And Also The Trees - exclusive interview!

“If you can’t hear any joy or happiness in our music, we have failed you...”
Μπορεί να ήταν το παράξενο όνομα τους, ίσως και το πυκνό δάσος στο εξώφυλλο του πρώτου τους album που μου τράβηξαν την προσοχή πριν 20 χρόνια και βάλε. Αγαπημένα παιδιά των Cure στο πρώτο μισό των 80s, καταθλιπτικά επαρχιωτάκια με εξιζητημένη γκαρνταρόμπα για μια μερίδα του τότε Αγγλικού τύπου, που πολύ γρήγορα μια σειρά από μοναδικής έμπνευσης δίσκους τους έκανε να τρώνε τα γραπτά τους. Τα αδέλφια Jones και η μπάντα τους από το Inkberrow παρέμειναν συνεπείς στην δισκογραφία μέχρι σήμερα, είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε και στην Αθήνα πριν 4 χρόνια και πρόσφατα κυκλοφόρησαν το δέκατο studio album τους με τίτλο “(listen for) the Rag and Bone Man”. O Simon Huw Jones, τραγουδιστής των And Also The Trees, μας μιλάει για τη μουσική τους τότε και τώρα, την αγγλική εξοχή και τα «χαρμολυπητερά» τραγούδια τους...

 

Κάποιες φορές πιστεύω ότι είναι ένα θαύμα το γεγονός ότι ένα συγκρότημα όπως οι And Also the Trees συνεχίζει να υπάρχει και να δημιουργεί τόσο ποιοτική και ρομαντική μουσική. Κάθε κυκλοφορία έχει μοναδικότητα, βάθος και ένα ιδιαίτερο υπερφυσικό στοιχείο. Δεν επηρεάζεστε όταν γράφετε μουσική από την καθημερινότητα και τη μη ποιητική πλευρά της; Δεν μπορεί κάποιες χαρούμενες στιγμές να γίνονται τραγούδια;

Simon Huw Jones: Πρώτα απ’όλα, σ’ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση στην ερώτησή σου, αλλά αν δεν μπορείς να ακούσεις χαρά ή ευτυχία στη μουσική μας, τότε έχουμε αποτύχει. Πρέπει να υπάρχει φως στο σκοτάδι. Και η καθημερινότητα είναι παρούσα- ένας χοντρός άντρας που ξυρίζεται, μια κοπέλα που στέκεται στον κήπο, το περπάτημα προς μια pub ενώ βρέχει, η μυρωδιά του τηγανισμένου ψαριού και της μπύρας, το να σηκώνεις το τηλέφωνο – δεν είναι τόσο ποιητικό, έτσι; Προσπαθούμε να φτιάχνουμε μια ισορροπία… αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις από το δεύτερο κομμάτι του (τελευταίου) δίσκου, νομίζω πως συνοψίζουν αυτά που προσπαθώ να πω – “I came upon a house, somewhere I’d never been before, and in this place of light and dark I feel my heart sing joyously inside me”.

 

Η φύση είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τη μουσική σας. Τα τοπία που αλλάζουν με την αλλαγή των εποχών, και καθρεφτίζονται στην ακίνητη επιφάνεια ενός νερόλακκου (millpond)… Αλλά οι αναφορές στους ανθρώπους είναι πολύ λιγότερες και πολύ διαφορετικές, οι άνθρωποι μοιάζουν με αφηρημένες ψυχές, σαν μια αύρα. Βρίσκετε τις απεικονίσεις ανθρώπινων χαρακτήρων λιγότερο ελκυστικές, ή πιο δύσκολες στο να περιγραφούν;

Simon Huw Jones: Δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό, αλλά έχεις δίκιο. Όταν ακούω τη μουσική, πριν να γράψω τη μελωδία για τα φωνητικά και τους στίχους, τείνει να με ταξιδεύει σε μέρη… τοπία ή δωμάτια, πόλεις, ωκεανούς…οτιδήποτε. Ως στιχουργός μ’αρέσει να κινούμαι προς και ανάμεσα σ’αυτές τις εικόνες, αλλά επίσης μ’αρέσει να αφήνω πολλές από τις λεπτομέρειες, και οι χαρακτήρες μένουν αφηρημένοι, χωρίς να παρουσιάζονται.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια δοκιμή, και να δημιουργήσουμε κάποιες προσωπογραφίες στο μέλλον… θα ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα.

 

Το The Millpond Years είναι δύσκολο, σκοτεινό, ποιητικό, είναι θυμωμένο και σε στοιχειώνει. Πως ήταν το κλίμα κατά την ηχογράφησή του, ή στις συναυλίες αυτής της περιόδου; Τόση ένταση και δημιουργικότητα οδηγεί μερικές φορές σε απρόσμενες καταστάσεις στα πλαίσια ενός συγκροτήματος.

Simon Huw Jones: Η ατμόσφαιρα ήταν συναρπαστική τότε. Ήταν εποχή μεγάλων ανακαλύψεων για μένα. Όσο ζούσαμε και μεγαλώναμε μαζί, το κλίμα στο συγκρότημα ήταν αξιόλογα σταθερό, αυτό έκανε τις συναυλίες και την ηχογράφηση πραγματικά εντυπωσιακές εμπειρίες, καθώς ήμασταν όλοι ο εαυτός μας, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει κάτι ο ένας στον άλλο.
Οι συναυλίες είχαν πολλή ένταση, αλλά πάντοτε έτσι ήταν… πίναμε πολύ τότε, αλλά αυτό γενικά το ξεπεράσαμε. Όταν ακούω ξανά το “The Millpond Years”, εύχομαι να μπορούσα να ελέγχω τα συναισθήματά μου περισσότερο, καθώς τα φωνητικά μου ακούγονται πολύ έντονα τώρα πια, αλλά όχι και τότε… ούτε και σε κανέναν μας τέλοσπάντων. Δε είχα συνειδητοποιήσει τότε ότι ακόμα και όταν τραγουδάω χωρίς συναίσθημα, είναι αρκετό.

 

Το γαλλικό και το γερμανικό κοινό αγάπησαν τη μουσική σας, αλλά το κοινό στην πατρίδα σας δε φαίνεται να ενδιαφέρθηκε και τόσο. Αρχικά αυτό δείχνει απογοητευτικό. Πιστεύετε όμως ότι αυτό το γεγονός σας προστάτευσε από την ενδεχόμενη πίεση της δημοσιότητας, και σας βοήθησε να εκφράσετε και να εξελίξετε τη μοναδικότητα του ήχου σας με πολύ πιο υγιή και εύκολο τρόπο;

Simon Huw Jones: Ναι, αυτό συνεισέφερε στο να γίνουμε αυτό που είμαστε, και στη μουσική μας το ίδιο… αλλά δεν ξέρω πόσο υγιές είναι να ζεις για τόσο καιρό σε τέτοια απομόνωση. Εάν είχαμε μετακομίσει κάπου όπου η μουσική μας είχε μεγαλύτερη απήχηση, θα μας βοηθούσε περισσότερο δημιουργικά και πνευματικά, καθώς και οι γενικότερες συνθήκες δουλειάς για ένα συγκρότημα όπως εμείς θα ήταν καλύτερες, εάν είχαμε επαφή με ανθρώπους που εμπλέκονταν με τη μουσική ή την τέχνη κατά κάποιο τρόπο.

Το να ζούμε στην επαρχία είχε κάτι ιδιαίτερο, φυσικά, εμπνευστήκαμε απ’αυτήν και ακόμα εμπνεόμαστε καθώς αποτελεί μέρος της ζωής μας.

 

Το “Blind Opera” είναι εξαιρετικό κομμάτι, σαν θεατρικό έργο, ο μονόλογος των καταραμένων. Τι είδους εικόνες σου έρχονται στο μυαλό όταν παίζετε ζωντανά αυτό το πολύ δυνατό κομμάτι;

Simon Huw Jones: Σκέφτομαι τις γέρικες μηλιές στο θερμοκήπιο που ήταν μπροστά στο σπίτι που ζούσα, και φαντάζομαι να τις κόβουν… κάτι που ήταν πολύ δυσάρεστη εμπειρία για μένα. Όλα τα κλαδιά κόπηκαν και οι κορμοί των δέντρων στέκονταν για μερικές μέρες, προβάλλοντας από τη γη σαν βασανισμένες φιγούρες κάτω από τον επίπεδο χειμωνιάτικο ουρανό. Σκέφτομαι τους άρχοντες του Morton, όποιοι κι αν ήταν, και τους παλιούς κατοίκους που λέγεται ότι είχαν ταφεί κάτω από το θερμοκήπιο όταν αυτό ήταν νεκροταφείο κατά το Μεσαίωνα. Φέρνω στο μυαλό μου τα δέντρα όταν ήταν ολάνθιστα την άνοιξη και τα πουλιά που πετούσαν ανάμεσά τους. Το “Blind Opera” είναι ίσως το σκοτεινότερο κομμάτι που γράψαμε ποτέ.

 

Οι ζωντανές εμφανίσεις σας είναι πολύ έντονες, επικοινωνείτε με το κοινό με έναν μη συμβατικό τρόπο. Πώς νιώθετε όταν παίζετε live;

Simon Huw Jones: Όταν όλα πηγαίνουν καλά, νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ. Το σημείο που επικοινωνούμε καλύτερα με το κοινό δείχνει να είναι, περιέργως, όταν ξεχνάμε ότι υπάρχουν. Χρειάζεται μια ιδιαίτερη αρμονία για να συμβεί αυτό.

 

Το Klaxon θεωρήθηκε ως κομβικό σημείο στον ήχο σας, σαν ένα μεγάλο βήμα μπροστά ως προς το χρόνο, ή μια μεταφορά από την ήρεμη ύπαιθρο στη θορυβώδη νυχτερινή ζωή της πόλης. Τι είδους επιρροές σας οδήγησαν να συνθέσετε αυτά τα ιδιαίτερα κομμάτια; Φοβάστε τις αλλαγές στη ζωή; Πώς τις αντιμετωπίζετε;

Simon Huw Jones: Ναι, έπρεπε να ξεφύγουμε από τις ρίζες μας πριν αυτές μας παγιδέψουν. Το “Klaxon” ήταν σαν μια αρχή ενός μουσικού ταξιδιού από την εξοχή, στον υπόλοιπο έξω κόσμο. Η κιθάρα του Justin έδειξε το δρόμο και οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε.
Δε νομίζω ότι φοβόμαστε περισσότερο τις αλλαγές στη ζωή απ’ότι ο κάθε άνθρωπος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λοιπόν βρισκόμαστε στο 2008. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, τέσσερις νέοι από ένα μικρό χωριό αποφασίζουν να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Στις μέρες σας ήταν το punk. Σήμερα, που θα πρέπει να ψάξουν για να βρουν τη μουσική σπίθα, που θα μπορέσει να προκαλέσει δημιουργικές εκρήξεις στις καρδιές τους;

Simon Huw Jones: Δεν έχω ιδέα, ήμασταν τυχεροί να βρισκόμαστε εκεί, όταν το εμφανίστηκε το punk, άλλαξε τα πάντα – υποθέτω ότι η rap, η house, το hip hop έκανε κάτι παρόμοιο, ενώ  είναι καλλιτεχνικά προσβάσιμα είδη… με αυτό εννοώ ότι δε χρειάζεται κανείς ιδιαίτερη εκπαίδευση για να αρχίσει να κάνει τέτοιου είδους μουσική…είναι ένα καλό όχημα για ωμή έκφραση.
Επομένως, ένα συγκρότημα σε μια παράλληλη κατάσταση θα ξεκινούσε γράφοντας hip hop τραγούδια με ένα τυπικό αστικό αίσθημα, μετά από λίγο όμως θα συνειδητοποιούσαν ότι γράφουν μουσική για κάτι που δεν αποτελεί μέρος της ζωής τους… τότε θα άρχιζαν να επηρεάζονται από το πραγματικό τους περιβάλλον, ή τουλάχιστον θα σταματούσαν να προσπαθούν να δείχνουν κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι.

 

Πιστεύεις ότι ήσασταν πάντα ανοιχτοί σε μουσικές και στιχουργικές επιρροές, καθ’όλη τη διάρκεια της πορείας σας; Ή θεωρείτε ότι έχετε καταλήξει σε μια τελική οπτική που σας βοηθά να ακούτε και να δημιουργείτε μουσική;

Simon Huw Jones: Πάντα είμαστε ανοιχτοί σε επιρροές…

 

Και πόσο εύκολο ήταν για σένα να ντύσεις στιχουργικά τον 50’s ήχο της κιθάρας και τον πιο αμερικάνικο ήχο του Angelfish και του Silver soul; Απ’όσο ξέρω, πρώτα γράφετε τη μουσική και μετά τους στίχους. Δυσκολεύτηκες να ακολουθήσεις την αλλαγή της μουσικής;

Simon Huw Jones: Δεν ήταν καθόλου εύκολο, και γενικά ποτέ δεν έβρισκα εύκολο το να γράφεις στίχους. Ήταν ένα ξένο τοπίο που ζωντάνεψε μπροστά μου εικόνες του Edward Hopper και σκηνές που μου θύμισαν αποσπάσματα που είχα διαβάσει στις νουβέλες του Fitzgerald και των μπίτνικ. Ο μόνος τρόπος που ένιωθα ότι υπήρχε για να το καταφέρω, ήταν να το βλέπω σαν ένα ταξίδι.

 

Το τελευταίο σας album "(Listen for) The Rag and Bone Man" συνεχίζει την πορεία του προηγούμενου "Further From The Truth", αλλά θα έλεγε κανείς ότι είναι λίγο πιο σκοτεινό, ή πιο ονειρικό. Πως προσεγγίσατε τα νέα κομμάτια κατά την ηχογράφηση;

Simon Huw Jones: Η γενική ιδέα, και η δικιά μας επίσης, είναι ότι το τελευταίο album είναι αρκετά διαφορετικό απ’το προηγούμενο –αν και φυσικά δέχομαι ότι δεν ακούμε όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Παρά τις μουσικές διαφορές και τις διαφοροποιήσεις στα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν, το ‘(Listen for) the rag and bone man’ έχει αρκετά διαφορετική αίσθηση στους στίχους, προήλθαν από διαφορετική περιοχή του μυαλού μου.

 

Τι ακριβώς είναι ένας “Rag and bone man”;

Simon Huw Jones: Κανονικά οι άνθρωποι αυτοί γύριζαν από σπίτι σε σπίτι συλλέγοντας κομμάτια από χαρτί και παλιά πανιά, τα οποία χρησιμοποιούνταν ως συστατικό για να φτιαχτούν πορσελάνες. Οι εποχές άλλαξαν και οι “rag and bone men” συλλέγουν οτιδήποτε πιστεύουν ότι μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί.

 

Γιατί τόση βία στο “The Legend of Mucklow”; Η φωνή, οι στίχοι, ο ήχος, είναι τρομαχτικά. Σίγουρα μια εντυπωσιακή και απρόσμενη μπαλάντα θανάτου, αλλά αρκετά ασυνήθιστη.

Simon Huw Jones: Υπάρχει μια υπόγεια αίσθηση βίας σε πολύ από τη μουσική μας, αλλά συνήθως δε βγαίνει στην επιφάνεια. Αυτό γίνεται στο ‘The legend of Mucklow’, υπήρχε κάτι πολύ απειλητικό στη μουσική και όσο πιο πολύ το ακούω τόσο πιο πολύ βυθίζεται το μυαλό μου σ’αυτόν το χαρακτήρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται στους στίχους, η βία είναι αρκετά αφηρημένη και ο ρόλος του Mucklow δεν είναι προφανής. Κρεμάστηκε για ζωοκλοπή (όπως λέει ο μύθος) και το φάντασμά του ακόμα περιφέρεται στα σοκάκια, αλλά το τι ακριβώς κάνει σ’αυτό το τραγούδι δεν το ξέρω. Πραγματικά, μ’αρέσει αυτή η αμφιβολία.

 

Πότε πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να περιγραφεί ως «κλασσικό»; Είναι θέμα χρόνου, ποιότητας, δημοσιότητας, ή …

Simon Huw Jones: Υποθέτω ότι είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω, αν και δεν είμαι σίγουρος για το θέμα της «δημοσιότητας»… Για παράδειγμα, θεωρώ ότι το ‘No more shall we part’ είναι ο κλασσικός δίσκος των Bad Seeds, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το αν είναι ο πιο δημοφιλής τους.

 

Έχετε αισθανθεί ποτέ εξαντλημένοι από έμπνευση;

Simon Huw Jones: Ναι, πολλές φορές.

 

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές;

Simon Huw Jones: Βασικά δεν είμαι πολύ φίλος της ποίησης… τα αγαπημένα μου είναι μάλλον οι συλλογές ποιημάτων του Haiku.

 

Ποια ήταν η άποψή σας για το ελληνικό κοινό αφού παίξατε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 2004; Ήταν μια συναυλία που πολλοί την περίμεναν για πολύ καιρό. Υπάρχει καμιά πιθανότητα να έρθετε και να παίξετε κάποια στιγμή σύντομα;

Simon Huw Jones: Περάσαμε πολύ καλά όταν ήρθαμε στην Αθήνα, τα πήγαμε μια χαρά με όποιον γνωρίσαμε και είχαμε μια πολύ δυνατή συναισθηματική ανταπόκριση από το κοινό. Θέλουμε να ξαναέρθουμε, αλλά γενικά τα ταξίδια παρουσιάζουν προβλήματα. Έχουμε μιλήσει με κάποιον υπεύθυνο για να παίξουμε κάποια στιγμή μέσα σ’αυτό το χρόνο. Πραγματικά το ελπίζω.

 

Σε παρακαλώ, δώσε μας μια δυο λέξεις (ένα χαρακτηριστικό, ένα όνομα, ένα συναίσθημα… οτιδήποτε!) που σου έρχεται στο μυαλό όταν διαβάζεις τα παρακάτω. Ένα μικρό παιχνίδι που πάντα μου άρεσε.

Inkberrow -   Τώρα το γράφω ?nkberrow
Robert Smith - Ωραίος τύπος με ξεθωριασμένο μπουφάν μηχανόβιου.
Slow Pulse Boy - Ένα ερημικό δρομάκι στο Βέλγιο
Αγγλία -  πατρίδα, ουτοπικοί πράσινοι λόφοι με πρόβατα
The Fruit Room - γιασεμί, και το κρεβάτι με το φως του ήλιου πάνω του. Σπίτι.
Ρομαντισμός  - Ένα παλιό βιβλίο που ξεφυλλίζω, αλλά ποτέ δε διάβασα
Τέχνη - Η πανέμορφη γκαλερί του Tate
The Young Gods - Καλοί γείτονες για να έχει κανείς.
Lol Tolhurst - Γυαλιά ηλίου.
Stay away from the accordion girl - αστέρια στον ουρανό πάνω από τα αμπέλια.
And also the trees - Καθισμένοι έξω από ένα εστιατόριο με fish and chips μετά την πρώτη μας συναυλία -ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι...
where do you take me my little girl - πράγματι...

 

Συνέντευξη:
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Νίκος Δρίβας

Intro text:
Κώστας Μπρέλλας

• Read more about And Also The Trees - exclusive interview!

Peter Murphy (Bauhaus) - exclusive interview!

