Με αφορμή των δύο εμφανίσεων που θα δώσουν οι Vendemmian στην Αθήνα (Παρασκευή 15 Ιανουαρίου στο Dada με support τους Spit Image και Σάββατο 16 με τους Illusion Fades ), μιλήσαμε με τους Dave και Mark, τραγουδιστή, κιθαρίστα του συγκροτήματος, για να θυμηθούμε στιγμές από την καριέρα τους πίσω στην δεκαετία του '90 αλλά και για το νέο τους δίσκο μετά από έντεκα χρόνια.
Πώς ήταν η σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν ξεκινούσαν την πορεία τους οι Vendemmian στη Μ. Βρετανία; Υπήρχαν εκεί πολλά συγκροτήματα του ίδιου μουσικού είδους τότε. Τι σχέσεις είχατε με αυτά, υπήρχε κάποια ενότητα ή κάθε μπάντα κοίταζε μόνο τον εαυτό της; Κάποια αγαπημένη απ'αυτές;
Dave - Ήταν πολύ διαφορετικά τότε, όταν ξεκινούσαμε πλησίαζε το τέλος της κύριας goth περιόδου αλλά ακόμα υπήρχε πολύς κόσμος που ενδιαφερόταν γι'αυτό το είδος. Υπήρχαν αρκετά συγκροτήματα εκείνη την εποχή οπότε αυτή η μουσική σκηνή ήταν ακόμα αρκετά ζωντανή, ειδικά στην Αγγλία και στη Γερμανία.
Mark - Τα συγκροτήματα συνεργάζονταν πολύ τότε, νομίζω πως όλοι προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή τη σκηνή για όσο περισσότερο μπορούσαμε.
Dave - Περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί σε περιοδείες, κι έτσι τα μέλη των περισσότερων συγκροτημάτων έγιναν φίλοι, ίσως υπήρχε ένα είδος ανταγωνισμού, αλλά δεν παρασυρθήκαμε από αυτόν, ήμασταν απασχολημένοι να ψάχνουμε τρόπους για περισσότερα τζάμπα ποτά.
Το 1996 το συγκρότημα αποτελούσαν μόνο ο Dave και ο Mark. Το αποτέλεσμα ήταν το άλμπουμ "Transition", το οποίο θεωρώ πολύ καλό. Πώς ήταν να ήσαστε μόνο οι δυο σας;
Dave - Ναι, καταλήξαμε να είμαστε μόνο οι δυο μας, υπήρξαν και αρκετά άλλα άτομα που πέρασαν για λίγο από το γκρουπ αλλά οι συνεχείς συναυλίες και τα πάρτυ, οδήγησαν σε αναπόφευκτες απώλειες. Δεν μπορούσαν πολλοί άνθρωποι να συμβαδίσουν με ό,τι κάναμε, επομένως είχε νόημα να συνεχίσουμε μόνο εμείς οι δυο.
Mark - Λειτούργησε πολύ καλά και στο στούντιο, γιατί και οι δύο είχαμε σχεδόν τις ίδιες ιδέες για το πώς θέλαμε να είναι το συγκρότημα και ξεφορτωθήκαμε τις εξωτερικές επιρροές.
Μετά τη διάλυσή σας το 1997 ο Dave έκανε τους Excession, ενώ ο Mark δούλεψε αρχικά με το όνομα Introspection. Πώς ήταν το να πρέπει ξαφνικά να ξεκινήσετε από την αρχή;
Dave - Πράγματι, ήταν λίγο περίεργο, από εκεί που έκανα ένα σωρό συναυλίες και περιοδείες, βρέθηκα να ξεκινάω μια καινούργια μπάντα, χωρίς κάποιο άλλο στήριγμα. Το ευχαριστήθηκα όλο αυτό, ενώ το project υπάρχει ακόμα... απλά δεν είμαι σίγουρος για το πότε... δεν υπάρχει αρκετός χρόνος προς το παρόν.
Πως φτάσαμε στην επανένωση του συγκροτήματος μετά από τόσα χρόνια;
Mark - Δεν ήταν ακριβώς προσχεδιασμένο, βρεθήκαμε για ένα ποτό, το θέμα απλά προέκυψε στη συζήτηση, και σκεφτήκαμε να κάνουμε μια δυο συναυλίες για να δούμε αν θα το διασκεδάζαμε.
