Clair Obscur : συνέντευξη με τον Christophe Demarthe!

"..σαν καθρέφτες, δημιουργούσαμε εναν πίνακα ματαιοδοξίας."
...ή αλλιώς η δεύτερη καλύτερη και ειλικρινέστερη προσωπική μου συνέντευξη. Οι απαντήσεις του Christophe Demarthe των Clair Obscur ξεπερνούν κάθε προσδοκία μου για μια απλή συνέντευξη από ένα μουσικό. Διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο αυθεντικά εκτός του εμπορικού μουσικού στερεώματος ο οποίος αντιλαμβάνεται τη μουσική ως μέρος των τεχνών με τρόπο που να ενσωματώνει στοιχεία από τις λοιπές παραστατικές τέχνες στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας όχι για εντυπωσιασμό. Αντίθετα διαπνεόμενος από ένα δημιουργικό πνεύμα πειραματισμού, δοκιμάζει τα όρια όλων των εμπλεκομένων τεχνών, ερμηνευτών και θεατών για να παράγει ένα ιδιαίτερο έργο που ανήκει σε όλες τις τέχνες ταυτόχρονα. Άλλωστε ένα συγκρότημα με στίχους που πάντα αναφέρονται σε τόσο καίρια θέματα με τόση αφαιρετικότητα και μινιμαλισμό δύσκολα δεν έχει μεγάλο βαθμό κοινωνικής συνειδητοποίησης...

Η απάντηση στην τρίτη ερώτηση τα λέει όλα για το πνεύμα που διακατέχει τον Christophe και νομίζω πως έχοντας όλα τα παρακάτω στο μυαλό σας όταν θα τους ακούτε ζωντανά στο Modern Mechanix, θα έχετε διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Στον απόηχο των απαντήσεων που θα διαβάσετε έχω να μοιραστώ μαζί σας τα εξής ασήμαντα: Όσοι έχετε ζήσει εκτός Ελλάδας βρείτε τις ομοιότητες και διαφορές των ανθρώπων σε σχέση με τα όσα αναφέρονται στην απάντηση της τέταρτης ερώτησης. Κατά τα άλλα προσωπικά βρήκα, τυχαία έναν ακόμα άνθρωπο που να με καταλαβαίνει!

 

Ξεκινήσατε μια περίεργη παράδοση σύμφωνα με την οποία, οι ζωντανές σας εμφανίσεις είναι διαδραστικές. Για παράδειγμα, είδα κάποια αποσπάσματα από τη συναυλία σας στη σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι και εντυπωσιάστηκα με το γεγονός ότι στο φόντο εκτυλίσσονταν σκηνές της καθημερινής ζωής ενός ζευγαριού. Το ζευγάρι αυτό ήταν ηθοποιοί που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή τρώγοντας σούπα. Πόσο ασυνήθιστη και πόσο ενδιαφέρουσα ήταν αυτή η προσέγγιση στο live ακόμα και για σήμερα! Παρ' όλ' αυτά φαίνεται πως κάθε συναυλία σας είναι μια αφορμή για το συγκρότημα να αναθεωρεί ή να προκαλεί την ίδια του τη δημόσια εικόνα. Έτσι με κάθε νέα συναυλία φαίνεται σαν ο χαρακτήρας του συγκροτήματος να αιωρείται ανάμεσα στην καταστροφή και στην αυτοσυντήρηση. Πώς προέκυψε η ιδέα της διαδραστικής παράστασης? Έχετε ασχοληθεί με το θέατρο στο παρελθόν ή απλά αγαπάτε αυτή τη μορφή τέχνης? Στο ξεκίνημά σας είχατε χαρακτηριστεί ως ‘Ο ροκ Artaud'. Σας αρέσει ο Antonin Artaud?

Christophe: Αρχικά αυτό ξεκίνησε από μια επιδερμική αντίδραση από την πλευρά μας απέναντι στη συμπεριφορά των ακροατών στις συναυλίες μας. Το κίνημα του punk είχε με ένα τρόπο σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του... και παρ' όλ' αυτά το κοινό δεν είχε αλλάξει τίποτα όσον αφορά τον τρόπο που λάμβανε τα μουσικά ακούσματα. Έτσι είχαμε την ιδέα να μεταμορφώσουμε τις συναυλίες μας με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε επιβεβλημένες καταστάσεις στους θεατές. Από αυτό προέκυψε η αρχική ιδέα του να βάλουμε επάνω στη σκηνή την ώρα της συναυλίας, τρεις ηθοποιούς, κοινούς Γάλλους, οι οποίοι θα ‘ζούσαν' την καθημερινή τους ζωή σα να ήταν στο σπίτι τους, σαν να μην υπήρχε εκεί ούτε η μπάντα ούτε το κοινό. Φορώντας τα συνηθισμένα τους καρό πουκάμισα και τα φορέματα από το Bon Marché, έρχονταν σε πλήρη αντίθεση δημιουργώντας ρήγμα με την ‘ψαγμένη' εικόνα των post-punk ακροατών. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι άλλοτε ήταν ζώα του ζωολογικού κήπου και άλλοτε θεατές του τσίρκου rock ‘n roll μέσα στο οποίο τους είχαμε τοποθετήσει. Συνοψίζοντας προσομοιώνοντας με ένα τρόπο το εφέ της αντανάκλασης, σαν καθρέφτες, δημιουργούσαμε ενός είδους πίνακα ματαιοδοξίας. Η ιδέα της καταστροφής ενός έργου από τον ίδιο του το δημιουργό συνδέεται με το αποτέλεσμα όσων προαναφέρθηκαν από τη στιγμή που το έργο οδηγεί στη συνειδητοποίηση της παρακμής τη κοινωνίας μας. Επομένως αν ο σκοπός ενός καλλιτέχνη είναι να κάνει το κοινό να συνειδητοποιήσει αυτή την ιδέα της διάλυσης, πρέπει με κάποιο τρόπο να την ενσωματώσει στο έργο του. Πρέπει να πάρει το ρίσκο να ‘μολύνει' το έργο με αυτή την αρνητική έννοια, σαν να ήταν μια χρησιμοποιημένη σύριγγα. Πρέπει κανείς να δημιουργεί χώρο ώστε να βρεθούν στην ουσία του έργου του άσχημες και οδυνηρές ιδέες.

Προφανώς σε εμπνέει η ζωγραφική γενικά. Στην πραγματικότητα, πίνακες ιμπρεσιονιστών έχουν εμφανιστεί στα σκηνικά διάφορων συναυλιών σας στο παρελθόν παρ' όλο που καταστρέφονταν στη συνέχεια. Ποιά άλλα στοιχεία κινητοποιούν τη μπάντα για να δημιουργεί?

Christophe: 'Η κραυγή' του Edward Munch είναι ο πίνακας που με εισήγαγε στη ζωγραφική ως θεατή, που με έκανε να καταλάβω τη δύναμή της, τη δύναμη μιας και μεμονωμένης εικόνας που παραδίδεται σε μια στιγμή και η οποία αποτυπώνει συνεχώς το πνεύμα που με διακατέχει. Λόγω αυτής της ικανότητας της εικόνας, χρησιμοποιήσαμε διάφορα έργα του Munch σε όλα τα πρώτα μας booklets για να τους τιμήσουμε. Αντίθετα τους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες που προβάλλουμε στη σκηνή στις συναυλίες μας τους εκμεταλλευόμαστε. Δεν τους τιμούμε, τους υποβαθμίζουμε φέρνοντάς τους (από άποψη καλλιτεχνικής σημασίας), στο ίδιο επίπεδο με τα διακοσμητικά στοιχεία μιας ψευδοβουκολικής ατμόσφαιρας. Αυτό που μας δίνει όρεξη να δημιουργούμε, είναι οι εικόνες, οι ατμόσφαιρες, τα όμορφα ή άσχημα πράγματα, τα οποία καμιά φορά είναι και τετριμμένα, φανταστικά ή πραγματικά, με άλλα λόγια η ζωή.

Ποια είναι η γνώμη σου για τα σύγχρονα γαλλικά συγκροτήματα? Μπορούμε να έχουμε ένα σχόλιό σου για τον τρόπο που οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες επηρεάζουν ή/και διαμορφώνουν το παγκόσμιο μουσικό γούστο?

Christophe: Οι μεγάλες εμπορικές δισκογραφικές εταιρείες κάνουν...εμπόριο. Και όταν κανείς ασχολείται με το εμπόριο για τις μάζες, προκειμένου να πουλήσει, πρέπει να μορφώσει γούστα. Οι υψηλά ιστάμενοι των εμπορικών δισκογραφικών εταιρειών δεν έχουν ιδέα της μουσικής των καλλιτεχνών που εκπροσωπούν. Αυτό δε χρησιμεύει σε τίποτα. Δεν έχω ακόμα δοκιμάσει τις ελληνικές ντομάτες αλλά εδώ στη Γαλλία δεν έχουν πια γεύση. Οι ντομάτες εδώ είναι νερό. Και οι άνθρωποι παρ' όλ' αυτά τις αγοράζουν. Στο Παρίσι οι άνθρωποι δέχονται να πληρώνουν το μισθό τους των 1000 ευρώ κάθε μήνα για ενοίκιο, για να ζουν σε μια ‘τρύπα' για σπίτι. Οι άνθρωποι αποδέχονται, οι άνθρωποι αγοράζουν. Οι πολιτικοί τους λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και αυτοί τους πιστεύουν. Αποδέχονται και εξακολουθούν να αγοράζουν. Για πόσο καιρό ακόμα? Ο κόσμος των επιχειρήσεων έχει γίνει δείκτης ποιότητας της κοινωνίας μας ενός κόσμου ακραίας βίας όπου η μόνη ερώτηση που θέτει κανείς στον εαυτό του είναι: πώς θα καταφέρω να φιλήσω το άτομο που βρίσκεται μπροστά μου? Ορίστε πού βρισκόμαστε. Όλα αυτά τα χρόνια οι ντομάτες στον κήπο των γονιών μου στην εξοχή, είναι εξαιρετικές.

Οι Clair Obscur ξεκίνησαν με πάνω από 10 μέλη. Υπάρχουν σχέδια για το εγγύς μέλλον προς την αναδημιουργία μιας παρόμοιας σύνθεσης? Υπάρχουν σχέδια συνεργασίας με άλλους μουσικούς? Σε πρόσφατες συναυλίες σας εμφανίστηκαν διάφορες μπάντες μαζί σας στη σκηνή, όπως οι Mimetic, οι Flore Magnet κ.α...

Christophe: Το γεγονός ότι παίζουμε ανά δυο ή τρεις πλέον στη σκηνή σήμερα δεν ήταν ακριβώς εκούσια επιλογή. Η εξήγηση βρίσκεται εν μέρει στην απάντησή μου στην προηγούμενη ερώτηση.

Ποιά ήταν το πιο απογοητευτική κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπίσεις όλ' αυτά τα χρόνια της μουσικής δημιουργίας?

Christophe: Το ότι έπρεπε να σταματήσω το συγκρότημα στα τέλη της δεκαετίας του '90 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά των Γάλλων προγραμματιστών. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι ότι οι Clair Obscur έκοψαν κάθε γέφυρα επικοινωνίας με το μουσικό περιβάλλον της Γαλλίας προκειμένου να δημιουργήσουν επαφές στο χώρο της σύγχρονης τέχνης και να απευθυνθούν περισσότερο σε χώρες του εξωτερικού.

Τα τραγούδια σας είναι γραμμένα σε 3 γλώσσες. Ποιό είναι το κριτήριο για το ποιά θα επιλεγεί όταν γράφονται οι στίχοι κάθε κομματιού?

Christophe: Το κριτήριο είναι η μουσική. Αυτή μας οδηγεί.

Μου άρεσε πολύ το άλμπουμ ‘We gave a party for the Gods and the Gods all came' όπως και ο τίτλος του. Σε ποιους Θεούς αναφέρεται?

Christophe: Ρωτείστε τον John Giorno που είναι ο συγγραφέας αυτής της καταπληκτικής φράσης. Αυτή η πρόταση είναι ζωγραφισμένη ή τυπωμένη (δεν ξέρω) πάνω σε ένα πίνακα του John Giorno. Είναι ένας πίνακας ακριβώς γιατί σοκάρει όπως ακριβώς ένας πίνακας, όπως ο πίνακας του Munch στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα. Άραγε μια φράση που σοκάρει όπως ένας πίνακας, είναι πίνακας? Ένας πίνακας που σοκάρει όπως μια πρόταση, είναι πρόταση?

Σε αυτό το άλμπουμ κάντε μια διασκευή στο κομμάτι ‘Decades' των Joy Division. Προσωπικά πάντα πίστευα ότι ειδικά ορισμένα κομμάτια, από τη στιγμή που ερμηνεύονται με τρόπο που κυριεύει, σαν αυτόν του Ian Curtis', ότι θα είναι σχεδόν αδύνατο να ερμηνευτούν καλύτερα. Και εδώ βρίσκεσαι, η ζωντανή απόδειξη του αντίθετου, του ξεπεράσματος της αρχικής εκτέλεσης του κομματιού με ένα τρόπο που είναι ειλικρινά αυθεντικός και αποτελεί πραγματικό φόρο τιμής στους Joy Division. Σε ό,τι με αφορά, συγχαρητήρια γι' αυτό. Ήθελα να σε ρωτήσω για τη διάρκεια του κομματιού. Έχει ένα μεγάλο διάστημα σιωπής στο τέλος. Γιατί?

Christophe: Ευχαριστώ για τα τόσο καλά λόγια όμως δε θεωρώ ότι η δική μας εκτέλεση ξεπερνάει την αρχική του κομματιού. Δεν ήταν άλλωστε αυτός ο στόχος. Δεν υπήρξε ποτέ για να είμαι ειλικρινής κάποιος στόχος. Αυτό έγινε έτσι αυθόρμητα. Η ανακάλυψη των Joy Division ήταν ένα σοκ. Η μουσική τους με συνόδευε για πολύ καιρό...μέχρι του σημείου να μη μπορώ πια να την ακούω...μεσολάβησαν αρκετά χρόνια μέχρι να την ξαναβρώ, και τότε ένιωσα όπως όταν ξανασυναντάμε ένα παλιό φίλο τον οποίο παρ' ότι δεν τον συναντάμε πια, παραμένει σημαντικός και αγαπητός στην καρδιά μας. Ήθελα να εντάξω ενός λεπτού σιγή στο τέλος του τραγουδιού στη μνήμη του Ian Curtis. Προτίμησα να βάλω τριών λεπτών σιγή στη μνήμη των τριών επιζησάντων μελών του συγκροτήματος.

 

Σε αυτό το τελευταίο άλμπουμ, επανέρχεστε σε ορισμένα παλιότερα κομμάτια (πχ ‘Last encounter', ‘Blume') τα οποία υπήρχαν στην πρώτη σας κασέτα με τίτλο ‘La Cassette Noir'. Είναι αυτός ένας τρόπος να ενταχθούν αυτά τα κομμάτια στο σήμερα? Να δώσετε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο στις πρώτες σας συνθέσεις?

Christophe: Όχι, όλο αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο μιας εικονογραφικής πρακτικής, όπως αυτή των ζωγράφων οι οποίοι επανέρχονται σε ορισμένα έργα τους πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωή τους.

Λατρεύω το κομμάτι ‘Mon ami mon frère' και ειδικά τους στίχους του, τη μουσική και τον τρόπο εκτέλεσής του. Θεωρώ ότι οι στίχοι είναι βαθύτατα κυνικοί με τον πιο αφαιρετικό τρόπο και ταυτόχρονα είναι ένα τόσο ευχάριστο τραγούδι να ακούει κανείς. Νομίζω ότι θα το κάνω τον προσωπικό μου ύμνο. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας κάποιες από τις ιδέες πίσω από τη δημιουργία του?

Christophe: Όσον αφορά αυτό το κομμάτι προτιμώ να αφήσω χώρο στις προσωπικές εντυπώσεις και τα σχόλια των ακροατών.

Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για το project σου τους ‘Cocoon'? Ποιό ήταν το κίνητρο για τη δημιουργία του?

Christophe: Η χαρά της αυτοϊκανοποίησης

Σε λίγες μέρες θα εμφανιστείτε ζωντανά στο φεστιβάλ Modern Mechanix στην Ελλάδα. Στο παρελθόν, ένα από τα άλμπουμ σας με τίτλο ‘Αντιγόνη' είχε επηρεαστεί από το μύθο της ομώνυμης ηρωίδας. Έχεις επίσης συνθέσει το soundtrack για μια παράσταση της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Ποιά στοιχεία της ελληνικής Ιστορίας ή μυθολογίας σας εμπνέουν και γιατί?

Christophe: Η ανατροφή μου περιλάμβανε λίγα στοιχεία φιλοσοφίας και αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν μέρος της βάσης της προσωπικότητάς μου. Είναι κάπως κοινότυπη αυτή η απάντηση όμως είναι ένα γεγονός.

Να περιμένουμε να ακούσουμε παλιότερα τραγούδια σας όπως τα ‘Toundra' και ‘Artistic slaughter' στην επερχόμενη συναυλία σας στην Αθήνα?

Christophe: Οι Clair Obscur πάντα προσπαθούσαν να μη συμβαδίζουν με τις προσδοκίες σας.

 

Συνέντευξη - μετάφραση: Νάντια Σαββοπούλου

 

• Read more about Clair Obscur : συνέντευξη με τον Christophe Demarthe!

The Mission : Συνέντευξη με τον Wayne Hussey!

I literally love all kinds of music. Except Simple Minds...

Αυτό ήταν το χτύπημα νούμερο 2 και απευθυνόταν στο αγαπητό Σκωτσέζικο συγκρότημα. Το πρώτο το είχε ρίξει λίγο νωρίτερα, και φυσικά ήταν για τον άσπονδο "φίλο" του Andrew Eldritch (σιγά μη τον άφηνε έτσι). Αν μη τι άλλο, έλειψη ευθύτητας και ειλικρίνειας δεν μπορείς να καταλογήσεις στον Wayne Hussey. Στην 25η επέτειο τους, οι Mission βγαίνουν σε τουρνέ με σχεδόν το αυθεντικό line-up, από το οποίο με απόλυτη ειλικρίνεια σας λέω ότι έχω παρακολουθήσει μια από τις κορυφαίες συναυλίες στα μέρη μας, πίσω στο 1988. Eυκαιρία για συνέντευξη λοιπόν με τον τραγουδιστή και συνθέτη τους, στην οποία μας αποκαλύπτει τον θαυμασμό του για τον Pete Burns, ροζ περιπέτειες από την πρώτη τους επίσκεψη στην Αθήνα, την αγάπη του για την Liverpool, τι θα ακούσουμε στην συναυλία τους στο Fuzz σε μερικές μέρες και πολλά ακόμα. Έστω κι αν νιώθουν καταραμένοι με την goth ταμπέλα που τους ακολουθεί ολα αυτά τα χρόνια, οι Mission μπορούν να υπερηφανεύονται ότι κυκλοφόρησαν 2-3 εξαιρετικούς, για την ιστορία της ροκ, δίσκους στο 2ο μισό των 80's. Αυτό δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς...

 

Τελικά πέρασαν 25 χρόνια. Πίστευες ότι θα κράταγε τόσο πολύ όταν έφυγες από τους Sisters Of Mercy?

Wayne Hussey: Όχι, με τίποτα. Πραγματικά δεν είχαμε μακροπρόθεσμα σχεδια. Θέλαμε απλά να βγάλουμε ένα άλμπουμ και να κάνουμε τουρνέ. Αυτό θέλαμε μόνο στην αρχή.

 

Το συγκρότημα έχει και πάλι ξαναφτιαχτεί σχεδόν με την αυθεντική του σύνθεση. Φαντάζομαι το ξέρεις ότι οι άνθρωποι βλέπουν με σκεπτικισμό τέτοιου είδους κινήσεις και τις θεωρούν πιο πολύ αρπαχτές παρά καλλιτεχνικής φύσης...

Wayne Hussey: Φυσικά και το ξέρω. Αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι κατι παραπάνω από ένα νοσταλγικό ταξίδι. Είμαστε όλοι μας επαγγελματίες μουσικοί και πρέπει να κερδίσουμε χρήματα όπως κι εσύ. Και εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μας δουν, δεν βλέπω που είναι το κακό. Η δημιουργικότητα μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά δεν είναι το μοναδικό πράγμα που κάνω ως μουσικός. Έχω πολλούς άλλους τρόπους να ικανοποιήσω την δημιουργικότητα μου, το Curios για παράδειγμα που κυλοφορεί όπου να'ναι και ηχογράφησα μαζί με την Julianne Regan των All About Eve. Γράφω συνεχώς νέο υλικό και δουλεύω στο στούντιο μου, οπότε πιστεύω ότι είναι Ok για μένα να βγαίνω περιστασιακά και να παίζω τα παλιά μου τραγούδια, με τους παλιούς μου φίλους στο παλιό μας κοινό. Οι σκεπτικιστές μπορούν να πάνε να γαμηθούν και βασικά να μείνουν μακριά μας. Είναι δική τους η επιλογή.

Πάμε πολύ πίσω τώρα, στις αρχές των 80's. Τι θυμάσαι από την περίοδο που ήσουν στους Dead Or Alive και γιατί τους εγκατέλειψες?

Wayne Hussey: Θυμάμαι μαλλιά αφάνες, φανταχτερά ρούχα, πολλά ναρκωτικά και gay clubs, πολύ σεξ σε παράξενα μέρη με παράξενους ανθρώπους, αλλά επίσης ότι ήμουν στη καλύτερη μπάντα και παρέα που είχα βρεθεί ως τότε. Κάναμε καταπληκτική μουσική και περνάγαμε καλά όσο το κάναμε. Όταν σταμάτησε να είναι διασκεδαστικό, είχε έρθει η ώρα να βρω κάτι καινούριο.

Περίμενες ότι ο Pete Burns θα γινόταν κάποια στιγμή pop-star και θα εμφανιζόταν στο Top of the Pops με single στην κορυφή των charts? Πότε τον είδες τελευταία φορά και ποια η γνώμη σου για τις πρόσφατες εμφανίσεις του στο Big Brother?

Wayne Hussey: Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Γούσταρα πολύ να δουλεύω με τον Pete Burns και από πολλές απόψεις τον θεωρώ τον πιο έμφυτα ταλαντούχο άνθρωπο με τον οποίο έχω συνεργαστεί μέχρι και σήμερα. Πάντα ήταν pop-star, απλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν το ήξερε ως τότε. Μοναδικός, φανταχτερός, με τεράστια προσωπικότητα και απίστευτα εύστροφος. Ήταν αναπόφευκτο ότι θα γνώριζε επιτυχία.  Τον είδα τελευταία πριν 15 χρόνια σε ένα μαγαζί ρούχων στο King's Road, στο Λονδίνο. Μη παρακολουθείς βλακείες όπως το Big Brother, εγώ βλέπω βλακείες όπως το An Idiot Abroad.

Ήσουν για 2 χρόνια στους Sisters Of Mercy με σημαντική συμβολή στον πρώτο τους δίσκο. Ποια ήταν η τελευταία φορά που έπαιξες το First and Last and Always στο πικάπ σου? Ένιωσες δυσάρεστα η ευχάριστα?

Wayne Hussey: Είχα κάποιο λόγο να βάλω και να ακούσω το Marian στο στούντιο μου πριν ένα χρόνο περίπου. Σκέφθηκα ότι οι κιθάρες ήταν εξαίσιες και είχαν φανταστικό ήχο, αλλά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η φωνητική ερμηνεία.