Όταν το 1983 διαλύθηκαν οι Bauhaus, έχοντας κυκλοφορήσει τον πιο ενδιαφέρον δίσκο της σύντομης καριέρας τους, μια στεναχώρια αρχικά την πήρα. Τα διάφορα projects του Ash, οι solo δουλειές του Peter Murphy (του κορυφαίου ερμηνευτή της γενιάς του κατά τη γνώμη μου) και η πεποίθηση ότι οι συναρπαστικές ιστορίες πρέπει να τελειώνουν στην κορύφωσή τους με έπεισαν ότι ίσως ήταν καλύτερα έτσι όπως έγινε. Οι Bauhaus έγιναν ένας post-punk θρύλος δίπλα σε μπάντες όπως οι Joy Division. Kαι ξαφνικά έρχεται το Coachella και εμφανίζονται ξανά, κάνουν και τουρνέ... Ωραία τα συναυλιακά reunion, έχουν πλάκα. Ομως όταν έσκασε η είδηση και για νέο studio album το 2008 τα πράγματα σοβέρεψαν. Εδώ έχει ζουμί η ιστορία. Καλύτερη ευκαιρία για συνέντευξη δεν υπήρχε, καλέσαμε τον Murphy στο σπίτι του στην Κωνσταντινούπολη και πολύ ευγενικά μας μίλησε για όλα αυτά και αρκετά άλλα... 

 

• Μου φαίνεται στ’ αλήθεια περίεργο, αλλά το 2008, συζητώ με τον Peter Murphy και η πρώτη μου ερώτηση αφορά το νέο άλμπουμ των Bauhaus! Λοιπόν πρόκειται να κυκλοφορήσει το «Go Away White». Πώς αποφασίσατε, οι τέσσερις σας, να μπείτε στο στούντιο και να ηχογραφήσετε νέα κομμάτια;

  Peter Murphy:  Αν ταξιδέψεις για λίγο προς τα πίσω, θα δεις ότι συναντηθήκαμε για το φεστιβάλ Coachella και αυτό ήταν κάτι όμορφο. Ο διοργανωτής ήθελε στ’ αλήθεια να μας δει να παίζουμε και πάντα έβρισκα ελκυστική την ιδέα να προσπαθήσουμε να βρεθούμε μαζί και να φτιάξουμε καινούρια μουσική. Νομίζω ότι από το ξεκίνημα ακόμα των προβών, η αίσθηση ήταν τόσο ευχάριστη που όλοι νιώθαμε πως θέλαμε να το δοκιμάσουμε και τελικά αποφασίσαμε να το κάνουμε. Αυτό που έγινε ήταν αυθόρμητο κατά μία έννοια αλλά νομίζω πως όλοι θέλαμε να βεβαιωθούμε για τον μεταξύ μας δεσμό και κατά την διάρκεια των προβών πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε. Έτσι έφυγα, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο με τον προσωπικό μου άλμπουμ εκείνο το καλοκαίρι, μετά συγκεντρωθήκαμε ξανά κατά την διάρκεια του χειμώνα και συνεχίσαμε μαζί και τελικά αποφασίσαμε πως θέλαμε να μείνουμε μαζί, να φτιάξουμε ένα άλμπουμ μαζί και να δούμε που θα μας έβγαζε αυτό…

   

 

•   Όμως με αυτό τον τρόπο ηχογράφησης και με τον αυθορμητισμό σας και δίχως να έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας για την μορφή του τελικού μουσικού αποτελέσματος, βρίσκεις πως όλη αυτή η διαδικασία έχει παρόμοια στοιχεία με τον παλιότερο τρόπο δουλειάς σας;
   

  Peter Murphy: Έχει. Νομίζω πως αυτός ήταν ένας από τους καλύτερους τρόπους δουλειάς μας παλιότερα. Δίχως να συζητάμε πολύ για την ιδέα αλλά με το να είμαστε διαισθητικοί και ενστικτώδεις. Έχεις απόλυτο δίκιο. Αποφασίσαμε να συναντηθούμε και να κλείσουμε ένα χώρο για 2 με 4 βδομάδες, να δουλέψουμε μαζί σαν γκρουπ και να δούμε τι θα συμβεί. Αποδείχτηκε πως ήταν ένα πολύ θετικό χρονικό διάστημα και πολύ ισχυρό για την ακρίβεια…

 

•   Φαίνεται πως στ’ αλήθεια το απόλαυσες. Είσαι εξίσου ευχαριστημένος με το τελικό μουσικό αποτέλεσμα, με τον ήχο του άλμπουμ; 

  Peter Murphy: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη μου χαρά είχε να κάνει με το ψυχικό μας δέσιμο. Ήταν πολύ ευχάριστο το να δουλεύουμε μαζί και το να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, ήταν κάτι πολύ θετικό. Το αποτέλεσμα (η μουσική) έβγαινε τόσο γρήγορα, και αυτό ήταν πολύ συναρπαστικό και διακεδαστικό συνάμα.

 

•   Το «Go Away White» είναι πλέον έτοιμο και πρόκειται να κυκλοφορήσει, αλλά τι είδους αντιδράσεις περιμένεις από έναν παλιότερο θαυμαστή των Bauhaus και από κάποιον που, ας πούμε, δεν έχει ακούσει ποτέ την μουσική σας;
   

  Peter Murphy: Νομίζω πως είναι μια δύσκολη απάντηση αυτή γιατί ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις την άποψη κάποιου, του κοινού ή οποιουδήποτε το ακούσει. Νομίζω όμως ότι το album ξεχωρίζει λόγω του ότι έχει μια «ωμή» ποιότητα. Δεν νομίζω πως είναι ακουστικά όμοιο ή σχετίζεται με οποιοδήποτε τρόπο με ό,τι έχουμε κάνει στο παρελθόν, έτσι νομίζω ότι θα μας αντιμετωπίσουν όπως οποιοδήποτε άλλο γκρουπ που είχε ένα κάποιο κοινό στο παρελθόν. Ίσως βέβαια έχουν κάποιες προσδοκίες και ενδεχομένως δεν θα τους αρέσει αν βασιστούν σε ότι τους ελκύει τώρα. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί. Το «Go Away White» ουσιαστικά στέκεται σαν μια καλή αποτύπωση της ενέργειας που έχουμε σαν γκρουπ και έχει πολλά θετικά στοιχεία μέσα του, είναι τόσο παιχνιδιάρικο… 

 

•   Απ’ όσο γνωρίζω δεν πρόκειται να υπάρξουν συναυλίες με αφορμή αυτή την νέα κυκλοφορία, γιατί έτσι; 

  Peter Murphy: Νομίζω πως έχουμε περιοδεύσει για αρκετά μεγάλο διάστημα με το παλιότερο υλικό μας και φτάσαμε στο σημείο εκείνο που όλη αυτή η πίεση μας κούρασε στ’ αλήθεια. Παίζαμε και ξαναπαίζαμε τα ίδια sets για ένα χρόνο περίπου κι έτσι χρειαζόμασταν να προχωρήσουμε. Υπήρχαν μικροδιαφορές μεταξύ μας και είχαμε και τις προσωπικές μας καριέρες. Αυτή η ασταθής κατάσταση μας επηρέασε και νομίζω πως το σωστότερο ήταν να σταματήσουμε, ειλικρινά.

 

 

•   Πώς αισθανόσουν κάθε φορά που έπαιζες τα παλιότερα κομμάτια σας όπως το «Bella Lugosi’s Dead» ή το «Silent Hedges» με τους παλιόφιλους σου μέσα από το γκρουπ ύστερα από τόσα πολλά χρόνια; Νομίζω πως πρέπει να ήταν μια τρομερή εμπειρία τόσο για σένα όσο και για τους θαυμαστές… 

  Peter Murphy: Ναι. Νομίζω πως όλοι συμβάλλαμε με κάποιο στοιχείο και ήταν καλό να μπορείς να βλέπεις και κάτω από την επιφάνεια. Αναπολώντας το παρελθόν, υπήρξαν στιγμές που ειλικρινά νοιώθαμε πως πρέπει να «ζήσουμε» την κάθε στιγμή της παράστασης και να την κάνουμε ένα σημαντικό συμβάν. Έτσι τα τραγούδια λειτουργούσαν σαν ένα όχημα και δημιουργούσαν μια πολύ δυνατή εμπειρία κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Κάποιες στιγμές είναι σαν να λανσάρουμε ξανά παλιές ιστορίες που ίσως θα έπρεπε να είχαμε αφήσει πίσω μας. Όμως μόλις σταματήσεις, εξαναγκάζεσαι να σταματήσεις ακόμα και να σκέφτεσαι το παρελθόν και κοιτάς μπροστά. Κι έτσι σου απομένει το να συγκεντρώνεσαι στο τώρα και να καταφέρεις να κάνεις το τώρα να συναντήσει την «παράσταση»…

 

•   Εδώ στην Αθήνα, σε έχουμε δει ζωντανά δυο φορές. Μια φορά το 1983 με τους Bauhaus σε ένα γήπεδο μπάσκετ και το 2005 κατά τη διάρκεια της «Unshattered Tour». Θυμάσαι κάτι από εκείνες τις συναυλίες; 

  Peter Murphy: Βεβαίως και θυμάμαι! Θυμάμαι και τις δύο συναυλίες. Περισσότερο βέβαια την πιο πρόσφατη, την δικιά μου, που αρχικά επρόκειτο να παίξουμε σε ένα φεστιβάλ και φτάσαμε στην Αθήνα και τότε οι διοργανωτές είπαν «Είχαμε ένα προβληματάκι». Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε σε ένα πολύ μικρό χώρο αλλά ήταν μια υπέροχη παράσταση και την απόλαυσα  πολύ κι ας ήταν τόσο ζεστά εκεί… Και ναι θυμάμαι και την συναυλία με τους Bauhaus. Έκανε κι εκεί πολύ ζέστη και είχε πολύ κόσμο...

   

 

•   Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να πει ότι σε αυτές τις συναυλίες ο Peter Murphy ήταν κάθε φορά κι ένας διαφορετικός ερμηνευτής. Με τους Bauhaus ήσουν πολύ ενεργητικός, πολύ θεατρικός αλλά κατά την διάρκεια... 

  Peter Murphy: Ήμουν και νεότερος…

 

•   Χαχά… κατάλαβα… κατά την διάρκεια τις δεύτερης εμφάνισης, εξέπληξες και πάλι το κοινό αλλά με έναν περισσότερο εκλεπτυσμένο τρόπο. Ποιος από τους δύο λοιπόν,  είναι ο αληθινός Peter Murphy πάνω στη σκηνή; 

  Peter Murphy: Αυτός που είναι πολύ ζεστός και δοτικός και θετικός με το κοινό… Νομίζω ότι αρκετοί από τους παλιότερους τραγουδιστές, αυτό που κάναμε τότε, στις αρχές του ’80, ήταν ένα καθρέφτισμα της νεότητας μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά είχε και «πολιτιστικά» στοιχεία κατά κάποιο τρόπο… Η Μεγάλη Βρετανία τα πρώτα χρόνια του ’80 ήταν μια πολύ έντονη αλλά και καταθλιπτική χώρα. Νομίζω ότι αυτό εξηγεί πολλά για την ενέργεια των πρώτων χρόνων, αλλά ο αληθινός Peter Murphy είναι κάποιος που του αρέσει να εξυψώνει την διάθεση του κόσμου και να τον αφήνει με την αίσθηση του «από κοινού»… με την ίδια την παράσταση…

•   Αναφορικά με την προσωπική σου καριέρα, τα τελευταία σου δύο άλμπουμ «Dust» και «Unshattered» είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Το « Dust» είναι πολύ πιο μυστηριώδες και περισσότερο εξευγενισμένο, ενώ το «Unshattered» σαν να πηγάζει από το παλιότερο υλικό. Τι θα πρέπει να περιμένουμε από την επόμενη κυκλοφορία σου; 

   

  Peter Murphy: Λοιπόν, έχω γράψει τα τραγούδια και ετοιμάζομαι να τα ηχογραφήσω. Δουλεύω με έναν καταπληκτικό παραγωγό, τον David Baron, που έχει το στούντιο του στο Woodstock της Νέας Υόρκης. Γράφουμε και σχεδιάζουμε για ένα ολόκληρο γκρουπ κι έτσι υπάρχει έντονη μελωδικότητα στα τραγούδια. Ο στόχος είναι να βγάλουμε την ενέργεια ενός γκρουπ και να εισάγουμε κάποια αναλογικά ηλεκτρονικά στοιχεία στην μουσική.  Μέχρι στιγμής όλα πηγαίνουν όπως τα θέλουμε και ελπίζω να έχω έτοιμο το άλμπουμ σε λίγους μήνες και ευελπιστώ και μια περιοδεία.

 

•   Μέσα από την καριέρα σου, υπάρχει κάποιο δικό σου, αγαπημένο άλμπουμ; 

  Peter Murphy: Πιστεύω ότι το «Dust» ξεχωρίζει ως κάτι πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό και αυτός ήταν και ο σκοπός αυτού του δίσκου. Ήθελα να δουλέψω με  τον Mercan Dede και να ενσωματώσω όλες εκείνες τις επιρροές που είχα από όσα άκουγα εδώ στην Τουρκία και νομίζω πως αυτό έγινε με τον καλύτερο τρόπο και πραγματικά υπήρξαν κάποια υπέροχα τραγούδια μέσα στο άλμπουμ. Είμαι στ’ αλήθεια πολύ περήφανος για το κομμάτι «Your Face» που ήταν πολύ όμορφο και συναισθηματικό…

 

•   Ναι, ήταν στ’ αλήθεια όμορφο… Αναφορικά με τις διασκευές, το να διασκευάζεις τραγούδια μοιάζει να είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ταλέντα σου. Το «Ziggy Stardust», το «Telegram Sam» με τους Bauhaus ήταν μεγάλες στιγμές στην δισκογραφία σας… Πόσο δύσκολο σου είναι να μπαίνεις στον συναισθηματικό πυρήνα ενός κομματιού και να διαμορφώνεις την προσωπική σου σχέση μαζί του; Πρόκειται για ταλέντο ή είναι απλά θέμα σωστής επιλογής; Το σωστό κομμάτι που σου πηγαίνει.  

  Peter Murphy: Νομίζω ότι με τα κομμάτια των Bauhaus είχε απλά να κάνει με μας που θαυμάζαμε αυτά τα κομμάτια και θέλαμε να τους εισάγουμε τον δικό μας ήχο. Ήταν κάτι πολύ άμεσο και ο τρόπος που θα τα «ερμηνεύαμε» ήταν πολύ φυσικός και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Και εκείνη την περίοδο, στις αρχές του ’80, αυτά τα κομμάτια ήταν αναφορές σε καλλιτέχνες που μας ενέπνευσαν και είχαν κατά κάποιο τρόπο σχέση με διάφορες «θεατρικότητες» που χρησιμοποιούσαμε τότε. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά…εάν τώρα διαλέξω να κάνω μια διασκευή, τότε αυτή θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με τα κομμάτια που ερμηνεύω ζωντανά. Έτσι διαλέγω κομμάτια που μπορούν να γίνουν το «όχημα» μιας απολαυστικής ερμηνείας.

 

•   Έχεις υπόψη σου κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι άλλου καλλιτέχνη που θα ήθελες να ερμηνεύσεις ή να κάνεις κάποια διασκευή του; 

  Peter Murphy:  Όχι αυτή τη στιγμή, δεν σχεδιάζω να κάνω κάποια διασκευή αλλά πάντα υπάρχουν κομμάτια που έρχονται στο μυαλό μου και λίγες μέρες μετά παρατάω την ιδέα... 

 

•   Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να σε ακούσω να τραγουδάς το «Wild Is The Wind» με την Lisa Gerard… 

  Peter Murphy: Αυτό θα ήταν υπέροχο!
   

 

•    Ασφαλώς! Κι έτσι ο David, o Kevin και ο Daniel ακολούθησαν τους δικούς τους δρόμους. Ποιος δίσκος, συγκρότημα ή δικό τους project σου αρέσει περισσότερο; 

  Peter Murphy: Νομίζω ότι ένα άλμπουμ των Love and Rockets ήταν στ’ αλήθεια ευχάριστο, το “Earth, Sun, Moon”. Το απόλαυσα. 

 

•   Τι σκέφτεσαι για όλα αυτά τα νέα συγκροτήματα  που τώρα προσπαθούν να ακούγονται σαν τους Joy Division, τους Bauhaus, τους The Cure και άλλα post-punk συγκροτήματα; Αυτή η δημοτικότητα τον «κλασσικών» συγκροτημάτων σε εκπλήσσει; 

  Peter Murphy: Όχι, το παρακολουθώ και το αντιμετωπίζω σαν μια πολύ φυσική εξέλιξη και είναι θετικό το ότι συμβαίνει στον μουσικό κόσμο, στον δημοφιλή μουσικό κόσμο. Μοιάζει να «αυτό-σιτίζεται». Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεσαι, ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα συγκρότημα, οι Editors, που είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και θεωρούν πως είναι επηρεασμένοι από τους Joy Division των αρχών του ’80. Δεν ξέρω πως ακριβώς το σκέφτονται οι ίδιοι αλλά αυτό που ακούω είναι ένα αυθεντικό σύνολο τραγουδιών και πρέπει στ’ αλήθεια να τους κρίνουμε για αυτό που είναι.

  Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι οι Sigur Ros. Ο τρόπος που δουλεύουν είναι πολύ προσωπικός και φιλικός. Με κάποιο τρόπο δεν συμπίπτουν ως προς τις αντιλήψεις των «ανθρώπων της μουσικής», αλλά δουλεύουν με ένα πολύ κλασσικό, ανθρώπινο τρόπο που αγαπώ πάρα πολύ.

   

   

•   Πρόσφατα συνεργάστηκες με τον Trent Reznor των Nine Inch Nails… 

  Peter Murphy: Ναι, αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της περιοδείας με τους Bauhaus. Ο Trent με προσκάλεσε να κάνω κάποια πράγματα «στο δρόμο» ενώ περιοδεύαμε. Επρόκειτο να κάνουμε αυτές τις ζωντανές ραδιοφωνικές παρουσιάσεις στα παρασκήνια των συναυλιών.

 

•    Τι είδους άνθρωπος είναι; Έχει πολύ παράξενη εικόνα… 

  Peter Murphy: Ο Trent είναι πολύ έξυπνος, αυτάρκης και πολύ καλός μουσικός. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο Project του και είναι ένας πολύ φιλικός άνθρωπος…και δημιουργικότατος.   

   

 

•   Αυτό ακούγεται αλλόκοτο αν σκεφτούμε την εικόνα και την ιδιοσυγκρασία που πιστεύουν οι άνθρωποι πως έχει… 

  Peter Murphy: Ο Trent είναι άνθρωπος του κόσμου, καθόλου επιθετικός. Νομίζω ότι με τους NIN παρουσιάζει μια πολύ θεατρική εικόνα αλλά σαν άνθρωπος είναι πολύ διαφορετικός. Μάλλον υπάρχει μια αντίθεση…

 

• 

• Έχει επηρεαστεί πολύ από σένα, την περίοδο που ήσουν με τους Bauhaus…

  Peter Murphy: Ίσως το πρώτο διάστημα, αλλά δεν ξέρω… σίγουρα έχουν περάσει πολλά χρόνια πλέον και πιστεύω ότι έχει εξελίξει την δουλειά του με ένα προφανέστατα μοναδικό τρόπο.  

•   Πέρα από την μουσική, ξέρω πως σε ενδιαφέρει επίσης η ζωγραφική, η φωτογραφία και η τέχνη γενικότερα. Υπάρχουν σχέδια προκειμένου να χρησιμοποιήσεις κάποια δουλειά σου για το εξώφυλλο ενός άλμπουμ ή να κάνεις κάποια έκθεση; 

  Peter Murphy: Δεν έχω τόσους πίνακες που θα ήθελα να εκθέσω, είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου που το αναφέρεις… Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δεν ζωγραφίζω και τόσο πολύ αλλά είμαι σε θέση να το κάνω και ενδιαφέρομαι για αυτό… ίσως κάποια στιγμή.