Dave - Κάναμε μερικές συναυλίες και ξετρελαθήκαμε από την αντίδραση του κόσμου, επομένως κάναμε μερικές ακόμα, μετά αρχίσαμε να δουλεύουμε το άλμπουμ, το ένα πράγμα έφερε το άλλο και αυτή τη στιγμή είμαστε σε περιοδεία. Όχι όπως παλιά, όχι δηλαδή συνεχής περιοδεία, είμαστε πιο επιλεκτικοί, αυτή τη φορά το κάνουμε μόνο και μόνο για να περάσουμε καλά.
Στο νέο άλμπουμ "One More Time" φαίνεται ότι έχετε προσκολληθεί στον ήχο των παλιότερων κυκλοφοριών των Vendemmian. Νοιώθετε την ανάγκη να εξελίξετε τον ήχο σας ή σας αρέσει να γράφετε μουσική με τον τρόπο που ξέρετε καλύτερα;
Dave - Ναι, ακούγεται όπως ακριβώς μας ξέρετε, αλλά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε κάνει, οι επιρροές μου είναι αυτές που πάντα είχα, οπότε δεν γινόταν να γράψω έναν metal ή έναν industrial δίσκο.
Mark - Σημασία έχει ότι είναι Vendemmian, αν ήταν να δουλέψουμε άλλο μουσικό στυλ, θα είχαμε φτιάξει ένα άλλο συγκρότημα.
Πώς ήταν η ηχογράφηση του καινούργιου δίσκου "One more time"; Τι ανταπόκριση βλέπετε για την επανένωσή σας και το δίσκο γενικότερα;
Dave - Πραγματικά καλή, ο δίσκος πήγε καλά, οι κριτικές ήταν πολύ θετικές και οι συναυλίες ήταν καταπληκτικές, με πολύ καλή ανταπόκριση από το κοινό.
Mark - Βασικά γράφαμε τα κομμάτια του δίσκου όσο ήμασταν σε περιοδεία, και στη συνέχεια τα ηχογραφήσαμε του επόμενους δύο μήνες, είμαστε ακόμα σε μια μικρή εταιρία οπότε δεν έχουμε μεγάλο budget. Θα ήταν ωραία να συνεργαζόμασταν με κάποιον καλό παραγωγό, αλλά δεν είχαμε αυτή την επιλογή. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το δίσκο, στα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχουμε για να δουλέψουμε.
Κάνατε επίσης ένα βίντεο για το "Starter for ten" στη Νορβηγία. Πως ήταν;
Dave - Ήταν απλά κάτι χαρακτηριστικό των Vendemmian - ήμασταν μεθυσμένοι σε μια φάρμα στη Νορβηγία και είπαμε να κάνουμε ένα βίντεο. Πήγε πραγματικά καλά, πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει εύστοχα την τρέλα μας όταν βρισκόμαστε σε περιοδεία.
Mark - Αγελάδες, τραμπολίνο, αλκοόλ, τι άλλο θες από ένα βίντεο;
Πως νοιώθετε που είστε ξανά σε περιοδεία; Την προηγούμενη χρονιά παίξατε σε όλη την Ευρώπη και συμμετείχατε σε διάφορα φεστιβάλ όπως το Gotham στο Λονδίνο και στο Wave Gotik Treffen στη Λειψία. Υπάρχουν διαφορές όταν περιοδεύετε στη Μεγάλη Βρεταννία απ' όταν περιοδεύετε στην Ευρώπη;
Dave - Ήταν πολύ καλά, δώσαμε μερικές πολύ καλές συναυλίες, για μένα η συναυλία στη Λειψία ήταν υπέροχη, όπως και εκείνες στη Φινλανδία και τη Νορβηγία. Στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ιταλία ήταν πολύ όμορφα, καθώς εμφανίστηκαν πολλοί παλιοί φαν μας, και ήταν πραγματικά υπέροχο να βλέπεις τους παλιούς και τους νεότερους φαν να περνάνε καλά όλοι μαζί.
Mark - Τα πράγματα είναι διαφορετικά πλέον, παλιά μπορούσαμε να πάμε και να παίξουμε 20-30 συναυλίες σε περίπου 6 εβδομάδες, μα η σκηνή δεν είναι έτσι πια, ειδικά στη Μ. Βρετανία έχει συρρικνωθεί. Προσπαθούμε να είμαστε όσο γίνεται πιο επιλεκτικοί σε ό,τι κάνουμε.
