SWANS - Συνέντευξη με τον Michael Gira!

"Δεν μπορώ να ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Μόλις τελειώσω με αυτούς είναι σαν ένα πτώμα. Τίποτα δεν μένει..". Τι θα μπορούσα να ρωτήσω τον Michael Gira των Swans, έναν Καλλιτέχνη που περισσότερο από τριάντα χρόνια υπηρετεί πιστά τους κανόνες που ο ίδιος έθεσε για την Ζωή και την Δημιουργία, σε μια μόλις λίγων λεπτών συνομιλία μέσω Skype? Το ίδιο σκεφτόμουν μέχρι και την τελευταία στιγμή, όταν περίμενα να εμφανιστεί το χαρακτηριστικό καπέλο του στην οθόνη μου. Αντί αυτού, όμως, μια άλλη γνώριμη φυσιογνωμία εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου σαν από μηχανής θεός και μου σφύριξε την πρώτη ερώτηση για να πάρω μπρος...

 

 

Βλέπω τον Samuel Beckett στο avatar σου. Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτή η επιλογή σου?

Michael Gira: Όχι, απλώς μου άρεσε η φωτογραφία του. Μακάρι να είχα ένα τέτοιο πρόσωπο.

Διάβαζες συγγραφείς όπως ο Marquis de Sade, ο James Joyce και ο Jean Paul Sartre όταν ήσουν νέος..

Michael Gira: Ναι, τα διάβαζα αυτά.. Δεν έχω διαβάσει Sade περίπου.. 10 ή 15 χρόνια, είναι πολύ προβληματικός φυσικά. Ένα πράγμα που μου άρεσε σε αυτόν ήταν η επιμονή του να γίνεται η ζωή πράξη της φαντασίας του και ότι ήταν απόλυτα ελεύθερος, φαντάζομαι. Ένα ελεύθερο πλάσμα κατά κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Φυσικά ήταν φυλακισμένος στο τέλος της ζωής του, αλλά η άρνηση του να αποδεχτεί όρια στην φαντασία του μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Βέβαια, δεν σκεφτόταν και πολύ τους άλλους ανθρώπους, σωστά?

Σωστά.. Επηρέασε καθόλου αυτό τον τρόπο που εσύ βλέπεις την ανθρωπότητα?

Michael Gira: Όχι, σε καμία περίπτωση.

Και εσύ όταν ήσουν νέος βρέθηκες φυλακισμένος στο Ισραήλ και στο Άμστερνταμ και γενικώς κατά την εφηβεία σου και τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής σου τα πράγματα δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολα. Ο τρόπος που εξελίχθηκε η ζωή σου αντιστάθμισε όλες αυτές τις δυσκολίες του παρελθόντος?

Michael Gira: Χμ, δεν ξέρω. Η ζωή είναι πάντα δύσκολη, δεν είναι? Αλλά κάποιος προσπαθεί να βρει την χαρά όπου μπορεί και προκειμένου να συναντήσει τα σημαντικά πράγματα πρέπει να προσπαθεί να κάνει καλή δουλειά. Το μόνο πράγμα που έμαθα από αυτές τις εμπειρίες, από το να είμαι φυλακισμένος εννοώ, είναι ο απολύτως κατεπείγων χαρακτήρας του χρόνου. Γιατί όταν είσαι σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και χωρίς πληροφόρηση και χωρίς ερεθίσματα, συνειδητοποιείς πολύ καλά ότι ο χρόνος σέρνεται. Για μένα είναι επείγουσα η ανάγκη αξιοποίησης του χρόνου που έχουμε όσο είμαστε στην γη με τον πληρέστερο δυνατό τρόπο. Είναι πολύ λίγος ο χρόνος και αυτός είναι το μόνο που έχουμε στην πραγματικότητα.

 

Έχεις πει ότι η σκοτεινή πτυχή της μουσικής σας έχει λάβει αρκετά υπερβολικές διαστάσεις. Νιώθεις πως έχεις πετύχει την επιθυμητή αντίθεση μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού στον ήχο σας?

Michael Gira: Δεν το βλέπω έτσι. Δεν σκέφτομαι καν για το φως και το σκοτάδι. Απλώς ακολουθώ τον ήχο και το περιεχόμενο του, τον ήχο και τη επίδραση που έχει τόσο σε εμάς όσο και στο κοινό όταν τον παίζουμε για παράδειγμα. Έχει το δικό του περιεχόμενο, δεν προορίζεται για να μεταφέρει κάποιο μήνυμα, από μόνος του είναι μήνυμα.

Είναι όπως... Αν σκεφτείς τα γλυπτά του καλλιτέχνη Richard Serra για παράδειγμα.. Είναι μεγάλα φύλλα ατσαλιού, τεράστια φύλλα ατσαλιού σχηματισμένα σε μια γεωμετρική ή καμιά φορά σπειροειδή μορφή και περπατάς μέσα σε αυτά τα περιβάλλοντα που δημιουργεί. Είναι ένα πολύ βιωματικό πράγμα, δεν είναι ένας πίνακας για κάτι, είναι το να βιώνεις την στιγμή. Θα έλεγα ότι υπάρχει μια ομοιότητα με αυτό.

 

Τώρα που μιλάμε για Τέχνη, τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον Simon Henwood να χρησιμοποιήσει τα δόντια σου σε αυτό το πλάσμα του εξωφύλλου που μοιάζει με λύκο?

Michael Gira: Α, είναι η διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ του. Είναι μάλλον ο καλύτερος μου φίλος. Είδα αυτόν τον πίνακα στο σπίτι του, δεν ήταν ολοκληρωμένος ακόμη, ήταν ένα σκίτσο, και του ζήτησα να τον τελειώσει και αυτός έβαλε τα δόντια μου. Νομίζω πως απλώς ήταν μια πλάκα προς εμένα.

Πώς αντέδρασες όταν το είδες?

Michael Gira: Μου άρεσε πάρα πολύ και του ζήτησα να κάνει περισσότερους. Ήθελα να δημιουργήσω έναν μικρό κόσμο μαζί με τους άλλους πίνακες που ζωγράφισε έστω για μια στιγμή, γι'αυτό του το ζήτησα. Δεν ξέρω ακριβώς τον συσχετισμό μεταξύ των εικόνων και της μουσικής, αλλά ίσως μου αρέσει έτσι.

Υπάρχει κάποια σχέση με το artwork του ντεμπούτου σας Filth?

Michael Gira: Υποθέτω πως αυτή είναι άλλη μια παραπομπή που έκανε ο Simon.

Αλλά εκείνα δεν ήταν τα δόντια σου!

Michael Gira: Όχι! (γελάει). Μια φίλη δούλευε ως βοηθός οδοντιάτρου και ενώ μελετούσε, είδα κάποιες τέτοιες φωτογραφίες και αμέσως σκέφτηκα ότι θα γινόντουσαν μια εξαιρετική εικόνα για το εξώφυλλο ενός δίσκου.

Υπάρχει μια εμφανής αντίθεση στο τελευταίο σας άλμπουμ. Οι συνθέσεις κρατούν περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, αλλά οι στίχοι είναι πιο περιορισμένοι. Εκ προθέσεως ή απλώς προέκυψε?

Michael Gira: Αυτό είναι το αποτέλεσμα του να ξεμένεις από πράγματα να πεις (γελάει). Στην πραγματικότητα μόλις έγραψα κάποια τραγούδια με πολλούς στίχους που θα συμπεριληφθούν στο επόμενο άλμπουμ. Όταν η μουσική φτάνει αυτού του τύπου την μεγαλοπρέπεια και όταν καταλήγει σε ένα συντριπτικό κύμα ήχου, το να τραγουδάει ένας τραγουδιστής πολλούς στίχους, οι οποίοι ίσως έχουν αφηγηματική ιδιότητα , νομίζω πως θα έκανε τον ήχο μικροπρεπή. Και πιστεύω ότι είναι σημαντικό οι στίχοι να πληρούν τις προϋποθέσεις του ήχου. Δεν θα ήθελα να μπω στην μέση των συναισθημάτων της μουσικής με πολύ αφηγηματικό περιεχόμενο. Υπάρχουν κάποια τραγούδια στον δίσκο με πολλούς στίχους, αυτά που γράφτηκαν σε ακουστική κιθάρα, τα οποία είναι καταλληλότερα για αυτού του είδους τους στίχους.

Ποιο ήταν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των υπόλοιπων μελών της μπάντας που σε οδήγησε στην απόφαση να συνεργαστείς μαζί τους?

Michael Gira: Είναι άνθρωποι που μου αρέσουν (γελάει). Όλοι τους έχουν την ικανότητα να εκφράζουν τους εαυτούς τους μουσικά, καθώς και την επιδεξιότητα, αλλά νομίζω ότι είναι εξίσου σημαντικό για μένα ποιοι είναι, επειδή, ξέρεις, περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Επίσης είναι σημαντικό για μένα να νιώθω ότι έχουν έναν συγκεκριμένο, πώς να το πω,  ζήλο, που να υποδεικνύει ότι θα έφταναν στα απαραίτητα άκρα για να πετύχουμε αυτές τις κορυφαίες εμπειρίες που θέλουμε. Οπότε αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι session μουσικοί. Κατευθύνω την μουσική των Swans και στις περισσότερες περιπτώσεις την γράφω, αν και εκείνοι συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά είναι σημαντικό να μπορώ να τους οραματιστώ να ρίχνουν ολοκληρωτικά τα κορμιά και τις ψυχές τους στους ήχους όταν βρισκόμαστε πάνω στην σκηνή. Γιατί δεν είναι απλά έξι άνθρωποι εκεί πάνω που "απαγγέλουν τα τραγούδια από τον δίσκο ή κάτι τέτοιο, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα βίωμα.

Τους αποκαλείς "Stellar Men". Τι σημαίνει αυτό για σένα?

Michael Gira: Άνθρωποι που πρέπει να χαίρουν μεγάλης εκτίμησης.

Και τι σχέση έχει το ταντρικό σεξ με την μουσική σας?

Michael Gira: Νομίζω πως μοιάζουν πάρα πολύ. Πρόκειται για την ταυτόχρονη διαδικασία της ανακάλυψης και της απώλειας, για την έκσταση, αλλά όχι απαραιτήτως την απελευθέρωση. Έτσι πιστεύω πως υπάρχει μια στενή αναλογία μεταξύ τους. Επίσης υπάρχει αρκετή ομοιότητα με τον σκοπό του διαλογισμού.

Πώς καταλαβαίνεις την σωστή στιγμή της απελευθέρωσης όλης αυτής της ενέργειας?

Michael Gira: Ελπίζω ότι δεν θα απελευθερωθεί ποτέ!

 

"Your childhood is over". Μπορείς να σκεφτείς προστατευτικά μέτρα εναντίον της τρέλας?

Michael Gira: Όχι, απλώς προσπαθώ να είμαι αυθεντικός. Νομίζω πως το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο ον είναι να επιδιώκει την αυθεντικότητα του.

Ποιο πιστεύεις ότι θα ήταν το όραμα ενός Μάντη για την καταρρέουσα μουσική βιομηχανία?

Michael Gira: Βρήκα έναν τρόπο με την δισκογραφική εταιρεία μου να επιβιώνω και αυτό είναι το μόνο που ξέρω πραγματικά... Δεν είμαι ο αρμόδιος να μιλήσω για την μουσική βιομηχανία, για την ακρίβεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι κάνει. Ξεκίνησα την δική μου εταιρεία για να μπορώ να είμαι εντελώς διαχωρισμένος από αυτήν.

 

Το "The Seer" σίγουρα δεν ήταν το μόνο άλμπουμ που άξιζε τόσο θετική αποδοχή από τα μουσικά media. Τι άλλαξε αυτήν την φορά?

Michael Gira: Δεν ξέρω.. Ίσως η στιγμή ήταν σωστή. Πραγματικά δεν μπορώ να προβλέπω τέτοια πράγματα. Αν ξεκινούσα να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο θα παγιδευόμουν σε ένα μικρό κουτί και δεν θα μπορούσα να κουνηθώ, δεν θα μπορούσα να πάω μπροστά. Με ενδιαφέρει περισσότερο η μουσική που δουλεύουμε αυτήν την στιγμή, δεν θέλω να σκέφτομαι για την επιτυχία ή την αποτυχία, θέλω να σκέφτομαι την μουσική.

Όπως είπες, προσπαθείς να είσαι αυθεντικός..

Michael Gira: Ναι, εννοώ ότι δεν μοιάζει σωστό αν δεν είσαι, οπότε.. Δεν πρόκειται να χαραμίσω την ζωή μου κάνοντας μια δουλειά που δεν νιώθω ότι είναι επείγουσα και αναγκαία μόνο και μόνο για να την κάνω.

Ωστόσο αυτή η αποδοχή έφερε και νέους φανς. Ποιο άλμπουμ από την δισκογραφία σας θα τους πρότεινες να ακούσουν?

Michael Gira: Κανένα. Μισώ την μουσική (γελάει). Δεν μπορώ να πω, αλήθεια δεν μπορώ να τους ακούω, επειδή μόλις τελειώσω με αυτούς είναι σαν ένα πτώμα απλώς, τίποτα δεν μένει. Με ενδιαφέρει περισσότερο η διαδικασία και το να βρίσκομαι μέσα σε αυτήν και να συνεισφέρω στο να δημιουργείται κάτι εκείνη την στιγμή. Για αυτό και ποτέ δεν βλέπω τα τραγούδια ως ολοκληρωμένα, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που ακούς στο άλμπουμ είναι ένα τεχνούργημα του πού βρισκόντουσαν εκείνη την δεδομένη στιγμή. Αν μας δεις ζωντανά, θα καταλάβεις πως τα τραγούδια από το Seer για παράδειγμα είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που ήταν στο άλμπουμ και ήταν διαφορετικά πριν ηχογραφηθούν. Είναι απλώς το πού βρίσκονταν εκείνη την στιγμή.

Μιας και μιλάμε για την δημοτικότητα του Seer, θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι ψηφίστηκε ως το καλύτερο άλμπουμ του 2012 από τους αναγνώστες μας..

Michael Gira: (με διακόπτει) Α, ευχαρίστησε τον καθένα εκ μέρους μου σε παρακαλώ..

..νικώντας τους Dead Can Dance με μόλις μια ψήφο διαφορά.

Michael Gira: (γελάει)

Και οι δυο προέρχεστε από τις αρχές των 80s. Εκείνοι «αναστήθηκαν», εσείς ανασυσταθήκατε. Εκτός από αυτό, βρίσκεις καμιά άλλη ομοιότητα μεταξύ σας?

Michael Gira: Όχι, σε καμία περίπτωση. Πιστεύω ότι εκείνη έχει όμορφη φωνή. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω για εκείνους.

Όσον αφορά την πνευματικότητα ίσως?

Michael Gira: Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους τους. Δεν είναι χριστιανή αυτή?

Δεν έχω ιδέα..

Michael Gira: Ας ελπίσουμε ότι είναι σατανίστρια. Πλάκα κάνω. Πάντως, με ρωτούν για την πνευματική πτυχή της μουσικής μου και δεν ξέρω τι να πω, εκτός από το ότι η μόνη πνευματική πρακτική που ασκώ στην ζωή μου είναι η μουσική μου.

Αφού έχει όμορφη φωνή, θα πρότεινες στην Lisa Gerrard να συμμετάσχει μελλοντικά σε κάποιον δίσκο σας?

Michael Gira: Δεν ξέρω, μου φαίνεται καλή ιδέα. Έχω συνηθίσει να σκέφτομαι για άλλους τραγουδιστές αφού τα τραγούδια αρχίζουν να αποκτούν σχήμα και αφού αρχίσω να δουλεύω σε έναν δίσκο. Γιατί σε εκείνο το σημείο είμαι ο καλλιτέχνης μεν, αλλά είμαι και ο παραγωγός και πρέπει να κάνω πίσω και να είμαι αντικειμενικός. Για αυτό δεν επέλεξα να χρησιμοποιήσω την δική μου φωνή στο "Song for a Warrior", επειδή κατάλαβα πως ήταν λάθος. Οπότε ποιος ξέρει τι θα γίνει στο επόμενο άλμπουμ.

Το οποίο "Song for a Warrior" το έγραψες για την κόρη σου, αν δεν κάνω λάθος, και προτίμησες την φωνή της Karen O για τον λόγο που μόλις ανέφερες. Της άρεσε τελικά της κόρης σου?

Michael Gira: Δεν το πιάνει ακόμα, είναι πολύ μικρή. Τα παιδιά μου είναι εξίμισι και δυόμισι χρονών.

Θα ήθελες κάποια στιγμή να ακούνε Swans?

Michael Gira: Αν θέλουν, φυσικά, θα ήταν ωραίο. Θέλω να πω ότι αυτό είναι ποιος είμαι, έτσι δεν είναι? Είναι η ιστορία μου. Υποθέτω ότι όταν έχω φύγει, θέλω σίγουρα να μας ακούν. Επειδή θέλω να ξέρουν ποιος είμαι. Ήμουν (γελάει).

 

Οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν τους Swans ως την πιο θορυβώδη μπάντα στον κόσμο.

Michael Gira: (με διακόπτει) Αυτό είναι ηλίθιο

Ναι, αλλά δεδομένου ότι ο Τύπος πριν λίγα χρόνια βάφτισε και μια νέα τότε μπάντα, τους A Place to Bury Strangers, ως την πιο θορυβώδη της Νέας Υόρκης, νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω. Τι συμβαίνει σε αυτήν την πόλη και υπάρχει αυτή η ανάγκη να παίζετε τόσο δυνατά?

Michael Gira: Χμ, δεν ξέρω, δεν ζω πια στην Νέα Υόρκη, αλλά 100 μίλια βόρεια της. Αλλά για μένα η ένταση δεν έχει σημασία ως ένα επίτευγμα αρρενωπότητας ή κάτι τέτοιο. Είναι απλά μια προσπάθεια δημιουργίας ένα περιβάλλοντος, ενός κόσμου που σε υποτάσσει ολοκληρωτικά, μέσα στο οποίο μπορείς να ζήσεις. Και αν η μουσική ήταν πιο χαμηλά, δεν θα είχε την ίδια επίδραση. Οι κιθάρες δεν θα ηχούσαν το ίδιο, δεν θα ένιωθες το μπάσο στο στομάχι σου όπως γίνεται στα live και φαντάζομαι είναι κάτι που μεγαλώνοντας εθίστηκα σε αυτό. Είναι αυτή η πνευματική αίσθηση που δημιουργεί μέσα μου.. Μπορεί να είναι μια εγωιστική επιδίωξη, αλλά αυτό είναι για το οποίο εγώ λαχταρώ.

Υπάρχουν νέα γκρουπ που βρίσκεις ενδιαφέροντα?

Michael Gira: Μου αρέσει αυτή η μπάντα, οι Led Zeppelin (γελάμε και οι δυο). Η κοπέλα μου καμιά φορά τους βάζει να παίζουν και δεν τους είχα ακούσει από τότε που ήμουν παιδί. Για μένα είναι φανταστικοί. Ξέρεις, όχι όλα, αλλά είναι τόσο γεμάτοι δύναμη και αμεταμέλητοι που σε απορροφούν εντελώς. Και το παίξιμο της κιθάρας του Jimmy Page είναι τόσο όμορφο. Σαν να τραγουδάει μια γυναίκα, δεν είναι σαν ένας κιθαρίστας που επιδεικνύει γρήγορο παίξιμο, είναι πολύ λυρικό και όμορφο. 