 

•    Μια τελευταία ερώτηση, για το νέο άλμπουμ των Bauhaus. Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σας κατηγορούσε ότι ηχογραφήσατε αυτό το άλμπουμ μόνο για τα χρήματα; 

  Peter Murphy: Προφανώς υφίσταται (γενικότερα) μια σύμμειξη της τέχνης και του εμπορίου αλλά και ένας διαχωρισμός τους… υπήρχε ένα στοιχείο αυτού του γεγονότος και πιστεύω πως το γνωρίζαμε. Υπάρχει πάντα ο εμπορικός παράγοντας σε αυτό που κάνεις, ειδάλλως μοιάζει ειλικρινά ανούσιο εφόσον ζεις από τη μουσική. Νομίζω ότι κατά το ήμισι, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε (η όλη πρωτοβουλία) είχε να κάνει με το να βρεθούμε και να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε αυτή τη φιλία που είχαμε, αλλά καθώς περιοδεύεις και είσαι πλέον μεγαλύτερος ηλικιακά, υπάρχει σαφώς ισχυρότερο το εμπορικό στοιχείο σε αυτή (την πρωτοβουλία).

  Είναι πολύ ιδεαλιστικό να μιλάμε για το «η τέχνη για χάρη της τέχνης». Πιστεύω ότι όταν υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσεις ένα δίκαιο εισόδημα από την ενασχόληση σου, τότε δεν πρέπει να ντρέπεσαι για αυτό. Είναι ένα υπαρκτό κομμάτι όσων κάνεις. 

   

 

•   Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, ελπίζω να έρθεις στην Αθήνα μια μέρα και να εμφανιστείς ζωντανά. Στο εγγύς μέλλον… 

  Peter Murphy: Θα το ήθελα πάρα πολύ! Χάρηκα για την συνομιλία και να έχεις μια υπέροχη μέρα.

 

• Read more about Peter Murphy (Bauhaus) - exclusive interview!

Andi Sex Gang - Αποκλειστική συνέντευξη!

«Χωρίς Τέχνη Η Ζωή Είναι Ένα Τίποτα»…Οι περισσότεροι θα αναρωτιέστε που τον θυμηθήκαμε και γιατί τον ξεθάψαμε... Κι εγώ αυτό ρώτησα τον Ν. Δρίβα όταν μου έστειλε την συνέντευξη. Θα μπορούσε να το δικαιιολογήσει εύκολα λέγοντας ότι βγάζει καινούριο δίσκο, αλλά η αλήθεια βρίσκεται σε προσωπικές εμμονές και απωθημένα. Και φυσικά δεν το αρνήθηκε, "τον βρήκα εύκαιρο και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να μας πει ενδιαφέρουσες ιστορίες από τα παλιά!" μου απάντησε. Ηγέτης σε ένα από τα πρώτα και πιο cult συγκροτήματα που πέρασαν από τη σκηνή του Batcave, o Andi μας λέει για τις μέρες των Sex Gang Children, τη συνεργασία του με τον Marc Almond, την dark και Goth σκηνή...και ναι, βγάζει και καινούριο δίσκο!

 

Παρατηρώντας την μεγάλη σε διάρκεια παρουσία σου στην μουσική σκηνή, προσέχει κανείς ότι έχεις υπάρξει καλλιτεχνικά δραστήριος, δουλεύοντας ασταμάτητα με ένα σύνολο σχημάτων. Τι είναι αυτό που σου δίνει την ώθηση να είσαι τόσο δημιουργικός όλο αυτό το διάστημα;

Andi: Η επιθυμία και η ανάγκη να εκφράσω το είναι μου, αυτό που βλέπω και αυτό που αισθάνομαι. Είναι όλο αυτό, κομμάτι του αγώνα μου να καταλάβω την ανθρώπινη ύπαρξη. Η επιθυμία να αγγίξω τις ανθρώπινες ψυχές. Να τους μιλήσω μέσα από την αγνή γλώσσα της μουσικής. Να δείξω ότι υπάρχει μια εναλλακτική διαδρομή πέρα από την άψυχη μετριότητα που μας επιβάλλεται καθημερινά.

 

Πηγαίνοντας πίσω στην αρχή της καριέρας σου με τους Panic Button και τους Sex Gang Children, πως συγκρίνεις εκείνες τις επαναστατικές εποχές με τον τρόπο που κινούνται τα πράγματα σήμερα;

 

 

• Read more about Andi Sex Gang - Αποκλειστική συνέντευξη!

iLiKETRAiNS - Αποκλειστική συνέντευξη!

"Sad stories make more interesting songs..."
Κάποιοι μπορεί και να αμφιβάλλουν, αλλά οι iLiKETRAiNS γίνονται εύκολα πειστικοί. Προσπαθώ να θυμηθώ κάποια άλλη μπάντα που να ασχολήθηκε τόσο πολύ με ιστορίες που οδήγησαν στον θάνατο, αλλά μάταια. Και μάλλον τους κυνηγάει και μια κατάρα, εκτός αν είναι τυχαίο ότι πριν μερικές μέρες πέθανε και ο Bobby Fischer, την ιστορία του οποίου διηγήθηκαν στο πρώτο τους EP. Είναι και αυτή η αγάπη τους για τα τρένα, που αρχικά μπορεί να φαίνεται κάπως ρετρό, αλλά για να δανειστώ και ένα μέρος του review για το elegies, "το τρένο δεν είναι μόνο η διαδρομή, είναι το καθρέφτισμα του τοπίου στα πρόσωπα των γύρω ανθρώπων, η παρατήρηση της κοινής εμπειρίας σε πρόσωπα και κινήσεις...". Αυτό συνήθως είναι συγκλονιστικό! Λίγες μέρες πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα, οι iLiKETRAiNS μιλάνε στo postwave.gr γι αυτά και άλλα πολλά...

 

•         Πείτε μας κάποια πράγματα για το SiGNAL FAiLURE (σ.σ το club που έχουν οι iLiKE TRAiNS στο Leeds και διοργανώνουν συναυλίες, events κλπ.) Πώς ξεκίνησε, και πως φαντάζεστε τη μελλοντική του πορεία;

  iLiKETRAiNS: Ταξιδεύοντας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ανακαλύψαμε και γνωρίσαμε πολλά συγκροτήματα για τα οποία δεν είχε ακούσει κανένας τίποτα στο Leeds, και θέλαμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία να παίξουν στο κοινό της πόλης μας, και να εισάγουμε τον κόσμο στη μουσική τους. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι ως τώρα, θα διακοσμήσουμε το χώρο, ο οποίος είναι ένα μικρό club με «χαρακτήρα» έξω απ’το κέντρο της πόλης, όπου προβάλουμε ταινίες και καλούμε τους φίλους μας να παίζουν μερικούς δίσκους. Πριν λίγο καιρό όταν βρισκόμασταν σε περιοδεία, ο Simon που ασχολείται πολύ με αυτό, μας είπε ότι έχει προγραμματίσει μερικά καλά συγκροτήματα για το κοντινό μέλον. Ελπίζουμε να συνεχίσει να είναι δημοφιλές και να μπορούμε να καλούμε τους αγαπημένους καλεσμένους μας. 

 

•           Φτιάξατε το group όταν όλοι βρισκόσασταν στο Leeds. Όσον αφορά τη μουσική, τι γίνεται στο Leeds αυτόν τον καιρό; Μπορείτε να αναφέρετε μερικά συγκροτήματα από εκεί που θα άρεσαν σε κάποιον που του αρέσει η μουσική σας; 

  iLiKETRAiNS: Το Leeds παραμένει πολύ καλό μέρος όσον αφορά τη μουσική. Υπάρχει μια δυνατή κοινότητα πολλών ανθρώπων που ασχολούνται, με τον ένα να βοηθά τον άλλον με κάθε τρόπο. Αρκετά συγκροτήματα αρχίζουν να εισπράτουν την αναγνώριση που αξίζουν ή να χτίζουν τη φήμη τους. Τα κομμάτια των iForwardRussia’s ακούγονται απίστευτα live, γι’αυτό ανυπομονώ για το νέο τους album. Οι Napoleon IIIrd κυκλοφόρησαν έναν πανέμορφο δίσκο. Αν σας αρέσει το post-rock, οι Vesels είναι μια πολύ καλή προοπτική. Σύντομα, θα είναι μαζί μας πλέον στο Leeds μία απ’τις αγαπημένες μας μπάντες, οι Her Name Is Calla, απ’το Leicester, που άνοιγαν τις συναυλίες μας για ένα μέρος της τελευταίας μας περιοδείας στη Μεγάλη Βρετανία. Σίγουρα αξίζει να τους ψάξετε. 

 

•          Τα κομμάτια σας αποτελούν «γεμάτες», σκοτεινές δομές, που χτίζονται σιγά σιγά μέχρι να ξεσπάσουν προς κάθε κατεύθυνση. Η μελαγχολία και ο ενθουσιασμός φτάνουν σε ονειρικό κρεσέντο. Αλλά με ποιο τρόπο αυτό το απολύτως αφαιρετικό συστατικό των κομματιών σας συνδυάζεται με τους συγκεκριμένους στίχους που είναι ιστορίες πραγματικών ανθρώπων;   

  iLiKETRAiNS: Η μουσική ταιριάζει με τους στίχους μια χαρά, πιστεύω. Στοχεύουμε να αποτυπώνουμε την αίσθηση του δράματος και της έντασης απ’τη ζωή του κάθε χαρακτήρα σε κάθε μας σύνθεση, και όπως σε κάθε ωραία ιστορία, θέλουμε η μουσική μας να χτίζεται και να ελίσσεται μέχρι να φτάσει στην κλιμάκωση, όπως ακριβώς και οι φιγούρες της ιστορίας βάδιζαν αναπόφευκτα προς τη μοίρα τους. 

 

•           Aυτοί οι χαρακτήρες που περιγράφετε, και χρησιμοποιείτε τις ιστορίες τους στους στίχους σας, δεν είναι γνωστοί στους περισσότερους. Πως μάθατε γι’αυτούς, όπως για τον Bobby Fischer ή τον Willian Huskinson για παράδειγμα; Πιστεύετε πως αυτοί οι άνθρωποι που προέρχονται απ’τις λιγότερο εμφανείς σελίδες της Ιστορίας έχουν κάτι κοινό, και ότι αυτό τονίζεται απ’τη μουσική σας; 

  iLiKETRAiNS: Αυτή ήταν η ιδέα, θέλαμε να διηγηθούμε ιστορίες στον κόσμο που έχουν από πολλούς αγνοηθεί ή ξεχαστεί, αλλά απ’τις οποίες μπορούμε να διδαχθούμε κάποια πράγματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

  Το κομμάτι για τον William Huskinson, ήταν το πρώτο μας που βασίστηκε σε ιστορικό πρόσωπο και αυτό σχετίζεται με το θέμα των τρένων, καθώς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκοτώθηκε στον Βρετανικό επιβατικό σιδηρόδρομο. Ο Bobby Fischer εμφανίστηκε σε μια ιστορία σε ένα site ειδήσεων και μας κίνησε το ενδιαφέρον ως κάποιος του οποίου την ιστορία αξίζει να διηγηθούμε. Αυτό που ενώνει όλους αυτούς μαζί σε σχέση με τη μουσική μας, είναι ότι όλοι είναι τραγικές φιγούρες κατά κάποιο τρόπο, αλλά έχουν μια ποιότητα που οδηγεί στην εξιλέωση. Και παρ’όλο που είναι περικυκλωμένοι απ’την αποτυχία ή την καταστροφή, είναι δυνατοί, ή σπουδαίοι, ή γενναίοι χαρακτήρες.

   

 

•              Συχνά γράφετε αυτές τις ιστορίες, μπαίνοντας στη θέση ενός χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο. Πόσο εύκολο είναι να υποδύεσαι ένα χαρακτήρα; Μήπως εδώ βρίσκεται το φανταστικό στοιχείο των στίχων σας; 

  iLiKETRAiNS: Κάνουμε πολλή έρευνα για να καταλήξουμε στα κομμάτια μας, και αφού χτενίσουμε το Internet και διαβάσουμε βιβλία, είναι αρκετά φυσικό για μας, να μπούμε στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, με το να φανταζόμαστε πως θα νιώθαμε εάν βρισκόμασταν σ’αυτήν την κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι τους περιγράφουμε σαν να συμπάσχουμε μ’αυτούς.

  Κάποιοι κριτικοί μας κατηγορούν ότι δε γράφουμε για προσωπικές εμπειρίες, κι όμως το κάνουμε – γράφουμε απο μια ενιαία οπτική γωνία, για τα συναισθήματα που εμείς νιώθουμε, αλλά για μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία απ’ότι για μία που θα μιλούσε για το ότι βγαίνουμε για χορό το Σάββατο το βράδυ και προσπαθούμε να μιλήσουμε σε κορίτσια.

 

•        Ποια πρόσφατη ιστορία ή χαρακτήρας θα μπορούσε να γίνει τραγούδι των iLiKETRAiNS μετά από πολλά χρόνια; 

  iLiKETRAiNS: Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιες ιστορίες θα έχουν μετά από χρόνια αυτόν τον απόηχο όπως αυτές που έχουμε διαλέξει ως τώρα, και προσπαθούμε να αποφεύγουμε ο,τιδήποτε πολύ σύγχρονο (παρ’όλο που είναι εκπληκτικό πόσο συχνα συμβαίνουν πράγματα αυτόν τον καιρό που με κάνουν να σκέφτομαι έναν απ’τους χαρακτήρες μας). Εντυπωσιάστηκα πολύ από την ιστορία ενός κωπηλάτη κανό που εμφανίστηκε ξανά, αφού υποτίθεται ότι είχε χαθεί για χρόνια, μέχρι που αποδείχτηκε ότι όλα ήταν μια κομπίνα ασφαλιστικής εταιρείας!

 

•           Το όνομα του συγκροτήματος είναι τόσο απλή και έξυπνη δήλωση, που κάνει τον κόσμο να προσπαθεί να φανταστεί τη συζήτηση που προηγήθηκε και οδήγησε τελικά σ’αυτές τις τρεις λέξεις. Πώς καταλήξατε σ’αυτό; 

  iLiKETRAiNS: Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε πολλή συζήτηση γι’αυτό. Το όνομα το είχε σκεφτεί ο Dave πριν φτιαχτεί το συγκρότημα και είχε μια ιδιαίτερη αίσθηση αγγλικού εντυπωσιασμού που μας άρεσε. Όσο προχωρούσαμε έγινε ακόμα πιο εύστοχο καθώς φέρνει στο μυαλό την αίσθηση των παλιών κατορθωμάτων που πλέον έχουν ξεθωριάσει και αγνοούνται απ’τους περισσότερους, όπως είναι τα επιτεύγματα της μηχανικής.

   

 

•            Τι γίνεται με το γράμμα i στο όνομά σας; Θα γίνει ποτέ κεφαλαίο;

  iLiKETRAiNS: Μπορεί! Οι λόγοι που κρύβονται πίσω απ’το μικρό i είναι καθαρά αισθητικοί. Κάνει το όνομα να φαίνεται πιο ενδιαφέρον όταν είναι γραμμένο. Αλλά αν έρθει η ώρα να γίνει κεφαλαίο για κάποιο λόγο, δε θα έχουμε πρόβλημα. 

 

•          Αν δεν μπορούσατε να φτιάξετε τα εξώφυλλα των δίσκων σας, ποιος θα θέλατε να το κάνει; Εναν ζωντανό και έναν νεκρό.. 

  iLiKETRAiNS: Νεκρός: O Turner, με το στυλ των επικών ναυτικών ιστορικών του έργων.

  Ζωντανός: Ο Rolf Harris. (συγνώμη, δεν ξέρω πολλούς ζωντανούς καλλιτέχνες) 

•          Πώς ήταν να δουλεύεις με τον παραγωγό των Sigur Ros, Ken Thomas; Κατά τη γνώμη σας, ποια ήταν η σπουδαιότερη προσφορά του στη μουσική σας; 

   

  iLiKETRAiNS: Ήταν τρομερή εμπειρία. Έχει δουλέψει με τόσα σπουδαία συγκροτήματα, που ήταν τιμή για μας το ότι ήθελε να συνεργαστεί και για δική μας δουλειά. Είμαστε οπαδοί του, και ειδικά για τη δουλειά που έκανε στα τελευταία άλμπουμ των Sigur Ros, και ο ήχος του ήταν πάντα κάτι στο οποίο στοχεύαμε, συνεπώς το να τον βλέπεις να δουλεύει είναι ευεργετικό, ειδικά στον ήχο των drums. Και είχε πολλές ιστορίες να μας πει επίσης. Όλες μυστικές φυσικά. 

 

•        Με ποια έννοια σας εμπνέει ο σιδηρόδρομος; Είναι το ταξίδι, η εντυπωσιακή κατασκευή του, ο κυρίαρχος ρόλος τους στο παρελθόν; 

  iLiKETRAiNS: Όλα τα παραπάνω. Υπάρχει τόση δύναμη σε ένα τρένο.

  Επισκεφθήκαμε ένα μουσείο σιδηροδρόμων στην Αγγλία όταν βρισκόμασταν σε περιοδεία (ναι, το κάνουμε αυτό που και που), και σταθήκαμε δίπλα σε μια παλιά ατμομηχανή όταν αυτή ξεκινούσε να λειτουργεί,και ο καθαρός ήχος που έβγαζε ήταν συγκλονιστικός. Αλλά όπως προανέφερα, υπάρχει στενή σχέση μεταξύ της παρακμής του σιδηροδρόμου και της μοίρας των χαρακτήρων στις ιστορίες που λέμε.

 

•         Έχετε ποτέ σκεφτεί να κάνετε μια περιοδεία, στην οποία θα παίζετε σε παλιούς Σιδηροδρομικούς Σταθμούς; 

  iLiKETRAiNS: Στην πραγματικότητα, ναι, το έχουμε σκεφτεί κάπως. Έχουμε μάλιστα μιλήσει με μερικούς ανθρώπους που έχουν σχέση  με το σιδηρόδρομο και μπορούν να το οργανώσουν, οπότε μπορεί να συμβεί κάποτε στο μέλλον. 

 

•           Η μουσική των iLiKETRAiNS είναι γεμάτη απελπισία, ο David Martin έχει την τέλεια φωνή να τραγουδήσει για ανθρώπους που είναι τραγικά θύματα του αναπόφευκτου, ανήμπορους να αλλάξουν τη μοίρα τους. Αλλά μία απ’τις ερμηνείες της Ιστορίας, είναι να μαθαίνεις απ’τα λάθη των άλλων, να βρίσκεις την ελπίδα όταν όλα δείχνουν ότι αυτή δεν υπάρχει. Τι σας τραβάει τόσο στις θλιμμένες ιστορίες; 

  iLiKETRAiNS: Οι λυπητερές ιστορίες φτιάχουν πιο ενδιαφέροντα τραγούδια κατά τη γνώμη μας. Υπάρχει περισσότερο δράμα να βγάλεις απ’αυτές, που είναι πιο κατάλληλο για τη μουσική που αγαπάμε, και είναι απ’τα λάθη που αυτοί έκαναν, οδηγούμενοι στην τραγωδία από την οποία ελπίζουμε ότι μπορούμε να πάρουμε μαθήματα. 

 

•         Υπάρχει ποτέ περίπτωση να γράψετε ένα ερωτικό τραγούδι; 

  iLiKETRAiNS: Μόνο αν πρόκειται για μια ιδιαίτερα καταστρεπτική και καταθλιπτική ερωτική σχέση...
   

 

•           Παρατήρησα ότι φοράτε “πένθος” στα μπράτσα σας. Θα αλλάξει κάποια στιγμή αυτό; 

  iLiKETRAiNS: Σωστή παρατήρηση. Αυτή τη στιγμή η ιδέα είναι να έχουμε διαφορετικά οπτικά θέματα για κάθε album. Την πρώτη περίοδο μέχρι και το mini album, Progress Reform, φορούσαμε σιδηροδρομικά σακάκια για να στηρίξουμε το θέμα με τα τραίνα, αλλά όταν προχωρήσαμε στο "elegies to lessons learnt” αρχίσαμε να φοράμε ρούχα πένθους στη μνήμη όλων των ανθρώπων που έχουν πεθάνει στην ακολουθία των τραγουδιών μας. Λογικά όταν κυκλοφορήσουμε νέο δίσκο θα έχουμε και καινούρια γκαρνταρόμπα. 