Χαχα, εντάξει. Αλήθεια, πιστεύεις ότι σε πήγαινε ποτέ ο Andrew Eldritch?

Wayne Hussey: Εγώ δεν τον πήγαινα ποτέ, οπότε πραγματικά δεν με νοιάζει.

Πάμε στους Mission. Κατά τη γνώμη μου τα 3 πρώτα albums είναι πολύ καλά. Θα ήθελα τις σκέψεις σου για καθένα ξεχωριστά όπως τα βλέπεις σήμερα.

Wayne Hussey: God's own Medicine: Το αγαπημένο μου Mission album. Ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκο και συναρπαστικό. Και ήταν σίγουρα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 1986 γενικά. Έχει μια αθωότητα, που σύντομα όμως χάσαμε, δυστυχώς...

Children:  ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας όταν γράφαμε αυτόν τον δίσκο και είχαμε κλείσει στην απέξω τους άσχετους, με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ απομωνομένοι. Το έχω ξαναπεί, είναι ο ήχος μιας μπάντας που στόχευε στα άστρα, αλλά τελικά έφθασε μόνο μέχρι το φεγγάρι.

Carved In Sand:  το ένα μισό του είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει ποτέ και το άλλο μισό του ανάμεσα στα χειρότερα.  Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε από ένα διχασμένο συγκρότημα εξαιτίας των ναρκωτικών.

Ποιά ήταν η αντίδραση του Craig Adams και του Simon Hinkler όταν τους ζήτησες να ξαναπαίξουν με τους Mission?

Wayne Hussey: Αααα, άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία. Στη  παραγματικότητα εγώ ήμουν που χρειάστηκε να πειστώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Για να είμαι ειλικρινής, έχω βρεθεί μόνο σε μία συναυλία των Mission, κι αυτή ήταν το 1988 στο Ρόδον. Θυμάμαι ότι ήταν καταπληκτική συναυλία, σκέφθηκα ότι η μπάντα ήταν πραγματικά καλή και επίσης ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το Deliverance, το οποίο δεν είχε ως τότε ηχογραφηθεί. Εσύ έχεις καθόλου αναμνήσεις από εκείνα τα shows?

Wayne Hussey: Ναι, θυμάμαι ότι παίξαμε 2 βραδιές και το venue ήταν πολύ μικρότερο από αυτά που συνήθως παίζαμε εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι να κάνω υπέροχο σεξ στο ξενοδοχείο με ένα εκπληκτικά όμορφο παντρεμένο ζευγάρι την μία νύχτα, και με ένα πολύ όμορφο νεαρό αγόρι την δεύτερη.  Θυμάμαι ότι όλοι από το συγκρότημα πήγαν να δουν την Ακρόπολη, αλλά εγώ έμεινα μέσα γιατί διάβαζα ένα έξοχο βιβλίο και δεν ήθελα να το αφήσω. Ένα βιβλίο του John Steinbeck.

Πάντα πίστευα ότι προσπαθούσες πραγματικά σκληρά να απαγκιστρωθείς από την goth ταμπέλα που είχε κολήσει σε εσένα και τους Mission. Ισχύει? Κι να ναι, γιατί?

Wayne Hussey: Πιθανότατα ισχύει, αλλά πραγματικά δεν με νοιάζει πλέον πως και τι με αποκαλούν. Δεν έχει και σημασία τι θέλω και τι λέω εγώ έτσι κι αλλιώς. Όσοι με ξέρουν έχουν αποφασίσει πλέον για το ποιος είμαι και δεν υπάρχει κάτι να που μπορώ να κάνω γι αυτό, ακόμα κι αν το ήθελα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο παρελθόν οι Mission έχουν διασκευάσει κλασσικά ροκ τραγούδια από καλλιτέχνες όπως οι Neil Young, Patti Smith, The Beatles, The Kinks, κτλ...  Τώρα με τον δίσκο που κυκλοφορείς με την Julianne από τους All about Eve με εκπλήσουν κάπως οι επιλογές σου. Θέλω να πω, Duran Duran, Depeche Mode, Bjork, Cave & Kylie... Βέβαια πρόκειται για σπουδαία τραγούδια, αλλά θα τολμούσες ποτέ να διασκευάσεις ένα τραγούδι των Duran Duran το 1987? Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις την μουσική και τα γούστα σου, ή πιστεύεις ότι ζούμε σε μια πιο ανοιχτόμυαλη και απενεχοποιημένη εποχή?

Wayne Hussey: Κοίτα, το συγεκριμένο τραγούδι των Duran Duran (ordinary world) δεν είχε καν γραφτεί το 1987. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα που αναφέρεις. Καταλαβαίνεις, είναι απλά φοβερά τραγούδια που μου αρέσουν. Δεν είμαι σνομπ όσον αφορά την μουσική. Φυσικά και έχει αλλάξει η οπτική μου και τα γούστα μου, αλλάζει συνεχώς και αντανακλαται στην μουσική που δημιουργώ. Δεν έχω πειστεί ότι ζούμε σε πιο ανοιχτόμυαλη εποχή, αλλά πραγματικά πιστέυω ότι εγώ ο ίδιος γίνομαι πιο ανοιχτόμυαλος όσο μεγαλώνω. Είμαι μουσικός και αγαπάω την μουσική. Κυριολεκτικά κάθε είδους μουσικής. Εκτός από τους Simple Minds.

Αν δεν κάνω λάθος εδώ και αρκετά χρόνια μένεις στη Βραζιλία. Πως είναι η ζωή εκεί και γιατί έφυγες από την πατρίδα σου?

Wayne Hussey: Στην πραγματικότητα έχω φύγει από την «πατρίδα» μου, που είναι το Bristol, εδώ και 30 χρόνια. Έχω ζήσει στο Λίβερπουλ, στο Λιντς, στο Λονδίνο, στο Λος Αντζελες και τώρα στην Βραζιλία. Έφυγα από το Μπρίστολ γιατί ήθελα να δω το κάτι παραπάνω στον κόσμο, την ζωή για την ακρίβεια. Έχω φύγει από την Αγγλία από το 1996. Αγαπώ την Βραζιλία, η γυναίκα μου είναι Βραζιλιάνα, γι αυτό βρίσκομαι εδώ. Μένουμε στην εξοχή, είναι πολύ ήρεμα και γαλήνια.

Οπότε φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να πηγαίνεις στο Anfield (*το γήπεδο της ποδοσφαρικής ομάδας της Λίβερπουλ) πλέον... Ενημερώνεσαι για όσα συμβαίνουν στην Liverpool FC τα τελευταία χρόνια? Πιστεύεις ότι ο Kenny Dalglish μπορεί να ξανακάνει αυτή την ομάδα τον θρύλο του παρελθόντος? Είμαι χρόνια fan, αλλά παραδέχομαι ότι πλέον έχω απογοητευτεί..

Wayne Hussey: Λοιπόν, είναι πραγματικά παράξενο και αστείο που μου κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο ήμουν στο Anfield για να παρακολουθήσω τον αγώνα εναντίον της Wolves. Προσπαθώ να πηγαίνω όποτε βρίσκομαι στην Αγγλία. Ευτυχώς έχω κάποιους φίλους στην ομάδα, οπότε συνήθως βρίσκω εισιτήρια. Τα 2 τελευταία χρόνια ήταν απελπίσία, αλλά νομίζω τα πράγματα αρχίζουν και στρώνουν και μοιάζουν ελπιδοφόρα.  Η λέξη «απογοήτευση» είναι πολύ λίγη για να περιγράψει πως ένιωσα τα 2-3 χρόνια που πέρασαν, όμως μου αρέσει αυτό που προσπαθεί να κάνει στην ομάδα ο Dalglish και οι νέοι ιδιοκτήτες.

 

Radiohead vs The Cure..

Wayne Hussey: Και ο νικητής είναι.....? Λατρεύω και τα 2 συγκροτήματα, έχω δει μερικά υπέροχα shows και από τα 2 συγκροτήματα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα θα έλεγα τους Radiohead, μόνο και μόνο επειδή μου αρέσει ο τρόπος  με τον οποίο δεν ακολουθούν ποτέ τον εύκολο δρόμο.

Τι μετανιώνεις περισσότερο από την καλλιτεχνική σου ζωή?

Wayne Hussey: Που συμφωνώ να κάνω συνεντεύξεις μέσω email...

Μετανιώνεις τίποτα από την προσωπική σου ζωή?

Wayne Hussey: Φυσικά, αλλά δεν πρόκειται να σου πω.

Who or what could be your tower of strength nowadays?

Wayne Hussey: Η γυναίκα μου, Cinthya.

25th anniversary shows. Θες να μου πεις κάτι για το setlist? Θα είναι επικεντρωμένο σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο των Mission?

Wayne Hussey: Ναι, θα περιέχει τραγούδια που ηχογραφήσαμε όλοι μαζί, οπότε τίποτα μετά το 1990.

 

Συνέντευξη - μετάφραση: Κώστας Μπρέλλας

• Read more about The Mission : Συνέντευξη με τον Wayne Hussey!

Anathema : Συνέντευξη με τον Daniel Cavanagh!

Διαβάζω καμιά φορά συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά και απορώ πώς ρωτιούνται ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια, σαν να ξέρεις από πριν τις ερωτήσεις και πλέον μπορείς να δώσεις και τις απαντήσεις μόνος σου (εκτός από αυτές που έχουμε εδώ στο postwave, σκίζουν...). Με τον Danny Cavanagh των Anathema από το να του πάρω συνέντευξη επέλεξα να κάνουμε κουβεντούλα χαλαρή, χωρίς προκαθορισμένες ερωτήσεις κι όπου μας βγάλει. Λοιπόν, μ' αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι βγήκαν κάποια πράγματα που συνδυάζουν αυτά που θα θέλαμε να μάθουμε για τον Danny και τους Anathema του σήμερα, καθώς και στοιχεία του χαρακτήρα του που έχω την εντύπωση ότι ούτε τα ήξερα, ούτε ακριβώς τα φανταζόμουνα. Πάντως αυτόν τον πρόλογο τον είχα στο μυαλό μου διαφορετικά, αλλά επειδή διαφωνώ ριζικά με κάμποσες από τις απόψεις του Danny, εν τέλει δε θέλω να σχολιάσω τίποτα, ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα...

 

Είμαι θερμός θαυμαστής των Anathema, έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία και έχω ζήσει τις περισσότερες αλλαγές της μπάντας

Daniel Cavanagh: Ωραία!

Και η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να σου κάνω έχει να κάνει με την πρώτη έννοια που περνάει από το μυαλό μου και προσδιορίζει τους Anathema, την έννοια της εξέλιξης. Πες μου λοιπόν πώς βλέπεις τον εαυτό σου και τη μπάντα των Anathema μέσα στο χρόνο?

Daniel Cavanagh: Ω, δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω! Είναι ολόκληρη η ζωή μου, αλήθεια, από όταν ήμουν 20 ετών οι Anathema είναι τα πάντα για μένα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και της προσωπικότητάς μου. Δύσκολο να περιγράψω την ιστορία της ζωής μου με λίγες μόνο λέξεις.

Καταλαβαίνω, είναι όντως μια ολόκληρη ζωή. Σ' αυτή σου τη διαδρομή έχεις κάνει κάτι άλλο που να μην έχει να κάνει με μουσική? Έχεις ασχοληθεί με κάποιο άλλο επάγγελμα έστω και περιστασιακά?

Daniel Cavanagh: Ελάχιστα. Η μουσική ήταν πάντα η κύρια ασχολία μου, αλήθεια.

Έχεις μετανιώσει γι' αυτό? Θα μπορούσες να είσαι π.χ. γιατρός ή αρχιτέκτονας, κάτι άλλο τέλος πάντων

Daniel Cavanagh: Όταν ήμουνα μικρός όντως ήθελα να γίνω γιατρός! Αλλά στα 12 μου ανακάλυψα την κιθάρα και τότε μου είχε φανεί τόσο διαφορετικό, δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Δεν ξέρω, θυμάμαι όμως ότι αγάπησα την πρώτη κιθάρα που έπιασα στα χέρια μου και οι φίλοι μου έλεγαν ότι μια μέρα θα γίνω πραγματικά καλός κιθαρίστας! Στα 15 με 16 μου η κιθάρα είχε γίνει προέκταση των χεριών μου και στα 20 με 22 μου είχα ήδη αρχίσει να πείθομαι ότι μπορώ να παίξω καλά. Τώρα πιά πιστεύω ότι είμαι στην καλύτερή μου στιγμή, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι έχω φτάσει στη δική μου κορυφή. Δεν ξέρω τι θα κάνω στο μέλλον, αλλά μάλλον είμαι πολύ κοντά στο μάξιμουμ που μπορώ να δώσω. Και είμαι τυχερός που έχω και τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας και το ακροατήριο μας που με στηρίζουν. Αισθάνομαι σαν ένας πραγματικά τυχερός άνθρωπος.

Ωραία, αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλές αλλαγές στο μέλλον από εσένα και τη μπάντα?

Daniel Cavanagh: Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό. Ήδη δουλεύουμε πάνω στο επόμενο άλμπουμ μας το οποίο δεν μπορώ να πω ότι θα είναι νέο ξεκίνημα ή πολύ διαφορετικό από την τελευταία μας δισκογραφική δουλειά. Μάλιστα τρία από τα νέα τραγούδια μας τα γράψαμε την ίδια εποχή που ολοκληρώσαμε το ‘We're Here Because We ‘re Here'. Συγκρίνοντας δε αυτά τα νέα τραγούδια μας με τα αμέσως προηγούμενα μπορώ να πω ότι ακούγονται σαν καλά ‘We're Here Because We‘re Here' τραγούδια. Αλλά ειλικρινά δε νομίζω οτι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό, νομίζω οτι δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα.

Ποτέ μην πεις ποτέ, αλλά θα μιλήσουμε γι΄ αυτό λίγο αργότερα. Τα τραγούδια σας μιλάνε για απόγνωση, ανεκπλήρωτους έρωτες, νύχτες χωρίς ύπνο και ατελείωτη εσωτερική αναζήτηση. Σαν άτομο είσαι απαισιόδοξος, μετριοπαθής  ή απλά βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα και πατάς και με τα δυό σου πόδια στο έδαφος?

Daniel Cavanagh: Για να μου κάνεις αυτή την ερώτηση μάλλον δεν έχεις ακούσει την τελευταία μας δουλειά, το ‘We're Here Because We ‘re Here'.

Φυσικά και το έχω ακούσει και πράγματι εδώ έχεις δίκιο...το ‘We're Here Because We‘re Here' βγάζει πιο φωτεινά και αισιόδοξα μηνύματα.

Daniel Cavanagh: Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως αυτό που με ενδιαφέρει είναι το μέλλον, ότι κι αν έχει συμβεί έχει παρέλθει πλέον για μένα.

Εντάξει, αλλά σου θυμίζω οτι μόλις κυκλοφορήσατε το ‘Falling Deeper' το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια από τα 2 πρώτα άλμπουμ και τα 2 πρώτα EPs των Anathema σε νέες εκτελέσεις. Και διαλέξατε έναν τίτλο που δεν μου φαίνεται και πολύ φωτεινός ή αισιόδοξος.

Daniel Cavanagh: Ναι, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με μένα και με το πώς αισθάνομαι αυτή την εποχή. Εγώ δεν γράφω πλέον για απόγνωση και για τα άλλα συναισθήματα που ανέφερες πριν.

Αρα συμπεραίνω οτι όχι μόνο πατάς και με τα δυό σου πόδια στο έδαφος, αλλά βλέπεις πλέον τον κόσμο με μια πολύ πιο αισιόδοξη ματιά απ' οτι παλαιότερα.

Daniel Cavanagh: Ω, ναι! Πιστεύω ότι η ζωή είναι πολύ ωραία!

Πάντα ήταν, αλλά κάποιες φορές δεν είμαστε σε φάση να το νιώσουμε. Πες μου σε παρακαλώ, πώς είναι οι σχέσεις σου με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και με τον Vincent ειδικότερα?

Daniel Cavanagh: Μια χαρά, σε γενικές γραμμές είμαστε καλά. Αυτοί με ανέχονται στις κακοδιάθετες στιγμές μου κι όταν μου βγαίνει ο δύσκολος χαρακτήρας μου κι εγώ τους το ανταποδίδω με τη μουσική και την αγάπη που τους έχω. Οπότε, ναι, σε γενικές γραμμές είμαστε μια χαρά. Και γελάμε, ξέρεις, γελάμε πολύ!

Μετά από τόσα χρόνια που είσαστε μαζί?

Daniel Cavanagh: Ναι, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κάνουμε καλή παρέα και γελάμε πολύ, είναι απίστευτοι τύποι!

Οκ. Πιστεύω οτι οι κατασταλαγμένοι καλλιτέχνες δεν διαθέτουν πλέον τη δημιουργικότητα που είχαν παλαιότερα. Συμφωνείς ή όχι?

Daniel Cavanagh: Δεν ξέρω, αλλά όχι, δε συμφωνώ. Συμπτωματικά, διάβαζα μια συνέντευξη του Jeff Buckley χθες, όπου έλεγε ότι θαυμάζει τους μουσικούς που στα 40 τους είναι ακόμα σα φωτιά που καίει και που έχουν κάτι παραπάνω να πουν. Ίσως γιατί έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από την ζωή πλέον, μπορούν να νοιώσουν και να καταλάβουν καλύτερα και σοφότερα απ' οτι στο παρελθόν. Θέλω να πιστεύω οτι ανήκω κι εγώ σ' αυτή την κατηγορία και οτι θα μπορώ να πω το ίδιο και να είμαι εξίσου δημιουργικός και στα 50 μου κι όχι μόνον!

Πες μου, με ποιόν τρόπο η προσωπική σου ζωή σχετίζεται με τους στίχους που γράφεις και με την απόδοσή σου στη μπάντα?

Daniel Cavanagh: Τα περισσότερα τραγούδια τα έχω γράψει με πάσα ειλικρίνεια. Και όλα μιλάνε για αισθήματα, σχέσεις και αγάπη. Μιλάνε για τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει, γι' αυτούς που ήταν η ελπίδα μου, καταλαβαίνεις λοιπόν οτι αυτά τα τραγούδια έχουν βγει μέσα από την καρδιά μου. Είναι τραγούδια με ειλικρίνεια, αυτά τα αισθήματα δε γίνεται να είναι φτιαχτά ή στημένα, έχουν βγει μέσα από τη ζωή μου.

Ναι, οφείλω να ομολογήσω ότι όλα όσα λες βγαίνουν μέσα από τα τραγούδια σου. Τώρα πλέον θα προτιμούσες να κάτσεις το βράδυ σπίτι ή να ξενυχτήσεις σε ένα club?

Daniel Cavanagh: Για να πω την αλήθεια, από τότε που σταμάτησα να πίνω αλκοόλ εδώ πριν κάποια χρόνια, δεν βρίσκω ενδιαφέρον να ξενυχτήσω σ' ένα club εκτός κι αν παίζω ως dj ή σε κάποια συναυλία. Δεν μου αρέσει πλέον, με γεμίζει περισσότερο να περάσω το βράδυ μου στο σπίτι.

Και που αισθάνεσαι σπίτι σου?

Daniel Cavanagh: Εκεί που είναι η καρδιά μου.

Στη Φινλανδία μένεις ακόμα?

Daniel Cavanagh: Όχι, για την ώρα έχω επιστρέψει στην Αγγλία.

 

Υπάρχει ένα σημαντικό κενό μεταξύ του ‘A Natural Disaster (2003)' και του ‘We ‘re Here Because We ‘re Here (2010)'. Τι πραγματικά συνέβει όλα αυτά τα χρόνια?

Daniel Cavanagh: Αυτό δεν μπορώ να στο απαντήσω, είναι too much.

Too much?

Daniel Cavanagh: Δεν μπορώ να σου πω, συνέβησαν πολλά, πολλές άσχημες καταστάσεις.

Ναι, αλλά πες μου κάτι, ξέρεις καλά οτι όλοι οι φαν σας περίμεναν όλα αυτά τα χρόνια.

Daniel Cavanagh: Δυστυχώς δεν μπορώ, αυτή η ερώτηση έχει τόσες άσχημες απαντήσεις, πράγματα και καταστάσεις που ειλικρινά θα ήθελα να ξεχάσω.

Εντάξει, τουλάχιστον ξαναήρθατε στο προσκήνιο! Κι αυτό έγινε με το ‘We‘re Here Because We‘re Here' το οποίο μιξάρισε ο Steven Wilson των Porcupine Tree. Έως ποιο σημείο επηρέασε το νέο δίσκο σας ο Steven Wilson?

Daniel Cavanagh: Μας το είχε προτείνει ήδη από το 2005. Ξέρεις, ο Steven είναι και φίλος και φαν των Anathema και ήδη είχαμε συνεργαστεί δύο φορές στο παρελθόν. Πάντα μας έλεγε οτι όποτε αισθανθούμε έτοιμοι και όποτε ετοιμάσουμε νέα δισκογραφική δουλειά, θα έβαζε κι αυτός το χεράκι του. Κι ήταν πραγματικά μια ωραία εμπειρία.

Έβαλε τις progressive πινελιές του σε σημείο που αν δεν ήταν αυτός το άλμπουμ θα ακουγόταν διαφορετικά?

Daniel Cavanagh: Δε νομίζω. Ούτως ή άλλως κι εμείς στην progressive σκηνή κινούμαστε. Τα τραγούδια του δίσκου έμειναν ακριβώς όπως τα είχαμε γράψει πριν κάνει ο Steven τη δουλειά του. Όλα είχαν ήδη ηχογραφηθεί όταν ο Steven έκανε το μιξάρισμα, το οποίο και κάναμε παρέα εγώ κι αυτός. Στην ουσία δεν επηρέασε το άλμπουμ, απλά ήταν εκεί για να βεβαιωθεί οτι όλα θα γίνουν όπως πρέπει.

Και μετά απ' αυτό αυτές τις μέρες μόλις κυκλοφορήσατε το ‘Falling Deeper' σαν συνέχεια του ‘Hindsight' το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια από τα 2 πρώτα άλμπουμ και τα 2 πρώτα EPs των Anathema σε νέες εκτελέσεις.

Daniel Cavanagh: Το έχεις ακούσει?

Ναι και γνωρίζω οτι η παραγωγή είναι δική σου. Επειδή όμως πιθανόν κάποιοι αναγνώστες μας να μην το έχουν ακούσει ακόμα, πες μας δυό λόγια.

D: Νομίζω οτι κάναμε καλή δουλειά, είναι σκοτεινό, κάπως ελαφρύ, ορχηστρικό σε πολλά σημεία του και η μουσική του κτίζεται βασικά γύρω από βιολί και τσέλο. Επίσης, σε κάποια κομμάτια θα ακούσεις ένα πολύ όμορφο συνδυασμό πιάνου, ακουστικής κιθάρας και αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Πιστεύω οτι θα αρέσει, η ενορχήστρωσή του δείχνει οτι είχαμε πάντα καλές μελωδίες, ακόμα και στα πρώτα χρόνια που ο ήχος μας ήταν διαφορετικός.

Έχεις γεννηθεί στο Liverpool και μεγάλωσες σε οικογένεια που ανήκε στην εργατική τάξη. Θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω κάτι που δεν έχει σχέση με μουσική: ποιά είναι η άποψή σου για τις πρόσφατες ταραχές στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου?

