65daysofstatic - We Were Exploding Anyway

65daysofstatic - We Were Exploding Anyway

1. Mountainhead / 2. Crash Tactics / 3. Dance Dance Dance / 4. Piano Fights / 5. Weak4 / 6. Come to Me / 7. Go Complex / 8. Debutante / 9. Tiger Girl / 10. Sawtooth Rising

26 April 2010 - Hassle Records

 

Και όταν κόπασε η μπόρα, δεν ήταν τα μάτια των ακροατών που άνοιξαν αλλά των δημιουργών. Το προϊόν είχε πουλήσει, είχε ντύσει τις πόλεις με αφίσες, είχε φορέσει σε πολλούς μπλουζάκια που αλληλοσχολιάζονταν στα πρέποντα συναυλιακά συμβάντα, είχε δώσει στους μουσικογραφιάδες νέο homework προκειμένου να είναι cool και in και hipsters, είχε κάνει τις εταιρίες πεταλιών για κιθάρες και οπτικών με κοκκάλινο σκελετό να πουλάνε όσο ποτέ άλλοτε και πολλές μικρές μπάντες να πάνε άπατες προσπαθώντας να κολυμπήσουν στο νέο ρεύμα. Η κατάσταση στον χώρο του post rock θύμιζε στρατιωτικό νοσοκομείο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ούτε τα απεγνωσμένα εφετζίδικα και σοφιστικέ μέτρα των απεγνωσμένων αυτών καιρών κατάφεραν να περισώσουν κάτι. Το πλοίο είχε βουλιάξει.

Τα περιοδικά δεν ασχολούνταν πιά με το post rock. Δεν ενδιέφερε πλέον κανέναν. Και σ' αυτή την κατάσταση είναι που αν δεις δίσκο του ιδιώματος να φιγουράρει σε στήλη κριτικών μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: α) έλλειψη θέματος απο μέρους του συντάκτη ή β) ότι το άλμπουμ ξετίναξε τον γράφοντα σε τέτοιο βαθμό που επιβάλλεται να το παρουσιάσει. Η περίπτωση αυτού του άλμπουμ είναι κλάσης βήτα.

Τον πρώτο πνευματικό οργασμό αυτό το άλμπουμ μου τον προκάλεσε ήδη από το εξώφυλλο και τον τίτλο. Μικρής σημασίας όποια περιγραφή αυτού του συναισθήματος θα επιχειρούσα να δώσω. Είναι όμως κάποιες περιπτώσεις που η ομορφιά του λόγου δεν είναι πρέπουσα για την αναπαραγωγή των ηδονών. Όταν ένα οπτικοακουστικό σύνολο είναι τέτοιος δυναμίτης θες να μιλήσεις γι' αυτό με τα πιό φτηνά λόγια, πρόστυχα, όμοια με τα λόγια που ξεφωνίζει κάποιος όταν βρίσκεται ενδιαμέσως των μηρών μιας γυναίκας.

Έτσι θέλω να το πω κι ας μην είναι πρέπον: το "We Were Exploding Anyway" είναι καύλα! Είναι ένα είδος άγριας χαώδους μουσικής, έκφραση μιας αφηρημένης διονυσιακής ορμής. Είναι μια πιο συμβατική καλλιτεχνική απόδοση της αίσθησης του να κάνεις σεξ στην μέση της Πανεπιστημίου, να εισβάλλεις με τσεκούρι στο χέρι στα έδρανα της βουλής, να χορεύεις μανιασμένος στα συντρίμμια ενός εμπορικού κέντρου. Είναι ένα ανισόπεδο πάτωμα από διαολεμένα beat στα οποία στρώνεις ενα κόκκινο χαλί κιθάρας. Εμπεριέχει την αίσθηση ότι τα πάντα είναι τόσο αυθόρμητα κι όμως τόσο μελετημένα. Δεν μπορείς να μην αναγγείλεις το άλμπουμ με ένα big beat που όλη η δεκαετία του 90 μαζί δεν κατάφερε να βγάλει. Δεν μπορείς να μην βάλεις τον Robert Smith των Cure να τραγουδήσει έναν φρενιτικό νεο-μποέμικο ύμνο αγάπης σαν το "Come To Me". Δεν μπορείς να μην ονομάσεις αυτούς τους μανιασμένους χτύπους - που φέρνουν στο μυαλό εικόνες από τις ηδονικές αυτοκινητιστικές συγκρούσεις του Ballard - "Crash Tactics". Δευτερόλεπτο πρός δευτερόλεπτο αυτός ο δίσκος δείχνει την σοφία με την οποία κατασκευάστηκε.

Πέρασαν πολλά χρόνια. Αυτό θέλω όμως να είναι το post rock. Εγκεφαλικότητα, ουσία, δύναμη. Θέλω η γλυκύτητα που βγάζει η φόρμα της κιθάρας να μην εξαναγκάζει την φόρμα της υπόλοιπης σύνθεσης. Η ταξιδιάρικη υψίσυχνη αυτή κιθάρα να μπαίνει και πάνω από γρήγορους και δυνατούς ηλεκτρονικούς ήχους και να δημιουργεί κάτι ανόμοιο με αυτά που έχουμε ακούσει ως τώρα. Post Drum 'n' Bass; Ένα από τα καταφατικότερα "ναι" που έχω πει στην ζωή μου. Βέβαια, δεν με κάνει να νιώθω την συγκίνηση που ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα post rock.

Με κάνει να νιώθω ακόμα μεγαλύτερη.

Rating: 9 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

  65dos @ myspace

 

 

 

 

• Read more about 65daysofstatic - We Were Exploding Anyway

Menomena - Mines

Menomena - Mines

1. Queen Black Acid /2.TAOS /3.Killemall /4.Dirty Cartoons /5.Tithe /6.BOTE /7.Lunchmeat /8.Oh Pretty Boy, You're Such a Big Boy /9.Five Little Rooms /10.Sleeping Beauty /11.INTIL

27 July 2010 - City Slang

 

Το "Friend and Foe" είναι ο πιο καλαίσθητος δίσκος των 00's. Από την στιγμή που τον ανοίξεις, με κάθε επανατοποθέτηση του μπορείς να "κατασκευάσεις" και ένα καινούριο εξώφυλλο, δώδεκα στο σύνολο.  Δεν είναι τυχαία άλλωστε η υποψηφιότητα για το βραβείο "Best Recording Package" στα Grammy του 2007. Τότε βέβαια ο αντίπαλος του Craig Thompson (το πινέλο πίσω από όλο το εκπληκτικό layout του δίσκου) δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ο εμπνευσμένος και δημιουργικότατος Adam Jones (Tool) είχε δημιουργήσει το ομορφότερο -μάλλον- εξώφυλλο του συγκροτήματος. Anyway, που λένε και οι Άγγλοι!

Τα "δικά τους" λοιπόν μας παρουσιάζουν πάλι οι Αμερικάνοι με την πρόσφατη κυκλοφορία τους, "Mines". Μη προκαθορισμένης μορφής τραγούδια, αλληλένδετα, ποικιλόμορφα, ιδιαίτερα, ρυθμικά, στιχουργικά ώριμα (?) και τελικά δομημένα μέσα στο χάος. Τι εννοώ. Οι Menomena γράφουν και κάνουν οι ίδιοι την παραγωγή των κομματιών τους, καθόλου περίεργο θα πεις... και δίκιο έχεις. Κάθε κομμάτι τους όμως, αποτελεί σύζευξη διαφόρων loops που καθένας από τους τρείς φτιάχνει σπίτι του και επικοινωνίας μέσω email. Η πραγμάτωση της όποιας ιδέας έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται μέσω του "Deeler", ενός προγράμματος που ο ίδιος ο Knopf έχει φτιάξει. Τι σημασία έχουν όλα αυτά ακριβώς; Είναι το γεγονός πως ο ήχος των ανα-Menomena δεν είναι καθόλου αναμενόμενος... δεν μοιάζει με τ-ί-π-ο-τ-α. Και πραγματικά δεν νομίζω ότι μπορεί να εξηγείται αλλιώς, παρά μόνο με τον παραπάνω τρόπο σύνθεσης σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παίζουν κατά βάση κιθαριστική μουσική.

