Mystery Jets - Serotonin
1.Alice Springs/ 2.Too Late To Talk/ 3. The Girl Is Gone/ 4.Flash A Hungry Smile/ 5.Serotonin/ 6.Show Me the Light/ 7.Dreaming Of Another World/ 8.Lady Grey/ 9.Waiting On A Miracle/ 10.Melt/ 11.Lorna Doone
5 July 2010 - Rough Trade
Μπορεί να παίζουν απλά κιθάρες, τύμπανα, πλήκτρα και στα φωνητικά όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά οι Mystery Jets έχουν καταφέρει να σχηματίσουν μια ιδιαίτερη προσωπική ατμόσφαιρα, που εκπέμπει μια νεανική αύρα, στα πλαίσια της αγγλικής ανεξάρτητης μουσικής κουλτούρας. Συχνά με παρόρμηση, με αφελείς μελωδίες, άλλοτε λυπηρές ιστοριούλες αλλά με ευδιάθετη απόδοση. Κάτι το συνταρακτικό δεν συμβαίνει στο τέταρτο αυτό άλμπουμ τους, ακολουθούν πιστά τα χαρακτηριστικά τους και αναπλάθουν ήχους και στίχους με ό, τι γυρίζει στο μυαλό τους.
Πολλές φορές εκπλησσόμαστε όταν διάφορες μπάντες κερδίζουν το ενδιαφέρον του κοινού τους με την πρώτη ακρόαση των δίσκων τους. Σαφώς και υποστηρίζω την ικανότητα αυτή και επίσης τότε είναι που αναδεικνύονται και κορυφαία κομμάτια και κατ' επέκταση δίσκοι. Όμως, υπάρχουν δίσκοι που κερδίζουν την εκτίμηση μας μετά από repeat ορισμένης διάρκειας - σε καμία περίπτωση όμως, η μουσική δεν θα μπορούσε να παρομοιάζεται με «παθητική χορήγηση φαρμάκου». Η επανάληψη συναινεί στην καλύτερη κατανόηση ορισμένων πραγμάτων. Αφιερώνεται χρόνος ακρόασης για την προσαρμογή των όποιων μηνυμάτων στον κάθε ακροατή και από κει και πέρα περνούν σε μια καθαρά προσωπική διαδικασία αποκωδικοποίησης, η οποία συνδέεται κατά πολύ με το γούστο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση σίγουρα ισχύει αυτή η τοποθέτηση. Και με την επαναλαμβανόμενη ακρόαση του Serotonin δημιουργούνται διάφορες σκέψεις ,λόγω του ότι πρόκειται για άλλη μια σειρά μικρών αφηγήσεων που θέλουν το χρόνο τους να τις κατανοήσει κανείς. Όχι ότι είναι περίπλοκες, αλλά κάθε φορά ανακαλύπτεις μικρές λεπτομέρειες που συντελούν στο αποτέλεσμα που στοχεύουν οι Mystery Jets. Αυτό της δραματικότητας των διάφορων γεγονότων που συμβαίνουν από το «άτσαλο» The Girl Is Gone μέχρι το «θαλπωρικό» Waiting On A Miracle. Από το «φλύαρο» Flash A Hungry Smile μέχρι το Serotonin που αποπνέει διάθεση αμερικάνικης εφηβικής ταινίας των 80s. Αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι στο άλμπουμ μπορεί να θεωρηθεί το Lorna Doone λόγω του ότι η κιθάρα είναι πιο έντονη, όχι τόσο καθαρή ηχητικά σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια και έρχεται να κλείσει με μια μακρόσυρτη εκτέλεση του τελικού ρεφρέν.
Μεγάλη σημασία δεν έχει το πώς επιτεύχθηκε κάτι και η διαδικασία που ακολουθείται μέχρι το τέλος του, αλλά αν το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι πειστικό, πετυχαίνει το σκοπό του, περιγράφει πλήρως και με περιεχόμενο που η ιδέα του εκφράζεται με ιδιαίτερο τρόπο, προσωπικό ύφος που αφήνει εντυπώσεις. Αν έχει και διακριτή την αφοσίωση των ίδιων των μουσικών στο άλμπουμ, σαν σύνολο, τότε η δουλειά αξίζει πραγματικά και υπόσχεται μέλλον. Οι Mystery Jets έχουν και παρελθόν αρκετά αξιόλογο και σαν μπάντα τους κατατάσσω στις αξιόλογες της γενιάς και του είδους της. Επίσης, αυτό φαίνεται στο ότι από το 2006 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει κιόλας τέσσερα άλμπουμς με το τελευταίο να είναι αρκετά καλοδουλεμένο πράγμα σπάνιο για το είδος τους. Ποιητές δεν είναι, αλλά μπορούν να θεωρηθούν μοντέρνοι παραμυθάδες και φαντασιόπληκτοι, από τη θετική πλευρά.
Rating : 7 / 10
Φωτεινή Κολαΐτη
Mystery Jets @
Myspace
Brandon Flowers - Flamingo
01.Welcome To Fabulous Las Vegas 02.Only The Young 03.Hard Enough 04.Jilted Lovers And Broken Hearts 05.Playing With Fire 06.Was It Something I Said? 07.Magdalena 08. Crossfire 09. On The Floor 10.Swallow It 11.The Clock Was Tickin' 12.Jacksonville 13.I Came Here To Get Over You 14. Right Behind You
3 September 2010 - Island
Τι ειρωνικό πράγμα που σου είναι η ζωή... Δυο χρόνια πριν έκλεινα το review για το νέο τότε άλμπουμ των Killers με την ερώτηση: "Πόσοι (με το χέρι στην καρδιά) ξέρετε το επώνυμο του ψηλόλιγνου frontman των Killers; Μήπως δεν είναι τυχαίο;" Και, ω του θαύματος, δύο χρόνια μετά στα γραφεία του postwave και στη στοίβα με τα προς review cd βρίσκεται (σε deluxe edition, με 4 έξτρα κομμάτια, παρακαλώ) το αλμπουμάκι του Brandon Flowers περιμένοντας έναν καλό λόγο από εμένα τον αδαή που δε γνώριζα (άκουσον, άκουσον...) ούτε το όνομά του. Ωραία πράγματα...
Ναι, λοιπόν, ο κύριος Flowers είπε για αλλαγή να ξεφύγει από το συγκρότημα μέσω του οποίου έγινε γνωστός και να δοκιμάσει μόνος του τις καλλιτεχνικές του δυνάμεις. Είχε βέβαια προηγηθεί μία περίοδος όπου τόσο ο ίδιος όσο και οι λοιποί Killers αρνούνταν το γεγονός μέχρι να επισημοποιηθεί η κυκλοφορία (περίοδος η οποία μάλιστα σημαδεύτηκε από την απώλεια της μητέρας του Flowers). Δεν αναφέρω τυχαία αυτές τις πληροφορίες: Πριν ακόμα το πρώτο άκουσμα του Flamingo, η ερώτηση που γυρόφερνε συνεχώς στο μυαλό μου ήταν: "Και γιατί άραγε solo άλμπουμ;"
Οι βασικές αιτίες που ένας καλλιτέχνης επιλέγει να ακολουθήσει τον "μοναχικό δρόμο" είναι λίγο πολύ γνωστές - και όμως, στην περίπτωση του Flamingo καμία δε δείχνει να έχει ισχύ. Κανένα ρεπορτάζ δεν αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να το διαλύσουν οι Killers. Ούτε καν για μια μεγάλου μεγέθους διαφωνία στους κόλπους της μπάντας ακούσαμε κάτι - η κυκλοφορία ανακοινώθηκε, εξάλλου, και στο επίσημο site τους. Ούτε οι οικονομικοί λόγοι αποτελούν αξιόπιστη δικαιολογία - τα Hot Fuzz, Sam's Town, Day & Age είχαν φτάσει μέχρι και την πρώτη θέση των αγγλικών chart. Οπότε, δια της εις άτοπον απαγωγής καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο φίλος Brandon ήθελε μετά από έξι χρόνια πορείας να διαφοροποιηθεί από το συγκρότημά του και να μας δείξει ότι ο ίδιος μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Bingo... Γιατί εδώ αρχίζουν τα προβλήματα...
Το Flamingo σίγουρα κατέχει μία αξιοπρόσεχτη πρωτοτυπία: Αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις solo δίσκων που κατορθώνουν να αποτελούν... την πιο αντιπροσωπευτική δουλειά της μπάντας από την οποία προέρχεται ο καλλιτέχνης. Ο Flowers κρατώντας πιστά το "Las Vegas" concept του Sam's Town, εμπλούτισε διακριτικά τον ήχο με λίγη από την glitter λάμψη του ντεμπούτου των Killers, ενώ η συμμετοχή του Daniel Lanois στην ομάδα των παραγωγών εγγυάται ότι το αποτέλεσμα θα διαθέτει τη λάμψη και τον δυναμισμό που χρειάζεται κανείς για να χριστεί διάδοχος των U2. Και όμως, ενώ το σχέδιο είναι τόσο καλό, στην πράξη το πράγμα χωλαίνει. Το Flamingo εκτός του να κουβαλάει τα προτερήματα που αναφέραμε, καταφέρνει να εκθέτει ταυτόχρονα και όλες τις αδυναμίες του δημιουργού του (καθώς όλα τα νομίσματα, ως γνωστόν, έχουν δύο όψεις). Ο ακροατής κρατάει στα χέρια του μία δημιουργία μουδιασμένη, αποπροσανατολισμένη και, σε τελική ανάλυση, δυσανάλογα ανάλαφρη και ρηχή ακόμα και για τον frontman των Killers (δεν έφτιαχναν ποτέ και καμία ιδιαίτερα εγκεφαλική μουσική, για να μην παρεξηγηθώ). Οι προσπάθειες που γίνονται ώστε κάποια κομμάτια να ακουστούν γεμάτα και επιβλητικά καταλήγουν μετέωρες (Welcome to the Fabulous Las Vegas, Only the Young, Magdalena) ενώ ούτε και οι πιο αργές στιγμές (Playing With Fire, On the Floor) καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση. Μένουν λίγα μόνο σημεία (Hard Enough, Was It Something I Said?, Swallow It, I Came Here to Get Over You) όπου κάτι ενδιαφέρον φαίνεται στον ορίζοντα και το πρόσημο γίνεται πραγματικά θετικό.