Σχετικά με το επερχόμενο live σας στην Αθήνα. Σε τι θα διαφέρει από εκείνο που πραγματοποιήθηκε δυο χρόνια πριν?

Michael Gira: Το σόου που θα παίξουμε αυτήν την φορά θα απαρτίζεται κυρίως από νέο υλικό, μουσική που δεν έχει ηχογραφηθεί και ακόμα επεξεργαζόμαστε. Θα παίξουμε ένα τραγούδι από το The Seer, το ομώνυμο, αλλά όλα τα άλλα θα είναι καινούρια. Εκτός από ένα παλιό κομμάτι των Swans, επίσης, που λέγεται Coward. Αλλά όλα τα υπόλοιπα θα είναι νέο υλικό πάνω στο οποίο δουλεύουμε. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να πηγαίνουμε μπροστά και να βρισκόμαστε πάντα σε μια άβολη θέση. Δεν ενδιαφέρομαι στο να βγαίνω και να διαφημίζω έναν δίσκο, με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει τώρα, αυτήν την στιγμή.

Θα απαιτήσεις να είναι κλειστό το air condition?

Michael Gira: Ο μόνος λόγος που το κάνω αυτό είναι επειδή αν οι ανεμιστήρες του βρίσκονται πάνω από την σκηνή και φυσούν προς εμένα μού στεγνώνουν την φωνή αμέσως, χάνω την φωνή μου. Αλλά μου αρέσει κιόλας όταν κάνει ζέστη, αν και όταν παρακάνει ζέστη λιποθυμάω, γιατί είναι σαν μια επιπρόσθετη πτυχή αυτού του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε όταν παίζουμε την μουσική μας. Το διαφοροποιεί από ένα κανονικό live.

Προβλέπονται πολλές λιποθυμίες αν το κλείσετε. Ξέρεις, φαντάζομαι, ότι τον Μάη στην Ελλάδα έχει πολύ ζέστη.

Michael Gira: Ok, σου υπόσχομαι ότι δεν θα το κάνουμε αυτό.

• Read more about SWANS - Συνέντευξη με τον Michael Gira!

Συνέντευξη με την Geneva Jacuzzi!

Μυσταγωγία, ρωμαϊκά όργια και φανταστικοί χαρακτήρες που ενσαρκώνονται on stage. Αυτή είναι η καθημερινότητα της Geneva Jacuzzi. Η τέχνη της. Η Ελληνοαμερικανίδα εικαστικός/μουσικός από το Los Angeles θα επισκεφθεί τη χώρα μας για δύο μουσικές performances σε Θεσσαλονίκη (Πέμπτη 11/4) και Αθήνα (Παρασκευή 12/4) και θα μεταφέρει την home-made bedroom pop της παρέα με όλα τα dark στοιχεία που τη περιβάλουν παρουσιάζοντας παράλληλα αρκετά τραγούδια από τον δίσκο που ετοιμάζει. Με την ευκαιρία, βρήκαμε τον χρόνο για μια μικρή συνέντευξη...

 

Είσαι εν ενεργεία καλλιτέχνις εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, δημιουργώντας έργα τέχνης και μουσική ενώ έχεις περιοδεύσει σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο μουσικό, καλλιτέχνη ή performer?

Δέκα χρόνια ε? Υποθέτω πως αυτό με κατατάσσει στη κατηγορία lifer!

Ο πρώτος σου δίσκος με τον τίτλο "Lamaze" κυκλοφόρησε το 2010 όμως, όπως έχεις δηλώσει, έχεις γράψει περισσότερα από 400 τραγούδια! Να περιμένουμε κάποια καινούρια κυκλοφορία σύντομα?

Ναι, αυτή την εποχή τελειώνω τον νέο μου δίσκο. Απλώς περιμένω κάποιον να μου πει τι να κάνω με αυτόν.

Πως ηχογραφείς? Έχω διαβάσει πως χρησιμοποιείς ένα οκτακάναλο για τις ηχογραφήσεις σου. Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς όταν γράφεις?

Συνήθιζα να χρησιμοποιώ ένα οκτακάναλο αλλά ο Ariel Pink (μιλάει για τον frontman των Ariel Pink's Haunted Graffiti) το δανείστηκε και το κράτησε ως "αιχμάλωτο" του στο studio του. Προφανώς αυτό ήταν μια παγίδα για να με "βγάλει έξω από τη σπηλιά μου". Όμως ήμουν τόσο ερμητικά κλεισμένη εκεί μέσα για πολλά χιλιάδες χρόνια. Σύντομα θα έρθω σε επαφή με νέες τεχνολογίες πριν μπω ξανά σε ένα Studio ηχογράφησης. Οπότε έχω αρχίσει να χρησιμοποιώ το Garage Band για να ηχογραφώ τα τραγούδια μου. Πραγματικά δεν μου κάνει μεγάλη διαφορά το μέσο με το οποίο θα κάτσω να ηχογραφήσω  Αρκεί να μη μου παίρνει χρόνο για να το "στήσω". Γνωρίζω πως υπάρχουν πολύ ανώτερα προγράμματα για αυτή τη δουλειά αλλά δεν χρησιμοποιώ midi ή sequencers οπότε είναι απλά θέμα πατήματος ενός κουμπιού που γράφει "rec". 

Θα μπορούσες να μας πεις δύο λόγια για το project σου με τίτλο "Dark Ages"?

Βασικά το συγκεκριμένο project "τρέχει" εδώ και ενάμιση χρόνο και παρότι θα έπρεπε να έχει τελειώσει νωρίτερα, εγώ και ο φίλος μου Casey Obelisk έχουμε απορροφηθεί τόσο πολύ από τους διαφορετικούς χαρακτήρες αλλά και τα επίπεδα της παράστασης που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έχουμε χαθεί μέσα στον όλο Μύθο του. Είναι πολύ διασκεδαστικό να ανεβάζεις τέτοιες παραστάσεις σε πολλά και περίεργα μέρη. Όμως εν τέλη πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος. Οι χαρακτήρες πρέπει να βρούνε τα νησιά στο κέντρο του Jacuzzi το οποίο βρίσκεται στο γυμναστήριο του αστυνομικού σώματος του Los Angeles. 

Έχεις παρουσιάσει κατά καιρούς και αρκετά visual instalations σε αρκετές gallery. Από που εμπνέεσαι ως Visual Artist?

Εμπνέομαι από τα πάντα αλλά και από τίποτα. Πάρα πολλά αντικείμενα, ιδέες και καλλιτέχνες για να μπορώ να κατονομάσω κάποια από αυτά. Όμως πέρα από όλα αυτά, εμπνέομαι από το γεγονός πως έχω διαλέξει να φτιάχνω πράγματα. Ίσως ένας καλύτερος τρόπος να το εξηγήσω αυτό είναι πως το "εγώ" μου έχει βρει έναν τρόπο να παρεμβαίνει όπως νομίζει και ασχέτως με το πόσο παράλογο μπορεί να φανεί κάτι. Μια ελευθερία έκφρασης που όλοι έχουμε όμως λίγοι εκμεταλευόμαστε. Αν αυτό θεωρείται "καλό" ή "πρέπων" δεν εξαρτάται από εμένα. Είναι και δευτερεύον. Είναι ουσιαστικά σαν κάτι που κάνουν οι τρελοί άνθρωποι.  

Επιστρέφεις στην Αθήνα (αλλά αυτή τη φορά θα εμφανισθείς και στη Θεσσαλονίκη) έπειτα από κάποιο διάστημα. Τι να περιμένουμε από εσένα αυτή τη φορά?

Είμαι χαρούμενη που θα μπορέσω να παρουσιάσω νέα τραγούδια. Αισθάνομαι πως στο παρελθόν, ήμουν τόσο απορροφημένη από την οπτική performance που με κράτησε μακριά από τις ηχογραφήσεις. Πλέον δίνω πιο πολύ σημασία στη μουσική. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που θέλησα να έρθω στην Ευρώπη αυτή τη φορά. Οι πιο πολλοί καλλιτέχνες περιοδεύουν ώστε να προωθήσουν έναν νέο δίσκο. Εγώ περιοδεύω για να τον "τεστάρω" με το κοινό. 

Ποιες είναι οι βασικές σου μουσικές επιρροές? Τι σε εμπνέει μουσικά? 

Αρχικά, όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να ακούω αρκετά minmal electro, industrial, avant- garde κ.λ.π. τα οποία κυκλοφόρησαν στα τέλη των 70's με αρχές των 80's. Πριν από αυτά ήμουν σαν χαζή. Δεν είχα ακούσει τίποτα πέραν όσων παίζουν στο ραδιόφωνο πριν τα 20 μου. Οπότε, όταν άκουσα Kraftwerk ή Throbbing Gristle, ενθουσιάστηκα! Όλα αυτά μου ακούγονταν αρχικά εύκολα.  Τόσο εύκολα που πίστευα πως μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Τώρα, είναι λιγάκι διαφορετικά τα πράγματα. Εμπνέομαι από καλή μουσική όμως δεν με ωθεί αυτό απαραίτητα στο να κάνω το ίδιο. Τώρα με εμπνέουν καλιτέχνες όπως ο Duchampe, o Cocteau, ο Warhol κ.α. που πειραματίστηκαν σε διαφορετικές φόρμες. Προσπαθώ πλέον να γράψω ένα θεατρικό έργο ή ένα film κι έπειτα η μουσική γράφεται για αυτό. Έχει έναν άλλο σκοπό πλέον. 

Έχεις συνεργαστεί με τον John Maus αλλά και τον Ariel Pink. Τι κέρδισες απ΄π αυτές τις συνεργασίες?

Ο Ariel Pink και ο John Maus είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Μιλάω μαζί τους πολύ συχνά για γενικά πράγματα που αφορούν τη ζωή. Όπως κάνουν όλοι με τους φίλους τους. Είναι τρομερά ταλαντούχοι και με εμπνέουν με τον ίδιο τρόπο που ο καθένας εμπνέεται από τους φίλους του. Είχα και κάποιες συνεργασίες μαζί τους οι οποίες με βοήθησαν να εξελιχθώ. 

Είχες ποτέ καμία κακή εμπειρία κατά τη διάρκεια κάποιας εμφάνισης σου?

Ω Θεέ μου! Νομίζω πως είχα περισσότερες κακές παρά καλές. Σε βάθος χρόνου, δεν τις βλέπω ως κακές καθώς έμαθα από αυτές. Όμως, πρέπει να ομολογήσω πως, από μόνη μου δημιουργώ μια δύσκολη κατάσταση για τον εαυτό μου από το σημείο που ανεβαίνω στη σκηνή μόνη μου. Είναι το πιο ευάλωτο "στήσιμο" που υπάρχει και προκαλεί τις πιθανότητες για μεγάλες ψυχολογικές βλάβες! χαχα! Νομίζω πως το γεγονός πως με έχουν γιουχάρει, πως έχω πέσει πάνω στη σκηνή, πως έχει ξαφνικά σταματήσει να παίζει η μουσική κ.λ.π. δεν με έχει κάνει πιο σκληρή όμως, μου έχει δώσει μια πιο σοφή αίσθηση του χιούμορ. Μια μεταλλαγμένη αίσθηση του χιούμορ. Σχεδόν τα πάντα μου φαίνονται αστεία πλέον.

Αν ανοίξω το MP3 σου τι θα βρω?

Βασικά, έχω κυρίως ηχογραφημένα βιβλία. Τα λατρεύω. Αυτή την εποχή ακούω "Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς" του Philip K. Dick. Είναι ο αγαπημένος μου!

 

official site
Facebook pag

• Read more about Συνέντευξη με την Geneva Jacuzzi!

The Soft Moon - συνέντευξη με τον Luis Vasquez!

"Στα όνειρα μου ο κόσμος έχει ήδη τελειώσει χίλιες φορές από χίλιες αιτίες". Εξωγήινοι, serial killers, τελετουργίες, συναισθησία, φοβίες, κρυμμένα φαντάσματα του παρελθόντος, τρέλα. Αν και μάλλον περισσότερα από αυτά που θα άντεχαν οι περισσότεροι, έχω την αίσθηση πως τα προαναφερθέντα είναι μόνο ένα μικρό μέρος από όσα συνθέτουν την εφιαλτική Αποκάλυψη που πραγματοποιείται συχνά πυκνά στον κόσμο του ιθύνοντα νου των Soft Moon. Ο εσωστρεφής Luis Vasquez, σε πλήρη αντίθεση με τις σκοτεινές σκέψεις του, απεδείχθη ιδιαίτερα ευχάριστος συνομιλητής στην τηλεφωνική επικοινωνία μας και πολύ αποφασισμένος να παραμείνει ειλικρινής ως το Τέλος. Ακόμα και αν τελικά το "απαλό φεγγάρι" αγριέψει αυτήν την Παρασκευή στο Gagarin 205...

 

Οι Soft Moon ξεκίνησαν το 2009 από το διαμέρισμα σου στο Σαν Φρανσίσκο ως solo project. Αν και είναι ακόμη ως προς τις συνθέσεις, δύο επιπλέον μέλη συμπληρώνουν πια το line up επί σκηνής για να ενισχύσουν την εμπειρία του live. Από την στιγμή που το project είναι σε μεγάλο βαθμό ενδοσκοπικό, ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν ο Justin Anastasi προσπάθησε να σε πείσει να γίνει μέρος του? Δεν φοβήθηκες πως η ανάμειξη άλλων μπορεί να διαστρέβλωνε το όραμα σου, έστω και εμμέσως?

Luis Vasquez: Ναι, όταν ο Justin με πλησίασε ήμουν καχύποπτος.. ποιος είναι αυτός ο τύπος, ξέρεις.. Στο πρώτο live έπαιξα με ένα προσωρινό line up και ο Justin έμαθε για το show, ήρθε εκεί και μου συστήθηκε. Αλλά εγώ στην αρχή ήμουν λίγο φρικαρισμένος του τύπου "αυτό είναι solo project, δεν προορίζεται για μπάντα". Εκείνος, όμως, κράτησε επαφή μαζί μου και με τον καιρό τελικά είπα ok. Ήρθε από το σπίτι, μού έπαιξε τα κομμάτια που είχε μάθει και συνεχίσαμε από εκεί. Αναφορικά με το solo project, μού είναι πολύ σημαντικό να γράφω εγώ τα κομμάτια, καθώς όλα τους αφορούν εμένα, τη ζωή μου, τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. Επίσης είναι ένας τρόπος να παραμένω λογικός και όχι στο περίπου τρελός. Η μουσική λειτουργεί πολύ θεραπευτικά για μένα, οπότε από την στιγμή που ξεκίνησε με αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως είναι σημαντικό να παραμείνει έτσι. Υπάρχουν δυο πολύ ισχυρές συνιστώσες στους Soft Moon, το live act και η solo διαδικασία. Το live act κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως ενισχύει τις συνθέσεις, τις κάνει ακόμα πιο δυνατές, οπότε νομίζω πως λειτουργούν πολύ όμορφα μαζί και είμαι πραγματικά χαρούμενος όπως εξελίχθηκε.

 

Ο αναγνωρίσιμος ήχος σου δημιουργεί, τουλάχιστον για μένα, μια γέφυρα μεταξύ διαφορετικών χωρο-χρονικών σημείων καθορισμένων από αναμνήσεις, φόβους και όνειρα.

Luis Vasquez: Είναι σίγουρα σωστό αυτό που λες, αυτοί είναι οι τρεις βασικοί παράγοντες. Χρησιμοποιώ τα όργανα μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μιμηθώ, να αιχμαλωτίσω τους ήχους κάποιου φόβου ή ενός κακού ονείρου για παράδειγμα, προσπαθώντας βασικά να αναδημιουργήσω ηχητικά αυτές τις στιγμές. Οπότε, ναι, όλοι οι ήχοι μου ξεκινούν με μένα να προσπαθώ να μιμηθώ κάποιο φόβο ή όνειρο ή ανάμνηση.

Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν επεξεργάζεσαι τον ήχο σου ούτε χρησιμοποιείς software, σωστά?

Luis Vasquez: Όχι, δεν χρησιμοποιώ καθόλου software, μου αρέσουν τα πραγματικά όργανα και τα αναλογικά synthesizers. Το μόνο software που χρησιμοποιώ είναι για την ηχογράφηση τους, μέχρι εκεί. Software όργανα ποτέ. Προσωπικά έχω την ανάγκη να είναι πιο φυσικά. 

 

Στο ντεμπούτο σου θέλησες να φέρεις το παρελθόν σου σε επαφή με το παρόν για να μάθεις ποιος είσαι. Αναφέρεσαι στα κομμάτια του ως "στιγμιότυπα συναισθημάτων" από την σκληρή παιδική σου ηλικία και τα εφηβικά χρόνια σου όσο ζούσες στην έρημο Μοχάβι. Βρήκες αυτό που έψαχνες? Μερικοί λένε πως αν σκάβεις βαθειά μπορεί και να βγουν πράγματα στην επιφάνεια που θα εύχεσαι να μην είχαν βρεθεί ποτέ.

Luis Vasquez: Σχετικά με αυτό, ξέρεις, είναι κάπως ειρωνικό το γεγονός, γιατί ξεκίνησα αυτό το project ως ένα μέσο να επουλωθώ και να μάθω και να ανακαλύψω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος ή οτιδήποτε. Αλλά ανακάλυψα ότι γίνομαι ολοένα και πιο συναισθηματικός και λίγο πιο σκοτεινός, ακριβώς επειδή τραβάω προς τα έξω πράγματα που είχα κρύψει ουσιαστικά, πράγματα που μάλλον δεν ευχόμουν να θυμηθώ. Οπότε ναι, φέρνοντας τα στην επιφάνεια μπαίνω κάπως σε μια καθοδική τροχιά αν καταλαβαίνεις τι εννοώ..

Μετανιώνεις?

Luis Vasquez: Όχι, καθόλου. Δεν μετανιώνω. Αν με κάνει να νιώθω πιο αληθινός, είμαι χαρούμενος με αυτό, που ανακαλύπτω πράγματα που έχω κρύψει. Νομίζω πως εξακολουθεί να είναι κάποιου είδους κατόρθωμα, κάτι για το οποίο θα χαίρομαι που το κατάφερα πριν πεθάνω. Αλλά θα δούμε τι θα γίνει όταν αρχίσω να γράφω το μελλοντικό υλικό. Μπορεί να έχω ήδη ξεθάψει οτιδήποτε είχα ανάγκη να ξεθάψω. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει όταν αρχίσω να γράφω για το επόμενο άλμπουμ. Μπορεί να γίνω ακόμα πιο σκοτεινός, μπορεί να πάω ακόμα πιο βαθειά ή μπορεί να αλλάξω κατεύθυνση και να κάνω χαρούμενο τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο.

 

Όπως είπες πριν, οι Soft Moon αποτελούν αναγκαιότητα για σένα χάρη στις θεραπευτικές ιδιότητες της έκφρασης σου μέσα από αυτούς. Το βρίσκω πολύ θαρραλέο που μιλάς ανοιχτά για κάποιες φοβίες και για τα προβλήματα άγχους σου σε συνεντεύξεις. Πολλά θρησκευτικά ή/και πνευματικά κινήματα χρησιμοποιούν ήχους, εικόνες και κίνηση στο πλαίσιο διαδικασιών επούλωσης. Η οικογένεια σου κατάγεται από την Κούβα και είναι εξοικειωμένη με τις πρακτικές της Σαντερία. Αυτό το υπόβαθρο έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την μουσική?