Αφήνοντας σχετικά μυστήριο το τι έχουν κάνει στα προηγούμενα άλμπουμ τους, το "Mines" είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μουσικής αυτής τριπλο-παρτούζας.

Το "Queen Black Acid" δεν είναι το "Mardy Burn" σε slow motion, το "TAOS" για υπερβολικά σίγουρους και μέσα στην αυτοπεποίθηση άντρες - I'm not the most cocksure guy- αδιάφορους να ξηγηθούν με το νι και με το σίγμα στην τύπισσα απέναντι -so me your teeth, I'll show mine, I sure hope our P's and Q's don't mind- , το "Killemall" ίσως ένα παιχνίδι των Ηλεκτρονικών Φωνητικών Φαινομένων, και ένας δίσκος που καταλήγει να είναι αντικείμενο απασχόλησης του νου, είτε λόγω των στίχων, είτε λόγω των ιδεών που κρύβει (βλ. "Dirty Cartoons" σε αντίθεση με "BOTE").Η εντυπωσιακή δουλειά του Danny Seim πίσω από τα ντραμς, του Justin Harris πίσω από τα synthesizers αλλά κυρίως στο σαξόφωνο και η ψυχεδελική διάθεση του Knopf πίσω από τις κιθάρες απαρτίζουν ένα γερά δεμένο σύνολο (πράγμα εμφανές με την πρώτη ακρόαση του δίσκου). Εντυπωσιακή είναι η αντίθεση που προκαλεί η αίσθηση πως τα μέλη του γκρουπ έβγαζαν τα πάντα ακριβώς την στιγμή που ηχογραφούσαν. Όλα μπορούν να γκρεμιστούν με ένα άγγιγμα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και τα έντεκα τραγούδια σε κρατάνε στην τσίτα. Ήρεμα, πιο ηλεκτρονικά, τζαζ-ίστικα, ψυχαναγκαστικά, ρυθμικά, ροκ, με ατμόσφαιρα αλά Flaming Lips (βλ. "Sleeping Beauty") τραγούδια, επικές στιγμές, πότε ονειρικές και πότε ογκώδεις συνοψίζονται σε 55 λεπτά ατόφιου σουρεαλισμού.

Με ένα όπλο στον κρόταφο διαλέγω καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το "Five Little Rooms", ένα sequel του περσινού "The Sparrow Looks Up At The Machine". Κάπως ειρωνική και καυστική στιγμή το "Lunchmeat" που έχει να κάνει με τους: α) Ιάπωνες, β) Φάλαινες, γ)Φαγητό. Αν ο κόσμος δεν γυρίσει ανάποδα μέχρι να δημοσιευτούν οι "Top" λίστες, φαντάζομαι πως το "Mines" θα βρίσκεται σε τουλάχιστον μία...!

Rating: 8.9 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Menomena @ Myspace

 

 

 

 

 

• Read more about Menomena - Mines

Menomena - Mines

Menomena - Mines

1. Queen Black Acid /2.TAOS /3.Killemall /4.Dirty Cartoons /5.Tithe /6.BOTE /7.Lunchmeat /8.Oh Pretty Boy, You're Such a Big Boy /9.Five Little Rooms /10.Sleeping Beauty /11.INTIL

27 July 2010 - City Slang

 

Το "Friend and Foe" είναι ο πιο καλαίσθητος δίσκος των 00's. Από την στιγμή που τον ανοίξεις, με κάθε επανατοποθέτηση του μπορείς να "κατασκευάσεις" και ένα καινούριο εξώφυλλο, δώδεκα στο σύνολο.  Δεν είναι τυχαία άλλωστε η υποψηφιότητα για το βραβείο "Best Recording Package" στα Grammy του 2007. Τότε βέβαια ο αντίπαλος του Craig Thompson (το πινέλο πίσω από όλο το εκπληκτικό layout του δίσκου) δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ο εμπνευσμένος και δημιουργικότατος Adam Jones (Tool) είχε δημιουργήσει το ομορφότερο -μάλλον- εξώφυλλο του συγκροτήματος. Anyway, που λένε και οι Άγγλοι!

Τα "δικά τους" λοιπόν μας παρουσιάζουν πάλι οι Αμερικάνοι με την πρόσφατη κυκλοφορία τους, "Mines". Μη προκαθορισμένης μορφής τραγούδια, αλληλένδετα, ποικιλόμορφα, ιδιαίτερα, ρυθμικά, στιχουργικά ώριμα (?) και τελικά δομημένα μέσα στο χάος. Τι εννοώ. Οι Menomena γράφουν και κάνουν οι ίδιοι την παραγωγή των κομματιών τους, καθόλου περίεργο θα πεις... και δίκιο έχεις. Κάθε κομμάτι τους όμως, αποτελεί σύζευξη διαφόρων loops που καθένας από τους τρείς φτιάχνει σπίτι του και επικοινωνίας μέσω email. Η πραγμάτωση της όποιας ιδέας έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται μέσω του "Deeler", ενός προγράμματος που ο ίδιος ο Knopf έχει φτιάξει. Τι σημασία έχουν όλα αυτά ακριβώς; Είναι το γεγονός πως ο ήχος των ανα-Menomena δεν είναι καθόλου αναμενόμενος... δεν μοιάζει με τ-ί-π-ο-τ-α. Και πραγματικά δεν νομίζω ότι μπορεί να εξηγείται αλλιώς, παρά μόνο με τον παραπάνω τρόπο σύνθεσης σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παίζουν κατά βάση κιθαριστική μουσική.

Αφήνοντας σχετικά μυστήριο το τι έχουν κάνει στα προηγούμενα άλμπουμ τους, το "Mines" είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μουσικής αυτής τριπλο-παρτούζας.

Το "Queen Black Acid" δεν είναι το "Mardy Burn" σε slow motion, το "TAOS" για υπερβολικά σίγουρους και μέσα στην αυτοπεποίθηση άντρες - I'm not the most cocksure guy- αδιάφορους να ξηγηθούν με το νι και με το σίγμα στην τύπισσα απέναντι -so me your teeth, I'll show mine, I sure hope our P's and Q's don't mind- , το "Killemall" ίσως ένα παιχνίδι των Ηλεκτρονικών Φωνητικών Φαινομένων, και ένας δίσκος που καταλήγει να είναι αντικείμενο απασχόλησης του νου, είτε λόγω των στίχων, είτε λόγω των ιδεών που κρύβει (βλ. "Dirty Cartoons" σε αντίθεση με "BOTE").Η εντυπωσιακή δουλειά του Danny Seim πίσω από τα ντραμς, του Justin Harris πίσω από τα synthesizers αλλά κυρίως στο σαξόφωνο και η ψυχεδελική διάθεση του Knopf πίσω από τις κιθάρες απαρτίζουν ένα γερά δεμένο σύνολο (πράγμα εμφανές με την πρώτη ακρόαση του δίσκου). Εντυπωσιακή είναι η αντίθεση που προκαλεί η αίσθηση πως τα μέλη του γκρουπ έβγαζαν τα πάντα ακριβώς την στιγμή που ηχογραφούσαν. Όλα μπορούν να γκρεμιστούν με ένα άγγιγμα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και τα έντεκα τραγούδια σε κρατάνε στην τσίτα. Ήρεμα, πιο ηλεκτρονικά, τζαζ-ίστικα, ψυχαναγκαστικά, ρυθμικά, ροκ, με ατμόσφαιρα αλά Flaming Lips (βλ. "Sleeping Beauty") τραγούδια, επικές στιγμές, πότε ονειρικές και πότε ογκώδεις συνοψίζονται σε 55 λεπτά ατόφιου σουρεαλισμού.