 

•        Ποιά είναι η μεγαλύτερη παρανόηση σχετικά με το συγκρότημα; 

  iLiKETRAiNS: Οτι είμαστε όλοι καταθλιπτικοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι ότι γελάμε πολύ στις τουρνέ και υπάρχουν συνήθως στοιχεία με χιούμορ σε πολλά τραγούδια μας.

 

•        Μου φαίνεται ότι σας αρέσει πολύ να δίνετε συναυλίες. Κάνατε κάμποσες τους τελευταιους μήνες και παρατήρησα ότι δίνετε ιδιαίτερη φροντίδα και σημασία σε πράγματα όπως τα visuals, τις στολές σας, την σιγή ανάμεσα στα τραγούδια... Τι σας έχει μείνει από όλες αυτές τις συναυλίες; Ποιές οι διαφορές του ευρωπαικού με το αμερικάνικο κοινό; 

  iLiKETRAiNS: Πραγματικά διασκεδάζουμε πολύ όταν παίζουμε ζωντανά, νιώθεις τρομερή ικανοποίηση να έχεις ένα κοινό μπροστά σου που είναι πραγματικά αποροφημένο από την παράσταση, και μετά από τόσες φορές όλα πλέον κυλάνε πολύ φυσικά. Μόλις έχουμε αρχίσει να παίζουμε στην Αμερική, οπότε όταν πηγαίνουμε εκεί είναι σα να κάνουμε νέο ξεκίνημα, αλλά ακόμα κι αν παίζουμε σε λιγότερο κόσμο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη, είναι το ίδιο ενθουσιώδης με αυτό που κάνουμε. Ακόμα βέβαια δεν έχουμε την εμπειρία μια κανονικής τουρνέ στην Αμερική, είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο. 

 

•         Εχετε ξανάρθει στην Αθήνα; Σας αρέσουν οι ηλιόλουστοι τόποι; Ποιάς πόλης νομίζεις ότι η μουσική των iLikeTrains θα μπορούσε να είναι το καθημερινό soundtrack; Εννοώ κάπου που θα ακούγαμε τα τραγούδια σας ακόμα και σε εστιατόρια ενώ τρώμε.. 

  iLiKETRAiNS: O ηχολήπτης μας ήρθε στην Ελλάδα πέρυσι, δε νομίζω κάποιος από το συγκρότημα να έχει έρθει ως τώρα. Πραγματικά ανυπομονούμε, η λιακάδα είναι υπέροχη – δεν έχουμε συχνά στην Αγγλία, είναι μια καλή αλλαγή αρκει να μην είναι υπερβολικά ζεστά.

  Οσον αφορά το soundtrack, μάλλον για κάπου πιο παγωμένα και σκοτεινά...  Αγία Πετρούπολη ίσως; 

 

•        Καλύτερο album για το 2007; 

  iLiKETRAiNS: Μάλλον το “in rainbows” των Radiohead.

 

•         Ποιό είναι το μουσικό υπόβαθρο του γκρουπ; Η μουσική σας παιδεία καθώς μεγαλώνατε, επιρροές;... 

  iLiKETRAiNS: Τα συγκροτήματα που είχαμε παίξει στο παρελθόν μέχρι και τις πρώτες μέρες των iLiKETRAiNS καλύπτουν πολλά διαφορετικά στυλ. Από folk-indie και Britpop μέχρι hard-rock και μια μπάντα πνευστών. Αρχίσαμε να κάνουμε τη μουσική που παίζουμε τώρα βιώνοντας μπάντες όπως οι Sigur Ros και οι Godspeed! You Black Emperor και εμπνευσμένοι από καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave, οι Smiths, οι Radiohead, οι Slowdive και αρκετοί άλλοι ακόμα.
   

 

•        Εχεις ακούσει ποτέ Swans (80s avant-garde/industrial αρκετά σκοτεινή μπάντα);  Αρκετοί πιστεύουν ότι υπάρχει ομοιότητα με τη φωνή και τον τρόπο του Michael Gira (Swans singer)… 

  iLiKETRAiNS: Οχι, δεν έχω ακούσει, αλλά θυμάμαι να έχω ξανακούσει αυτή τη σύγκριση.  Θα πρέπει να τους τσεκάρω.

 

•         Η μουσική βιομηχανία στις μέρες μας ζητάει πολλά και πολύ σύντομα. Εσείς τραβήξατε την προσοχή με έναν πολύ όμορφο δίσκο, αλλά ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Σας αγχώνει που φτάσατε αρκετά ψηλά σχεδόν με τη πρώτη σας κυκλοφορία; 

  iLiKETRAiNS: Περισσότερο μας εξιτάρει παρά μας αγχώνει. Δεν ξέρουμε πως θα είναι το επόμενο βήμα, αλλά ανυπομονούμε να το ανακαλύψουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θέλουμε να προχωράμε μπροστά και μα κάνουμε κάτι καινούριο αντί να επαναλάβουμε ότι ήδη έχουμε κάνει, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να μας οδηγήσει σε όλων των ειδών τις κατευθύνσεις. Ευτυχώς είμαστε σε μια σπουδαία εταιρεία, την Beggars Banquet, που είναι έτοιμη να μας στηρίξει με ότι μουσική θέλουμε να κάνουμε, αντί να απαιτεί κάτι που θα είναι άμεσα προσιτό.

 

•         Γιατί στην Αγγλία επιμένουν να ψάχνουν για το “next big thing” στηn ποπ/ροκ μουσική; Κανείς δεν φαίνεται να ικανοποιείται και οι υπερβολές για την πρώτη κυκλοφορία μιας μπάντας συνήθως ακολουθούνται από απαιτήσεις για εξέλιξη και πρόοδο στην αμέσως επόμενη. Δεν είναι τρέλλα; 

  iLiKETRAiNS: Πραγματικά φαίνεται κάπως ανόητο, αλλά είναι η φύση του Βρετανικού Τύπου τέτοια, στην πραγματικότητα του Τύπου σε όλες τις περιοχές. Μόλις κάποιοι φτάσουν στην επιτυχία την οποία τους έσπρωξαν, αμέσως όλοι «ανάβουν» και κάθε λίγους μήνες ανακαλύπτουν και ένα νέο μουσικό ρεύμα. Πάντα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τέτοιου είδους “hype” και αυτό λειτούργησε υπέρ μας. Επειδή ποτέ δεν   προσπαθήσαμε να είμαστε μέρος κάποιας τάσης δεν είχαμε και τέτοιου είδους απότομες αντιδράσεις, αν και υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι η μουσική μας δεν έχει προοδεύσει τη στιγμή που ουσιαστικά μόλις έχουμε κυκλοφορήσει το πρώτο μας αλμπουμ! Δεν πρέπει να δίνεις και πολύ σημασία σε τέτοια πράγματα, αν το κάνεις θα γίνεις μελαγχολικός.

 

•         Εχω την τάση να δίνω ονόματα μυθολογικών χαρακτήρων ή Θεών στα κατοικίδιά μου. Εχετε ζωάκια; Πως τα φωνάζετε; 

  iLiKETRAiNS: Εχω έναν σκύλο που τον λένε Tess. O Guy έχει γάτα και τη φωνάζει Isobel. Φοβάμαι όμως ότι δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος...

 

•        Τι σας κάνει να βαριέστε περισσότερο; 

  iLiKETRAiNS: Η house μουσική γενικότερα.

 

• Read more about iLiKETRAiNS - Αποκλειστική συνέντευξη!

The Legendary Pink Dots - συνέντευξη με τον Edward Ka-Spel!

"Ολα ξεκινάνε από μία κουκίδα.." Κάπως έτσι σκεπτόταν ο Kandinsky αναφερόμενος στην τέχνη. Μετά, μπορείς να δημιουργήσεις άπειρους κόσμους, περίπλοκους, μυστηριώδεις, εθιστικούς... Κάπως έτσι ένιωσα και μετά την πρώτη μου επαφή με τις Θρυλικές Ροζ Κουκίδες. Ήταν 20 χρόνια πριν όταν χάθηκα στον παραμυθένιο κόσμο του "any day now" και μετά κόλημα... Κάθε χρόνο και ένα τουλάχιστον ταξίδι, όλο και πιο περίεργο, ολοένα και πιο συναρπαστικό. Εγκεφαλικά κύτταρα που καίγονται σε κάθε ψυχεδελικό κρεσέντο και ξαναγεννιούνται πολλαπλάσια στην απόλυτη μελωδική αρμονία.. Μια εμπειρία από την οποία δύκολα μπορείς να αποδράσεις, ευτυχώς! Ο Εdward Ka-Spel απαντάει στις ερωτήσεις μας λίγες μέρες πριν τη συναυλία των Legendary Pink Dots στην Αθήνα και εμείς ευχόμαστε να μας ξαναφωτίσει στο πρόσωπο αυτό το "καταραμένο" σαξόφωνο. Αυτή τη φορά είμαστε πρεοτοιμασμένοι, δεν θα τρομάξουμε! Μουσική ευλογία...

 

       Μετά από 25 χρόνια live και studio δραστηριότητας και δεκάδες album, η πρώτη αυτή ερώτηση ίσως φανεί λίγο παράξενη αλλά πραγματικά δεν το γνωρίζουμε... Πως προέκυψε το ονόμα της μπάντας, the Legendary Pink Dots (οι Θρυλικές Ροζ Κουκίδες?)

Edward Ka-Spel: Η αλήθεια είναι πως αυτή η ερώτηση με τρελλαίνει πλέον, αφού μας την έχουν κάνει τόσοι και τόσοι άνθρωποι.... αλλά ιδού η αλήθεια. Στο παλιό μας πρώτο πιάνο στο Λονδίνο υπήρχαν κάτι μυστήριες σταγόνες από ροζ βερνίκι νυχιών πάνω στα πλήκτρα. Κανείς δεν ήξερε γιατί ήταν εκεί... και έτσι έγιναν θρυλικές. Μέσα σε ένα μήνα η μπάντα πήρε το όνομα τους

 

         Ξέρεις αλήθεια πόσα ακριβώς τραγούδια έχεις συνθέσει ή κυκλοφορήσει? ‘Εχει περάσει έστω μια μέρα στη ζωή σου χωρίς να σκεφτείς ή να φτιάξεις μουσική? 

Ka-Spel: Εγώ σκέφτομαι τη μουσική τουλάχιστον κάθε μέρα---δεν υπάρχει στιγμή ησυχίας στο κεφάλι μου. Αλλά πόσα τραγούδια??? Δεν έχω ιδέα.... 1000 ίσως?

 

        Μέσα στο 2007 κυκλοφόρησες το “the secret experiment” με τους Tear Garden καθώς και ένα solo album. Θα υπάρξει και νεά κυκλοφορία από τους LPD και αν ναι, πότε? Έχεις ιδέα πως θα είναι η συνέχεια του “your children placate you from premature graves”? Την κεντρική ιδέα ή τον τίτλο του ίσως? 

Ka-Spel: ‘Ολο αυτό το χρόνο δουλεύουμε πάνω στο follow up του Your Children. Έχουμε γράψει 13 τραγούδια μέχρι τώρα και θα παίξουμε 4 από αυτά στην Αθήνα.... Αλλά επιτρέπουμε στους εαυτούς μας πολύ χρόνο ακόμα μέχρι να το ολοκληρώσουμε (την άνοιξη του 2008). Το αξίζει – είναι πανέμορφο, πλούσιος, εκτεταμένος ήχος και πραγματικά πολύ μελωδικό. Αλλά όπως είπα, έχει πολύ δρόμο ακόμα. 

 

         Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά των δίσκων των Legendary Pink Dots με τις προσωπικές σου δουλειές? 

Ka-Spel: Οι Legendary Pink Dots είναι group, περισσότερες από μία γνώμες λαμβάνονται υπόψιν – δεν συμφωνούμε πάντα αλλά υπάρχει μια ενδογενής έννοια του τι είναι ένα “Pink Dots”τραγούδι. Οι πρόσφατες σόλο δουλειές εξερεύνησαν κάποιες πολύ διαταραγμένες περιοχές.---ένα πραγματικά πολύ προσωπικό ταξίδι. Το “dream logik” θα μπορούσε να είναι έργο μόνο ενός ανθρώπου.

 

 

            Είχαμε κάποτε μια δημοσκόπηση για το καλύτερο LPD album στο forum μας, και το “the tower” βγήκε πρώτο. Ποιός είναι ο δικός σου αγαπημένος Legendary Pink Dots δίσκος? 

Ka-Spel: Για να πω την αλήθεια είναι το Chemical Playschool Volumes 11-13. Πραγματικά μεγαλομανής δουλειά, τρισήμιση ώρες διάρκεια και τόσο πολύ παράξενο (σ.μ «as strange as spider’s kneecaps») αλλά κατά κάποιο τρόπο αντιπροσωπέυει όλα όσα η μπάντα είναι και στοχεύει να είναι.

 

      Φαίνεται πως υπάρχει κάποια παράξενη σύνδεση ανάμεσα στους τίτλους των τραγουδιών σας, στους στίχους αλλά και στους τίτλους των δίσκων. Υπάρχουν συγκεκριμένα μοτίβα, μία κρυμμένη συνέχεια και επανάληψη, που αν είσαι αρκετά προσεκτικός ή τυχερός ίσως και να ανακαλύψεις πολύ μικρά τμήματά της. Είθισται, όταν οι καλλιτέχνες ρωτούνται για βαθιά και κρυμμένα νοήματα, να αρνούνται/αντιστέκονται. Αλλά εσύ δεν θα το έκανες αυτό ε? Υπάρχει ένας μακροπρόθεσμος σκοπός σε όλα αυτά? Θα ενωθούν κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια? Και μετά τι?

Ka-Spel: ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΥΤΗ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ ΡΟΜΠΕΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ!

 

           Μέσα από τα τραγούδια σας όλα αυτά τα χρόνια έχουμε παρακολουθήσει την κηδεία της Lisa, το πάρτυ της Lisa, τη βάπτιση της Lisa…. Και τώρα τελευταία πήγε για surfing! Ποια είναι η Lisa? Πραγματικό πρόσωπο, φανταστικός χαρακτήρας, μεταφορά? Τι? 

Ka-Spel: Είναι απλά το alter-ego μου που προσπαθεί να τραβήξει λίγο την προσοχή. Προσπάθησα να λυτρώσω τον κόσμο σκοτώνοντας τη μερικές φορές αλλά πάντα επιστρέφει.

 

          ‘Εχω την εξής τρελλή ιδέα: Θα ήθελα να μεγαλώσω ένα παιδί, το παιδί μου ίσως, με τραγούδια των LPD αντί για νανουρίσματα και παιδικά τραγουδάκια. Τα παιδιά έχουν μια μοναδική και καθαρή αντίληψη των πραγμάτων. Πιστεύεις οτι κάτι τέτοιο θα το επηρέαζε με θετικό τρόπο, διευρύνοντας τη σκέψη του ή θα δημιουργούσα έναν ψυχοπαθή? 

Ka-Spel: Αυτή είναι μια θαυμάσια ιδέα... και όχι, δεν νομίζω οτι θα δημιουργούσες έναν ψυχοπαθή. ‘Ενας θεός μόνο ξέρει από πόσους ψυχοπαθείς είμαστε περικυκλωμένοι σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς. ‘Ισως λίγη θρυλική ροζ πειθώ θα μπορούσε να σώσει τον θλιβερό μας Κόσμο.

 

         Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός δίσκου υπάρχει κάποιος σκοπός ( όσον αφορά το αποτέλεσμα του στον ακροατή) που προηγείται της διαδικασίας ή ο σκοπός αυτός προκύπτει και αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια αυτής?

Ka-Spel: Και τα δύο. Κάποιες φορές το ταξίδι ξεδιπλώνεται μπροστά μας όσο προχωράμε... αυτό συμβαίνει και με τον καινούριο δίσκο.

 

 

        Οι Legendary Pink Dots βρίσκονται σε ένα συνεχές ταξίδι, που θα οδηγήσει τόσο εσάς όσο και εμάς κάπου. Χωρίς να είναι σίγουρο το που, υπάρχει ένα διαρκές αίσθημα κίνησης. Αν όντως υπάρχει ένας προορισμός, τι θα συμβεί μόλις φτάσετε εκεί?

 

Ka-Spel: Αν φτάσω εκεί θα σταματήσω. Ξέρω τι θέλω αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμα, παρά τις ατελείωτες προσπάθειες. Αυτή είναι και η ομορφιά του όμως....

 

      ‘Ενας διάσημος dot-er, o Wassily Kandinsky, υποστήριζε πως η αφηρημένη τέχνη είναι η πιο δύσκολη ζωγραφική. «Απαιτεί να γνωρίζεις να ζωγραφίζεις καλά, να έχεις αυξημένη ευαισθησία για τη σύνθεση και τα χρώματα και να είσαι ένας πραγματικός ποιητής. Αυτό το τελευταίο είναι ουσιώδες.» Ισχύουν τα ίδια και για την πειραματική μουσική? 

Ka-Spel: Το σημείο εκείνο που αναφέρεται στη αυξημένη ευαισθησία είναι σίγουρα αληθινό και απαραίτητο. Εγώ πάντως κάνω αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. 

 

       Είχαμε την ευκαιρία να σας δούμε σε μια υπέροχη παράσταση στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια. Πρόσφατα κάνατε την  25th anniversary tour με ένα κάπως πιο “best-of” σετ αν δεν κάνω λάθος. Η επερχόμενη συναυλία σας εδώ είναι μέρος αυτού του concept? 

Ka-Spel: To set μεταλλάχθηκε αρκετές φορές από το 2004, αλλά καλύπτει ακόμα ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας μας.
 

 

         Πρέπει να παραδεχτώ ότι μου λείπει κάπως αυτός ο τρελλός βιολιστής (Patrick Wright) από τις ηχογραφήσεις σας. (Επαιζε λες και ο μικρός πριγκηπας ήταν ο βιολιστής στην στέγη, και αν και αναπόσπαστο μέρος της μπάντας έμοιαζε ξεχωριστός). Ξέρεις που βρίσκεται, έχετε επαφές και υπάρχει πιθανότητα να ξανασυνεργαστείτε στο μέλλον?

Ka-Spel: Ο Patrick ζει στην Ιταλία και παραμένει καλός φίλος. Θα δουλέψουμε μαζί ξανά μία από αυτές τις μέρες.

 

       Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα επιθυμούσες να τραγουδήσει ένα από τα τραγούδια σου αντί για σένα? 

Ka-Spel: Δύσκολη ερώτηση... Θαυμάζω πολλούς τραγουδιστές, αλλά όταν τραγουδάνε τα δικά τους τραγούδια....

 

          Υπάρχουν λέξεις να περιγράψει κάποιος την μουσική που δημιουργείτε? Εχοντας υπάρξει θαυμαστής της μπάντας από την αρχή, πολλά παιδιά μου κάνουν αυτή την ερώτηση και δεν ξέρω τι να απαντήσω... Μπορείς να με βοηθήσεις? 

Ka-Spel: Μου είναι και μένα αδύνατο... 

 

       Τι πιστεύεις για την απόφαση των Radiohead να δώσουν το καινούριο τους album για δωρεάν download μέσω Internet? Νέα εποχή για τη μουσική βιομηχανία, ή μήπως ένα κόλπο του marketing? To άκουσες? 

Ka-Spel: Το κατέβασα αμέσως μιας και αγαπάω τους Radiohead… Eνας φανταστικός δίσκος και περισσότερο μια δήλωση παρά ένα κόλπο. Δείξε στον κόσμο πόσο καλό είναι κάτι και μετά θα το αγοράσουν... Θα είμαι ο πρώτος στη σειρά όταν βγουν και τα box sets του In Rainbows.