Luis Vasquez: Ναι, οπωσδήποτε! Είναι ένας τεράστιος παράγοντας, μια μεγάλη έμπνευση και επιρροή στην μουσική μου. Η γιαγιά μου είναι πολύ πνευματικός άνθρωπος και εξασκεί την Σαντερία. Και η μουσική και η Σαντερία πάνε χέρι χέρι. Συνήθως παίζουν ειδικά όργανα για να μιλήσουν με συγκεκριμένους αγίους ή θεότητες. Αυτό το υπόβαθρο με έχει βοηθήσει να γίνω πολύ ειλικρινής στην έκφραση μου και να εκφράζομαι σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Επίσης με κρατάει πολύ πρωτογενή, να παραμένω πολύ ανθρώπινος, να προσεγγίζω τα συναισθήματα μου και να πολεμάω τους δαίμονες μου. Οπότε ναι, με έχει βοηθήσει πολύ. Το αίμα υποθέτω (γελάει). Το αίμα που έχω με βοηθάει να δημιουργώ.

Ακόμα και η επανάληψη των στίχων σου μερικές φορές μοιάζουν με ψαλμωδίες που παλεύουν να ακουστούν. Ωστόσο έχεις παραδεχτεί πως δεν ενδιαφέρεσαι ιδιαίτερα για αυτό το κομμάτι. "I know the power of words, I know words' tocsin", έγραψε ο Μαγιακόφσκι. Δεν το συμμερίζεσαι?

Luis Vasquez: Πραγματικά πιστεύω στην δύναμη των λέξεων, αλλά το να τους γράφω εγώ καταλήγει σε προσωπική μάχη. Τυχαίνει να παλεύω με τις λέξεις. Όταν είναι να εκφράσω το πώς νιώθω, ποτέ δεν βρίσκω τις σωστές. Μερικές φορές ανακαλύπτω ότι μπορώ να γράψω μια μικρή πρόταση ή φράση και πως αυτό είναι όσα έχω ανάγκη να πω. Για αυτό επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά.. Χρησιμοποιώ την επανάληψη για να δημιουργήσω αυτό το ύφος ψαλμωδίας, αλλά και επειδή νομίζω πως το επαναλαμβανόμενο μοτίβο κάπως υπνωτίζει τους ανθρώπους, τους μαγεύει, τους φέρνει σε έκσταση. Νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που στην ηλεκτρονική μουσική την ονόμασαν trance, επειδή με την συνεχή επανάληψη σε κάνει να θέλεις να χορέψεις και να πιστέψεις πως κατά κάποιον τρόπο θα συνεχίσεις αιώνια. Νομίζω πως είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο να καταδυθείς όλο και πιο βαθειά στο μυαλό σου, σχεδόν σαν ένα τρόπος ύπνωσης.

 

Σε αντίθεση με το ντεμπούτο σου, στο δεύτερο άλμπουμ Zeros καταπιάστηκες με την ενηλικίωση και βασίστηκες στα επανειλημμένα όνειρα που έχεις για το τέλος του κόσμου. Αν μπορούσες να τραβήξεις μια φωτογραφία από αυτό το μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, τι θα βλέπαμε? Σε τι οφείλεται το τέλος το κόσμου?

Luis Vasquez: Χμ.. έχω πάρα πάρα πάρα πολλά τέτοια όνειρα για το τέλος του κόσμου και όλα τελειώνουν διαφορετικά κάθε φορά. Μου είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω, ποτέ δεν τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο. Πράγμα περίεργο τώρα που το σκέφτομαι, γιατί αυτά τα όνειρα τα έχω από παιδί και είναι πάντα διαφορετικά. Για παράδειγμα η γη απλώς πέφτει ή εκρήγνυται ή εισβάλλουν εξωγήινοι ή νερό πνίγει ολόκληρο τον πλανήτη.. Το χειρότερο είναι αυτό με την γη που πέφτει γιατί είναι πολύ έντονο, αλλά τέλος πάντων.. [γελάει].. δεν ξέρω.. ποιος ξέρει.. τόσοι διαφορετικοί τρόποι... Σχετικά με το πού οφείλεται.. και αυτό είναι διαφορετικό κάθε φορά. Στα όνειρα μου ο κόσμος έχει ήδη τελειώσει χίλιες φορές από χίλιες αιτίες.

Αυτό πρέπει να είναι αρκετά τραυματικό..

Luis Vasquez: Ναι! Είναι πάρα πάρα πάρα πολύ τρομακτικό. Νιώθω πολύ ευάλωτος. Αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες φορές που απλώς το δέχομαι, κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον. Υπήρξε ένα όνειρο πρόσφατα, στο οποίο ερχόταν το τέλος του κόσμου και εγώ καθόμουν σε μια καρέκλα σε ένα δωμάτιο και απλώς έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα όλα να τελειώσουν. Απλώς το αποδέχτηκα, αφού κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι..

 

Παρακολούθησα πρόσφατα το Enter the Void του Gaspar Noe και ενθουσιάστηκα. Το θέμα του «συναισθηματισμού των θηλαστικών και της απαστράπτουσας κενότητας της ανθρώπινης εμπειρίας» (σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη), καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ως θεατές βιώσαμε την εξωσωματική εμπειρία του βασικού χαρακτήρα του μέσα από την δική του οπτική γωνία, μου έφερε στο μυαλό την εναρκτήρια σκηνή/κομμάτι του Zeros, στην οποία εισέρχεσαι στο υποσυνείδητο σου παίρνοντας μας μαζί σου, και την ανεστραμμένη version του στο τέλος του άλμπουμ, όπου καθώς εξέρχεσαι από αυτό φέρνεις και τον καθένα μας πίσω στην δική του πραγματικότητα. Αν μπορούσες να μπεις στο μυαλό οποιουδήποτε στον κόσμο, ποιου θα επέλεγες?

Luis Vasquez: Χμ.. Οποιουδήποτε? Ουάου.. Μάλλον θα ήταν κάποιου serial killer ή κάτι τέτοιο... μπορεί σε κάποιου σαν τον Ted Bundy. Πάντως είναι πράγματι περίεργο που ανέφερες το Enter the Void και θα εκπλαγείς όταν δεις το νέο video που θα βγει σε λίγες εβδομάδες. Είναι για το κομμάτι Want και είναι πολύ εμπνευσμένο από την συγκεκριμένη ταινία του Gaspar Noe. Υπάρχουν στοιχεία  slasher film, σαν ταινία για serial killers, με εξωσωματικές εμπειρίες και μικροβιολογία και τέτοια πράγματα. Έχε το νου σου να το δεις. Άρα θα έλεγα... μάλλον στο μυαλό κάποιου serial killer. Δεν ξέρω αν θα ήταν κάποιου συγκεκριμένου, μπορεί του Ted Bundy ή κάποιου σαν και αυτόν, τέτοιου είδους δολοφόνο.

Αυτή η απάντηση δημιουργεί πολλά ερωτηματικά..

Luis Vasquez: [γελάει] Μπορεί.. αλλά είμαι απλώς ειλικρινής όπως είπα νωρίτερα..

 

Κάπου διάβασα ότι όταν ακούς ήχους, βλέπεις σχήματα. Για παράδειγμα όταν ακούς ένα kick drum, βλέπεις έναν κύκλο. Αυτό μοιάζει με κάποια μορφή συναισθησίας και μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα?

Luis Vasquez: Δεν είναι ακριβώς ότι όταν ακούω κάποιον ήχο, όπως ένα snare drum, βλέπω απαραιτήτως κάτι. Είναι περισσότερο όταν ακούω μουσική. Όταν ακούω ένα τραγούδι, συγκεκριμένα μέρη της μουσικής του, σχηματίζουν σχήματα στο μυαλό μου και τέτοια πράγματα.

Είναι τα εξώφυλλα των άλμπουμ σου μια καλλιτεχνική αναπαράσταση του πώς φαίνεται η μουσική σου?

Luis Vasquez: Ναι, ακριβώς για αυτό τον λόγο χρησιμοποιώ αυτήν την αισθητική, επειδή στην τελική η μουσική μου είναι για το ποιος είμαι και τι είμαι. Έτσι σκέφτηκα πως αφού θα είμαι ειλικρινής με την μουσική μου, τότε θα είμαι ειλικρινής και με το εικαστικό κομμάτι και θα παρουσιάσω αυτό που βλέπω. Ώστε να καταλήξει κάτι σαν μια πολύ-αισθητηριακή παρουσίαση του project.

Ο John Foxx είπε πως "οι Soft Moon βρίσκονται εκεί που ο μινιμαλισμός μεγιστοποιείται σε ένα σύμπαν πιθανοτήτων". Τέτοια λόγια από το στόμα ενός τόσο πρωτοπόρου μουσικού πρέπει να είναι πολύ κολακευτικά. Πώς προέκυψε η συνεργασία στο single "Evidence"?

Luis Vasquez: Ο John Foxx με προσέγγισε από το πουθενά. Δεν είχα ιδέα ότι έχει ακούσει έστω κάτι από Soft Moon ή κάτι τέτοιο. Έλαβα ένα email του που ήταν ξεκάθαρο "θα ήθελα να κάνουμε μια συνεργασία μαζί". Φυσικά σοκαρίστηκα και κολακεύτηκα. Αμέσως μετά φύγαμε για τουρ και όταν ήμασταν στον Λονδίνο τον κάλεσα στη συναυλία. Όταν τέλειωσε το live, συναντηθήκαμε backstage και μιλήσαμε πολύ για μουσική και την ζωή γενικά και συζητήσαμε περισσότερο για την συνεργασία. Όταν επέστρεψα από την tour, μου είχε στείλει με email το κομμάτι πάνω στο οποίο δούλευε, το δούλεψα και εγώ, το έστειλα πίσω, έβαλε φωνητικά και αυτό ήταν όλο.

 

Όροι όπως post-punk, post-industrial, kraut κ.τ.λ. είθισται να χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν την μουσική σου. Αλλά πέρα από τις μουσικές ταμπέλες, η λέξη που αισθάνομαι ότι την περιγράφει καλύτερα είναι primal(=πρωτογενής), ειδικά αφού προκαλεί συγκεκριμένα συναισθήματα σε πολύ διαφορετικό είδος ανθρώπων και δεν περιορίζεται μόνο στην αίσθηση της ακοής. Ανυπομονώ να επαληθευτώ στο σόου της Αθήνας. Είπες ότι θα ήθελες να δημιουργήσεις μια πολυ-αισθητηριακή εμπειρία. Πώς σκοπεύεις να το πετύχεις αυτό? Παρακολούθησες ποτέ κάποιο live που έπαθες πλάκα και ήταν κοντά σε αυτό που ονειρεύεσαι?

Luis Vasquez: Ενδιαφέρον που λες primal. Αυτή πιθανότατα είναι μια από τις αγαπημένες μου λέξεις. Για την ακρίβεια την σκεφτόμουν πριν κανά χρόνο, πάντα την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως τίτλο κάποιου άλμπουμ, άρα μάλλον υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το τρίτο να ονομαστεί primal. Έπεσες ακριβώς μέσα, γιατί έτσι στην πραγματικότητα περιγράφω την μουσική μου: primal, retro-futuristic ή post-apocalyptic. Κάποιο σόου που έπαθα πλάκα, ε?.. χμ.. μάλλον κάποιο σαν αυτό των Daft Punk? Το live τους είναι πολύ έντονο και για να καταφέρουμε κάτι ανάλογο πρέπει συνεχώς να προχωράμε μπροστά. Αν γινόμασταν λίγο πιο γνωστοί και βγάζαμε περισσότερα χρήματα θα τα επενδύαμε στις ζωντανές εμφανίσεις μας για να δημιουργήσουμε μια εκρηκτική εμπειρία. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε προς το παρόν και ελπίζουμε στο μέλλον να έχουμε περισσότερα λεφτά για να επενδύσουμε στον κατάλληλο φωτισμό και στην αντίστοιχα κατάλληλη συντονισμένη οπτική εμπειρία. Το καλύτερο live που έχω πάει είναι πιθανότατα των Daft Punk.

• Read more about The Soft Moon - συνέντευξη με τον Luis Vasquez!

Συνέντευξη με τους Mechanimal!

"...μια μηχανή, φτιαγμένη με ασύμβατα μεταξύ τους εξαρτήματα, που με κάποιο μαγικό τρόπο λειτουργεί!"   Έτσι μας συστήθηκαν και με κάποιο παρόμοιο μαγικό τρόπο λειτουργούν θαυμάσια και απροσδιόριστα οι υπόγειες κινηματογραφικές συνθέσεις τους. Με το ξεκίνημα κέρδισαν τις ενυπώσεις, πατάνε γερά στις βάσεις που δημιούργησε ο πρώτος τους δίσκος στην Inner Ear και ετοιμάζονται για μια σειρά από συναυλίες, με πρώτη αυτή στο Fuzz το ερχόμενο Σάββατο παρέα με τους Victory Collapse. O Γιάννης Παπαιωάννου (synthesizers / electronics) και ο Τάσος Νικογιάννης (κιθάρες) μιλάνε στο Postwave.gr για τους "κανόνες" των Mechanimal. 

 

Πριν μας χαιρετήσει το 2012, η κυκλοφορία του "Mechanimal" απέσπασε εντυπωσιακά σχόλια από περιοδικά, βρήκε θέση σε λίστες με τους πιο αγαπημένους μουσικούς προορισμούς για τη χρονιά που πέρασε. Κάποιοι το κατέταξαν στις πολύ καλές δισκογραφικές στιγμές της ελληνικής σκηνής γενικά. Εκτός από χαρούμενοι, πώς νοιώθετε που διαβάζετε μόνο καλά λόγια για τη μουσική σας;

ΓΠ: Είτε μας αρέσει είτε όχι, όταν το έργο όποιας Τέχνης γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν τότε πρέπει να «διακινηθεί» με χίλιους τρόπους όπως κριτικές, ΔΤ, τηλέφωνα, email και άλλες διαδικασίες που τα μπορεί να εκφράζουν τα σύγχρονα ΜΜΕ. Έτσι ανάμεσα στο δημιουργό και το κοινό υπάρχουν ξαφνικά «παρεμβολές» που αναμφίβολλα επιδρούν. Μιλώντας προσωπικά για μένα είναι αναμφίβολλα «μαγικό» το ότι η άλλη πλευρά των ΜΜΕ διάλεξε και τίμησε το ντεμπούτο μας με πολύ καλά λόγια, με τίτλους και εξαιρετικά σχόλια, αλλά πάλι όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Και μέσα σ' αυτό, όλοι ξέρουμε ότι μπορεί να υπάρξουν και η αυθάδεια, και ο εγωισμός και η υπεροψία και τα άσχημα σχόλια. Κι αυτές παρεμβολές είναι, ούτε καν θόρυβος. Τουλάχιστον από την μεριά μου γνωρίζω, πολύ καλά τόσα χρόνια πια, ότι δεν το παίρνω και πολύ στα σοβαρά αυτό το παιχνίδι. Αντίθετα, παίρνω σοβαρά τους δικούς μου καλλιτεχνικούς κανόνες, στους οποίους και παραμένω τουλάχιστον συνεπής.

ΤΝ: Εμένα μου αρέσει να διαβάζω πράγματα για τη μουσική μας, γιατί έτσι μαθαίνω πολλά, ειδικά για αυτόν ή αυτή  που τα γραφει.

Υπάρχουν πράγματα στα οποία θα θέλατε να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου που σας άκουσε, αλλά θάφτηκαν κάτω από γενικά θετικά σχόλια; Έχετε νοιώσει ποτέ στην πορεία σας ως μουσικοί ότι μια ή περισσότερες φορές η προσπάθειά σας δε βρήκε απήχηση, ή δεν εκτιμήθηκε όπως και όσο θα «έπρεπε»;

ΓΠ: Ένας μεγάλος και σοφός άνθρωπος μου είχε πει κάποτε ότι δε σβήνει ποτέ η δίψα των καλλιτεχνών για φήμη. Είναι μια μεγάλη αλήθεια: οι καλλιτέχνες δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι με το έργο τους, πόσο μάλλον με την απήχησή του.

ΤΝ: Παράπονα δικαιούμαστε να έχουμε μόνο από τους εαυτούς μας, όταν δεν είμαστε αληθινοί απέναντι μας. Η απήχηση δεν αποτελεί αυτοσκοπό - ούτε καν σκοπό.

 

Ο χαρακτηρισμός «αστική» έχει επισημανθεί ιδιαίτερα για την ατμόσφαιρα της μουσικής των Mechanimal. Από ποιες πλευρές της πόλης νοιώθετε ότι αντλείτε έμπνευση; Ποια θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι η πιο «μουσική» εικόνα της Αθήνας;  Τι σας ενοχλεί περισσότερο στην πόλη που κυκλοφορείτε;

ΤΝ: Δεν αναλύω αυτό που κάνουμε, πόσό μάλλον αυτό που μας εμπνέει. Απλώς αντιδρώ στα ερεθίσματα που παίρνω απο τους band mates μου. Όσο για την Αθήνα, είναι ένας κακός εθισμός.

ΓΠ: Υπάρχουν πολλές εικόνες από την Αθήνα στην μουσική των Mechanimal. Άλλες σκηνές μιας δύσκολης καθημερινότητας κι άλλες σκηνές, πιο νυχτερινές, μια πόλης που αλλάζει πρόσωπο το βράδυ.

 

Πάμε για λίγο στο παρελθόν. Γιάννη, ως ιδρυτικό μέλος των Rehearsed Dreams, πως σου φαίνεται όλο αυτό το κύμα επανεκδόσεων ελληνικών δίσκων από εκείνη την εποχή?  Να περιμένουμε και τους Rehearsed Dreams να μπουν στην ήδη μεγάλη λίστα?

ΓΠ: Ναι, ήδη ετοιμάζεται μια επανέκδοση του "Repulsion" από την Geheimnis Records, η οποία θα συμπεριλαμβάνει και ένα ακόμη άλμπουμ με τα δύο πρώτα demo των Rehearsed Dreams, ηχογραφημένα το 1983 και το 1984. Αυτά περιέχουν κομμάτια των Rehearsed που δεν έχουν ακουστεί ποτέ, κάποια πολύ δυσεύρετα κομμάτια, πολύ διαφορετικά στο ύφος τους από το άλμπουμ, πιο ηλεκτρονικά και μίνιμαλ. Επίσης υπάρχει ακυκλοφόρητο το υλικό από το δεύτερο άλμπουμ μας, που ηχογραφήσαμε το χειμώνα του 1985 μαζί με τον Σπύρο και χωρίς τον Βασίλη τον ντράμερ μας, και με καλεσμένους τον Fill και τον Ανδρέα από τους Yell-O-Yell στο θρυλικό Columbia στον Περισσό. Από αυτό το υλικό κυκλοφόρησε πέρυσι το σιγνκλ «Τrip» από την Inner Ear.

 

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον συγχωρεμένο Fill Scars των Yell-O-Yell στο αλμπουμ που κάνατε για την Creep Records?