Με ένα όπλο στον κρόταφο διαλέγω καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το "Five Little Rooms", ένα sequel του περσινού "The Sparrow Looks Up At The Machine". Κάπως ειρωνική και καυστική στιγμή το "Lunchmeat" που έχει να κάνει με τους: α) Ιάπωνες, β) Φάλαινες, γ)Φαγητό. Αν ο κόσμος δεν γυρίσει ανάποδα μέχρι να δημοσιευτούν οι "Top" λίστες, φαντάζομαι πως το "Mines" θα βρίσκεται σε τουλάχιστον μία...!

Rating: 8.9 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Menomena @ Myspace

 

 

 

 

 

• Read more about Menomena - Mines

Arcade Fire - The Suburbs

Arcade Fire - The Suburbs

1. The Suburbs / 2.Ready to Start / 3.Modern Man / 4.Rococo / 5.Empty Room / 6.City With No Children / 7.Half Light I / 8.Half Light II (No Celebration) / 9.Suburban War / 10.Month of May /11.Wasted Hours / 12.Deep Blue / 13.We Used to Wait / 14.Sprawl (Flatland) / 15.Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) / 16.The Suburbs (continued)

2 August 2010 - Merge

 

Δύσκολα ξεχνιέται ο χαμός που είχε προκαλέσει το ντεμπούτο των Αμερικάνων Arcade Fire το 2004. Το "Funeral" και όλη η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτόν, με τον θάνατο συγγενών των αδερφών Butler, η κατάθεση σπασμένων, κατακρεουργημένων συναισθημάτων, το ρομαντικό πέπλο γύρω από όλα σχεδόν τα τραγούδια του δίσκου, οι υπνωτικές κιθάρες και εν τέλει ο προσωπικός χαρακτήρας που αποκτούσε ο δίσκος σε έκανε να νιώθεις πως το γκρουπ έπαιζε για σένα.

Το 2007, με ένα φορτίο καθολικής αναγνώρισης, που άλλοι προσπαθούν χρόνια να αποκτήσουν (πράγμα όχι απαραίτητα κακό), κυκλοφορούν το αμφιλεγόμενο μάλλον "Neon Bible". Αμφιλεγόμενο και πιο θολό, με τραγούδια όμως που χαρακτηρίζουν μόνο ειλικρινή συγκροτήματα που κάθε δίσκος τους, ανεξαρτήτως συγκρίσεων και κριτικής, έχει κάτι να καταγράψει στο βιβλίο της ακουστικής αυτής τέχνης. "Intervention" και τα προοδευτικά μονοπάτια έχουν χαραχθεί για τα καλά, "No Cars Go" για να ξεκολλήσουμε από τους ήχους της Μεγάλης Βρετανίας και να πεταχτούμε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού καθώς επίσης και ένα "Keep The Car Running", έτσι για να έχουμε το "Born to Run" του 21^ου αιώνα.

Τι καταφέρνουν λοιπόν οι Arcade Fire με το πρόσφατο δημιούργημα τους "The Suburbs", όταν ήδη έχουν αφήσει τις ψυχρές ανέσεις των προαστίων από την "Funeral" εποχή και έχουν παίξει και χάσει με τα βάρη του σύγχρονου κόσμου στην "Neon Bible" εποχή; Αν δεις τον δίσκο μεμονωμένα είναι δισκάρα...! Δυνατοί ρυθμοί, τα πλέον λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία εμφανίζονται ακριβώς εκεί που πρέπει, η κιθαριστική δουλειά δίνει τέτοιο ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα του δίσκου που σε συνδυασμό με την μοναδικά παθητική ερμηνεία του Win Butler να στέκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου των δυναμικών ερμηνευτών στυλ Bowie, σε προσκαλεί σε ένα ταξίδι αναμνήσεων, σε εποχές ξεχασμένες, σε μέρη που ο χρόνος έχει αφήσει σημάδια που εσύ θα αναγνωρίσεις σε δευτερόλεπτα... και όλο αυτό χωρίς κανέναν απολύτως λόγο... έχεις ξεχαστεί. Οι παλιοί σου φίλοι έχουν φύγει, ο καθένας στον δρόμο του. Μήπως πολεμάς με δικούς σου δαίμονες μέσα στο περιβάλλον που θα περίμενες μόνο καλές αναμνήσεις να σου προσφέρει; Ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Arcade Fire, αντάξιο του "Wake Up" σίγουρα, η πιο απότομη εναλλαγή συναισθημάτων, ένα refrain τσιτάτο, και στίχοι πολύπλευροι... ερμήνευσε τους όπως εσύ θες, "Suburban War". Τραγούδια που θα ζήλευαν μπάντες όπως οι Built To Spill ή οι British Sea Power, η Debbie Harry (aka Blondie) βρίσκει την χαμένη εφηβεία της στο "Sprawl II (Mountains Beyond)" μέσα από το σώμα της Régine Chassagne ενώ τελικά κάθε τραγούδι του δίσκου διηγείται με απόλυτη ακρίβεια την πραγματικότητα που βιώνουν οι Arcade Fire, υποκειμενική προφανώς, αλλά πλήρως αποτυπωμένη. Το "The Suburbs" καταλήγει να είναι ένας concept δίσκος με στοιχεία στην μουσική του που έχουν κάνει τους Arcade Fire αναγνωρίσιμους ως μία από τις πιο ατόφιες ομάδες μουσικών του εναλλακτικού ροκ ήχου. Αν οι Killers είναι αυτοί που είναι τότε οι Arcade Fire είναι το "Half Light II (No Celebration)", αν οι Editors είναι αυτοί που είναι τότε οι Arcade Fire είναι το "Ready To Start" (με τις εκπληκτικές κιθάρες και το ονειρικό παίξιμο στα πλήκτρα) και αν οι Wolf Parade κυκλοφόρησαν το μέτριο "Expo 86" οι Arcade Fire κυκλοφόρησαν τον εκπληκτικό αυτό δίσκο.

Επειδή ξεκινήσαμε λέγοντας να δούμε τον δίσκο μεμονωμένα, σημειώνουμε πως αν δεν τον κρίναμε έτσι, θα λέγαμε ακριβώς τα ίδια. 

Rating: 8 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Arcade Fire @ Myspace

 

 

 

 

 

• Read more about Arcade Fire - The Suburbs

B-Sides - Story Without End

B-Sides - Story Without End

01. Small Things/ 02. Angel/ 03. Rekill/ 04. Rain/ 05. Like Adog/ 06. Queen/ 07. I Cry/ 08. Fading Away/ 09. Forest/ 10. Snail

17 June 2010 - B- Otherside Records / Inner Ear

 

Οι πόρτες έκλεισαν, η μίζα ακούστηκε να υποφέρει και μόλις οι στροφές έφθασαν στο ρελαντί από δίπλα μου έφθασε μια ερώτηση στο out of the blue. «Έχεις κάτι καλό να ακούσουμε;». Έπιασα την cdθηκη του αυτοκινήτου κι έψαξα. «Άαααα έχω απο ένα blog μια συλλογή με κομμάτια απο Ελληνικές indie μπάντες». «Οκ, βάλε το cd να κάνω ένα γρήγορο preview». Αν και ποτέ δεν συμπάθησα τα γρήγορα preview. Ούτε σε μουσική ούτε σε ταινίες, μετά απο ακατάπαυστο ποδοπάτημα του forward και fast-forward σταμάτησε στο no.7. «Άααααααχχχχ, ωραία μελωδία έχει αυτό, τι είναι;;;» «Who λέγεται, από τους B-Sides» της απάντησα. «Το συγκρότημα του Παυλίδη;» «Όχι αυτοί είναι οι B-Movies» -σιωπή... μετα απο λίγο- «Ααααα, οκ, έχει λίγο "ελληνική προφορά" αλλά μ'αρέσει, θα το βαλω στο repeat»!