 

         Eίχα διαβάσει σε μια παλιά σας συνέντευξη ότι ο υπέρτατος στόχος των LPD ήταν η δημιουργία «μιας ομιχλώδους εικόνας της τελειότητας». Ισχύει ακόμα αυτό? 

Ka-Spel: Σίγουρα ισχύει... Για μένα αυτό ειναι προφανές, ίσως όχι για τους άλλους...

 

        Περνάς ακόμα χρόνο ψάχνοντας δίσκους σε μικρά δισκάδικα ή έχεις και εσύ παγιδευτεί στο διαδίκτυο σαν πολλούς άλλους μουσικόφιλους? Ποιός είναι ο πιο πολύτιμος δίσκος που έχεις? 

Ka-Spel: Και τα δύο! Δεν υπάρχει ο πολυτιμότερος δίσκος... αλλά φαντάζομαι πολλά από αυτά που αγάπησα στα 70’s παραμένουν ακόμα και τώρα πολύ κοντά μου. Ααα, οι Radiohead επίσης... 

 

       Σκύλοι ή γάτες? 

Ka-Spel: Γάτες!

 

        Τι θα επέλεγες για το τελευταίο σου γεύμα? 

Ka-Spel:  Ένα πολύ καλό χορτοφαγικό κάρυ.
 

 

       Πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και την ιδιοφυία? 

Ka-Spel: Υπερβολικά λεπτή.

 

• Read more about The Legendary Pink Dots - συνέντευξη με τον Edward Ka-Spel!

Mecano - Αποκλειστική συνέντευξη με τον Dirk Polak!

Πόσοι από σας προλάβατε τα meccano? Θυμάμαι ότι πάλευα να φτιάξω ένα είδος γερανού με αυτά τα μεταλικά μαραφέτια. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα τίποτα θεαματικό και τα παράτησα γρήγορα, μικρό παιδάκι βλέπετε, μόλις είχαν βγει και τα lego... O Dirk Polak όμως φαίνεται ότι είχε περισσότερη υπομονή και φαντασία. Δεν είναι μόνο η μπάντα του που πήρε το όνομά της από το cult πλέον παιχνίδι, είναι οι κατασκευές, τα σκίτσα, οι πίνακες... A ναι, και οι Mecano κυκλοφορούν και καινούριο δίσκο, παίζουν ζωντανά σε λίγες μέρες στο Gagarin και o Dirk μας λέει μερικές κουβέντες γι αυτά που πέρασαν, αυτά που έρχονται και το πιο industrial παιδικό παιχνίδι στην ιστορία! Μα αυτό καταντάει εμμονή, δε νομίζετε?

 

•       Ποια είναι η ιστορία της επανασύνδεσης των Mecano (του Dirk Polak) με τον Tejo Bolten?

  Dirk Polak: Ο θάνατος ενός αγαπημένου φίλου μας (ο σκηνοθέτης Theo Van Gogh) ήταν ο κύριος λόγος για ένα νέο ξεκίνημα.

 

•         Τι είδους προσωπικές καλλιτεχνικές ανάγκες σας οδήγησαν να κάνετε ξανά μουσική μ’ αυτό το σχήμα, μετά από σιωπή περίπου 20 χρόνων; Ξέρω ότι οι τρόποι έκφρασής σας δε σταμάτησαν όλα αυτά τα χρόνια, ασχολείστε με τη γλυπτική, τη ζωγραφική και φυσικά με τις εντυπωσιακές ζωγραφιές με τα Mecano. Πως εξηγείτε το γεγονός ότι η μουσική και στιχουργική έκφραση σταμάτησε ενώ οι άλλες μορφές προχώρησαν;

  Dirk Polak: Η μουσική και η στιχουργική έκφραση συνεχίστηκε, αλλά διοχετεύτηκε σε διαφορετικά project (προσωπικές εγγραφές, συγκροτήματα με διαφορετικά ονόματα κλπ.).

 

•        Πολλά ιστορικά post punk / new wave συγκροτήματα επανενώθηκαν τα τελευταία χρόνια και έδωσαν μερικές συναυλίες ή ακόμα κυκλοφόρησαν και νέο άλμπουμ. Υπάρχει κάποια κοινή αιτία για αυτό το φαινόμενο;

  Dirk Polak: Όχι δεν υπάρχει κοινή αιτία. Προσωπικά, προτιμώ να παίζω το νέο υλικό αλλά μιας και είμαστε υποχρεωμένοι στους οπαδούς μας πρέπει να παίζουμε και τα παλιά κομμάτια.

 

•        Τι θα απαντούσες αν κάποιος σας κατηγορούσε ότι οι Mecano επανενώθηκαν μόνο και μόνο για οικονομικούς λόγους;

  Dirk Polak: Οι οικονομικοί λόγοι δεν είναι ποτέ οδηγός για τους Mecano. Δίνουμε έκφραση στην τέχνη, στην πολιτική, στην ποίηση και λειτουργούμε περισσότερο ως καλλιτεχνικό κίνημα, παρά ως συγκρότημα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να τρώμε! Κι αυτό πρέπει να το καταφέρνουμε, με ό,τι πουλάμε. Δεν αρκεί μόνο να περπατάς στα σύννεφα.

 

•        Το συμπέρασμα που μπορεί εύκολα κάποιος να βγάλει ακούγοντας τη συλλογή Half Inch Universe, είναι η γρήγορη «πρόοδος» στη μουσική σας. Οι αιχμηρές και κοφτές κιθάρες έδωσαν τη θέση τους σε έναν πιο εκλεπτυσμένο και πειραματικό τρόπο δημιουργίας. Τι είδους αλλαγές οδήγησαν σε μια τέτοια εξέλιξη;

  Dirk Polak: Καθαρή πρόοδος…Και προσωπική, και ως συγκρότημα !

 

•       Έχετε ποτέ σκεφτεί πως θα ήταν (σήμερα) ο ήχος των Mecano, αν δεν είχαν διαλυθεί το 1983?

  Dirk Polak: Υποθετικά μιλώντας, πιστεύω πως ο ήχος θα είχε εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε, φαντάζομαι.... 

 

•          Στην εποχή του Autoportrait και των αρκετών αξιόλογων EPs, πολλά συγκροτήματα είχαν αυστηρές και ξεκάθαρες πολιτικές δηλώσεις στα τραγούδια τους. Εκτός απ’ το μεγάλο σύνολο των punk groups, οι Clash, οι Gang of Four, οι Au Pairs, εμπνεύστηκαν απ’την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση. Οι Mecano κατά τη γνώμη μου, συμβόλιζαν την ιδεαλιστική πλευρά είτε μιας κοινωνικής είτε μιας προσωπικής επανάστασης, το ρομαντισμό στην αντίδραση. Στις μέρες μας, αυτού του είδους τα κίνητρα δε βρίσκονται εύκολα στη rock μουσική. Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι είναι πιο ρεαλιστές πλέον ή το πολιτικό και το κοινωνικό κατεστημένο ήταν πιο επείγον θέμα τότε;

  Dirk Polak: Οι άνθρωποι είναι πιο ρεαλιστές στις μέρες μας, αλλά έγιναν πιο μοναχικοί ως μέλη της κοινωνίας. Το πολιτικό και το κοινωνικό κατεστημένο έχει γίνει ακόμα πιο επείγον θέμα από τότε!

 

•        Πολλά κομμάτια των Mecano, μπορούν να περιγραφούν ως «κομψά» μανιφέστα  κατά της συναισθηματικής αδράνειας και της ανθρώπινης τάσης στην αδικία και την εκμετάλλευση. Θεωρήσατε ποτέ τα κομμάτια αυτά ως ελπιδοφόρα κινητοποίηση για να βελτιωθεί η ζωή ή εμπεριέχουν ειρωνεία για μια κατάσταση που δεν αλλάζει; Πιστεύετε ότι τα προβλήματα που θίγουν θα λυθούν ποτέ;

  Dirk Polak: Τα προβλήματα που θίγονται ποτέ δε θα λυθούν εντελώς, αυτό είναι το κίνητρο για να δημιουργηθεί τέχνη. Ελπίζω ότι θα υπάρχουν ελπιδοφόρα κίνητρα για να βελτιωθεί η ζωή, παρ’όλο που μερικές φορές μια ήπια στάση είναι απαραίτητη για να εξισορροπείται το ένα με το άλλο.

 

•          Στους στίχους σας χρησιμοποιείτε πολλές λέξεις με βαθύ νόημα, δημιουργώντας ένα σύνολο από πυκνές, μπλεγμένες εικόνες. Δείχνουν να είναι γραμμένοι με λογοτεχνικό τρόπο, σαν να ενισχύεται ένα συγκεκριμένο νόημα. Αυτό ήταν σίγουρα επαναστατικό στην εποχή του post punk. Πως αντιδρούσε αρχικά το κοινό σ’αυτήν την πρωτοτυπία; Σίγουρα κάποιοι θα σας είδαν ως group αποκλειστικά αφιερωμένο στην αριστερά.

  Dirk Polak: Κάποιοι το εκτίμησαν και το αντιμετώπισαν ως βασικό συστατικό της μουσικής μας ενώ σίγουρα κάποιοι απλά μας θεώρησαν ως ένα συγκρότημα τυφλά αφιερωμένο στον αριστερό χώρο. Αλλά διαβάζοντας το παρελθόν καλύτερα, εμπεριέχει μια ελαφριά ειρωνία.

 

•          Κατά κάποιο τρόπο, το post-punk είναι μια ιστορία αποκέντρωσης. Εννοώ ότι γεωγραφικά, πόλεις όπως το Manchester,το  Sheffield, το Εδιμβούργο και χώρες όπως η Γαλλία και η Αυστραλία, ανταγωνίστηκαν την ηγεμονία των μεγάλων πόλεων και χωρών. Ίσως το κύριο χαρακτηριστικό των συγκροτημάτων που δεν προέρχονται από τις μητροπόλεις του post-punk, είναι η αυθεντικότητα. Θα μπορούσε κανείς να αναλογιστεί τους Mecano, τους Birthday Party, τους Tuxedomoon, τους Nits. Κατά τη γνώμη σας, συνδέεται αυτό με πολιτιστικές και κοινωνικές διαφορές ή στην ουσία, η ιστορία της καλής μουσικής είναι η ιστορία του περιθωρίου (story of outsiders), με κάθε έννοια;

  Dirk Polak: Μ’ αρέσει η αντίληψή σου για την ιστορία της καλής μουσικής ως ιστορία του περιθωρίου. Μπορεί να προκύψει μια πολύ ωραία συζήτηση (ας το προσπαθήσουμε στο μέλλον!). Απ’τη μεριά μου, στέκομαι στις σπουδαίες πολιτιστικές στιγμές της ηπείρου : Γάλλοι ποιητές, Γερμανοί φιλόσοφοι, Ρώσοι συγγραφείς και ποιητές. Με λίγα λόγια, μ’αρέσει το «βάθος» της Ευρώπης και το χρησιμοποιώ

 

•       Αυτή είναι μια διάσημη και καθαρή punk ιστορία : «Άκουγα country μουσική, μέχρι που μια μέρα ένας φίλος μου έβαλε να ακούσω ένα δίσκο των Ramones και είπα ‘τι στο διάολο είναι αυτό;’ και η ζωή μου άλλαξε.» Έχετε μια δική σας παρόμοια ιστορία;

  Dirk Polak: Η ζωή μου ποτέ δεν άλλαξε από κάποιο σοκ μιας μουσικής εμπειρίας. Πάντα ήμουν ανοιχτός σε μεγάλο εύρος μουσικής, σε κάθε είδος της. Παρ’όλο που τα πρώτα single των Pere Ubu μπορούν να αναφερθούν ως μια ‘τι στο διάολο είναι αυτό’ περίπτωση.

 

•       To “mutant jasz” είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σας. Ο σκοτεινός συνδυασμός των εγχόρδων, ο δυνατός ρυθμός και το παγωμένο industrial feeling... Μελαγχολία χωρίς μελόδραμα. Τι οδήγησε τόσους πολλούς μουσικούς εκείνη την εποχή να εξερευνήσουν τη κλειστοφοβική πλευρά της ζωής και ποια ιδανικά επέζησαν από τότε και παραμένουν πηγή έμπνευσης για τις νέες σας συνθέσεις;

  Dirk Polak: H industrial αισθητική αποτελεί σημαντικό και ουσιαστικό ρόλο στους Mecano ( μη ξεχνάμε και τα meccano, το σιδερένιο παιχνίδι) και πάντα θα είναι ένα είδος «κόκκινης γραμμής» για το υλικό μας. Προσθέσαμε όμως στα βιομηχανικά και κοινωνικά σχόλια τον άνθρωπο, όλα τα ανθρώπινα μέρη...

 

•       Πάντα πίστευα ότι το “vista”, το δεύτερο άλμπουμ των Flue, θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του Autoportrait. Θέλω να πω ότι, πέρα από το ότι είναι υπέροχος δίσκος, τα πάντα ηχούν όπως θα μπορούσαν να ήταν οι Mecano αν έβγαζαν τρίτο δίσκο το 1983. Φυσικά είναι ο Bolten στην ηχογράφησή του, αλλά ακόμη και η  φωνή του Edward Gijsen μοιάζει με τη δική σου. Τι απέγινε αυτός ο τύπος; Υπάρχει πιθανότητα να επανακυκλοφορήσει το “Vista” σε cd όπως το έγινε με το πρώτο άλμπουμ των Flue?

  Dirk Polak: Mετά την ηχογράφηση του Autoportrait, όπου ο Cor παίζει αποφασιστικό ρόλο, το “vista” ηχογραφήθηκε στο ίδιο studio με οδηγό τις εμπειρίες και τη σοφία που αποκτήθηκαν από το Autoportrait. Ο Edward δούλευε στην τηλεόραση σαν τεχνικός ήχου και ήταν πάντα αφοσιωμένος οπαδός των Mecano. Εγώ δούλεψα στην παραγωγή του πρώτου δίσκου των Flue (one and a half) ενώ ο Cor με το Edward ηχογράφησαν το “vista” μόνοι τους. Πάντως δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να επανεκδοθεί το vista, αφού δυστυχώς τα masters έχουν χαθεί.

 

•         Είχες κάνει και παραγωγή στα 2 πρώτα album των Minimal Compact. Πως ένιωθες εκείνη την εποχή προσπαθώντας να καθοδηγήσεις άλλους μουσικούς να εκφραστούν?

  Dirk Polak: Τότε ήταν ο βασικός στόχος να βοηθάς τους  συνάδελφους μουσικούς να εκφράζονται και ήταν σημείο αναφοράς εκείνης της εποχής. Βοήθησα τους Minimal Compact να ξεκινήσουν, έμεναν και σπίτι μου για ένα διάστημα. Τους έκανα την παραγωγή, έπαιξα ακορντεόν, λίγα τύμπανα , δεύτερα φωνητικά, και τη βασική φωνή σε  2 τραγούδια.

 

•       Τα τραγούδια των Μecano είχαν πάντα απόσταγμα νοσταλγίας. Με το μπόλιασμα των στίχων της Πορτορικανής ποιήτριας Karen Joglar , ενα φορτίο νοσταλγίας και ανάγκης για ριζοσπαστική αλλαγή έρχεται και δένει με το νέο υλικό που παρουσιάζεται στο “those revolutionary days”. Θα μας πεις 2 λόγια για το καινούριο σας album?

  Dirk Polak: Ακούστε το. Εσεις θα βρείτε τις σωστές λέξεις για να το περιγράψετε. Μου αρέσουν πολύ οι ερωτήσεις σας. Ξέρετε λεπτομέρειες, έχετε καθαρή σκέψη, οπότε σας εμπιστεύομαι.

 

•          Παρόλο που ο τίτλος του νέου δίσκου προκαλεί και παροτρύνει το μυαλό σε εικόνες εναυσματικές, δεν υπάρχει αυτή η ωμότητα του παρελθόντος. Ο ήχος είναι πιο διαυγής, η φωνή πιο ζεστή και ο λόγος πιο ευθύς. Αυτό σημαίνει ότι κι εσύ νιώθεις κάπως έτσι;

  Dirk Polak: ¨Ολα έχουν άμεση σχέση με την ωριμότητα και τον επαναπροσδιορισμό. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου για να στήσω τα τραγούδια και στη συνέχεια  να επικοινωνήσω με τους ακροατές τους. Παραμένω υγιής  και λογικός όσο μπορώ να εκφράζομαι. Με κάνει να νιώθω πλούσιος! Εδικά όταν μπορώ να κάνω άλλους ανθρώπους χαρούμενους ή σοφότερους.

 

•       Πως διαλέγετε την απεικόνιση της φιγούρας που είναι φτιαγμένη από meccano στα εξώφυλλα των δίσκων σας; Γιατί το πανέμορφο τοπίο με το λιβάδι και το ποτάμι αντικαταστάθηκε από μια γκιλοτίνα μέσα σε δύο χρόνια;

  Dirk Polak: Γιατί το θέμα (του δίσκου) είναι εντελώς διαφορετικό. Ήθελα το Snake Tales For Dragon να σε βγάζει από μια άσχημη κατάσταση. Ο φίλος μου σκοτώθηκε, η γυναίκα μου με εγκατέλειψε… Είναι ένα είδος σκοτεινού ρομαντισμού αναμεμιγμένου με τη σκληρή πραγματικότητα. Όταν σκέφτομαι για επανάσταση όμως, το μυαλό μου γυρνάει πίσω, στη Γαλλική Επανάσταση (η πρώτη στην Ιστορία). Η γκιλοτίνα έπαιζε βασικό ρόλο σ’αυτή, αλλά φτιαγμένη από meccano είναι λιγότερο σκληρή από μια  πραγματική (μιλώντας για ειρωνία…)

 

•         Ασχολείσαι καθόλου με τη τρέχουσα μουσική σκηνή και συγκροτήματα όπως οι Interpol, οι Editors ή ακόμα οι Sigur Ros? Υπάρχει κάποιο φρέσκο συγκρότημα που να σου προκαλεί ρίγος;

  Dirk Polak: Εχω ακούσει σποραδικά. Τίποτα το καινούριο πάντως κατά τη γνώμη μου. Μου προκαλούν ρίγος κάποιοι παλιοί 60’s δίσκοι που αγόρασα και έχουν πλέον ξεχαστεί ή που ποτέ δεν είχαν κανονική διανομή και κυκλοφορία. Για παράδειγμα Karen Dalton, Fred Neil, Collectors, Bergen Whites.

 

•        Η ταινία “Control”, που εξιστορεί τη ζωή του Ian Curtis, frontman των Joy Division είναι ουσιαστικά η δεύτερη ταινία γι’ αυτούς. Πολλοί fans τους, ψάχνουν σε κάθε πηγή πληροφόρησης για να μάθουν όλο και περισσότερες λεπτομέρειες για κρυφές ιστορίες, για τις σχέσεις μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και των ανθρώπων που σχετίζονται μ’αυτούς. Ποιο είναι το ιδιαίτερο στοιχείο που αναζητούν όλοι και γιατί το μυστήριο μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο;

  Dirk Polak: Η ειδωλοποίηση είναι αυτό το στοιχείο που φαίνεται ότι έχουν ανάγκη οι άνθρωποι. Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο στοιχείο των Joy Division είναι ο παραγωγός τους, ο Martin Hannet. Οι Warsaw ήταν μέτριοι, αλλά απ’όταν εμφανίστηκε ο Martin Hannet στο προσκήνιο, το συγκρότημα απέκτησε αυτήν την ιδιαιτερότητα που κάνει τη μουσική τους ανεκτίμητη.

