις; Και πώς είναι να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό; Χάνοντας αυτό χάνεις τα πάντα! Και χάνοντας τα πάντα, ύστερα; Παρομοιάζοντας αυτό το κάτι με τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο του James Blake, ναι και τι; Το "James Blake" είναι σχεδόν όλη η δεκαετία μας σε 38 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα. Είναι το συναίσθημα καλλιτέχνιδων όπως η Feist (εξ ου και η διασκευή, η υπέρτατα ογκώδης διασκευή στο "Limit to your Love") η ατμόσφαιρα μελλοντικών μύθων όπως ο Burial 
(τσέκαρε το εισαγωγικό "Unluck"), η εσωστρέφεια του Antony Hegarty (βλ. "I never learnt to share" κ' "Why Don't you Call Me"), τα βαθιά beat του Skream στον πρόσφατο δίσκο του (βλ. "To Care (Like You)"). To "I Mind"; Όλα μαζί, 94 δευτερόλεπτα επικρατεί η πιο ευχάριστη δύνη μέσα στο μυαλό σου, ήχοι, ρυθμοί, το διάστημα 0:30-0:50 δέχεται την πιο ευφυή και ξεκάθαρη ωρίμανση στο 1:40-2:20!
Ο ίδιος δηλώνει επηρεασμένος από το ντεμπούτο δίσκο των Xx, δηλώνει επίσης dubstep καλλιτέχνης, τα 3 EP που κυκλοφόρησε το 2010 (The Bells Sketch, CMYK, Klavierwerke) συγκαταλέγονταν στου καλύτερους ΔΙΣΚΟΥΣ της περασμένης χρονιάς! Σε σημεία του δίσκου διαβλέπεις νέγρικες επιρροές, είναι 21 χρονών Βρετανός.
Για όσους αγαπούν την μουσική, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είναι ή να γίνει τα πάντα. Ό,τι άλλο πούμε είναι περιττό!
Rating: 9,5 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
James Blake @ Myspace
Various Artists - Electronic Body Matrix 1
CD1
1 KOMOR KOMMANDO . rhythm machine\ 2 X MARKS THE PEDWALK . seventeen (NOISUF-X mix) \ 3 SPETSNAZ . mangod \ 4 PORTION CONTROL . amnesia \ 5 PSY'AVIAH feat. AYRIA . into the game (SIGNAL AOUT 42 mix) \ 6 AD:KEY . pissed off (video edit) \ 7 RESTRICTED AREA . bulldozer \ 8 IONIC VISION . q and a (alternate) \ 9 NORDARR . du \ 10 SERPENTS feat. PNE . komm noch naeher \ 11 [SITD] . catharsis (heal me, control me) \ 12 NECRO FACILITY . do you feel the same \ 13 MALAKWA . monster \ 14 CUBANATE . we are crowd (v1.6) \ 15 KLUTAE . electro punks unite (anarchy remix) \ 16 VOID KAMPF . einsamkeit (club attack mix by STERIL) \ 17 ELITE! . harte liebe \ 18 THE PAIN MACHINERY . armed! (rmx)
CD2
1 FADERHEAD . destroy improve rebuild \ 2 AGREZZIOR . shout \ 3 TURNBULL.C'S . we can drink without having fun \ 4 E-CRAFT . rearrested (v1.0) \ 5 COMBICHRIST . never surrender (TERENCE FIXMER remix) \ 6 ASCII.DISKO . jawbreaker \ 7 THE NEON JUDGEMENT . i cut loose (bodyspasm vs. DDD remix) \ 8 V01D feat. AYRIA . weakener (growing stronger - short mix) \ 9 KRYSTAL SYSTEM . automatic ideology (body edit) \ 10 32CRASH . the man who came from later \ 11 POESIE NOIRE . we'll die dancing \ 12 ROTERSAND . waiting to be born \ 13 ESSENCE OF MIND . indifference (KANT KINO mix) \ 14 NEUROBASH . breaking patterns (reedit) \ 15 DIFFUZION . dbd (while u can) \ 16 CULTURE KÜLTUR . sieged \ 17 DEN.C.T.BUG . gotteskrieger (FUNKER VOGT mix) \ 18 NOORGLO . addict
CD3
1 FRONT 242 . body to body (2 trax) \ 2 PATENBRIGADE: WOLFF . popmusik für rohrleger (matrix edit) \ 3 COVENANT . lightbringer (spreedrun) \ 4 NITZER EBB . down on your knees (KANT KINO mix) \ 5 ANGEL THEORY . every time I look at you \ 6 R.I.P. (ROPPONGI INC PROJECT) . riperbahn \ 7 STUDIO-X . body music \ 8 ISIS SIGNUM feat. DREY . music is my heart (alternative version) \ 9 CELLULOIDE . et si... (nouveau mix) \ 10 NACHTMAHR . mädchen in uniform (FADERHEAD mix) \ 11 FUNKER VOGT . fire & forget \ 12 STURM CAFE . die wahrheit \ 13 ARMAGEDDON DILDOS . untergrund (DARKMEN mix) \ 14 LEAETHER STRIP . strap me down (body machine mix) \ 15 SUICIDE COMMANDO . death cures all pain (KANT KINO edit mix) \ 16 AMGOD . stigmata 2010 (traumatic brain injury mix) \ 17 INDIVIDUAL TOTEM . lost souls (nordschlacht dance remix) \ 18 MENTALLO & THE FIXER . legion of leper (re-edit)
CD4
1 LLUMEN . cold in december (eternal winter mix) \ 2 TECHNOIR . human shapes (rough mix) \ 3 DUPONT . entering the ice age \ 4 BRUDERSCHAFT . forever (COLONY 5 mix) \ 5 ASSEMBLAGE 23 . collapse \ 6 AUTODAFEH . love, hate and pain \ 7 KANT KINO . owner of this house lives here (club mix) \ 8 [DE:AD:CIBEL] . too tired to consume \ 9 IC 434 . sangre de toro \ 10 DER PRAGER HANDGRIFF . vorwärts \ 11 PLASTIC NOISE EXPERIENCE . headcrash \ 12 AYRIA . blue alice (DEAD WHEN I FOUND HER mix) \ 13 UBERBYTE . money shot (club mix) \ 14 NOISUF-X . fucking invective \ 15 ALIEN VAMPIRES . she's on drugs (more than me) \ 16 POUPPEE FABRIKK . symptom (disease mix) \ 17 JÄGER 90 . der verzicht \ 18 HAUSHETAERE . sunshine is my destroyer (DARKMEN mix)
SOUND CARD
1 CERVELLO ELETTRONICO . grave accent \ 2 DISEKT . asphyxiation techniques \ 3 HIGH LEVEL STATIC . blade runner \ 4 RED INDUSTRIE feat. SARA NOXX . the final destruction (IONIC VISION mix) \ 5 JONATHANN CAST feat. DREY . hurt me (EQUITANT remix) \ 6 EQUITANT . körperwärme \ 7 PAIL . energy bodies \ 8 CYGNOSIC . as we approach the end \ 9 LTHRBOOTS . domination \ 10 ELECTROVOT . fate (K. Wesenberg mix) \ 11 ALPHA POINT . high like the angels \ 12.INTERFACE . stateless \ 13 FUTURE TRAIL . panic (CAMPING IM KELLER mix) \ 14 STANDEG . photograph (remix) \ 15 STRAY . miles from here \ 16 INFERNOSOUNDS vs. SEQUENZ_ . regentag \ 17 BOW EVER DOWN . devotion \ 18 VIRGINS O.R PIGEONS . born in sin (DE_TOT_COR mix) \ 19 EX.ES . dansa (africana) \ 20 ZWEIFELHAFT . hackermanifest! \ 21 IN[TOXIN] . ahnenerbe \ 22 A NICE CHAOS . form & content \ 23 SKINJOB . control (303 mix) \ 24 URCEUS EXIT . pretend (alternate mix) \ 25 NETZ . exit märchenland \ 26 MATRIX . culture of shame (GASR mix) \ 27 NEIKKA RPM . everlasting \ 28 FREAKANGEL . my darling bullet (PREEMPTIVE STRIKE 0.1 mix) \ 29 SCHWARZBLUT . das mandat \ 30 TRAKKTOR . the surge \ 31 ACYLUM . deathzone \ 32 RETRACTOR . not human \ 33 EMPTY . this regret (redux) \ 34 UNTER NULL . broken heart cliché (KANT KINO mix) \ 35 EHRON VON ALLEN . sin of nature (:WUMPSCUT: version) \ 36 SELENE RIOT . (m)alice \ 37 TWILIGHT LABORATORY . the eventual \ 38 REIZSTROM . mensch gegen mensch \ 39 EXOPLANET . exoplanet \ 40 KABALL . new star (EQUITANT remix)
January 2011 - Alfa Matrix
Δεν συνηθίζουμε να γράφουμε κριτικές για συλλογές. Ήδη ο αναγνώστης οσμίζεται ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτή την συλλογή για να ασχοληθούμε μαζί της - και οι ιδιαιτερότητες είναι δύο. Η προφανής είναι ατού για τον ακροατή, εμπόδιο για τον κριτικό: το μέγεθός της. Αν δεν απατώμαι, τα 112 κομμάτια της την καθιστούν όχι απλώς τη μεγαλύτερη συλλογή ποτέ στο EBM, αλλά και ίσως τη μεγαλύτερη στο γενικότερο χώρο του industrial. Η δεύτερη ιδιαιτερότητα είναι ότι μας έρχεται από την Alfa Matrix, που έχει ήδη χαράξει δρόμο με την Endzeit Bunkertracks, μια συλλογή που έχει φτάσει πια στην 4η χρονιά της και δίνει το στίγμα του τι θα χορευτεί στα clubs που παίζουν aggrotech. Αν και εκδίδεται μόνο σε 1666 φυσικά αντίτυπα, κατεβάζεται σε πολύ περισσότερα και αποτελεί οδηγό για τους djs.