Οι θετικές μάλιστα στιγμές του άλμπουμ δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίες. Έχουν έναν σαφέστατο λόγο ύπαρξης: Ο κύριος Flowers γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να σκαρώνει όμορφα, μελωδικά, λίγο αφελή μεν αλλά τεχνικά άρτια pop κομματάκια. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε επιτυχία προ εξαετίας με τον στίχο "Somebody told me - you had a boyfriend - who looked like a girlfriend κλπ κλπ". Κανείς δε μπορεί αν αμφισβητήσει αυτή την ικανότητά του - πέραν ίσως από τον ίδιο. Δε μπορώ να βρω τίποτα το κακό στη δημιουργία τραγουδιών όπως το υπέροχο Was It Something I said?. Θα στοιχημάτιζα ότι μπορεί να τα γράφει με τις δεκάδες. Ποιος ο λόγος, επομένως, να βασανίζει τον εαυτό του και εμάς με τις επόμενες πέντε-έξι solo απόπειρές του μέχρι να καταλάβει πού πραγματικά βρίσκεται η κλίση του και να επιμείνει σε αυτή; Αν μη τι άλλο, έχει όλο το μέλλον μπροστά του με τους Killers για να παραστήσει τον νέο Bono. Με την ελευθερία που του παρέχουν οι προσωπικές του δουλειές, μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά και να πάψει επιτέλους να αναλώνεται σε ματαιοπονίες.
Δεν είναι τελικά κανένας κακός δίσκος το Flamingo. Προβλέπω όμως ότι ο επόμενος θα είναι, αν ο καλλιτέχνης δεν πάρει ορισμένες κομβικές αποφάσεις για την προσωπική του πορεία...
ΥΓ1: Ο οικονομικός λόγος πίσω από αυτή την κυκλοφορία ίσως τελικά να μην είναι και τόσο κακός σαν σκέψη. Αλλιώς είναι διά του τέσσερα και αλλιώς να είσαι μόνος, όπως και να το κάνουμε.
ΥΓ2: Όχι, το postwave δεν έχει γραφεία ή τουλάχιστον δεν έχω ιδέα που βρίσκονται..!
Rating: 6,3 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας
Brandon Flowers official
Interpol - Interpol
01 Success 02 Memory Serves 03 Summer Well 04 Lights 05 Barricade 06 Always Malaise (The Man I Am) 07 Safe Without 08 Try It On 09 All of the Ways 10 The Undoing
7 September 2010 - Matador
Πρώτα απ'όλα όταν βλέπω συγκρότημα να ονομάζει έναν δίσκο με το όνομα του group και δεν είναι ο πρώτος του, κάπως με αποπροσανατολίζει. Είναι κάτι σαν ορόσημο, κάτι πρέπει να συμβολίζει, και μάλιστα κάτι πολύ πιο στενά συνδεδεμένο με το συγκρότημα από ότι ένας οποιοσδήποτε άλλος τίτλος. Να είναι ένα ξεκίνημα, ένα τέλος, μια αλλαγή, μια επιστροφή σε κάτι. Φυσικά ο,τι κι αν ισχύει περιμένεις να τα δεις στη μουσική του, έτσι; Ή τουλάχιστον να υπάρχει μια ωραία ιστορία από πίσω, ξέρω ‘γω, μια ασυμφωνία για τον τίτλο που να κατέληξε σε νοσοκομείο, μια τραγικά λάθος συνεννόηση με υπάλληλο της δισκογραφικής εταιρείας που παράκουσε, μια δήλωση «είχαμε υποσχεθεί στον Robert Smith να διαλέξει αυτός τίτλο για τον επόμενο δίσκο μας, και μας έκαψε ο κωλόγερος». Αλλά οι Interpol παραείναι βαρετοί για οτιδήποτε απ'όλα αυτά. Ήθελαν απλά να μας θυμίσουν τι θα ξανακούσουμε; Λες και δεν το ξέραμε.
Με την υπέρμετρη φήμη που τους συνοδεύει από την πρώτη τους κυκλοφορία, το συγκρότημα απ'τη Νέα Υόρκη, έχει καταφέρει μεταξύ άλλων να βρίσκεται συχνά στην εξής κατάσταση. Σε κάθε κυκλοφορία τους, από τους φανατικούς φίλους τους, τα μουσικά μέσα, ακροατές, μουσικούς κλπ, ανακαλύπτονται νέες προσθήκες, διαφορές στον ήχο που κάνουν τον ένα δίσκο να παίρνει 5 και τον άλλο 10, τη μία κυκλοφορία να είναι radio friendly και τη άλλη πιο «δύσκολη», κι αν κάποιος άκουγε όλα τα άλμπουμ για πρώτη φορά με τη σειρά θα μπορούσε άνετα να πει ότι όλα ίδια είναι. Ή με τόσο μικρές διαφορές που σίγουρα δε δικαιολογείται όλη αυτή η ανάλυση -κι όλα αυτά για τέσσερις δίσκους. Δεν είναι μόνο η υπερπληροφόρηση και η ευκολία της διακίνησης των απόψεων που προσφέρει το διαδίκτυο. Φαίνεται σ'αυτές τις αντιδράσεις η αμηχανία του μουσικού κοινού μπροστά σε ένα συγκρότημα που κάνει ας πούμε «απλά τη δουλειά του», αλλά όλοι το προορίζανε για ένα σωρό διαφορετικά άλλα πράγματα. Υπάρχει μια προσμονή να βγάλει κάτι τρομερό αυτό το γκρουπ, που να μην είναι όμως όλο χιτάκια, ούτε να χάσει το ρετρό χαρακτήρα του, και φυσικά πρέπει αυτό να κυκλοφορήσει ΤΩΡΑ. Τι άλλο μας έμεινε άλλωστε για να ασχολούμαστε από το post -post-post-...- punk ξέσπασμα των αρχών των 00's;
Όχι ότι δε μ'αρέσουν οι Interpol, ή είναι κακό συγκρότημα. Το Turn on the bright Lights το είχα ευχαριστηθεί πολύ, θυμάμαι που πρωτοάκουσα σε μια απογευματινή εκπομπή του Εν Λευκώ με τον παραγωγό να λέει «κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και πάρτε αυτό το δίσκο». Σιγά την ατάκα θα μου πείτε, αλλά από πίσω έπαιζαν οι θλιμμένες κιθάρες κάποιου κομματιού του, πρώτη φορά που άκουγα και τη φωνή του Paul Banks που είναι μαγνήτης για όποιον έχει αγαπήσει κάτι απ'τα σκοτεινά κιθαριστικά 80's. Είχε δίκιο ο τύπος, ο δίσκος δεν ήταν αριστούργημα αλλά είχε τη δική του άποψη για την απλότητα στη μουσική, την ατμοσφαιρικότητα, τη μελαγχολία, έβγαζε μια ταξιδιάρικη ασφάλεια ο ήχος τους, χωρίς απομιμήσεις και σκοταδιασμένες φανφάρες. Μια ειλικρινής μουσική επιστροφή στο παρελθόν, πιο σύγχρονη και προσγειωμένη, που η επιτυχία του τους έχρισε βαριά υπεύθυνους για τη μουσική παραγωγή στο παρόν και το μέλλον. Δεν πιστεύω ότι επηρεάστηκαν πολύ απ'αυτό. Ο,τι κι αν ήταν το Antics, ήταν και ψύχραιμο. Όποια άποψη κι αν έχει ο καθένας για το δεύτερο και τρίτο δίσκο, με τον ίδιο τρόπο φτάσαμε και στο φετινό ομώνυμο album των νεοϋορκέζων. Ίδια συνταγή, ίδια εκτέλεση, ο καλύτερος, χειρότερος, αδιάφορος, πετυχημένος ,βαρετός, στριφνός, δίσκος τους.
Σχεδόν πριν προλάβουν να ακουστούν τα κομμάτια του Interpol, αποχώρησε ο μπασίστας του group, ο Carlos Dengler. Γενικά ο ήχος του Dengler έδινε νεύρο σε πολλά κομμάτια του γκρουπ, ήταν υπεύθυνος άλλωστε για το γρήγορο αυστηρό ρυθμό τους. Θα τη βρούνε τη λύση, ουρά θα κάνουν οι μπασίστες για να τον αντικαταστήσουν, αλλά είναι σίγουρα κάτι άσχημο για να συνοδεύει την κυκλοφορία του δίσκου. Δεν είναι και η ιδέα μου αλλά στο Interpol δε φαίνεται να συνεισφέρει όπως στις προηγούμενες δουλειές. Γενικά ο ήχος του νέου δίσκου δεν ξεφεύγει από τα παλιότερα, γνωστά 5λεπτα κιθαριστικά κομμάτια, με απλές μελωδίες που άλλοτε τα καταφέρνουν άλλοτε όχι, αρκετή ένταση και τη χαρακτηριστική ερμηνεία του Banks. Η συμμετοχή του Alan Moulder στον ήχο, εξαρχής καταδικασμένη να χαθεί στα στενά όρια του ήχου των Interpol δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο, ίσως κάτι πιο αμβλύ και «ανοιχτό» σ'αυτόν, που οδηγεί σε όλο και πιο «επικό» αποτέλεσμα όσο περνάνε τα κομμάτια. Διαφορά που θα χαθεί εύκολα στα live τους ή στην ένταση του ήχου των club.