Daniel Cavanagh: Ω Θεέ μου! Στη Μεγάλη Βρετανία υπήρχαν πάντα κάποιοι που δεν ήταν στο ίδιο μήκος κλίματος με την πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας. Η διαφορά όμως τώρα είναι οτι κάποιοι από αυτούς έχουν ξεφύγει και δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να  είσαι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στην κοινωνία, να έχεις αρχές μέσα στην οικογένεια, να ζεις μέσα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Αυτό που έγινε είναι απλό, οι άνθρωποι αυτοί ήταν πάντα εκεί, αλλά τώρα ξεσηκώθηκαν όλοι την ίδια στιγμή. Έχω συνηθίσει να τους βλέπω στους δρόμους, πολλές φορές με φοβίζουν κιόλας και προσπαθώ να τους αποφεύγω όσο μπορώ. Αλλά αυτή τη βδομάδα πραγματικά βγήκαν όλοι έξω στους δρόμους και αποφάσισαν να το παίξουν κλέφτες που περιμένουν τους αστυνόμους για να ξεδώσουν. Αλλά ευτυχώς δεν θα μπορούσαν να τη γλυτώσουν έτσι απλά, αρκετοί από αυτούς συνελήφθησαν και ελπίζω η δικαιοσύνη να τους φερθεί ανάλογα με τις πράξεις τους.

Και πιστεύεις οτι ότι έγινε έγινε και δεν θα επαναληφθεί?

Daniel Cavanagh: Πιστεύω πως όχι, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίων τους! Έγιναν πολλές συζητήσεις γύρω από αυτή την ιστορία και πιστεύω οτι όλοι αυτοί οι ταραξίες κάποια στιγμή στη ζωή τους θα καταλάβουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους και τα λάθη που έκαναν. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα, κάποια στιγμή προς το τέλος της ζωής τους όταν κάνουν την αυτοκριτική τους. Αλλά ξέρεις, από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να τους κρίνω τόσο σκληρά, έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, έχω όμως αναλάβει πλέον τις ευθύνες που μου αναλογούν απέναντι στην κοινωνία, στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτοί δε δίνουν δεκάρα για τίποτα, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, νέοι άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι μέλη κάποια συμμορίας. Δεν ξέρω πώς μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα, αλλά ξέρεις, αυτή τη φορά για κάθε έναν από αυτούς εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του γιατί σ' αυτή τη χώρα το καλό υπερισχύει του κακού. Σκέψου ότι τρεις νεαροί μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εξ' αιτίας των ταραχών και ο οδηγός του υπαίτιου αυτοκινήτου αν και έπαιρνε μέρος στις ταραχές προσπάθησε να τους πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο σε μια προσπάθεια να τους σώσει. Καταλαβαίνεις λοιπόν οτι μέσα από κάθε σκοτεινή υπόθεση μπορεί να ξεπηδήσει ένα σπάνιο φως. Το φως είναι αγάπη και συμπόνοια.

 

 

Με βρίσκεις αντίθετο στις απόψεις σου Danny, αλλά ας προχωρήσουμε με μουσική καλύτερα. Πες μου, σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τη μουσική σας με ποιο άλμπουμ των Anathema θα του πρότεινες να ξεκινήσει?

Daniel Cavanagh: Well, πάντα λέω να ξεκινήσει με τον τελευταίο μας δίσκο! Πραγματικά θα του πρότεινα να ξεκινήσει με το ‘Dreaming Light" από το ‘We ‘re Here Because We ‘re Here'. Φαντάζομαι οτι αυτός που δεν μας έχει ακούσει δεν είναι θαυμαστής του progressive ροκ ή μέταλ, οπότε θα του πρότεινα το ‘Dreaming Light' που σαν τραγούδι είναι πιο mainstream και έχει όμορφη και βατή μελωδία.

Είμαι σίγουρος οτι ξέρεις οτι το ελληνικό κοινό σας υπεραγαπάει ε?

Daniel Cavanagh: Αυτά τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Το ελληνικό κοινό είναι υπέροχο, είναι πάντα το καλύτερο!

Χμμ γνώριμα συναισθήματα που έχω βιώσει σε συναυλίες σας! Σας περιμένουμε ξανά για συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο. Θα έχετε κάποια έκπληξη για μας αυτή τη φορά?

Daniel Cavanagh: Το ελπίζω! Πιστεύω ότι θα παίξουμε κάποια τραγούδια από το ‘Falling Deeper' και πιθανόν ένα-δυό παλιά τραγούδια μας που δεν έχουμε παίξει ποτέ ζωντανά. Θα κάνουμε αρκετές πρόβες πριν της συναυλίες στη χώρα σας και μέσα από αυτές θα αποφασίσουμε και ποια διαφορετικά τραγούδια θα μπουν στο setlist.

Εντάξει, σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου και θα σε δω στην Αθήνα!

Συνέντευξη - μετάφραση: Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

  απομαγνητοφώνηση: Ιλόνα Τκατσέβα

• Read more about Anathema : Συνέντευξη με τον Daniel Cavanagh!

Cryo - αποκλειστική συνέντευξη!

Είμαστε στο Parkbühne, έναν από τους συναυλιακούς χώρους του 20^ού Wave Gotik Treffen στην Λειψία. Οι Cryo από το Malmö της Σουηδίας, έχουν μόλις φτάσει για τη συναυλία που θα δώσουν σε περίπου μιάμιση ώρα. Καθόμαστε στον πάγκο ενός αυτοσχέδιου biergarten, όπου θα προσπαθήσω να εξερευνήσω τι βρίσκεται πίσω από τους έξυπνους και ιδιαίτερους ήχους του εγκέφαλου του συγκροτήματος, Martin Rudefelt, ο οποίος στις ζωντανές εμφανίσεις του συνοδεύεται από τον Torny Gottberg, γνωστό από τη δουλειά του με τους Project-X.

Κάποιοι στο postwave.gr σας ξέρουν ήδη, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να ξέρουμε πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας και τους Cryo...

Martin Rudefelt: Παίζουμε εδώ και μερικά χρόνια, αρκετά επιθετική μουσική «συνθ»: κάποιοι τη λένε EBM, δεν ξέρω πώς να την αποκαλέσω. Είναι ίσως μελωδικό ΕΒΜ, κάτι τέτοιο. Έχουμε κυκλοφορήσει δυο πλήρη άλμπουμ και ένα EP, οπότε τώρα είναι καιρός να γράψουμε υλικό για την επόμενη κυκλοφορία μας. Είναι η πρώτη φορά που παίζουμε στο WGT, είναι πολύ όμορφη ευκαιρία. Θα είναι ωραίο να δούμε το Γερμανικό κοινό και πώς αντιδρούν στους Cryo. Δεν γνωρίζω πόσοι μας ξέρουν εδώ.

Μάλιστα, αυτό οδηγεί σε  μια άλλη ερώτηση που έχω προετοιμάσει: έχετε βρεθεί ποτέ στο WGT σαν θεατές; Πώς νιώθετε τώρα στη σκηνή;

MR: Δεν έχω ξαναέρθει στο WGT, αλλά ο Torny έχει έρθει.

Torny Gottberg: Ναι, έχω παίξει κάμποσες φορές με τους Project-X. Για την ακρίβεια, έχω βρεθεί στη Λειψία και ως τουρίστας, όταν δεν έχει WGT. Είναι όμορφο να βρίσκομαι ξανά εδώ.

Θύμισέ μου, συνεχίζεις τη δουλειά σου ως Project-X?

TG: Ναι, σίγουρα, αλλά όχι τόσο πολύ τώρα που μεγαλώσαμε. [γελάει]

Δεν μοιάζεις τόσο γέρος. Νιώθεις ότι έχεις κάτι κοινό με αυτούς τους ανθρώπους; Νιώθεις περίεργα;

MR: Όσο να'ναι, δεν είμαστε ντυμένοι όπως αυτοί. Νιώθω ότι μοιάζω με κοινό τουρίστα [δείτε τις φωτογραφίες] συγκριτικά. Νομίζω ότι είναι ωραίο που μοιραζόμαστε την «υπόγεια» σκηνή. Σκεφτόμαστε παρόμοια: μας αρέσει διαφορετική μουσική, όχι η καθιερωμένη ποπ, αυτό είναι το κοινό μας στοιχείο. Όμως, δεν μας ψήνει τόσο το ενδυματολογικό.

TG: Είμαστε εδώ για τη μουσική, αυτό είναι όλο.

Αυτό είδα και χθες στη συναυλία των Faderhead. Πολλοί ήταν ντυμένοι «κανονικά», κάτι που είναι νομίζω ένα υγιές σημάδι, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει.

TG: Ναι, είδαμε τη συναυλία των Faderhead.

 

Μίλησες για νέο υλικό. Έχεις αποσπάσει μερικές πολύ θετικές κριτικές για το τελευταίο άλμπουμ, Hidden Aggression. Θέλεις να επαναλάβεις κάτι σαν συνταγή, ή να κάνεις κάτι διαφορετικό;

MR: Δεν ξέρω ποτέ, όταν ξεκινώ κάτι, πώς θα καταλήξει. Νομίζω ότι έχω πάντα τον «ήχο των Cryo». Ελπίζω ότι μπορεί ο ακροατής να καταλάβει ποιος φτιάχνει τη μουσική, αλλά δεν θα προσπαθήσω ποτέ να κάνω κάτι ξανά, ούτε να κάνω κάτι που πρέπει να ακούγεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Απλά κάνω κάτι που ακούγεται καλά, και ελπίζω ότι θα είναι στο τέλος Cryo. [γελάει]

Αυτό πιθανότατα απαντάει στην επόμενη ερώτησή μου: Το "Weitergehen" είναι ένα τραγούδι που μοιάζει πιο κοντά σε ένα κλασσικό χιτ EBM, στον τρόπο που εξελίσσεται κλπ. Ήταν μια συνεδητή απόφαση να κάνεις κάτι πιο «συνηθισμένο»;

MR: Βασικά, είχα τη λέξη "Weitergehen" στο μυαλό μου όταν άρχισα την δοκιμαστική μελωδία. Άρχισε σαν πιο αργό κομμάτι, αλλά όταν άρχισα να τη δουλεύω σκέφτηκα να το χτίσω με μια καλή γραμμή μπάσου, μπορούσε να γίνει ευκολομνημόνευτο. Είναι κάπως πιο mainstream, σαν, πώς το λέτε, τους VNV Nation ή κάτι παρόμοιο;

TG: Future pop.

MR: Future pop!

TG: Αλλά θα έλεγα ότι είναι πιο επιθετικό.

MR: Δεν ξέρω τις διαφορετικές κατηγορίες [χαμογελώντας].

Αυτό σημαίνει ότι δεν ακούς πολλή σύγχρονη μουσική, ότι ακούς διαφορετικά είδη;

MR: Δεν ξέρω πολλά για τους διάφορους ήχους και συγκροτήματα «συνθ». Ακούω κυρίως τα παλιά, παραδοσιακά συγκροτήματα όπως τους Front (242) και τον Jean-Michel Jarre - αυτός είναι μεγάλη έμπνευση. Ο Torny συνέχεια προσπαθεί να με πειράξει που δεν ξέρω συγκροτήματα.

TG: Εννοώ ότι (το να μην ξέρεις) είναι καλό, υγιές σημάδι. Εγώ προτιμώ παλιότερα συγκροτήματα, όπως οι Portion Control και οι Skinny Puppy^. δεν ακούω τόσο πολύ νέα συγκροτήματα όπως οι Hocico. Είμαι πιο πολύ φαν της σκηνής power noise [σε αυτό το σημείο, σαν συνωμότες, του δείχνω το κοντομάνικό ant-zen μου, και μου δείχνει το παρόμοιο τατουάζ του, και σκάμε στα γέλια].

MR: Νομίζω ότι είναι καλό να ακούμε μια ευρεία ποικιλία διαφορετικής  μουσικής, όχι μόνο μουσική «συνθ», γιατί αλλιώς κολλάμε και νομίζουμε ότι πρέπει να έχουμε τον ήχο των Hocico. Είναι καλό για έναν μουσικό να εμπνέεται από οτιδήποτε: ποπ, ροκ, κλπ.

 

Ας πάμε τώρα σε πιο τεχνικά θέματα. Πόσο σημαντική θεωρείται την ηχητική παραγωγή για το EBM και την industrial?

MR: Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό, γιατί η μουσική αυτή έχει απλή δομή. Στη ροκ μπορείς να έχεις πολύ προχωρημένες αλλαγές συγχορδιών και ρυθμού και άλλων, αλλά τα περισσότερα τραγούδια (ΕΒΜ) είναι απλά. Έτσι, ο ήχος και η παραγωγή γίνονται πολύ σημαντικοί, και αυτό νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Μπορείς να κάνεις πάρα πολλά με τους ήχους, και νομίζω ότι εκεί είναι που πρέπει να είσαι πολύ καλός. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάς μια καλή μελωδία και τέτοια θέματα, αλλιώς δεν θα έχεις καλό τραγούδι.

TG: Αυτό είναι το πρόβλημα με τη σκηνή εδώ και πολύ καιρό. Τα συγκροτήματα χρησιμοποιούν τυποποιημένους έτοιμους ήχους και ρυθμίσεις. Ακούγεται εντάξει, αλλά είναι ίδιο με όλους τους άλλους. Δεν ξοδεύουν αρκετό χρόνο στην παραγωγή. Βασικά, είναι αρκετά εύκολο σήμερα: αντί να προσπαθείς να κάνεις κάτι καινούριο, χρησιμοποιείς τους ίδιους 10 ήχους, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος.

MR: Είναι κάτι που δεν πρέπει να παραμελείς, αλλιώς κάτι θα λείπει, ο κόσμος θα το παρατηρήσει. Το τραγούδι θα είναι εντάξει, αλλά θα ακούγεται χάλια.

 

Η ηλεκτρονική διανομή έχει δουλέψει στην περίπτωσή σας; Γνωρίζετε πωλήσεις;

TG: Έχουμε παγκόσμια διανομή. Στη Σκανδιναβία έχουμε την Border Music, στη Γερμανία χρησιμοποιούμε την Broken Silence και, φυσικά, έχουμε εταιρείες σαν την Audioglobe στην Ιταλία, και στις ΗΠΑ τη Metropolis και άλλους, οπότε έχουμε καλυφθεί αρκετά. Οι πωλήσεις είναι εντάξει, σίγουρα.

Έχετε κάποια ιδέα ποιο ποσοστό από τις πωλήσεις σας έρχεται από υπηρεσίες όπως το zune, το emusic ή το iTunes;

TG: Μάλλον 10%. Στη Σουηδία έχουμε κάτι που λέγεται Spotify, το οποίο είναι υπηρεσία ζωντανής ροής. Έχει σκοτώσει βασικά το iTunes, γιατί τώρα μπορείς να πληρώνεις 10€ το μήνα και να έχεις τη μουσική στο κινητό σου ή και εκτός σύνδεσης. Στις ΗΠΑ το κατέβασμα είναι ακόμα ισχυρό, αλλά περνάνε σιγά σιγά στη ζωντανή ροή.

Και πώς πληρώνεστε από αυτό;

TG: Καθόλου. Η αμοιβή για τη ζωντανή ροή είναι εξαιρετικά σκατά, για την ακρίβεια. Αν σε παίξουν 500.000 φορές είναι περίπου 50€. Βασικά, τίποτα. Για την ακρίβεια, η ηλεκτρονική διανομή είναι η δουλειά μου.

 

Ας επιστρέψουμε σε κάτι πιο καλλιτεχνικό. Ποια είναι τα θέματα, οι στίχοι και οι εμπνεύσεις για τη μουσική σου;

MR: Προσπαθώ να γράψω για πράγματα που θεωρώ σημαντικά, που λένε μια ιστορία. Μισώ το να γράφω τραγούδια για την αγάπη. Δεν θα γράψω ποτέ ένα καθαρό τραγούδι για την αγάπη, σας το υπόσχομαι, εκτός αν πάρω πολλά λεφτά για αυτό. Βέβαια, όσο γράφω αυτή τη μουσική, δεν θα πάρω ποτέ πολλά λεφτά. Κάποια τραγούδια είναι πολιτικά, όπως το Guantanamo Bay, άλλα είναι θέματα γεμάτα ενέργεια, για παράδειγμα το Weitergehen: «Είμαι πραγματικά κουρασμένος με το πού βρίσκομαι, θέλω να προχωρήσω.» Προσπαθώ να έχω κάποιο βάθος στα κομμάτια μου και όχι «Κούνα το κορμί σου» - το οποίο, όπως ξέρεις, είναι αρκετά βαρετό: ταιριάζει μόνο στις πίστες. Θέλω η μουσική μου να δουλεύει όταν κάθεσαι και την ακούς στο σπίτι, όχι μόνο όταν είσαι μεθυσμένος.

Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο, σημαντικό για εσάς;

MR: Θα ήταν ωραία να παίζαμε κάποτε στην Ελλάδα, αν κάποιο κλαμπ μας προσκαλέσει.

TG: Ξέρουμε τους Siva Six, και έχουμε συντρόφους στην εταιρεία τους Iambia, από τη Θεσσαλονίκη.

MR: Για αυτό, αν κάποιος το διαβάζει, προσκαλέστε μας απλά και θα παίξουμε. Αρκεί να πληρωθεί το ταξίδι μας. Δεν είμαστε τόσο ακριβοί [γέλια. Συζητάμε λίγο για την Ελληνική σκηνή]. Το επόμενο μεγάλο γεγονός είναι μια νέα περιοδεία στη Ρωσία, τον Οκτώβριο. Είναι ο επόμενος στόχος στον οποίο επικεντρωνόμαστε.

Ναι, είδα ότι και στη Λευκορωσία υπάρχουν άνθρωποι που σας εκτιμούν πολύ.

MR: Έχουν κάτι παρόμοιο με το Facebook, που λέγεται vContact. Και έχουν ένα φαν κλαμπ για τους cryo με 2.000 μέλη, το οποίο δεν γνωρίζαμε, και ανακαλύψαμε αρκετά πρόσφατα.

[Το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς αρχίζει να παίζει]

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ. Μερικές τελευταίες λέξεις για τους ανθρώπους πίσω από τους Cryo: τι κάνετε στη ζωή σας, αν βέβαια θέλετε να το μοιραστείτε μαζί μας;

MR: Εκτός από τη μουσική; Αυτή τη στιγμή γράφω ένα λογισμικό για μουσική, για να το χρησιμοποιήσω ο ίδιος, και σκέφτομαι ότι μπορεί και να το πουλήσω και σε άλλους. Είναι κάτι που με ενθουσιάζει πολύ αυτό τον καιρό.

TG: Δουλεύω ως διευθυντής μουσικής διανομής για έναν μεγάλο μουσικό διανομέα που λέγεται Border Music, στη Σουηδία, και, πέρα από αυτό, έχω και μια εταιρεία μουσικής [αν δεν απατώμαι, την Progress Productions]. Πολλή δουλειά σχετική με τη μουσική αυτό τον καιρό.

Σας ευχαριστώ !

 

Cryo official site

• Read more about Cryo - αποκλειστική συνέντευξη!

Detachments : αποκλειστική συνέντευξη!

Ίσως να αιωρούμαστε μέσα σ'ένα κουτί, όπως ο Han Solo στον Πόλεμο των Άστρων....
Το παραπάνω εκφράζεται ως τρελή-σουρεαλιστική επιθυμία για μελλοντική συναυλία των Detachments και σίγουρα δεν είναι άμεσα πραγματοποιήσιμη. Σαν φαντασίωση όμως έχει όλα εκείνα τα ρετρο-φουτουριστικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τον ήχο του συγκροτήματος. Οι Detachments ήταν η έκπληξη της περυσινής χρονιάς, κυκλοφορώντας το καλύτερο ντεμπούτο album του 2010 κατά τη γνώμη μου. Νοσταλγικός minimal wave ήχος, αναλογικά synths και ρυθμοκούτια, στοιχειωμένη η Factory στο background. Μιλάμε με τον συνθέτη και τραγουδιστή της μπάντας, Sebastien Marshal, o οποίος μας λέει για το παρελθόν και το μέλλον του Λονδρέζικου πλέον συγκροτήματος, ενώ δεν διστάζει να εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Martin Gore, τον David Bowie, τους Joy Division και τους My Bloody Valentine. Και σε μια κουβέντα με ένα γνήσιο τέκνο του Manchester, δεν θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε και για ποδόσφαιρο...

 

Κατά την προηγούμενη δεκαετία, πολλά συγκροτήματα προσπάθησαν να αναβιώσουν τον παλιό post punk, new wave, synthpop ήχο. Επίσης αρκετά γκρουπ από τα 80's -περισσότερο ή λιγότερο γνωστά- επανενώθηκαν  για να κάνουν περιοδείες και κυκλοφόρησαν καινούργιο υλικό. Εσείς ως  νέα και πολλά υποσχόμενη μπάντα, τι αποκομίζετε παρακολουθώντας τις πορείες των άλλων, είτε από μουσικούς που έκαναν μεγάλη επιτυχία και χάθηκαν γρήγορα, είτε από θλιβερές και βαρετές επιστροφές παλιότερων group;  Ποιο αγαπημένο παλιό συγκρότημα κατάφερε να ικανοποιήσει περισσότερο τους φαν του, παίζοντας ξανά live, κατά τη γνώμη σας;

Sebastien Marshal: Οι Remote (της εταιρίας RGC του Andrew Weatherall) στους οποίους συμμετείχα το 2002, ήταν το συγκρότημα του αδερφού μου, και έκανε το ξεκίνημά του την εποχή του electroclash ήχου. Ήμασταν απ'τους πρώτους -αν όχι οι πρώτοι- που βγάλαμε προς τα έξω επιρροές από Joy Division στα 00's. Είδα τους New Order ζωντανά, το 2001 νομίζω, και μ'άρεσαν, μόλις είχαν ξεκινήσει να παίζουν κομμάτια των Joy Division. Η φωνή του Barney είναι τέλεια για τη μουσική των New Order αλλά δεν μπορεί να πλησιάσει τη δύναμη που προσδίδει εκείνη του Ian στα κομμάτια των Joy Division. Οι Echo & the Bunnymen δεν τα πήγαν και πολύ καλά αυτή τη δεκαετία. Θα ήθελα να έχω δει τους Section 25. Η συναυλία των My Bloody Valentine πριν από 2,3 χρόνια στο Roadhouse ήταν φανταστική, πραγματικά τα πήγαν περίφημα.

Οι επιρροές σας είναι εμφανείς στον ήχο του άλμπουμ σας. Ποια άλλα διαφορετικά είδη μουσικής σας αρέσουν, που δε θα κατάφερναν ποτέ να ακουστούν στη μουσική των Detachments; Κάτι σαν «κρυφές» προτιμήσεις αταίριαστες με το γκρουπ.

Sebastien Marshal: Πάντα μ'άρεσε η hip hop. Λατρεύω τους My Bloody Valentine. Για να γράψω το Art of Viewing, άκουγα πολύ τα πρώτα των Beatles και το Diamond Dogs του Bowie.

 

Κάπου διάβασα ότι εκτιμάς όλες τις κυκλοφοριες  της Factory. Δηλαδή δεν βρίσκεις κακούς δίσκους στον κατάλογο της συγκεκριμένης εταιρείας?