 

•       Υπάρχει πια χώρος για μουσικούς πειραματισμούς στο μέλλον; Νέες περιοχές στα ηχοτοπία των Mecano για να ακούσουμε και να απολάυσουμε;

  Dirk Polak: Πάντα θα είμαστε ένα καλλιτεχνικό κίνημα. Δεν θα επαναλάβουμε τους εαυτούς μας. Νέες εξερευνήσεις θα γίνουν και νέες τοπία θα βρεθούν.

 

•        Σε λίγες μέρες θα πραγματοποιηθεί η συναυλία σας στο Gagarin 205. Φαντάζομαι πως θα παίξετε αρκετό υλικό μέσα από το νέο σας δίσκο, αλλά ο κόσμος ρωτάει... Θα ακούσουμε το “links” αυτή τη φορά;

  Dirk Polak: Ναι, πρόκειται να ακούσετε το “links”.

 

•       Επισκέπτεσαι την Ελλάδα αρκετό καιρό τώρα... Ποιές ιδιαίτερες μυρωδιές και εικόνες σχετίζεις με τους δρόμους της Αθήνας; Τι κρατάς στην καρδιά σου με αγάπη και τι πετάς “στα σκουπίδια”;

  Dirk Polak: Οι δυνατότητες με κρατάνε εδώ. Μπορώ να φέρω κάποιου είδους δομή. Το μόνο πράγμα που απορρίπτω είναι η τάση για μόδα και η ματαιοδοξία που συναντώ.

 

• Read more about Mecano - Αποκλειστική συνέντευξη με τον Dirk Polak!

Front 242 - Αποκλειστική συνέντευξη!

"Η ηλεκτρονική μουσική είναι μια ήπειρος, της οποίας ελάχιστα στρέμματα έχουν εξερευνηθεί ως τώρα." Και εγώ που νόμιζα ότι είχαμε τελματώσει και δεν πήγαινε άλλο το πράγμα! Αλλά όταν κάτι τέτοιο βγαίνει από το στόμα του Jean-Luc De Meyer, τραγουδιστή των electro-legends Front 242, άρχισα να το ξανασκέφτομαι σοβαρά. Κι ας μην είναι καλός στις προφητείες όπως λέει, κι ας μην του αρέσουν τα headhunter αυγά...  Τι σκέφτεται πλέον για τον Anton Corbjin, γιατί περιμένει με ανυπομονησία να δει το "control" και τι θα ακούσουμε να παίζουν στο Synch? Αυτά και άλλα πολύ πιο ουσιώδη και ενδιαφέροντα στην αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε ο frontman των Front 242 λίγες μέρες πριν την παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα.

 

•       Oι Front 242 θεωρούνται ένα από τα πλέον θρυλικά συγκροτήματα για το EBM και την ηλεκτρονική μουσική.  Σαφέστατα για ένα εναλλακτικό σχήμα, έλαβαν μεγάλη αναγνώριση αλλά όχι και όση τους αξίζει, κατά τη γνώμη μου. Πως βλέπετε εσείς οι ίδιοι τους εαυτούς σας, τη μπάντα σας και όσα έχετε επιτύχει?

  Jean Luc De Meyer: Πιστεύουμε πως είμαστε κομμάτι μιας στιγμής στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

 

•       Πως νιώθει ένας καλλιτέχνης που εισάγει κάτι καινούριο στη μουσική και στη συνέχεια το παρακολουθεί να μεγαλώνει, έχοντας αντικτυπο σε άλλους αντιπροσώπους της και στα διάφορα είδη της?

  Jean Luc: ‘Οταν ακούμε ανθρώπους να λένε πως τους έχουμε εμπνεύσει, οι αντιδράσεις μας κυμαίνονται από “Αυτό είναι υπέροχο!” εώς και “Αυτό είναι φρικτό!”. ‘Οσον αφορά τα υπόλοιπα, οτι κάναμε στο παρελθόν έχει λίγη σημασία για μας, αυτό που είναι σημαντικό είναι πως εξακολουθούμε να κινητοποιούμαστε από τη μουσική σήμερα.

 

•       Μιλώντας για (μαζική) αναγνώριση, αυτό ήταν  μέχρι ενός σημείου και θέμα προσωπικών επιλογών και καλλιτεχνικής ακεραιότητας. Μετανιώσατε ποτέ για επιλογές που κάνατε στο παρελθόν (δισκογραφικές εταιρίες, μουσική κατεύθυνση, δημιουργικές διαφορές μέσα στη μπάντα)?

  Jean Luc: Κάναμε πολλά λάθη, κυρίως όσον αφορά τις επιλογές δισκογραφικών εταιριών, αλλά επιβιώσαμε. Οι εντάσεις ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος ήταν φυσιολογικές να υπάρχουν μιας και - κατά τη γνώμη μου - υπήρχαν υπερβολικά πολλές δημιουργικές απόψεις για μία και μόνο μπάντα. Οι διαφωνίες ήταν αναπόφευκτες επομένως.

 

•       ‘Εχετε ολοκληρώσει τις δικαστικές διαδικασίες εναντίον της Play It Again Sam? (σ.σ υπάρχουν κάποιες χρηματικές διαφωνίες ανάμεσα στο συγκρότημα και την Red Rhino Europe Label της PIAS που κυκλοφορούσε τα album τους).

  Jean Luc: Οχι, το βέλγικο σύστημα δικαιοσύνης είναι αργό. Θα πρέπει να βγεί μια απόφαση σύντομα.

 

•      Η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Η επανάσταση αυτή συμπεριλαμβανομένου και του internet, έχει επηρρεάσει μαζικά τη μουσική και ειδικότερα την ηλεκτρονική. Σήμερα υπάρχουν τέτοια μέσα (λογισμικά και υλικά) που κάνουν δυνατά σχεδόν τα πάντα, πράγματα που απαιτούσαν πολύ κόπο και χρόνο αν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν ποτέ στο παρελθόν, όπως πολύ καλά ξέρετε. Αντίθετα όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ανακαλύψεις ποιοτική ηλεκτρονική μουσική και αυτό το αποδίδω μερικώς σε όλη αυτή την ευκολία. Πως τα βλέπετε εσείς όλα αυτά?

  Jean Luc: Είναι μεγάλο πρόβλημα να γίνονται τα πράγματα υπερβολικά εύκολα. Αν μια τεράστια ποικιλία από ήχους είναι διαθέσιμη άμεσα και ανα πάσα στιγμή, η προσωπική αναζήτηση φαντάζει άσκοπη. Ακόμη, με σκοπό να κερδίσουν τη γρήγορη επιτυχία, πολλές μπάντες χρησιμοποιούν απροβλημάτιστα (τις τάσεις και τους) ήχους της μόδας, το οποίο και πάλι λειτουργεί ενάντια στην καινοτομία. Παρόλ’αυτά για μένα, ακόμα και αν είμαι τραγουδιστής και όχι μουσικός ουσιαστικά, το να δημιουργείς τα δικά σου πράγματα (στη μουσική), σημαίνει να σχεδιάζεις απαραίτητα και τους δικούς σου ήχους.

 

•     Μετά το σύντομο κίνημα του electroclash στην αρχή των 00s, το εναλλακτικό κοινό έχει στραφεί κυρίως στο παλιό, καλό τρίο των κιθάρα-μπάσο-ντραμς (μαζί με κάποιο συμπληρωματικό synth εδώ κι εκεί). Ειστε μέρος της μουσικής πολλά χρόνια τώρα, έχετε κάποια πρόβλεψη για το μέλλον της?

  Jean Luc: Δεν είμαι καλός προφήτης. Θα υπάρξει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία και μίξεις (μουσικών ειδών) προς όλες τις κατευθύνσεις, οι καλύτερες όσο και οι χειρότερες πιθανές. Πάντα θα υπάρχει άφθονος χώρος  για δυνατή και αληθινή μουσική (σ.μ "music with roots and guts"). H ηλεκτρονική μουσική μοιάζει με ολόκληρη ήπειρο, της οποίας μόνο ελάχιστα εκτάρια έχουν εξερευνηθεί μέχρι στιγμής.

 

•       Πέρα από τη μουσική είχατε πάντα και μία ιδιαίτερη σχέση με την εικόνα. Πως προσδιορίζεται η εικόνα μέσα στο πλαίσιο των Front 242 και πόση συμμετοχή έχει το συγκρότημα σε αυτές που το συνοδεύουν (artwork, video, live projections)?

  Jean Luc: Σχεδιάζαμε οι ίδιοι τα logo, τα εξώφυλλα των δίσκων, τις μπλούζες, τις καμπάνιες προώθησης μας κτλ για όσο καιρό μπορούσαμε. Σε κάποιο σημείο και αρκετά αργά στην πορεία της καριέρας μας, αποφασίσαμε να αναθέσουμε το θέμα στον Etienne Auger, ένα Γάλλο γραφίστα, που ήταν παλιός φίλος της μπάντας. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φτάσουμε τη δουλειά του.

 

•      Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα απολύτως πίσω από τα αυγά του Anton Corbjin στο διάσημο video του "Headhunter"? Σας αρέσουν τα αυγά?

  Jean Luc: Έχουν πάρα πολύ κακή χοληστερίνη για να μου αρέσουν τα αυγά. ‘Ηταν ιδέα του Anton. ‘Οταν μας το αποκάλυψε, τον ρωτήσαμε ευγενικά αν είχε υπόψιν του πως ο τίτλος του τραγουδιού ήταν “Headhunter” και όχι “Egghunter”, και γελάσαμε όλοι.

 

•       Μια και μιλάμε για τον Cobjin, πως ακριβώς συνέβη η συνεργασία σας? Και ποια η γνώμη σας για το “Control”, την ταινία για τους Joy Division την οποία σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε?

  Jean Luc: Μας άρεσε πάρα πολύ η δουλειά του Anton και ζητήσαμε από την εταιρία μας να επικοινωνήσει μαζί του. Δέχτηκε και περάσαμε πραγματικά πολύ καλά δουλεύοντας μαζί. Του μιλούσαμε στα ολλανδικά, κάτι που φάνηκε να εκτιμά. Παρακολούθησα το trailer του “Control” στο διαδίκτυο, και φάνηκε απολύτως εξαιρετικό. Οι Joy Division είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες και ανυπομονώ να παρακολουθήσω όλη την ταινία, κατά προτίμηση στο σινεμά.

 

•       Από το 1981 όταν πρωτοδημιουργήθηκε η ιδέα των Front 242 μέχρι και σήμερα, σχεδόν όλα τα μέλη τους έχουν συμμετάσχει σε διάφορα μουσικά σχήματα (σ.σ 32Crash, Bigod 20, Birmingham 6, C-Tec, Cobalt 60, Front 242, Front Line Assembly, Glis, Implant, Modern Cubism, Under Viewer, Coder23, Male or Female, Red Snipper, Revolting Cocks κ.α) και δραστηριότητες. Θεωρείτε ότι αυτά αποτελούν μέσο έκφρασης για πράγματα που δε χωράνε στα πλαίσια των Front 242, ένα απαραίτητο διάλειμμα για αναζήτηση νέας έμπνευσης ή ένα τρόπο προστασίας απ’το να γίνει η μουσική των Front 242 βαρετή και επαναλαμβανόμενη?

  Jean Luc: Εξυπηρετούν και τους 3 λόγους, λίγο από τον καθένα ίσως. Επιπλέον όμως, (τα side project) μας έκαναν να ωριμάσουμε επαγγελματικά και να απολαύσουμε περισσότερη ελευθερία.

 

•         Τον τελευταίο καιρό ασχολείσαι με τους 32 Crash, που έχουν κάποιες Front 242 επιρροές αλλά πιο εξημερωμένο ήχο. Με ενδιαφέρει περισσότερο το άλλο σου project, οι Modern Cubism. Θα μπορούσες να μας πεις κάποια πράγματα για αυτό?

  Jean Luc: Οι Modern Cubism στοχεύουν να συνδυάσουν την ηλεκτρονική μουσικής με την κλασσική ποίηση, στα Γαλλικά μόνο μέχρι στιγμής. Το πρώτο album είναι αφιερωμένο στον Charles Baudelaire, τον καταραμένο Γάλλο ποιητή. ‘Εχει ολοκληρωθεί αλλά δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

 

•      Υπάρχει καινούργιο υλικό από τους Front 242 που θα κυκλοφορήσει σύντομα? Ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη μουσική σας ενσάρκωση?

  Jean Luc: Είναι πολύ αβέβαιο το αν θα υπάρξει νέο υλικό – αν και όλα είναι πιθανά. Σίγουρα θα υπάρξει μια επανακυκλοφορία ενός παλαιότερου album, ή ένα best of.

•      Ας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και στις πρώτες μέρες των Front 242. Τα πρώτα μέλη Daniel B. και Dirk Bergen ενώθηκαν με το συγκρότημα που είχατε τότε εσύ και ο Patrick Codenys ενώ αργότερα προστέθηκε ο Richard 23. Ποιες ηταν οι πρωταρχικές σας επιρροές εκείνο τον καιρό?

  Jean Luc: Η πρώιμη και επιδραστική, γερμανική ηλεκτρονική μουσική: Kraftwerk, Neu, Can και οι DAF αργότερα... και οι πρώτες αγγλοσαξονικές ηλεκτρονικές μπάντες όπως οι Throbbing Gristle, οι Suicide, οι Normal, ο Fad Gadget, οι Human League…

 

•      Μετά τα δύο εξαιρετικά κατα τη γνώμη μου Evil album (Fuck Up Evil και Evil Off, 1993) κάνατε μια μεγάλη πάυση (σ.σ η επόμενη νέα κυκλοφορία ήταν το Pulse, 2003). Εσύ έμεινες μακριά από την μπάντα για αρκετό καιρό, εξαιτίας καλλιτεχνικών διαφορών όπως έχεις πει.  Ποιές ήταν οι διαφωνίες και γιατί επιλέξατε να σταματήσετε σε μία εποχή που η ηλεκτρονική μουσική γινόταν ιδιαίτερα δημοφιλής?

  Jean Luc: Ειχαμε κουραστεί. Δουλέυαμε για 12 χρόνια και δεν μπορούσαμε πλέον να συμφωνήσουμε στο ποια κατεύθυνση θα ακολουθούσαμε. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσαμε πλέον ούτε καν να δουλέψουμε μαζί, ακόμα και τις συναυλίες μας ήταν δύσκολο να χειριστούμε. ‘Ετσι, αποφασίσαμε να σταματήσουμε. Όλοι φτιάχναμε μουσικό υλικό μόνοι μας. Ήταν αναζωογονητικό. Κάναμε ένα διάλειμμα 4 ετών που μας βοήθησε να ηρεμήσουμε, να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο καλύτερα και έτσι μπόρεσε να πραγματοποιηθεί το δεύτερο μέρος της καρριέρας μας (σαν Front 242).

 

•      Ποια ιστορία κρύβεται πίσω απ’τη σημείωση  “Moment of terror is the beginning of life” στο δίσκο Front By Front (1988)?

  Jean Luc: Δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό. Νομίζω ήταν μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Πιθανότατα μια ιδέα του Patrick ή του Daniel.

 

•       Πως είναι η δημιουργική διαδικασία για τους Front 242? Εσύ γράφεις τους στίχους και τραγουδάς αλλά ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος για την μουσική? Είναι η σύνθεση συλλογική διαδικασία?

  Jean Luc: Σε αυτο το συγκρότημα, ο καθένας κάνει ο,τι κάνει καλύτερα και υπόλοιποι δεν παρεμβαίνουν. Ο Patrick και κυρίως ο Daniel, είναι υπέυθυνοι για τον ήχο και την παραγωγή. Ο καθένας κάνει το δικό του κομμάτι της δουλειάς μόνος του, και μετά κάνει τη συνεισφορά του στο συγκρότημα. Εκτός απ’ όταν είμαστε πάνω στη σκηνή, ποτέ δε δουλεύουμε οι 4 μας ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο.

 

•      Αγαπημένο αναλογικό synthesizer και sampler όλων των εποχών?

  Jean Luc: Roland JX-3P και Akai S3000.

 

 

•        Σε μια συνέντευξη του την περίοδο της κυκλοφορίας του Tyranny For You, ο Patrick Codenys δήλωσε ότι «οι Front 242 είναι τέχνη και η τέχνη προκαλεί τα ένστικτά σου» (σ.μ that “Front 242 is art, and art calls forth your instincts”). Η μουσική σας βασίζεται σ’ αυτό, ενέργεια, επιθετικότητα, αντίληψη, τόσο στη δομή όσο και στη θεματολογία της. Έχει θέση το συναίσθημα στα πλαίσια της μουσικής των Front 242?

  Jean Luc: Νομίζω πως ένα απ’ τα κυριότερα θέματα στη μουσική έκφραση της μπάντας είναι το γεγονός ότι η ανθρωπότητα είναι χαμένη σ’ ένα κόσμο μηχανών, κινδύνου και απουσίας επικοινωνίας. Θεωρώ αυτή την οπτική πολύ συναισθηματική.

 

•        Έχω ανακαλύψει κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τα «παιχνίδια» σου με τις λέξεις και τα γράμματα και για την τεχνική γραφή με την οποία ασχολείσαι (σ.σ Για παράδειγμα, ξαναγράφει γνωστές ιστορίες ή παραμύθια με άλλες λέξεις και παραλείποντας κάποια συγκεκριμένα γράμματα ή μπορεί να γράψει μια ιστορία για κάποιον χρησιμοποιώντας μόνο λέξεις που προκύπτουν από τα γράμματα του ονόματος του. Επιπονη και χρονοβόρα διαδικασία, όπως λέει.) Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ τέτοιες μεθόδους στους στίχους των Front 242?

  Jean Luc: Ναι, το έχω κάνει αρκετές φορές. Αλλά αυτά τα «παιχνίδια», καθώς είναι πολύ τυπικά και λογοτεχνικά, δεν ανήκουν στο πλαίσιο των Front 242.

 

•       Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι απ’τους Front 242? Και ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το καλύτερο mix του Headhunter?

  Jean Luc: Προσωπικά το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το “Rerun Time” απ’το δίσκο Official Version. Μ’αρέσει το remix του Space frog στο HH.

•     Γνωρίζετε για ένα hacker ονόματι Neurobasher, ο οποίος παλιότερα είχε διοχετεύσει μερικούς ιούς στο internet, χρησιμοποιώντας στίχους και σημειώσεις από δίσκους των Front 242? Τι πιστεύετε για αυτό?

  Jean Luc: Δεν γνωρίζω γι’ αυτή την ιστορία. Αλλά μ’ αρέσει η ιδέα.

•       Έχετε δώσει πάρα πολλές συναυλίες. Μπορείς να θυμηθείς την ομορφότερη και τη χειρότερη στιγμή απ’όλες?

  Jean Luc: Μια απ’τις καλύτερές μου αναμνήσεις είναι οι δύο συναυλίες που δώσαμε στο AB στις Βρυξέλλες, το Μάρτιο του 2006. Ένας απ’ τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους στον κόσμο, τρομερός ήχος, τρομερός κόσμος και μια πολύ στενή επικοινωνία με το κοινό, όπως δεν την είχα ξανανιώσει. Θυμάμαι αρκετές συναυλίες στις οποίες ο αέρας είχε τόση υγρασία, που τα ηχεία σχεδόν δε λειτουργούσαν και ο ήχος δεν είχε καμία απολύτως ευκρίνεια. Ήταν πραγματικά αδύνατο να δώσουμε μια αξιοπρεπή συναυλία υπό αυτές τις συνθήκες, κάτι το οποίο ήταν πολύ απογοητευτικό.

 

Interview: Μαρία Καραγκούνη
Contribution: Κώστας Μπρέλλας
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος 

• Read more about Front 242 - Αποκλειστική συνέντευξη!

On The Floor - interview!