Εντυπωσιακότερες στιγμές, αυτές που κυρίως έγιναν απ'την αρχή γνωστές, όπως δηλαδή το εναρκτήριο Success με τον ωραίο ρυθμό στα drums, το αργόσυρτο Memory Serves που θύμισε το κλίμα του Antics. Στα ίδια και το single Barricade, όπου ο στίχος "thieves and snakes need homes" μας καθησυχάζει ότι στιχουργικά βρισκόμαστε πάλι στα...Julian Plenti επίπεδα. Ειδικά στο πρώτο μισό του Interpol θα ησυχάσουν πολλοί φαν, καθώς τίποτα δεν ξέφυγε απ'τον έλεγχο. Το Try it on είναι σίγουρα μια πιο ενδιαφέρουσα indie πλευρά των Interpol, με περισσότερη pop μελαγχολία που αξίζει πραγματικά να ακουστεί περισσότερο από κάποια απ'τα hit του δίσκου. Το All of the ways κάπου το χάνει και δεν αποτελεί την πιο ωραία μελοδραματική στιγμή απ'αυτές που πάντα σε κάποιο άκουσμα ξεχωρίζουν μεγαλειωδώς στα άλμπουμ τους, ενώ το κλείσιμο με το the Undoing ακούστηκε αναπάντεχα όμορφο, και δε θυμάμαι άλλη φορά να ακούω ένα ωραίο κλείσιμο και να θέλω να ξαναβάλω μόνο αυτό και όχι όλο το δίσκο από την αρχή.
Δεν αξίζει να ψάχνεις κάτι εκεί που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να βρεθεί. Αυτό ακριβώς που ακούγεται σε όλες τις κυκλοφορίες τους είναι οι Interpol και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μας το εξηγήσουν. Σε συνδυασμό με τη φυγή του Dengler, ίσως κατρακυλήσουν άτσαλα από μια κορυφή που ούτως ή άλλως δεν τους ανήκε. Turn off the bright lights, και ίσως τότε βγει κάτι που πραγματικά να ξεχωρίσει στην καρδιά όσων τους ακολουθήσουν.
Rating: 7 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Interpol @ myspace
Deine Lakaien - Indicator
1. One night / 2. Who'll save the world/ 3. Gone/ 4.Immigrant / 5.Blue Heart/ 6. Europe/ 7. Along our road/ 8.Without your words/ 9. Six ‘o clock/ 10. Go away bad dreams/ 11. On your stage again/ 12. The old man is dead
17 September 2010 - Chrom Reocrds
Μια μέρα, τρέμοντας από νευρικότητα γι'αυτό το αδιανόητο πράγμα που είχα αποφασίσει να κάνω, πήγα στο ωδείο μου με μια κασέτα και έβαλα ν'ακουστεί το ‘Love me to the end' των Deine Lakaien και μόλις τελείωσε, είπα ότι εγώ έτσι θέλω να παίζω και όχι Bach...κι ακόμα αισθάνομαι αμηχανία...ανεξήγητο. Το όνειρό μου λοιπόν εξακολουθεί να είναι να συνεργαστώ με αυτόν τον ανυπέρβλητα εμπνεύσιμο άνθρωπο που ακούει στο όνομα Ernst Horn. Κάθε φορά λοιπόν που ένα από τα μουσικά ‘παιδιά' του Ernst Horn (Helium Vola, Qntal, Deine Lakaien) κάνει μια καινούρια δουλειά, εγώ μπαίνω σε σκέψεις που ξεκινάνε κάπως έτσι ‘Ε θα στείλω ένα email στον Horn όπου θα ρωτάω αν σε κάποιο επόμενο album θα χρειαστούν δεύτερο πιανίστα...' μάλλον κάποιο αίσθημα συναισθηματικής αυτοσυντήρησης με αποτρέπει από το να στείλω αυτό το mail...Αυτή τη φορά το ‘Indicator' δεν κατάφερε ούτε στο παραμικρό ν'αλλάξει τις σκέψεις που έτσι κι αλλιώς κάνω ακούγοντας τις μουσικές των Deine Lakaien με αυτή την καθησυχαστική φωνή του Veljanov.
5 χρόνια έπρεπε να περιμένουμε μετά το ‘April Skies' και να αγγίξει δυσθεώρητα ύψη η ανυπομονησία μετά το ‘Gone' και τα teasers που κυκλοφορούσαν στο youtube λίγο πριν βγει επίσημα το ‘Indicator'. Αλλά όλ'αυτά αυτή τη στιγμή δεν έχουν σημασία.
Indicator ή αλλιώς δείκτης
Η μουσική
Δε λείπουν ούτε τα γυναικεία background φωνητικά που δίνουν ένα ιδιαίτερο ‘χρώμα' στο ‘On your stage again', ούτε το βιολί που όπως πάντα, κάνει την εμφάνισή του σε ομολογουμένως πολύ καίρια σημεία όπως για παράδειγμα σε ένα solo στο ‘Gone' αλλά και στα ‘Who'll save the world' και ‘Blue Heart'. .
Το διαφορετικό στοιχείο μουσικά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, είναι ίσως μια διαφορετικού χαρακτήρα, χρήση του ηλεκτρονικού στοιχείου της μουσικής με αποτέλεσμα τα electro ‘ξεσπάσματα' στο ρεφρέν του ‘Gone' ή του ‘Immigrant' να είναι άλλης ποιότητας και δυναμικής από τα αντίστοιχα στα ‘Midnight sun' και ‘Take a chance' για παράδειγμα στο ‘April skies'. Επιπλέον, δε λείπουν αυτές οι πολύ ωραίες μελωδίες που πάνε παρέα με τους Deine Lakaien χρόνια τώρα και έχουν το πλεονέκτημα να μοιάζουν σα να έχουν βγει από το κεφάλι και την ψυχή όλων μας. Ας πούμε αυτός ο τρομερά όμορφος ήχος στο ξεκίνημα του άλμπουμ και του ‘One night' που μοιάζει σαν κελάηδισμα πουλιού. Το ‘Indicator' είναι άλλη μια ξεχωριστή δουλειά από τους Deine Lakaien, η οποία έχει ένα στοιχείο λίγο πιο έντονο από τα υπόλοιπα album, πολιτικό λόγο.
Μπορεί να ενδιαφέρει λίγο αυτό τελικά ορισμένους, εγώ όμως μόνο αυτούς που τον αρθρώνουν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ως καλλιτέχνες. Κυρίως σήμερα με όσα συμβαίνουν παγκοσμίως, θεωρώ αδιανόητο κάποιος που βρίσκεται μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο με την κοινωνική ευαισθησία που αυτή του η θέση προϋποθέτει, να μη σκέφτεται πολιτικά και να μην ενσωματώνει αυτή τη διάσταση στη δουλειά του. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Alexander Veljanov προκαλεί αμφιλεγόμενες αντιδράσεις με τις πολιτικές του δηλώσεις αλλά...επιτέλους κάποιος να εντείνει τον πολιτικό προβληματισμό στη μουσική. Η punk και η rock υποτίθεται πως ξεκίνησαν κάπως έτσι, από την ανάγκη να εκφράσουν πολιτικές αντιθέσεις με τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, όμως λίγες φορές οι στίχοι έλεγαν άμεσα και ωμά τα πράγματα...συνήθως η οργή που εκφραζόταν με τους ρυθμούς και τα φωνητικά υπονοούσε τα πάντα...Όλη αυτή η λογική του υπονοούμενου στη μουσική σήμερα οδήγησε...στο να μη λέγεται τίποτα το ουσιώδες πλέον στα τραγούδια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ξέρω πως όλ'αυτά ελάχιστα μπορεί να ενδιαφέρουν πολύ κόσμο, όμως είναι σημαντικά στοιχεία και πλέον άρρηκτα συνδεδεμένα με τις δουλειές των Deine Lakaien.
Επιπλέον η εικόνα των Veljanov και Horn που ακροβατούν κρατώντας αυτά τα τεράστια μαύρα ξύλινα κοντάρια ντυμένοι στα άσπρα, την οποία μας πρόσφεραν σε όλα τα teasers αλλά και στο artwork του άλμπουμ τους, παραπέμπει ευθέως στην ανατολή και τους μοναχούς που αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων και μέσω αυτής, τη σοφία με την ευγενή της σημασία .
Οι δυο πλευρές του ‘νομίσματος'
Η μια πλευρά...
Ο τίτλος του άλμπουμ δίνει μια ένδειξη, η φράση ‘I put my hands up over my head because I don't want to kill' στην πρώτη σελίδα στο βιβλιαράκι των στίχων των κομματιών δίνει τη δεύτερη ένδειξη και τα ‘Who'll save the world', ‘Europe', ‘Six o' clock' είναι ο πολιτικός λόγος των Deine Lakaien, μελωποιημένος, θα έλεγα πολύ έξυπνα σε βαθμό που όποιον δεν τον ενδιαφέρουν οι στίχοι, αυτά που λένε περνάνε σχεδόν απαρατήρητα καθότι η μουσική συνεπαίρνει όπως συνέβαινε και με τα παλιότερα κομμάτια τους.
Η άλλη πλευρά...
Πρόκειται για αυτό που σε όλη την πορεία τους εκπροσωπούν οι Deine Lakaien και που παλιότερα εκφράστηκε μέσα από τραγούδια όπως το ‘The Game', ‘Love me to the end' και ‘Where you are'. Αναφέρομαι σ' αυτό τον ποιητικό και ιδεαλιστικό ρομαντισμό ο οποίος δε σταματάει ακόμα και όταν δυο άνθρωποι οδηγούνται από το ‘μαζί' σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Νομίζω πως ο Veljanov εκφράζει απόλυτα, λες και τον βιώνει, αυτό το ρομαντισμό....όχι όπως οι καταραμένοι ποιητές...καλύτερα.