ΓΠ: O Fill ήταν ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος, πρωτοποριακός, γεμάτος ιδέες, και προ πάντων δεν είχε κανέναν καλλιτεχνικό ενδοιασμό, κανένα κόλλημα.  Ήταν όχι μόνο χαρά μου αλλά και τιμή μου που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του και ειδικά στις ηχογραφήσεις του δεύτερου ακυκλοφόρητου άλμπουμ μας. Πραγματικά το διασκεδάζαμε τότε. Μπορεί να φαίνεται ως μια μεγάλη αντίθεση αλλά όσο σκοτεινή μπορεί να ήταν η μουσική μας, άλλο τόσο περνάγαμε καλά στο στούντιο κάνοντας πλάκα μεταξύ μας. Ακόμα και οι βόλτες μας στη σκοτεινή τότε Αθήνα, ήταν γεμάτες γέλια και πλάκες. Επίσης, δεν πρόκειται να ξεχάσω, όταν γύρω στο 1986 ο Fill είχε εκφράσει την ιδέα να φτιάξει ένα προσωπικό άλμπουμ με διασκευές και δύο από τα κομμάτια που είχαμε δοκιμάσει ήταν το All Tomorrow's Parties των Velvet και το Decades των Joy Division. Αυτές οι πρόβες στο θρυλικό στούντιο μας στο Βύρωνα, είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

 

H Elfish Records που έφτιαξες στην αρχή των 90's μαζί με τον Μάκη Φάρο ήταν τελικά ένα πείραμα που πέτυχε ή απέτυχε?

ΓΠ: Σαφώς απέτυχε και βασικά οικονομικά. Ωστόσο, είχε και αυτή η εμπειρία, αν θέλεις, στιγμές οι οποίες τουλάχιστον σημάδεψαν την πορεία μου, στιγμές που ακόμα και σήμερα νιώθω πολύ καλά που τις έκανα ή τις τόλμησα.  Μια από αυτές, περιλαμβάνει όλη την αλληλογραφία με τη δικηγόρο και αντζέντισα του J.G. Ballard η οποία δεν μας έδινε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε το όνομα του συγγραφέα στο εξώφυλλο της συλλογής Crash που είχαμε φτιάξει. Φυσικά δεν την άκουσα ποτέ. Η συλλογή κυκλοφόρησε ως Crash: A Tribute to J.G. Ballard και ακόμα νιώθω πολύ περήφανος που τελικά έγινε μια τόσο ομαδική δουλειά για το έργο του Ballard. Κάτι που χάρη στο φίλο Ηρακλή Ρενιέρη έφτασε και στον ίδιο το συγγραφέα, ο οποίος μάλιστα είχε απορήσει που είχε τόσους φαν μουσικούς στην Ελλάδα. 

 

Σημείο των καιρών, πρόοδος, κατάπτωση, πείτε το όπως θέλετε, αλλά ένα ερώτημα που πλέον έχει λογική να διατυπώνεται είναι : Αγοράζετε μουσική; Η εμμονή ή αδιαφορία αρκετού κόσμου στο μέσο εγγραφής της μουσικής (mp3, βινύλια, cd) έχει νόημα για σας, ή τη βρίσκετε ανούσια νοσταλγία, αδιαφορία για την ποιότητα, θυσία στην ευκολία κλπ;

ΓΠ: Αγοράζω τα πάντα. Παίζω με τα πάντα. Και σέβομαι όλα τα μέσα που κρύβουν μέσα τους μουσική. Το καθένα έπαιξε το ρόλο του στην πορεία μου. Εξάλλου, ένα μεγάλο κομμάτι από το υλικό των Rehearsed Dreams «ανακτίθηκε» μέσα από ξεχασμένες κασσέτες. Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος  για τη συλλογή μου η οποία περιέχει βινύλια, flexidiscs, επίσημες κασσέτες, πειρατικές κασσέτες, μαγνητοταινίες, DAT, bootlegs, συλλεκτικά κουτιά, αριθμημένα αντίτυπα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μαζί με αμέτρητα mp3, τα οποία (αλήθεια είναι) βοηθούν πολύ στην καθημερινή ακρόαση. Κι όλα αυτά εξυπηρετούν ένα και μόνο πράγμα: την μουσική. Και μου αρέσει αυτό.

ΤΝ: Αδιαφορώ για τα formats διακίνησης της μουσικής. Ως μουσικός, προτιμώ τον ακροατή που κατέβασε παράνομα το άλμπουμ μας για να το λιώσει στο iPod του και να έρθει να ζήσει την εμπειρία ενός λάιβ μας, παρά εκείνον που θα τον αγοράσει για να τον κρατήσει σφραγισμένο στη δισκοθήκη του.

Τι απαντάτε όταν σας ρωτάνε τι μουσική ακούτε;

ΤΝ: Ακούω τα πάντα. Αυτό δε σημαίνει ότι μου αρέσουν τα πάντα. Αγαπώ τους Talking Heads της περιόδου Eno, τους Sonic Youth και τον Trent Reznor.

ΓΠ: Εγώ απαντώ «ξένες μοντέρνες επιτυχίες».

 

Κάποια συγκροτήματα που πιθανότατα έχουν επιδράσει στον ήχο σας, όπως οι Can, οι Neu!, οι Joy Division,οι Kraftwerk, οι Neubauten, χαρακτηρίστηκαν εκτός των άλλων, από την προσπάθεια να απαλλαγούν από τη μουσική του παρελθόντος, να αποδομήσουν το παλιό και να ανοίξουν το δρόμο για κάτι νέο και αντισυμβατικό. Τι πιστεύετε ότι χαρακτηρίζει τη δικιά σας γενιά μουσικών;

ΓΠ: Η δική μου γενιά είναι παλιά και αν τη σημάδεψε κάτι αυτό ήταν ο μηδενισμός του punk.

ΤΝ: Η εμμονή στη δημόσια εικόνα.

 

Έχω την εντύπωση ότι όσο πάει και η μουσική που κυκλοφορεί φοβάται τη ρήξη με το παρελθόν όλο και περισσότερο... Συμφωνείτε;

ΤΝ: Δεν θεωρώ ότι η ρήξη με το παρελθόν είναι η συνταγή που θα μας δώσει τη μουσική του μέλλοντος. Η αποδοχή του παρελθόντος και η χρησιμοποίηση αυτών που μάθαμε από αυτό, ίσως.

ΓΠ: Θα συμφωνήσω, και θα προσθέσω ότι η πρόοδος της μουσικής τεχνολογίας έχει ξεφύγει τα τελευταία χρόνια. Μαζί της και οι μουσικές που βγαίνουν μέσα από νέες μηχανές. Το Dubstep ένα καλό παράδειγμα, δεν με έχει ενθουσιάζει, ούτε με έχει συγκινήσει όπως με συγκίνησε ας πούμε το καινούργιο των My Bloody Valentine, που πέρα από τον μύθο του, πατάει γερά σε παλιές φόρμες και γεννάει ένα απίστευτα μοντέρνο αποτέλεσμα.

 

Φαίνεται ότι η εικόνα και η σύνδεσή της με τον ήχο, έχει μεγάλη σημασία για εσάς. Πώς προσπαθείτε να «στήσετε» αυτή τη συνεργασία στις συναυλίες σας, και ποιος πιστεύετε ότι θα ήταν ο τέλειος τρόπος να δίνετε συναυλίες για να υποστηρίξετε μουσική και εικόνες;

ΓΠ: Υποστηρίζουμε τις ζωντανές εμφανίσεις μας με προβολές visuals τις οποίες επιμελείται το «τέταρτο» μέλος των Mechanimal, η Αγγελική Βρεττού. Πέρα από ένα ποσοστό που αποτελείται από ένα κολάζ σκηνών από arthouse κινηματογράφο, όλα τα υπόλοιπα είναι σχεδιασμένα και μονταρισμένα στην μουσική μας. Ιδανικά, θέλουμε κάποια στιγμή όλη τη διάρκεια μιας παράστασής μας να την καλύπτουν βίντεο τα οποία έχουν σκηνοθετηθεί και φτιαχτεί πάνω στην μουσική μας.

 

Οι οικονομικές δυσκολίες δεν εμποδίζουν τη φαντασία: ποιο θα ήταν ένα ιδανικό line up για τα γούστα σας, ενός φεστιβάλ το καλοκαίρι;

ΓΠ: Για μένα ένα ιδανικό φεστιβάλ θα ήταν ένα μεγάλο ελληνικό φεστιβάλ. Εκεί που θα έπαιζαν μαζί o Μιχάλης Δέλτα, οι Keep Shelly In Athens, οι Wonky Doll & The Echo, ο Lee Burton, οι BLML, οι Μy Wet Calvin, η May Roosevelt, o Serafim Tsotsonis, οι Baby Guru, οι Victory Collapse, οι Mohammad, οι Drobbs, οι Victim Of Society, ο Sunset Blvd., o Pan Pan, o Φανταστικός  Ήχος, ο Larry Gus, οι Hana, οι Drog_A_Tek. Όλοι μαζί, αν ήταν ποτέ δυνατόν!

ΤΝ: Θέλω να δω τους Yeah Yeah Yeahs, τον Lee Ranaldo και τους The National.

 

Ποιο ελληνικό group σας έχει κάνει την καλύτερη εντύπωση τελευταία;

ΓΠ: Τώρα τελευταία έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στους Victim Of Society, τους Sugar Factory και τους The You And What Faction Army. Μου αρέσουν πολύ όλοι τους.

TN: Εκτιμώ οποιαδήποτε μπάντα βάζει την ψυχή της σε αυτό που κάνει. Τρία ονόματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: BLML, The Rattler Proxy και Ku.

Τόσα χρόνια ο καθένας από σας έχει χαράξει τη δικιά του πορεία στη μουσική, έχει μαζέψει ξεχωριστές εμπειρίες. Τι είναι εκείνο που λειτουργεί καλύτερα στη συνεργασία των Mechanimal; Ποιο λάθος δε θα θέλατε με τίποτα να επαναλάβετε;

ΓΠ: Η ανάγκη μου του να εκφραστώ μέσα από διαφορετικά είδη μουσικής με ώθησε να δημιουργήσω τους Mechanimal. Ως συγκρότημα, ως πρότζεκτ, ως μια ιδέα στην οποία όποιος συμμετέχει βάζει πάνω από τις προσωπικές του φιλοδοξίες το καλό του συνόλου. Αυτός είναι ο «κανόνας» των Mechanimal. Αυτό πηγάζει και από λάθη του παρελθόντος όταν κάποια πολύ δυνατά σχήματα (όπως οι Spider's Web) πήγαν εντελώς χαμένα.

ΤΝ: Οι Mechanimal είναι μια μηχανή, φτιαγμένη με ασύμβατα μεταξύ τους εξαρτήματα, που με κάποιο μαγικό τρόπο λειτουργεί. Δε θέλω να ξεχάσουμε τους αληθινούς λόγους για τους οποίους κάνουμε αυτό που κάνουμε.

 

Αν σας παίρνατε εσείς συνέντευξη, τι ερώτηση θα θέλατε οπωσδήποτε να σας κάνετε;

ΓΠ: Are "friends" electric? Nαι ή όχι;

TN: Paul ή John; Απάντηση: George Martin.

 

• Read more about Συνέντευξη με τους Mechanimal!

The Twilight Sad - συνέντευξη με τον James Graham!

«Προτιμώ να ρίξω ούζο στα μάτια μου ενώ σπάτε πιάτα στο κεφάλι μου παρά να δω τέτοιες ταινίες» Τάδε έφη ο James Graham, ακομπλεξάριστος σινεφίλ και τραγουδιστής των Twilight Sad. Οι οποίοι Twilight Sad ήταν λίγο γκαντέμηδες εδώ που τα λέμε με το όνομα τους. Με το που έβγαλαν το ντεμπούτο τους και «κατοχυρώθηκαν», τσουπ έσκασε λίγο μετά η πρώτη ταινία της διάσημης τριλογίας με τους βαμπιρολυκάνθρωπους και τους έκλεψε την δόξα και την υπόληψη από τους αμύητους στην μουσική τους. . "Each to their own" που λέει και αυτός. Εμείς που γευτήκαμε τον σκοτεινό κόσμο της μπάντας από την Σκωτία μέσα από τις κυκλοφορίες της,  γνωρίζαμε ότι θα βρισκόμαστε στο Koo Koo Bar την ερχόμενη Πέμπτη από την μέρα που ανακοινώθηκε η συναυλία τους για να δούμε τι σημαίνει "loud, Scottish, intense"...

 

Αν και έχετε παραδεχτεί πως δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα στην επιλογή του Twilight Sad από τον στίχο του Wilfred Owen ως το όνομα της μπάντας σας το 2003, ο συνδυασμός αυτών των δύο λέξεων που αιχμαλωτίζει την μετάβαση σε μια πιο σκοτεινή και λιγότερο χαρούμενη όψη του κόσμου μας, κατά τη γνώμη μου, είναι απόλυτα ενδεικτικός της μουσικής σας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής όταν σας ανέφερα σε έναν γνωστό μου νόμιζε ότι αναφέρομαι στη κινηματογραφική τριλογία του άλλου saga :-/ Μετανιώσατε ποτέ για την αρχική επιλογή σας? Σας ήρθε κάποια διαφορετική ιδέα αυτά τα δέκα χρόνια? Πόση σημασία έχει ένα όνομα?

James Graham: Δεν θα πω ψέματα, είναι αρκετά εκνευριστικό. Δεν έχω πρόβλημα με την ταινία και το franchise της ή τους ανθρώπους που τους αρέσει.  "Ο καθένας, τα δικά του" λέω. Κατά την γνώμη μου προτιμώ να ρίξω ούζο στα μάτια μου ενώ σπάτε πιάτα στο κεφάλι μου παρά να δω τέτοιες ταινίες. Αυτό που με ενοχλεί είναι όλο αυτό το spam που λαμβάνουμε στα sites μας από τους fans της. Κάποιου του ήρθε το όνομα μας σε μια πρόβα οχτώ χρόνια πριν αφού είδε ένα ποίημα του Wilfred Owen και κόλλησε. Δεν το πολυσκεφτήκαμε, πράγμα περίεργο αφού σκεφτόμαστε πολύ ξεχωριστά την κάθε πλευρά της μπάντας, όπως τη μουσική/τους στίχους/το artwork/τις live εμφανίσεις. Σε μερικούς αρέσει το όνομα μας και ακόμα και αν θέλαμε να το αλλάξουμε δεν έχει νόημα τώρα πια. Αυτό που είναι κρίμα είναι αν κάποιοι απωθούνται και δεν μας ακούνε εξ αιτίας του ονόματος μας αφού η μουσική είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Συγκρίνοντας τα τρία σας άλμπουμ δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε πως οι Twilight Sad είναι από αυτές τις μπάντες που θέλουν να εξελίσσονται μουσικά και να μην επαναλαμβάνονται, διατηρώντας, ωστόσο, πάντοτε έναν χαρακτηριστικό ήχο. Ποια είναι τα βασικά στοιχεία της μουσικής σας που δεν θα άλλαζαν ποτέ? Μιας και έχετε γράψει νέα κομμάτια, τι να περιμένουμε από το επόμενο άλμπουμ?

James Graham: Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε ποτέ να αλλάξουμε, καθώς είναι μέρος του ποιοι είμαστε, για παράδειγμα η φωνή μου, ο τρόπος που γράφουμε.. η μουσική που γράφουμε είναι αρκετά σκοτεινή και είμαστε Σκωτσέζοι, ακουγόμαστε δυνατά και κάνουμε θόρυβο κάποιες στιγμές.  Όσον αφορά το πώς θα ακούγεται ο τέταρτος δίσκος μας το μόνο που μπορώ να πω είναι "it will be a big sounding record". Το "No One can Ever Know" μάς άνοιξε πολλές πόρτες στους τρόπους δημιουργίας, υπάρχουν τόσα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλά επικεντρωνόμαστε στο να γράφουμε καλά τραγούδια προτού αρχίσουμε να διασκεδάζουμε με την εξερεύνηση της παραγωγής. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό, οπότε φερόμαστε στο νέο μας άλμπουμ σαν να είναι το τελευταίο και βάζουμε μέσα σε αυτό όλες τις εμπειρίες μας από τα τελευταία έξι χρόνια σε μια μπάντα.

Η παραγωγή του "No one can ever know" κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με την δουλειά του Martin Hannett όσο ήταν στην Factory Records. Υπάρχει αυτό το post punk industrial συναίσθημα που κοντράρεται με την shoegazing/wall of sound προσέγγιση των προηγούμενων οδηγώντας σε συγκρίσεις με μπάντες όπως οι Joy Division. Κάποτε είπες "Υποθέτω είναι καλύτερα από το να μας συγκρίνουν με τους U2". Με ποιον τρόπο οι διαφορετικές επιρροές σας επηρεάζουν το έργο σας?

James Graham: Ο Andy αναμφίβολα επηρεάζεται από το τι ακούει την περίοδο που γράφει. Όταν έγραφε το τελευταίο άλμπουμ άκουγε μουσική τύπου Siouxsie and the Banshees, Can, PiL, Fad Gadget, Cabaret Voltaire, Wire, Bauhaus, Magazine, D.A.F. και άλλα, κάτι που μάλλον βοήθησε στο να εμπνευστεί τα καινούρια κομμάτια. Σχετικά με τις φωνητικές μελωδίες και τους στίχους έκανα αυτό που μου έβγαινε φυσικά όταν άκουγα και έγραφα ταυτόχρονα με την μουσική που μου έδινε ο Andy. Αυτό είναι το θέμα αυτής της μπάντας. Κάνουμε αυτό που μας βγαίνει φυσικά και δεν προσπαθούμε να είμαστε κάτι που δεν είμαστε. Προσωπικά άκουγα και έβρισκα έμπνευση στα ίδια πράγματα που πάντα με ενέπνεαν, καλλιτέχνες όπως Mogwai, Arab Strap, Leonard Cohen, Daniel Johnstone, The Cure, The Smiths. Εμπνέομαι πολύ και από ταινίες, συνήθως σκοτεινές που προκαλούν την σκέψη. Μου αρέσουν πραγματικά σκηνοθέτες όπως ο David Lynch, ο Christopher Nolan, ο David Fincher και πολλοί ακόμα. Η βασική επιρροή όταν γράφω είναι το πού μένω, οι άνθρωποι που γνωρίζω και όσα έχουν συμβεί στις ζωές μας.

Εκτός από το να ξέρουμε σε γενικές γραμμές ότι αντλείς έμπνευση για τα θέματα και τους στίχους σου από την προσωπική σου ζωή και τις εμπειρίες σου, κατά τα άλλα είσαι πολύ μυστικοπαθής με αυτούς, χωρίς αμφιβολία. Είναι εξαιτίας του φόβου ότι οποιαδήποτε εξήγηση πιθανόν να επέβαλλε κάποιου είδους περιορισμό στο πώς τους αντιλαμβάνονται οι fans σας ή/και να σχημάτιζε ένα συγκεκριμένο νόημα στερώντας την συναισθηματική παγκοσμιότητα τους? Η' είναι υπερβολικά πολύ προσωπικά θέματα για εμάς να ξέρουμε και είναι ένας τρόπος για σένα να κρατάς το "invisible boy" αθέατο?