Είχαν κάνει πριν μερικά χρόνια αίσθηση στα goth clubs με το "killing queen" και πιθανόν αρκετοί να τους θυμάστε από αυτό το τραγούδι. Oι On The Floor μας έρχονται από το Αμβούργο της Γερμανίας, έχουν ήδη ηχογραφήσει ένα album για την Pandaimonium Records, την εταιρεία των Clan Of Xymox, και αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν τη νέα τους δουλειά. H μουσική τους χαρακτηρίζεται μάλλον ως Gothic Rock, με έμφαση στη μελωδία και το συναίσθημα. H silencefi μπήκε στον κόπο να μας κάνει μια πρώτη γνωριμία με το συγκρότημα με τη συνέντευξη που μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω. Μόνο στην Αγγλική γλώσσα αυτή τη φορά, αφού τρέχουμε σε συναυλίες αυτές τις μέρες και δεν προλαβαίνουμε να μεταφράσουμε...

Hello Helge! We would like to know some kind of history about your band to know you better! So first of all I'd like to ask how and when did it all start?

André and Dennis started OTF in the late 90ies. Autodidactive and without any musical education. We've been friends then... and it was me to sing.
First it was all about meeting, taking drinks, some kind of music and the feeling that something comes into beeing.
Finally we've been able to convince Henning to play the lead guitar. A skilled guitar player and famous former porn actor... slutty and cheap.
Here we are. Walk inside!

 
How did you come up with the name "on the floor"?

That's a very, very dark and dirty secret that you are not supposed to know. Not yet.

 
What does the name mean to you?

The name means nothing to us without the content. The name as a synonym for the band however: everything!

 
How could you describe the music you play?

Authentic and true.

 
Do you agree with the people that baptise your music "gothic", or do you think that such definitions do not help to fully describe the melody and emotions your music embraces?

As a matter of course one word is not enough to describe OTFs music. The vibrations that you might find in OTFs music are complex and in someway megalomaniac.
But if people would like to cut it down to one word: we fully agree with being labled as "goth". It was us to tell them once that we are doing a "goth"-thing... and know they do believe. But as we all know, goth-people are very bad people... so we had to entice them with pop-melodies and punish them in darkest dungeons of modern sounds.
Anyway, OTF is finally based on what is in general called "gothic". We are honoured as well as we state: "goth" has its roots in punk... we consider that "goth" has to be wild and intuitive and that its ideas can only be found light-years away from what the press considers as being "goth" these days.

 
What inspires you? Where do you get the inspiration that you need for songwriting?

Life and to live in general. Most songs are lyrically bittersweet. A beautiful taste but always with a double bottom that makes you shiver.

So, the album "under a heart-shaped sun" is released by pandaimonium records, a dreamy and very emotional album I'd say. When I listen to it, I just want more!! What can you share with us about this release?

The aim of the album was to create timeless songs. Eight songs that make you press the repeat button. No fillers, just bullets.
We are happy that the album entered the DAC charts and that the song "killing queen" became a dancefloor filler in the clubs. The album opened some doors... and now we are on the verge of taking the plunch.

Could you tell us about the lyrics?

We try to describe our feelings in terms of images and hope that the listener associates similar feelings with these images. In this way we try to avoid the problems and missunderstandings that are immanent to language. The aim is direct communication.

I saw some new songs on your profile on myspace. Are you in the studio right now? Any plans for a new cd?

Υes, we are working on a new album.
First demo versions are done. As far as we can say by know the new stuff is more OTF than ever and more perverted and emotional harder than everything we did before.
We had some difficulties - not at least due to the lifestyle and stardust that rockmusic is aligned to - but we will be back soon with a terrific new album and save the world from all these crap and wannabe goth-bands . We want the world!

 
And what about concerts? you have played with some great bands like CATASTROPHE BALLET, GIRLS UNDER GLASS,ZERAPHINE, THE HOUSE OF USHER, FUNHOUSE, SCREAM SILENCE, NFD, QNTAL, CLAN OF XYMOX, DIVE. Do you have any concert plans for the summer?

Yes, we played concerts with a lot of bands that we really appreciate but currently we are very focused on the new album. Therefore we have no concrete plans at the moment, but who knows... maybe there will be some spontaneous gigs at the end of 2007.
We will let you know then... Feel free to visit us @ www.onthefloor.de.

 
Would you consider of coming for a live concert in Greece sometime?

Yes, of course!!! If you have the money... we are ready for the olympics (of rock).

 
Thank you so much for your time and that interview! I hope we will see you live soon!
Is there something you would like to say to your greek fans in postwave.gr?

Love us or leave us!

 

Συνέντευξη:
    Εφη Θεοχάρη 

• Read more about On The Floor - interview!

Inspiral Carpets - Αποκλειστική συνέντευξη!

Η προπώληση μπορεί να άργησε λίγο να ξεκινήσει, οι Inspiral Carpets όμως θα βρίσκονται αυτό το Σάββατο 5 Μαίου στο Fuzz για να μας ξεκουνήσουν με αυτή τη διαολεμένη Farfisa και μια ντουζίνα τουλάχιστον pop ύμνους της δεκαετίας που πέρασε. Αν ποτέ αναρωτηθήκατε για την “cool as fuck” αγελαδίτσα που κοσμεί το merchandise τους τόσα χρόνια, διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν παρακάτω. Αν όχι, μπορεί να σας ενδιαφέρει  αν ο C. Ronaldo είναι καλύτερος του Rooney (ε ναι, τι λέμε τώρα...). Μας μίλησαν και για μουσική - τη δική τους και κάποιων άλλων, για τη νέα βρετανική σκηνή, για τις εναλλακτικές τους καριέρες σε μια παράλληλη πραγματικότητα και ναι, αυτή είναι ακόμα μια συνέντευξη που εμπεριέχει την φράση Arcade Fire…

 

•    Ο Graham Lambert είχε πει κάποια στιγμή το 1991 ότι αυτό που λειτουργούσε για τους Inspiral Carpets ήταν ότι ήσασταν όλοι «ανώριμοι μπάσταρδοι». Τι γίνεται όμως 15 χρόνια μετά; Δεν είστε ανώριμοι πλέον... ή μήπως κάνω λάθος; 

  Tom Hingley: Νομίζω ότι πάντα θα είμαστε κάπως ανώριμοι... Εννοώ, ότι το να παίζεις σε συγκρότημα δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα που θα έκανε ένας υπεύθυνος ενήλικας, έτσι δεν είναι;

 

•    Πως σας ήρθε αυτό το σήμα με την αγελάδα όταν ξεκινήσατε και πόσο σημαντικό ήταν το merchandise με εκείνα τα σλόγκαν και τα περίφημα “cool as fuck” t-shirts?

  Tom: Κάναμε sex με αγελάδες εκείνη την εποχή... ήταν τέλεια!
  Το merchandise ήταν πάντα δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με τη μουσική. Μπορεί να φοράς ένα t-shirt στο σώμα σου, αλλά ένα τραγούδι το φοράς στην ψυχή σου!

 

•     Βλέπεις τίποτα «δυνατό» να γίνεται στην Αγγλία τώρα; Kάτι που να μπορεί να συγκριθεί με το hype της σκηνής του Manchester στις αρχές των 90ς; Πως νιώθεις σήμερα για εκίνη την εποχή;

  Tom: Βγαίνει τόσο πολύ καλή μουσική από την Αγγλία στις μέρες μας! Κοίταξε όλα αυτά τα νέα συγκροτήματα: the Arctic Monkeys, the View, the Fratellies, Maximo Park, the Klaxons, Kaiser Chiefs… Είναι πολύ δυνατή εποχή για συγκροτήματα τώρα. Και έχει πολλές ομοιότητες με τις παλιές μέρες της δεκαετίας του 90 νομίζω.

 

•     Πιστεύεις πως η ταινία 24 Hour party people (στην οποία έκανε και ο Clint Boon ένα πέρασμα) έπλασε μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα της σκηνής του Manchester?

  Tom: Δεν την είδα ποτέ... δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα σαν ιδέα. Ήμουν στ’αλήθεια εκεί (όταν συνέβαινε), δεν με νοιάζει να παρακολουθήσω μια Disney-οποιημένη κινηματογραφική ερμηνεία των πραγμάτων.

 

•     Τι έχεις να πεις για την nu rave ετικέτα; Σου αρέσουν οι Klaxons?

  Tom: Είναι μια χαρά. Οι Klaxons είναι καλοί. Αν παίρνεις πάντα τα καλύτερα στοιχεία από την μουσική του παρελθόντος, θα φτιάχνεις πάντα καλή μουσική.

 

•     Το “This is how it feels” ήταν το πρώτο single για την Μute και παραμένει τραγούδι-ορόσημο για τους Inspiral Carpets.  Κάποιοι λένε ότι η διασκευή από τους Carter USM ήταν ακόμα καλύτερη και προχώρησε ένα υπέροχο pop τραγούδι ένα βημα πιο πέρα. Σου αρέσει αυτή η διασκευή; Μήπως τελικά κάποια στιγμή βαριέσαι τα ίδια σας τα hits?

  Tom: Oχι, ποτέ δεν τα βαριέμαι. Οι επιτυχίες μας είναι κάτι για το οποίο έιμαστε πολύ περήφανοι. Η διασκευή των Carter ήταν τρομερή, δεν έχω πρόβλημα όταν άλλοι καλλιτέχνες παίζουν τραγούδια μας. Ισα ίσα που το θεωρώ πολύ κολακευτικό.

 

•     O Noel Gallagher ήταν roadie (και υποψήφιος τραγουδιστής) για τους Inspirals μερικά χρόνια πριν τις δοξασμένες μέρες των Oasis. Θα τον ξαναπροσλαμβάνετε αν δεν έβρισκε δουλεια; Μετά από όλες τις «διάσημες» ατάκες και διαμάχες του, πόσο διαφορετικός σου φαίνεται σε σύγκριση με τότε?

  Tom: Δεν τον βλέπω καθόλου πλέον. Ο Noel είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής και κιθαρίστας, που έγινε χίλιες φορές πιο πετυχημένος από εμάς, καλό γι’αυτόν. Δε νομίζω να ξαναδούλευε ποτέ για μας και δεν θα του ζητάγαμε ποτέ έτσι και αλλιώς. Εχουμε ήδη όλα όσα χρειαζόμαστε στους Inspirals.

 

•     Σε μία πρόσφατη συνέντευξη του ο Martyn Walsh (μπασίστας των IC) είπε πως θα ήθελε να κλειστεί σε ένα ασανσέρ με το Ιησού και τον Ian Curtis. Aς το πάμε λίγο πιο πέρα, για τι θα μιλούσαν οι 3 τους?

  Tom: Για Pot Noodles φαντάζομαι...

 

•     Θεωρώ ότι το “Τhe beast inside” είναι ο καλύτερος δίσκος που ηχογραφήσατε, αλλά δυσκολεύομαι να βρω κάποιον να συμφωνεί μαζί μου. Υπάρχει κάποιος στο συγκρότημα που να έχει την ίδια άποψη με μένα ή και εσείς προτιμάτε το “goldfish”?

  Tom: Είμαστε περήφανοι για όλα τα album μας, όλα έχουν υπέροχα τραγούδια, συμπεριλαμβανομένου και του “beast inside”. Εχεις πολύ καλό γούστο πάντως...

•    Έχετε μήπως ηχογραφήσει νέα τραγούδια? Υπάρχουν σχέδια για ένα νέο Inspiral Carpets album στο μέλλον και ίσως και ένα νέο συμβόλαιο με τη Mute?
  Καμία περίπτωση το “Keep the Circle: b sides and udder stuff” να κυκλοφορήσει σε cd ίσως?

  Tom: ‘Οχι, το “Keep the Circle” δεν θα κυκλοφορήσει σε cd, ήταν εξαρχής προορισμένο για ψηφιακή κυκλοφορία (iTunes) μόνο. Όχι και όσον αφορά ένα νέο συμβόλαιο με τη Mute, αυτοί έχουν νέες μπάντες τώρα (να ασχοληθούν) και εμείς όλοι έχουμε προχωρήσει, αν και μας ευχαριστεί ιδιαίτερα να δουλεύουμε ξανά με τη Mute στα παλιά μας τραγούδια. Δεν έχω απάντηση σχετικά με νέο υλικό από τους Inspirals… Σίγουρα θα ήταν ωραία αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχουμε δισκογραφικό συμβόλαιο και είμαστε και όλοι πολύ απασχολημένοι με τις προσωπικές μας καριέρες. Ίσως κάποια μέρα να συμβεί, αν τα τραγούδια είναι αρκετά καλά και νιωθαμε οτι θα είναι ευχάριστη εμπειρία.

 

•     To γεγονός ότι η τελευταία σας κυκλοφορία ήταν αποκλειστικά από iTunes  σημαίνει ότι παραστέκεστε στα ηλεκτρονικά media και την όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με το internet?

  Tom: Απλά είναι μια πραγματικότητα. Το 2007 ένα συγκρότημα σαν τους Inspiral Carpets που θέλει να κυκλοφορήσει υλικό παγκοσμίως πρέπει να χρησιμοποιήσει την ψηφιακή διανομή. Δεν θέλουμε να είμαστε αντίθετοι με τις νέες μεθόδους κυκλοφορίας της μουσικής. Για μας είναι μια χαρά.

 

•     Θα μπορούσες να κάνεις μια λίστα από τα προσωπικά σου all-time αγαπημένα album? Ακόμη, ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που αγόρασες και σου άρεσε?

  Tom: Τα all-time αγαπημένα είναι υπερβολικά πολλά για να τα παραθέσω αλλά η τελευταία αγορά ήταν το “Neon Bible” των Arcade Fire. Really life affirming stuff.

 

•      Από μία συνέντευξη σας του 2003: “Q: ….are you surprised/flattered that the trademark organ sound has recently been picked up by some of the emerging bands? A: probably in the same way that The Stranglers were flattered when we openly ripped them off - ha ha!”
  Μέσα σε αυτόν τον ατέρμονο κύκλο των μουσικών επιρροών (ή κλεψιών αν προτιμάτε) μπορεί ακόμα να υπάρξει αυθεντικότητα στις μέρες μας ή μήπως τα 90s σηματοδότησαν και το θάνατό της?

  Tom: Όχι υπάρχει ακόμα αυθεντικότητα αν ψάξεις, σίγουρα δεν πέθανε στα 90s. Απλά πρέπει να ξέρεις που να κοιτάξεις...

 

•     Στην τελευταία σας συναυλία στην Αθήνα ο κόσμος χοροπήδαγε σαν τρελλός, ήταν αναμφιβολα ένα εξαιρετικό live. Αυτό μας αφήνει και με μεγάλες προσδοκίες για την επερχόμενη. ‘Εχετε καθόλου άγχος για την αντίδραση του κόσμου τώρα ή είσαστε πάντα “cool as fuck”?

  Tom: Είμαστε οι Inspiral Carpets, είσαστε η Αθήνα... Θα είναι ακόμα καλύτερα από την τελευταία φορά.

 

•      Κατά τη διάρκεια της πάυσης σας σαν Inspirals, πως ένιωθες αλήθεια? Μετανιώνεις για τον καιρό που ήσουν μακριά από την μπάντα και τη σκηνή, μιας και τα πρόσφτα gigs είναι τόσο επιτυχημένα και cool? Μπορεί ένα μουσικός ποτέ να αποσυρθεί?

  Tom: Ποτέ δεν έφυγα από τη μουσική. Έχω κάνει πολλά solo πράγματα (4 albums συγκεριμένα). Ο Clint έκανε τους Clint Boon Experience που ήταν πολύ καλοί. Ο Martyn έφτιαξε τους DC10, και αυτό ήταν cool. Δεν θα αποσυρθώ ποτέ από τη μουσική.

 

•     Φαίνεται πως όλοι επανασυνδέονται ή έχουν ήδη επανασυνδεθεί στις μέρες μας. Σχεδόν όλοι... δεν έχουμε δει τους Smiths ή τους Stone Roses ακόμα. Κάποια διαλυμένη μπάντα που θα ήθελες να ξαναδείς?

  Tom: Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι καινούριες μπάντες από το να επικεντρώνομαι μόνο στις παλιές.

 

•     Manchester United για τη νίκη (όσον αφορά το champions league)? Rooney ή Ronaldo, ποιόν παίκτη προτιμάς?

  Tom: Τον Ronaldo.

 

•      Εάν οι Inspiral Carpets δεν είχαν συμβεί ποτέ, πως πιστεύεις ότι ο καθένας από το συγκρότημα θα είχε καταλήξει στη ζωή?

  Tom: Ο Graham Lambert στη λιανική πώληση τυριού, ο Martyn Walsh σπιτονοικοκύρης, ο Graig Gill ένας εκατομυριούχος ακίνητης περιουσίας, ο Clint Boon ένας rock star!

 

• Read more about Inspiral Carpets - Αποκλειστική συνέντευξη!

Laibach - Αποκλειστική συνέντευξη!

"We have no answers to your questions but we can question your demands..."

Το παραπάνω απόφθεγμα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν οι Laibach μπορεί να μην είναι και ο πιο ευοίωνος πρόλογος, αλλά τελικά αποδεικνύεται παραπλανητικό. Οι Σλοβένοι avant-garders (ή  retro-garders όπως προτιμούν) στα πλαίσια της κυκλοφορίας του νέου τους album Volk και της επερχόμενης συναυλίας τους στην Αθήνα, απαντάνε σε όλες μας τις ερωτήσεις και μιλάνε για τη μουσική τους, την πολιτική, τον κολεκτιβισμό, τα έθνη και τους ύμνους τους, το νόημα της ελευθερίας, τις εικονικές αξίες, την δημιουργία, την παγκοσμιοποίηση και πολλά άλλα άκρως ενδιαφέροντα:

 

•       Κατάγεστε από τη Σλοβενία και ακόμα ζείτε και εργάζεστε στη Ljubljana. Η Σλοβενία έχει περάσει αρκετά κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων και των ανακατατάξεων στη πρώην Γιουγκοσλαβία, όταν και ιδρύσατε το NSK state. Η ερώτηση μου πηγάζει από τον σχηματισμό αυτό και δεν έχει καμία σχέση με χώρες και πολιτική. Εχει να κάνει με το internet , που φαίνεται να σχημάτισε από μόνο του μια εντελώς δική του και ξεχωριστή πραγματικότητα. Τελικά και για τους Laibach, θα μπορούσε (ο παγκόσμιος ιστός) να είναι ένας τρόπος καλλιτεχνικής παγκοσμιοποίησης μέσω της κατάργησης των συνόρων ή συνάγει σε μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού; Ή μήπως τελικά είναι ένα ακίνδυνο παιχνίδι;

  Laibach: H πραγματική ελευθερία δεν αποτελεί ουσιαστικό θέμα πλέον, εδώ και πολύ καιρό: ο Πολιτισμός έχει φτάσει στο σημείο όπου πλέον αγωνιζόμαστε για μια περισσότερο ή λιγότερο πειστική εικονική Ιδέα της ελευθερίας και όχι για ελευθερία αυτή καθεαυτή. Το Internet – όπως και άλλα χρήσιμα τεχνολογικά εργαλεία – διευρύνει την αίσθηση της ελευθερίας με επιτυχία, αλλά την ίδια στιγμή μας σκλαβώνει και μας κάνει απόλυτα εξαρτημένους από αυτό.

 

•       Στo παρελθόν είχατε κάνει μια σειρά από πολύ ιδιαίτερες και προσωπικές διασκευές σε παλαιότερα τραγούδια, μερικές απ’ τις οποίες υπάρχουν και στο album-συλλογή Anthems. Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που διαλέξατε τα συγκεκριμένα τραγούδια; Εφηφικά σκιρτήματα ή κρυφά νοήματα ίσως; Κάτι άλλο;

  Laibach: H επιλογή των τραγουδιών γινόταν για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, αλλά συνήθως η απόφαση είχε να κάνει με το concept του κάθε δίσκου.

 

•       Υπάρχει περίπτωση να δούμε τους Laibach στο μέλλον να ανακυκλώνουν σύγχρονες επιτυχίες, δίνοντας τους νέα ταυτότητα;.