Και τώρα που σας παρουσίασα αυτές τις δυο πλευρές, θα σας πω τι τις συνδέει στο ‘Indicator'....η ΒΙΑ! Οι Deine Lakaien έχουν επιλέξει να τοποθετήσουν εναλλάξ τα κομμάτια στο άλμπουμ, έναπρος ένα της άλλη πλευράς και ενδιάμεσα οι αφοπλιστικά απλές και όμορφες μελωδίες, το μουγκρητό στο ‘Immigrant', το εφευρετικό παίξιμο του πιάνο από τον Horn στο ‘Without words' που αν δεν τον είχα δει live στην Αθήνα στο παρελθόν να παίζει μέσα στο πιάνο, δε θα το πίστευα. της μιας,
‘Every step I take will daily get transferred back to my family clan who demand my daily combat they paid for illegal crossing...' (‘Immigrant')
‘Leave behind dusty backyards come with me come with me for you and me for heaven's sake...' (‘Blue Heart')
Στίχοι όπως οι παραπάνω, δίπλα δίπλα χωρίς απόσταση μεταξύ τους. Όλ' αυτά είναι ο δείκτης (Indicator) των απόψεων των Deine Lakaien.
Επιπλέον να μην αγνοούμε ότι το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κατά την οποία οι ευρωπαϊκές πολιτικές εναντίον των μεταναστών έχουν δείξει σχεδόν όλο το εύρος της βιαιότητάς τους. Και η Γαλλία ξαναπρωτοστατεί με τη μεταχείριση που επιφύλαξε στους Ρομά αλλά και στους υπόλοιπους μετανάστες της.
Σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ των Deine Lakaien υπάρχει ένα γαλλόφωνο τραγούδι, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση η βαρύτητά του είναι διαφορετική γιατί τιτλοφορείται ‘Europe' και η πρώτη του στροφή στα γαλλικά παραπέμπει σαφώς στα λόγια που σκιαγραφούν τη Γαλλία από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά ‘Ελευθερία ,Ισότητα, Αδελφότητα'. Πρόκειται για ένα ακόμη κομμάτι του άλμπουμ με θέμα τη μετανάστευση, φλέγον ζήτημα για τη Γαλλία και όχι μόνο. Τραγούδι ευθεία κριτική στη γαλλική πολιτική κι εγώ επιβραβεύω και ενθουσιάζομαι χωρίς να αγνοώ βέβαια το εξής: Το γεγονός πως όλοι αυτοί οι στίχοι στο ‘Indicator' προέρχονται από γερμανούς ανθρώπους με ό, τι αυτό συνεπάγεται δεδομένων των ελληνικών κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων και δεδομένου ότι αντίστοιχη κριτική για άλλες χώρες της Ευρώπης δε συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ.
Μετά από αυτό όμως έρχεται το ταξιδιάρικο Along our road'...χαρμολύπη σε υπερθετικό βαθμό με το άκουσμα αυτών των στίχων ειδικά υπό αυτή τη μελωδία.
‘Older, wiser but still we are these fighters so we stumble along the road the road to death road to life...'
Χαίρομαι πολύ που κάποιος μου απευθύνει τέτοια λόγια , εμένα προσωπικά με δυναμώνουν. Θα σας έλεγα ψέμματα αν δεν παραδεχόμουν πως αυτό το τραγούδι έχει επανειλημμένα ακουστεί από το cd player μου...Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης το ντουέτο Horn-Veljanov έτσι δεν είναι Ινώ...?
Το ‘Indicator' τελειώνει εντελώς ανεξήγητα, μ' ένα κομμάτι -μυστήριο το ‘The old man is dead', το οποίο μοιάζει ‘εκτός' του άλμπουμ και η τελευταία του νότα αφήνει ένα δυσάρεστο μούδιασμα ως αίσθηση. Ποιός είναι τελικά αυτός ο ηλικιωμένος άντρας που έφυγε από τη ζωή? Προσωπικά καταλήγω στο ότι ίσως αυτό το κομμάτι αποτελεί αφιέρωμα σε μια πατρική φιγούρα ίσως και όχι... Περίεργο, τελευταία μοιάζει η μορφή του πατέρα πιο θνητή από ποτέ...Εγώ όμως δε θα τελειώσω μ' αυτό το κομμάτι αλλά με τη μελωδία του τέλους του ‘Go away bad dreams' χωρίς ΚΑΜΙΑ διάθεση επιβολής της λήθης.
‘Drive away the feeling of guilt
Drive away the blood that's spilt
From the blackest depth of my soul
Get myself under control'
Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Deine Lakaien @ myspace
Linkin Park - A Thousand Suns
01. The Requiem 02. The Radiance 03. Burning In The Skies 04. Empty Spaces 05. When They Come For Me 06. Robot Boy 07. Jornada Del Muerto 08. Waiting For The End 09. Blackout 10. Wretches And Kings 11. Wisdom, Justice, And Love 12. Iridescent 13. Fallout 14. The Catalyst 15. The Messenger
8 September 2010 - Warner
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που πρωτογνώρισα και αγάπησα από την πρώτη στιγμή το νόθο παιδί που γεννήθηκε από την ερωτική συνεύρεση του κυρίου "hip hop" και της δεσποινίδας "hard rock-metal". Το όνομα αυτού..."nu metal" και η γνωριμία μου μαζί του προέκυψε μέσω των Linkin Park και το album με την χαρακτηριστικότατη ονομασία hybrid theory. Το hybrid theory με συντρόφευε παντού και πάντα. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο ωδείο. Όπως είπα, όμως, πάνε πολλά χρόνια από τότε...
Οι Linkin Park μεγάλωσαν, ωρίμασαν (?) και έγιναν αυτό που δεν ήθελα ποτέ. Όντας διαφορετικοί, τα πρώτα τους βήματα με το hybrid theory βρήκαν τεράστια επιτυχία στο ευρύ κοινό και έπειτα από τρία χρόνια επανέρχονται με το Meteora στο ίδιο ακριβώς στυλ έχοντας γίνει και η μουσική τους αλλά και οι στίχοι τους ολίγον τι περισσότερο ώριμοι... πάντα όμως στα πλαίσια του παιδιού nu metal. Το album ξανά πολύ αγαπημένο και τα lives σε κάθε περιοδεία τους ακόμα πιο μοναδικά με μια playlist κάθε φορά που σε έκανε να αγχώνεσαι για το αν θα τελειώσει γρήγορα ή όχι.
Έλα μου όμως που τα χρόνια περνάνε και οι εποχές αλλάζουν, που το παιδί μεγάλωσε και γέρασε πολύ πριν την ώρα του... Που το ρέυμα πέρασε και δεν κράτησε καθόλου πολύ... «Οι linkin όμως ποτέ δεν θα επηρεαστούν, πάντα θα μείνουν μοναδικοί και πάντα θα αγκαλιάζουν το nu metal με στοργή και πρωτοτυπία.» έλεγα ο χαζός γεμάτος ελπίδα... Ακούγοντας κάθε τραγούδι του νέου τους album ‘minutes to midnight' ήλπιζα το επόμενο να είναι σαν τα παλιά. Αλλαγμένα και πιο ώριμα σίγουρα αλλά όχι και αλλαγή του όλου στυλ. Πάντα μου άρεσε όταν ένα συγκρότημα δεν βασιζόταν και αναμασούσε τις ιδέες του παρελθόντος που φέρανε τεράστιες επιτυχίες και προχωρούσε σε αλλαγές προοδευτικές βασιζόμενοι στη νέα τεχνολογία, στις ανάγκες για νέους ήχους και στην ψυχολογική καθαρά ανάγκη στιχογραφικής αναζήτησης επίκαιρων πολιτικών, οικονομικών, προσωπικών, ανθρωπιστικών μηνυμάτων και νοημάτων. Οι LP στο minutes αυτό το κατάφεραν. Αλλά διαφωνώ και δεν μου άρεσε καθόλου που έγιναν μία ανάμειξη U2 και Metallica.
Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, ήρθαμε και στο σήμερα... Να η νέα δισκογραφική δουλίτσα τους, A thousand suns. Απογοητευμένος αλλά λόγω του ότι ο χρόνος τα γιατρεύει σχεδόν όλα η ελπίδα είχε ενδυναμωθεί. Όχι βεβαίως για να ακούσω το Meteora no 2 αλλά για να μην ακούσω soundtrack για τα transformers, πολλές μπαλάντες και άλλα καρμπόν κομμάτια με ένα σωρό τόσα άλλα και προπαντός να μην ακούσω ένα 2ο minutes2midnight, αν και αυτό ήταν το λογικό μιας και ο Mike είχε δηλώσει ότι δεν επιστρέφουν στα παλιά.
Αράζω γραφείο. 15 τα κομμάτια βλέπω, πολύ πολύ δουλεια συμπεραίνω. Βάζω το cd. Με λύπη διαπιστώνω ότι αν εξαιρέσεις το intro του album τα 5 από τα 15 ήταν ορχηστρικές εισαγωγές 18 με 80 το πολύ δευτερολέπτων για το κομμάτι που ακολουθούσε...! Συγνώμη αλλά νομίζω ότι εκτός από απαράδεκτο είναι και ντροπιαστικό για ένα group του δικού τους βεληνεκούς. οι εισαγωγές αυτές είχαν όνομα στην playlist και πηγαίνοντας να αγοράσει ένας φανατικός θαυμαστής τους το δίσκο βλέπει 15 κομμάτια που στην ουσία είναι 9 !!! χμμμ..., σκέφθηκα καχύποπτα, γερές δόσεις κοροϊδίας και εκμετάλλευσης έχουν χτυπήσει τα μέλη του αγαπημένου μου κατά τ' άλλα group. Πόσο πολύ έχουν χαλάσει σκέφτηκα για να έχουν φτάσει στο σημείο να μην σέβονται ούτε καν το κοινό που τους έκανε γνωστούς και (τα ψέματα είναι πολύ κακά παιδιά) τους προώθησε σε τεράστιο βαθμό...
Το άκουσα όλο με μία ανάσα και μπορώ να πω ότι ο κατά τρόπον τινά θυμός μου πέρασε σχετικά γρήγορα. Αμέσως ξεχώρισα τα εξαιρετικά όμορφα εφέ και τους σχετικά πρωτότυπους ήχους στις κιθάρες και στα drums τα οποία έδεναν αρμονικά όμορφα με τα προαναφερθέντα ατμοσφαιρικά εφέ. Παρόλο που αρκετά στοιχεία του minutes τα βρήκα και εδώ, κάτι το αναμενόμενο, σε αυτή τη δουλειά κάποια κομμάτια ξεχώριζαν μεταξύ τους έχοντας πραγματικά τον δικό τους χαρακτήρα.