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους B-Sides, περίπου πριν ένα χρόνο και κάτι. Ο ήχος τους πλέον είναι πολύ πιο κιθαριστικός και σκληρός, αλλά η μουσική τους συνεχίζει να κινείται στα πλαίσια του ρομαντικού, μελωδικού pop με κάποιες εξάρσεις που το κάνουν rock.

Ευτυχώς πλέον με τόσες μπάντες που βγαίνουν εκεί έξω, έχουμε ξεφύγει απο την έννοια «για ελληνικό, καλό είναι» και επιτέλους μπορούμε να κάνουμε μια μικρή συσχέτιση/σύγκριση μεταξύ των «ενδοσυνοριακών» groups που έχουν ήδη βγει. Οι B-Sides λοιπόν, στο ντεμπούτο άλμπουμ τους δεν καταφέρνουν να κάνουν κάτι το καταπληκτικό αλλά σίγουρα δεν λες ότι βγάζουν κακή μουσική. Τα σκληρά riffs ξεφεύγουν απο την απαλή και μονότονη μελωδικότητα των GAD χωρίς όμως να έχουν αυτά τα ξέφρενα και πιασάρικα refrains (που πολύ κακά τα ψέματα, είναι γουστόζικα). Έχουν αυτό το αιθέριο και κιθαριστικό των Transistor αλλά σίγουρα ούτε στο "Like a Dog" δεν φθάνουν το ψυχεδελικά φωνακλάδικο των 2L8. Είναι nevertheless ένα άλμπουμ που αξίζει, όχι μιας, αλλά πολλών ακροάσεων.

Λάτρεψα, κυριολεκτικά λάτρεψα με πάθος το, δεύτερο κομμάτι του δίσκου, "Angel". Αυτό με έκανε εμένα να το βάλω στο repeat του μυαλού μου. Θα μπορούσε να  θεωρήσει κάποιος οτι ίσως και να metalίζει σε ορισμένα στοιχεία αλλά... no, not really, no. Ο λόγος όμως που το λάτρεψα είναι επειδή έχω μια αδυναμία στα πομπώδη κομμάτια, με χοντρά/κοφτά riffάκια, που έχουν ένα τελείωμα που πραγματικά σε αφήνει να το ευχαριστηθείς με την όλο και περισσότερο αυξανόμενη ένταση και ενέργεια τους. Εάν έχει και μια πολύ ωραία «αλλαγή» (όπως για παράδειγμα εδω λίγο πριν απο το 4^ο λεπτό) τότε άντε, βρε... στην υγειά μας.

Το άλμπουμ έχει και κομμάτια όπως το "Rain" που είναι λιγο πιο φθινοπωρινά. Γενικά είναι πιο γκριζομπέζ χρωματικού προσδιορισμού το ύφος ολόκληρου του δίσκου, αλλά το "Rain", που λέτε, μου θύμησε το τραγούδι που αναφέραμε στην ιστορία, στην αρχή του review, που δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ.Φθινοπωρινό, μελαγχολικό με μια ρομαντική επαναληψημότητα των στοίχων: «The rain.. falling down on me.. again». Υπάρχουν πολλά όμορφα κομμάτια όπως το, αρκετά γνωστό, "Queen" (που αρκετοί θα το είχατε πρωτακούσει στη συλλογή Audiobook 4 του postwave, πριν 2-3 χρόνια), το "I Cry" που θύμισε λίγο τους πολυαγαπημένους επίσης "Infidelity", το επίσης γνωστό απο το συνεχόμενο airplay στο ραδιόφωνο "Forest", και την personal favorite από τις μπαλάντες, "Snail".

 

"And we think that we break the silence,
as we think that we're making something,
that no one could have done before..."

   

• B-Sides @ Myspace

• Read more about B-Sides - Story Without End

Spiritual Front - Rotten Roma Casino

Spiritual Front - Rotten Roma Casino

1. Darkroom friendship / 2. Sad almost a winner/ 3.My erotic sacrifice/ 4.Kiss the girls and make them die / 5. The days of anger/ 6.German boys/ 7. Odete/ 8. Black dogs of Mexico/ 9.Song for Johnny/ 10. Bare knuckle boy/ 11.Cold love(in a cold coffin)/ 12. Overkilled heart(feat. Sonja Kraushofer)

24 September 2010 - Trisol

Τέσσερα ονόματα, δώδεκα επίθετα και μια πόλη...η αιώνια...η Ρώμη

Nino Rota, Ennio Morricone, Rainer Werner Fassbinder, metaphorical, decadent, orgiastic, wild, ambiguous, promiscuous, bisexual, romantic, vibrant, cynical, sad, gruesome, Rome

Πιστεύω ότι η Μαρία Λαϊνά (την  οποία καιρό διαβάζω), τυχαία, αποτυπώνει πλήρως τα συναισθήματά μου σε σχέση με το άκουσμα αυτού του άλμπουμ, γι' αυτό και παραθέτω τα δικά της λόγια για εισαγωγή.

‘...Αλλά μπορεί να θες να κάνεις και να μην κάνεις; Γιατί ακόμη και την τρύπα στο νερό την κάνεις! - Κάθε στιγμή είναι άγνωστος τόπος....'

Σίγουρα (και δυστυχώς) ο τίτλος αυτός είναι από τους πιο εφευρετικούς του συγκροτήματος ως τώρα και ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα στοιχεία του άλμπουμ. Οι τρεις αυτές λέξεις προϊδεάζουν για κάτι πολύ ιδιαίτερο και είναι όλες τόσο ‘δυνατές' και ο συνδυασμός τους, τόσο οξύμωρος που είναι σαν τη γεύση που έχει μια σοκολάτα με μπαχαρικά...η εντύπωση που αφήνει είναι πικρόγλυκη αλλά με άριστη ισορροπία μεταξύ των δυο. Αποτέλεσμα η ανάλογη μεγάλη προσμονή ν' ακούσω τη μουσική και τους στίχους μετά από την τόσο αμφιλεγόμενη, αντιφατική επιλογή τίτλου.

Ι. Roma

Διάβασα λοιπόν ότι ο τίτλος αυτός αναφέρεται μεταφορικά (?) στη Ρώμη (και όχι στους Ρομά που αρχικά νόμιζα) με οδηγό την οπτική του Φελίνι και συγκεκριμένα στη σκοτεινή, παρακμασμένη της πλευρά, τη γεμάτη πάθη, εντάσεις... Όχι. Η μουσική, οι στίχοι (που έκανα προσπάθεια να τους προσέξω) και η ερμηνεία τους, που κραυγάζει την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου με ιταλικό ταμπεραμέντο, δεν παραπέμπουν με κανένα τρόπο...δυστυχώς στη Ρώμη, με ή χωρίς την αισθητική προσέγγιση του Φελίνι.

II. Rotten

Ας ξεκινήσω με την ταινία  ‘ Querelle' του Fassbinder, στον οποίο άλλωστε αποτείει φόρο τιμής αυτό το άλμπουμ επιδιώκοντας να μελοποιήσει το ‘αμφιλεγόμενο', το ‘οργιαστικό', το αμφισεξουαλικό', και το ‘άγριο' στοιχείο της ατμόσφαιρας των ταινιών του. Είδα λοιπόν την ταινία, που ευθύνεται, κατά ομολογία του ίδιου του Salvatori, για την ύπαρξη των Spiritual Front.