James Graham: Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτά για τα οποία δεν γνωρίζω περί τίνος πρόκειται και μπορώ να συσχετίσω με τον εαυτό μου σε καλή ή κακή στιγμή. Οπότε μου αρέσει να το κάνω αυτό και με τους δικούς μου στίχους/τραγούδια. Είναι όμορφα cool να έχεις ένα μουσικό ημερολόγιο όπου ένα τραγούδι μπορεί να σε πάει πίσω σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Και το να μην το λες πουθενά είναι επίσης ένας τρόπος να κρατήσω κάτι για τον εαυτό μου, καθώς όταν αρχίσεις να κυκλοφορείς την μουσική σου νιώθεις κάπως ότι δεν είναι δική σου πια. No one can ever know.

Δεδομένου ότι η Αγγλική δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, βάλε και την σκωτσέζικη προφορά σου, είναι σχεδόν αδύνατο για μένα να αποκρυπτογραφήσω τους στίχους. Αλλά λένε πως στα show σας, ακόμα και εκτός UK, οι κόσμος τραγουδάει μαζί σας. Πώς νιώθετε για αυτό και έχετε να μοιραστείτε μαζί μας καμιά αστεία παράφραση κάποιου στίχου?

James Graham: Νομίζω ότι είναι εκπληκτικό και λατρεύω όταν είμαστε σε μια άλλη χώρα και ακούμε τον κόσμο στο πλήθος να τραγουδάει σε μια πραγματικά περίεργη σκωτσέζικη προφορά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον στίχο συγκεκριμένα.. Όταν παίζουμε παραείμαι απασχολημένος με το να είμαι συγκεντρωμένος στο να τραγουδάω και να ακούω τον εαυτό μου. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα και άνθρωποι από την Σκωτία παρερμηνεύουν τους στίχους μου. Έχω πολύ έντονη προφορά μιας τοπικής διαλέκτου.

Τουλάχιστον για μένα, οι τίτλοι σε συνδυασμό με το καταπληκτικό artwork του Dave Thomas δημιουργούν μια κλειδαρότρυπα για να ρίξω μια ματιά στο σύμπαν των Twilight Sad. Σίγουρα δεν μπορώ να δω ολόκληρη την εικόνα, αλλά νιώθω πως κάτι πολύ περίεργο πρόκειται να συμβεί σε σημείο που νιώθω απειλή κατά κάποιον τρόπο. No one can ever know, αλλά τι θα γινόταν αν κάποιος μπορούσε?

James Graham: Αν σου έλεγα, θα έπρεπε να σε σκοτώσω  J

Ζωή στην εξοχή VS Ζωή στην μεγάλη πόλη. Ποιος βγαίνει νικητής και γιατί? Σκέφτεσαι ποτέ να αφήσεις το small town Banton?

James Graham: Το μέρος που μένω είναι πολύ σημαντικό για τους στίχους της μπάντας. Αν δεν ζούσα εκεί στο Banton νομίζω πως αυτή η μπάντα θα ήταν πολύ διαφορετική, πιθανόν να μην ήμασταν καν μπάντα. Έχω επηρεαστεί από το τι με περιβάλλει και το περιβάλλον μου είναι: Banton/Kilsyth/Glasgow. Δεν λέω πως κάνω χάρη στο μέρος που μένω, δεν νομίζω πως τα σκωτσέζικα τουριστικά γραφεία έχουν πολλές αιτήσεις για επισκέψεις στο Banton..  αφού εμπνέει την μουσική μας θα περίμενε κανείς ένα σχετικά σκοτεινό μίζερο μέρος, αλλά δεν είναι έτσι. Αγαπάω το μέρος που μένω, είναι ένα χαριτωμένο μικρό χωριουδάκι, όμως είναι καιρός να μετακομίσω στην μεγάλη πόλη (Γλασκώβη). Αλλά δυστυχώς είμαι ένας μουσικός που παλεύει και δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά.

Έχεις δηλώσει ότι δεν είστε γκρουπ των singles και ειδικά το "No one can ever know" θα έπρεπε να ακούγεται ολόκληρο με το κάθε κομμάτι να αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό κεφάλαιο στο γενικό θέμα. Με την αγάπη σου για τα κόμικς και το σινεμά να είναι γνωστή, ποιος καλλιτέχνης από το αντίστοιχο πεδίο της Τέχνης πιστεύεις ότι θα απεικόνιζε καλύτερα τον ήχο των Twilight Sad για να παρουσιάσει την ιστορία που κρύβεται πίσω του?

James Graham: Μου αρέσουν πραγματικά πολύ σκηνοθέτες όπως ο David Lynch, ο Christopher Nolan, ο David Fincher, ο JJ Abrams, ο Joss Whedon, ο Wes Anderson, ο Spielberg, ο Guillermo Del Torro, οπότε αν κάποιος από αυτούς τους τύπους θέλει να κάνει μια ταινία βασισμένη στα άλμπουμ μας, είναι ευπρόσδεκτοι. Μου αρέσουν όλα τα είδη ταινιών πάντως, δεν είμαι φιλμ σνομπ. Διαβάζω πολλά κόμικς, αλλά αυτό για πλάκα, αν έχουν κάποια επιρροή θα πρέπει να είναι υποσυνείδητη. Είμαι μεγάλος φαν του Alan Moore, του Mark Millar και του Grant Morrisons. Μια Twilight Sad εικονογραφημένη νουβέλα εμπνευσμένη από το Fourteen Autumns & Fifteen Winters θα ήταν πολύ κουλ νομίζω.

Είναι αλήθεια ότι προσπαθείς να ισορροπείς την "rock'n'roll Tour Life" με το να παίζεις ποδόσφαιρο όταν πας πίσω σπίτι? Ποια ομάδα υποστηρίζεις? Αν μπορούσες να πείσεις οποιονδήποτε από την indie/alternative σκηνή για να ένα ματς 5x5, ποιους θα διάλεγες για την ομάδα σου και ποιους ως αντιπάλους?

James Graham: Παίζω 5x5 κάθε Τετάρτη και Κυριακή και οι ομάδες είναι με παίκτες από τους Frightened Rabbit, τους Mogwai, τους Rock Action Records, τους Churches, τους Holy Mountain και πολλές άλλες μπάντες από την Γλασκώβη. Είναι πολύ indie/alternative ομάδα. Υποστηρίζω την ομάδα του Aberdeen επειδή από εκεί είναι η μητέρα μου.

Οι πιο πολλές μπάντες ονειρεύονται να παίξουν μπροστά από χιλιάδες ανθρώπους σε μεγάλες αρένες. Εσείς όχι. Γιατί προτιμάτε μικρότερα gigs? Αν μπορούσατε να παίξετε οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς κάποιον τεχνικό περιορισμό, πώς φαντάζεστε το τέλειο σκηνικό (εσωτερικό ή εξωτερικό) για την μουσική σας?

James Graham: Δεν θα έλεγα ότι προτιμάμε μικρότερα gigs. Απλώς αυτό είναι το μέγεθος των gigs που παίζουμε γιατί δεν είμαστε ευρέως δημοφιλής μπάντα. Η μουσική μας έχει φτιαχτεί για μεγαλύτερους χώρους και μεγαλύτερα PA από αυτά που συνηθίζουμε να παίζουμε. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε μεγαλύτερα venues το αποδεικνύουμε. Θα ήθελα πολύ να παίζω σε μεγαλύτερα venues αλλά η πραγματικότητα της κατάστασης μας είναι ότι δεν είμαστε αρκετά δημοφιλείς. Όμως μου αρέσει εξίσου πολύ να παίζω και σε μικρά gigs. Θα μου άρεσε μια κατάσταση στην οποία να μπορούμε να παίζουμε και μικρά και μεγάλα gigs όλη την ώρα. Η ποικιλία θα μας κρατούσε σε εγρήγορση. Το καλύτερο μέρος για να μας δείτε θα ήταν στην κορυφή του Ben Nevis καθώς πέφτει ο ήλιος πίνοντας ουίσκι με μια "haggis"[=σκωτσέζικη κρεατόπιτα με γέμιση συκωταριάς και μπαχαρικά) στην κοιλιά φορώντας κιλτ.

 

 

Αναφέρεστε στην Κωνσταντινούπολη, την Πράγα, το Αμβούργο, την Νέα Υόρκη, την Στοκχόλμη, το Βερολίνο ως μερικές από τις αγαπημένες σας πόλεις για λάηβ. Πώς μπορεί να μπει η Αθήνα σε αυτήν την λίστα?

James Graham: Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα κοινό που να θέλει να μας δει και ένα venue με καλό PA, για τα υπόλοιπα είμαστε εμείς. Επίσης, αν προμηθευτούμε με πολύ δωρεάν αλκοόλ μετά την συναυλία η Αθήνα θα μπει στην λίστα.

Και τέλος, τι θα κάνουν οι Twilight Sad στην Αθήνα για να αξίζουν να μπουν στην δική μας λίστα με τις καλύτερες συναυλίες?

James Graham: Θα είμαστε δυνατοί, Σκωτσέζοι, έντονοι και θα δώσουμε ό,τι έχουμε με τα κομμάτια μας.

 

• Read more about The Twilight Sad - συνέντευξη με τον James Graham!

Συνέντευξη με την Όλγα Κουκλάκη!

"Υπάρχουν ιστορίες που μπορούν να ακουστούν αφόρητα κλισέ. Δεσπόζουσα θέση ανάμεσα σε αυτές κατέχει -σε όλες τις εκδοχές του- ο μύθος της σύγχρονης Σταχτοπούτας, συνήθως με τη μορφή της όμορφης και τίμιας κοπέλας, της οποίας π.χ οι σπουδές στο κλασσικό πιάνο και η προσφορά ενός αξιόλογου πρώτου άλμπουμ αγνοήθηκαν πλήρως από τους φωστήρες της πατρίδας της. Στην περίπτωσή μας η τροπή γίνεται σχεδόν... χολιγουντιανή, αν αναλογιστεί κανείς ότι η πολυπόθητη στέγη βρέθηκε σε γαλλικά εδάφη και ο πρίγκηπας Marc Collin των Nouvelle Vague έβαλε το χεράκι του ώστε να μη μιλήσουμε για άλλη μία περίπτωση καλλιτέχνη που χάθηκε. Τι ωραία ιστορία, αλήθεια..." Αν το παραπάνω σας θυμίζει κάτι, είναι ο πρόλογος της κριτικής που είχε γράψει ο Κ. Γούλας για το πρώτο album της Όλγας Κουκλάκη πριν 4 χρόνια. Και ο "προφήτης" μας κατέληγε: "Η συμπαθής νεαρά μας κλείνει το μάτι με αυτοπεποίθηση και μας προτρέπει να την εμπιστευτούμε, γιατί τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά της." Τα καλύτερα λοιπόν είναι πλέον και μπροστά μας, με νέο δίσκο που την πάει ένα βήμα παραπέρα και με το καλλιτεχνικό της status να πιάνει limit up. H Μπέση Σπηλιωτοπούλου, έχοντας ήδη λιώσει το I U Need, της κάνει 10 ερωτήσεις...

 

Πάντα ζήλευα τους μουσικούς για την  αβίαστη (όπως φαίνεται σε εμάς του λοιπούς) έμπνευση τους κι αναρωτιόμουν ποια είναι η διαδικασία που ακολουθούν για τη δημιουργία ενος album. Με αφορμή τον καινούργιο σου δίσκο "Ι U NEED" που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την ΕΜΙ θα ήθελες να μάς πεις ποια ήταν η διαδικασία που ακολούθησες για την ολοκλήρωση του και κατα πόσο η πορεία ήταν εύκολη ή όχι?

O. Kouklaki: Η διαδικασία δεν είναι ποτέ συγκεκριμένη! Κάποιες φορές ξεκινάω περιγράφοντας μια κατάσταση έτσι όπως την νιώθω κι άρα γράφω στίχους-σημειώσεις προσθέτωντας μετά τα chords που μου ταιριάζουν και  την μουσική. Άλλες φορές, όπως πχ με το «Hollow Lives », ξεκινάω με μια μπασογραμμή, και πάνω στην διαδικασία της μουσικής παραγωγής προσθέτω τις μελωδίες και τους στίχους. Η πορεία για να ολοκληρωθεί ένας δίσκος, κι άρα πολλά κομμάτια, είναι μεγάλη χρονικά και δύσκολη κυρίως ψυχολογικά.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης..είναι εύκολη η δουλεια του μουσικού και ειδικότερα ενός μουσικού που κινείται σε λίγοτερο ας πούμε mainstream μονοπάτια?
Κάποια συμβουλή που θα ήθελες να δώσεις σε νέους φιλόδοξους συναδέλφους σου?

O. Kouklaki: Εύκολες, είναι όλες οι δημιουργικές δουλειές αν τις κάνεις με αγάπη και γιατί είναι έμφυτη ανάγκη. Τώρα αν τις κάνεις για να γίνεις mainstream ή για να βγάλεις πολλά χρήματα, καλύτερα να κάνεις άλλη δουλειά έτσι κι αλλιώς. 

Το 'Ι U NEED" με εξέπληξε ευχάριστα και θεωρώ ότι ειναι βήματα μπροστά από την προηγούμενη δουλειά σου "Get A Life", καθώς αυτή η noir electropop ατμοσφαιρα που αποπνέει το άλμπουμ αλλά και η πρόσμιξη άλλων μουσικών στοιχείων  σου ταιριάζει ακόμα περισσότερο. Εσενα σε ικανοποίησε το αποτέλεσμα?

O. Kouklaki: Με ικανοποίησε εκ των υστέρων. Δηλαδή, αν δεν ήταν ο Marc Collin να με σταματήσει και να μου πει ότι « τώρα τέλος, δεν δουλεύουμε άλλο, είναι καλό» εγώ θα συνέχιζα να δουλεύω την παραγωγή και να προσθέτω πράγματα! Είμαι τελειομανής και δύσκολα καταλαβαίνω αν κάτι έχει ολοκληρωθεί. Τώρα όμως, είμαι ικανοποιημένη και χαρούμενη. Το απότελεσμα είναι πολύ κοντά σ'αυτό που ήθελα να κάνω.

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι και οι συμμετοχές που υπάρχουν στο "Ι U NEED" της LIset Alea στο κομμάτι "Hollow Lives", του Tim Keegan στο "Who are you" και της Melanie Pain στο "Sweetheart". Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες?

O. Kouklaki: Την Melanie Pain αλλά και την Liset Alea τις γνωρίζω από παλιά, και θεώρησα ότι οι φωνές τους αλλά και οι προσωπικότητές τους θα ήταν ιδανικές για τα εκάστοτε τραγούδια : Το « Sweetheart » με τις θηλυκές αναφορές για την βελούδινη φωνή της Melanie, το « Hollow Lives » με την μελανχολία και το κοινωνικό του περιεχόμενο για την εξαιρετική Liset.. Για το « Who are you », που επίσης είναι ένα κομμάτι πολιτικοποιημένο και αρκετά σκοτεινό, έψαχνα πολύ καιρό μια μπάσα, ιδιαίτερη φωνή και κατάφερα εντέλλει να την βρω στον Tim Keegan τον οποίο ακόμα δεν έχω γνωρίσει από κοντά! Είμαι πολύ χαρούμενη με αυτές τις συμμετοχές των τραγουδιστών που κατάφεραν να πετύχουν αβίαστα αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου για τα κομμάτια.

Έχοντας μελετήσει λίγο την πορεία σου έχω την αίσθηση ότι είσαι πιο γνωστή στη Γαλλία απ'οτι στην Ελλάδα. Σε χαροποιεί αυτό ή σε ενοχλεί? 

O. Kouklaki: Η αλήθεια είναι ότι δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αν είμαι γνωστή ή όχι, εδώ ή εκεί οπότε και δεν έχω απάντηση σ αυτό !

David Lynch....Ακούγοντας το νέο σου άλμπουμ μου ήρθαν συχνά στο νου εικόνες από τη Lost highway και το Mulholand Drive. Υπήρξε ενδεχομένως όντως κάποια επιρροή από τον μεγάλο αυτό σκηνοθέτη στα νέα σου κομμάτια?

O. Kouklaki: Σίγουρα ό,τι μας αρέσει από τον κινηματογράφο ή κι από άλλες πηγές, μας εμπνέει και μας επηρρεάζει. Ο Lynch είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες γιατί είναι σκοτεινός και μυστηριώδης. Παίζει με τις ατμόσφαιρες, τα υπονοούμενα, το υποσυνείδητο και σίγουρα με έχει επηρρεάσει ως προς αυτό. Επίσης, είμαι μεγάλη fan του Angelo Badalamenti που έχει γράψει μουσικά θέματα για τις ταινίες του .

Το αγαπημένο μου κομμάτι από το "Ι U NEED" είναι το Antivirus. To δικό σου ? και  γιατι?

O. Kouklaki: Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι « αγαπημένα » μου με την έννοια ότι όλα δηλώνουν κάτι σημαντικό για μένα και για κάποιες στιγμές της ζωής μου. Πολύ δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από αυτά !

Ο Νιτσε είπε κάποτε οτι "η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα λάθος..". Στη δική σου ζωή πόσο σημαντική είναι? Θυσιάζεις άλλα πράγματα για την τέχνη?

O. Kouklaki: Η μουσική είναι πολύ σημαντική για μένα. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτή ή τι θα έκανα διότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Με αυτήν την έννοια, δεν μπορώ να αντιληφθώ τι θυσιάζω.

Studio ή live? τι σε ελκύει περισσότερο?

O. Kouklaki: Και τα δύο μου αρέσουν πολύ! Η αλήθεια όμως είναι ότι στο studio νιώθω πιο άνετα! Εκεί είναι το φυσικό μου περιβάλλον και το μέρος που περνάω άπειρες ώρες. 

Επικεντρώνεσαι πιο πολύ στο Ι need από το U need στις προσωπικές σου σχέσεις ? Η΄ είσαι υπέρ του We? 

O. Kouklaki: Συνηθίζω να είμαι υπέρ του U με την έννοια, ότι καμιά φορά σκέφτομαι περισσότερο τους άλλους από τον εαυτό μου (το οποίο δεν είναι καλό! ) αλλά ιδανικά, είμαι υπέρ του WE. Μόνοι μας δεν μπορούμε ούτε να ζήσουμε ούτε να καταφέρουμε τίποτα. Σαν ομάδα μπορούμε τα πάντα.

Εχεις 1 λεπτό να βγάλεις οσκαρικό λόγο για το νέο σου άλμπουμ. Υπάρχει κάτι ή κάποιος που θα ήθελες να αναφερθείς/ευχαριστήσεις?

O. Kouklaki: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους από το κοντινό μου περιβάλλον που με έχουν στηρίξει μέχρι τώρα διότι χωρίς αυτούς, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό. Επίσης, τον Marc Collin και τον Fred Avril για το ταλέντο τους και την πίστη τους σ' εμένα.  

Εμείς σε ευχαριστούμε πάντως πολύ για τη συνέντευξη αυτή και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία με το νέο σου άλμπουμ. 

O. Kouklaki: Εγώ σας ευχαριστώ!

Συνέντευξη: Mπέση Σπηλιωτοπούλου

• Read more about Συνέντευξη με την Όλγα Κουκλάκη!

Inspiral Carpets - συνέντευξη με τον Graham Lambert!