Είναι φανερό ότι το ίδιο προσπαθεί σε κάποιο βαθμό και η Electronic Body Matrix, σε χώρους με μικρότερες ενδείξεις στο καφρόμετρο. Και προσπαθεί ακόμα περισσότερο - απαλλαγμένη από τον περιορισμό (αλλά και ατού) της κυκλοφορίας κυρίως ακυκλοφόρητων κομματιών, μπορεί να μας βομβαρδίσει με ακόμα περισσότερη μουσική. Και το καταφέρνει με ένα μέσο που ευνοεί τη σταδιακή μετάβαση από το φυσικό στο ψηφιακό: με τη δυνατότητα για κατέβασμα 40 επιπλέον κομματιών.
Και αυτό μας επαναφέρει στον παράγοντα «μέγεθος». Η συλλογή προσπαθεί να χωρέσει οποιοδήποτε συγκρότημα κυκλοφόρησε κάτι το 2010 και το 2011, και μερικά επιπλέον. Λείπουν ένα δυο ονόματα, αλλά πραγματικά δίνει τρομερά πλήρη εικόνα. Είναι ξεκάθαρο ότι, αν δεν είστε φανατικός του EBM, δεν θα καταφέρετε να ακούσετε αυτές τις παραπάνω από 7 ώρες μουσικής. Καλύτερα να διαβάσετε αυτή και άλλες κριτικές για να ακούσετε μόνο μια επιλογή.
Ευτυχώς (;) για εσάς, εγώ είμαι φανατικός του EBM. Βρίσκομαι στην 5η ακρόαση (αν και ομολογώ ότι κάποια κομμάτια τα διέγραψα), και μου αρέσει αυτό που ακούω. Πρόκειται για μια εξερεύνηση στις διάφορες πτυχές του είδους. Το πρώτο CD, μετά από μερικούς κράχτες (όπως το εξαιρετικό παιχνιδιάρικο ρεμίξ των NOISUF-X στο seventeen, ασχολείται για μεγάλο διάστημα με την παλιά σχολή του ήχου - δηλαδή απλές μελωδίες και συναισθηματικά άμεσες κραυγές. Είναι για μένα και το πιο δύσκολο σημείο της συλλογής - ξεχωρίζουν όμως οι Serpents με τον Plastic Noise Experience στο komm noch näher. Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός συγκροτημάτων που αγκαλιάζουν ή επιστρέφουν σε αυτόν τον παλιό ήχο, και τα ξαναβρίσκουμε και στα κατεβασμένα κομμάτια. Μοιάζει να προσπαθεί να γίνει η τάση για τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, λίγοι καταφέρνουν να εμφυσήσουν κάτι πραγματικά καινούριο σε αυτό το στυλ, και ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που το καταφέρνουν (οι Cryo), για κάποιο ακατανόητο λόγο, δεν συμμετέχουν σε αυτή τη συλλογή.
Έρχεται το δεύτερο δισκάκι για να ικανοποιήσει τους νεότερους φίλους του ΕΒΜ. Ξεκινάει φλερτάροντας με την ΤΒΜ, με το προκλητικό destroy improve rebuild και άλλα δυνατά κομμάτια, αλλά παίζει και με πολλά άλλα είδη, δίνοντας ένα μεγάλο εύρος upbeat καταστάσεων. Βρίσκουμε με νοσταλγία τους E-Craft, ξαναθυμόμαστε το πρώιμο TBM, δηλαδή τη γερμανική τέκνο των Ascii.Disko, καθώς και την εξαιρετική future pop των Rotersand και των Culture Kultür. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό cd, όμως θα νομίζαμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 2004, αν δεν υπήρχε το πρωτότυπο ανακάτεμα του V01d αλλά και το καίνουριο και χιουμοριστικό the man who came from later, των 32Crash (στους οποίους τραγουδάει ο «παππούς» De Meyer, τραγουδιστής των Front 242).
Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται και το τρίτο δισκάκι: πολύ δυνατά χιτ, από διάφορες πλευρές του πιο σύγχρονου EBM. Ακούμε τους kraftwerkικούς Patenbrigade:Wolff, μια βιαστική εκδοχή του Lightbringer, την δυναμική επιστροφή των Nitzer Ebb, αλλά και ένα ισχυρό ρεμίξ στο mädchen in uniform (ίσως το πιο πρωτότυπο και ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου). Και πάλι, οι νέες φωνές είναι λίγες - και κάποιες από αυτές (R.I.P., Studio-X) δεν είναι ακριβώς νέες, είναι κυρίως φρέσκες, με την έννοια ότι φέρνουν παλιούς ήχους από άλλα είδη.
Δεν αλλάζει η συνταγή στον τέταρτο δίσκο, αλλά μοιάζει πια κουρασμένη - σαν να άρχισαν να τελειώνουν τα καλά κομμάτια. Σοβαρά, 6-7 χρόνια μετά, ακόμα το forever; Να είναι καλά οι ατμοσφαιρικοί και μελωδικοί Llumen που καταφέρνουν να ανοίξουν το δίσκο και ας μην έχουν συμβόλαιο με κάποια εταιρεία (!), και το γνωστό χιτάκι από τους Noisuf-X, γιατί πραγματικά αλλιώς θα με είχε πάρει ο ύπνος.
Έρχονται ευτυχώς τα 40 κατεβασμένα κομμάτια να μας ξανανεβάσουν. Θα μου πείτε, τα 40 «παραπεταμένα» επιπλέον κομμάτια; Κομμάτια από συγκροτήματα εκ των οποίων τα μισά δεν έχουν κυκλοφορήσει τίποτα; Ναι: βρίσκουμε όχι μόνο τους Έλληνες High Level Static, Preemptive Strike 0.1 και Virgins O.R. Pigeons, αλλά και μερικά νέα συγκροτήματα που έχουν πολλά να πουν: τους Lthrboots με τις ανατολίτικες επιρροές τους, την synthpop του Alpha Point, την catchy γοτθική ποπ του regentag , αλλά και τους Pail, ένα συγκρότημα που θα ξαναβρούμε στην Septic IX με άλλο πρόσωπο. Ίσως ακούσετε σε club και τους Trakktor (που μου ακούγονται σαν :SITD: με καλύτερα αγγλικά) και το εκπληκτικό ρεφραίν του m(alice) . Και να μην ξεχάσουμε τα πιο γνωστά ονόματα, όπως το πιο «ποπ» πρόσωπο της Unter Null, τη Stray, αλλά και την ίδια την Unter Null και τους εξαιρετικούς Schwarzblut.