Τι χάος !!!!

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η αφιέρωση μιας δουλειάς σε ένα αγαπημένο σκηνοθέτη (γενικά) είναι μια επιλογή - επιθυμία, που σε πρώτο επίπεδο κρίνεται θετικά. Όταν όμως κανείς δηλώνει ότι επιτυχώς (!!!!!) αναδεικνύει με τη μουσική του και τους στίχους του, το ‘αμφιλεγόμενο' (ας σταθούμε σε αυτό μόνο), και μάλιστα του Φασμπίντερ, τότε θα πρέπει κάποιος να διαφωνήσει πάρα πολύ με την αλαζονεία αυτού του ανθρώπου και την αυταπάτη. Εξηγούμαι.

Μια αναφορά στο ‘αμφιλεγόμενο' περιμένει κανείς να έχει τουλάχιστον δυο χαρακτηριστικά.

1) Να είναι η ίδια αμφιλεγόμενη (και αυτό θα το κρίνει το κοινό και όχι ο δημιουργός της και εκ των προτέρων!!!!!)

2) Να ξεπερνάει το σημείο εκκίνησής της διατηρώντας (ίσως με άλλη ένταση ή χαρακτηριστικά)  την αμφιλεγόμενη φύση της

Με βάση τα παραπάνω....όχι! Το ‘Rotten Roma Casino' δεν παραπέμπει με κανένα τρόπο στο Φασμπίντερ, ούτε στην αισθητική, ούτε στην ατμόσφαιρα των ταινιών του. Δεν είναι ούτε οργιαστικό, ούτε άγριο, ούτε αμφισεξουαλικό (από άποψη ερμηνείας στίχων), αυτό το άλμπουμ που ταυτόχρονα επιθυμεί να συγκεράσει στοιχεία indie-rock και folk-pop...Χάος!

III. Casino

Πράγματι όταν επισκέπτεται κανείς ένα καζίνο ή τα κερδίζει ή τα χάνει όλα. Εδώ λοιπόν θα συμφωνήσω. Το άκουσμα αυτού του άλμπουμ μπορεί να παρομοιαστεί με μια επίσκεψη στο περιφερειακό, παλιό και παρακμιακό καζίνο μιας πόλης. Συνήθως η έξοδος από το καζίνο συνοδεύεται από μια τεράστια απορία για το πώς και πότε έγιναν όλα και τελικά όσο απομακρύνεται κανείς από το χώρο, τόσο συνειδητοποιεί ότι το μέρος αυτό έχει αποτυπωθεί ελάχιστα στη μνήμη του με όλες του τις λεπτομέρειες και ότι το μόνο που παραμένει είναι η απορία του θελγήτρου που ασκεί η υπόσχεση για τις απολαύσεις (στιγμιαίες ή μη), που μπορεί να εξασφαλίσει.

Κάπως έτσι αισθάνεται κανείς μετά τα ‘Cold Love (in a cold coffin)' και ‘Overkilled heart (feat. Sonja Kraushofer)' σαν μέσα σε 8 λεπτά και 72 δευτερόλεπτα να ‘κέρδισε' ξαφνικά κάτι, που τα προηγούμενα   μουσικά λεπτά είχε χάσει ολοσχερώς... τη μελωδία, την ερμηνεία με συναισθήματα και πάθος, ενορχήστρωση που ενισχύει το νόημα των στίχων και προσθέτει στο συναίσθημα του κομματιού, παίξιμο με χρωματισμούς, πολύ πολύ συναίσθημα...τί ανακούφιση, τι ωραία!

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο, το άλμπουμ τελειώνει και ο ακροατής ‘διώχνεται' από το ‘Καζίνο' έχοντας δει ένα σαρκαστικό χαμόγελο για το γύρισμα της τύχης του την τελευταία στιγμή, που έγινε εσκεμμένα, ώστε να πλανάται η σιγουριά ότι θα ξαναγυρίσει εκεί παρ'όλα όσα του συνέβησαν. Και όντως, δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ούτε εγώ, ούτε φαντάζομαι οι λοιποί υποστηρικτές τους, τους Spiritual Front, επειδή αυτή τη φορά, όπως είπαν, ήθελαν να κάνουν ένα άλμπουμ ‘...χωρίς συμβιβασμούς αλλά πιασάρικο (...without compromises but catchy...)' .

Ποιος θα το φανταζόταν πάντως....στην ίδια πρόταση αυτές οι λέξεις spiritual front, catchy. Οι άνθρωποι συνειδητά και σκόπιμα, τάραξαν το underground μουσικό τους υπόβαθρο για να ξαναανακαλύψουν το (δικό τους ήδη) ‘σκοτεινό' ήχο ο οποίος θα αναμειγνύει την indie-rock, τη folk-pop, το ακουστικό παίξιμο και το τάγκο. Ίσως η αυτοκαταστροφή να είναι ένα βήμα προς τα εμπρός τελικά, ή μπορεί πια να αναζητείται έμπνευση στη μελοποίηση ενός οξύμωρου σχήματος. Ως κοινό όμως, δεν το καταλαβαίνω αυτό, έχουμε υπερπροσφορά ‘πιασάρικης' τέχνης και μουσικής,  έχουμε σιχαθεί αυτή την αναφορά στο τίποτα του πιασάρικου και τα συγκροτήματα όπως οι Spiritual Front γι'αυτό το λόγο (ελπίζω) επέλεξαν την underground σκηνή...

Παρ' όλ'αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ ορισμένα ξεχωριστά και ευτυχώς εναπομείναντα στοιχεία του ‘μη πιασάρικου', όπως η χρήση αρκετών και διαφορετικών, μουσικών οργάνων που δίνουν ένα χαρακτήρα σε κάθε κομμάτι, ο εξαιρετικός ρυθμός των ¾ και του βάλς σε λίγα κομμάτια, τους οποίους, ούτε η πλήρως αδιάφορη (για μένα) ερμηνεία στα ‘My erotic sacrifice', ‘Darkroom friendship', ούτε η ενοχλητική ( έπιασα τον εαυτό μου να δυσανασχετεί) ερμηνεία στο ‘Black dogs of Mexico', ούτε οι κυνικοί στίχοι στο ‘Song for Johnny' μπόρεσαν να επισκιάσουν. Επίσης ο συνδυασμός του πιο παθιασμένου ρυθμού, του τάνγκο με τον κυνισμό των στίχων στο ‘Cold love (in a cold coffin)' , για καλή μας τύχη, συνυπήρξε με την εξαιρετική ερμηνεία των στίχων. Στιγμή διάνοιας, αποκάλυψη. Εξαιρετικό κομμάτι. Ξεχώρισα την εισαγωγή στο ‘Sad almost a winner' ( ναι ίσως υπάρχουν κάποια δευτερόλεπτα νύξης στο Nino Rota, εδώ) γιατί στο άκουσμα του ρεφρέν, στην πρώτη ακρόαση, προχώρησα στο επόμενο κομμάτι αμέσως. Επίσης μου άρεσαν τα βιολιά στα ‘Days of anger ' και ‘Black dogs of Mexico' το πιάνο με το synth στο παρασκήνιο του ‘German Bοys', το παιχνιδιάρικο παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας στο ‘Odete' και γενικά όλο το κομμάτι. Μην αναρωτιέστε γιατί δεν αναφερόμαστε στα υπόλοιπα κομμάτια...καλύτερα που δεν το κάνουμε!

‘Try to hate me if you want to get close to me...' εκμυστηρεύεται ο Simone Salvatori και εγώ ήδη κοντεύω...εσείς? 