"Θα παίξουμε όλα τα Hits!"

Το ξέρω, δεν έκανα quote καμιά θανατηφόρα ατάκα, αλλά κακά τα ψέμματα. Όποιος σκέφτεται να πάει στη συναυλία των Inspiral Carpets το Σάββατο που μας έρχεται στο Fuzz αυτό δεν αναρρωτιέται? E λοιπόν, γρήγορα-γρήγορα έχετε την απάντηση, χωρίς καν να ανοίξετε το άρθρο. Οι Inspirals επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια στα μέρη μας, χωρίς τον Tom Hingley (με τον οποίο είχαμε μιλήσει τότε), αλλά έχοντας στην θέση του τον πρώτο-πρώτο τραγουδιστή της μπάντας, Stephen Holt. Η θρυλική Farfisa του Clint Boon θα δώσει και πάλι το σύνθημα για πάρτι πάνω και κάτω από την σκηνή σε μερικές μέρες και με την ευκαιρία είχαμε μια μικρή κουβεντούλα με τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, Graham Lambert. Cool as fuck...

 

Είστε πάλι σε περιοδεία, αλλά αυτό δεν είναι έκπληξη. Αυτό που ΕΙΝΑΙ έκπληξη είναι πως μπήκατε και πάλι στο Studio μετά από 15 χρόνια!  Αισθάνεστε πως η moo! μαγεία είναι ακόμη εκεί;

Graham Lambert: Ηχογραφήσαμε 4 νέα κομμάτια και η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε πολύ γρήγορα. Η μαγεία είναι ακόμα εδώ!

Και επιστρέψατε με τον Stephen Holt, τον πρώτο σας τραγουδιστή! Πως έγινε αυτό; Τι οδήγησε τους Inspiral Carpets στο να συνεχίσουν χωρίς τον Tom;

Graham Lambert: Η σχέση μας με τον Tom απλά ολοκληρώθηκε. Το να καλέσουμε τον Stephen να επιστρέψει ήταν η πρώτη μας σκέψη. Είναι υπέροχο να ξαναδουλεύεις μαζί του, είναι μεγάλος εραστής της indie σκηνής και ο χρόνος που περνάμε μαζί είναι για μας μια ευχάριστη υπενθύμιση του τι μας ώθησε να παίζουμε μουσική στο ξεκίνημά μας.

Και ερχόμαστε στο σήμερα με τους Inspiral Carpets να «ανακαλύπτουν ξανά τις ρίζες τους ως Garage μπάντα» (έτσι ανακοινώθηκε επίσημα η επιστροφή τους). Τι πρέπει να περιμένουμε απ αυτό; Μήπως κάτι τέτοιο σημαίνει πως αφήνετε πίσω σας όλα αυτά τα τραγούδια που μας έκαναν να σας αγαπήσουμε;

Graham Lambert: Χαχα, καθόλου! Θα παίζουμε φυσικά όλα τα Hits, απλά με τον Stephen πίσω στο συγκρότημα μπορούμε να ξεθάψουμε από το αρχείο μας και να ξαναζωντανέψουμε κάποια παλιά διαμάντια. Γνωρίζουμε όμως πως κάποιοι θα ξέρουν μόνο τα γνωστά μας κομμάτια, οπότε δεν θα απογοητεύσουμε κανέναν.

Αρκετά από τα Singles σας έγιναν indie ύμνοι των 90s. Έτσι κάποιοι αναφέρονται στους Carpets ως (απλά) ένα συγκρότημα των Singles. Είναι αυτοί που απλά δεν έχουν ακούσει κάποιο album σας ολόκληρο; Γιατί δεν μπορώ παρά να ακούσω ολόκληρο το Beast Inside ή ολόκληρο το Goldfish.

Graham Lambert: Βγάλαμε κάποια κλασικά singles αλλά είμαστε εξίσου περήφανοι και για κάθε album μας ξεχωριστά. Αλλά θα συμφωνήσω πως το Beast Inside προκαλεί και τον πιο σκληρό Fan των Carpets να το ακούσει ολόκληρο, αυτό βέβαια δε σημαίνει πως όλα στον κόσμο του έγιναν ξαφνικά πιο μαύρα..

Είστε μαζί από τα τέλη των 80s αλλά γίνατε διάσημοι σαν κομμάτι της Madchester σκηνής, ακόμη κι αν ο ήχος σας δεν ταίριαζε σ αυτή. Αποδεχθήκατε τότε αυτήν την ετικέτα (έμοιαζε με βοήθεια) ή προσπαθήσατε να την ξεφορτωθείτε (σας έβαζε σε καλούπια); Νιώθετε διαφορετικά σήμερα;

Graham Lambert: Εκείνες τις μέρες προσπαθούσαμε να αποποιηθούμε αυτή την ταμπέλα. Σήμερα όμως, όλοι θα συμφωνούσαμε πως η εποχή εκείνη έβγαλε μερικές από τις πιο συναρπαστικές μπάντες, όχι μόνο από το Manchester αλλά από ολόκληρη τη χώρα, μπάντες που κατάφεραν να αποκτήσουν διεθνή αναγνώριση.

 

Και πως ήταν η σχέση σας με τις υπόλοιπες Madchester μπάντες; Είχατε κάποιες διασυνδέσεις ή υπήρξατε γείτονες μόνο στις σελίδες του NME;

Graham Lambert: Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το κύκλωμα των Madchester Djs παρέμεινε ζωντανό και οκ, μπορεί στο παρελθόν να υπήρξαν μερικές εντάσεις, αλλά όλα πια είναι μια χαρά ειδικά τώρα που ο καθένας μας προσεγγίζει τη ζωή με μια άλλη ηρεμία.

Μιλώντας για Manchester. Η City είναι στην κορυφή, η United ακολουθεί. Αν τελικά η City τα καταφέρει, θα ανεχτεί λες ο Creg κι ο Martyn έναν Citizen (οπαδός της City) όπως ο Stephen να ηγείται της μπάντας;

Graham Lambert: Η United έμεινε στην κορυφή για πολύ καιρό, οπότε είναι όμορφο να βλέπεις τη City να «προκαλεί». Υπήρξε πάντα η δεύτερη αγαπημένη όλων μας μιας και ήταν οι Happy Losers, τώρα όμως η επιτυχία προκαλεί τη ζήλια των αντιπάλων της καθώς η City προσπαθεί να πάρει την πρωτιά τόσο στη χώρα όσο και στην Ευρώπη.

  

Ετοιμάζετε περιοδεία με τους Happy Mondays. Όλοι (όπως και εσείς) επανενώνονται: Τελείωσαν τα λεφτά, ήρθε η ώρα να αναλάβουν ξανά οι Θρύλοι εφόσον δεν κυκλοφορεί κάτι καλύτερο εκεί έξω, ή απλά δεν μπορείτε να κάτσετε σπίτι;

Graham Lambert: Όταν κάνεις μια επανένωση, θα πρέπει να τα βγάλεις πέρα με όλους τους υπόλοιπους, δε θα ήταν ευχάριστο / σοφό να το κάνεις μόνο για τα λεφτά. Εμείς πάντως όταν βρισκόμαστε μαζί, βλέπουμε την υπόθεση Inspirals περισσότερο ως μια υπενθύμιση παρά ως ένα reunion.

Μάλλον έχετε ακούσει πολλά για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τα Λεφτά τους στις ειδήσεις. Έχετε μήπως την εντύπωση πως εδώ θα βρείτε φτωχούς και πεινασμένους ανθρώπους που έχουν στόχο να αρπάξουν τα λεφτά σας; Ή απλά επεισόδια από τα οποία θα τρέχετε να ξεφύγετε;

Graham Lambert: Όχι, ερχόμαστε στην Ελλάδα με ανοιχτό μυαλό. Αγαπάμε την Ελλάδα και πάντα περνούσαμε υπέροχα εκεί, μια πανέμορφη χώρα με φιλικούς ανθρώπους. Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι τις ταραχές, αλλά ελπίζω η επίσκεψή μας να φέρει λίγη τύχη στην προσπάθειά σας αυτή, να κάνουμε και εμείς το ελάχιστο δυνατό ώστε να υποστηρίξουμε ένα τόσο μεγάλο έθνος.

Οι νέοι στην Ελλάδα περνάνε δύσκολους καιρούς: άσχημα οικονομικά, ανεργία, έλλειψη ελπίδας. Πολλοί πιστεύουν πως το Madchester ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας νέων μουσικών που ζούσαν σε μια παρόμοια κατάσταση να ξεφύγουν. Βλέπεις κάποια κοινά; Μπορεί η μουσική να γίνει το μέσο απόδρασης για τους νέους έλληνες μουσικούς;

Graham Lambert: Η Μουσική θα μπορούσε άνετα να είναι η διέξοδος. Το συστήνω, με την μουσική και τους στίχους έχεις την δυνατότητα να κάνεις τον κόσμο να πιστέψει, αυτό κάναμε και εμείς.

Έχετε έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα. Θυμάστε τίποτα; (Θα έχουμε Aftershow Party μετά το Live, να φανταστώ πως θα είστε εκεί όπως πάντα);

Graham Lambert: Πάντα ρίχνουμε μια καλή ματιά τριγύρω, βλέπουμε πως κυλάει η ζωή στην Ελλάδα. Είναι πάντα έντονη, συναντάς πολλούς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Σίγουρα θα δούμε πολλούς απ αυτούς και στο Aftershow.

Γιατί λοιπόν να αγοράσει κάποιος εισιτήριο για τη συναυλία σας; Το τελευταίο σας Show έμεινε αξέχαστo, μπορείτε να τα πάτε καλύτερα;

Graham Lambert: Θέλω να το πιστεύω! Επιστρέψαμε με κάποια νέα, με κάποια παλιά αλλά ιδιαίτερα τραγούδια και φυσικά με όλα τα Hits! Ελπίζω να σας δω εκεί!

Συνέντευξη- Μετάφραση: Βασίλης Ρουμελιώτης

• Read more about Inspiral Carpets - συνέντευξη με τον Graham Lambert!

Συνέντευξη με τους The Frozen Autumn!

"Έχουμε σταματήσει να ακούμε τη μουσική των Clan of Xymox εδώ και 7 χρόνια.."

Αφήνει ένα περίεργο συναίσθημα αυτή η συνέντευξη στο τέλος, το οποίο μάλλον επιβεβαιώνει και με το παραπάνω το όνομα της μπάντας. Παρ' όλ'αυτά όπως είναι πολύ γνωστό το ‘λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν' έστω και αν τελικά δε λύνει ζητήματα αλλά τα μπερδεύει παραπάνω. Όπως και να έχει πάντως η μουσική των Frozen Autumn έχει τα δικά της μοναδικά στοιχεία τα οποία και ξεπερνούν τα λεγόμενά τους με πολύ καλό τρόπο. Αν λάβουμε δε υπ' όψη μας και την έμμεση πλην σαφή διαβεβαίωσή τους ότι θα ακούσουμε και παλιότερα αγαπημένα μας κομμάτια στο live τους στην Αθήνα, τότε μικρή σημασία έχουν τα υπόλοιπα. Κιθαρίστα βέβαια πάλι δεν θα έχουν, οπότε μάλλον δύσκολο να παίξουν το αγαπημένο όλων Dusk is like a Dagger, εκτός κι αν προκύψει έκπληξη. Το Σάββατο στο Κύτταρο θα μας λυθούν οι όποιες απορίες...

 

Πέρασε αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του τελευταίου σας άλμπουμ αλλά το ‘Chirality' απέδειξε ότι άξιζε η αναμονή μας. Αυτή είναι και η πρώτη σας κυκλοφορία στην Calembour Records, το σχεδιασμό της ιστοσελίδας της οποίας, έχει κάνει ο Diego. Ωραία δουλειά. Έχετε κάποια άλλη σχέση με αυτή την εταιρεία?

TFA: Ευχαριστούμε για τα θετικά λόγια για το ‘Chirality' το οποίο είναι η δεύτερη δουλειά μας που κυκλοφορεί στην Calembour Records, μετά την limited έκδοση του 10˝ EP ‘Rallentears' το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2010. Έχουμε πολύ στενή σχέση με αυτή την εταιρεία καθότι ανήκει στην Froxeanne αλλά και οι υπόλοιποι Frozen autumn με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στις κυκλοφορίες της Calembour records, στα γραφικά, στην τελική επεξεργασία των κομματιών, στα στάδια του post production, σε guest singing κλπ

 

Διάβασα ότι το ‘Chirality' ασχολείται με την εξαπάτηση του φαίνεσθε σε ό,τι αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, με τέτοιο τρόπο ώστε να κινητοποιήσει τον καθένα να αναζητήσει την αλήθεια τόσο στους υπόλοιπους ανθρώπους όσο και στον εαυτό του. Παρ' όλ' αυτά υποστηρίζετε ότι αυτή η διαδικασία δημιουργεί στον καθένα μια συνειδητοποίηση που έχει εξωκοσμικά στοιχεία. Τί εννοείτε με αυτό? Τι σας ενέπνευσε ώστε να εξελίξετε αυτές τις ιδέες σε μουσική?

TFA: Ναι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν αναφερόμαστε στη συνειδητοποίηση του ‘ έξω κόσμου' εννοούμε τον ‘αληθινό' κόσμο στον οποίο όλοι ζούμε και ο οποίος είναι το αντίθετο του ‘εσωτερικού κόσμου' δηλαδή της συνείδησης του καθένα. Η κύρια ιδέα πίσω από το άλμπουμ είναι ο κατοπτρισμός σε όλες του τις εκφάνσεις. Αυτό που μας ενέπνευσε να  κάνουμε μουσική αυτή την ιδέα, ήταν ως συνήθως τα προσωπικά μας βιώματα  ;)

Το αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ είναι το ‘So Brave'. Αναρωτιόμουν τί είναι για σας γενναιότητα σήμερα?

TFA: Το να λέει κανείς την αλήθεια ακόμα και αν αυτό τον κάνει μη δημοφιλή και το να πράττει κανείς σωστά ακόμα κι αν αυτό αντιτίθεται στα συμφέροντά του.

 

Οι Frozen Autumn έχουν εμπνευστεί από τον ήχο της 4AD και δεδομένου ότι ένα από τα θρυλικά συγκροτήματα, οι Dead Can Dance ετοιμάζουν καινούριο άλμπουμ και περιοδεία, δε μπορώ να μη ζητήσω τη γνώμη σας γι' αυτή την επανένωση.

TFA: Θεωρούμε ότι θα έχει απόλυτη επιτυχία.

Οι Clan of Xymox είναι αναμφισβήτητα η κυρίαρχη επιρροή σας ειδικά στο πρώτο σας άλμπουμ και νομίζω και στο Chirality. Ποιά είναι η γνώμη σας για τα τελευταία τους 2-3 άλμπουμ? Αν ήσασταν νεότεροι και ξεκινούσατε μια μπάντα από την αρχή, θεωρείτε ότι τα άλμπουμ τους αυτά είναι όσο εμπνεύσιμα όσο το Medusa ή το πρώτο τους?

TFA: Όπως αναφέρατε και στην προηγούμενη ερώτηση, πάντα επηρεαζόμαστε από τον ήχο της αγγλικής εταιρείας 4AD ειδικά τη δεκαετία του '80. Στον ήχο αυτό ανήκουν και τα πρώτα 2 άλμπουμ των Clan of Xymox όπως και άλλων καλλιτεχνών όπως οι Cocteau Twins, οι Wolfgang Press, οι X-mal Deutschland (και ένα σωρό άλλοι μουσικοί της ευρωπαϊκής cold wave σκηνής όπως οι Twice a Man, Sad Lovers and Giants και πολλοί άλλοι). Βάσει των παραπάνω η κύρια επιρροή μας ήταν ο Ivo Watts -Russell και πιθανόν ο John Fryer. Δεν είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι για να απαντήσουμε αυτή την ερώτηση και για να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε σταματήσει να ακούμε τη μουσική των Clan of Xymox εδώ και 7 χρόνια οπότε δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πώς είναι οι νέες τους δουλειές και κατά πόσο θα μας ενέπνεαν.

 

Ποια συγκροτήματα από τη χώρα σας θα προτείνατε σε κάποιον που του αρέσει η μουσική σας;

TFA: Είναι πάρα πολλά για να τα αναφέρω όλα. H Calembour Records ασχολείται με κυκλοφορίες ιταλικών συγκροτημάτων και μόνο: Τον Sir Joe, και σύντομα τους Femina Faber, Nabla Operator, και ίσως τους Hidden Place. Τον επόμενο μήνα θα ξεκινήσουμε τη δική μας ραδιοφωνική εκπομπή μέσω διαδικτύου όπου θα παίζουμε και πολλούς αγαπημένους Ιταλούς καλλιτέχνες... επομένως συντονιστείτε για περισσότερα!

«Παγωμένοι» ηλεκτρονικοί ήχοι και φωνητικά γεμάτα συναίσθημα... Νιώθετε να αλλάζουν καθημερινά οι πηγές έμπνευσής σας ή επιστρέφετε σε ...σίγουρα μονοπάτια για να αντλήσετε τη μουσική σας;

TFA: Ανακαλύπτουμε και νέες πηγές έμπνευσης. Το Chirality είναι η απόδειξη, μιας και ποτέ ως τώρα δεν είχαμε εμπνευστεί από την οργανική χημεία!

 

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το ενδιαφέρον σας για την αφηρημένη video art. Συνδέονται με κάποιο τρόπο η ατμόσφαιρα μιας συναυλίας σας με τον τρόπο που ακούτε μουσική στο σπίτι σας; Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο «επικοινωνία» μεταξύ του γκρουπ και του κοινού σε ένα live;

Diego: Η video art είναι σημαντικό κομμάτι των συναυλιών μας... είναι η «ατμοσφαιρική» απόδοση όλων των συναισθημάτων της μουσικής μας... αυτή η ιδέα συνδέεται με τον τρόπο που συλλαμβάνουμε τις συνθέσεις μας... αυτά τα video είναι προτεινόμενες εικόνες που δημιουργήθηκαν για να εμπνεύσουν κάτι... σε μια συναυλία προσπαθούμε να το μεταφέρουμε αυτό με τις κινήσεις μας στη σκηνή... αλλάζοντας θέσεις πίσω από τα όργανα σε κάθε κομμάτι... σαν μια μικρή παρτίδα σκάκι...