Ως μέλος των Vendemmian πες μας μια αξέχαστη στιγμή που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας.
Dave - Στη Λειψία, ήταν τρομερό να κοιτάς τον κόσμο από κάτω όταν παίζαμε το "Starter for ten" και να βλέπεις εκατοντάδες άτομα να σηκώνουν ταμπέλες που έγραφαν «10». Για μένα ήταν αξέχαστο.
Mark- Ναι, αυτή η συναυλία ήταν τέλεια, τεράστιος χώρος, εντελώς γεμάτος και όλοι το διασκέδαζαν.
Τον Ιανουάριο θα σας δούμε να παίζετε στην Αθήνα για πρώτη φορά. Τι να περιμένουμε απ'αυτή τη συναυλία και τι περιμένετε εσείς απ'την πλευρά σας απ'αυτή;
Dave - Ελπίζω ότι θα είναι υπέροχα, γνωρίζουμε συνέχεια κόσμο που μας ζητάει να έρθουμε να παίξουμε... και να ‘μαστε. Είχα έρθει στην Αθήνα να δω τους Mission πριν δυο χρόνια, ήταν ωραία συναυλία, το κοινό ήταν πολύ καλό. Η Αθήνα είναι επίσης ένα όμορφο μέρος.
Mark- Πραγματικά ανυπομονούμε, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτές τις συναυλίες αξέχαστες, ποτέ ξανά δεν έχουμε παίξει δύο βραδιές στον ίδιο χώρο, και ελπίζουμε ότι θα το ευχαριστηθείτε.
Dave- Τα λέμε σε δύο εβδομάδες.
Συνέντευξη: Νίκος Δρίβας
Μετάφραση: Β. Γιαννακόπουλος
Οι «παλιές καλές μέρες» θέλουν τύπους σαν τον Mark Burgess για να τις διηγούνται. Να παίρνουν την αύρα μιας από τις πιο σπουδαίες παρέες του παρελθόντος και να πατάνε γερά πάνω στον ενθουσιασμό του παρόντος. Ο Mark, ψυχή των μεγάλων Chameleons, απάντησε στα πρώτα και αυθόρμητα ερωτήματα που ήρθαν στο μυαλό μου για ο,τιδήποτε μουσικό σχετίζεται μ’αυτόν. Όταν έλαβα και διάβασα τις απαντήσεις, δεν κρύβω ότι με έπιασε ένα μικρό παράπονο για το ότι δεν τον ρώτησα κι άλλα τόσα για ο,τι σχετικό και άσχετο μπορούσε να μου έρθει στο μυαλό. Απλός και ειλικρινής, θα έλεγε ίσως ακόμα περισσότερα απ’ όσα θα διαβάσετε και φυσικά χωρίς κανένα κόλλημα, αν τον ρωτούσα τι ακριβώς πέρναγε απ’το μυαλό του όταν έπαιζε βελάκια με την Kim Wilde, ή όταν συνειδητοποιούσε ότι μπορεί κάτι μαγικό να συνέβαινε σ’αυτό το αυθεντικό post punk ντεμπούτο, το Script of the bridge. Μα όσο κι αν πίεζα για περισσότερες απολαυστικές διατυπώσεις, είμαι σίγουρος ότι θα τόνιζε ακόμα πιο πολύ ότι τα καλύτερα θα ξεκινήσουν με την υποδοχή του απ’το κοινό το βραδύ της Κυριακής. Βραδιά γεμάτη ενέργεια, πάθος και αγάπη για τη μουσική των Chameleons μας έταξε για τότε, και απλά δε γίνεται να μην του υποσχεθούμε κι εμείς ακριβώς το ίδιο...