Rating: 6 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

Spiritual Front @ myspace

  

   

 

 

• Read more about Spiritual Front - Rotten Roma Casino

Front Line Assembly - Improvised Electronic Device

Front Line Assembly - Improvised Electronic Device

1. I. E. D. / 2. Angriff / 3. Hostage / 4. Release / 5. Shifting Through The Lens / 6. Laws Of Deception / 7. Pressure Wave / 8. Afterlife / 9. Stupidity (featuring Al Jourgensen) / 10. Downfall  

22 June 2010 - Dependent

 

Είναι άχαρος μερικές φορές ο ρόλος του κριτικού. Απευθύνομαι σε έναν φαν των Front Line Assembly; Σίγουρα δεν περιμένει από εμένα, δυο μήνες μετά την κυκλοφορία, να του πω πώς είναι. Περιμένει ίσως να δει πώς αντιδρά ο υπόλοιπος κόσμος στο 15^ο πόνημα του Bill Leeb και της συνεχώς διαφορετικής παρέας του. Ο υπόλοιπος κόσμος, ίσως είχε ακολουθήσει μια τακτική πιο χαλαρή - μπανάκια, παραλία, και με την επιστροφή κοιτάμε νέα δισκάκια, πριν πλακώσει η πολλή δουλειά. Για αυτόν τον κόσμο θα προσπαθήσω να εκφράσω την γνώμη μου απέναντι σε αυτή τη δουλειά.

Το βάρος είναι τεράστιο. Οι συνδημιουργοί (με τους Skinny Puppy) του electro industrial έχουν καταφέρει να παραμείνουν στην επικαιρότητα ανελλιπώς, συχνά με εξαιρετικές κυκλοφορίες, από τους FLA ή από άλλα side-projects. Όποτε στερεύει το ταλέντο, συνεχίζουν έτσι, για εισπρακτικούς σκοπούς (δεν το έχει κρύψει ο Bill ότι έχει βγάλει κάποια από τα τελευταία άλμπουμ των Delerium για να κάνει ωραίες διακοπές με τη γυναίκα του). Αυτό, φυσικά, σε συνδυασμό με τους διάφορους πειραματισμούς τους, αφήνει συχνά τους φαν στα κρύα του λουτρού - θα είναι το επόμενο άλμπουμ αρκετά καλό; Θα είναι σε στυλ που ταιριάζει στον ακροατή;

Μιας και συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με τη Dependent, θα περίμενε κάποιος ότι ο ήχος τους αυτή τη φορά θα ήταν λίγο πιο ‘ευρωπαϊκός'. Ότι θα είχε κάτι από την ευαισθησία και ατμόσφαιρα του Civilization. Αν όχι αυτό, θα μπορούσε να επαναλάμβανε πάλι (αλλά τι νόημα θα είχε αυτό; ) το αρκετά επιτυχημένο πείραμα της χρήσης φωνητικών από τραγουδιστές καλύτερους από τον Bill Leeb, όπως είδαμε σε δυο κομμάτια στο τελευταίο Artificial Soldier.

Ε, όχι. Δεν μπορώ να πω «καμία σχέση», γιατί ο ήχος των Front Line Assembly έχει σταθεροποιηθεί εδώ και μια δεκαετία - electro industrial εμπλουτισμένο από drum'n'bass ρυθμούς, σε μια τρομακτική μερικές φορές συχνότητα που πλησιάζει στη φαντασία το breakcore, κρατώντας όμως την ατμόσφαιρά του και διατηρώντας το ενδιαφέρον με έξυπνους ήχους. Τα φωνητικά είναι σχεδόν πάντα αυτά τα πεζά ακατάληπτα υπερ-επεξεργασμένα φωνητικά του Bill, τα οποία χρησιμοποιούνται περισσότερο σαν βάση για τα εφέ, παρά σαν πραγματική δήλωση.

Όμως, το Improvised. Electronic. Device. δένει αυτά τα στοιχεία σε αρκετά κομμάτια με την επιστροφή της κιθάρας. Το αποτέλεσμα, μπορεί να μην ακούγεται μπουκωμένα υπερ-συμπιεσμένο όπως τα club hits του Artificial Soldier, αλλά χαρακτηρίζεται από μια αμερικάνικη σκληρότητα και βαβούρα. Το Stupidity, σε συνεργασία με τον frontman των... Ministry είναι το αποκορύφωμα αυτού του σαματά. Με τα απλοϊκά riffs του κάνει τους Rammstein να ακούγονται συγκριτικά σαν όπερα.

Αξίζει τον κόπο; Ο φαν σαφώς θα το ευχαριστηθεί αλλά εμείς οι υπόλοιποι αρκούμαστε σε κομμάτια από εδώ κι από εκεί - κομμάτια που το άλμπουμ σκορπάει αριστερά δεξιά προσπαθώντας να έχει ποικιλία, αλλά χάνοντας τη συνοχή του. Δεν ξέρω ποια θα σας αρέσουν περισσότερο, αλλά η εκπληκτικά ατμοσφαιρική εισαγωγή του Afterlife και η κλασσική μιλιταριστική σκοτεινή ambient του Downfall είναι αυτά που μίλησαν περισσότερο στο αυτί μου. Εσείς ίσως προτιμήσετε το Shifting Through the Lens που μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά στο πιο κρυστάλλινο.

Κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές, ένα γενικά ευχάριστο σύνολο. Φαντάζομαι ότι δεν είναι λογικό να περιμένουμε πολύ περισσότερα από ένα συγκρότημα τόσων χρονών. Η νέα αποχώρηση του συνιδρυτή Fulber σαφώς δεν βελτίωσε την κατάσταση. Το βάρος πέφτει στη νέα γενιά...

 

FLA @ Myspace

 

   

 

 

• Read more about Front Line Assembly - Improvised Electronic Device

Future Islands - In Evening Air

Future Islands - In Evening Air

1.Walking Through That Door / 2.Long Flight / 3.Tin Man / 4.An Apology / 5.In Evening Air / 6.Swept Inside / 7.Inch of Dust / 8.Vireo's Eye / 9.As I Fall  

9 May 2010 - Thrill Jockey

 

Με έλλειψη συγχρονισμού λόγω καλοκαιρινών διακοπών, πολλές νέες κυκλοφορίες που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι κυκλοφόρησαν ή θα κυκλοφορήσουν (όπως Klaxons, School of Seven Bells, Interpol, Arcade Fire, !!! και μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις το "Mines" των Menomena) θα προσπαθήσουμε να σκάψουμε την λογική πίσω από το synthpop παραλήρημα του Samuel Herring, ο οποίος πιο πολύ μοιάζει σαν τραγουδιστής κάποιου hardcore συγκροτήματος παρά των Future Islands. Βέβαια δεν αποτελεί μόνος του την τριάδα από το Greenville των ανατολικών Η.Π.Α. Χαρακτηριστικός ο J. Gerrit Welmers πίσω από τα synthesizers χωρίς κανέναν περιορισμό, βαδίζει πότε σε δρόμους New Order και πότε στου ειρωνικά τρελάρα Dan Deacon, καθώς ο William Cashion στο μπάσο κρατάει σταθερά όλο τον όγκο της μουσικής τους. Χαρακτηριστικό που κάποιες φορές λείπει από μπάντες του νέου «νέου κύματος».  