  Laibach: Ισως, γιατί όχι; O επαναπροσδιορισμός τέτοιων τραγουδιών είναι πάντα πιθανός για μας και αποτελούν πρόκληση για τους Laibach.

 

•       Ποιά είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε; Πως αποφασίζετε να κάνετε ένα συγκεκριμένο album και από που πηγάζει η αρχική ιδέα;

  Laibach: Στην πράξη ακολουθούμε ακόμα την βασική αρχή της κλασσικής βιομηχανικής παραγωγής και του κολεκτιβισμού... Πρώτα όμως μαζευόμαστε, συζητάμε και αποφασίζουμε για την βασική ιδέα του album. Ακολουθούμε την αρχή του διαλεκτικού υλισμού – θέση, αντίθεση, σύνθεση. Για το Volk, η βασική ιδέα ήρθε από το προηγούμενο album Αnthems. Πρώτα συλλέξαμε πληροφορίες για τους αυθεντικούς ύμνους, συγκρίναμε διάφορες εκτελέσεις και ηχογραφήσεις. Μετά ξεχάσαμε τα πάντα για λίγο καιρό. Όταν τελικά ξεκινήσαμε να δουλεύουμε τα τραγούδια, ακολουθήσαμε τα ένστικτά μας και αφήσαμε τους ύμνους να μας οδηγήσουν στις δικές τους κατευθύνσεις.

 

•       Το δεδομένο γεγονός ότι αρνείστε την πρωτοτυπία (αυθεντικότητα) και θεωρείτε την μουσική έναν υπέροχο μεγάλο κύκλο (κάτι σαν τον κύκλο της ζωής) συνεπάγεται ότι δεν σας ανήκουν και τα πνευματικά δικαιώματα (copyrights) του δικού σας υλικού;

  Laibach: Mας ανήκουν βάση νόμου, αλλά το παίρνουμε κυριολεκτικά – “the right to copy” (το δικαίωμα να αντιγράφεις). Στις περισσότερες περιπτώσεις και νομικές δικαιοδοσίες, το copyright ειναι στην πράξη περιορισμένης διάρκειας και μετά από λίγο καιρό οι copyrighted δημιουργίες γίνονται επίσημα δημόσια κτήση – μέρος μιας κοινής πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς, την οποία ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ή να καρπωθεί για εμπορικούς ή μη εμπορικούς σκοπούς. Ετσι δεν μπορεί να ανήκουν σε κανέναν.

 

•       Στο Volk δουλέψατε με συγκεκριμένους εθνικούς ύμνους. Με τι κριτήρια επιλέξατε τους ύμνους και κατά συνέπεια και τις χώρες που εκπροσωπούν?

  Laibach: Τα έθνη επιλέχτηκαν βάση του ιστορικού τους περιεχομένου και τον ρόλο τους στον πολιτικό και πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Το βασικό κριτήριο ήταν ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας ενός κράτους. Φυσικά δεν συμπεριλάβαμε όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη, αλλά μόνο τα πιο επιθετικά από αυτά.

 

•        Κοιτάζοντας το εξώφυλλο και το γενικότερο artwork του Volk, δεν βλέπουμε τον γνώριμο σταυρό των Laibach πουθενά. Αντίθετα ένα καινούριο σύμβολο (V) έχει πάρει την θέση του. Υπάρχει κάτι πίσω από αυτο;

  Laibach: Υπάρχει σταυρός, αλλά πρέπει να τον ψάξεις στην  κορυφή του στυλιζαρισμένου V(olk) συμβόλου – a cross-screw (σταυρός-βίδα). Ο σταυρός είναι ένα ισχυρό και «πανταχού παρόν» σύμβολο και κάποιες στιγμές πρεπει να μπαίνει στο παρασκήνιο ώστε να μπορεί ν’ αναδεικνύεται καποια άλλη έννοια.

 

•       Για άλλη μια φορά οι promo φωτογραφίες του Volk προκαλούν το ενδιαφέρον. Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή με τα μαύρα άλογα και τη φλεγόμενη πόλη στο βάθος. Είναι σαν οι στρατιωτικοί του WAT, που θύμιζαν πακόσμιο πόλεμο, μετατράπηκαν σε σύγχρονους επαναστάτες.  Ισως όμως, σκεπτόμενοι τον retrogard ορισμό των Laibach, θα μπορούσε ν’αποτυπώνει την επανάσταση που οδήγησε στην εξουσία. Εχω πέσει μέσα?

  Laibach: Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα και αρκετά πιθανή ερμηνεία, αλλά στην πραγματικ’ότητα είναι απλά οι Laibach σε ευρωπαική περιοδεία, καλπάζοντας μακριά από τη φλεγόμενη πόλη όπου μόλις έδωσαν μια συναυλία και κατευθυνόμενοι σε μια άλλη πόλη.

 

•       Στο κομμάτι «America» έχετε ενσωματώσει sample (της ομιλίας) ενός ευαγγελικού ιεροκήρυκα. Λένε οι Laibach μέσω αυτού, κάτι για την θρησκεία; Η θρησκεία είναι κάτι προς το οποίο οι άνθρωποι θα πρέπει να συμμορφώνονται ή κάτι για το οποίο θα πρέπει να φοβούνται;

  Laibach: Η θρησκεία είναι όπιο για το πλήθος, μια αυταπάτη, που αποκομίζει την δύναμη της από το γεγονός ότι αναφέρεται στα (γενετήσια, πνευματικά, υλικά) ένστικτα και τις επιθυμίες μας. Αλλά θρησκεία είναι και αυτό που πράττει ο άνθρωπος (ή το σύνολο) με την μοναξιά του. Εάν δεν είσαι ποτέ μοναχικός, τότε δεν είσαι και ποτέ θρησκευόμενος.

 

•       Το Volk είναι μέσο έκφρασης για τους Laibach προκειμένου να μιλήσουν για την pop κουλτούρα, αυτή την σαρωτική τάση. Πιστεύετε πως έχει όντως καταλάβει την μουσική; Αν ναι, τότε ποιος πιστεύετε πως είναι ο ρόλος σας μέσα σ’ αυτό;

  Laibach: Βεβαίως την έχει καταλάβει – η pop είναι μουσική για πρόβατα και εμείς είμαστε λύκοι, μεταμφιεσμένοι σε βοσκούς.

 

•        Η ηλεκτρονική μουσική ήταν το βασικό άκουσμα του WAT αλλά το νέο άλμπουμ έχει οδηγηθεί σε καινούργια μουσικά μονοπάτια. Έχετε βαρεθεί την ηλεκτρονική μουσική; Είναι πλέον αυτός ο νέος τρόπος που έχετε επιλέξει για να προχωρήσετε;

  Laibach:  Όχι δεν έχουμε βαρεθεί την ηλεκτρονική μουσική. Και το Volk έχει ηχογραφηθεί κατά 50% με ηλεκτρονικά μέσα και έχει εξολοκλήρου μιξαρισθεί μέσω computer.

 

•       Τι μπορείτε να μας πείτε για τους Silence;

  Laibach:  Οι Silence (Boris Benko & Primoz Hladnik) είναι ένα υπέροχο μουσικό ντουέτο από την Ljubljana (Λιουμπλιάνα). Από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε την μουσική τους, θέλαμε να τους καλέσουμε για να συνεργαστούμε. Με το Volk είχαμε μια σύλληψη, κάτι μέσα στο οποίο μια τέτοια συνεργασία θα είχε νόημα. Οι Silence αποδέχτηκαν την πρόσκληση και έκαναν υπέροχη δουλειά. Με την μουσική και τα φωνητικά τους, μας βοήθησαν τόσο στο να δημιουργήσουμε το άλμπουμ όσο και στο να το κάνουμε να ακούγεται όπως το θέλαμε.

 

•        Έχετε αφιερώσει το άλμπουμ στον Boštjan Hladnik. Ποιος είναι και πως πιστεύετε ότι έχει επηρεάσει εσάς ή την χώρα σας;

  Laibach: Ο Boštjan Hladnik ήταν σκηνοθέτης και ένας από τους ελάχιστους pop καλλιτέχνες στην Σλοβενία. Την δεκαετία του ’60 ήταν βοηθός του Claude Chabrol και βρισκόταν στον κύκλο της Brigitte Bardot, του Serge Gainsbourg, του Roman Polański, του Jean Luc Godard και άλλων. Από το ’60 και έπειτα δημιούργησε αρκετές αξιόλογες ταινίες και κάποιες από αυτές έχουν επηρεάσει εν μέρη την Γέννηση των Laibach. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 χρησιμοποιήσαμε κάποιες ταινίες του στις συναυλίες μας και αγόρασε τον δίσκο μας Opus Dei στον έφηβο τότε γιό του Primož Hladnik που από τότε βέβαια μεγάλωσε και έγινε ένα από τα μέλη των Silence. Το Volk δημιουργήθηκε παρουσία του Boštjan Hladnik, κυριολεκτικά μέσα στον κήπο του. Δυστυχώς ο Boštjan πέθανε πριν ο δίσκος ολοκληρωθεί.

 

       Έχουμε μάθει από το κοινό που έχει ήδη παρακολουθήσει μια από τις συναυλίες σας πως έχετε κάποια πολύ όμορφα κορίτσια στην σκηνή, μαζί με τα τύμπανα τους. Τι περισσότερο θα μπορούσατε να μας πείτε; 

 

Laibach: Στις συναυλίες των Laibach αυτά τα κορίτσια είναι μέλη (της ομάδας) των Laibach και φέρονται ανάλογα. Αυτό είναι το σημαντικό στοιχείο για εμάς και σχετικά με το θέαμα δεν υπάρχει κάτι επιπλέον για να αναφέρουμε.  

 

•        Στο Volk έχετε ενσωματώσει την προπαγάνδα, θρησκεία και πολιτισμό άλλων. Λέει αυτό κάτι και για σας τους ίδιους;

  Laibach: Laibach είναι τα πάντα, βρίσκεται παντού και χρησιμοποιεί τα πάντα για την έκφρασή του.

 

 

•        Υποθέτουμε ότι θα συμπεριλαμβάνατε ένα ακόμη τραγούδι στο tracklist του Volk και ήταν για την Ελλάδα. Ποια θα ήταν η άποψή σας για την Ελλάδα και πως θα την αναπτύσατε; Αναρωτιέμαι πως θα ακουγόταν ο εθνικός μας ύμνος μέσα από τους Laibach…

  Laibach:  Θα ήταν μάλλον δύσκολο να γίνει ο Ελληνικός ύμνος χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τον Μίκη Θεοδωράκη και το Ζορμπά. Αυτό είναι το πραγματικό ποπ τραγούδι, γνωστό σε όλο τον κόσμο ως ο Ελληνικός «ύμνος».

 

•       Κάποιοι άνθρωποι επηρεάζονται από την αισθητική σας. Μερικοί σας συσχετίζουν με «δεξιά κινήματα». Σας απασχολούν αυτές οι απόψεις και αν ναι, νιώθεται ότι σας περιορίζουν;

  Laibach: Oι Laibach προσφέρονται για πολλές διαφορετικές ερμηνείες αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τη καθημερινή πολιτική. Αν και μας ενδιαφέρουν η πολιτκή και οι ιδεολογίες, δεν υποστηρίζουμε ενεργά καμία πολιτική επιλογή και ιδιαίτερα τα δεξιά κινήματα.

 

•       Γιατί επιλέξατε το «Anglia» σαν το single που θα προωθούσε το Volk;

  Laibach:  Η Βρετανική Αυτοκρατορία υπήρξε η πλέον εκτεταμένη και επιθετική αυτοκρατορία στην παγκόσμια ιστορία και για μια σημαντική χρονική περίοδο δεν ήταν απλά η μεγαλύτερη δύναμη αλλά και η επικεφαλής όλων. Περί το 1921, η Βρετανική Αυτοκρατορία εξουσίαζε πληθυσμό που κυμαινόταν μεταξύ 470 με 570 εκατομμυρίων ανθρώπων, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού κατά προσέγγιση και κάλυπτε περισσότερο από 37 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, γύρω στο ένα τέταρτο της συνολικής επιφάνειας της γης. Σε κάποια περίοδο αναφερόταν ως «η αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ» λόγω της εδαφικής ανάπτυξης της αυτοκρατορίας επί της υφηλίου που διασφάλιζε ότι ο ήλιος πάντα έλαμπε σε κάποια από τις αμέτρητες αποικίες της. Αν και τώρα έχει μετεξελιχθεί (και περιοριστεί) πλέον στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, η Βρετανική επιρροή παραμένει ισχυρή σε όλο τον κόσμο: η (δημοσιονομική) οικονομική πρακτική, τα νομικά και κυβερνητικά συστήματα, η κοινωνία, τα σπορ και η Αγγλική γλώσσα αυτή καθαυτή είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτής της επιρροής. Σήμερα οι Βρετανοί συνεχίζουν να θεωρούν εαυτούς κυρίαρχους του κόσμου – κατά συνέπεια τους αξίζει να τους αντιμετωπίζουν ανάλογα.

 

•       Eίχατε άποψη και συμμετοχή στην παραγωγή του υπέροχου promo video για το Anglia?

  Laibach:  Φυσικά. Νομίζεις πως αφήνουμε να γίνονται πράγματα με το όνομά μας χωρίς την ευλογία μας; O σκηνοθέτης του video, Saso Podgorsek, είναι φίλος και συνεργάτης μας και δουλεύουμε μαζί σε κάθε video και ταινία που κάνει για τους Laibach.

 

•       Παίξατε στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια. Εκείνη η συναυλία χαρακτηρίστηκε σαν ένας συνδυασμός ιστορικής παρωδίας και μεταμοντέρνου ύμνου στον ολοκληρωτισμό από τον τύπο της εποχής, αφήνοντας το κοινό προβληματισμένο με τόσα άλλα εκτός από την μουσική που μόλις είχε ακούσει. Θυμάστε τίποτα από εκείνη τη συναυλία και πόσο πιθανό είναι ότι η επερχόμενη στις 9 Φεβρουαρίου να έχει το ίδιο αποτέλεσμα;

  Laibach:  Θυμόμαστε πως παίξαμε σε έναν ανοιχτό χώρο που έμοιαζε με αμφιθέατρο. Είχε πολύ αέρα και τη συναυλία υποστήριζε το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Και το κοινό ήταν πολύ ενδιαφέρον επίσης.

 

•       Τι να περιμένουμε λοιπόν από τους Laibach στην σκηνή αυτή τη φορά;

  Laibach:  Οσο λιγότερα περιμένετε – τόσο περισσότερα θα πάρετε

 

•       Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μέρος ή πόλη που θα θέλατε πολύ να παίξετε ζωντανά, αλλά δεν το έχετε κάνει ακόμα;

  Laibach:  Χα, υπάρχουν τόσες πόλεις και μέρη όπου θα θέλαμε να κάνουμε συναυλίες. Και στην Αθήνα σίγουρα θα προτιμούσαμε να παίξουμε στην Ακρόπολη αντι για το club.

 

•        Έχω καταλάβει πως δεν έχει νόημα να σας ρωτήσω για αγαπημένους καλλιτέχνες, δίσκους, ακούσματα, επιρροές κτλ. Αντ΄αυτού, πως θα σας φαινόταν ένα παιχνίδι λέξεων; Πρώτη λέξη (ή και περισσότερες) που σας έρχεται στο μυαλό:

   Laibach:

  ~ Richard Wagner - Volkswagner
  ~ DAF - Deutsche Arbeitsfront
  ~ Kraftwerk - Playtime
  ~ Rammstein – Lost Highway
  ~ Madonna – di Campiglio
  ~ Juno Reactor - 2001: A Space Odyssey
  ~ Bela Bartok -  Bela Lugosi
  ~ The Beatles and the Stones – Bosnia and Herzegovina
  ~ Einsturzende Neubauten – WTC  (World Trade Center)
  ~ Ultraviolence – Depeche Mode
  ~ Depeche Mode - Ultraviolence
  ~ The Residents – Robert Schilling
  ~ Diamanda Galas -  Ἀντιγόνη

 

•       Στο Nskstate.com υπάρχει η φράση «η Σλοβενία της Αθήνας» στα Ελληνικά και στα Αγγλικά καθώς επίσης και η κουκουβάγια, χαρακτηριστικό σύμβολο σοφίας στην ελληνική μυθολογία και λαική κουλτούρα. Θα ήθελα να μάθω τι σχέση έχετε με το Nskstate.com και τις ελληνικές αναφορές που υπάρχουν εκεί.

  Laibach: Το Nskstate.com είναι μία από τις ανεξάρτητες και εθελοντικές εικονικές πρεσβείες του NSK, που εδρεύει στην Ελλάδα. Συντάσσεται, σχεδιάζεται και ενορχηστρώνεται εξ’ολοκλήρου από την ελληνική ομάδα των πολιτών του NSK. Δεν παρεμβαίνουμε στα γραφόμενα τους.

 

•        Ας ολοκληρώσουμε με τις απόψεις των Laibach στα τρέχοντα παγκόσμια θέματα. Η 11^η Σεπτεμβρίου ήταν ένα ισχυρό σοκ για τον κόσμο αλλά αποτελεί ήδη τροφή για το Hollywood. H Μέση Ανατολή και το ζήτημα της τρομοκρατίας δεν απασχολεί και τόσο τα ΜΜΕ τελευταία, αν και μπορούμε να μαντέψουμε... Η Ευρώπη θα είναι πάντα η Γηραιά Ήπειρος (ή μήπως γεροντική;). Η Σλοβενία αναπτύσσεται οικονομικά και μόλις τον Ιανουάριο μπηκε και στην Ευροζώνη.

  Laibach: Όλοι μας ζούμε σε πολύ εύθραυστους, κορεσμένους και κυνικούς καιρούς και θα έπρεπε να δείχνουμε περισσότερη μετριοπάθεια, ηρεμία και σοφία. Η ζωή χάνει πολύ από το νόημα και την ουσία της και θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για κάθε αχτίδα φωτός, ευγνώμονες που υπάρχει ακόμα κάτι από το οποίο ζούμε και για το οποίο πεθαίνουμε

 

•       Τελικά τι είναι Laibach; Πίσω από τα ολοκληρωτικά σύμβολα και εικόνες, τις προκλητικές, διφορούμενες και ευφυέστατες λέξεις, τις απαντήσεις που γεννούν περισσότερες ερωτήσεις, τις αλχημικές διασκευές, την αποπροσωποποίηση, τους crossover ήχους και το δικό σας «πνευματικό κράτος», υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει ως ακροατές και παρατηρητές; Σε αντίθεση με την ποπ κουλτούρα, θα πρέπει να παίρνουμε σοβαρά (αλλά όχι υπερβολικά σοβαρά) τους Laibach;

  Laibach: Τι είναι Laibach; Ποιος μπορεί να πει... Δεν είμαστε ένα συνηθισμένο συγκρότημα, δεν είμαστε σεμνοί ποπ μουσικοί, δεν αποπλανούμε με μελωδίες και δεν είμαστε εδώ για να σας ευχαριστήσουμε. Δεν έχουμε απαντήσεις για τις ερωτήσεις σας αλλά μπορούμε να αμφισβητήσουμε τα αιτήματά σας. Είμαστε οι κλέφτες του χαμένου ορίζοντα, είμαστε ο καθρέφτης της θανάσιμης κατάρας. Δε δίνουμε τίποτα και σε αντάλλαγμα παίρνουμε ακόμα λιγότερα. Είμαστε οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών, είμαστε λύκοι μεταμφιεσμένοι σε βοσκούς.

   

   

   

  
  
  Συνέντευξη, μετάφραση, επιμέλεια:
  Λ. Οικονόμου., Μ. Καραγκούνη, Κ. Μπρέλλας

• Read more about Laibach - Αποκλειστική συνέντευξη!