Πέρυσι, οι φίλοι των Chameleons είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν με ιδιαίτερη χαρά την επετειακή έκδοση του θρυλικού Script of the Bridge. Ένας δίσκος με πανέμορφα synth, μεγαλειώδη κιθαριστικά ριφ, άψογο ρυθμό, μοναδική ατμόσφαιρα, ακραία και ζεστή ταυτόχρονα. Τι θυμάσαι πιο πολύ από τα πρώτα βήματα των Chameleons; Ποιες στιγμές από τα πρώτα βήματα του γκρουπ σου έχουν μείνει αξέχαστες; Πως νιώθεις για το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κόσμου γι'αυτόν τον δίσκο μετά από τόσα χρόνια;
M. Burgess: Μας θυμάμαι χειμώνα να χωνόμαστε στο πίσω μέρος του νοικιασμένου βαν και να οδηγούμε για να συναντήσουμε τον John Peel στο Λονδίνο, να ηχογραφήσουμε κάποιο υλικό, και να δώσουμε τις πρώτες μας συναυλίες εκεί. Το βανάκι έμεινε έξω από το Buckingham Palace και έτσι έπρεπε να σπρώξουμε σε όλη τη Royal Mile μέχρι το ICA, όπου θα παίζαμε. Ήταν η πρώτη φορά που μας υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα όταν ανεβήκαμε στη σκηνή. Θυμάμαι όταν ηχογραφούσαμε το "In Shreds" στα RAK Studios με τον Steve Lillywhite και έπαιζα βελάκια με την Kim Wilde. Ήμουν τόσο «αναμμένος» που δεν πετύχαινα το στόχο και έριχνα στον τοίχο. Θυμάμαι που μέναμε στο ξενοδοχείο Sherlock Holmes στη Baker Street, τρέχαμε στους διαδρόμους και παίζαμε μεταξύ μας μπουγέλο. Ανοίγαμε τη συναυλία των U2 στο Sheffield Lyceum και μας ζήτησαν να κάνουμε encore, στο τρίτο μας κιόλας live με τον καινούργιο μας τότε ντράμερ, τον John (Lever). Τότε ήταν οι καλύτερες μέρες μας, από εκεί και μετά άρχισε ο κατήφορος.
Θυμάμαι το απόγευμα που ο Dave (Fielding) έπαιζε κιθάρα στο "Up the down Escalator" κατά την ηχογράφηση του Script of the Bridge και τότε πίστεψα ότι φτιάχναμε κάτι που θα γινόταν κλασικό, αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι ο κόσμος θα αγόραζε ακόμα το δίσκο 25 χρόνια μετά, δε μας περνούσαν τέτοιου είδους σκέψεις απ'το μυαλό. Ήταν το πρώτο μας άλμπουμ και απλά ευχαριστιόμασταν αυτή την εμπειρία, προσπαθώντας να το κάνουμε όσο καλύτερα γινόταν. Τότε ήμασταν σε μια μικρή δισκογραφική εταιρεία, με χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά ήμασταν πολύ χαρούμενοι για αυτό γιατί η εταιρεία δεν ενδιαφερόταν καθόλου να επεμβαίνει στη μουσική μας. Είχαμε περάσει δύσκολα με τη CBS, οπότε ήμασταν ευτυχείς που μπορούσαμε ξανά να έχουμε τον έλεγχο της μουσικής μας.
Το Script of the bridge, το What does anything means?Basically και το Strange times είναι υπέροχα άλμπουμ, και με πολύ καλή παραγωγή. Πώς λειτούργησε τόσο καλά η συνεργασία με τους παραγωγούς και στις τρεις περιπτώσεις; Υπήρξε κάποιος όλα αυτά τα χρόνια (μουσικός, παραγωγός, οποιοσδήποτε) που θεωρείς τον καταλληλότερο για να συνεργαστείς ή να παίξεις μαζί του;
M. Burgess: Ο Steve Lillywhite ήταν μακράν ο καλύτερος παραγωγός με τον οποίο δουλέψαμε ποτέ, κατά τα άλλα ήταν ένας μαλάκας, αλλά μπορέσαμε να μάθουμε πολλά απ'αυτόν και μας βοήθησε όταν κάναμε παραγωγή μόνοι μας στο Script of the Bridge. Στο δεύτερο δίσκο δουλέψαμε ξανά με τον Colin (Richardson), ο οποίος ήταν ηχολήπτης κατά την ηχογράφηση του Script of the Bridge, αλλά είχε πολύ συγκεκριμένες ιδέες για το πώς ήθελε να παίζουμε με τις οποίες ο Dave δε συμφωνούσε, οπότε και μάλωναν όλη την ώρα κάτι που δεν ήταν και πολύ ευχάριστη εμπειρία. Απεχθανόμουν να δουλεύω γι'αυτό το δίσκο, και πίστευα ότι οι προηγούμενες demo εκτελέσεις και αυτές για την εκπομπή του John Peel ήταν πολύ καλύτερες. Ο Dave Allen ήταν πολύ καλός στο Strange Times, ειδικά για τον John. O John έγινε πολύ καλύτερος drummer αφού δούλεψε με τον Dave Allen.