Η λέξη «εκτιμώ» είναι πολύ διαφορετική από το «γουστάρω τα πάντα». Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Happy Mondays και ο δίσκος των Northside ήταν εμφανώς προχειρογραμμένος.  Επίσης αρκετές από τις πρώτες κυκλοφορίες της Factory ήταν άστοχες, αλλά συνολικά εκτιμώ το πνεύμα και την ιδεολογία της εταιρείας.

Αν ο δίσκος σας κυκλοφορούσε στη Factory, τι κωδικό αριθμό θα θέλατε να έχει; FAC...;

Sebastien Marshal: Δε φαίνεται να έχουμε και πολλή τύχη ως τώρα, όταν μπορεί να πάει κάτι στραβά για τους Detachments, πηγαίνει. Μάλλον θα διαλέγαμε το FAC 13.

Πώς ένιωσες όταν παίξατε Live παλιά τραγούδια των New Order μαζί με τον Peter Hook στο μπάσο?

Sebastien Marshal: Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι πράγματι συνέβαινε. Ευτυχώς ήμουν αρκετά μεθυσμένος, οπότε όλα ήταν θολά και μου ήρθε πιο μαλακά. Πάντως ακόμα και σαν ανάμνηση μου φαίνεται εντελώς σουρεάλ, κάτι φανταστικό που έγινε πραγματικότητα.

 

Η «βάση» σας είναι το Λονδίνο, άλλα ο καθένας σας προέρχεται από διαφορετική πόλη (Manchester, Leeds, Antwerp), που η κάθε μία έχει και ξεχωριστό μουσικό παρελθόν. Ποια είναι η αγαπημένη σας μπάντα από αυτές τις πόλεις;

Sebastien Marshal: Leeds - Nightmares on Wax (για το Aftermath) και οι Gang of Four.

Manchester - με αξιολογική σειρά, Joy Division, The Smiths, New Οrder, The Chameleons, 808 State, Stone Roses.

Blackpool (ο Bastien πήγαινε σχολείο εκεί) - Section 25 και Pet Shop Boys.

Antwerp - dEUS

Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο όσον αφορά τις μουσικές σκηνές ; Βλέπεις καθόλου μέλλον στο γενικότερο μουσικό χαρακτήρα της πόλης;

Sebastien Marshal: Ζούσα στο Shoreditch στα 00's, οπότε παρακολουθούσα κάπως τη σκηνή του Weatherall (dj και παραγωγός). Σήμερα ζω στο Upper Holloway/Archway αποκομμένος από οποιοδήποτε τέτοιο μέρος.

 

Ας ξεχάσουμε για λίγο τις συνηθισμένες ταμπέλες για τη μουσική σας. Πώς θα την περιγράφατε χρησιμοποιώντας συναισθήματα, εικόνες, ονόματα, αντικείμενα κλπ;

Sebastien Marshal: Χρόνια ερημιάς, παρακολούθηση, χειραγώγηση, η σημασία της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, η αγάπη, το μίσος, συναισθήματα, και η προσπάθεια να εξουδετερωθούν. Κέντρο της πόλης του Λονδίνου, δέντρα, η τούνδρα, τα δάση, ομίχλη, αυτοκίνητα dodgem. Rollercoaster υπό επήρεια οπιούχων. Από το «Sorrows of Young Werther» σε φτηνιάρικα πακέτα διακοπών. Pop Art. Roy Lichenstien. Vintage sci-fi. Η κατάρρευση της ανθρωπότητας, το σύμπαν και ο θρυμματισμός της πραγματικότητας. Γκρι, αργυρά, άσπρο, σκούρο πράσινο αίμα κρυμμένο κάτω από επιδέσμους. Κατεστραμμένα λευκά δέντρα πνιγμένα από λευκό αναρριχητικά φυτά και βρύα. Η λάμψη του θανατηφόρου ήλιου της ερήμου. Το μέντιουμ. Κεριά, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Το Detachments είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος και φυσικά απασχόλησε πολύ κόσμο. Πιστεύεις ότι όλη αυτή η δημοσιότητα μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που γράφετε μουσική;

Sebastien Marshal: Αυτό δε συμβαίνει. Η μουσική μου έρχεται εντελώς φυσικά, προσπαθώ να την κρατάω αυθεντική. Τα πάντα έρχονται από μόνα τους στα όνειρα, χωρίς να παρεμβάλλονται σκέψεις.

 

Ο James Ford έχει κάνει παραγωγή σε μερικούς πραγματικά σπουδαίους δίσκους για την προηγούμενη δεκαετία. Ειδικά το album των Last Shadow Puppets ήταν ένα τέλειος ρετρο-φουτουριστικός ποπ δίσκος. Πως και δουλέψατε μαζί του? Η συμβολή του ήταν σημαντική στον τελικό ήχο του album σας ή ο ρόλος του ήταν απλά διεκπαιρωτικός?

Sebastien Marshal: Είχε ακούσει το τραγούδι μας Fear No Fear και ο Ivan Smugghe ήθελε να το κυκλοφορήσει μόλις του το έδωσε ο Andrew Weatherall.  O James Ford είχε εμπλακεί στον ήχο, ήταν και τα δύο. Πραγματικά ενοποίησε και συμμάζεψε τα πάντα. Εντρύφησε στην σκοτεινή πλευρά των Detachments και το κλειδώσαμε μαζί με τον minimal-wave ήχο. Νομίζω ότι το Fear No Fear παραμένει ο πυρήνας του album, παρόλο που η συγκεκριμένη version είναι λιγότερη εκρηκτική.  

 

Μου αρέσει ο αναλογικός, ρετρό ήχος των synthesizers στον ήχο σας. Χρησμοποιήσατε πραγματικά παλιά αναλογικά synths ή το καταφέρατε με software?

Sebastien Marshal: Το 90% των ήχων στο album έγινε από πραγματικά synths (Korg, Solina,Siel, Roland) και drum machines (Linn Drum, TR 808), όλα από τα late 70's και τα 80's. Τα ηχογραφήσαμε στο studio του James Ford, το The Premises στο Hackney (Λονδίνο).  Υπάρχουν και κάποια λίγα samples και soft-synths που τα είχα κάνει export από το προσωπικό μου home-studio,  αλλά είναι μόνο background ήχοι σε μερικά τραγούδια. Περάσαμε τα πάντα με αυθεντικό reverb και delay σε ταινίες, χρησιμοποιώντας μηχανήματα και εξοπλισμό από τα1970's/ 80's.

 

Έχετε καμιά τρελή επιθυμία για κάποια υποθετική μελλοντική συναυλία; Για παράδειγμα να παίξετε σε κάποιο περίεργο μέρος, χρησιμοποιώντας κάτι ιδιαίτερο όσο αφορά ήχο και εικόνα, κάποιον ειδικό καλεσμένο...

Sebastien Marshal: Ίσως να αιωρούμαστε μέσα σ'ένα κουτί όπως ο Han Solo στον Πόλεμο των Άστρων: Empire Strikes Back. Ή να επιπλέουμε σε μια δεξαμενή. Στην Ανταρτική, στο φεγγάρι ή σε έναν διαστημικό σταθμό χωρίς βαρύτητα. Καλεσμένος; Μπα... Ίσως ο Bowie... ή ο Prince! Ίσως θα μπορούσαμε να έχουμε τον Giggs (Λονδρέζος ράπερ) στο «You never knew me».

Επειδή κι εγώ είμαι fan του David Bowie, ποτέ δεν κατάφερα να αποφασίσω : Ziggy Stardust ή Low? Ισοπαλία ή μήπως όχι?

Sebastien Marshal: Νομίζω ότι σίγουρα θα νικούσε το Low, αλλά μάλλον θα πήγαινε στην διαδικασία των πέναλτι!

 

Άκουσες το τελευταίο album των Human League? Τι γνώμη έχει γι αυτούς?

Sebastien Marshal: Άκουσα μόνο το single και μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Θύμιζε κάπως το υλικό τους από τις αρχές των 80's. Όμως και πάλι δεν το ξανάκουσα και δεν ασχολήθηκα να ακούσω και το υπόλοιπο album, δεν μου φαινόταν ότι θα είχε και πολύ νόημα. Είμαι από αυτούς που πάντα πίστευαν ότι ακόμα και οι New Order δεν θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν νέο υλικό στα 90's. Θα έπρεπε να ξεθάψουν παλιές ανέκδοτες ηχογραφήσεις από τα 80's, αν τις είχαν κρατήσει βέβαια.

 

Ξέρω ότι ήσουν και είσαι fan των Depeche Mode. Ποιό πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που κάνει την συνθετική ικανότητα του Martin Gore τόσο ιδιαίτερη και μοναδική?

Sebastien Marshal: Υπάρχει μια πραγματικά έντονη και ζωηρή ατμόσφαιρα στις συνθέσεις του και όλα του τα τραγούδια δημιουργούν πολύ δυνατές φανταστικές εικόνες. Ο Martin έχει την δική του απόκρυφη εικόνα για τον κόσμο και τα τραγούδια του συνήθως ήταν ικανά να ανοίξουν μια εναλλακτική διάσταση. Ειδικά το Black Celebration σίγουρα έχει αυτή τη δύναμη. Οι ενορχηστρώσεις σε αυτό το album είναι άψογες, υπάρχει τέλεια ισσοροπία μεταξύ των ηχοστρωμάτων, πλούσιες και ασθησιακές. Φοβεροί ρυθμοί επίσης.

 

Αν ήσουν DJ στο γαμήλιο πάρτι του πρίγκηπα William, τι τραγούδια θα έπαιζες?

Sebastien Marshal: Manic Street Preachers 'Repeat', Stone Roses 'Elizabeth My Dear', The Smiths 'The Queen is Dead', Sex Pistols ‘God Save The Queen', Nirvana 'Penny Royal Tea', Erasure 'I Love to Hate you', The Clash 'Hate & War'.

Manchester United vs Barcelona στον τελικό του Champions League. Κάνε πρόβλεψη ή ευχή...

Sebastien Marshal: Ως οπαδός της Manchester City, θέλω η United να ΧΑΣΕΙ, ΝΑ ΧΑΣΕΙ, ΝΑ ΧΑΣΕΙ! Η City ήδη πέταξε έξω την United από έναν στόχο της για φέτος (το FA Cup) και πλέον έχει ήδη ΑΠΟΤΥΧΕΙ να κάνει το tremble. Έλα Barca! 2-1 η Μπαρτσελόνα.

 

Σε μερικές μέρες είναι η συναυλία σας στην Αθήνα. Θα ακούσουμε κάποιο καινούριο κομμάτι?

Sebastien Marshal: Υπάρχει σίγουρα το Human Shield, ένα τραγούδι που δεν έχουμε ηχογραφήσει ακόμα και πάει πολύ καλά στις συναυλίες μας. Έχει φτιαχτεί για να παίζεται Live!

 

Συνέντευξη: Κώστας Μπρέλλας - Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

  Μετάφραση: Κ. Μπρέλλας - Β. Γιαννακόπουλος

intro text: Κ. Μπρέλλας

• Read more about Detachments : αποκλειστική συνέντευξη!

Noblesse Oblige - συνέντευξη!

Το να έχει κανείς προνόμια σημαίνει να έχει καταρχάς την επίγνωσή τους και στη συνέχεια την ωριμότητα, τη διάθεση και την υπομονή να ανταποκριθεί στις όποιες υποχρεώσεις αυτά γεννούν. Δυο σχεδόν αντίθετοι καλλιτεχνικοί χώροι, της υποκριτικής και τη μουσικής συναντιούνται και έτσι  δημιουργείται όχι μια ακόμα μπάντα, αλλά μια ομάδα ανθρώπων που προσφέρει μια ξεχωριστή ματιά στα θέματα τα οποία παρουσιάζει. Λίγες φορές υπάρχουν επιρροές έξω από το μουσικό χώρο στα συγκροτήματα και ακόμα λιγότερες τα μέλη τους τις παραδέχονται, τις εξηγούν και τις αναλύουν. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει γιατί λίγες φορές μουσικοί έχουν μπει στη διαδικασία να θέλουν να αξιοποιήσουν ουσιαστικά καλλιτεχνικά τις επιρροές αυτές εμπλουτίζοντάς τες με δικά τους στοιχεία. Προσθέστε στα παραπάνω και το παράδοξο αισθητικό συνδυασμό των δυο μελών των Noblesse Oblige και ορισμένες νότες του Ντέμη Ρούσου (!!!!) και έχετε ό,τι ακριβώς εκείνοι επιθυμούν. Την αντίφαση μεταμορφωμένη σε μουσική...

 

Κάθε φορά που συνυπάρχει σε μια δουλειά η υποκριτική με τη μουσική, το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον πόσο μάλλον όταν συνειδητά επιλέγεται η αντίφαση ως κύριο χαρακτηριστικό από αισθητικής, μουσικής και στιχουργικής πλευράς. Ακόμα και το όνομά σας, Noblesse Oblige, προκαλεί διφορούμενα συναισθήματα και απορίες. Πώς προέκυψε αυτό το όνομα και η ιδέα δημιουργίας της μπάντας? Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να αισθάνονται όσοι ακούν το όνομα αυτό?

Sebastian:   Μας αρέσει πολύ το νόημα αυτής της έκφρασης όπως επίσης και το πώς ηχεί στα αυτιά. Διαλέξαμε ως τίτλο του πρώτου μας άλμπουμ το ‘Privilege Entails responsibility' (ή αλλιώς ‘ Τα προνόμια δημιουργούν υποχρεώσεις' γιατί αυτή η φράση αποτελεί την αγγλική μετάφραση του ονόματός μας. Μου αρέσει αυτή η έκφραση αλλά φυσικά στην Αγγλία πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν το νόημά της! Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για το χαρακτήρα και τις πράξεις μας. Γνωρίζοντας τα προνόμια που διαθέτουμε, είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία και την απουσία λογοκρισίας πάνω στο καλλιτεχνικό έργο που παράγουμε. Έχουμε τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε και να γράφουμε μουσική όπως ακριβώς θέλουμε, αυτό είναι ένα μεγάλο προνόμιο και έχουμε επίγνωση αυτού. Ορισμένοι καλλιτέχνες σε άλλα μέρη του κόσμου δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Παράλληλα δε μας ενδιαφέρει να περνάμε μηνύματα που γίνονται αντιληπτά μονοσήμαντα. Δε μας αρέσει να ‘υψώνουμε το δάχτυλο' ή να λέμε στον κόσμο τί να σκεφτεί. Μοιραζόμαστε τις καθημερινές μας σκέψεις μέσω της μουσικής και των στίχων και ελπίζουμε ο καθένας να κερδίζει κάτι από αυτή τη διαδικασία.

Σχεδόν σε όλα σας τα άλμπουμ υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, κάτι σαν κάλεσμα σε κάποιου είδους τελετουργικό. Αυτό προκύπτει όχι μόνο από την αισθητική των άλμπουμ όπως αποκαλύπτεται μέσω των εικόνων και φωτογραφιών αλλά κυρίως από τους ρυθμούς των κομματιών και την ερμηνεία των στίχων (π.χ μακρόσυρτα μουρμουρητά μέσα στα τραγούδια τα οποία συνοδεύονται από ρυθμούς με αυξανόμενη δυναμική και ενέργεια). Πώς προέκυψε αυτή η προσέγγιση στη μουσική σας?

Valerie:   Θέλω να πιστεύω πως το κάθε άλμπουμ μας είναι ένα ταξίδι μέσα από τις διάφορες επιρροές μας και ελπίζω πως όταν κάποιος ακούει τα κομμάτια μας δεν ακούει απλά κάποια τραγούδια αλλά αποκτά μια εντύπωση για την ίδια τη διαδικασία της δημιουργίας τους και μια εικόνα υμών ως απλών ανθρώπων. Το να γράφεις ένα άλμπουμ είναι σα να δημιουργείς το δικό σου φανταστικό κόσμο, το να το ακούς είναι σα να ταξιδεύεις μέσα από αυτό το παράλληλο σύμπαν.

Σε ό,τι αφορά τους στίχους, το ‘Malady' ήταν το πρώτο άλμπουμ όπου οι στίχοι γράφτηκαν πριν από τη μουσική. Ήταν εύκολο γιατί δουλεύαμε γύρω από συγκεκριμένα θέματα και κάναμε εκτεταμένη έρευνα γι' αυτά, πριν ξεκινήσουμε. Τα θέματα που επαναλαμβάνονται στους στίχους μας είναι το sex και ο θάνατος γιατί αυτά εμπεριέχουν την ουσία της ζωής για εμάς και γοητεύουν πάντα  τους περισσότερους ανθρώπους.

Το 2011 είστε support group στους IAMX. Ποια είναι η γνώμη σας για τη μουσική τους? Πώς πηγαίνει η περιοδεία ως τώρα? Είστε χαρούμενοι που συμμετέχετε?

Sebastian: Είναι φοβερή εμπειρία η περιοδεία στην Ευρώπη ως special guest των IAMX. Σεβόμαστε η μια μπάντα τη δουλειά της άλλης και έχουμε ως κοινό στοιχείο τη θεατρικότητα στη σκηνή. Είναι μια πολύ ευχάριστη μπάντα για να βρίσκεται κανείς μαζί τους σε περιοδεία και ευχόμαστε να ξαναμοιραστούμε τη σκηνή στο εγγύς μέλλον. Αυτή την περίοδο δουλεύουμε πάνω σε ένα remix για το καινούριο single των IAMX αφού ολοκληρώσαμε άλλο ένα για το single τους με τίτλο ‘Ghosts of Utopia'.

 

Το τελευταίο σας άλμπουμ με τίτλο ‘Malady' αναδύει μια ‘μυρωδιά' από Σαίξπηρ, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά στην εικαστική δουλειά. Ήταν συνειδητό κάτι τέτοιο? Σε επίπεδο συμβολισμών τί υπαινίσσεται  η εικόνα του εξωφύλλου?

Valerie: Ο θάνατος που συμβολίζεται από το κρανίο είναι μια συνθήκη την οποία όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τελικά, είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους φόβους! Στον καθρέφτη κοιτάζουμε για να αντικρύσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, για να προσδιορίσουμε την ταυτότητά μας. Το εξώφυλλο του άλμπουμ εκφράζει επιπλέον τον αισθησιασμό και το μυστικισμό που υπάρχει στη μουσική μας. Ο Σαίξπηρ ήταν μια διάνοια γιατί η δουλειά του εμπεριείχε κάθε ανθρώπινη τραγωδία. Γι' αυτό το λόγο αισθανθήκαμε ότι θα ήταν ιδανική η αναφορά σ' εκείνον, στο άλμπουμ μας.

 

Παραμένουμε σ' αυτό το άλμπουμ. Σε ό, τι αφορά τους ρυθμούς υπάρχουν ήχοι που κάνουν αναφορά σε τελετουργίες διάφορων φυλών. Για παράδειγμα στα κομμάτια ‘Beck &Call', ‘Moonchild' και στο τελευταίο του άλμπουμ ‘May they come with spears and knives', (το αγαπημένο μου από το δίσκο), τα κρουστά κυριαρχούν και σχεδόν καθορίζουν το χαρακτήρα του κομματιού. Ήταν συνειδητό αυτό? Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο αυτά τα τραγούδια ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο δίσκο?

Sebastian: Γράφουμε μουσική με ένα εντελώς ενστικτώδη τρόπο ξεκινώντας για κάθε κομμάτι από άλλη βάση η οποία δεν είναι απαραίτητα μια μελωδία. Κάποιες φορές ένας ρυθμός ή μια διάθεση έχει τη συγκεκριμένη ποιότητα που θέλουμε να μεταδώσουμε. Για παράδειγμα το κομμάτι ‘May They Come with spears and knives' είναι μια κατάρα, ένα μαγικό, ένας trance παλμός που καλεί τα δυνατά πνεύματα. Τέτοια κομμάτια έχουν κάτι το αρχέγονο και μιλούν για τη σύνδεση ανάμεσα στην εσωτερική μας δύναμη και στο άγνωστο.

 

Πώς πάει η συνεργασία μεταξύ σας? Υπάρχουν εντάσεις που οφείλονται για παράδειγμα στο γεγονός ότι ο Sebastian είναι μουσικός παραγωγός και εσύ είσαι και ηθοποιός?

Valerie:  Το ότι είμαστε καλοί φίλοι, μας βοηθάει στο να κατανοούμε ο ένας τη δημιουργική διαδικασία του άλλου. Το δυνατό στοιχείο του καθένα μας έγκειται σε διαφορετικά επίπεδα και αυτό ευτυχώς συντελεί στο να αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Αυτό το τελευταίο, από μόνο του είναι κάτι το αξιόλογο. Εμπνέουμε, εκπλήσσουμε και παρακινούμε ο ένας τον άλλον φέρνοντας συνεχώς για επεξεργασία κατά τη διάρκεια της σύνθεσης, στοιχεία του εξωτερικού (σε σχέση με το συγκρότημα) κόσμου ενώ έχουμε και παρόμοια ενδιαφέροντα. Διαφωνούμε, γελάμε, μεθάμε και βλέπουμε αρκετές ταινίες μαζί και όλ' αυτά μας βοηθούν να γράφουμε μουσική μαζί. Κάθε μορφή τέχνης επιτρέπει στους ανθρώπους να εκφράζονται, η υποκριτική, η μουσική σύνθεση, η συγγραφή, η φωτογραφία κλπ όλες οι τέχνες συντελούν στο να κατανοήσουμε τον κόσμο αυτό. Το ότι είμαι ηθοποιός μου δίνει τη δυνατότητα να μπορώ να μοιραστώ με τον κόσμο μια ιδέα.

 

Ποιά ήταν η καλύτερη συναυλία στην οποία πήγες πρόσφατα?

Sebastian: Είτε το πιστεύεις είτε όχι, χάρηκα πολύ την πρόσφατη συναυλία του Ντέμη Ρούσου στη Θεσσαλονίκη. Πέρυσι το καλοκαίρι επισκεπτόμουν ένα φίλο μου εκεί όταν διαπίστωσα ότι ο Ντέμης Ρούσος έδινε συναυλία στην πόλη και αισθάνθηκα ότι έπρεπε να πάω να τον ακούσω. Μου αρέσουν κάποια από τα τραγούδια του και φυσικά το άλμπουμ ‘Aphrodite's Child'. Εντυπωσιάστηκα με το πόσο υπέροχη είναι ακόμα και σήμερα η φωνή του και για' μένα αυτή η συναυλία είχε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα καθότι έγινε σ' ένα κλασσικό ανοιχτό αμφιθέατρο. Αυτή η συναυλία ήταν αυτό που λέμε ‘η αληθινή ελληνική εμπειρία' !

 

Στο παρελθόν είχατε εμφανιστεί στη ζωντανά και με τους Dresden Dolls μεταξύ άλλων. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία? Σας αρέσει η μουσική τους? Ποια είναι η γνώμη σας για τις solo δουλειές της Amanda και του Brian?

Valerie: Η περιοδεία με τους Dresden Dolls ήταν φανταστική. Έγινε στην αρχή της καριέρας μας και μας βοήθησε πολύ στο να ακουστούμε σε μεγάλο κοινό για πρώτη φορά.  Μου άρεσε πολύ το πρώτο τους άλμπουμ και αισθανόμασταν τιμή να περιοδεύουμε μαζί τους. Μου αρέσουν πολύ οι συναυλίες τους, το πώς οι δυο τους δημιουργούν ένα εκρηκτικό ήχο πάνω στη σκηνή, όπως και η τοποθέτηση στη σκηνή μόνο των ντραμς και του πιάνου. Είναι κρίμα που χώρισαν γιατί πιστεύω πως η ενέργεια που έβγαζαν σε συνδυασμό ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο.