Και είναι αυτά τα επιπλέον κομμάτια και μερικά άλλα σκόρπια στα υπόλοιπα δισκάκια που δείχνουν ότι έρχεται προς το μέρος μας φρέσκος αέρας. Το θέμα είναι, η μουσική βιομηχανία είναι σε αρκετά καλή θέση για να στηρίξει αυτά τα συγκροτήματα; Πολλοί από αυτούς μπορεί να τα παρατήσουν πριν ή ακριβώς μετά το πρώτο τους άλμπουμ, βλέποντας πόσο λίγη στήριξη έχουν για την σαφέστατα μεγάλη προσπάθεια που θέλει να φτιάξεις κάτι δροσερό και με καλή παραγωγή. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Ας απαντήσει ο αναγνώστης για τον εαυτό του.
Rating: 7,5 / 10
tec-goblin
Alfa Matrix
Covenant - Modern Ruin
1. Modern Ruin / 2. Lightbringer (with Necro Facility) / 3. Judge of My Domain / 4. Dynamo Clock / 5. Kairos / 6.The Beauty and the Grace / 7. Get On / 8.Worlds Collide / 9. In the Night / 10. Beat the Noise / 11. The Road
January 2011 - SPV / Metropolis
Πέντε χρόνια. Covenant, δικό σας ήταν το δεύτερο δισκάκι που αγόρασα. Συνηθίζατε να βγάζετε άλμπουμ κάθε δυο χρόνια σαν καλά κουρδισμένη μηχανή, και μετά μας βάλατε να περιμένουμε πέντε ολόκληρα χρόνια. Μεσολάβησαν πολλά: ένα μέλος έφυγε, ο τραγουδιστής Eskil έπινε περισσότερο απ' όσο έπρεπε και η τριβή με τον Joakim ήταν εμφανής. Χρειάστηκε να έρθει ο «αρχιτέκτων» Daniel Myer για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή, αλλά και τότε έπρεπε να ξεπεράσετε τις περιπέτειες της εταιρείας σας. Κάποιοι ακροατές σας έφυγαν, κάποιοι περιμένουν, κάποιοι θα σας πρωτοανακαλύψουν τώρα - και πέντε χρόνια είναι τρομακτικά πολλά για ένα συγκρότημα που μας έχει συνηθίσει σε σημαντικές αλλαγές σε κάθε άλμπουμ. Είναι δύσκολο να ξέρουμε τι να περιμένουμε.
Lightbringer (with Necro Facility)
Νόμιζα ότι εγώ ήξερα πώς θα είναι ο νέος σας ήχος - και όμως, το πρώτο single με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Δεν περίμενα αυτό το ραπάρισμα των Necro Facility, και όμως άρχισα αμέσως να χορεύω στο δωμάτιο. Ήξερα ότι θα το έβγαζα καλύτερο single του 2010, πριν συνειδητοποιήσω πόσο αργό είναι.
Και η έκδοση του άλμπουμ - σαφέστατα όχι η αγαπημένη μου - είναι ακόμα πιο αργή. Οι Covenant παίζουν με τις προσδοκίες μας: σε μια περίοδο που όλοι σχεδόν αυξάνουν τους ρυθμούς στο industrial, αυτοί, μεγαλώνοντας, μας δείχνουν ότι μπορούν να φτιάξουν έναν χορευτικό δυναμίτη σε λιγότερα από 120 bpm. Οι αναφορές στους ρυθμούς της r'n'b σίγουρα ξενίζουν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και οι DAF είχαν παίξει και με αυτούς τους ρυθμούς. Δεν θα σας κουράσω άλλο: θα πρέπει να έχετε ήδη ακούσει το κομμάτι, παρά τη χλιαρή προώθηση της καταρρέουσας SPV.
Judge of My Domain
Can I really be me?
Πολύ πρωτότυπο και έξυπνο το lightbringer, αλλά στις πρώτες ακροάσεις ίσως τρομάξει τους φανατικούς του είδους: για αυτό ακολουθείται από ένα πόνημα καθαρότατου EBM, που μοιάζει να βγήκε από έναν τσελεμεντέ γραμμένο από τους Front 242 την εποχή του Geography. Το μπάσο και οι έξυπνοι ήχοι έχουν την υπογραφή ενός Simonsson, ενός Montelius και ενός Myer, και έτσι όχι μόνο φέρνουν το είδος στον 21ο αιώνα, αλλά και το εμπλουτίζουν με ένα υπέροχο μελωδικό ρεφραίν.
Dynamo Clock
«Ναι μου άρεσαν οι Covenant. Ρε συ, είναι σχεδόν ροκ.»
Πάνε πάνω από 10 χρόνια από αυτή τη συζήτηση με μια φίλη στο τηλέφωνο. Τώρα απαρνείται τον όρο ροκ - έναν όρο που σημαίνει τόσα πράγματα που καταλήγει να μη σημαίνει τίποτα.
Το Dynamo Clock είναι από τα κομμάτια στα οποία οι Covenant ξεκαθαρίζουν: το ότι είναι κάποιος μπάντα με ενέργεια στη σκηνή δεν σημαίνει ότι είναι και ροκ. Είναι μεγάλο το βήμα που πρέπει να κάνει ένας ακροατής του παλιού rock fm (πριν κυριευθεί από το air play) για να συμπαθήσει ένα κομμάτι σαν το Dynamo Clock - ένα κομμάτι στο οποίο τα φωνητικά μπαίνουν πάνω από μια trance εξέλιξη και μια industrial techno παραγωγή. Η επιρροή του Daniel Myer (aka Haujobb, Architect κλπ) είναι κυρίαρχη εδώ, και το εξαιρετικό αποτέλεσμα φέρνει στο μυαλό το Sentinel των VNV Nation, μόνο που εδώ οι στίχοι απλοποιούνται και το βάρος δίνεται στη δύναμη του ήχου και της φωνής, ενώ διατηρείται το τείχος ήχου που υπήρχε στα παλιότερα άλμπουμ του συγκροτήματος.
Kairos / The Beauty and the Grace
Ten thousand times I crave for you
Ten thousand times you make me loop
For only once light comes again
Αυτά τα δυο κομμάτια που σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο μάς θυμίζουν ότι οι Covenant δεν είναι μόνο το Dead Stars και το Call the Ships to Port, αλλά και τα πιο ήρεμα κομμάτια που εκφράζουν μια ταξιδιάρικη μελαγχολία και μοναξιά: το Cryotank Expansion, το Helicopter, το Invisible & Silent... Από όλα αυτά, το Beauty and the Grace πρέπει να έχει το ωραιότερο kick και μπάσο. Δεν αρκείται σε αυτό: ένας υπέροχος ήχος σαν κιθάρα που βγαίνει από ένα συνθ προς το τέλος συνεχίζει το ταξίδι των Covenant σε κάθε χώρο από τον οποίο μπορούν να αντλήσουν ιδέες.
Get On
"Ι got to get on tonight". Μια προσπάθεια για το επόμενο βήμα, ένα σφίξιμο των δοντιών μπροστά σε ένα μπουκάλι. Μια αίσθηση απόγνωσης, όπως περιέγραψε στο dvd του In Transit ο Joakim το συναίσθημα που έβγαζε το Skyshaper.
Δεν μπορεί να μη μου θυμίσει κάποιες στιγμές του Skyshaper το Get On. Μεταδίδει το συναίσθημα ότι υπάρχει μια καλή ιδέα, αλλά κάτι λείπει, είναι κοντά αλλά δεν πετυχαίνει το στόχο του - εκτός αν ο στόχος είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση. Όπως και άλλα συγγενικά συγκροτήματα, προσπαθεί να κάνει ένα πείραμα με τις rock drumlines, αλλά με τρόπο πρωτότυπο, και σχεδόν αποτυγχάνει.
Worlds Collide
When dreams will fade and nights will shade
this time we'll become walls without joy
our world collides
Ι'll be eternal
Εδώ ο Daniel Myer φαίνεται να ξαναβγαίνει στο προσκήνιο: φαίνεται να αντλεί στοιχεία ακόμα και από την drum'n'bass του Ninetynine - το λιγότερο αγαπημένο παιδί του για το industrial κοινό - αλλά κρατάει μόνο τα καλύτερα: ο υπέροχος ρυθμός είναι με το ένα πόδι στην trip hop και το άλλο στα εμβατήρια και δένει με ένα ισχυρό παραμορφωμένο μπάσο που μοιάζει να μικροφονίζει. Συνιστώ στον αναγνώστη να ακούσει το κομμάτι με καλό εξοπλισμό - είναι ένα κόσμημα που κάνει ηχητικό μασάζ στο σώμα.