Θυμάμαι την πρώτη σας συναυλία στην Αθήνα, όταν και ανεβήκατε να παίξετε στη σκηνή στις 4 τα ξημερώματα εξαιτίας της πολύ κακής οργάνωσης του προγράμματος. Δε θα ξεχάσω ποτέ το θυμωμένο πρόσωπο και το αγριεμένο βλέμμα της Arianna όταν έπαιζε. Πολύ ιδιαίτερη και απειλητική εικόνα. Θυμάστε ακόμα εκείνη τη νύχτα;

TFA: Αχ, ξανά αυτή η ιστορία, 10 χρόνια μετά! Πάντως θυμόμαστε πολύ περισσότερα απ'όσο φαντάζεστε, αλλά θα είμαστε σύντομοι. Το βράδυ εκείνου του festival, που γινόταν Κυριακή, υποτίθεται ότι θα ξεκινούσαμε να παίζουμε περίπου στα μεσάνυχτα, αλλά εμείς μέχρι μετά τις 2.00 ήμασταν ακόμα απομονωμένοι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου (πολύ ωραίο κατά τα'άλλα). Όλη αυτή την ώρα προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με το διοργανωτή του festival και αναρωτιόμασταν γιατί δεν μας είχαν πάει στο χώρο της συναυλίας ακόμα, αλλά εκείνος δεν απάντησε μέχρι τη 1.00 το πρωί. Είχαμε φοβηθεί ότι θα είχαν απαγορέψει την εμφάνισή μας για κάποιο λόγο. Τελικά ανεβήκαμε στη σκηνή κατά τις 4.00 το πρωί, το μισό κοινό είχε αποχωρήσει γιατί προφανώς την επόμενη μέρα ο κόσμος δούλευε ή είχε σχολείο. Οι ρυθμίσεις μας στη μίξη των κομματιών είχαν εξαφανιστεί από τον υπεύθυνο για τον ήχο του συγκροτήματος που είχε παίξει πριν από εμάς (δεν καταλάβαμε γιατί έπρεπε να ακουμπήσει τα κανάλια μίξης που προορίζονταν για εμάς) . Τέλοσπάντων, ο καημένος ο ηχολήπτης που δε μίλαγε αγγλικά δεν ήξερε πώς να διορθώσει την κατάσταση οπότε τα πρώτα δυο κομμάτια που παίξαμε μοιραία δεν ακούστηκαν καθόλου καλά. Ευτυχώς τότε ένα μέλος του συγκροτήματος των Decode, ο Alexx, που ήξερε τα τραγούδια μας πολύ καλά όπως και το μουσικό εξοπλισμό που υπήρχε, πήρε τη θαρραλέα πρωτοβουλία να αντικαταστήσει τον ηχολήπτη και να αναλάβει τη μίξη ο ίδιος. Λάβετε υπ'όψη σας ότι αυτή ήταν μια έκτακτη περίπτωση, μην προσπαθήσετε να τον μιμηθείτε σε κανενός τη συναυλία εκτός αν δεν είστε ο ίδιος ο ηχολήπτης!

Οι αγριεμένες ματιές της Froxeanne , δεν απευθύνονταν στο κοινό, αλλά σε ένα μικρό κόκκινο φως μπροστά μας, το led μιας βιντεοκάμερας που είχε τοποθετήσει ο διοργανωτής παρ'όλο που του είχαμε ξεκαθαρίσει 2 ώρες πριν ότι δε θέλαμε να βιντεοσκοπήσει τη συναυλία μας.

Φαντάζομαι ξέρετε τι συνέβη μετά. Στις κριτικές της επίσημης ιστοσελίδας του διοργανωτή, έγραφαν ότι το highlight της βραδιάς ήταν το συγκρότημα που έπαιζε πριν από εμάς «γιατί» -έγραφαν- «πολύς κόσμος έφυγε όταν τέλειωσαν το live τους». Και μετά απ'όλα αυτά, οι διοργανωτές κυκλοφόρησαν ένα DVD από αυτήν την παράνομη βιντεοσκόπηση και πούλησαν αρκετά αντίτυπα, χωρίς να μας ενημερώσουν φυσικά.

Θυμόμαστε όμως ξεκάθαρα, ότι ο κόσμος που παρέμεινε στη συναυλία μας ήταν πολύ καλός και παρά την τεράστια καθυστέρηση, αυτοί «επιβίωσαν» και μας έδειξαν όλο τον ενθουσιασμό τους, ο οποίος ήταν και ο κύριος λόγος που ξαναήρθαμε τρία χρόνια μετά, με άλλο φυσικά διοργανωτή. Αυτά!

 

Σκέφτεστε να εντάξετε κιθαρίστα ξανά μόνιμα στο γκρουπ? Παρατήρησα ότι ο Stefano Nieri δεν περιλαμβάνεται στην παρούσα σύνθεση της μπάντας.

TFA: Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Στην επερχόμενη συναυλία σας στην Ελλάδα να περιμένουμε να ακούσουμε και παλιότερα αγαπημένα μας κομμάτια μαζί με τα καινούρια σας?

TFA: Έτσι πιστεύουμε  ;)

Υπάρχει καμία περίπτωση να σας δούμε σε κάποιο από τα μεγάλα dark φεστιβάλ όπως το Wave Gotik Treffen ή το Mera Luna το 2012?

TFA: Όχι. Δε μας κάλεσαν και δεν επιδιώξαμε να παίξουμε εκεί.

Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας.

TFA: Ευχαριστούμε πολύ για τις ερωτήσεις. Ανυπομονούμε να σας δούμε στη συναυλία στις 4 Φεβρουαρίου! 

Συνέντευξη - κείμενο: Νάντια Σαββοπούλου

contribution:  Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

   

• Read more about Συνέντευξη με τους The Frozen Autumn!

The Walkabouts : Συνέντευξη με τον Chris Eckman!

Ο καθένας μας τους αγαπάει πιο πολύ από τους άλλους. Τα τραγούδια των Walkabouts έχουν κάτι από την εξομολόγηση ενός λιγομίλητου ξένου, από μοναχικά ταξίδια και φευγαλέα σκυθρωπά βλέμματα σε ενδιάμεσους σταθμούς. Ανθίζουν στον οικείο ρομαντισμό του Chris Eckman και της Carla Torgerson, ζευγάρι στη ζωή και στη μουσική, που ξεδιπλώνεται στην εναλλαγή των φωνών τους, στις κινήσεις τους όταν παίζουν μαζί. Μια παρέα που σε κάνει να ζηλεύεις, μια σχέση που δείχνει απλησίαστα ιδανική. Μας παίρνουν απ'τα χλωμά φώτα της πόλης και μέσα από την ποίηση του δρόμου του διαβόλου μας αφήνουν στη σκληρή πραγματικότητα της ερήμου. Ο Chris Eckman, με αφορμή την επερχόμενη συναυλία τους στην Αθήνα, σχολιάζει πολλές τέτοιες διαδρομές, θυμάται τι τους ώθησε στο πρόσφατο Travels In The Dustland, απάντησε με ευγένεια στις ερωτήσεις μας για τη μουσική, το συγκρότημα, τον κόσμο, το παρελθόν. Η κατάληξη του ασταμάτητου ταξιδιού της ανθρώπινης ψυχής βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αρχή του απ'όσο φανταζόμαστε...

 

 

Επιτέλους, οι Walkabouts ξανά στην Ελλάδα. Γιατί σας πήρε τόσο καιρό; Θυμάμαι την τελευταία φορά που παίξατε, ως Chris and Carla, σε ένα μικρό bar στην Αθήνα.

Chris Eckman: Το ότι μετακόμισα στη Σλοβενία, επιτέλους, μας βόλεψε. Τα πρώτα χρόνια που έζησα στη Λιουμπλιάνα, αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει τον τρόπο που δούλευε το συγκρότημα...είχαμε πολλή «αδράνεια» και συνεχίζαμε να προχωράμε. Αλλά μετά την περιοδεία για το Acetylene το 2005, αρχίσαμε όλοι να απλωνόμαστε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, εγώ ασχολήθηκα πολύ με άλλα project, κι έτσι δυσκολευτήκαμε να επικεντρωθούμε στους Walkabouts. Τελικά αποφασίσαμε πως ό,τι πρόκειται να κάνουμε θα έπρεπε να γίνει αργά, ανεξάρτητο από το χρόνο που θα χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί. Καταργήσαμε τις προθεσμίες. Συμφωνήσαμε ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει μόνο όταν όλοι μας νιώσουμε ότι είναι έτοιμο, όσο κι αν μας πάρει.

 

Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, οι περισσότεροι απ'το κοινό έκαναν αρκετή φασαρία ενώ ο μπάρμαν έκανε θόρυβο τακτοποιώντας και πλένοντας ποτήρια (του είχες πει «σε ευχαριστώ για τα κρουστά»). Πώς νιώθεις όταν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ή αγνοεί τη μουσική σου;

Chris Eckman: Το να είναι αγενής κάποιος είναι διαφορετικό πράγμα απ'το να μην μας καταλαβαίνει. Δεν περιμένω από όλους να εκτιμούν αυτό που κάνουμε. Ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Σίγουρα δεν μπορώ να περιμένω απ'τον καθένα να μοιραστεί την ευχαρίστησή μου σ'αυτά που μου αρέσουν και σε ο,τι δημιουργώ.

 

Ως Walkabouts, η τελευταία σας συναυλία στην Αθήνα ήταν στα πλαίσια της περιοδείας του Acetylene. Τελικά πού κατέληξε όλη αυτή η οργή; Πώς είδατε να εξελίχθηκε αυτή η πολιτική του φόβου μέσα στο χρόνο;

Chris Eckman: Ο θυμός δεν εξαφανίστηκε... απλώς άλλαξε πορεία. Στο Acetylene φωνάζαμε γιατί έτσι αισθανόμασταν ότι έπρεπε να κάνουμε, ότι ήταν το σωστό, και ειλικρινά δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καμιά άλλη αντίδραση. Έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσο και ενστικτώδες. Στον καινούργιο δίσκο όμως, ψάχνουμε πιο πολύπλοκα ερωτήματα... αντικατοπτρίζει το που εμείς βρισκόμαστε και πώς έχει εξελιχθεί ο κόσμος. Η στημένη ατμόσφαιρα της τρομοκρατίας έχει εισχωρήσει πλέον βαθιά στη ζωή μας. Είναι ακόμα πιο δύσκολο απ'ότι παλιότερα να την εντοπίσεις και να τη βγάλεις από τη ζωή σου.

 

Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν ένα αγαπημένο συγκρότημα όπως εσείς κυκλοφορεί έναν τόσο όμορφο δίσκο όπως το Travels In The Dustland. Θα μοιραστείτε μαζί μας μερικές πληροφορίες για τις αφορμές που οδήγησαν στη δημιουργία του;

Chris Eckman: Ξέραμε από την αρχή ότι θέλαμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ με πλούσιο ήχο... ένα άλμπουμ που γνώρισε πολλούς τόπους, και μουσικά και συναισθηματικά. Θέλαμε να ταξιδέψουμε τον ακροατή, να ξεκινήσει από κάπου και να καταλήξει κάπου αλλού. Θέλαμε πολύ να ακουγόμαστε σαν εμάς... απουσιάζαμε για 6 χρόνια και δε νιώθαμε την ανάγκη να επιστρέψουμε σαν μια ξαναγεννημένη μπάντα, καταλάβαμε ότι η μουσική μας έχει μια συγκεκριμένη προσωπικότητα η οποία θα χαθεί μαζί με εμάς, οπότε γιατί να γυρίσουμε με διαφορετικό ήχο; Μείναμε ευχαριστημένοι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, απλά επειδή ήμασταν ο εαυτός μας.

Travels in the Dustland. Τι είναι τόσο ελκυστικό στην έρημο και την ατμόσφαιρά της; Τη φαντάζομαι πολύ αχανή και στάσιμη για να μεταμορφωθεί στη μουσική σας.

Chris Eckman: Είναι δύσκολο να μεταφράσεις ένα τοπίο σε μουσική. Αλλά σ'αυτόν τον δίσκο αποφασίσαμε να δούμε την έρημο σαν ένα περιβάλλον γεμάτο αντιθέσεις, απειλητικό και όμορφο, να γράψουμε τραγούδια και ήχους που να πηγαίνουν απ'το ένα άκρο στο άλλο. Η έρημος είναι μια μεγάλη δραματική σκηνή... αν τοποθετήσεις χαρακτήρες πάνω της, κάτι θα συμβεί. Οι άνθρωποι δε γίνεται να είναι παθητικοί στην έρημο, αν μείνουν έτσι θα εξαφανιστούν.

 

Πολλοί καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από τα ερημικά τοπία της Αμερικής και της Αυστραλίας και έγραψαν μουσική προσπαθώντας να περιγράψουν την τρομαχτική γοητεία της, ή την αίσθηση ελευθερίας. Ποιος δίσκος θεωρείς ότι τα καταφέρνει καλύτερα;

Chris Eckman: Η απάντηση είναι εύκολη: Το Born Sandy Devotional των Triffids.

Τι είδους ανθρώπους συναντά κανείς στην Dustland σε σχέση με τα θλιμμένα πρόσωπα των δρόμων της Nighttown?

Chris Eckman: Αυτή είναι μια πραγματικά καλή ερώτηση. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι σ'αυτούς τους δύο κόσμους έχουν πολλά κοινά. Είναι μοναχικοί, διχάζονται από την αλήθεια και την ελπίδα, ενώ διαμορφώνονται πολύ από το τοπίο γύρω τους, παρόλο που αυτά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Φαντάζομαι τους ανθρώπους της Dustland καμένους από τον ήλιο. Και πολύ πιθανό να κουβαλάνε όπλα.

Τελικά τι αλλάζει γρηγορότερα: Οι άνθρωποι ή τα τοπία;

Chris Eckman: Νομίζω οι άνθρωποι αλλάζουν αργά. Προσποιούμαστε ότι ξαναανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας και ότι εξελισσόμαστε, αλλά πολλά απ'αυτά είναι απάτες. Τα τοπία αλλάζουν ακόμα πιο αργά αλλά όταν βρεθούν σ'αυτά άνθρωποι, τα πράγματα ασχημαίνουν πολύ γρήγορα. Η ερήμωση είναι άμεση...

 

Όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά στην εποχή μεταξύ των τελευταίων δύο δίσκων, υπήρξε κάποια στιγμή που να σας τρόμαξε για το μέλλον των Walkabouts;

Chris Eckman: Στις αρχές του 2010, ήταν φανερό ότι έπρεπε είτε να προχωρήσουμε μπροστά σχεδιάζοντας ένα νέο άλμπουμ, είτε να σταματήσουμε για πάντα να το σκεφτόμαστε. Συζητούσαμε και ξανασυζητούσαμε για χρόνια, και απλά κάναμε κύκλους γύρω από αυτό το σημείο. Ευτυχώς το βάλαμε μπρος και προχωρήσαμε...

Γενικότερα, το ενδιαφέρον του κόσμου για την country και την αποκαλούμενη "Americana" είναι πάντα υψηλό, βγαίνουν αρκετά νέα συγκροτήματα που γράφουν επηρεασμένα απ'αυτά τα είδη. Είδατε ποτέ τη μουσική σας να ορίζεται από αυτή ή κάποια άλλη μουσική σκηνή;

Chris Eckman: Ποτέ δεν ταιριάξαμε σε κάποια συγκεκριμένη σκηνή. Είχαμε πάντα κακό timing. Προφανώς και δεν είχαμε κάτι κοινό με τη grunge αλλά τελικά κάναμε ένα σκληρό ροκ δίσκο το 2005! Βγάλαμε έναν από τους πρώτους "Americana" δίσκους το 1993, το Satisfied Mind, αλλά ήδη βρισκόμασταν στους πιο ορχηστρικούς ήχους του Nighttown και του Devil's Road ενόσω η σκηνή άρχιζε να γίνεται δημοφιλής στα τέλη της δεκαετίας του '90. Καλώς ή κακώς, είχαμε πάντα το δικό μας σχέδιο...

 

Σκαλίζοντας την ιστορία των Walkabouts, καταλαβαίνει κανείς ότι ποτέ δε φοβηθήκατε να αλλάξετε τον ήχο σας ούτε συμβιβαστήκατε με τις απαιτήσεις ενός συγκεκριμένου μουσικού είδους. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που πρέπει να παραμένουν σταθερές για να επιτρέπουν την ελευθερία και την εξέλιξη στον ήχο ενός συγκροτήματος;

Chris Eckman: Το να διατηρήσεις τη μοναδικότητα και ταυτόχρονα να εξελίσσεσαι μουσικά είναι μια δύσκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει συνταγή για να το καταφέρεις. Πάντα είναι ένας πειραματισμός, και δε θέλει πολύ να ξεφύγεις προς τη μία μεριά ή την άλλη. Ένα πράγμα που έχω μάθει είναι να μη ντρέπομαι ποτέ για τα πράγματα που καταφέρνω καλά. Ο κάθε μουσικός θα πρέπει να είναι ευτυχής με τις διαφορές του, που τον ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους.

 

Τα τραγούδια σας είναι γεμάτα από ανθρώπους που περιπλανιούνται σε ερημικές πόλεις, μοναχικούς ξένους, περίεργες συγκινητικές ιστορίες. Πώς αποφασίζει κάποιος που έχει ταξιδέψει τόσο πολύ -είτε στην πραγματικότητα, είτε όχι- για το που θα καταλήξει;

Chris Eckman: Τείνω να πιστεύω ότι τελικά δεν καταλήγουμε κάπου πολύ μακριά, ανεξάρτητα απ'το πόσο κινούμαστε. Η ανθρώπινη ψυχή είναι αεικίνητη αλλά ταυτόχρονα κάπως σταθερή. Ο Sartre είπε ότι όλα τα μέρη είναι ίδια μετά από δύο εβδομάδες. Πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Αφού ξεθωριάσει η βιασύνη των πρώτων αισθήσεων, μένουμε μόνοι μας, τον ίδιο εαυτό μας που φέραμε στο νέο αυτό τόπο. Μπορούμε να δραπετεύσουμε προσωρινά, αλλά ποτέ δεν πάμε μακριά.

 

Σε πολλές χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές, η οικονομική κρίση επηρεάζει την καθημερινότητα. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη γενικότερη απογοήτευση και τις αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις;

Chris Eckman: Είναι σίγουρα δύσκολοι καιροί, και κανείς δεν πρέπει να το πάρει ελαφριά, ούτε να υποτιμήσει κάποιο είδος ανθρώπινης δυστυχίας. Πρέπει να περιορίσουμε πολλά, όχι με το λάθος τρόπο της λιτότητας της Ευρωπαϊκής ένωσης ή του ΔΝΤ, αλλά σε ένα πιο ριζικό επίπεδο. Η επίδρασή μας στο περιβάλλον είναι τεράστια. Οι ανάγκες μας πολύ μεγάλες. Επιμένουμε να έχουμε ένα σωρό πράγματα που δε χρειαζόμαστε. Πρέπει να απλοποιήσουμε και να επανακαθορίσουμε τους στόχους και τις επιθυμίες μας...ο καταναλωτισμός, ο λαίμαργος καπιταλισμός αποδείχτηκε αδιέξοδο. Έχει πια εξαντληθεί, έχει ξεφουσκώσει  και είναι επικίνδυνος, δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ή πνευματική ικανοποίηση. Οι δυτικές κοινωνίες είναι παχύσαρκες, άπληστες και οκνηρές. Η ομορφιά και η οικειότητα ξεπουλήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από άχρηστα υποκατάστατα

 

Τι είδους ανάγκη σε ωθεί στο να διασκευάσεις κομμάτια άλλων καλλιτεχνών; Ποιος μουσικός θεωρείς ότι έχει το «μαγικό ραβδί» στις διασκευές του;

Chris Eckman: Πάντα ασχολιόμουν με τραγούδια που αγαπώ, αλλά και που θα μπορούσα να σημιουργήσω κάτι με αυτά. Πρέπει να βρεις ένα παράθυρο στο κάθε κομμάτι, και μερικές φορές τα αγαπημένα σου κομμάτια σε κάνουν να παραιτείσαι. Δεν πρέπει να τους δείξεις πολύ σεβασμό, αλλά να κρατήσεις μια απόσταση, να μη φοβηθείς να τα καταστρέψεις λίγο. Τα σπουδαία τραγούδια θα επιβιώσουν, όσο και να τα καταχραστείς.