 

Έχετε δώσει συναυλίες και στη Νότια Αμερική εκτός από την Ευρώπη. Διαπιστώσατε διαφορές στον τρόπο που το κοινό εκεί εισέπραξε τη μουσική σας? Ειδικά δεδομένων των διακριτών χαρακτηριστικών της μουσικής κουλτούρας σε κάθε ήπειρο?

Sebastian: Η συναυλία μας στη Βραζιλία ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες ως τώρα. Δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ο κόσμος τραγουδούσε μαζί μας τα κομμάτια, τα ήξεραν απ ‘ έξω! Αισθάνθηκα ότι αυτή η κλισέ εικόνα για τους Νοτιαμερικανούς ότι δηλαδή είναι από τους πιο ενθουσιώδεις, θερμούς και ευχάριστους ακροατές για να παίζει κανείς ζωντανά και να περνάει όμορφα, είναι απόλυτα σωστή.

 

Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για το event που ονομαζόταν ‘Caligula? Πότε γινόταν? Σε ποια χώρα? Για πόσο διάστημα? Διοργανώνεται ακόμα? Υπάρχουν σχέδια για κάτι παρόμοιο στο εγγύς μέλλον?

Sebastian:  Για αρκετά χρόνια διοργανώναμε τα δικά μας party στο Λονδίνο που είχαν το όνομα Caligula. Το όνομα αυτό επιλέχτηκε ως φόρος τιμής στην πιο αγαπητή μας ομώνυμη ταινία του Tinto Brass. Το θέμα του party ήταν πάντα η ρωμαϊκή παρακμή και είχαμε ακόμα και άτομα ντυμένα με τηβέννους τα οποία πρόσφεραν σταφύλια στους καλεσμένους. Καλούσαμε διάφορους φίλους καλλιτέχνες για να δώσουν παραστάσεις και να κάνουν dj sets ενώ κάναμε και εμείς διάφορα dj sets. Δυστυχώς έπρεπε να σταματήσουμε αυτά τα party όταν μετακομίσαμε στο Βερολίνο, καθότι ασχολούμασταν αποκλειστικά με την ηχογράφηση μουσικής. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί να αναβιώσουμε τη βραδιά αυτή στο Βερολίνο κάποια στιγμή στο μέλλον!

 

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον? Υπάρχει νέο υλικό το οποίο θα διαμορφωθεί σύντομα σε νέο άλμπουμ?

Valerie: Αυτό το διάστημα συλλέγουμε ιδέες και προγραμματίζουμε να αρχίσουμε την ηχογράφηση πολύ σύντομα. Έχουμε ορισμένα μουσικά όργανα στο σπίτι, πράγμα το οποίο μας επιτρέπει να δοκιμάζουμε συνεχώς νέες ιδέες ακόμα και όταν δε βρίσκουμε χρόνο να πάμε στο στούντιο για πρόβες. Έτσι δουλεύουμε διαρκώς πάνω σε νέα τραγούδια και συζητάμε διαφορετικές πιθανότητες. Στο παρελθόν είμαστε αρκετά συνεπείς στο να έχουμε νέο άλμπουμ κάθε δυο χρόνια. Είναι σημαντικό το να συνθέτει κανείς και να γράφει διαρκώς για να εξελίσσεται και να μην επαναπαύεται.

Συνέντευξη: Νάντια Σαββοπούλου

 

Noblesse Oblige official

• Read more about Noblesse Oblige - συνέντευξη!

Othon - αποκλειστική συνέντευξη!

Νομίζω ότι γνώρισα για λίγο μια από τις πτυχές του πολυμήχανου Πάνα και έναν άνθρωπο που αν ήταν σχήμα θα ήταν κύκλος ή τρίγωνο...ή το ένα μέσα στο άλλο... Νομίζω πως ‘άκουγα' κάποιες νότες στην τελευταία σιωπή που συνόδευσε μια παρατεταμένη αναφορά στον Sleazy. Πολύ δουλεμένες μουσικές συνθέσεις, με άπειρα ενδιαφέροντα συναισθήματα πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα αλλά τόσο έντονα εκφρασμένα από ερμηνευτικής πλευράς. Μια μουσική με πολλά χρώματα που πετάει από πάνω της με βία οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό της αποδίδεται γιατί είναι πραγματικά ελεύθερη. Να μια ιδέα για το πώς ένας άνθρωπος που ακούει συνειδητά πολύ λίγη μουσική, συνθέτει με ένα τρόπο που φαίνεται, σε κάθε μουσική φράση, να περιέχει όλη τη γνώση της μουσικής του κόσμου συμπυκνωμένη. Την Πέμπτη 7 Απριλίου ο Othon μαζί με τον Ernesto Tomasini θα εμφανιστεί ζωντανά στο 6 D.O.G.S και βρήκαμε την ευκαιρία για συνέντευξη...

 

Να φανταστώ ότι ήρθες στο Λονδίνο (1997) γιατί στην Ελλάδα δε μπορούσες να προχωρήσεις στη μουσική όσο εδώ... Royal College of Music, Birbeck College Trinity College of Music και πληθώρα βραβείων από την Ελλάδα και διεθνώς. Στη συνέχεια ποιός θα έλεγες ότι ήταν ο βασικός λόγος για να μείνεις στην Αγγλία? Η καλλιτεχνική και ατομική ‘ελευθερία' που υπάρχει εδώ ή η μεγαλύτερη υποστήριξη που τυγχάνουν οι καλλιτέχνες?

Othon: Η αλήθεια είναι, η οποία είναι και λίγο θλιβερή, ότι στην Αγγλία και ιδίως στο Λονδίνο όπου μένω, έχω λάβει πολύ περισσότερη βοήθεια από ό,τι στην Ελλάδα. Πήρα υποτροφίες, χρηματοδοτήσεις, benefits όταν δεν είχα λεφτά (γέλιο) και γενικά ήταν πιο εύκολο για μένα να σπουδάσω στα συγκεκριμένα πανεπιστήμια και  να κάνω αυτό που θέλω. Όσον αφορά στα πανεπιστήμια ειδικά, δε νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Μετά από ‘κει και πέρα ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα να συνεχίσω εδώ για πολλούς λόγους πέρα από το ότι μ' αρέσει πιο πολύ η ζωή. Δε θα γυρνούσα πίσω ακόμα κι αν δεν ήμουνα μουσικός και έκανα κάτι άλλο εκτός κι αν έπρεπε να γυρίσω. Απλά δεδομένου αυτού που είμαι όλα είναι πιο εύκολα εδώ, και το να γνωρίσω ανθρώπους και για τις συνεργασίες και γενικά για να κάνω αυτό που θέλω. Οι άνθρωποι εδώ με αντιμετωπίζουν με πιο ‘ανοιχτό' μάτι ως καλλιτέχνη, δηλαδή δε χρειάστηκε καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο του να επιστρέψω. Όταν ήρθα εδώ για να σπουδάσω ήρθα με τη λογική να φύγω μόλις θα τελείωνα και για δυο χρόνια μετά ακόμα έτσι σκεφτόμουν. Στην αρχή επίσης δε μου άρεσε και τόσο το Λονδίνο, με την έννοια ότι περίμενα κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό από πολλές απόψεις αλλά σιγά σιγά το αγάπησα πολύ περισσότερο από ό,τι στην αρχή. Όσο ταξιδεύω επίσης σε άλλες πόλεις, όπως για παράδειγμα στο Βερολίνο, στην Ισπανία σε διάφορες πόλεις διαπιστώνω ότι δε θα μου άρεσε να μένω πουθενά αλλού.

 

Διάβασα στο site σου ότι έχεις συνεργαστεί με διάφορους χορογράφους. Ποιοι ήταν αυτοί και πώς θα περιέγραφες τη συνεργασία με αυτό τον καλλιτεχνικό χώρο? Για παράδειγμα είχα πρόσφατα δει ένα βίντεο σε μια έκθεση για τον Diaghilev στο οποίο ο Stravinsky και άλλοι συνθέτες εξέφραζαν μια αγωνία σχετικά με το αν και πώς, μπορεί η μουσική να αποδώσει με τρόπο σαφή στο θεατή, συναισθήματα και ιδέες. Αντιμετώπισες παρόμοια δυσκολία στο να γράψεις μουσική για χορό?

Othon: Έγινε πολύ εύκολα, έκανα κάποιες  συνεργασίες με διάφορους χορευτές από τη σχολή Laban και με μια συγκεκριμένη χορογράφο που λέγεται Sylvia Ferrara η οποία είχε σταματήσει μάλιστα για ένα διάστημα να κάνει χορογραφίες και ασχολείτο με charities στην Αφρική και γενικά με πράγματα άσχετα με το χορό.  Μετά όμως επέστρεψε στο χορό με μεγάλη όρεξη και ήταν φοβερή η παράσταση που έκανε στο space. Τελικά το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας βγήκε αρκετά ‘οργανικό' ενώ συμμετείχα και στη χορογραφία η οποία παρουσιάστηκε στη σχολή Laban εδώ στο Λονδίνο.

 

Έχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς και γνωστούς μουσικούς (Peter Christopherson, David Tibet, Coil, Marc Almond, Black Sun Productions, Ernesto Tomasini κλπ) οι οποίοι συμμετείχαν στο πρώτο σου άλμπουμ και απ' ό,τι ξέρουμε ορισμένοι θα βρίσκονται και στο επόμενο άλμπουμ σου. Μπορείς να μου πεις ένα επίθετο και ένα χρώμα που νομίζεις ότι ταιριάζει στον καθένα και το οποίο ταυτόχρονα εκφράζει και τη δική σου γνώμη για τις συνεργασίες μαζί τους?

Othon: Για τον Tibet θα διάλεγα το πράσινο χρώμα, για τον Marc το ανοιχτό μωβ. Θυμάμαι του έκανα ένα δώρο κάποια στιγμή για τα γενέθλιά του, και ήταν ένα κασκόλ σε αυτό το χρώμα. Ο Ernesto, χμμμ πολλά χρώματα βασικά θα του ταίριαζαν θα έλεγα όμως κόκκινο, το χρώμα της φλόγας. Ο Peter Christopherson ...(σιωπή)... ίσως καφέ. Τα χρώματα αυτά τα βλέπω με εντελώς αφαιρετικό τρόπο και όχι με βάση του αν είναι ‘ζεστά' ή όχι. Άλλωστε όλοι είναι πολύ ‘ζεστοί' ως άνθρωποι. Όσον αφορά το καινούριο άλμπουμ ο Marc και ο Ernesto φυσικά θα συμμετάσχουν όπως και η Camille O' Sullivan η οποία θα ερμηνεύσει κάποια κομμάτια με το δικό της συγκλονιστικό τρόπο (ειδικά στα live είναι εκπληκτική). Ο Tibet δε θα είναι γιατί δεν θα υπάρχει κάτι καλό που να του ταιριάζει.

 

Μιας που είμαστε στα χρώματα...στο project ‘We dream in colour' του 6D.O.G.S είσαι το ‘κόκκινο' χρώμα. Κόκκινο όπως το αίμα, η βία, το πάθος? Σου ταιριάζει κατά κάποιο τρόπο αυτό το χρώμα από άποψη συμβολισμού?

(δε μπορώ να σας πω πόσο σχήμα οξύμωρο ήταν αυτή η ερώτηση αφού ο Othon καθόταν απέναντί μου φορώντας μια κατακόκκινη μπλούζα...γι'αυτό και η απάντηση ξεκίνησε με αυθόρμητο γέλιο...). Othon: Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα με εξέφραζε πολύ το κόκκινο χρώμα αλλά τώρα όχι τόσο. Ο Άγγελος Πετρουτσάς  είπε ‘ ...εσένα θα σου δώσουμε το κόκκινο χρώμα'. Είναι ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Μου αρέσουν πάντως αρκετά χρώματα, μ'αρέσει πάρα πολύ το πράσινο, το γαλάζιο και το μπλε.

 

Στη συναυλία της Πέμπτης στο 6D.O.G.S συμμετέχουν και οι Background Projection με τους οποίους είχες επίσης συνεργαστεί στο παρελθόν?

Othon: Δεν έχω κάνει κάτι μαζί τους. Είχα γνωρίσει τον Πέτρο στην Αθήνα αρκετά παλιότερα ο οποίος μου είχε στείλει cd τους και μου'χε δώσει αρκετό υλικό το οποίο μου άρεσε πολύ. Γενικά σκέφτομαι πως αν μπορώ να συμβάλλω κάπως στη δουλειά κάποιου θα το κάνω. Ας πούμε τώρα ετοιμάζω ένα project με τη Laura Moody, με την οποία κάναμε μια συναυλία στο Leicester square theatre, την κάλεσα σαν guest αλλά έπαιξε ούτως ή άλλως τα δικά μας κομμάτια. Μας έχουν καλέσει το Νοέμβριο στο Ίδρυμα Κακογιάννη και σκέφτομαι να τη φέρω πάλι ως guest επειδή μου αρέσει πάρα πολύ. Χαίρομαι γενικά να βοηθάω άλλους καλλιτέχνες γιατί κι εμένα μ' έχουν βοηθήσει πολύ, ας πούμε ο Tibet ή ο Marc με βοήθησαν ενώ θα μπορούσαν να μην το έχουν κάνει και αν μπορώ με κάποιο τρόπο κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο, ακόμα και με ελάχιστο τρόπο, θα το κάνω.

 

Το πρώτο σου άλμπουμ ‘Digital Angel' ξεκινάει με ένα τραγούδι το ‘When I leave you', που έχει ωραίους στίχους με ένα κυνικό χιούμορ που διατηρείται σε όλο το άλμπουμ. Προσωπικά μου αφήνει μια αίσθηση επιρροών από την ελληνική μουσική παράδοση, καλά κρυμμένη στα αργά μέρη του κομματιού αλλά νομίζω υπαρκτή. Υπάρχει κάτι τέτοιο ως συνειδητή επιλογή?

Othon: Δεν έγινε κάτι τέτοιο συνειδητά, ποτέ πλέον δε γράφω μουσική συνειδητά. Αυτό το έκανα στο πανεπιστήμιο στο Trinity όπου συνέθετα με πιο εγκεφαλικό τρόπο. Τώρα πια η μουσική είναι μέσα από την καρδιά μου, πράγμα το οποίο ισχύει και για το κομμάτι αυτό. Σίγουρα κάποιες αρμονίες έχουν ίσως ελληνικές καταβολές οι οποίες ίσως οφείλονται σε παλιές ταινίες που έβλεπα, τώρα δεν ακούω πολύ ελληνική μουσική. Κάποιοι μουσικοί μου αρέσουν πάρα πολύ, όπως ο Χατζιδάκις για παράδειγμα. Πρέπει να πω όμως ότι όταν έγραψα αυτό το τραγούδι δεν ήξερα καθόλου τη μουσική του Χατζιδάκι, είχα ακούσει μουσική από διάφορες ελληνικές ταινίες αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το Χατζιδάκι. Αργότερα στο Λονδίνο, ένας φίλος μου που μένει εδώ άρχισε να μου μιλάει για το Χατζιδάκι και να μου δίνει διάφορα κομμάτια να ακούσω και μου άρεσε απίστευτα. Πέρα όμως από τη μουσική του με ενδιέφερε και ως άνθρωπος πάρα πολύ πέρα από τη δουλειά του. Είναι από τους έλληνες που σίγουρα ξεχωρίζω.

 

Στο άλμπουμ αυτό έχεις κάνει μια διασκευή στο κομμάτι ‘The dreamer is still asleep' των Coil. Καταρχάς γιατί διάλεξες αυτό το κομμάτι? 

Othon: Αυτό είναι μεγάλη ιστορία βασικά και έχει να κάνει με το πώς γνωριστήκαμε με τον Tibet. Κάποιο καιρό αφού είχαμε συστηθεί, μου έστειλε ένα email γιατί με άκουσε να παίζω σε μια από τις πρώτες μου εμφανίσεις, σε ένα event όπου έπαιζαν και οι Current 93 και μου είπε ότι ήθελε να κάνουμε μαζί τη διασκευή αυτού του κομματιού των Coil. Έτσι ξεκίνησε και η φιλία μας. Βέβαια η διασκευή αυτή έγινε μετά από πολύ καιρό, δυο χρόνια τουλάχιστον, αλλά στο μεταξύ βρισκόμασταν σα φίλοι, πήγαινα στο σπίτι του και μετά έβγαλε ο ίδιος το cd μου και επί τη ευκαιρία του θύμησα αυτή την πρόταση που μου είχε κάνει και έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε αυτό το κομμάτι.

Δηλαδή το είχε ξεχάσει εντελώς το κομμάτι και αυτό που σου είχε πει?

Othon: Για την ακρίβεια δεν το είχε ακούσει καν. Το δουλέψαμε όμως τότε και ήταν μια έντονη εμπειρία γιατί ήδη είχε φύγει από τη ζωή ο Jeff και στο στούντιο ο Tibet έκλαιγε συνέχεια Δε μπορούσε να τραγουδήσει, σταματούσαμε συνεχώς και γενικά ήταν κάπως δύσκολα τότε.

 

Επίσης σ' αυτό το άλμπουμ υπάρχει και το κομμάτι ‘Tango Song' του Crowley, που ερμηνεύει ο Marc Almond. Μου άρεσε πάρα πολύ η live ερμηνεία του, παρεμπιπτόντως. Λοιπόν, πώς προέκυψε αυτό το κομμάτι ως μέρος του άλμπουμ? Γιατί ο Crowley και όχι κάποιος άλλος? Ας πούμε ο Βούδας?

Othon: Με τον Crowley ασχολούμαι από 14-15 χρονών και όντας μέλος εδώ και πάρα πολλά χρόνια (αν και ανενεργό τώρα) του Ordo Templi Orientis, επικοινώνησε μαζί μου ο Hymenaeus Beta και μου είπε πως ο Marc Almond θα έκανε, αν δεν κάνω λάθος, με τον εγγονό του Crowley ο οποίος είναι πιανίστας στην Καλιφόρνια, ένα  cd για τον Crowley. Ο Marc λοιπόν είπε ‘Γιατί να μην το κάνουμε με τον Othon?' Και έτσι έγινε δεν το διάλεξα ούτε εγώ ούτε ο Marc.

 

Ο Ernesto Tomasini έχει χαρακτηριστεί κάτι σαν ‘παιδί' του Klaus Nomi. Η αντίθεση τουλάχιστον σκηνικά που υπάρχει μεταξύ σας είναι κάτι που εμένα μου αρέσει πολύ και προσθέτει παραπάνω ενδιαφέρον στη συνολική εμπειρία που έχει κανείς από το live σας. Καταρχάς πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας και επίσης πώς προχωράει? Δίνεις οδηγίες για την ερμηνεία των κομματιών που γράφεις ή το αφήνεις στην πρωτοβουλία του ?

Othon: Είμαι ΠΑΡΑ πολύ συγκεκριμένος όσον αφορά την ερμηνεία. Τα γράφω όλα κάτω, ξέρω ακριβώς τί θέλω. Ο Ernesto είναι πάρα πολύ καλός. Δουλεύουμε και οι δυο πάρα πολύ σκληρά, είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι, κάνουμε αρκετές πρόβες και αφού μάθουμε κάτι μετά αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Γενικά ταιριάζουμε πολύ στον τρόπο δουλειάς. Έχουμε και οι δυο σπουδάσει κλασσική μουσική κι έτσι δε μας αρέσει να ξεκινάμε πολύ αφηρημένα και να κάνουμε ‘πασαλείμματα'. Ο Ernesto είναι επίσης πολύ συγκεκριμένος σε αυτό που κάνει, αφοσιώνεται πολύ και κάπως έτσι δουλεύουμε. Ξέρω ακριβώς το συναίσθημα που θέλω να αποδώσει και τις δυναμικές επίσης και είναι από τους λίγους ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που ΜΠΟΡΕΙ να δώσει στο 100% αυτό ακριβώς που θέλω...όλοι είναι βέβαια ξεχωριστοί άνθρωποι αλλά ο Ernesto ίσως έχει και το χρόνο, δεν ξέρω πάντως ΜΠΟΡΕΙ και το κάνει πολύ καλά αυτό.

 

Συνήθως οι μουσικοί που έχουν λάβει κλασσική παιδεία είναι πολύ αυστηροί στην κρίση τους για τον εαυτό τους αλλά και για τη μουσική άλλων ανθρώπων γενικότερα. Είσαι έτσι? Έχω ας πούμε φίλους μουσικούς οι οποίοι ακούν σύγχρονα ηλεκτρονικά συγκροτήματα και κυριολεκτικά τα θεωρούν ανάξια προσοχής με τη λογική ότι ‘αυτά τα γράφει ο καθένας'. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο?

Othon: Όχι δεν είμαι έτσι. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δε μου αρέσουν καθόλου γιατί δε μου αρέσει το στυλ, η αισθητική και ο ήχος τους.  Μπορεί κάτι να είναι πάρα πολύ απλό το οποίο να το έχει γράψει ακόμα και κάποιος ανίδεος από μουσική και να μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν θα έχω οποιοδήποτε ενδοιασμό ούτε να τον συγχαρώ ούτε τίποτα. Γενικά κάτι που μου προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήματα οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, μ' αρέσει. Δε μου αρέσει καθόλου το pop culture που υπάρχει τώρα, όχι επειδή είναι πολύ απλό, αλλά από την άποψη της παραγωγής που συνοδεύει τα κομμάτια. Δε μου αρέσει τελικά αυτό που παρουσιάζεται, δε μου αρέσουν οι στίχοι δε μου αρέσουν διάφορα άλλα πράγματα και τελικά δε με εκφράζουν αυτά τα κομμάτια. Βέβαια όλ' αυτά δε σημαίνουν απαραίτητα πως οτιδήποτε εμπορικό δε θα μου αρέσει εξαρχής, μπορεί κάτι να αρέσει σε χιλιάδες ανθρώπους και να το βρίσκω πολύ ωραίο κι εγώ. Δε με ενδιαφέρει μουσική την οποία φορμάρουν με συγκεκριμένο τρόπο οι εκάστοτε δισκογραφικές εταιρείες και την πασάρουν στο κοινό. Με ενδιαφέρουν όμως δουλειές οι οποίες αναδεικνύουν κάτι από το δημιουργό τους. Επομένως δεν κρίνω κάτι με αυστηρά μουσικά κριτήρια. Αυτό, είναι ένα χαρακτηριστικό της  εκπαίδευσης στην κλασσική μουσική, από το οποίο ήθελα να ξεφύγω πολύ γρήγορα.

Οι δάσκαλοι που είχες κατά καιρούς στη μουσική ακολουθούν την πορεία σου ως τώρα? Έχει έρθει κανείς τους σε συναυλία σου για παράδειγμα?