Beat the Noise
«Πολύ chill out όμως... Ενώ το single ήταν καλό.»
«Έλα, έχουν κι άλλα δυνατά κομμάτια, όπως το We want revolution»
«Ναι, καλό είναι και αυτό αλλά δεν έχει την μπότα του EBM.»
Κάπως έτσι κύλησε πριν πολλά χρόνια ένας τηλεφωνικός διάλογος με έναν πολυγαπημένο μας dj και ραδιοφωνικό παραγωγό ο οποίος δεν ήταν πολύ ικανοποιημένος από το Northern Light, το μοναδικό άλμπουμ των Covenant στη Sony. Και, αφού προσπεράσουμε την αδιάφορη ηλεκτρονική jazzιά του The Night, βρίσκουμε ξανά την ίδια αίσθηση στο Beat the Noise: πού είναι η μπότα; Μιλάμε για ένα έξυπνο κομμάτι με τόνους θορύβου και μελωδίας, που θα μπορούσε να είναι το νέο tour de force, αλλά ο ρυθμός χάνεται πίσω από την πανδαισία φωνής, συνθ και παραμόρφωσης.
Βέβαια, για να μην αδικούμε τους Covenant, ούτε το tour de force είχε δυνατό kick.
The Road
From where we came there's no return
Nothing left but ashes in the wind
[Spoiler alert - αν δεν έχετε ακούσει το άλμπουμ, μη διαβάσετε παρακάτω]
Πού είναι λοιπόν η μπότα; Περίμενε κάποιος να τη βρούμε στη μέση του επιλόγου του άλμπουμ; Περίμενε κανείς αυτοί οι ονειρικοί βόμβοι να συνοδευτούν από ένα τέτοιο μπάσο και ρυθμό στη μέση του άλμπουμ; Όπως ίσως έχετε κάνει στο παρελθόν με το Airships, ακούστε το Road μόνο του, σαν νησίδα ομορφιάς ενώ κλείνετε τα μάτια για να κοιμηθείτε.
Επιπλέον Θόρυβος
Ξέρουμε πώς κλείνουν τις συναυλίες τους οι Covenant: όπως και οι Kraftwerk, αφήνοντας τα μηχανήματα να παίζουν θορύβους μόνα τους.
Έτσι λοιπόν κυλάνε τα τελευταία λεπτά του άλμπουμ, γιατί αυτό είναι οι Covenant, αυτή είναι η φιλοσοφική τους θεώρηση της ύπαρξης. Έτσι κλείνουν το πιο πολυσχιδές άλμπουμ τους, που εναλλάσσει ομαλά διαφορετικές επιρροές, με μια προσοχή στη λεπτομέρεια που σπανίζει στο χώρο.
Τολμώ να πω ότι έχει τους πιο «εκστασιογόνους» ήχους που έχουν βγει ποτέ στο χώρο του «ευρέος» EBM, αλλά θέλει πολλές ακροάσεις για να ξεδιπλωθούν οι πτυχές του. Ευτυχώς, οι Covenant έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο φήμης που μπορούν εύκολα να απαιτήσουν από τον ακροατή να γευτεί το άλμπουμ αργά και προσεχτικά.
Rating: 8,7 / 10
tec-goblin
Covenant official
ΥΓ: Ξεφεύγοντας από τις νόρμες του Postwave, θα παρουσιάσω το επιπλέον δισκάκι μετά το κύριο άρθρο, διότι πρόκειται για μια ασύνδετη και πολύ διαφορετική κυκλοφορία:
1. Wir Sind Die Nacht / 2. Wir Sind Die Nacht (Oscar Holter Remix) / 3. Wir Sind Die Nacht (Full Instrumental) / 4. Wir Sind Die Nacht (Henrik Baeckstroem Remix) / 5. Wir Sind Die Nacht (Sample) / 6. Ich War Nichts (Sample) / 7. Wunder (Sample)
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα single γραμμένο για τη μουσική της ταινίας Wir Sind Die Nacht, κάτι σε γερμανικό Twilight χωρίς σχολιαρόπαιδα. Με την ταινία ίσως ασχοληθούμε στο μέλλον (παίζεται ακόμα σε κάποιες χώρες στους κινηματογράφους).
Θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με τη μουσική μόνη της - αν και μοιάζει πολύ σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Covenant και ο Myer ασχολούνται με soundtracks, και φαίνονται να ξέρουν τη δουλειά καλά. Πιάνουν το ρυθμό της ταινίας και φτιάχνουν δυνατό και σκοτεινό χορευτικό κομμάτι TBM, με μόνα φωνητικά τη φωνή της κοπέλας από την ταινία. Ο Oscar Holter καταφέρνει να το ανυψώσει σε ακόμα πιο χορευτικά ύψη χωρίς να χάσει την ατμόσφαιρα. Νομίζετε ότι μπορείτε να τα καταφέρετε καλύτερα; Χρησιμοποιήστε τα samples στο τέλος του δίσκου. Make your own music!
Kings
of Leon - Come Around Sundown
01.The
End 02.Radioactive 03.Pyro
04.Mary 05.The Face 06.The Immortals 07.Back Down South 08.Beach Side
09.No Money 10.Pony Up 11.Birthday
12.Mi Amigo 13.Pickup Truck
15 October
2010 - RCA
Για ένα πράγμα σίγουρα
δε μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Kings of Leon - για τεμπελιά.
Στα 7 χρόνια της ύπαρξής τους τα αδέρφια από το Tennessee έχουν προλάβει να βγάλουν πέντε κυκλοφορίες, δείχνοντας
ότι δεν αντιμετώπιζαν ποτέ πρόβλημα δημιουργικού οίστρου. Και αν μη τι άλλο, η δουλειά τους έχει βρει την
επιθυμητή ανταπόκριση: σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο καυτά rock acts παγκοσμίως,
απολαμβάνοντας sold out συναυλίες σε στάδια,
απεριόριστο airplay
σε μουσικά κανάλια και ραδιόφωνο, συνεντεύξεις και εν γένει όλο αυτό που με μία
λέξη περιγράφεται ως hype. Μεγάλο μερίδιο
ευθύνης για αυτό φέρει η αμέσως προηγούμενη κυκλοφορία τους Only By the Night,
που πραγματικά τους απογείωσε εμπορικά και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες προς μία
ευρύτερη βάση οπαδών. Εξέλιξη που ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ακούγοντας
τις δύο πρώτες δουλειές τους, οι οποίες μπορεί να μην είχαν κάτι το
αξιομνημόνευτα εντυπωσιακό, αποτελούσαν όμως αρκετά αντιπρροσωπευτικά δείγματα Southern Rock, με κάποιες καλές και
κάποιες μετριότερες στιγμές, που διέθεταν έναν επαρκή βαθμό αυθεντικότητας (όσο
μεγάλη κι αν είναι αυτή η κουβέντα). Το Only By the Night,
λοιπόν, πριν δύο χρόνια,αποτέλεσε ένα εντυπωσιακό turning point στην καριέρα τους: Με
τη βοήθεια 2-3 ομολογουμένως πιασάρικων singles (Sex on Fire,
Crawl,
Use Somebody)
και μία αποτελεσματική προώθηση από την εταιρεία τους κατάφεραν να ακούγονται
πραγματικά παντού και ελάχιστοι έδωσαν σημασία στην εμπορική τους "μεταστροφή"
- δεν αποτελούσαν και την επιτομή του underground, άλλωστε, οπότε ποιος ο λόγος διαμαρτυρίας;
Και αφού πέρασαν τα δύο προηγούμενα χρόνια σε
περιοδείες ανά τον κόσμο, είπαν να επιστρεψουν με το sequel της πιο επιτυχημένης τους δουλειάς. Εγχείρημα εξ ορισμού
δύσκολο - η εμπορικότητα τους αναγκάζει αφενός να βγάλουν μια ισάξια από άποψη
ποιότητας κυκλοφορία, αφετέρου να συνεχίσουν να απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό
που θα τους εξασφαλίσει καλές θέσεις στα charts, πωλήσεις, εισιτήρια. Και από το πρώτο άκουσμα του Come Around Sundown
γίνεται σαφές ότι οι Kings of Leon κατάφεραν να πέσουν στις περισσότερες από τις παγίδες
που μπορούσαν να βρουν στο δρόμο τους. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα κρατούν
πατημένο το γκάζι, αλλά παρ' όλα αυτά καταφέρνουν να παρουσιάσουν μία εντελώς
προβλέψιμη, κοινότοπη και μετριότατη από κάθε άποψη δουλειά. Το Come Around... δίνει τη χαριστική βολή στα όποια στοιχεία
αυθεντικότητας είχαν οι πρώτες κυκλοφορίες των Kings of Leon, οι οποίοι δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε κλώνοι του Lenny Kravitz
με μία νότα από αμερικάνικο Νότο. Η εισαγωγική τριπλέτα (The End, Radioactive, Pyro) προσπαθεί να
αιχμαλωτίσει από νωρίς τον ακροατή εμμένοντας σε σαφή εμπορικά πλαίσια, ωστόσο
η εντύπωση που μένει είναι μάλλον χλιαρή και σίγουρα δεν αγγίζει την πληρότητα
που είχαν τα προηγούμενα mega-hits τους (λέγε με Sex on Fire).