Γενικά δε μ'αρέσει ο τρόπος που οι πιο πολλοί κάνουν διασκευές, οπότε δυσκολεύομαι να απαντήσω. Πραγματικά μ'αρέσει το "Kicking Against the Pricks" του Nick Cave, το οποίο με επηρέασε πολύ στο να φτιάξω το Satisfied Mind.

 

Για ποιο πράγμα θα ήθελες να θυμάσαι - ή να ξεχάσεις- τη χρονιά που μόλις τέλειωσε;

Chris Eckman: Η ολοκλήρωση του άλμπουμ ήταν κάτι υπέροχο, μετά από τόσα χρόνια συζήτησης γι'αυτό, πολλές φορες αναρωτήθηκα αν θα τελειώσει ποτέ. Κάτι που θα ήθελα να ξεχάσω; Δεν ξέρω, για μένα ήταν μια αρκετά καλή χρονιά, ήμουν πολύ απασχολημένος αλλά βγήκε σε καλό, κάνοντας πράγματα που ήθελα από καιρό. Δε θα ήθελα να ακούγομαι υπερ-ικανοποιημένος βέβαια, ο κόσμος δε βρίσκεται στα καλύτερά του και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Σίγουρα οι ταραχές στην Ελλάδα και τον Αραβικό κόσμο, καθώς και το Κίνημα της Wall Street είναι κάτι για να μας θυμίζει πόσο άσχημα έχει εξελιχθεί η κατάσταση.

Νιώθουμε περήφανοι να θεωρούμε τους Walkabouts «δικούς μας». Θα θέλαμε να μας πεις κάποια πράγματα για την ιδιαίτερη σχέση σας με το ελληνικό κοινό ή τους φίλους σας εδώ.

Chris Eckman: Έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Πριν 12 χρόνια πέρασα ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη δουλεύοντας για ένα δίσκο των Big Sleep. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το Νοέμβρη, στην πανέμορφη αυτή πόλη. Τόσο φιλικοί και γενναιόδωροι άνθρωποι, και τόσες ωραίες βραδιές... Ακούγαμε μουσική στο Residents και σε άλλα bar, συζητώντας ασταμάτητα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ήταν μια ξεχωριστή περίοδος.

 

Ανυπομονώ για τη συναυλία σας στην Αθήνα σε λίγες μέρες. Θα μας δώσεις μερικές πληροφορίες για το setlist;

Chris Eckman: Δυστυχώς το internet είναι ήδη γεμάτο τέτοιες πληροφορίες. Δε μ'αρέσει καθόλου να χαλάω τις εκπλήξεις. Θα παίξουμε πολλά κομμάτια, θα ακουστούν πολλά παλιά αγαπημένα, νεότερα, αλλά και κάποια που σπάνια παίζουμε. Πιστεύω θα είναι καλός ο συνδυασμός.

 

Συνέντευξη - μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

 

• Read more about The Walkabouts : Συνέντευξη με τον Chris Eckman!

2L8 : Συνέντευξη με τον K. the Clown!

"Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι κάποιοι το ακούνε συνεχόμενο αυτό το πράγμα! Είστε τελείως τρελοί;;;;;"

Για το New Battles ο λόγος. Λες και ο clown δεν ξέρει το κοινό του. Επιμένει να το παίζει Κινέζος και να γλιστρά σαν σκιά κάτω από την πόρτα όταν τα βρίσκει σκούρα. Έχει τους λόγους του, δεν αμφιβάλλω. Στον Πόλεμο δεν δείχνεις τα χαρτιά σου. Όμως, εγώ όφειλα να προσπαθήσω. Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία και το θράσος να κολλήσω στον τοίχο τον K. the Clown των 2L8 απαιτώντας εξηγήσεις πριν ξαναπέσω στο πεδίο των New Battles. Αλλά εκείνος την σκαπούλαρε χαμογελώντας αινιγματικά όσο μου κουνούσε το μαντήλι. Αποτέλεσμα? Μια συζήτηση για όλα και για τίποτα που θα μπορούσε να συνεχιστεί ever forever αν ο χρόνος μας δεν έφτανε στο τέλος του και δεν μου την έσκαγε πάλι. Μάταιη? Όσο δεν πάει, αλλά τι καλύτερο να ζητήσω από το μεταιχμιακό θήραμα μου. Επόμενο κυνηγητό στο πάρτι του postwave.gr, ανήμερα των Χριστουγέννων, όπου θα ανέβει στην σκηνή να διασκευάσει τον εαυτό του. Όπως λέει και ο φίλος Harmer στο φόρουμ, " Α Χ Α Σ Τ Ο".

 

Είσαι ο K. The Clown των 2L8. Η συνεισφορά σου στην μπάντα είναι προφανής. Θα μας συστήσεις τα υπόλοιπα μέλη?

K. The Clown: Τα μέλη; Δύσκολη ερώτηση. Για τα επόμενα live το line-up είναι: Ηρακλής Ιωσηφίδης (κοντραμπάσσο), J.A. (τύμπανα), Ελισσώ Παπαστρατή (Βιολί), Μπάμπης Τσινικοσμαογλου (Πιάνο), Rosie Dickins (Ηλ. Μπάσο - Κιθάρα), ο Γιάννης Τζέκος (Τύμπανα), και ο Άγγελος Χ. (Κιθάρα). Δεν είναι στο line-up οι Αλέξανδρος Κασαρτζής (Τσέλο), Δήμητρα Κατιώνη (Βιόλα), Δάφνη Παπαστρατή (Σαξόφωνο). Οι Δημήτρης Τζούρης, Σωτήρης Παπαδόπουλος, Νίκη Πάνου, Χριστίνα Βοζίκη, Κωνσταντίνα Καλογρίδη, Τάσος Μασιάς, Zeugolator, Mouxlaloulouda χειρίζονται κοινωνικά δίκτυα, ανανεώνουν site, αναλαμβάνουν τα γραφιστικά και στις αποστολές, βοηθάνε στη συγγραφή δελτίων τύπου και πολλά άλλα άχαρα και κουραστικά. Χοντρικά αυτοί είναι οι 2L8 αυτές τις μέρες.

Τι απέγινε το theremin?

K. The Clown: Το έγραψες στο review που έκανες. Δεν είναι καιρός για theremin, ούτε για το μουσικό μου πριόνι, ούτε για πολλά έγχορδα. Πάμε πίσω στην παραμόρφωση.

 

Το image των 2L8 προκαλεί ποικίλα σχόλια. Ποια ήταν η πρώτη φορά που αντίκρισες στον καθρέφτη τον Κλόουν? Πότε τον σύστησες στον κόσμο και ποια ήταν η αντίδραση του?

K. The Clown: Μωρέ αυτός ο κλόουν πάντα υπήρχε τελικά. Απλά μια μέρα ξεπήδησε και δεν λέει να ξεκουμπιστεί από τότε. Ήρθε, είδε, του άρεσε και μου μπαστακώθηκε ο άτιμος.

Ένας φίλος μού έλεγε τις προάλλες πόσο τον συγκινεί ο τρόπος που τραγουδάει ο Marc Almond. Τα αγαπάει τα τραγούδια του, τραγουδά από αφοσίωση και όχι φιλοδοξία. Εσύ γιατί τραγουδάς?

K. The Clown: Έχω τους λόγους μου... Χαμογελάω τώρα να ξέρεις...

Τι μπορεί να σημαίνει για κάποιον να ολοκληρώνει το έργο του με την λέξη "dying"?

K. The Clown: Κάθε τέλος είναι και ένας θάνατος. Έτσι είναι ο ρόλος. Μπαίνεις μέσα του μόνο για να πεθάνεις μετά από μερικές ώρες και να γυρίσεις σε αυτό που είσαι. Έτσι πήγαμε από το disappear στο dying.

Αν επικεντρωθεί κάποιος στο πολιτικό μήνυμα του "New Battles", τείνει να το αλλοιώνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πιο συμβατό στον ίδιο. Ακούγοντας το "Balkan Nigger", σκεφτόμουν το Βολταίρο να λέει "Do well and you will have no need for ancestors". Είναι ο κυνισμός μία από τις αρετές σου?

K. The Clown: Cynicism is a very lonely virtue. Λίγο πριν το κλείσιμο του Sunlight. Και πάσα για το Moonlight. Όσο και να ήθελα να είμαι κυνικός η ζωή μου με διαψεύδει γιατί είναι γεμάτη με ανθρώπους, δυνατές σχέσεις και δεσμούς. Περί συμβατότητας: τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο.

Αντί να κυκλοφορήσεις ένα cd με τα πιο «δυνατά» hit, εσύ τόλμησες να κυκλοφορήσεις ένα συμπαγές διπλό άλμπουμ με 32 κομμάτια σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Σε ποιους ακριβώς απευθύνεσαι? Νομίζεις ότι το παίρνουν το μήνυμα? Καταλαβαίνει τελικά κανείς τους poètes maudits?

K. The Clown: Ναι. Είναι προφανής σκέψη. Και φυσικά υπάρχει μεταξύ των κομματιών διαφορά «δυναμικής». Όλα έχουν τη σημασία τους όμως. Σκεφτόμουν συνέχεια "nobody gets left behind". Θα επιβιώσουμε όλοι. Ακόμα και οι μέτριοι και οι αδύναμοι. Το υποσχέθηκα σε όλα τα τραγούδια και έγινε. Καταλαβαίνω την αγωνία για να παρουσιαστεί ένα άλμπουμ δεμένο, με ενότητα, συμπαγές, που να μην κουράζει, φιλικό για τον χρήστη και όλα αυτά. Η αγωνία αυτή κρύβει καμία αλήθεια; Ναι ας μπούμε στην λογική της επιτυχίας που έχει σπείρει η βιομηχανία. Για ποιον λόγο να με αφορά εμένα αυτό; Ναι μου τα είπανε όλα αυτά, να σκεφτείς τον ακροατή. Μα δεν είναι παράδοξο; Να φτιάχνεις κάτι για να αρέσει; Δεν έρχεται πρώτη η ανάγκη να φτιάξεις κάτι που σε εκφράζει; Ξέρω ότι θα απωθήσει ανθρώπους, που δεν θα καταφέρουν να το ακούσουν, δεν υπάρχει χρόνος και αντοχές. Επίσης ξέρω ότι κάποιοι το ακούνε συνέχεια. Μπορεί να γίνει εμμονή. Τα ξέρω από τα μυνήματα που δέχομαι. Αλλά από την άλλη όταν το φτιάχναμε πρόσεξα το εξής: όταν ρώταγα ποιο να βγάλουμε, οι απαντήσεις ήταν τόσο διαφορετικές. Μπορούσε το κομμάτι που ήταν το αγαπημένο κάποιου να ήταν αυτό που ήθελε να βγει κάποιος άλλος! Πάντως μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι κάποιοι το ακούνε συνεχόμενο αυτό το πράγμα! Είστε τελείως τρελοί;;;;;

Αυτό πάλι με το Pledge από πού σου ήρθε? Ήταν risky και για λίγο το φοβήθηκα. Θα το ξανακάνεις?

K. The Clown: Δε μου ‘ρθε. Μου το προτείνανε για την ακρίβεια. Εγώ έγραφα και δεν ήξερα τι να το κάνω. Και μου λένε κάνε Pledge. Μετά από κανά δύο μέρες που μου πήρε να καταλάβω τι διάολο είναι αυτό, είπα ναι, αυτό θέλουμε. Risky δεν ήταν για αυτό το κάναμε, το πολύ πολύ να επιστρέφαμε πίσω τα χρήματα σε περίπτωση που δεν πιάναμε τον στόχο. Και μετά θα έπρεπε να ψάξουμε label, αλλά αυτό είναι εύκολο με τα νούμερα που πουλάνε οι 2L8.

Δεύτερη φορά σερί ψηφίζω το δικό σου άλμπουμ ως το καλύτερο της χρονιάς. Γιατί πιστεύεις πως το επέλεξα?

K. The Clown: Να μαντέψω ε... Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι συντονίζονται. Εγώ με αυτά που αγαπάω έτσι είμαι. Μπορεί και να πέφτουμε έξω όμως. Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος.

Ωστόσο παραδέχομαι πως το πρώτο σας, το "Armed Angels", το άκουσα μόνο μια φορά πριν χρόνια και δεν του έδωσα και πολύ βάση. Τώρα θέλω να το ακούσω ξανά γιατί νιώθω ότι έχασα την Αρχή. Μπορείς να μου δώσεις κάποια hints για το τι με περιμένει?

K. The Clown: Και εγώ έχω να το ακούσω... χρόνια. Μόνο τον θυμό θυμάμαι. Frustrated youth. Δεν είχα καταλάβει τίποτα ακόμα, γιατί δεν ήξερα φυσικά. Ε μετά που έμαθα, θύμωσα πραγματικά. Δεν θυμάμαι πολλά. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν τελειώνω ένα άλμπουμ είναι να το ξεχάσω. Και όταν το φτιάχνω το μόνο που ονειρεύομαι είναι το πότε θα τελειώσει.

 

Θα το πω. Το "New Battles" στην αρχή με ενόχλησε. Οι στίχοι του σαν δηλητηριασμένα βέλη έβρισκαν απευθείας στόχο (πράγμα περίεργο για τους 2l8 που με έχουν συνηθίσει σε πιο λυρικά τεχνάσματα). Μετά, όμως, που θυμήθηκα τον Jean Moréas να λέει για το μασκάρεμα του Ιδανικού σε μια αντιληπτή μορφή με σκοπό όχι την ίδια την Μορφή, αλλά αυτό που πραγματικά κρύβει, ενθουσιάστηκα. Τα φαινόμενα απατούν?

K. The Clown: Έπρεπε να κάνουμε πράξη την υπόσχεση. No more poetry, only raw meat. Δεν είναι καιρός για να διαβάζουμε τις λέξεις ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις. Δεν πρέπει τίποτα να παρουσιάζεται καλύτερο από αυτό που είναι. Δεν μπορεί η φυγοπονία να παρουσιάζεται σαν αρετή. Στρέψαμε το βλέμμα αλλού μία, δύο, μέχρι πότε; Εγώ δεν έχω άλλα αποθέματα να κοιτάω αλλού γιατί και να μην κοιτάς ο ήχος φτάνει, και να μην φτάνει ακόμα ξέρεις. Αυτό αρκεί. Some men crave women and some men crave gold. And some crave nothing at all. Boy it's time to decide.

Όπως έλεγα και στο review, έχεις την ικανότητα να προσποιείσαι γνώριμους ήχους με έναν εντελώς πρωτότυπο και απροσδόκητο τρόπο. Προσωπικά άκουσα από Nirvana, Marilyn Manson, και ποντιακά έως όπερα, Morrissey και  Radiohead. Μεταξύ πολλών άλλων. Αλλά, επειδή we don't see things as they are, we see things as we are, είμαι σίγουρη πως ο καθένας ακούει τα δικά του. Αυτό είναι αποτέλεσμα προσπάθειας ή τύχης?

K. The Clown: Κοίτα όσον αφορά τις συνθέσεις μάλλον τυχαίο είναι. Αλλά όσον αφορά την παραγωγή σχεδόν όλα τα παραπάνω τα έχω μελετήσει. Για παράδειγμα η παραγωγή στις φωνές βασίζεται στον τρόπο που ηχογραφεί ο Marilyn Manson. Πολύ μεγάλος δάσκαλος.

Τι κάνει κατά την γνώμη σου ένα τραγούδι sound damned wrong?

K. The Clown: Ότι με την ενορχήστρωση που έχω κάνει χρειάζεται μία ολόκληρη πρόβα για να παιχτεί σωστά; Ενώ συνήθως χρειάζονται 20-30 λεπτά. Καταραμένο τραγούδι. Εντάξει, υπάρχει και το sing along, drowned voices, how much longer to the surface?

Ένα από τα πράγματα που λάτρεψα στο "He & She" είναι το πόσο αριστοτεχνικά μασκαρεμένη ήταν η ιστορία και το ότι χωρίς τις εικόνες να την συνοδεύουν δεν θα το είχα πιάσει ποτέ. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το artwork? Καθοδηγείς τους δημιουργούς?

K. The Clown: Δίνω ένα γενικό πλαίσιο. Όσον αφορά τις μορφές τουλάχιστον. Για το He & She ειδικά, η έκπληξη ήταν τεράστια και για μένα, βλέποντας τις εικόνες που ετοίμασε ο Αχιλλέας Γκατσόπουλος. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να μπει τόσο μέσα.

Πάντως, το packaging του τρίτου εγχειρήματος σου πιο πολύ για βιβλίο μου κάνει παρά για άλμπουμ.  Σαν να διάβαζα τις (κοντά 50!) ξεπατικωμένες σελίδες από το κρυφό ημερολόγιο του Κλόουν, ενώ τον άκουγα να τραγουδά. Γνωρίζοντας πως τσιλιμπουρδίζεις και με το θέατρο, να περιμένουμε ότι μπορεί και να σε δούμε στην σκηνή εμπνευσμένο από τους Residents?

K. The Clown: Φαντάσου να έβαζα και κείμενα μέσα όπως σκεφτόμουν αρχικά... Έχουν γίνει σκέψεις και προτάσεις. Αλλά είχαν μία αύρα αρπαχτής. Αν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί δεν με αφορά. Δεν καταλαβαίνω το σόου για το σόου. Δεν κάνουμε αυτό. Καθόλου όμως.

Προς το παρόν ετοιμάζεσαι να ανέβεις στην σκηνή του Second Skin ανήμερα των Χριστουγέννων ως ο εκλεκτός καλεσμένος στο πάρτι του Postwave.gr! Τι θα μας παίξεις?

K. The Clown: Βασικά με πήρε μια μέρα ο πιανίστας πριν από μήνες και μου λέει, έχω αρχίσει να βγάζω όλο το New Battles στο πιάνο. Να συνεχίσω ή δεν υπάρχει λόγος; Και αυτό ακριβώς που συνέχισε θα παίξουμε στο Second Skin. Διασκευασμένοι 2L8. Αλλά δεν λέμε παραπάνω...

Θα μοιράσεις και λιχουδιές σε όσους ήταν καλά παιδιά φέτος? 

K. The Clown: Θα το αφήσω στον Άγιο Βασίλη. Μην πάρουμε και όλες τις δουλειές πια.

 

Έχεις προγραμματίσει πότε και που θα βγει σε tour ολόκληρο το "New Battles" με full-band? Θα δώσετε μάχες εκτός συνόρων?

K. The Clown: Όλα αυτά τρέχουν αυτές τις μέρες. Αυτό που έχουμε ανακοινώσει είναι 20 Ιανουαρίου στο Bios αλλά έρχονται και άλλες ημερομηνίες.

Τώρα που φτάσαμε στο τέλος, ήρθε η ώρα να διαλέξεις πλευρά. Κορώνα ή Γράμματα?

K. The Clown: Ξέρεις τώρα, σαν φαντασμένος που είμαι θα διαλέξω το απίθανο να μείνει το νόμισμα όρθιο και να μην δείξει τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παλεύεις για κάτι μάταιο. Θα έχει νόημα η ζωή σου για πάντα.

 

Συνέντευξη - κείμενο: Eva Me.

• Read more about 2L8 : Συνέντευξη με τον K. the Clown!