Othon: Κάποιοι δάσκαλοί μου από το Trinity College of Music είναι φανατικοί οπαδοί μου, όπως ο Andrew Poppy ο οποίος έχει έρθει σε αρκετές συναυλίες μου, και είμαι κι εγώ φανατικός οπαδός της μουσικής του. Τη μουσική του όμως τη γνώρισα αφού τελείωσα από το Trinity College, δεν ήξερα, όσο ήμουν μαθητής του ότι έχει κάνει την παραγωγή σε δίσκους των Throbbing Gristle και Psychic TV ας πούμε. Επίσης ήμουν μαθητής του από τύχη, θα μπορούσα να μην τον έχω γνωρίσει. Ο Stephen Montague ο οποίος είναι συνθέτης έχει επίσης παρακολουθήσει την πορεία μου. Από την Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχοι άνθρωποι, γενικά δεν κάνω και πολλές συναυλίες στην Ελλάδα, και η αλήθεια είναι πως αν έρχονταν οι παλιοί μου δάσκαλοι ας πούμε η δασκάλα που είχα στο Εθνικό Ωδείο και η οποία είναι καταπληκτική πιανίστρια, θα ήμουν πολύ στρεσαρισμένος γιατί είναι αρκετά πιο συντηρητική και γι'αυτό δε θα ήθελα να είναι παρούσα.

 

Αυτό που γράφεις για το Παλλάς αληθεύει? Πότε έγινε? Πραγματικά αρνήθηκαν σε μουσικό, σ' εσένα συγκεκριμένα, λόγω εμφάνισης να παίξεις ? Μου φαίνεται τόσο αναχρονιστικό! Είναι τόσο ‘πίσω' ακόμα, ορισμένα μυαλά στην Ελλάδα...Ποια ήταν η αντίδρασή σου στους ανθρώπους αυτούς?

Othon: Το θυμάμαι ως μια ανάμνηση, η αλήθεια είναι ότι το είχα ξεχάσει τελείως αυτό το συμβάν και κάπως προέκυψε σε κάποια συνέντευξη, δε θυμάμαι πώς έγινε, κι έτσι το θυμήθηκα. Ήταν πριν αρκετά χρόνια, μόλις είχα πάρει το δίπλωμα του πιάνου. Δεν ξέρω αν γι' αυτή τη συναυλία ήταν υπεύθυνη η διεύθυνση του Παλλάς ή κάποιος άλλος οργανισμός, γιατί τότε είχα κερδίσει διάφορα βραβεία μεταξύ των οποίων και ένα για το δίπλωμα που είχα πάρει, αυτός ήταν και ο λόγος που με κάλεσαν να παίξω εκεί. Δε θυμάμαι λοιπόν αν υπεύθυνος ήταν κάποιος φορέας σχετικός με τη Χ.Ο.Ν όπου είχα κερδίσει ένα διαγωνισμό τότε και γι' αυτό με κάλεσαν να παίξω εκεί. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα πάει στο γραφείο κάποιου ανθρώπου ο οποίος με είχε καλέσει για να γνωριστούμε και να ορίσουμε την ημερομηνία της συναυλίας η οποία είχε ήδη αποφασιστεί ότι θα γίνει. Ήταν δηλαδή μια τυπική συνάντηση και όχι μια απλή ακρόαση. Όλα λοιπόν πήγαν πολύ ωραία μέχρι που γυρίζοντας στο σπίτι, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα στο οποίο μου είπαν ότι δε θα γίνει αυτό το live. Εγώ τότε έβγαινα στη Rebound κλπ, είχα δηλαδή ξεφύγει από όλο το κλασσικό στοιχείο από άποψη αισθητικής, ήταν τρομερή η αντίδρασή μου σ' αυτό που έγινε γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αλλάξω αυτό που ήμουν ούτε για να κάνω συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Αργότερα οι ίδιοι άνθρωποι διοργάνωσαν έναν άλλο διαγωνισμό βορείων προαστίων της Αθήνας στον οποίο και πάλι κέρδισα το πρώτο βραβείο, στο ακροατήριο λοιπόν βρέθηκε η βοηθός εκείνου του ανθρώπου που είχα δει παλιότερα στο Παλλάς. Η γυναίκα αυτή ήρθε μετά και με συνεχάρη λέγοντάς μου ότι πρέπει οπωσδήποτε να παίξω στο Παλλάς και ότι θα μιλήσει εκείνη στον υπεύθυνο κλπ. Ήταν και ο πατέρας μου παρών τότε ο οποίος με υποστήριξε όταν αρνήθηκα αυτή την πρόταση λέγοντας ότι δε με ενδιέφερε καθόλου. Όλα κάνουν ένα κύκλο νομίζω. Πάντως ήμουν πολύ ευγενικός όπως πάντα είμαι. Όμως μου είχαν πει ακριβώς αυτό: ‘Δε θα κάνουμε πρότυπο στα παιδιά έναν άνθρωπο που είναι έτσι'. Αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι δε μου το είπαν καν μπροστά μου Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και γι' αυτό αυτή η χώρα χάνει τα παιδιά της.

 

Πέρα από το νέο άλμπουμ με τί άλλο θα ασχολείσαι το προσεχές διάστημα?

Othon: Το Σεπτέμβριο ελπίζω να βγει το επόμενο άλμπουμ. Εν τω μεταξύ ασχολούμαι με διάφορα άλλα project. Ας πούμε τώρα γράφω το soundtrack για μια ρομαντική νουβέλα η οποία για'μένα είναι αριστουργηματική, ίσως ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει και θα εκδοθεί από έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους εδώ στην Αγγλία, το Random House. Θα γίνουν κάποιες συναυλίες και η μουσική που γράφω θα συνοδεύει το κείμενο. Επίσης θα ξεκινήσω μια συνεργασία με το Franco B, έναν performance artist.

 

Τελευταία ερώτηση αφορά το ‘Pan'...Δε θέλω να ρωτήσω κάτι συγκεκριμένο πες μου εσύ...Πάντως σε απασχόλησε για κάποιο καιρό πολύ έντονα αυτό θέμα. Ήταν τόσο πιεστικό τελικά ?

Othon: Από τη μια ήταν πιεστικό από την άλλη ήθελα πολύ να συνδυάσω κάπως το γεγονός ότι ο Πάνας μου αρέσει πάρα πολύ ως θεός. Αντικαθιστά το ‘Pan' επομένως όλη αυτή τη σειρά λέξεων που έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω τη μουσική μου. Έχουν αρχίσει λοιπόν τελευταία και με ρωτάνε αρκετοί δημοσιογράφοι γι' αυτό, το οποίο σημαίνει ότι το έχουν διαβάσει κι αυτό είναι θετικό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγράψω τη μουσική μου με 2 ή με 3 όρους οπότε έτσι αλλάζω κάπως το θέμα της συζήτησης για τη μουσική μου και το πάω στο πιο θεωρητικό στο τί σημαίνει ο Πάνας για' μένα. Αυτός ο όρος επιπλέον μου δίνει την ευχέρεια να κάνω ό,τι θέλω υπό το πρίσμα αυτού του όρου.

 

Έχεις συμμετάσχει σε κάποιες live ερμηνείες soundtrack ταινιών μεταξύ των οποίων και της ταινίας ‘Angelic Conversation' του Derek Jarman. Αυτό το live έγινε με κάποια αφορμή? Και πού ακριβώς?

Othon: Αυτή η συναυλία έγινε στο Τορίνο σε ένα φεστιβάλ. Επικοινώνησε μαζί μου ο Sleazy και μου είπε ότι θα παρουσίαζε αυτό το soundtrack και ότι ήθελε εμένα και τον Tibet να δουλέψουμε λίγο παραπάνω τη σύνθεση. Για' μένα ήταν πολύ δυνατή στιγμή αυτό το live για πολλούς λόγους, τότε είχα γνωρίσει τον Sleazy και δουλεύοντας μαζί του με συγκίνησαν πολλά από αυτά που μου είπε για το τραγούδι για την ερμηνεία κλπ. Ήταν ένας υπέροχος και γλυκύτατος άνθρωπος και για να δουλέψει κανείς μαζί του. Με συγκλόνισε...

Ήταν πολύ ήσυχος και χαρούμενος άνθρωπος και γι'αυτό το λόγο θεωρώ πως η ‘μετάβαση' θα γίνει πολύ εύκολα και είναι βασικό αυτό...

 

Συνέντευξη: Νάντια Σαββοπούλου

• Read more about Othon - αποκλειστική συνέντευξη!

The Astronauts - συνέντευξη με τον Mark Astronaut!

"Η καλλιτεχνική μελαγχολία της δεκαετίας του '70 όπως μεταλλάχτηκε σήμερα", μάλλον θα ήταν καταλληλότερος τίτλος για αυτή τη συνέντευξη αλλά και τη γενικότερη ψυχολογία του πρωταγωνιστή της όπως αυτή ίσως αποτυπώνεται στις απαντήσεις που θα διαβάσετε. Επειδή όμως οι γενικεύσεις είναι κάτι το αισχρό, εγώ παραμένω με ανάμεικτα συναισθήματα που ρέπουν προς... παρ' ό,τι αναγνωρίζω την αξία της φράσης ‘το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν'. Εάν περιμένετε να διαφωτιστείτε ειδικά από αυτόν τον μουσικό, ως προς ορισμένα ζητήματα, όπως εγώ, ο κύριος Mark Astronaut δε μας κάνει τη χάρη για λόγους που (όπως ίσως διακρίνετε) άπτονται της κοσμοθεωρίας του η οποία αποκαλύπτεται σε διάφορα σημεία. Ένα πάντως είναι σίγουρο, εκτός από την επερχόμενη συναυλία τους στο Rodeo, μας δίνει μια ακόμα ευχάριστη είδηση προς το τέλος...

 

Πρώτ' απ' όλα χαίρομαι πολύ που έχω την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί σου. Επίσης χαίρομαι πολύ που αυτό τον καιρό δουλεύετε μια ταινία αφιέρωμα στον Mark Astronaut γιατί τόσο η δική μου γνώση όσο και άλλων ακροατών σας πάνω στην ιστορία του συγκροτήματος, είναι αρκετά αποσπασματική και αυτή η ταινία θα βοηθήσει αρκετά ως προς αυτό. Πώς πάει λοιπόν η αναζήτηση αρχειακού υλικού μέχρι στιγμής? Πότε αναμένεται να ολοκληρωθεί η ταινία?

Mark: Πρόκειται για μια διαδικασία υπό εξέλιξη αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει οπτικό υλικό από συναυλίες μας. Η ταινία λογικά θα βγει το καλοκαίρι αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας.

 

Το συγκρότημα ξεκίνησε το 1977 και η δική μου εντύπωση είναι ότι η δεκαετία του '70  έθεσε την ιδεολογική και κοινωνική βάση που ήταν ‘απαραίτητη' για να πραγματοποιηθεί η μουσική έκρηξη της δεκαετίας του '80. Συγκεκριμένα στην Αγγλία η μετάβαση από τη δεκαετία του '60 σε αυτή του '70 είχε πολύ συγκεκριμένες δυσάρεστες στιγμές. Οπότε η απορία μου είναι ποιά είναι η δική σου εντύπωση και κατά πόσο η ευαισθησία που παρατηρούμε στους στίχους των κομματιών σου αντιπροσωπεύει τη στάση της μπάντας απέναντι σε όλ'αυτά ?

Mark: Πιστεύω ότι με ένα τρόπο... μετά την ηδονιστική ευφορία που κυριάρχησε τη beat κουλτούρα της δεκαετίας  του '60, ήταν αναπόφευκτο η δεκαετία του 70 να φαίνεται λιγότερο δελεαστική και τα τραγούδια να αποτυπώνουν ένα πιο θλιβερό κοινωνικό περιβάλλον. Ελπίζω οι στίχοι των δικών μου κομματιών να μεταδίδουν αυτή την ατμόσφαιρα αλλά τελικά κατά πόσο συμβαίνει αυτό εξαρτάται από τον ακροατή-αποδέκτη ο οποίος και το καθορίζει.

Οι Astronauts έχουν εμφανιστεί μαζί με μπάντες όπως οι Dire Straits, οι Duran  Duran, οι Zounds κλπ. Ποια από αυτές τις συναυλίες θυμάσαι περισσότερο και γιατί?

Mark: Νομίζω η συναυλία με τους Dire Straits ήταν η τρίτη μας συναυλία- δεν είχαμε καν ντράμερ τότε! Παρ' ό,τι οι Dire Straits εκείνη την περίοδο φαίνονταν  μουσικά, να είναι σχετικά κοντά στη folk δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το κοινό τους έδειχνε την αντίστοιχη ‘συντροφικότητα' προς το είδος καθότι έδειχνε περισσότερο σαστισμένο παρά επαινετικό. Σε ορισμένες από τις δωρεάν τουρνέ που κάναμε, συνηθίζαμε να καλούμε διάφορες τοπικές μπάντες για να καλύψουμε τις διαθέσιμες θέσεις για guest συγκροτήματα. Στο Birmingham η guest μπάντα ήταν οι Duran Duran , ουσιαστικά μια πρώιμη μορφή τους. Δε μπορώ να ισχυριστώ ότι θυμάμαι πολλά από αυτούς πέραν του ότι έδειχναν πολύ πιο δυναμικοί  και λιγότερο επιπόλαιοι απ' όσο ήταν στο απόγειο της  καριέρας τους.

 

Με τί ασχολείσαι από τότε που οι Astronauts σταμάτησαν να βγάζουν δίσκους το 2000? Έχεις επικεντρώσει το ενδιαφέρον σου στους Restricted Hours και τους ‘The Otters'?

Mark: Η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ερώτησή σου. Παίζω και με τα 3 συγκροτήματα από το 2000 και μετά και αυτό κάνω μέχρι σήμερα.

 

Το κομμάτι ‘The Donkey riding' είναι κάποιου είδους teaser για κάποιο επερχόμενο άλμπουμ των Astronauts ή όχι?

Mark: Όχι. Είναι απλά ένα Do It Yourself EP. Τα πράγματα ποτέ δεν προγραμματίζονται όπως  ίσως νομίζεις... 

 

Αναρχία και πανκ μουσική. Τι συμβαίνει με αυτά τα δυο? Οι Astronauts  φαίνεται να έχουν ξεπεράσει το δίλημμα του κατά πόσο οι ‘σκληρές' ηλεκτρικές κιθάρες μαζί με εικόνες συγκρούσεων με την αστυνομία και ‘άγρια' φωνητικά καταφέρνουν τελικά να μεταδώσουν αποτελεσματικά κοινωνικά ή πολιτικά μηνύματα. Θέλω να πω ότι από την αρχή, η μπάντα δεν ακολούθησε τη νόρμα άλλων πανκ γκρουπ και εξέλιξε ένα μοναδικό στυλ, εμπλουτισμένο με στοιχεία από τη folk μουσική. Συμφωνείς με αυτές τις παραδοχές? Αν ναι, όλ' αυτά ήταν συνειδητές επιλογές?

 Mark: Ποτέ δεν ξεπέρασα τη μουσική νόρμα της αναρχικής πανκ μουσικής γιατί ποτέ δεν την ακολούθησα απόλυτα. Πάντα μου άρεσαν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και γι' αυτό ποτέ δεν ήξερα τί είδους θα ήταν το εκάστοτε επόμενο κομμάτι που θα έγραφα, μουσικά ή στιχουργικά. Δεν υπάρχει κανενός είδους προγραμματισμός στο ‘παιχνίδι'. Είχαμε κι εμείς τις δυνατές μας μουσικές στιγμές και πιστεύω ότι το folk στοιχείο παρ' ό,τι ήταν πάντα παρόν, έχει υπερεκτιμηθεί. Μπορούμε να γίνουμε πολύ αντί- folk. Το στυλ μας είναι μοναδικό με την έννοια ότι δεν έχουμε συγκεκριμένο στυλ. Η μοναδική συνειδητή επιλογή που κάναμε, ήταν το να αποφύγουμε όσο το δυνατό περισσότερο, να κάνουμε συνειδητές επιλογές.

 

Ποιός είναι ο αγαπημένος σου folk τραγουδιστής?

Mark: Εξαρτάται από το πώς ορίζεις τη folk μουσική αλλά θα υποθέσω πως αναφέρεσαι στην ακουστική μουσική. Οι: Rob Johnson, Leon Rosselson, Roy Harper, Dylan, Patrick Fitzgerald και πολλοί άλλοι.

 

 

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 60 και 70 και ίσως λίγο στην αρχή του 80, η οργάνωση μουσικών φεστιβάλ, συναυλιών και η κυκλοφορία της μουσικής γενικότερα ήταν κυρίως υπόθεση ιδιωτικών πρωτοβουλιών και κολεκτίβων. Σήμερα, μετά από 3 δεκαετίες, μέσα στις οποίες κυριάρχησε η εξαφάνιση των κολεκτίβων αλλά και του πνεύματος που τις χαρακτήριζε, παρατηρώ σποραδικά ορισμένες παρόμοιες πρωτοβουλίες από νέους μουσικούς. Πρόκειται για προσπάθειες να φτιάξει ο καθένας μια δική του εταιρεία διανομής της μουσικής του. Φαντάζομαι ότι ένας από τους λόγους είναι το ξεπέρασμα όλων των ‘γνωστών' ενοχλήσεων από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Παρ' όλ'αυτά οι κολεκτίβες είναι μια άλλη ιστορία. Μπορείς να μας μιλήσεις λίγο για τη  ‘Fuck Off records'? Τί ακριβώς ήταν? Πώς ξεκίνησε? Γιατί συμμετείχαν οι Astronauts? Υφίσταται σήμερα? Σε ποια μορφή?

Mark: Η Fuck Off Records ήταν κυρίως μια εταιρεία διανομής κασετών κυρίως όσων συγκροτημάτων είχαν παίξει μαζί με τους Here&Now σε διάφορες δωρεάν τουρνέ. Ήταν μια προσπάθεια να διαδοθεί μουσική χωρίς τη μεσολάβηση της μουσικής βιομηχανίας. Συμμετείχαμε γιατί ήδη κάναμε δωρεάν συναυλίες και τελικά γνωρίσαμε τους ανθρώπους που οργάνωναν την Fuck Off Records. Ήταν, όπως το είπες, κυρίως μια κολεκτίβα αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν βιώσιμη σήμερα.

 

Στο ‘Protest song' αναφέρεσαι σε κάποιο βιβλίο στους στίχους (‘A man who disagreed with a regime was termed a rat. One night some men came around ‘we've read your books we'd like a chat. And then they kicked him round a cell...').Είναι υπαρκτό πρόσωπο αυτός ο άνθρωπος? Οι στίχοι αναφέρονται σε αληθινές καταστάσεις?

Mark: Το κομμάτι βασίζεται σε ένα φανταστικό σενάριο. Παρ' όλ' αυτά είμαι σίγουρος ότι υφίστανται αντίστοιχες καταστάσεις στην πραγματικότητα.

 

Οι στίχοι σας είχαν πάντα κοινωνική ευαισθησία ενώ διάφορα άλμπουμ σας στο σύνολό τους ήταν κάποιου είδους μουσική διαμαρτυρία. Γιατί σταμάτησες να συνθέτεις και να γράφεις? Πιστεύω πως σήμερα θα μπορούσες να εμπνευστείς από τις καθημερινές και απρόβλεπτες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Με άλλα λόγια, ανυπομονούμε για ένα καινούριο άλμπουμ από τους Astronauts...

Mark: Ποτέ δε σταμάτησα να συνθέτω και να γράφω στίχους και έχουν κυκλοφορήσει αρκετά κομμάτια με διάφορες μπάντες την τελευταία δεκαετία. Δεν έχουν όλα τα τραγούδια μου πολιτικό περιεχόμενο παρ' όλο που η τελευταία ‘παρτίδα' είναι πολιτική- αλλά ακόμα δεν τα έχετε ακούσει!

 

Και μιλώντας για κοινωνική ευαισθησία, μήπως μπορείς να μας πεις γιατί, κατά τη γνώμη σου, αυτή δεν αποτελεί χαρακτηριστικό του συνόλου των βρετανών αλλά μιας εξέχουσας μειοψηφίας? Είναι μήπως επειδή (στίχοι από το κομμάτι ‘It's all done by mirrors') ‘...we pay our rates to hide things from our eyes. And all we want to do is feed the poodles, practice croquet without a monster roaming by surprise...Because hidden terror strikes the heart when laws are under scrutiny...' ? Μήπως έχεις την εντύπωση ότι οι άνθρωποι έχουν στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου γενικά? Μπορούσες να φανταστείς τη σημερινή κοινωνική εξέλιξη τη δεκαετία του '70 δεδομένων των όσων συνέβαιναν τότε?

Mark: Πιστεύω ότι η αίσθηση της κοινότητας είναι μειωμένη ανάμεσα στα μέλη ενός συγκροτήματος σε σχέση με παλιότερα, όπως και το ότι πολλοί μουσικοί ενδιαφέρονται περισσότερο να γίνουν αστέρες των media.Αυτό πάντα συνέβαινε σε ένα βαθμό αλλά πάντα υπήρχε μια ακμάζουσα  underground σκηνή η οποία απ' ό,τι φαίνεται δεν κατάφερε να διεισδύσει στη νεότερη γενιά των μουσικών. Δε θέλω να γίνω κυνικός αλλά πάντα οι άνθρωποι στρέφονταν ο ένας εναντίον του άλλου, η μόνη διαφορά είναι πως τώρα δεν προσπαθούν να το κρύψουν.

 

Οι παρακάτω στίχοι (από το κομμάτι ‘ Blood') ‘...And on the corner, in the bedroom, in your local, in the class room in the most domestic affair there is blood ... ‘βρίσκουν αποδέκτες και στη σημερινή εποχή. Αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο ασκείται η βία και η εξουσία παγκοσμίως . Αφότου γράφτηκε αυτό το κομμάτι έγιναν 3 ακόμη πόλεμοι και τώρα η Μέση Ανατολή φαίνεται πως καταρρέει. Θα έλεγες πως οι στίχοι του ‘Behave Yourself' συνοψίζουν την γνώμη σου σε σχέση με το πώς θα έπρεπε ο κόσμος να αντιδρά ?

Mark: Μάλλον πιο ταιριαστή είναι η φράση ‘...όπως εκρήγνυνται οι πύραυλοι και οι όλμοι στο Μπαχρέιν!' Πιστεύω ότι ήταν αναπόφευκτο να καταρρεύσει κάτι στη Μέση Ανατολή. Οι στίχοι του 'Behave Yourself' υποδηλώνουν μια πιθανή αντίδραση αλλά δεν σκόπευα να προτείνω στους ανθρώπους πώς να αντιδράσουν Πρέπει να εφαρμόσουν την αυτονομία.

 

Όσο κι αν ανυπομονούμε να σας ξαναδούμε στην Ελλάδα ζωντανά, δε μπορώ να μη σε ρωτήσω αν έχεις κάποια γνώμη σε σχέση με την κοινωνική κατάσταση αυτή την εποχή στη χώρα αυτή και αν γενικά, είσαι ενήμερος για τις αλλαγές που έχουν συμβεί μετά το Δεκέμβριο του 2008.

Mark: Συναυλίες δίνουμε κυρίως στην Αγγλία. Δεν είμαι πολύ σίγουρος για το τι συμβαίνει στην Αθήνα αλλά πιστεύω ότι γίνονται πολλές δράσεις εναντίον των περικοπών που έχουν γίνει στις δημόσιες υπηρεσίες λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα μέτρα λιτότητας φυσικά δεν έχουν μοναδικό αποδέκτη την Ελλάδα αλλά χαίρομαι που οι άνθρωποι δεν τα δέχονται ελαφρά.

 

Είναι άσκοπο να σε ρωτήσω αν παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις στη Βρετανία και αλλού?

Mark: Σε ένα βαθμό τις παρακολουθώ αλλά όχι συνέχεια. Συνήθως με ‘βρίσκουν' τα  συγκροτήματα, δεν τα αναζητώ εγώ! Παρ' όλ'αυτά κάνω προσπάθειες να πηγαίνω σε συναυλίες τοπικών συγκροτημάτων όποτε μπορώ.