Μεγάλο βαθμό ευθύνης φέρει η άνιση ερμηνεία του Caleb, ο οποίος αν και διαθέτει αρκετά αξιοπρόσεχτη φωνή,
λειτουργεί μάλλον διεκπεραιωτικά και χωρίς ιδιαίτερο πάθος, ενώ όταν αποφασίζει
να ξυπνήσει λίγο, το κάνει σε μάλλον αδιάφορα κομμάτια (The Face,
Birthday)
που περνάνε σχεδόν απαρατήρητα. Όχι ότι η συνολική αποδοση της μπάντας είναι
κάτι το εξαιρετικό - ελάχιστες είναι οι φορές όπου μία μελωδία δείχνει
πρωτότυπη και αυτόφωτη, οι περισσότερες εμπνεύσεις τους είναι ασφαλείς,
χιλιοδουλεμένες και καταδικασμένες να ξεχαστούν μάλλον γρήγορα. Και τελικά
μένουν στη μνήμη 1-2 ευχάριστες στιγμές (όπως το σύντομο μεν αλλά ιδιαίτερα
καλοφτιαγμένο Beach Side)
μέσα σε μία θάλασσα μετριότητας και αχρείαστης επιδειξιομανίας που προσπαθούν
να σώσουν την παρτίδα. Το πρόσημο όμως παραμένει αρνητικό...
Το λάθος που έκαναν οι Kings of Leon είναι ότι έθεσαν ως αυτοσκοπό την εμπορική επιτυχία και
ξέχασαν σε τι είναι πραγματικά καλοί. Γιατί μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι
μουσικοί του κόσμου, ούτε οι καλύτεροι συνθέτες (πολύ περισσότερο...) ωστόσο
γνωρίζουν αρκετά καλά να σκαρώνουν ένα τραγούδι με δυναμική, με συναίσθημα, με
ξεχωριστό χρώμα. Το αποτέλεσμα του Come Around Sundown
τους τιμωρεί επειδή εμφανίζονται ενειλικρινείς απέναντι στο κοινό τους και
ασυνεπείς απέναντι στις προηγούμενες δημιουργίες τους - και όλα αυτά τα λέω
έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι πάντα τους θεωρούσα μικρομεσαίο συγκρότημα και δεν
λάτρεψα πραγματικά καμία δουλειά τους. Βέβαια, κάπου εδώ θα πρέπει να ορίσουμε
λίγο και τον όρο "τιμωρία": Η νέα τους δουλειά πρώτευσε σε κυκλοφορίες σε όλες
τις μεγάλες αγορές (Αγγλια, Αμερική, Γερμανία. Αυστραλία και πολλές ακόμα),
πούλησε τρελά αντίτυπα, έσπασε κάθε ρεκόρ σε digital downloading
και σίγουρα έκανε τους φίλους μας κατά πολύ πλουσιότερους. Η επικείμενη
περιοδεία τους θα τους φέρει πάλι μπροστά σε δεκάδες γεμάτα στάδια ενώ ο
επίζηλος τίτλος τους ως πιο ένα από τα
πιο περιζήτητα γκρουπ ζει και βασιλεύει. Όχι, η πραγματικότητα δεν έχει καμία
απολύτως σχέση με τιμωρία για τους Kings of Leon. Μια χαρά τίμημα φαντάζει ο μουσικός συμβιβασμός στην
προσπάθειά τους να κατακτήσουν τον κόσμο.
Αυτό τελικά που με ενόχλησε περισσότερο στο Come Around Sundown
δεν ήταν ούτε η διάχυτη μετριότητά του, ούτε οι τεμπέλικες ερμηνείες, ούτε η
έλλειψη αυθεντικότητας (σιγά τους καουμπόηδες...). Είναι η διαπίστωση για μια
ακόμη φορά του πόσο εύκολα μπορεί κάτι το μέτριο όχι απλά να επιπλεύσει αλλά
και να επικρατήσει. Σε μία ολόκληρη χρονιά με δεκάδες τρομερές κυκλοφορίες οι Kings of Leon πήραν το σκήπτρο του εμπορικού πρωταθλητή, ενώ
εκατοντάδες πολύ καλύτεροι συνάδελφοι τους φυτοζωούν μεταξύ φθοράς και
αφθαρσίας. Στην εποχή της παντοδυναμίας του digital downloading,
των εκατοντάδων fanzines
και εξειδικευμένων μουσικών περιοδικών η αγορά μίλησε: "Ζήτω οι μέτριο!". Το Come Around δεν είναι το καλύτερο
άλμπουμ της χρονιάς, δεν είναι το καλύτερο rock ή alternative
άλμπουμ της χρονιάς, δεν είναι καν το καλύτερο cd των Kings of Leon. Κι όμως...
Περαστικά μας...
Rating: 4 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας
Kings of Loen @ Myspace
Cryo - Hidden Aggression
1. Prelude - Waves of Sin \ 2. I Tune In \ 3. Weitergehen \ 4. Substance \ 5. Hit Me Once \ 6. Counting Down Again \ 7. Guantanamo Bay \ 8. Contract Killer \ 9. I Die Every Day \ 10. Forgotten \ 11. Rewind
2 March 2010 - Progress Productions
Μερικές στιγμές πιάνομαι στον ύπνο: περνάει η χρονιά, φτιάχνω τις λίστες με τα καλύτερα, και μου έχει ξεφύγει ένα άλμπουμ ενός συγκροτήματος που γνωρίζω. Αυτή τη φορά, όμως, κατηγορώ την Progress Production, η οποία πρέπει να είναι στο χώρο η εταιρεία με την ανεπαρκέστερη προώθηση των συγκροτημάτων της. Κατά τη γνώμη μου, οι Cryo είναι το δυνατότερο συγκρότημα της εταιρείας (συγγνώμη Iambia): έχουν αποσπάσει πολύ καλές κριτικές και έχουν παιχτεί και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε καν μια σελίδα τους στο myspace, ή 4 πρόσφατες φωτογραφίες τους; Είναι επίσης δυνατόν, ενώ τα παλιότερα άλμπουμ του συγκροτήματος είναι διαθέσιμα ηλεκτρονικά, η ηλεκτρονική διανομή του τελευταίου να καθυστερεί 9 μήνες; Εμφανώς ναι για τη σουηδική εταιρεία.
Αλλά αυτό που μετράει είναι, φυσικά, η μουσική: και εδώ οι Cryo βάζουν δύσκολους στόχους στον εαυτό τους. Οι μουσικές τους φόρμες μοιάζουν βγαλμένες από το EBM των αρχών των 90s και οι ρυθμοί τους είναι μακριά από τη σημερινή μόδα - όμως ξέρουμε ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ, Cryogenic, ότι είναι ικανοί να εμφυσήσουν φρέσκο αέρα σε παλιό ήχο. Χωρίς να είμαι φανατικός του ήχου του παλιού EBM, το Cryogenic με είχε συνεπάρει με την καλή του παραγωγή, τη διάθεση για πειραματισμό και την τολμηρή και απρόβλεπτη σύνθεση - απρόβλεπτη όχι με ανούσια απότομα κοψίματα, αλλά με πολλές ιδέες και συναίσθημα. Εγκεφαλική χορευτική μουσική, ατμοσφαιρική και πολυεπίπεδη!