Κάτι που με τίποτα δεν μπορώ να αμφισβητήσω για τους lp είναι η ικανότητά τους να δημιουργούν υπέροχα intro σε κάθε δίσκο τους. Σε βάζουν σε μία αίσθηση αναμονής και σε κάνουν να νομίζεις ότι θα εμφανιστούν από την ντουλάπα σου, από το παράθυρό σου, από την πόρτα σου ή και κάτω από το κρεβάτι και θα τα σπάσουν αποκλειστικά και μόνο για την πάρτυ σου... έτσι και εδώ, το requiem πιστεύω πως είναι άλλο ένα τέτοιο intro αλλά στο πιο ήρεμο, πιο ταξιδιάρικο καθώς και πιο μελαγχολικό (ίσως εκμεταλλευόμενο το χαρακτηριστικό όνομά του). Σημειώνουμε ότι το requiem και το 2ο track του album, το The Radiance, αποτελούν ουσιαστικά ένα 3-λεπτο intro για το Burning in the skies. Συνεχίζοντας και ακούγοντας όλο το album δεν μπορώ να πώ ότι για ακόμη μία φορά οι lp με στείλανε σε έναν διαφορετικό κόσμο αναμνήσεων.
Κρατάω σίγουρα το "Wrectches and Kings" το οποίο αν και ξεκινάει σε rnb στυλάκι κάτι που με χάλασε στιγμιαία οι πολλές δόσεις hybrid theory που ακολούθησαν σε συνδυασμό με τα scratches που τόσο πολύ μου είχαν λείψει με έκαναν να αναθεωρήσω αμέσως αλλά και το "black out" στο οποίο ο chester με άφησε να κοιτάω την οθόνη και να ταξιδεύω σε meteora εποχές αλλά ακούγοντας κάτι τελείως το ιδιαίτερα ωραίο: να γίνεται mike ραπάροντας και συνδυάζοντας τα χαρακτηριστικά ουρλιαχτά του. Screamings που μας έχουν λείψει σε απίστευτο βαθμό αλλά τουλάχιστον μας αποζημιώνει και με το παραπάνω στα live...μένω στο κομμάτι αυτό για να αναφέρω και την εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ο Mike να μεταμορφώνεται στον Chester του "In Pieces" από το minutes2midnight, κάτι βέβαια που το επιχείρησε και στον προηγούμενο δίσκο (αλλά όχι και με τόσο μεγάλη επιτυχία κατά την ταπεινή μου opinion). Στοιχεία εξαιρετικής πρωτοτυπίας βρήκα στο «When they come for me» με τον mike να ραπάρει και ο chester να τραγουδάει το refrain σε ιδιαίτερα ανατολίτικο ύφος. Αλλά και στο πολυακουσμένο και ήδη δημοσιευμένο «The catalyst το οποίο αν και αρκετά μονότονο αποτελεί κάτι το διαφορετικό με πολύ ωραία εφέ ανοιχτό για όλες τις απόψεις περί nu metal στοιχείων. Όσο αφορά τα υπόλοιπα (Waiting for the end, Robot boy, the messenger, Burning in the skies, Iridescent) δεν θα αποτελέσουν κάτι το ιδιαίτερο. Ακόμη 5 απλές alternative rock μπαλάντες που με όμορφους στίχους αναδεικνύουν τις φωνητικές καμπάνες τις οποίες μπορεί άνετα ο chester να υποστηρίξει. Άντε να ξεχωρίσει λιγουλάκι το 1o από την παραπάνω "λίστα των 5" μιας και χώνεται ο mike σε ψιλο-rnb ύφος αλλά όχι για παραπάνω από 40 δεύτερα καθώς πετιέται από το πουθενά ο Chester μετατρέποντας το τραγούδι ίσως σε τραγούδι...της Madonna(?) ...
Τι προτείνω? Αν αξίζει τα λεφτά του? Ε λοιπόν υπάρχουν δύο κατηγορίες:
Κατηγορία 1η: Αν είστε lp soldiers που δεν έχετε αποδεχτεί ακόμα την αλλαγή τους και έχετε μείνει 6 χρόνια πίσω και περιμένετε ότι αυτό το album θα είναι επιστροφή στα παλιά, τότε πραγματικά πιστεύω ότι θα μετανιώσετε για την αγορά σας.
Κατηγορία 2η: Από την άλλη αν είστε από αυτούς που το έχουν αποδεχτεί και πόσο μάλλον ανήκετε στην κατηγορία που σας άρεσε η αλλαγή του minutes to midnight τότε το προτείνω ανεπιφύλακτα. Από τη στιγμή που σας αρέσουν οι αλλαγές και οι πρωτοτυπίες τότε ναι... νομίζω ότι θα κολλήσετε και θα το ακούτε σχεδόν καθημερινά για τους επόμενους 2-3 μήνες.
Όπως και να έχει προσοχή στην παραπλάνηση των 15 κομματιών, που εξήγησα απάνου!
Η κύρια δικιά μου πρόταση πάντως (κυρίως για την 2η κατηγορία) είναι για όσους τα πάτε καλά με τις διαδικτυακές αγορές και έχετε εμπιστοσύνη σε αυτές, να το παραγγέλλετε από το site του συγκροτήματος όπου με την τιμή των 25 δολαρίων του τέστιν 19 ευρώ, δίπλα από το cd στη δισκοθήκη σας θα έχετε και το dvd Meeting of A Thousand Suns. Μία παραγγελία εξαιρετικά ικανοποιητική για όσους θυμούνται και από το meteora...
Νομίζω ότι αρχίζω και αναθεωρώ...
Rating: 6,5 / 10
Ορφέας Αηδονόπουλος
linkin park official
Grinderman - Grinderman 2
1) Mickey Mouse and the Goodbye Man 2) Worm Tamer 3) Heathen Child 4) When My Baby Comes 5) What I Know 6) Evil 7) Kitchenette 8) Palaces Of Montezuma 9) Bellringer Blues
13 September 2010 - Mute records
Οι ζωές των ανθρώπων θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως το σύνολο των περιόδων ανάμεσα στις φορές που θέτουν στους εαυτούς τους το θεμελιώδες ερώτημα της ζωής: στραβά είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Το δε ερώτημα μπορεί να μεταμφιεστεί με πολλούς τρόπους που όλοι τους καταλήγουν στην ασάφεια και την αμφισημία γιατί από στιγμή σε στιγμή τα εμπειρικά δεδομένα αλλάζουν και μας μπερδεύουν.
Έβαλα ν' ακούσω το καινούριο άλμπουμ των Grinderman. Δεν μου άρεσε. Το ξανάβαλα. Μου άρεσε. Το ξανάβαλα. Δεν μου άρεσε. Αυτή η εναλλαγή συνέχισε. Σιγά-σιγά το "μ' αρέσει" - "δεν μ' αρέσει" άρχισε να αλλάζει και κατά την διάρκεια της ακρόασης. Επειδή λοιπόν ζαλίστηκα και η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνουμε αλήθειες και λοιπές βλακείες θα μου κάνω ένα ψυχογράφημα των δύο αυτών καταστάσεων.
Κατάσταση 01 με την κωδική ονομασία "το καινούριο Grinderman μ' αρέσει":
Και γιατί όχι καθώς φέρνει στον νου τις παλιές καλές εποχές του Cave και με κάνει να θέλω να το ντουμπλάρω με τα πιο αμερικανικά των Birthday Party και με το υπέροχο "The Firstborn Is Dead". Και γιατί όχι αφού είναι βρώμικο, γρήγορο, μπλουζάδικο, έχει μια γκρουβάτη, ρυθμική βάση με τσιριχτές κιθάρες απο πάνω. Γιατί όχι αφού είναι αλητεία και πουλάει ένα καουμποϊλίκι με τα σπιρούνια του, τις μονομαχίες του και τα όρνια του.
Δεν έχω δει ποτέ να αναφέρεται ότι στην ουσία του ο Κέηβ έχει υπάρξει ένας έθνικ μουσικός αλλά όχι με την ανούσια αστική τουριστική έννοια του φετιχισμού της παράδοσης ενός τόπου που σκοπό έχει να δείξει την υποτιθέμενη κατανόηση του κοιμισμένου καλλιτέχνη απέναντι στην λαϊκή παράδοση. Έχει ενσωματωθεί πλήρως (και κατά συνέπεια έχει μετασχηματίσει) κατά καιρούς στις σύγχρονες του κουλτούρες του πανκ της Αυστραλίας, του No Wave της Νέας Υόρκης, του αβανγκαρντισμού του Βερολίνου και του Αμερικάνικου folk. Αυτό είναι το μουσικό όχημα του Κέηβ και ο κινητήρας του τρέχει ακόμα στο τεξανό αυτό άλμπουμ. Κέηβ ξέρουμε, Κέηβ αγαπάμε.
Το Grinderman 2 είναι το άλμπουμ που αναπόφευκτα βγάζει "that thin boy in dark clothes/falling over pianos" (ακούμε Boys Next Door - After A Fashion) όταν μαθαίνει την ηλεκτρική κιθάρα ο ίδιος. Τολμώ να θεωρήσω ότι όσοι διαβάζουν αυτήν την κριτική έχουν ακούσει τον πρώτο δίσκο του σχήματος και έτσι να υποθέσω ότι δεν μιλάω κινέζικα όταν λέω ότι το δεύτερό τους πόνημα είναι το "No Pussy Blues" τραβηγμένο στην έκταση ενός άλμπουμ. Θυμάστε; "No Pussy Blues"; Τύμπανα να βαράνε; Κιθάρες να πυροβολάνε; Μπάσο να γδέρνει; Με την τωρινή κυκλοφορία, η πρώτη προσπάθεια φαίνεται σαν ένα δαρβινικό πείραμα των μουσικών κατευθύνσεων του γκρουπ για την επικράτηση μίας. Απουσιάζουν φτώχειες του τύπου "Honey Bee", στιγμές ειρήνης του τύπου "Electric Alice" και η γκοσπελάδικη προσέγγιση του είδους "I Don't Need You to Set Me Free". Το τωρινό αποτέλεσμα είναι συνεκτικό, οργισμένο και πρωτοφανώς επιτιθέμενο. Grinderman και κακός παλουκοκάφτης.