 

Αν μπορούσες να τα άφηνες όλα πίσω σου και να φύγεις, σε ποιά χώρα θα ήθελες να ζήσεις και γιατί?

Mark: Το πιο πιθανό είναι ότι θα παρέμενα στην Αγγλία! Γιατί όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζω βρίσκονται εδώ και είμαι σχετικά ανασφαλής

 

Ποιό μέρος σε εμπνέει στην Αγγλία?

Mark: Το χωριό Codicote.

 

Το κομμάτι με τίτλο ‘It's all done by mirrors', σε ποια ακριβώς κατάσταση αναφέρεται?

Mark: Δεν υπάρχει κάποια ‘συγκεκριμένη' κατάσταση που περιγράφεται στο κομμάτι, είναι ένα αλληγορικό τραγούδι που έχει ως τόπο ένα φανταστικό χωριό ενώ έχει και δυνατές ψυχολογικές διακυμάνσεις.

 

Η τελευταία μου ερώτηση είναι προσωπική παρ' όλο που φαντάζομαι ότι κι άλλοι θα αναρωτιούνται ... Αναζητώ εδώ και κάποια χρόνια ένα από τα άλμπουμ σας και πολλοί με έχουν αποθαρρύνει ως προς το να ελπίζω να το έχω στα χέρια μου. Σε παρακαλώ, πες μου πού θα μπορούσα να βρω σε κάποιου είδους φυσική μορφή το ‘Peter pan hits the suburbs'? Υπάρχουν σχέδια επανακυκλοφορίας του?

Mark: Θα χαρείς πολύ να μάθεις ότι επίκειται επανακυκλοφορία του βινυλίου. Ελπίζουμε να έχουμε κάποια αντίτυπα διαθέσιμα προς πώληση στη συναυλία της Αθήνας αλλά προφανώς όλ' αυτά εξαρτώνται από το κατά πόσο οι κατασκευαστές θα τηρήσουν τις προθεσμίες.

 

Τα τελευταία λόγια ανήκουν σ' εσένα...

Mark: Ευχαριστώ πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να απαντήσω στις ερωτήσεις σου. Ευχαριστώ τον κόσμο στην Ελλάδα που ‘αγκαλιάζει' τη μουσική μας τόσα χρόνια. Θέλω να τονίσω ότι παρ' ό,τι παίζουμε κυρίως παλιά κομμάτια η δική  μου κινητήριος δύναμη  είναι το τι θα γίνει στο μέλλον και είμαι οπαδό ςπερισσότερο της εφευρετικής δημιουργικότητας παρά της νοσταλγίας.

• Read more about The Astronauts - συνέντευξη με τον Mark Astronaut!

The Band Of Holy Joy - συνέντευξη με τον Johnny Brown!

Ένα βρετανικό συγκρότημα που ‘κοιτάζει' την Αμερική του '50, τη δεκαετία του '30 και την πολιτιστική παράδοση της Ρωσίας ή αλλιώς οι πιο ανέλπιστοι οπαδοί του ρεμπέτικου και της αντιεξουσίας.

Αυτό που λένε ότι οι πεπειραμένοι μουσικοί είναι μεγάλοι ‘δάσκαλοι', ισχύει... και ο Johnny Brown, τραγουδιστής των Band of Holy Joy από το New Cross του Λονδίνου, είναι από τους πιο ευθείς και πιο πλούσιους από άποψη πολιτιστικών ερεθισμάτων, καλλιτέχνες της εποχής του '80. Με 6 σελίδες απαντήσεων στις ερωτήσεις μου, ήταν πραγματικός πειρασμός να αφήσω το κείμενο όπως ήταν στα αγγλικά, χωρίς μετάφραση. Γιατί ορισμένοι ιδιωματισμοί και κάποιες πολύ αγγλικές εκφράσεις οι οποίες αποτύπωναν σαφώς την διάθεσή του όταν απαντούσε και τη χαρά του που του γίνονταν θετικά σχόλια εν μέσω των ερωτήσεων, δυστυχώς χάθηκαν στη μετάφραση γιατί διαφορετικά θα ήταν γελοίες. Δυστυχώς και πάλι θα χάσω αυτή τη συναυλία, εσείς όμως και να μην επιδιώκατε, να πάτε, ειδικά αφού διαβάσετε όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που απάντησε. Προσωπικά έμαθα πολλά πράγματα για πολλούς ανθρώπους, για ταινίες, για βιβλία για μουσική, για μουσικά όργανα, που τελικά ήταν μάθημα αυτό παρά άλλη μια συνέντευξη. Έμεινε επίσης μια ανεκπλήρωτη διάθεση να εκφράσω το ‘ευχαριστώ' μου...

 

Από τις πρώτες κασέτες που κυκλοφόρησαν από εσάς τους ίδιους μέχρι τον τελευταίο δίσκο με τίτλο ‘Paramour', ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σας στοιχεία είναι η σπαρακτική απόδοση των στίχων. Παραδείγματα αποτελούν τα ‘Fishwives', ‘Anticipation' κ.α.. Αυτός ο τρόπος ερμηνείας, ήταν αποτέλεσμα έρευνας με στόχο να βρεθεί ένα προσωπικό στυλ ή προέκυψε από τα συναισθήματα που σου προκαλούσαν οι στίχοι κάθε φορά? Όταν γράφεις τους στίχους, αντλείς έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες? Έχεις ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο?

Johnny Brown: Ο τρόπος εκτέλεσης των κομματιών είναι αυθόρμητος και προσωπικός. Παρ' όλ' αυτά σε πιο ακραία κομμάτια όπως το ‘Fishwives', πιστεύω ότι το ύφος σίγουρα ήταν αποτέλεσμα των συναισθημάτων που προκαλούσαν οι στίχοι. Στο κομμάτι αυτό επίσης προσπαθήσαμε να ταιριάξει η μουσική με τους στίχους και να μπορέσουμε να αποδώσουμε το πραγματικό τους νόημα στον κόσμο, διασκεδάζοντας το κοινό και κάνοντας ταυτόχρονα, όση περισσότερη εντύπωση ήταν δυνατό.

Όσο για το ‘Anticipation', προέκυψε εξολοκλήρου από το υποσυνείδητο και από το σκοτεινό και βίαιο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαμε και γράφαμε μουσική εκείνη την περίοδο. Από την αντίληψη που είχαμε για την κοινωνία τότε η οποία με έναν ακαθόριστο τρόπο μας έκανε να αισθανόμαστε άβολα και από μια συνεχώς αυξανόμενη επιθυμία του υποσυνείδητου.

Το κομμάτι ‘Troubled sleep' στο ‘Paramour' σίγουρα είναι ξαδερφάκι του ‘Anticipation' με την έννοια ότι και με αυτό το κομμάτι προσπαθούμε να αποδώσουμε το ανέφικτο  και τα ταμπού.

Πάντα δουλεύουμε από μια κατάσταση απόλυτου χάους και απελπισίας προς μια όπου υπάρχει αρμονία και ισορροπία. Και όταν καταφέρουμε να την προσεγγίσουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για το αντίστροφο, για να πάμε δηλαδή από την αρμονία και την ισορροπία στο χάος και την απελπισία. Συνήθως υπάρχουν διάφοροι ενδιάμεσοι ‘σταθμοί' σε αυτή τη διαδρομή.

Για τους Holy Joy, γράφω αντλώντας έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες, από τη γνώση που έχω για τα πράγματα, τα όνειρά μου, αναμνήσεις, οράματα, διαφόρων ειδών χαρακτήρες και τόπους υπαρκτούς και φανταστικούς.

Για το θέατρο γράφω διαφορετικά και οι χαρακτήρες μου είναι μυθικά πρόσωπα, κυρίως σύγχρονων λογοτεχνικών μύθων, τα οποία και τοποθετώ σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Έχω γράψει 5 θεατρικά έργα από το 2000 τα οποία παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο, τη Γλασκόβη, το Εδιμβούργο, το Παρίσι, τη Λοζάννη... Το συγκρότημα συνέχισε την παράδοση των θεατρικών αυτών έπαιξε τρία κομμάτια από αυτά τα έργα τα προηγούμενα χρόνια τα ‘Troubled sleep', ‘A lucky thief in a careless world', ‘The north is another land'. Αυτά τα κομμάτια παίχτηκαν σε δυο εκπληκτικά μέρη το Shunt theatre στο Λονδίνο και το Star and Shadow Cinema στο Newcastle. Ένα από τα κομμάτια που βασίζεται σε μυθικό χαρακτήρα είναι το ‘We were the best of friends' στο άλμπουμ ‘Paramour'. Είναι ένα κομμάτι για το γνωστό σοβιετικό τραγουδιστή της folk, τον Sasha Baschlachev και τη σχέση του με το σοβιετικό μουσικοκριτικό Artemis Troitsky, ενώ και οι δύο δούλευαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου μεγάλης καταπίεσης. Αυτό το κομμάτι εξιστορεί ένα πολύ ωραίο τραγικό παραμύθι.  Παροτρύνω όλους σας να ψάξετε για τον Baschlachev.

 

Προσωπικά όπως και άλλοι υποστηρικτές σας, αναρωτιέμαι πώς προέκυψε αυτό το όνομα (Band of Holy Joy) για το γκρουπ? Αισθανθήκατε κάτι κοντά σε αυτό που εσείς θεωρείται ως ‘Θεία χαρά'  (holy joy) όταν αποφασίζατε αυτό το όνομα? Υπάρχει κάποιου είδους ειρωνεία στο όνομα? Ποιά είναι η θέση σου όσον αφορά τη θρησκεία?

Johnny Brown: Υπάρχει μεγάλη ειρωνεία στο όνομα. Το αρχικό ‘Band of Holy Joy' ήταν απόρροια μιας εγκρατούς κοινωνίας του περασμένου αιώνα, η οποία νουθετούσε εναντίον του αλκοόλ και των πειρασμών του σώματος. Την περίοδο που υιοθετήσαμε αυτό το όνομα, τα μέλη του γκρουπ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΘΕ ΕΊΔΟΥΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ. Έτσι αποφασίστηκε αυτό το ειρωνικό όνομα, από την άλλη πλευρά όμως αυτό που λέμε ‘Θεία χαρά' δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτική με την αυστηρά καθολική ή ορθόδοξη έννοια. Το να προσεγγίσουμε το ‘Θείο' ή την ‘Χαρά', είναι μια αέναη προσπάθεια όλων μας, πάντα. Το Πνεύμα, η Ύλη και η Ενέργεια είναι ζητήματα που πάντα μας απασχολούν, όπως επίσης η Ελπίδα, η Πίστη, η Απώλεια και η Αγάπη, όλα βρίσκονται στην καρδιά της φιλοσοφίας μας.

Έχουν υπάρξει διάφορα κενά στην 25χρονη ιστορία του συγκροτήματος και το μεγαλύτερο απ' όλα ήταν 10 χρόνια από το 1992 ως το 2002. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας ορισμένους από τους λόγους που οδήγησαν στη διάλυση της μπάντας το 1992? Πώς ξεπεράστηκε αυτό το γεγονός το 2002 που ξαναξεκίνησαν οι Band of Holy Joy? Όσο ήταν ανενεργή η μπάντα έκανες προσωπικές δουλειές?

Johnny Brown: To 1992 η μπάντα υπέστη πλήρη διάλυση και σχεδόν εξαφανίστηκε. Απλά δε μπορούσαμε να σηκώσουμε το βάρος της συνέχειάς της για πολλούς λόγους, οικονομικούς, προσωπικούς, αίτια που είχαν να κάνουν με τη δημιουργικότητά μας κλπ. Η δεκαετία του '90 για' μένα ήταν μια περίοδος απόλυτης λήθης, την έκανα για ‘αλλού' που λέμε. Πήρα το μονοπάτι της λήθης. Ήταν φανταστικά αυτά τα χρόνια. Αποφάσισα να διασκεδάσω τη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο μην υπολογίζοντας την ψυχή και το σώμα μου με κανένα τρόπο. Πέρασα αρκετό χρόνο παίζοντας ως dj σε μαγαζιά. Έβαζα μουσική χρησιμοποιώντας για πολύ καιρό, ένα ηχοσύστημα που λέγεται Pendragon το οποίο το λειτουργούσαν (run by) δυο ατσίδες ο Mark και η Kate Sinclair. Πραγματικά εναλλακτική οικογενειακή υπόθεση. Με φρόντιζαν. Έμαθα πολλά απ' αυτούς. Συμπαθώ πολύ τους ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το είδος μουσικής που μου αρέσει αλλά έχουν πάθος για τη μουσική γενικά.

Το 2002, όταν το συγκρότημα ανασυστάθηκε, αρρώστησα ξαφνικά. Είχα όγκο στον εγκέφαλο. Αυτό έθεσε τέρμα σε όλα και αποσύρθηκα για ένα διάστημα. Παράλληλα όμως όλη η ιστορία και η ιδέα πίσω από τους Band of Holy Joy, είχε μείνει στη μέση για μένα, δηλαδή το τί σήμαινε για μένα το συγκρότημα, ποιά ήταν τα όνειρα και οι επιθυμίες μου, ενώ είχα και ένα διακαή πόθο καθημερινά να μπορέσω να ξαναρχίσω να ζω. Ήταν κάτι σα μανία όλο αυτό που αισθανόμουν, η οποία δεν έφευγε με τίποτα, ζω λόγω αυτής, την έχω αποδεχτεί ως κάτι το πολύ οικείο πλέον και μου αρέσει πολύ το συγκρότημα όπως είναι τώρα.

Ασχολήθηκα πολύ με το θέατρο από το 2000 και μετά! Επίσης εδώ και 8 χρόνια ξεκινήσαμε μια ραδιοφωνική εκπομπή που λέγεται Mining for Gold στον 104.4fm.

 

Στην Αγγλία όπου κι εγώ μένω τα τελευταία 4 χρόνια, έχω προσέξει ότι, μέσα στην ευρύτερη ‘dark' εναλλακτική σκηνή, το πιο ‘πιστό' κοινό από άποψη πλήθους, είναι αυτό που ακούει cabaret, batcave και deathrock μουσική. Το αναφέρω αυτό γιατί πολλοί άν8ρωποι έχουν την αίσθηση ότι, την ίδια στιγμή που το κοινό ρέπει προς την indie-pop, οι ακροατές συγκροτημάτων όπως οι Band of Holy Joy για παράδειγμα, είναι σταθεροί στη μουσική που ακούνε χωρίς να τη θέτουν υπό ‘κρίση' για κανένα λόγο, είναι σαν κάποιου είδος μουσικό ‘ποίμνιο'. Ποιά είναι η δική σου αίσθηση ως μουσικού?

Johnny Brown: I love the dark side,

More pain, more gain,

Or...

 Easy come easy go...

You choose...

Ή αλλιώς (αν και νομίζω πως θα χαθεί το νόημα στη μετάφραση):

Λατρεύω το σκοτάδι                                       

Κερδίζει κανείς περισσότερα όσο πιο πολύ υποφέρει

Ή...

Όσο εύκολα έρχονται τα πράγματα τόσο εύκολα χάνονται...

Εσύ αποφασίζεις...

 

Υπάρχει κάτι που πάντα με δελεάζει να το ρωτήσω σε μουσικούς που έχουν τόσο μεγάλη ιστορία όπως εσείς. Είναι προσωπική μου πεποίθηση, όπως και άλλων ανθρώπων που γνωρίζω, ότι η δεκαετία του '80 ήταν ιδανική από την άποψη της μουσικής γενικά, των συγκροτημάτων που έπαιζαν μουσική τότε, των club και των καταλήψεων όπου γινόντουσαν συναυλίες κλπ. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από το γεγονός ότι πολλά από τα πολύ αγαπημένα μας συγκροτήματα, ξεκίνησαν να γράφουν μουσική σ' αυτή τη δεκαετία. Πώς λοιπόν ήταν τα πράγματα τότε? Χάσαμε πράγματι τόσα πολλά όσο φανταζόμαστε? Οι κοινωνικές συνθήκες στην Αγγλία του '80, επέδρασαν στη μουσική τους συγκροτήματος ή όχι?

Johnny Brown: Αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές και αν κρίνουμε από την άποψη της δημιουργικότητας που υπήρχε τότε, τα πράγματα το '80 ήταν πολύ καλύτερα σε σχέση με τώρα. Τα ενοίκια ήταν πιο φτηνά, μπορούσαμε πιο εύκολα να ανταποκριθούμε στις προκαταβολές που ζητούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, οι άνθρωποι αγόραζαν δίσκους, ο μουσικός τύπος ήταν πιο ελεύθερος, με λιγότερο έλεγχο, χωρίς προκαταλήψεις και έδινε έδαφος στη φαντασία και τους παράτολμους πειραματισμούς . Οι ‘αποστάτες', από τη νόρμα της εποχής, μουσικοί, ενθαρρύνονταν. Από την άλλη μεριά, η Θάτσερ ήταν στην εξουσία και πολλά άσχημα πράγματα γίνονταν κοινωνικά. Συμφωνώ λοιπόν στο ότι όλ' αυτά οδήγησαν σε μια δεκαετία με ιδιαίτερα οραματιστική και εκφραστική μουσική. Δε μπορώ να πω αν ήταν καλύτερη από τη μουσική οποιασδήποτε άλλης δεκαετίας όμως με βεβαιότητα δεν ήταν καλύτερη από τη μουσική της δεκαετίας του '30 από την οποία προέκυψε το ρεμπέτικο, η δική σας μουσική των ληστών, των νταβατζήδων, των πορνών και των φίλων της πρέζας . Ήμουν πανευτυχής που ζούσα και έγραφα μουσική σ' αυτή τη δεκαετία.

 

Έχοντας κυκλοφορήσει ένα νέο άλμπουμ πριν λίγους μήνες, έχετε κάνει κάποιου είδους αυτοκριτική ως μπάντα, ας πούμε συγκρίνοντας τον ήχο σας τώρα σε σχέση με πιο παλιά? Ποιά στοιχεία σύγχρονων μουσικών τάσεων (αν υπάρχουν), έχουν επηρεάσει τα νέα σας τραγούδια? Τί κριτική έχετε κάνει εσείς οι ίδιοι στο ‘Paramour' μετά την κυκλοφορία του?

Johnny Brown: Όσον αφορά τις σύγχρονες τάσεις της μουσικής, καμία δε μας έχει επηρεάσει, με εξαίρεση ίσως τη δουλειά του Alasdair Roberts...τη μουσική των Bitter Springs (εξέλιξη των ‘Last Party') και του προερχόμενου από τη Σιβηρία, διάσημου ποιητή μουσικού που ονομάζεται Albert Kuvezin (ανήκει στη λεγόμενη κατηγορία των ‘throat singers', χαρακτηρισμός που αφορά στον τρόπο με τον οποίο τραγουδούν). Ίσως έχουν παίξει ρόλο και οι Gaujarts από τη Ρίγα. Παρ' όλ' αυτά, κατά περίεργο τρόπο το αγαπημένο μου cd των τελευταίων χρόνων είναι από έλληνες μουσικούς από την Αθήνα και είναι το ‘Spyweirdos vs Floros Florodin'. Αυτός κι αν είναι σπουδαίος δίσκος, ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα ηλεκτρονικών ηχοτοπίων και μελωδιών σαξοφώνου...χμμμμμ...δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό που είπα, επιτρέψτε μου να επανέλθω πάνω σ' αυτό...

Ένα πράγμα είναι σίγουρο και για το οποίο είχαμε απόλυτη επίγνωση αυτή τη φορά, ήταν το ότι θέλαμε να ξεφορτωθούμε  τον παλιό ήχο των Holy Joy, αυτό τον εκρηκτικό ήχο, τον είχαμε βαρεθεί. Επιδιώκαμε κάτι πολύ πιο προσωπικό και ενδόμυχο. Στο ‘Paramour' επηρεαστήκαμε από την παραδοσιακή αγγλική μουσική και τη μουσική των αρχών της δεκαετίας του '60, των νεοϋρκέζων συνθετών όπως ο Eric Andersen, ο David Blue, ο Phil Ochs, η Joan Baez, θεωρώ ότι συνειδητά προχωρούσαμε πέρα από το Dylan και τους Velvets. Το άλμπουμ αυτό είναι περισσότερο αφιερωμένο σε όλη τη νεοϋρκέζικη μουσική που μας επηρέασε όλα αυτά τα χρόνια ενώ αναζητούσαμε νέο έδαφος για να εκφραστούμε μουσικά.

Πρόκειται για μια διαρκή αναζήτηση νέου εδάφους για μουσική έκφραση. Στο άλμπουμ που δουλεύουμε τώρα, προσπαθούμε να αποτυπώσουμε ένα Τοπίο Βόρειας χώρας, κάπως επαρχιακό, λίγο αποξενωμένο, περίπου μολυσμένο ατμοσφαιρικά, διάχυτο, όπου η φύση ξεπετάγεται άγρια μέσα από το τσιμέντο, όπου τα σήματα των κινητών τηλεφώνων ‘σπάνε' ανάμεσα στις δεντροστοιχίες, τα αεροπλάνα συντρίβονται εκτός αέρα και αφήνονται να σκουριάσουν σε φυσικά περιβάλλοντα βατράχων, εκεί δηλαδή που έζησε ο John Wesley!

Η εικαστική δουλειά της Inga Tillere είναι επίσης τρομερά σημαντική για το συγκρότημα, είναι το έκτο όργανο αν το θέλετε και από αυτό εξαρτάται το πώς εισπράττονται τα τραγούδια από το κοινό.

 

Ποιό από τα άλμπουμ του συγκροτήματος θεωρείς το πιο προσωπικό? Ποιό από όλα ευχαριστήθηκες πιο πολύ κατά την ηχογράφηση, σύνθεση των κομματιών κλπ και γιατί?

Johnny Brown: Πωπω... και προσωπικά και από άποψη δημιουργικότητας...το τελευταίο το ‘Paramour'...είναι κατά τη γνώμη μου το πρώτο άλμπουμ από την εποχή των πρώτων κασετών, από το Anticipation, το Consumption και όλες τις πρώτες δουλειές, όπου είχαμε τον πλήρη έλεγχο, δουλεύαμε όλοι σαν μια οντότητα με ενιαίο τρόπο σκέψης για να φτιάξουμε κάτι. Δεν υπήρχαν καν οι ‘ενοχλήσεις' από παραγωγούς και τη δισκογραφική να μας ελέγχει όλη την ώρα...θέλω να πω, αγαπώ όλη τη δουλειά των Holy Joy ως τώρα, αλλά ειδικά το ‘Paramour' είναι ξεχωριστός δίσκος για' μένα ως καλλιτέχνη που κάνει κατάθεση ψυχής.

Θα σου πω επίσης τί μου αρέσει πιο πολύ απ' όλα...η δουλειά της Ingra, το ίδιο το booklet σαν περιεχόμενο και αισθητική, ο τρόπος που παίζει κιθάρα ο Andy, τα background φωνητικά του Paul, η μίξη και η παραγωγή του Chris, το ότι κυκλοφορήσαμε μόνοι μας στη δική μας δισκογραφική αυτό το δίσκο, όλα αυτά... το έχω στην καρδιά μου αυτό το άλμπουμ.

Και ακόμα κι αν τα κομμάτια που περιέχει γράφτηκαν για ένα θεατρικό έργο για τη Νέα Υόρκη, υπάρχουν μέσα στους στίχους πολύ προσωπικά πράγματα.