Τα ίδια στοιχεία βρίσκουμε στο Hidden Aggression, αν και με λιγότερο τολμηρό εύρος. Δεν υπάρχουν τόσο αργά κομμάτια όπως το υπέροχο In the Shadows, με εξαίρεση ίσως το Contract Killer, αλλά η ατμόσφαιρα είναι παρούσα στους περίεργους θορύβους και drones στο υπόβαθρο. Ο ρυθμός παραμένει σε πολλά κομμάτια αρκετά αργός για να αφήσει αυτό ακριβώς το υπόβαθρο να ταξιδέψει το νου, αλλά σχεδόν ποτέ πολύ αργός για να χορευτεί - ίσα ίσα αυτός ο (συχνά πρωτότυπος) ρυθμός συνεπαίρνει το σώμα στα υπνωτικά μονοπάτια του ταξιδιού του μυαλού. Αυτή η προσέγγιση γίνεται πιο προφανής στο I Tune In, το Guantanamo Βay και το Forgotten, αλλά και τα πιο γρήγορα κομμάτια όπως το Weitergehen και το I Die Every Day διατηρούν το συναίσθημα. Σε αυτό τον ήχο βρίσκουν πρόσφορο έδαφος γα να βλαστήσουν προσωπικοί και κοινωνικοπολιτικοί στίχοι που διατηρούν τις καλύτερες πλευρές της παράδοσης του industrial.
Αν και με το χρόνο φαίνονται να αρχίσουν να δυσκολεύονται να βρουν νέα μονοπάτια για να εξερευνήσουν, οι Cryo μάς δίνουν άλλο ένα κόσμημα για το EBM που με γεμίζει ελπίδες. Θυμίζουν ότι μπορούμε να χορέψουμε και κάτι ουσιαστικά σκοτεινό και ταυτόχρονα φουτουριστικό.
Rating: 7,9 / 10
tec-goblin
Cryo @ lastfm
Soman - Noistyle
1. Noistyle \ 2. Waste \ 3. Major Dysfunction \ 4. Let Me Go \ 5. Side Chain (featuring VIGILANTE) \ 6. Skin Deep (featuring LAHANNYA) \ 7. Fear Itself \ 8. Body Mod \ 9. Transmitter \ 10. Blackout \ 11. Blue Monday (featuring SARAH BLACKWOOD)
December 2010 - Infacted
Ας ξεκινήσουμε με μια υπαρξιακή αναζήτηση: είναι ο Soman industrial; Όχι αυτός ο Soman! Ο άλλος, με το γυαλί, είναι industrial;
Αν αυτό είναι το μόνο πρόβλημα κάποιου αναγνώστη, τότε είναι ευτυχισμένος άνθρωπος! Αλλά ας απαντήσω για τη χαρά της νοητικής άσκησης: λοιπόν, ο Soman, ειδικά στο προηγούμενο άλμπουμ, το Mask, φλερτάρισε πολύ με το TBM και το tecnoise. Και τα δυο είδη - ειδικά το δεύτερο - είναι κατά 50% industrial (σε κάποιους ορισμούς), οπότε μπορούμε να πούμε ότι ο Soman είναι 30% industrial. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Δεν τον ακούμε για το Ransom, αλλά για το Mask και το Pusher, κοινώς τα κομμάτια του που φλερτάρουν περισσότερο με την χορευτική σκηνή εκτός του industrial.
Σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζει και στο Noistyle: ειδικά στα δυο πρώτα κομμάτια φαίνεται να έχει απελευθερωθεί από τα δεσμά του χώρου, και να μας σερβίρει κατάμουτρα ένα μείγμα TBM και hardstyle - μια ανάμειξη που πραγματικά δημιουργεί ένα νέο στυλ, γερμανιστί neu-style (προφέρεται Noistyle). Δυο κομμάτια δυναμίτες, με προσωπικό αγαπημένο Waste. Κομμάτια που αν έβγαιναν σε βινύλιο και προωθηθούν σε σκληρά κλαμπ της Γερμανίας και της Ολλανδίας θα μπορούσαν να κάνουν πάταγο και έξω από το χώρο.
Και μετά είναι που μας τα χαλάει: αφού δεν τη νιώθεις τη darkίλα και δεν είσαι καμιά κορυφή στη δημιουργία θορύβου ρε παλικάρι, τι το προσπαθείς; Ακόμα και η συνεργασία με τη Lahannya στο Skin Deep πρέπει να περάσει 3μισι λεπτά για να γίνει ένα καλό κομμάτι future pop. Μόνο προς το τέλος ξαναζωντανεύει το άλμπουμ με την απολαυστική industrial techno του Transmittter και τη μίνιμαλ προσέγγιση του Blackout. Και εκεί που πάει να αφήσει μια καλή εντύπωση, έρχεται ένα ρεμίξ χωρίς καμία φαντασία στο Blue Monday και μας σκοτώνει.
Βλέπουμε για άλλη μια φορά το τυπικό πρόβλημα του Soman: αφού δεν μπορεί να γεμίσει ένα άλμπουμ με καλές ιδέες, γιατί δεν ακολουθεί την παράδοση του χορευτικού χώρου, να κυκλοφορεί single με 2 ρεμίξ, να τα παίζουν τα κλαμπ των ειδών που του αρέσουν; Με το ένα πόδι σε κάθε χώρο, είναι σαφές ότι έχει δυσκολίες, και ότι η ίδια η Infacted δεν ξέρει πώς να τον προωθήσει. Χρειάζεται δράση επειγόντως γιατί έχει ιδέες και δίνει δυνατά live για όσους τους αρέσει να χορεύουν - και έχει ήδη δώσει ραντεβού με μερικούς στις 5 Μαρτίου στην Ελλάδα!
Rating: 6,9 / 10
tec-goblin
Soman @ Myspace
Her Name Is Calla - The Quiet Lamb
1. Moss Giant/ 2. A Blood Promise/ 3. Pour More Oil/ 4. Interval 1/ 5. Condor And River/ 6. Long Grass/ 7. Homecoming/ 8. Thief/ 9. Interval 2/ 10. The Union I Worship A Golden Sun/ 11. The Union Recidivist/ 12. The Union In The West
8 November 2010 - Denovali Records
Υποτεθείσθω, ότι μια παρέα ίνες στη μονόχρωμη μοκέτα σας, θέλει να τραβήξει την προσοχή σας. Ας ονομάσουμε την παρέα ‘'Calla'' για να μην επαναλαμβάνομαι, και το χρώμα pompadour post rock. Θεωρητικά, με τη βοήθεια του σύμπαντος και μια καλή χημεία μπορεί να λερωθεί ανεπανόρθωτα και να πετύχει το στόχο της.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτό που συνέβη ήταν να έρθουν οι iliketrains και οι twilight sad και να φτύσουν, ώστε να μην τους ματιάσουν, και οι πρώτοι μάλιστα να τους πάρουν σε περιοδεία μαζί τους. Και τώρα δεν μιλάμε για τη μοκέτα σας. Όπως διάβασα, οι iliketrains έπεφταν για ύπνο νωρίς μετά από κάθε συναυλία και έκραζαν τους Calla που άραζαν και μεθοκοπούσαν αγρίως. True story. Με το ντεμπούτο τους λοιπόν, The Quiet Lamb, οι άγγλοι Her Name Is Calla, έρχονται να σου προτείνουν μια ξεκάθαρα μπαρόκ άποψη του post rock, και ήδη από το εναρκτήριο κλασικίζον ‘'Moss Giant'' σου ψιθυρίζουν, ‘'αν ο Handel υπήρχε σήμερα, θα ήταν ένας από εμάς''.
Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Tom Morris με τον πρώτο κιόλας στίχο σε αναγκάζει να τον βαφτίσεις Thom, και το ακόμα καλύτερο; Είναι από το York της Αγγλίας. Το συγκεκριμένο κομμάτι λειτουργεί διπολικά, καθώς η αρχική δωρική και ευχάριστη μελωδία κιθάρας και φωνής, οδηγεί τον Thom και τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη σε μια επική φωνασκία, όπου ιδίως η ενορχήστρωση, φαντάζει να κουβαλάει όλο το βάρος του ελισαβετιανού δράματος. Γενικά φαίνεται να αρέσκονται να φορτώνουν μέχρι εσχάτου βαθμού τα κομμάτια τους, όχι μόνο με τα βασικά όργανα του είδους που παίζουν, αλλά με διάφορα έγχορδα και χάλκινα και να τα στέλνουν όλα αυτά σε εκκωφαντικά και φανφάρικα κρεσέντα. Ότι ακριβώς συμβαίνει στο ‘'Pour More Oil''.