Κατάσταση 02 με την κωδική ονομασία "πφ" (επίσης γνωστή ως "σιγά τ' αυγά"):
Ώπα ρε μπάρμπα που μου ξανάγινες τζόβενο. Και ακόμα χειρότερα: ώπα ρε μπάρμπα που μου 'γινες κιτσαριό. Διότι ναι, βίντεο σαν το "Babe I'm On Fire" και το "Stagger Lee" αποτελούν στυλάτο σαρκασμό όταν δομείς τα πρωτοποριακά θανατερά blues των Bad Seeds, διαλύουν όμως όλο το οικοδόμημα όταν αυτό βασίζεται στην αμερικανοβλαχιά. Psychobilly μπάντες καταφέρνουν να την αξιοποιήσουν ποιοτικά. Southern Gothic μπάντες το καταφέρνουν. Ακόμα και ο ίδιος ο Cave το έχει καταφέρει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν ("The Six String That Drew Blood" στην εκτέλεση των Birthday Party, "Scum", "Jangling Jack" κ.α.). Για να το πετύχεις αυτό όμως θέλει νιάτα, νεύρο και εφηβικού τύπου ταύτιση με το πρότυπο. Χωρίς αυτά φαίνεσαι απλά ξεμωραμένος και προδίδεσαι. Προδίδεσαι από την ανεπάρκεια των στίχων, προδίδεσαι από το παλαιωμένο του ήχου σου, προδίδεσαι από μια συνολική αισθητική εκτίμηση. Σε στιγμές το άλμπουμ αυτό σου δίνει μια πολύ κακόγουστη αίσθηση και αυτό μπορεί να είναι το μόνο σφάλμα που εντοπίζεται αλλά κάθε άλλο παρά μικρό είναι.
Διαβάζοντας ξανά την κριτική δεν με βοηθάει να αποφασίσω. Εξακολουθώ να εντοπίζω και τις δύο καταστάσεις. Έτσι παίρνω ως δεδομένα ότι το 10 είναι το ιδεατό μουσικό άλμπουμ που δεν υπάρχει, το 9 είναι η βαθμολογία ενός καλού άλμπουμ του Cave και το 5 ενός κακού. Το αποτέλεσμα;
Rating: 7 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου
grinderman @ myspace
Apoptygma Berzerk - Imagine there's no Lennon (DVD + CD)
01 Weight Of The World 02 Apollo (Live on your TV) 03 Eclipse 04 Mercy Kill 05 Asleep Or Awake? 06 Lost In Translation 07 In This Together 08 Shadow 09 Black Versus White 10 You Keep Me From Breaking Apart 11 Until The End Of The World 12 Butterfly Defect 13 Bizarre Love Triangle 14 Kathy's Song (Come Lie Next To Me) 15 Shine On 16 Starsign 17 Non-Stop Violence
22 October 2010 - Hard : Drive / soulfood
Είναι πιθανότατα το συγκρότημα με το πιο παράξενο όνομα στον κόσμο. Και εγώ πιθανότατα η πιο φανατική οπαδός τους, τουλάχιστον στην Ελλάδα, οπότε αν περιμένετε να διαβάσετε μια αμερόληπτη κριτική σαν εκείνη του Kiko, μάλλον χάνετε τον χρόνο σας. Οι Apoptygma Berzerk είναι στη συνείδησή μου ένα συγκρότημα που κατάφερε να αντέξει στο χρόνο, να ξεσηκώσει με τα τραγούδια του αρκετούς ανθρώπους και να κερδίσει καινούριους οπαδούς ακόμα και μετά τη δραματική αλλαγή στον ήχο του το 2005. Για άλλους έκαναν απλά μια τρύπα στο νερό και ήταν ασυνεπείς στο κοινό τους, αλλά εγώ εδώ θα επιχειρήσω μια παρουσίαση του νέου τους live DVD + CD μέσα από τα μάτια και τ'αυτιά μιας περήφανης fan!
Το Imagine There's No Lennon είναι η 3η κατά σειρά, με εξαίρεση τα μικρά αποσπάσματα από live εμφανίσεις τους στο DVD Unicorn, επίσημη live κυκλοφορία τους. Ήρθε περισσότερο για να μας θυμίσει, τι μοναδική εμπειρία είναι να έχεις βρεθεί σε live τους.
"Pleased to meet you...We came to drop bombs on you..." O Stephan, o Geir, o Angel, και ο Fredrik ανεβαίνουν στη σκηνή και κατευθείαν ξεσηκώνουν με τo Weight of the World το γερμανικό κοινό. Το Music Hall της Κολωνίας όπου και γυρίστηκε το Imagine There's No Lennon, κατακλύζεται από μουσικές, φώτα, χειροκροτήματα, ουρλιαχτά και κύματα ενθουσιασμού που συνεπαίρνουν ακόμα κι εσένα που κάθεσαι μπροστά στο DVD player... Θες να χορέψεις, θες να είσαι εκεί... Οι Apoptygma Berzerk "live on your TV" τραγουδούν το Apollo και σε ταξιδεύουν στον κόσμο των δικών τους μελωδιών. Εκεί που rock, pop, electro-pop και θεωρίες συνομωσίας μπλέκονται γλυκά. Eclipse: το τραγούδι αποκάλυψη, το τραγούδι που δε θα βαρεθούμε ποτέ να ακούμε, το τραγούδι που θα χορεύουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν αλλάξουν οι APOP. Το κοινό τραγουδά μαζί τους το Mercy Kill, τραγούδι που δε λείπει από τα playlists τους τα τελευταία χρόνια και έρχεται η στιγμή που ο Stephan ρωτάει το ήδη εκστασιασμένο κοινό: Asleep or Awake?, ένα ακόμα τραγούδι από το τελευταίο album τους Rocket Science, πριν το Lost In Translation πλημμυρίσει το χώρο και τα αφτιά μας με τη γλυκιά του μελωδία. Το In This Together -τραγούδι σταθμός για τους APOP μιας και ήταν αυτό που αύξησε κατακόρυφα των αριθμό των fans τους κυρίως στη Γερμανία, προκαλεί φρενίτιδα και έρχεται η στιγμή του Shadow, του κατά τη γνώμη μου καλύτερου τραγουδιού του Rocket Science. Καταπληκτικά εκτελεσμένο στα live τους...ότι κι αν γράψω γι αυτό θα είναι λίγο, γι αυτό θα προτιμήσω να μη πω τίποτα παραπάνω. Απλά αν δεν το έχετε ακούσει, ψάξτε το, βρείτε το και βάλτε το volume στο max... Το Black Versus White ένα όχι και τόσο συναυλιακό κομμάτι, είναι για μένα η πιο αδύναμη στιγμή του live. Το You Keep Me From Breaking Apart με τη χαρακτηριστική κιθάρα του, έχει μια ιδιαίτερη δύναμη που πάντα ξεσηκώνει τον κόσμο που δε σταματά να τραγουδά. Και μετά το...Until The End Of The World, μας θυμίζει πόσο πολύ λατρέψαμε τους Apoptygma Berzerk του Harmonizer. Οι fans τραγουδούν "I'll stick with you until the end of the world" χωρίς να γνωρίζουν την επικείμενη ριζική αλλαγή στη σύνθεση τους η οποία ανακοινώθηκε λίγες εβδομάδες μετά τη λήξη της περιοδείας τους "Rocket Science". Το live περνάει σε μια υποτονική φάση, αναγκαία για να πάρει και καμιά ανάσα ο Stephan Groth, με τα Butterfly Defect και Bizarre Love Triangle.
Το playlist του live αυτού συνθέτουν κυρίως τραγούδια των 2 τελευταίων album των APOP, με εμφανή την πρόθεση του Stephan να προωθήσει και κατά κάποιο τρόπο να εδραιώσει το καινούριο ύφος της μπάντας. Κίνηση απόλυτα αναμενόμενη από τον ίδιο μιας και θεωρεί το Rocket Science το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο album της καριέρας του, αλλά όχι αποδεκτή από μεγάλη μερίδα των old school fans του που δεν μπορούν και δε θέλουν να δεχτούν την αλλαγή αυτή. Όσες αλλαγές όμως κι αν γίνουν δε νομίζω πως θα μπορέσει να λείψει ποτέ από τις playlists το Kathy's Song, για το οποίο δε νομίζω πως χρειάζεται να γράψω κάτι. Μετά τη διασκευή στους New Order, μια δεύτερη διασκευή στο Shine On κάνει τον κόσμο να παραληρεί, λίγο πριν το τέλος του live. Στο encore δυο τραγούδια από τα παλιά επιβεβαιώνουν ότι το παρελθόν των Apoptygma Berzerk είναι το παρόν που πάντα θέλουμε και το μέλλον που ελπίζουμε να μη μας λείψει. Starsign και Non Stop Violence βάζουν φωτιά στο χώρο. Και κάπως έτσι τελειώνει το live αυτό.
Η απουσία των Love Never Dies, Burning Heretic, Deep Red, Bitch, Unicorn και Spiritual Reality από την playlist αφήνουν ένα μεγάλο κενό στις καρδιές μας και γεννούν πολλά ερωτηματικά γι αυτά που έφυγαν κι αυτά που θα έρθουν.
Στο Imagine There's No Lennon υπάρχει και bonus υλικό με τους APOP backstage, τις θεωρίες συνομωσίας, video clip των In This Together, Shine On, Love To Blame, Cambodia και Apollo, αλλά και live cd με 12 από τα 17 τραγούδια του live. Στο booklet που συνοδεύει την καινούρια αυτή κυκλοφορία, φωτογραφίες από το Rocket Science tour ζωντανεύουν τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε κατά τη διάρκεια του.