Οι Chameleons ήταν πάντα ένα underground συγκρότημα. Παρ'όλο που η μουσική σας καθόρισε το post punk και την εξέλιξή του, η φήμη και η εμπορική επιτυχία ήρθαν αφού διαλυθήκατε. Πώς θεωρείς ότι θα είχε επηρεαστεί το γκρουπ αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην ώρα τους; Πιστεύεις ότι αυτό ήταν, ας πούμε, άδικο ή είσαι ευχαριστημένος έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα;
M. Burgess: Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι η μπάντα θα άντεχε να είναι παγκοσμίως διάσημη, θα είχαμε διαλυθεί πολύ νωρίτερα και δε θα είχαμε προλάβει να γράψουμε κάποια από τα κομμάτια μας. Στη ζωή μου πέρασα υπέροχα εξαιτίας των Chameleons, οπότε προσωπικά δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Βγάλαμε τη μουσική μας, αυτό είναι το βασικότερο, ο κόσμος την άκουσε, δε με ενδιαφέρει καθόλου το πόσοι μας άκουσαν, ούτε ότι ποτέ δε γίναμε εξώφυλλο στο Rolling Stone. Εκτιμώ την ελευθερία μου, αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα που αποκόμισα απ'όλα αυτά. Αν είχαμε γίνει διάσημοι σ'όλο τον κόσμο σαν τους U2, δε θα το είχα κερδίσει αυτό. Δε θέλω να με ακολουθούν παπαράτσι, ούτε να γράφουν για μένα τα ταμπλόιντ, δεν είμαι εδώ για να σώσω τον κόσμο από την υπερθέρμανση του πλανήτη ή να σώσω τα τροπικά δάση, και σε καμία περίπτωση δε θέλω να μένω δίπλα στον Noel Gallagher.
Μερικές ερωτήσεις για κομμάτια που πραγματικά θαυμάζω. Μήπως θυμάσαι για ποιο πράγμα ένιωθες τόσες ενοχές στο "Less than Human";
M. Burgess: ΧΑ! Ειλικρινά δε θυμάμαι, αλλά συνηθίζω να έχω ενοχές για ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οπότε πραγματικά θα μπορούσε να είναι για ο,τιδήποτε...
Το "Paradiso" είναι πανέμορφο κομμάτι, που το στοιχειώνει ένα περίεργο μίγμα μελαγχολίας (στίχοι) και αισιοδοξίας (μουσική). Υπάρχει κάποια ιστορία ή μια συγκεκριμένη αφορμή πίσω απ'την ποίηση και την έντασή του;
M. Burgess: Πραγματικά όχι, τίποτα συγκεκριμένο. Έγραφα απλά για τη μαζοποίηση της κοινωνίας μας, ξέρεις, για το πώς χειραγωγούνται οι μάζες ώστε να μη σκέφτονται πια, σαν στρατός από ζόμπι, εθισμένους στην τηλεόραση ή στα ναρκωτικά ή στο sex, γενικά για το πώς χρησιμοποιούνται οι εξαρτήσεις μας ώστε να μας ελέγχουν, και λέω κατά κάποιο τρόπο ότι τελικά θα καταρρεύσουν όλα και θα μείνουν μόνο στάχτες (and only ashes remain in the end), όπως αιώνες πριν. Τα πλήκτρα στην αρχή είναι του Dave, μετά εγώ τα κόλλησα σε ένα ρεφρέν που στριφογύριζε στο κεφάλι μου για λίγη ώρα. Οι στίχοι μπήκαν στο τέλος.