Τον Μάιο λοιπόν κυκλοφόρησε η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Future Island, "In Evening Air" ακλουθώντας στην ουσία το πολύ καλό "Wave Like Home" (με το Joy Division-ικό "Escape Artist) του 2008. Είναι καλός, κακός, πρωτότυπος, ιδιαίτερος, βαρετός; Δεν υπάρχει απάντηση. Προσωπικά δεν μοιάζει με κάτι πρόσφατο στην μνήμη μου. Ούτε με το αργό indie pop των YACHT, το κουραστικά πειραματικό indie των Xiu Xiu, αλλά για να καταλάβεις ο δίσκος αυτός θα αρέσει στους λάτρεις των 70's-80's που απεχθάνονται τον τρόπο που έχει υιοθετήσει η La Roux την μουσική εκείνης της εποχής. Όμορφοι χορευτικοί ρυθμοί στα πλήκτρα με δόσεις μαυρίλας ("Walking Through That Door", "Long Flight), mid-tempo drum machine και τον Herring να γουργουρίζει βραχνά τον δικό του κόσμο ("Tin Man"), ατμόσφαιρα και μπάσο σε φόντο The Cure ("Swept Inside") και το εκπληκτικό "Vireo's Eye" δεν χρειάζεται συστάσεις, φέρνοντας στους μεγαλύτερους σίγουρα υπέροχες αναμνήσεις.

Εν τέλει ένας δίσκος αναχρονιστικός και ογκώδης, αρκεί λίγη υπομονή για να συνηθίσεις τα φωνητικά μέχρι να τα αποδεχτείς ως αναγκαίο κομμάτι της μη κοινότοπης δημιουργίας των Future Islands. Δεν ξέρω αν "πουλάνε", αλλά το "In Evening Air" κρατάει ένα βαρύ background δυναμικότητας και έντασης που δύσκολα μπορεί να χτυπηθεί από νεοτερισμούς!  

Ραντεβού στις 17 Οκτωβρίου στο 6 D.O.G.S  

Rating: 7,5 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Future Islands @ Myspace

 

 

 

• Read more about Future Islands - In Evening Air

Android Lust - The Human Animal

Android Lust - The Human Animal

1. Intimate Stranger / 2. Rub Me Raw / 3. Saint Over / 4. God In The Hole / 5. It's On You / 6. The Return / 7. A New Heaven / 8. Into The Sun / 9. One World / 10. Flow (Of Impermanence) / 11. God In The Hole (Version)

10 August 2010 - Synthellec Music

 

I've given you chance after chance after chance after chance
You keep failing

Ποιος να το έλεγε στην Shikhee, όταν διάλεξε το όνομα του γκρουπ της, ότι, 12 χρόνια μετά, θα ακουγόταν σαν σύλλογος φανατικών του λειτουργικού Android; Ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη στην καριέρα της, διότι κατά τα άλλα η εξέλιξή της έχει έναν όμορφο νοικοκυρεμένο ρυθμό. Όποιος γνωρίζει ήδη τις κυκλοφορίες της δεν θα εκπλαγεί από το Human Animal.

Αν δεν τις γνωρίζετε, ας προσέχετε: ο ήχος της Android Lust μπορεί να σας αγγίξει βαθιά και να σας αναστατώσει. Ίσως νιώσετε όπως ένιωσα πριν λιγότερο από ένα χρόνο ακούγοντας για πρώτη φορά το Devour, Rise, and Take Flight (παραμένω βραδυφλεγής όσον αφορά τις κυκλοφορίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού): μια περιέργεια, που με βοήθησε να ξεπεράσω την αρχική δυσκολία του ήχου και να φτάσω να με πλημμυρίσει αισιοδοξία για τον industrial ήχο. Τον industrial ήχο που αποκαλεί η, εκ του Μπαγκλαντές προερχόμενη και εκ Νέας Υόρκης ορμώμενη, Shikhee απλά «σκοτεινό και ηλεκτρονικό».

Ένας χαρακτηρισμός επαρκής για να της αφήσει αρκετά περιθώρια ελιγμών και πειραματισμού, ώστε να μπορεί να εκφράσει αυτό που θέλει. Πώς να το περιγράψω στον αναγνώστη... Σκεφτείτε τους Nine Inch Nails με λιγότερες κιθάρες και περισσότερο περίεργους ρυθμούς. Προσπαθήστε να φανταστείτε το trip noise της πρώιμης pzychobitch, αν την επιθετικότητά του αντί να την βγάζει προς τα έξω, την μετέτρεπε σε μια διαταραγμένη εσωστρέφεια, ένα πάθος χωρίς ενδιαφέρον για αναγνώριση στα dancefloors. Ο ρυθμός είναι όσος χρειάζεται για να ταξιδέψει ο ακροατής στον κόσμο της Android Lust, και ποτέ κάτι παραπάνω, μερικές φορές με εκνευριστικό τρόπο, όπως στο τέλος του One World που φτάνει σε ένα υπνωτικά χορευτικό σημείο για να το κρατήσει για... μισό λεπτό.

Έτσι λοιπόν ακούγεται το Human Animal. Το Rub Me Raw, μάλιστα, θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του προηγούμενου άλμπουμ. Σιγά σιγά, όμως, διαφαίνονται οι διαφορές. Οι στίχοι ακούγονται πιο ζεστοί, ο ήχος κάπως πιο οργανικός. Ακόμα και όταν φαίνεται να έχει σεξουαλικό περιεχόμενο, συνήθως με λίγη παραπάνω προσοχή καταλαβαίνουμε ότι αναφέρεται συνήθως σε κάτι διαφορετικό: απάτες, σχέσεις εξουσίας, μοτίβα του ανθρώπινου υποσυνείδητου, αυταπάτες και αρχέτυπα. Όλα αυτά που θυμίζουν στον άνθρωπο ότι είναι άλλο ένα ζώο, αλλά και το πόσο περίπλοκο ζώο είναι.

Και οι αλλαγές συνεχίζονται όσο πιο πολύ πλησιάζουμε το τέλος του άλμπουμ. Η μελωδία αρχίζει να κυριαρχεί ανάμεσα στους θορύβους. Το Flow (Of Impermanence) με τη lo-fi παραμόρφωσή του φλερτάρει τρομερά με τις πιο technoid στιγμές της Ant-Zen και της Hymen, και στο ίδιο ατμοσφαιρικό κλίμα κινείται και η περιποίηση του God In the Hole από τον Jerome Dillon, πρώην drummer των Nine Inch Nails.

Εν τέλει, αν και δεν έχει τον ίδιο αριθμό ιδιοφυιών ιδεών με το Devour, Rise, and Take Flight, το Human Animal δεν θα απογοητεύσει τους φαν της καλλιτέχνιδας. Ίσα ίσα, ακούγεται τόσο δεμένο, εξελίσσεται τόσο ομαλά, που μπορεί να σας μιλήσει και περισσότερο. Για όσους μαθαίνουν τώρα την Shikhee, δεν μπορώ παρά να προτείνω οποιοδήποτε από αυτά τα δυο άλμπουμ για να ξεκινήσετε την εξερεύνησή σας. Το ταξίδι σας θα είναι ίσως δύσκολο, αλλά γεμάτο νέες γεύσεις και καρπούς.