Θα έρθουν κι άλλα όμως...Μπορεί o Geir, o Angel, και ο Fredrik να μας λείψουν αλλά ο Stephan Groth και τα καινούρια μέλη της μπάντας είναι πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι τα live τους είναι και θα είναι πάντα μια αξεπέραστη εμπειρία. Η χημεία μεταξύ κοινού και συγκροτήματος δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Oι Νορβηγοί Berserkers ήρθαν να φωνάξουν τη δική τους αλήθεια. Το αν θα γίνετε μέρος της ή όχι θα το αποφασίσετε εσείς.
Αν τους αγαπήσατε για τα Apocalyptic Manifesto, Soli Deo Gloria, 7 και Harmonizer τότε οι επιλογές στο live αυτό DVD ίσως σας απογοητεύσουν. Αν τους αγαπήσατε όμως για την ενεργητικότητα, το δυναμισμό και το πάθος τους τότε βλέποντας το, θα φωνάξετε για μια ακόμα φορά: Love Never Dies!!!
Λητώ Βαβουράκη
Apoptygma Berzerk official
Trentemoller - Into The Great Wide Yonder
1. The Mash And The Fury/ 2. Sycamore Feeling/ 3. Past The Beginning Of The End/ 4. Shades Of Marble/ 5. ...Even Though You're With Another Girl/ 6. Haxan/ 7. Metamorphis/ 8. Silver Surfer Ghost Rider Go!!!/ 9. Neverglade/ 10. Tide
28 May 2010 - In My Room
Η καριέρα ενός καλλιτέχνη σε πολλές περιπτώσεις προσιδιάζει στην καριέρα μιας πουτάνας: στην αρχή το κάνει για τη δική του ευχαρίστηση, μετά για την ευχαρίστηση των άλλων και στο τέλος για τα λεφτά. Η μουσική διάνοια του Anders Trentemoller μοιάζει να είναι τόσο εξελιγμένη, που δύναται να καλύψει και τα 3 παραπάνω. Όταν ρωτήθηκε για τις προφανείς διαφορές ανάμεσα στο πρώτο του album ‘'Last Resort'' και στο ‘'Into The Great Wide Yonder'', απάντησε ότι θα ήταν πολύ βαρετό, τόσο για εκείνον όσο και για το κοινό, να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έτσι λοιπόν, το σχεδόν αμιγώς minimal techno ντεπούτο του διαδέχτηκε το επινοητικό, πλουραλιστικό και πολυμήχανο δεύτερο πόνημα του.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που κάνει το album ιδιαίτερο, είναι η επιγαμία που επιχειρεί ο Trentemoller, ανάμεσα στο πολύ οικείο του γένος της electronica και στην ευφορική indie rock ενορχήστρωση. Συνολικά, το ‘'Into The Great Wide Yonder'' μοιάζει με εργαστήριο όπου συμβαίνουν ποικίλες υφολογικές διασταυρώσεις. Στο εναρκτήριο κομμάτι, ‘'The Mash And The Fury'', παρουσιάζονται οι πρώτες ύλες του δίσκου. Η κιθάρα, με αρκετό distortion, εγκαθίσταται στο πολύ φιλόξενο ηλεκτρονικό ηχοτοπίο, και ούτε που αντιλαμβάνεσαι ότι περνούν 7 λεπτά με αυτόν τον τρόπο. Σειρά έχει το ‘'Sycamore Feeling'', το οποίο έγινε και single. Ακουστική κιθάρα, τα υποβλητικά φωνητικά της Marie Fisker και μετά μια trip hop χροιά είναι τα συστατικά του κομματιού και είναι αρκούντως εθιστικά.
Συνθετικά το album δεν θα μπορούσε να είναι πιο προσεγμένο και πλήρες, καθώς το κάθε κομμάτι επιφυλάσσει πολλές εναλλαγές. Οι εν λόγω εναλλαγές αφορούν φυσικά και την ενορχήστρωση, η οποία κατά ένα μεγάλο μέρος περιλαμβάνει και αναλογικά όργανα. Αυτό ακούγεται απλό αλλά στην ουσία είναι καθοριστικό. Ως γνωστόν στην αλλαγή βρίσκουν τα πράγματα ανάπαυση, επομένως μέσω αυτής της μεθόδου η ακρόαση δεν γίνεται ποτέ κουραστική. Το ‘'Shades Of Marble'' αρκεί για να πείσει κάποιον για την παραπάνω άποψη.
Τα φωνητικά σε άλλα κομμάτια του δίσκου έχουν επωμιστεί η Josephine Philip στο εξαιρετικό ‘'...Even Though You're With Another Girl'', o Fyfe Dangerfield στο ‘'Neverglade'' και η Solveig Sandes στο ‘'Tide''. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι αδιαφιλονίκητα το οργασμικό ‘'Silver Surfer Ghost Rider Go!!!'', το οποίο απέδειξε στο Roskilde Festival ότι μπορεί να κάνει τον κάθε raver e-υτιχισμένο (δείτε το video) και σε φαντασιακό επίπεδο θα μπορούσε να απογειώσει κάποια σκηνή από ταινία του Rodriguez. Το κινηματογραφικό στοιχείο είναι σίγουρα έκδηλο και δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα αν ο φρατζοφόρος Δανός παραγωγός αποφάσιζε με την ίδια λογική, ότι δηλαδή θα ήταν πληκτικό να κάνει κάτι παρόμοιο μετά από αυτό, να αναλάβει το soundtrack κάποιας ταινίας.
Ο Trentemoller δημιούργησε με παροιμιώδη ευκολία μια ανθολογία των εκφάνσεων της ηλεκτρονικής μουσικής και προέβη στην εναρμόνιση της με τα indie rock ακούσματά του. Πολύ συχνά σε τέτοιες απόπειρες, το αποτέλεσμα ενδέχεται να καταρρακώσει τον ακροατή, διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη φαντασία χωρίς γούστο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το ‘'Into The Great Wide Yonder'' αποτελεί μια μεγαλειώδη έκλαμψη στο χώρο της ηλεκτρονικής σκηνής, όπου παρατηρούνται κατά κόρον φαινόμενα στυλιστικού αυτισμού και σάπιας, μα σάπιας τυποκρατίας.
Rating: 9 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης
Trentemoller @ Myspace
Klaxons - Surfing The Void
1.Echoes /2.The Same Space /3.Surfing the Void /4.Valley of the Calm Trees /5.Venusia /6.Extra Astronomical /7.Twin Flames /8.Flashover /9.Future Memories /10.Cypherspeed
23 August 2010 - Polydor
Το "Myths of the Near Future" χωρίς συνθετικά να υπερτερεί παρομοίων του, τραβούσε μία καμπύλη γραμμή μεταξύ το παρελθόντος και της πανκ πλευράς της Generation Next (ή Generation Y), πρόσφατα 00's. Το "Golden Skans" ακουγόταν παντού και το "Magick" για πολλούς αποτελούσε το ρεζουμέ του δίσκου. Όλο το αποκαλούμενο new rave ή nu rave (Late of the pier, Shitdisco, Does it offend you, yeah?, Friendly Fires κλπ.) που στενότερη σχέση έχει με το κατακάθι στον καφέ του NME και λιγότερη με το Καναδέζικο ντουέτο των Crystal Castles για παράδειγμα, συμπυκνώνονταν σε αυτό τον δίσκο-παραγωγής James Ford (βλ. Favourite Worst Nightmare, Lungs, I Feel Cream κλπ).
"Surfing the Void" μετά από τρία χρόνια και δήθεν πιο ώριμοι, οι Klaxons τι πάνε να κάνουν; Θέλουν να επαναλάβουν την ιστορία από μόνοι τους, να της αλλάξουν πορεία ή να τσιμπήσουν και αυτοί όσο πιο σίγουρα γίνεται ένα κομμάτι από τα MB σκληρών δίσκων;
Το κείμενο αυτό δεν θα είναι μεγάλο σε έκταση, αλλά όσο πιο περιεκτικό γίνεται. Αυτό γιατί δυσκολεύομαι να εκφραστώ όταν κάτι δεν μου αρέσει. Το "Surfing the Void" δεν μ' αρέσει για συγκεκριμένους λόγους, που δεν μπορούν να απαριθμηθούν σε παραπάνω από δεκαπέντε γραμμές. Αντιθέτως με δίσκους που σε ακουμπάνε σε συναίσθημα, σκέψεις, ήχους, στίχους, ατμόσφαιρα και γούστο ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις, το δημιούργημα των Klaxons αποτελεί μία 38λεπτη ξεπέτα.
Δυστυχώς ο πατέρας του Nu Metal, Ross Robinson, αναμίχθηκε με τα πίτουρα κάνοντας την παραγωγή του δίσκου και έφαγε τα μούτρα του. Μαζί του και οι Klaxons. Όμοια μεταξύ τους τραγούδια, που τα έχουμε ξανακούσει από τους ίδιους πριν 3 χρόνια. Πραγματικά ένα σερφάρισα στο άχρηστο και άδειο, όπως μας προϊδέαζε ο τίτλος. Τα δύο πρώτα, "Echoes" και "The Same Space" δεν σε ξενερώνουν ομολογώ, αλλά μέχρι το υπερβολικά βαρετό "Extra Astronomical" η γενική εντύπωση που έχεις είναι, α-δ-ι-α-φ-ο-ρ-ί-α. Σα να προσπαθούν να πειραματιστούν, να αλλάξουν αλλά να μην τους βγαίνει. Έξω τα πιασάρικα refrain και οι pop μελωδίες που τόσο ιδιαίτερα συνέθεταν και μέσα τα αποσπασματικά συμπαθητικά σημεία (βλ. Future Memories, Twin Flames), πιο δυνατά τύμπανα στα ηχεία μας και γενικά αλλαγμένος ήχος. Οι Klaxons λοιπόν στα αυτιά μου, μοιάζουν να προσπαθούν για κάτι παρόμοιο με την μετάβαση των Arctic Monkeys από "Whatever People..." σε "Favourite...". Η μεν έγινε γνήσια, η δε σπρώχτηκε, έγινε βιαστικά.