Οι επιρροές τους αρχίζουν να αναδύονται, πολύ έκδηλα πλέον στο ‘'Condor And River'', το οποίο μοιάζει να είναι μια καλή replica κομματιού των Grails, κατά το ήμισυ τουλάχιστον καθώς διαρκεί 17 λεπτά. Ολόκληρο το album διαρκεί πάνω από 75 λεπτά και έχει μόνο 12 κομμάτια.
Ο μικρούλης Thom μέσα στον Tom κάνει πάλι την εμφάνισή του στο ‘'Long Grass'' με τη συνοδεία κιθάρας, μαντολίνου και ούτω καθεξής. Παρ' όλα αυτά, το ‘'Thief'', παρουσιάζει παραδόξως ένα πιο μετρημένο και λιγότερα επιτηδευμένο ύφος, και αναρωτιέμαι αν οφείλεται στο γεγονός ότι το έγραψε η Sophie Green, η βιολίστρια της μπάντας. Ακόμη, είπε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι το έκανε δώρο στον Tom ‘'when he was feeling down''. Τον Thom σίγουρα τον βοήθησε.
Η καλύτερη στιγμή του album είναι το πρωτοφανώς ευθύβολο και συνολικά άρτιο ‘'The Union I Worship A Golden Sun''. Ακόμα και η ενορχηστρωτική κορύφωση στο τέλος μοιάζει για πρώτη φορά να έχει λόγο ύπαρξης.
Όταν ρωτήθηκε τι εννοούσε όταν είπε σε άλλη συνέντευξη ότι θεωρεί τους Calla μπάντα που αποτελείται από ‘'thinkers'', απάντησε ότι πιθανότατα ήταν μεθυσμένος όταν το είπε, και με αυτό τον τρόπο απέφυγε δυστυχώς αυτή την υπέροχη ερώτηση. Επίσης, όταν ρωτήθηκε για το όνομα της μπάντας, η καλύτερη απάντηση που κατάφερε να δώσει, ήταν ότι η Calla είναι ένα προσωποποιημένο γεγονός. Στο όνομα τους πάντως βρίσκεται η πεμπτουσία τους και τα όνειρα τους. Σα να τους βλέπω, να λιώνουν στο ποτό και να οραματίζονται τη μέρα που η γλώσσα του κόσμου, θα έχει εξοικειωθεί τόσο πολύ μαζί τους και ακριβώς σαν τους Godspeed, θα είναι για όλους μας απλά και μόνο οι ‘'Calla''.....Kala.
Rating: 7 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης
Her Name Is Calla @ Myspace HNIS @ Denovali Records
!!! - Strange Weather, Isn't It?
1.AM/FM 2.The Most Certain Sure 3.Wannagain Wannagain 4.Jamie, My Intentions Are Bass 5.Steady as the Sidewalk Cracks 6.Hollow 7.Jump Back 8.Even Judas Gave Jesus a Kiss 9.The Hammer
24 August 2010 - Warp
Πολύ μου αρέσει ο τίτλος που διάλεξαν οι !!! (τσικ τσικ τσικ για τους μη ειδήμονες) για τη νέα τους δουλειά, την τέταρτη κατά σειρά. "Τι μυστήριος καιρός σήμερα, ε;" Λες και προσπαθούν να ανοίξουν κουβέντα σε μια αμήχανη κοινωνική συγκυρία. Λες και δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν και ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια. Χμμ... Για μια στιγμή: Μήπως άραγε έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο οι φίλοι μας; Δεν θα έκανε εντύπωση σε κανέναν. Το στυλ τους είναι λίγο-πολύ γνωστό και μάλιστα παιγμένο και από αρκετά άλλα συγκροτήματα στις διάφορες παραλλαγές του: Γρήγορα κομμάτια, χορευτική διάθεση, κάμποσα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια που κάνουν τον ήχο να φαίνεται πιο φρέσκος με ένα ελαφρό γαρνίρισμα από funky φωνητικά και έτοιμη η συνταγή. Όχι ότι τους έχει βγει και άσχημα μέχρι τώρα, βέβαια: Οι τρεις προηγούμενες κυκλοφορίες τους κινήθηκαν σε υψηλά στάνταρ ποιότητας, έτυχαν της αποδοχής κριτικών και κοινού και τους καθιέρωσαν σαν ένα από τα ισχυρά χαρτιά στον ιδιαίτερα εκλεκτικό και "ζόρικο" κατάλογο της WARP. Έχοντας όμως ξεπεράσει και τον σκόπελο του λεγόμενου "δύσκολου τρίτου άλμπουμ" με σχετική ευκολία, μία απορία ζει και βασιλεύει: Πόσο μέλλον έχουν ακόμα στην πιάτσα με δεδομένο το μουσικό τους ύφος;
Στο τρίτο τους άλμπουμ Myth Takes είχε γίνει μια προσπάθεια εμπλουτισμού του ήχου τους με κάποια πιο πειραματικά στοιχεία (μη φανταστείτε τίποτα τραγικό - κάποιες πιο πολυεπίπεδες εισαγωγές και λίγος θόρυβος στην παραγωγή), κάτι σαν φόρος τιμής στην μαμά WARP. Και δεν είχε πάει καθόλου άσχημα, δείγμα του ότι σαν μουσικοί έχουν μία αξιοσημείωτη ικανότητα προσαρμογής και (γιατί όχι;) εξέλιξης. Στο Strange Weather, πάντως, η προσπάθεια αυτή είναι απούσα. Οι !!! επιλέγουν να γυρίσουν στα κλασσικά μονοπάτια που τους φέρνουν πιο κοντά στον ήχο των δύο πρώτων τους άλμπουμ. Η επιλογή τους δεν είναι καθόλου άστοχη - παίζουν μπάλα σε ένα γήπεδο που γνωρίζουν πολύ καλά και μάλιστα ευρισκόμενοι σε πάρα πολύ καλή φόρμα. Γι' αυτό μην περιμένετε πολύπλοκες συνθέσεις, καινοτόμες ιδέες και μυστήρια τερτίπια στην παραγωγή. Αντίθετα, ο ακροατής θα βρεθεί απέναντι σε 10 άξια ποπ κομμάτια που, ακόμα και αν δεν τον κάνουν να θέλει να τα χορέψει, θα τον αναγκάσουν να χτυπήσει ρυθμικά τα δάκτυλά του στο τραπέζι. Γιατί είναι χαρούμενα, είναι "ανεβαστικά" και είναι καλοδουλεμένα. Από την εναρκτήρια τριπλέτα (ΑΜ/FM, Most Certain Sure, Wannagain Wannagain) οι !!! βροντοφωνάζουν πως είναι στα καλύτερά τους: Τα τραγούδια συνδέονται άψογα, ενίοτε και χωρίς κενό μεταξύ τους, ο ρυθμός είναι γρήγορος χωρίς όμως να γίνεται κοπιαστικός ή αφελής και μουσικά ακούγονται πλούσιοι χωρίς να δείχνουν βαρυφορτωμένοι. Ναι, μάλλον οι φίλοι μας πέτυχαν να ηχογραφήσουν την πιο μεστή και "οικονομική" δουλειά τους μετά το Louden Up Now. Η οποία ακούγεται απνευστί από την αρχή ως το τέλος. Τα Steady As The Sidewalk Cracks και Even Judas Gave Jesus A Kiss (τι τίτλοι, θεέ μου...) είναι ραδιοφωνικές βόμβες ολκής ενώ μόνο καλά λόγια μπορεί να πει κανείς και για το single Jamie, My Intensions Are Bass και το ιδιαίτερα καλογραμμένο Blue. Αποδεικνύεται πως ακόμα και η συγγραφή ενός χορευτικού κομματιού αποτελεί σοβαρή υπόθεση και, αν γίνεται με σωστό τρόπο και κατάλληλα "υλικά", το αποτέλεσμα βροντοφωνάζει την ανωτερότητά του. Και, αν μη τι άλλο, το Strange Weather... προσθέτει το κατιτίς του και στο συναυλιακό ρεπερτόριο της μπάντας, που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί απαραίτητο προορισμό την επόμενη φορά που θα επισκευτούν τη χώρα μας.