  Rating: 8 / 10
tec-goblin

Android Lust @ Myspace

emusic

 

   

 

 

• Read more about Android Lust - The Human Animal

Jimmy Edgar - XXX

Jimmy Edgar - XXX

01. Function Of Your Love / 02. Hot, Raw, Sex / 03. Turn You Inside Out / 04. New Touch / 05. One Twenty Detail / 06. Rewind, Stop That Tape / 07. Push / 08. Physical Motion / 09. In My Color / 10. Midnite Fone Call / 11. Vibration 

27 July 2010 - !K7 Records

Ήταν απολύτως φυσιολογική η πορεία του Jimmy Edgar, στην δισκογραφία. Υπέγραψε αρχικά με την νεοϋορκέζικη Isophlux για ένα κομμάτι και λίγο αργότερα με την Γερμανική Poker Flat. Οι παραπάνω δουλειές, σε συνδυασμό με τη δυναμική που είχε ως resident dj σε κάποια clubs του Detroit -σε ηλικία μόλις 15 ετών- του έδωσαν το δικαίωμα να κερδίσει ένα συμβόλαιο με την ανερχόμενη τότε Μerck από το Miami και να κυκλοφορήσει το αξεπέραστο My Mines I,  ως Kristuit Salu Vs. Morris Nightingale, το 2002. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Warp του προσφέρει συμβόλαιο και ο ήχος του αρχίζει και αλλάζει. Αλλάξει όμως και ο ίδιος συνάμα, ως άνθρωπος. Γίνεται υπεροπτικός, αναιδής θα έλεγα ορισμένες φορές, σε κάποιες του συνεντεύξεις, αλλά αυτό συχνά πυκνά βοηθάει τον καλλιτέχνη να ανέβει την κλίμακα της ματαιοδοξίας που διακατέχει ορισμένα άτομα. Άτομα που ασχολούνται κατά κόρον με τον χώρο της μόδας. Και εδώ τι σχέση μπορεί να έχει ο Τζιμάκος θα αναρωτηθείτε; Κατ' αρχήν ως δεύτερο επάγγελμα εξασκεί αυτό του φωτογράφου, με συνεργασίες σε περιοδικά, όπως τα Blink Magazine, H Magazine, Urb Magazine και αρκετά ακόμη. Παρατηρώντας μετά το πού εμφανίζεται και παίζει, πότε ως dj και πότε ως performer, καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα ότι η σχέση τού Jimmy Edgar με την μόδα δεν μπορεί να κρυφτεί, όπως δεν μπορεί να κρύψει το σταριλίκι ο κάθε wannabe τραγουδιστής -whatever!!- που βγαίνει από reality. Τα events που συμμετέχει, θυμίζουν τα αντίστοιχα του FTV, με τα εκκολαπτόμενα μοντέλα να τον περιστοιχίζουν σε μία απροκάλυπτη θέαση της ανωριμότητας, του αβδηριτισμού και της φιλαυτίας τους, με έναν αυτοσκοπό. Το σκάνδαλο. Γιατί το σκάνδαλο τους (τον) ευχαριστεί, ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους, τους αρέσει επίσης σαν ένα προπέτασμα καπνού για να καλύψουν άλλες πλευρές της φιλοδοξίας ή της κακής συμπεριφοράς τους.

Έτσι ήταν ανέκαθεν ο Jimmy Edgar; Ότι το ‘χε το καταραμένο το σταριλίκι αυτό να λέγεται, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Έγραφε και μουσική τότε, ειδικά της περίοδο 2002 - 2005, όταν είχε κυκλοφορήσει και το %20 ως Mishaux από την Audio.nl αναδεικνύοντας την minimal / glitch πλευρά του στο έπακρο -κάτι άλλωστε που είχε φανεί και προηγουμένως στο My Mine I, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Η Γερμανική !K7 δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Herbert, Funkstörung, Swayzak, Usrula Rucker και πάει λέγοντας. Είναι απολύτως λογική, τόσο η απόφαση της εταιρείας, όσο και του καλλιτέχνη να συνεργαστούν. Και το XXX θα πουλήσει. Αυτό είναι δεδομένο. Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά» για την τέταρτη δουλειά του, ως Jimmy "egovasikamodeloithelanagino" Edgar. Όταν πριν από τρία χρόνια ο Fakesch κυκλοφορούσε το Dos, έγραφα: «Σίγουρα το "Purple rain" του Prince είχε περίοπτη θέση στα ακούσματα του, για να μην πούμε ότι ενδέχεται να μεγάλωσε με την αφίσα του τελευταίου στο δωμάτιο του». Αυτό που ακούμε στο κομμάτι με τον εύσχημο τίτλο, Turn You Inside Out του Edgar, με τον beats / boggie ήχο να κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ, και με μία διάθεση «τρέμε Justin Timberlake, κοίτα να μάθεις πώς αντιγράφουν Prince», σε κάνει να αναρωτιέσαι ότι έχουν ισοπεδωθεί όλα και το μόνο που απομένει είναι να δούμε μαζί σε περιοδεία την Lady Γκα Γκα και τους Shiny Toy Guns! Το πρώην μέλος των Funkstörung, όταν προσεγγίζει τον «πρίγκιπα», το κάνει, αλλά πώς; Δεν μπαίνει στην διαδικασία να αναλωθεί σε επαναλήψεις -ειδικά στην παραγωγή- μουσικών μοτίβων, με μία σύγχρονη αισθητική, αλλά θα πιάσει ένα κομμάτι και θα του δώσει να καταλάβει. Breakbeat, bass, swing, boggie και ο ήχος σε παραμόρφωση... αυτό σε όποιον αρέσει, και πιστέψτε με, αρέσει σε πολλούς...

Μια χαρά μού ακούγεται καλλιτέχνες να καταπιάνονται με τον boggie ήχο, αλλά να το κάνουν συνειδητά. Το φετινό Night & Day του Oriol φερ' ειπείν, από την Planet Mu, έχει κλέψει την παράσταση σε αυτό τον ήχο. Μέχρι και το εξώφυλλο σε προδιαθέτει για το τι πρόκειται να ακούσεις. Οι επιρροές από την μεγάλη σκηνή του Detroit είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες για έναν μουσικό που μεγάλωσε σε αυτή την πόλη. Αλλά αυτό που περνιέται ως φρέσκο τώρα, θεωρούνταν έωλο ήδη από τα μέσα της δεκαετίας -που μάλιστα φτάνει και στο τέλος της. Το Detroit City του K-Led, είναι μία απτή απόδειξη. Δυστυχώς αυτή η επιτηδειότητα στο XXX σε αφήνει τουλάχιστον αδιάφορο. Μία επιτηδειότητα που θα εμφανίζεται συνεχώς σε όλα τα σημεία του άλμπουμ (ήχος, στίχοι, τίτλοι), χωρίς να αφήνετε ο καλλιτέχνης στην απλότητα, στον αυθορμητισμό του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Raz Ohara, όπου χωρίς κάποιον ιδιαίτερο εξωραϊσμό και σπουδή, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό στις δουλειές του, τόσο με τους Luomo, όσο και με τους Odd Orchestra.

Το θέμα μας φυσικά δεν είναι ούτε ο Fakesch, ούτε ο K-Led, ούτε και ο συμπαθέστατος Δανός, αλλά το παιδί από το Detroit. Ο Edgar ασφαλώς και έχει δυνατότητες στην μουσική και δεν έχει χαρακτηριστεί αδίκως από μεγάλη μερίδα του τύπου ως το παιδί θαύμα -και αυτό δεν το έγραψαν για τα μουσικά όργανα που παίζει. Όταν έχεις δώσει τα διαπιστευτήρια σου, έστω και στο εμπορικό μέρος της καριέρας σου, με το I Wanna Be Your STD, το οποίο ψηφίζεται και στην Warp20, δηλαδή ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια της εταιρείας στην εικοσαετή πορείας της. Όταν έχεις γράψει κομμάτια - σταθμούς, σαν το Personal Information δεν μπορείς να μου λανσάρεις τρία XXX και να μου κοζάρεις γεμάτος φιλαρέσκεια, στο πρώτο single την φατσούλα σου -καλά... αν συμμετείχες στο Greek Idol, θα έκαιγες καρδιές αγόρι μου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο- με τον αήθης τίτλο Hot, Raw, Sex (σε αυτό το σημείο παρακαλώ, οι θαυμάστριες να σκίσουν τα ιμάτια τους). Ούτε ο John Holmes να ήσουν!

 

Jimmy Edgar @ Myspace

 

 

 

• Read more about Jimmy Edgar - XXX