‘Somehow I made it through the night, Bluebird, Roadwork, all about the shadows that dance around the heart the mind the body the soul... and age.'

Υπάρχουν άλλες επιρροές στη δουλειά σας? Για παράδειγμα, το 2010 οι Band of Holy Joy εμφανίστηκαν στην 50ή επέτειο από την κυκλοφορία του βιβλίου ‘Το Γυμνό Γεύμα' του William S. Burroughs. Τι είδους επίδραση είχαν τα γραπτά του, η ζωή ή /και η κοσμοθεωρία του στους στίχους και τη μουσική σας?

Johnny Brown: Η ηλικία και η αρρώστια αποτελούν όλο και περισσότερο πηγή έμπνευσης για μας, όπως και η Ανάνηψη, ο Θάνατος, η Αναγέννηση, η Φθορά, οι Αναμνήσεις και πω πω φίλε, όσον αφορά το Burroughs... ο έλεγχος του κράτους πάνω στις ατομικές ελευθερίες, η διαρκής επιτήρηση των ζωών μας, η σεξουαλική εμπορευματοποίηση, η διαφθορά, η υποκρισία, η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων και των λεγομένων από τα ΜΜΕ αλλά και όχι μόνο, οι ιοί, όλα όσα τον έκαναν διάσημο, βρίσκονται εδώ. Όπως και ορισμένα πράγματα που αγνοήθηκαν στον William, ο ρομαντισμός, η τρυφερότητα, το ήσυχο άγχος, το ξερό συναίσθημα και η προσωπική ακεραιότητά του, η συμπόνια του στους ανθρώπους που βρίσκονταν έξω από το σύστημα και τις νόρμες. Πολλά από αυτά τα σημαντικά πράγματα έχουν παραβλεφθεί και πλήρως υποτιμηθεί αυτές τις μέρες.

 

Έχεις δηλώσει ένθερμος υποστηρικτής του Guillaume Appolinaire. Τι ακριβώς σου αρέσει στις ιστορίες του?

Johnny Brown: Σε παραπέμπω να διαβάσεις το ‘Difficult Death' του Rene Crevel.

 

O Bertolt Brecht υπήρξε σημαντική επιρροή για το συγκρότημα από το ξεκίνημά του. Ποια στοιχεία της δουλειάς του προκάλεσαν το ενδιαφέρον σας καταρχάς? Πώς τοποθετείστε ιδεολογικά όσον αφορά στις πολιτικές του θέσεις και τα οράματά του για το θέατρο?  Tο διάσημο εφέ της αποστασιοποίησης (defamiliarization effect (Verfremdungseffekt) ) έχει παίξει κάποιο ρόλο στη δική σου ερμηνεία?

Johnny Brown: Ακριβώς όπως τα είπες είναι. Μας ενέπνευσαν οι πολιτικές του θέσεις ( σημ. Ο Μπρέχτ δήλωνε μαρξιστής) και το όραμά του για το θέατρο. Επίσης σημαντικά ήταν και τα παρακάτω: η ιδέα της διάλυσης του ορίου ανάμεσα στο έργο και το κοινό, η χρήση ενός μόνο αυθύπαρκτου τραγουδιού που στόχο έχει να μεταδώσει ένα πολύ πιο σύνθετο μήνυμα και το να αισθάνεται κανείς εκστατική χαρά κατά τη διάρκεια αυτής της πρόκλησης πολιτιστικής αταξίας.

 

Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπαιξες κάποιο μουσικό όργανο και ποιο ήταν αυτό?

Johnny Brown: Όταν ξεκίνησαν οι Holy Joy είχα ένα φτηνό πλαστικό αρμόνιο το οποίο είχα αγοράσει από ένα παλαιοπωλείο και ένα πανάκριβο έγχορδο συνθεσάιζερ Roland το οποίο κάποιος είχε ξεχάσει στο σπίτι μου. Σε αυτά τα δυο όργανα γράφτηκε το ‘Consumption' το πρώτο κομμάτι των Holy Joy το οποίο ηχογραφήσαμε σε ένα φορητό κασετόφωνο. Μακάρι να τα είχα ακόμα αυτά τα δυο όργανα.

Τώρα έχω μια ακουστική κιθάρα ρώσικης κατασκευής την οποία μου έκανε δώρο, η Laura, η σύντροφος της Ingra από τη Λιθουανία.

Φίλε/η, αυτή η κιθάρα φαίνεται απίστευτα φτηνή, σαν ένα κομμάτι λεπτού ξύλου, ούτε μάρκα φαίνεται ούτε τίποτα. Αλλά ο ήχος που βγάζει είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ. Όταν παίζω, φαντάζομαι ότι είμαι ο Sasha Baschlachev κάπου μακριά σε μια βιομηχανική πόλη στη βόρεια Ρωσία, όπου η μυρωδιά του θανάτου, του sex και των χημικών είναι πολύ έντονη κι εγώ τραγουδάω για τη ζωή μου και όλα όσα αγαπώ και βρίσκονται στον πάτο ενός μπουκαλιού βότκα που μου σκίζει το λαιμό. Φίλε, ξέχνα τις Washburn, τις Ibanez, τις Gibson και τις Gretsch. Αυτή είναι Η κιθάρα.

Υ.Γ Επίσης έχω ένα αξιολάτρευτο και πολύτιμο αντίγραφο κιθάρας Stratocaster που μου αγόρασε η Ingra για τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς όμως, ποτέ δε θα γίνω ο Tom Verlaine ή ο Richard Lloyd εκτός μόνο στα όνειρά μου.

 

 

Υπάρχουν άλμπουμ σας που λατρεύω ν' ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως το ‘Manic Magic Majestic', το EP ‘The big ship sails', το ‘Positively spooked', το ‘More tales from the city' κ.α Πιστεύω ότι ειδικά ορισμένα τραγούδια όπως το ‘Fishwives', ‘The boy sailor', ‘You've grown so old in my dreams' τα απέδωσες με τόσο εξαιρετικό τρόπο που τελικά ξεπεράστηκε το ίδιο το αρχικά επιδιωκόμενο μήνυμα των στίχων. Αν προσθέσουμε σ' αυτή την ερμηνεία και την ποιότητα των μελωδιών και της ενορχήστρωσης, θεωρώ πως ειδικά αυτά τα τραγούδια, προσεγγίζουν την τελειότητα. Έχεις ποτέ την εντύπωση, ενώ τραγουδάς συγκεκριμένους στίχους, ότι ταυτόχρονα εκφράζεις τόσα πολλά παραπάνω πράγματα απ ‘όσα στόχευε να εκφράσει το κομμάτι αρχικά?

Johnny Brown: Πωπω, φίλη, σ' ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω, δε μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό, αλλά πάντα μα πάντα προσπαθούμε να πάμε παραπέρα το όποιο μήνυμα και συναίσθημα, να το ξεπεράσουμε, να εμβαθύνουμε σ' αυτό

 

Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για τo online ραδιόφωνό σας, το ‘Radio Joy'? Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία του?

Johnny Brown: Το ‘Radio Joy' εκπέμπει κάθε Κυριακή στις 8μμ στη σελίδα www.bandofholyjoy.co.uk. Ξεκίνησε ως ένα είδος δημοσιοποίησης όλων των πειραματισμών που κάναμε αλλά και για να παίζουμε παλιά folk, soul και punk κομμάτια και να κάνουμε βλακείες. Αρχικά ήμασταν σ' ένα σκουριασμένο σκάφος που λεγόταν Drunken Boat , όταν βυθίστηκε εκπέμπαμε από ένα εγκαταλειμμένο τροχόσπιτο για λίγο καιρό μέχρι που μας το έκλεψαν. Στη συνέχεια μετακομίσαμε στο ‘Lonely Shack' πριν πάμε σ' ένα μπαρ στο Παρίσι γεμάτοι ανυπομονησία για σουρεαλιστικές παρεκτροπές (όλα είναι αληθινές ιστορίες μπορείτε να το διαπιστώσετε ψάχνοντας τα αρχεία στο www.radiojoy.co.uk) . Τον τελευταίο χρόνο εκπέμπουμε από το υπόγειο στούντιο μας. Ζήτω το ζωντανό Radio Joy!

Ποιοι καλλιτέχνες του 21^ου αιώνα, θεωρείς πως έχουν δημιουργήσει αξιόλογα έργα που ασχολούνται με τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα της ζωής μας σήμερα?

Johnny Brown: Ο πρώτος που μου' ρχεται στο μυαλό είναι η Franny Armstrong η οποία έκανε την οικολογική ταινία ‘Η εποχή των Ηλιθίων' (Age of stupid). Προσωπικά προτιμώ τις περιβαλλοντικές ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας,  του Herzog, αλλά από την άποψη επαναστατικού πνεύματος, ανεξάρτητης οπτικής και σημαντικότητας θεμάτων, πιστεύω ότι η Franny είναι αυτή που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω.

Υπάρχει επίσης ένα έργο τέχνης το οποίο είναι το αντίθετο όλων των παραπάνω, ένα γενικά ήσυχο εσωστρεφές έργο το οποίο όμως για' μένα αντιπροσωπεύει τα ίδια πράγματα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ του Jack Rose. Είναι πολύ πολύ όμορφη ακουστική μουσική, με μια κιθάρα τίποτα παραπάνω, με την οποία παίζονται μελωδίες βασισμένες σε 5 νότες που στόχο έχουν τον πνευματικό στοχασμό, πρόκειται για τα λεγόμενα spiritual ragas, ενδογενή κομμάτια της παραδοσιακής μουσικής της Ινδίας, μουσική που δείχνει πως υπάρχουν πολλά περισσότερα σημαντικά πράγματα στη ζωή από τα κινητά τηλέφωνα, το ευρυζωνικό ίντερνετ, τις μπότες ugg, τους άσχημους τρόπους, τις πολλαπλές και τεράστιες περιβαλλοντικές μολύνσεις και την απληστία των τραπεζιτών.

Όσον αφορά το ίντερνετ, θεωρώ πως το Indymedia είναι απολύτως απαραίτητο για την πρόοδο της σκέψης και την αφιλτράριστη πληροφόρησή μας. Επίσης είμαστε πολύ περήφανοι που συμμετέχουμε στον 104.4fm. Ο Johnny Mugwump της ραδιοφωνικής εκπομπής ‘Exotic Pylon' είναι πραγματικά ιδιοφυής. Εκεί πηγαίνουμε κάθε Σάββατο βράδυ για να πάρουμε μια δόση από dubstep (είδος ηλεκτρονικής μουσικής προερχόμενο από συνοικίες του Ανατολικού Λονδίνου) και φιλοσοφίας ‘Hauntology' (δυστυχώς δε βρήκα την ακριβή μετάφραση του όρου στα ελληνικά, παρ' όλ'αυτά την εισηγήθηκε πρώτος ο Derrida).

Έχετε υπ όψη σας, δεδομένων όλων των παραπάνω και για να καταλήξω, ο καλλιτέχνης του 21^ου αιώνα ο οποίος θεωρώ πως έχει δημιουργήσει αξιόλογα έργα και ο οποίος χειρίζεται τα πολύ σημαντικά ζητήματα της ζωής μας σήμερα με τρόπο ποιητικό και ηρωικό, αυτός ο οποίος με εμπνέει προσωπικά τα τελευταία 10 χρόνια, πρέπει απλά να είναι και είναι, ο πιο αξιοθρήνητος (lamented) άνθρωπος των δρόμων του Brooklyn, o Ol' Dirty Bastard (ή αλλιώς Russell Tyrone Jones).

• Read more about The Band Of Holy Joy - συνέντευξη με τον Johnny Brown!

Bakterielle Infektion - συνέντευξη!

Αντίφαση, Άρνηση, Παραλείψεις εκούσιες ή μη, αυτοσαρκασμός και αυτοαναίρεση, χειμαρρώδης λόγος και αυτολογοκρισία ακολούθησαν μια λακωνική εισαγωγή περί φόρτου εργασίας τον οποίο όμως ουδείς παρ' όλ' αυτά επεδίωξε να αμφισβητήσει εξαρχής. Λάβαμε απαντήσεις από τον Uwe στις 8 από τις 13 ερωτήσεις που κάναμε στους Bakterielle Infektion και μάλλον πήραμε μια σχετικά καλή εικόνα των επερχόμενων άλμπουμ τους και της ιδιοσυγκρασίας τους. Δε μάθαμε για τα λοιπά projects του Roger ούτε για το πώς γράφουν τα κομμάτια τους αλλά εμμέσως διαπιστώσαμε ορισμένες από τις επιρροές τους. Δεν είχε επίσης αποτέλεσμα, η απόπειρά μου να εκμαιεύσω κάποιες από τις πολιτικοκοινωνικές αντιλήψεις τους αφού δε σχολιάστηκαν τελικά οι τίτλοι των ‘No world without borders' και του δικού μου αγαπημένου ‘We don't have any dreams'. Οι συνθήκες ποτέ δεν είναι ιδανικές άλλωστε. Παρ' όλ'αυτά και ενώ οι ίδιοι σχεδόν αποτάσσονται το παρελθόν τους άποψη με την  προσωπικά διαφωνώ, εγώ αν μπορούσα να διακτινιστώ δε θα έχανα με τίποτα το ‘Modern Mechanix Festival' και σας παραπέμπω να μην το χάσετε ούτε εσείς...

 

1. Καταρχάς το όνομά σας ‘Bakterielle Infektion'. Είναι προφανές σε τί παραπέμπει αντικειμενικά, αλλά εσείς πώς το επιλέξατε και γιατί?

Uwe: Οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτό το όνομα είναι πραγματικά απαίσιο. Στους Γερμανούς θυμίζει πολύ κακές punk και industrial μπάντες. Και όντως, κάποτε είμαστε κι εμείς μια ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ industrial μπάντα (σας παραπέμπω στις πρώτες δουλειές μας). Σήμερα κρατάμε το όνομα αυτό για προφανείς λόγους. Δεν έχει νόημα να αλλάξουμε ένα όνομα από τη στιγμή που έχει ήδη κάνει επιτυχία (?) στο χώρο της μουσικής. Πριν δέκα χρόνια κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι λεγόμασταν ‘B.I' για κάποιο διάστημα.

 

2. Οι Bakterielle Infektion ξεκίνησαν να γράφουν μουσική το 1996 σε ένα μουσικό είδος στο οποίο ο απόηχος ήδη επιτυχημένων γκρουπ όπως οι Kraftwerk ήταν πολύ ισχυρός. Σήμερα που όλο και περισσότερες μπάντες γράφουν μινιμαλιστική ηλεκτρονική μουσική, ποιά είναι η γνώμη σας για το αποτέλεσμα? Υπάρχει κάποιο νέο συγκρότημα που να σας αρέσει πολύ?

Uwe: Όπως είπα και προηγουμένως στο ξεκίνημά μας είχαμε ως πηγές έμπνευσης περισσότερο μπάντες όπως οι SPK, οι Dive, οι Klinik, οι Front 242 και λιγότερο τους Kraftwerk... Αλλά έχεις δίκιο πλέον υπάρχουν τόσα πολλά συγκροτήματα που υποτίθεται ότι γράφουν ‘ Αναλογική-Wave-Ηλεκτρονική' μουσική. Χαίρομαι που στο παρελθόν σχεδόν κανείς δεν έκανε κάτι παρόμοιο. Κι αυτός ίσως είναι ο λόγος που πουλήσαμε τόσα cds χωρίς καμία προώθηση. Σήμερα και οι δυο μας προτιμούμε περισσότερο κιθαριστικά συγκροτήματα. Αλλά αν πρέπει να γίνω πιο συγκεκριμένος οι Human Puppets μου αρέσουν πολύ. Το καινούριο 7'' single τους είναι απίστευτο! Παρεμπιπτόντως ήμουν ο παραγωγός του μοναδικού τους cd. Άλλο ένα συγκρότημα που μου αρέσει αρκετά είναι οι Agent Side Grinder οι οποίοι είναι μια χαρά παιδιά!

 

3. Έχετε μήπως την αίσθηση ότι η minimal ηλεκτρονική μουσική σήμερα, λόγω της τεράστιας προόδου της τεχνολογίας και των διαφόρων μουσικών προγραμμάτων, έχει κάνει τα πράγματα ευκολότερα με αποτέλεσμα να χάνεται η πρωτοτυπία? Έχετε την αίσθηση ότι ο κόσμος μαθαίνει απλά ένα πρόγραμμα και ισχυρίζεται ότι δημιουργεί ηλεκτρονική μουσική άξια ακρόασης και προσοχής ?

Uwe: Πολύ καλή ερώτηση! Συμφωνώ 100% μαζί σου. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που ακούμε σήμερα πολύ βαρετές μουσικές δουλειές. Αλλά και πάλι το πιο σημαντικό στοιχείο είναι να έχει κανείς ιδέες. Αυτό είναι πιο σημαντικό από το να διαθέτει κανείς εξοπλισμό και όσα χρόνια κι αν περάσουν η βαρύτητα αυτού του πράγματος δεν αλλάζει αν ας πούμε κάποιος ανήκε σε μια punk μπάντα στα τέλη της δεκαετίας του '70 ή αν έγραφε New Wave/ Industrial/ EBM ή ό,τι άλλο το '80.Υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι μπορούν να υπάρξουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις και μέσω υπολογιστή.

 

4. Χρησιμοποιείτε αρκετά αναλογικό ήχο με ένα πολύ διεγερτικό τρόπο γεγονός που σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Roger, δίνουν στο συγκρότημα ένα ξεχωριστό χαρακτήρα τον οποίο υποστηρίζετε και στις live εμφανίσεις σας. Από τη στιγμή λοιπόν που είναι προφανές ότι έχετε αρκετά να μοιραστείτε με το κοινό, γιατί υπάρχουν αυτά τα μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσα στους δίσκους σας? Οι λόγοι είναι προσωπικοί ή έχουν κάποια σχέση με τη δισκογραφική σας εταιρεία?

Uwe: Οι λόγοι είναι προσωπικοί. Πιστεύω ότι η δισκογραφική μας θα ήθελε να κυκλοφορήσει περισσότερο υλικό από τους BI. Ο Roger κι εγώ, κάνουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα στην καθημερινότητά μας και οι BI είναι ένα από τα πιο σημαντικά όλων όσων κάνουμε. Πάντα έτσι ήταν η κατάσταση με τους δίσκους μας από το ξεκίνημά μας: Χρειαζόμαστε κάποιο χρόνο για να ηχογραφήσουμε κάτι το οποίο να αρέσει και στους δυο. Αλλά πίστεψέ με, όταν δουλεύουμε καινούρια κομμάτια, δουλεύουμε αρκετά γρήγορα.

5. Σε ό,τι αφορά τη δισκογραφική σας τη ‘Genetic Music' είστε ευχαριστημένοι   από τη συνεργασία σας?

Uwe: Η κοπέλα που έχει την εταιρεία είναι η κοπέλα του Roger επομένως δε μπορώ να πω τίποτα κακό για τη Genetic, έτσι δεν είναι? (γέλιο).Σας παραπέμπω σε όλους τους δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια από αυτή την εταιρεία. Εγείρονται άλλα ερωτήματα σε σχέση με το θέμα αυτό? Δε νομίζω. Όλοι αυτοί οι δίσκοι των Twilight Ritual, Alien Skull Paint, Bakterielle Infektion...είναι πραγματικά εκπληκτικοί. Επομένως είμαστε πανευτυχείς που η συγκεκριμένη διάσημη δισκογραφική εταιρεία κυκλοφορεί δουλειές μας.

 

6. Ετοιμάζετε καινούριο δίσκο σύντομα ?

Uwe: ΝΑΙ! Θα βγει καινούριος δίσκος μέσα στο 2011 και ο ήχος θα είναι πιο σκληρός και πιο ‘σκοτεινός' λόγω των νέων επιρροών μας ως Bakterielle Infektion. Στην Αθήνα θα παίξουμε ορισμένα νέα κομμάτια όπως τα:  ‘Liquied Skies', ‘In Tranzit'. Πέρα απ' αυτό όμως μπορείτε να πάρετε μια ιδέα του νέου ήχου μας από το sampler ‘Darkness Before Dawn', το οποίο κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι. Σ'αυτό περιλαμβάνεται και το κομμάτι ‘Bisphenol-A', το οποίο σίγουρα θα παίξουμε στην Αθήνα.

7. Στο τελευταίο σας άλμπουμ το ‘Cities of glass' οι ρυθμοί  συνολικά είναι λίγο  πιο γρήγοροι απ' ό,τι στα πιο παλιά σας κομμάτια ενώ στο κομμάτι με τίτλο  ‘Untitled and Unfinished' οι στίχοι είναι του Ian Curtis. Πώς αποφασίσατε να χρησιμοποιήσετε λόγια του? Επιπλέον ποιά είναι τα στοιχεία που πιστεύετε ότι διαφοροποιούν τον ήχο σας τώρα σε σχέση για παράδειγμα με τον πρώτο δίσκο σας ‘Untitled demo' το 1996?

Uwe: Όπως ήδη ανέφερα, το 1996 είμαστε παιδιά και πειραματιζόμασταν με διάφορα πράγματα. Ειδικά τα φωνητικά, η παραγωγή και οι στίχοι ήταν όλα άθλια. Αργότερα στο‘Cities Of Glass' ξέραμε τί κάναμε. Οι Joy Division είναι το αγαπημένο μας συγκρότημα όλων των εποχών! Όπως και οι Kraftwerk παρεμπιπτόντως. Όσο για τους στίχους του ‘Untitled and Unfinished', οφείλονται στο γεγονός ότι προς το τέλος της ηχογράφησης του άλμπουμ και οι δυο διαβάζαμε το βιβλίο της γυναίκας του Ian Curtis με τίτλο‘Aus der Ferne'.

 

8. Πώς αισθάνεστε για την επερχόμενη εμφάνισή σας στο  ‘Modern Mechanix festival' στην Αθήνα ? Γνωρίζετε τη μουσική των ‘Charles de Goal' και ‘Phoenix Catscratch' ? Ποια είναι η γνώμη σας για τις μπάντες αυτές?

Uwe: Δεν κάνουμε πολύ συχνά συναυλίες, επομένως πάντα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία το να ταξιδεύουμε, να εμφανιζόμαστε live, να γνωρίζουμε κόσμο. Προσωπικά ανυπομονώ γι' αυτό το φεστιβάλ. Δεν έχει νόημα να ειπωθεί το παραμικρό για τους Charles De Goal. Ήδη έχουμε παίξει μαζί τους αρκετές φορές σε διάφορα Punk/New Wave φεστιβάλ. Οι Phoenix Catscratch είναι κάτι φρέσκο και καινούριο. Ανυπομονώ να τους ακούσω! Γενικά προτιμούμε να συμμετέχουμε σε Batcave/ Postpunk/ New Wave διοργανώσεις όπως αυτό το φεστιβάλ γιατί συχνά η ατμόσφαιρα είναι πολύ καλή. Επιπλέον αυτή τη φορά το πάρτυ που θα ακολουθήσει και οι DJ's αναμένονται πολύ ωραία. Στο παρελθόν συχνά εμφανιζόμασταν σε μεγαλύτερους χώρους και μεγάλες EBM/Gothic διοργανώσεις αλλά τις περισσότερες φορές δεν μέναμε ευχαριστημένοι στο τέλος.

• Read more about Bakterielle Infektion - συνέντευξη!