Τόσο ωραία λοιπόν είναι όλα στο νέο cd των τριών θαυμαστικών; Θα έλεγα ναι, με δύο όμως πολύ σημαντικές επισημάνσεις: Πρώτον, δεν πρέπει ο ακροατής να ξεχάσει πως έχει απέναντί του ένα ημι-χορευτικό ποπ δισκάκι και όχι κάτι που θα του αλλάξει η ζωή. Μόλις τα 40 λεπτά του τελειώσουν, δε μένουν στο μυαλό και πάρα πολλά πράγματα, όπως και να το δει κανείς. Και δεύτερον, για να πω την αμαρτία μου, προτιμώ το ελαφρώς πιο πολυσύνθετο ηχητικό αποτέλεσμα που είχαν επιτύζχει στην προηγούμενη δουλειά τους προ τριετίας. Όλα αυτά βέβαια είναι υποκειμενικά, γιατί στην τελική τα δεδομένα είναι σαφή: Οι !!! είναι αυτή τη στιγμοί πιο άμεσοι και προσιτοί από τους LCD Soundsystem, πιο σοβαροί από τους Scissor Sisters, πολύ πιο φορμαρισμένοι από τους Liars, πιο sexy από τους Hot Chip και συνθετικά πιο πλούσιοι από τους Radio 4. Προσοχή, δεν είναι ντε και καλά καλύτεροι από τους προαναφερθέντες, αλλά εκφράζουν πειστικότερα τη "μουσική συνισταμένη " τους, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοιος όρος. Και αυτό από μόνο του πείθει για την αξία τους.
Rating: 7,5 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας
!!! @ myspace
Detachments - Detachments
1. Audio Video 2. I Don't Want To Play 3. Art Of Viewing 4. Holiday Romance 5. You Never Knew Me 6. Sometimes 7. H.A.L. 8. Circles 9. Tread Along 10. Fear No Fear 11. Words Alone (+ Hidden Track)
13 October 2010 - ThisIsNotAnExit
Λατρεύουν τα δυνατά bassline, προτιμούν να παίζουν για να χορεύει ο κόσμος στα club παρά σε μια συναυλία. Αγαπάνε πραγματικά τα πάντα στη synthpop αλλά και το σκοτεινό post-punk των 80's, ενώ δεν πολυκαταλαβαίνουν προς τι τόση φασαρία στο industrial. Κόλλημα επίσης έχουν με την πρώτη περίοδο της techno και τις αντίστοιχες κυκλοφορίες της Warp, αλλά απ'το να μπεκρουλιάζουν στο Hacienda θα προτιμούσαν να παρακολουθούν βιδωμένοι μια συναυλία των My Bloody Valentine. Αυτά είναι λίγα απ'τα πράγματα που μπορεί κανείς να μάθει στο διαδίκτυο για τους Detachments, το συγκρότημα απ'το Λονδίνο που αξίζει να τους εμπιστευτείς αρκετά πράγματα. Κάποια απ'αυτά μάλιστα, σημαντικά. Πρώτα απ'όλα τους αναθέτεις να σε πάρουν πολύ μάκρια απ'τις ...ηλεκτρονικές αποτυχίες τύπου Editors και εμπορικές ψευτορετρό αφέλειες, βλέπε Klaxons.
Κακία ήταν αυτό, ξέρω, αλλά χρειάζεται, που και που σε ξυπνάει. Δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει σ'αυτήν την κυκλοφορία. Η οποία δεν ξεχωρίζει ακριβώς, αλλά στην ξηρασία που περνάει η synthpop τώρα που τριαντάρησε, αναζητούνται όσοι έχουν κάτι να πουν. Η υπερπροσφορά του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 90 άφησε πίσω της καμένη γη. Ο ομώνυμος δίσκος των Detachments είναι μια σύγχρονη, δυνατή χορευτική παραγωγή που αγγίζει το ρομαντισμό των Visage, την πανέξυπνη απλότητα των συνθέσεων των Human League, αλλά και το minimal wave, τους ηλεκτρονικούς απόμακρους Section 25 ή την αυστηρότητα των DAF. Δεν είναι ότι το παρατραβάω με τις αναφορές, άλλωστε η δεκαετία που φεύγει είχε αρκετό άγχος να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες σε ένα άλμπουμ. Μάθαμε επίσης να σκεφτόμαστε ότι όσο πιο πολλά βλέπουμε σε ένα δίσκο, τόσο λιγότερα περιμένουμε απ'τον επόμενο, όπως και το να μην παραδεχόμαστε ότι αυτό δεν έχει πολλή σημασία. Ο Peter Hook δηλώνει μεγάλος φαν των κομματιών τους, και δικαιολογημένα, αν και θα μπορούσε να πει επίσης ότι κάτι σίγουρα του θυμίζουν.
Στα live τους μπορεί να φαίνεται περισσότερο σαν τρεις φαν των Stoneroses να παίζουν new wave, αλλά το Detachments είναι κυρίως ένας syntpop δίσκος με πολλά όμορφα κομμάτια, γεμάτα μελαγχολικές μελωδικές στιγμές, σκοτεινά ηλεκτρονικά περάσματα, «πληγωμένους» στίχους και χορευτικό προσανατολισμό. Η χαρά του dj εκτός των άλλων. Δίκαια όμως, εφόσον υπάρχει για παράδειγμα το Holiday Romance ή το Art of Viewing. Τα απότομα drum beat, το παράπονο στη φωνή του Sebastien Marshal, και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, ευθύνονται για αρκετή απ'τη μαγεία αυτών των κομματιών. Το να χορεύεις μόνος το Fade to Grey ή το Dancing with tears in my eyes, είναι το συναίσθημα που έφτιαξε κατά κύριο λόγο το Detachments, και ο Marshal αφέθηκε νοσταλγικά και ...αμετανόητα σ'αυτό. Το I don't want to play είναι σ'αυτήν ακριβώς την κατηγορία, και ίσως είναι η αδυναμία μου αυτός ο κάπως παιχνιδιάρικος μα μελαγχολικός ρυθμός του. Στα συγκροτήματα - επιρροές που είπαμε παραπάνω και στα σχετικά άλλα που φαντάζεστε, κρύβονται σίγουρα αρκετοί μουσικοί «ήρωες» του Marshal.
Το δυναμικό H.A.L. ανήκει στην πιο σκοτεινή και μάλλον λιγότερο αναχρονιστική πλευρά του Detachments. Τη θέση των OMD και των Kraftwerk παίρνουν σε κομμάτια όπως το Fear of Fear και το Tread Along, η αστείρευτη μπλεγμένη έμπνευση των παλιότερων Front 242 και οι Neon Judgement. Κι αν έγιναν της μόδας οι καλοφτιαγμένες επαναλήψεις της δεκαετίας από διάφορα συγκροτήματα, η αγάπη τους για αυτόν τον ήχο και η ειλικρίνεια με την οποία την παρουσιάζουν, σώζουν το δίσκο απ'το να θεωρηθεί εύκολα κάτι τέτοιο. Στα συν και η πολύ καλή παραγωγή που δένει ωραία όλο το αποτέλεσμα. Το άλμπουμ κλείνει με το new order -ικο, ταξιδιάρικο Words alone, ή πιο σωστά με ένα κρυμμένο κομμάτι, που πάντα θα με συγκινεί ως τρόπος για να τελειώσει ένας δίσκος. Μια επιθυμία να μην έρθει το τέλος, μια σύντομη, διαφορετική εξομολόγηση, που αξίζει να ακουστεί λίγο ξέχωρα από τα άλλα.
Ο ομώνυμος δίσκος των Άγγλων μπορεί να περιγραφεί με πολλά καλά επίθετα. Το κυριότερο είναι ότι μοιραία θα θυμίζει βραδιές με νοσταλγία που όσο πάει και γίνονται μόνο αναμνήσεις. Κι αυτό δεν το καταφέρνει καμιά απομίμηση του ήχου ούτε μόνο οι γνωστές επιρροές, αλλά η προσωπική σχέση των μουσικών με το παρελθόν και με ο,τι έρχεται στο μυαλό απ'όλα αυτά. Για όσο μείνουν στ'αυτιά μας.
Rating: 8,3 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Detachments @ myspace
Pages