Γενικά ο δίσκος μέσα στην μικρή του έκταση, περιέχει πολλές υπερβολές (πχ. τύμπανα) και αρκετή κούραση (πχ. φωνητικά), έναν χαρακτήρα επιτηδευμένου (βλ. Flashover) και κάποιες καλές διάσπαρτες ιδέες. Μπόρεσα να "πιάσω" την διαφορετική προσέγγιση του "Hidden" -These New Puritans" (δεν σημαίνει ότι μου άρεσε) καθώς και την αλλαγή των Foals ακριβώς γιατί είχε ωριμάσει στο μυαλό τους. Από αυτό, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Rating: 6 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
Klaxons @ Myspace
Lisa Gerrard & Marcello De Francisci - Departum
1. Ex Nihilo-Out of nothingness/ 2. In the beginning was the word/3. Hymns of a promised land/ 4. Hidden Garden/ 5. Diary for the fallen/ 6. Renunciation/ 7. Himalaya/ 8. Departum/ 9. Maya's Dream/ 10. To those who seek forgiveness/11. All things Impermanent/ 12. River Dance/ 13. Cor Nobilis- The Gentle Ones/ 14. Addagio for a broken promise/ 15. Sacred Journey/ 16. The secret language of Angels/ 17. A kingdom now forgotten
20 July 2010 - Gerrard Records
‘Dalston superstore', λίγο πριν παρακολουθήσω ένα έργο πάνω στην άσωτη ζωή του Egon Schile και λίγο μετά την τελευταία (εκ των 8 συνολικά), προς το παρόν, ακρόαση του ‘Departum', αντιμέτωπη με τη νέα δουλειά της Lisa Gerrard με τον Marcello de Francisci με τον οποίο έχει συνεργαστεί και στο ‘Black Opal' και στο ‘Balibo'. Όμως...
Αυτή τη στιγμή, περίπου 8 μήνες μετά το ‘Black Opal' φαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι ίδια...σα να μεσολάβησε κάτι ενδιάμεσα και δε μπορούσαν να το αφήσουν να περιμένει, ήθελαν να μας το τραγουδήσουν...και εκ του αποτελέσματος σας διαβεβαιώνω πως δε θα μπορούσαν να κρίνουν καλύτερα.
Όταν λοιπόν έμαθα το νέο της κυκλοφορίας αυτού του cd και κυρίως όταν είδα ότι έχει 17(!!!!) καινούρια τραγούδια...όχι δε θα σας πως ακριβώς τί είπα, απλά παραδέχτηκα την αστείρευτη πηγή έμπνευσης και των δυο μουσικών. Αστείρευτη με την κυριολεκτική έννοια και...ευτυχώς για μας τους ακροατές τους. Μετά βέβαια έσπευσα να με επιπλήξω ως προς το αυτονόητο του ότι αναρωτήθηκα πως γίνεται κανείς να βγάλει τόσο γρήγορα μια τόσο καλή δουλειά.
Από το πρώτο λεπτό ακρόασης αυτού του άλμπουμ, δε θα μπορούσα ν'ανυπομονώ περισσότερο...και νομίζω ότι θα συμφωνήσουν κι άλλοι μαζί μου, για την επανεμφάνιση των Dead Can Dance. Με βασανίζει πολύ το ‘Departum' ως προς αυτό και δεν το αντέχω! Από το ‘Diary for the fallen', τα κομμάτια διάρκειας 1' ως το ‘Addagio for a broken promise', η ατμόσφαιρα ‘φέρνει' τους Dead Can Dance σε απόσταση αναπνοής πια, κατά τη γνώμη μου. Ποιόν άραγε δεν παραπέμπει στο ‘Cantara' το ‘River Dance' και ποιος δεν αναγνωρίζει στις ιαχές του ‘Himalaya' τα ανείπωτα, έντονα και εκρηκτικά συναισθήματα συγκίνησης του ‘ The Host of Seraphim'?
Το ‘Departum' είναι μια δουλειά με έντονο λυρισμό αλλά και τη γνώριμη ‘σοφία' των ανατολικών παραδόσεων και ήχων που τόσο έχει μελετήσει η Lisa και στους οποίους μας έχει φέρει αρκετά βήματα πιο κοντά. Η προσωπική μου, έντονη κατά τα άλλα, γνώμη, είναι πως υπό το ‘βουητό' της τρομακτικά επιθυμητής δουλειάς των αναγεννημένων Dead Can Dance, το άλμπουμ αυτό είναι σαν, ταυτόχρονα να την προαναγγέλει και να μας υπενθυμίζει την προσωπική μουσική πορεία της Lisa. Είναι σα να μας λέει ότι εκείνη, υπό το πρίσμα και τη φιλοσοφία όλης της προσωπικής της μουσικής πορείας θα εμπλουτίσει την επανασυνεργασία με το Brendan Perry. Χαίρομαι πολύ γι'αυτό και νομίζω, για άλλη μια φορά, συμμερίζονται κι άλλοι
Λάτρεψα κυριολεκτικά τα πολύ σύντομα σε διάρκεια κομμάτια ( ‘Renunciation', ‘Himalaya', ‘ Maya's Dream') γιατί βρήκα το νόημα που εξέφραζε η φωνή της Lisa, σε συνδυασμό με τις μελωδίες που ακούγονταν από αυτό το εξαιρετικό μείγμα κρουστών και εγχόρδων, από τις διάφορες κιθάρες και τα πλήκτρα ως το αφοπλιστικό τσέλο στο ‘All things impermanent', γεμάτους πολύ αναζωογονητική ενέργεια. Δεν είναι τόσο ‘εγκεφαλικό' το αποτέλεσμα όπως ήταν στο ‘Black Opal', αλλά οι μελωδίες έχουν αυτή την ποιότητα που τις κάνει να δίνουν την αίσθηση του ‘φυσικού' και του εύκολου, σα να προκύπτουν χωρίς προσπάθεια ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν χαρακτηριστικά αρχετύπου. Έχουν επίσης την αξία και σημασία ενός συμβόλου...Έχουν απλότητα που μοιάζει σαν αυτονόητη αλλά δεν είναι, πολυπλοκότητα στη σύνθεση της μελωδίας και στην εξέλιξή της κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, έντονο συναίσθημα που λαμβάνεται άκριτα γιατί απευθύνεται άμεσα στο υποσυνείδητό μας ή μάλλον, στο κομμάτι αυτό του μυαλού πάνω στον οποίο δεν έχουμε μεγάλο έλεγχο.
Θα διαπιστώσετε, πιστεύω πως το cd θα παίζει το έκτο κομμάτι ενώ εσείς θα θεωρείτε πως είστε ακόμα στο δεύτερο και αυτό είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω πως το άλμπουμ αυτό ακούγεται σχεδόν σαν ένα κομμάτι με αρκετές εναλλαγές. Είπα ‘σχεδόν'... Το μόνο που δε μου άρεσε σ'αυτό το άλμπουμ , ή μάλλον, μου φάνηκε λίγο παράταιρο σε σχέση με το υπόλοιπο, ήταν η εισαγωγή στο ‘Adagio for a broken promise', η συνέχεια όμως του κομματιού με αποζημίωσε.
Τελειώνω προτείνοντάς σας να αγοράσετε το άλμπουμ για έναν ακόμα λόγο. Γιατί ξεφυλλίζοντας το 20σέλιδο βιβλιαράκι του, πιστεύω ότι όλ'αυτά που σας περιέγραψα, θα σας τα επικοινωνήσουν και οι εικόνες που έχουν επιλεγεί να περιγράψουν το κάθε κομμάτι. Ήδη το εξώφυλλο και μόνο παρέχει κάποιες νύξεις για το περιεχόμενο της μουσικής και για τα συναισθήματα των φωνητικών του άλμπουμ, τις οποίες θα επιβεβαιώσετε και στη συνέχεια παρατηρώντας (όχι για πολύ), τις εικόνες που περιγράφουν το κάθε κομμάτι και προσθέτουν έτσι στη συνολική ιδεολογία του άλμπουμ. Βλέπω λοιπόν τα 3 βασικά σχήματα στο εξώφυλλο (τρίγωνο, ορθογώνιο παραλληλόγραμμο και οβάλ - το σύμβολο της γέννησης) και σκέφτομαι πως όλα τα πράγματα έχουν ένα σημείο εκκίνησης σε κάτι πάρα πολύ απλό, όπως απλά είναι και αυτά τα σχήματα. Και όταν κάποιος καταφέρει ν'αναλύσει το καθετί σε απλά στοιχεία, θα βρει τη λύση και την εξήγηση που θέλει. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη δουλειά που αξίζει της προσοχής όσων βρίσκουν στη μουσική, πέρα από ευχαρίστηση την έκφραση μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας. Το ‘Departure' συνοψίζει στη μουσική και τους τελετουργικούς και μεθυστικούς ρυθμούς του ό,τι έχει επιδιώξει να ‘μοιραστεί' μαζί μας η Lisa Gerrard με τις πρόσφατες δουλειές της. Είναι πολύτιμη αυτή η ικανότητα ενός μουσικού να μπορεί να μεταδώσει κάτι με διάφορους τρόπους και μάλιστα αρχέγονους.
...Όχι, δε μπορώ να μη σας εκμυστηρευτώ κάτι ακόμα...με κάθε της νέα δουλειά πάντα στο τέλος αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος να'χει βρει όλες τις απαντήσεις...στο ποιά είναι τα πιο αγνά συναισθήματα που μας κάνουν πιο δυνατούς, στο πού να τα αναζητήσουμε, στο γιατί αυτά είναι τα ιδανικά μας. Έτσι νιώθω εγώ. Είναι εξαιρετικό το ότι κάθε φορά και ιδίως αυτή, σκέφτομαι πως αυτή η φωνή τραγουδώντας αυτές τις μελωδίες, έχει να μου πει ό,τι χρειάζομαι για ν'αντιμετωπίσω το οτιδήποτε.
Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Lisa Gerrard official
Pages