Στο παρελθόν έχεις παίξει σε πολλά live, με τους Chameleons αλλά και άλλους συνεργάτες, μπροστά σε πολλά είδη ακροατηρίων. Πώς θα περιέγραφες την ατμόσφαιρα των συναυλιών σου τότε και πώς πιστεύεις ότι εξελίχθηκε στο χρόνο το κοινό σας και οι μουσικές φυλές που το αποτελούν;
M. Burgess: Τότε τα live κινούνταν μεταξύ απόλυτης αδιαφορίας σε κάποια μέρη και σχεδόν θρησκευτικής έκστασης σε κάποια άλλα, και σε κάθε απόχρωση του γκρι ενδιάμεσα. Οι διοργανωτές δεν μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν πως ένα συγκρότημα που δεν είχαν ξανακούσει, χωρίς καθόλου επιτυχίες, μπορούσε να κάνει sold out σε χώρους 500 ατόμων μέχρι 3000 όπως στην Ισπανία ή αλλού. Μάλιστα κάποιες φορές, όπως στο Newcastle ή σε άλλα μέρη, καταλήγαμε να παίζουμε μπροστά σε 50 άτομα. Όχι ότι είχε μεγάλη σημασία, μερικές απ'τις καλύτερες συναυλίες μας τις είχαμε κάνει σε κοινό 30 ή 50 ατόμων τότε. Πάντα είχαμε ένα μίγμα ποδοσφαιρικών τύπων με ξυρισμένα κεφάλια, φοιτητών και goths. Συγκεκριμένα μ'άρεσε πολύ η προσοχή που λαμβάναμε από τους goths, ειδικά των γυναικών, έχω μεγάλο φετίχ με τα ρούχα τους. Τώρα συμβαίνει το ίδιο, εκτός απ'το ότι έχουμε ένα εύρος στις ηλικίες, από άτομα 20 χρονών μέχρι αυτούς που γνωρίζουν το συγκρότημά μας από την αρχή του. Χαίρομαι βέβαια που έχουμε ακόμα κάποια απήχηση στη goth σκηνή. : )
Είμαι περίεργος να μάθω από τί όργανο βγαίνει εκείνος ο ήχος σαν σφύριγμα στο τέλος του "Less than Human"; Ακούγεται και στη μέση του "One Flesh".
M. Burgess: Είναι ένα παιδικό παιχνίδι, ένα κομμάτι πλαστικού σωλήνα με αυλάκια, που το περιστρέφεις γύρω απ'το κεφάλι σου και ο αέρας που το διαπερνάει φτιάχνει αυτόν τον ήχο. Είναι πιο δύσκολο να βρεις ένα τέτοιο σήμερα, αλλά όχι αδύνατο. Ο κιθαρίστας μας, ο Foxie, εμφανίστηκε με ένα τέτοιο στο Roadhouse το προηγούμενο καλοκαίρι, το γύριζε γύρω γύρω στη σκηνή όσο παίζαμε το "Less than human". Ήταν πολύ ωραία στιγμή. Είχαμε βρει ένα σε μια σκονισμένη γωνία του στούντιο όταν ηχογραφούσαμε το Here Today για μια συλλογή το 1981. Ο Lillywhite το χρησιμοποίησε στο b-side του "In Shreds" και έγινε κάτι σαν σήμα κατατεθέν μας, πάντα προσπαθούσαμε να το χρησιμοποιούμε τουλάχιστον μια φορά στους δίσκους μας, ακόμα και εκείνος που γράψαμε το 2001, το Why call it anything?, το έχει.
Υπάρχει κάτι για το οποίο θες απεγνωσμένα να γράψεις ένα κομμάτι, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έχεις καταφέρει ακόμα;
M. Burgess: Βασικά όχι, δε λειτουργώ μ'αυτόν τον τρόπο. Ποτέ δεν ξέρω για ποιο πράγμα πρόκειται να γράψω από πριν. Δεν κάθομαι και λέω: «Λοιπόν θα γράψω ένα τραγούδι για το ένα ή για το άλλο». Απλά το αφήνω να έρθει, και μόνο αργότερα όταν έχει ολοκληρωθεί, μπορώ να αναγνωρίσω από τι προήλθε και σε τι αναφέρεται. Δουλεύω πολύ αυθόρμητα και ενστικτωδώς.
Το 2000 τα μέλη των Chameleons αποφάσισαν να επανενωθούν και να ξανανέβουν στη σκηνή. Πολλές post punk και new wave μπάντες έκαναν το ίδιο τα τελευταία 10 χρόνια (Echo and the Bunnymen, Pixies, Bauhaus, Blondie, Gang of Four, Blondie, Duran Duran etc.). Τι είδους λόγοι πιστεύεις ότι φέρνουν τα παλιά μέλη ξανά μαζί; Έχεις πάει σε συναυλία κάποιου συγκροτήματος απ'αυτά;
M. Burgess: Ναι είδα τους Bunnymen μια δυο φορές στην Ευρώπη. Δεν ξέρω, μάλλον απλά μας λείπουν οι παλιές μέρες, θέλουμε να διορθώσουμε τις παλιές φιλίες μας, να παίξουμε μουσική, και ξέρεις αυτή τη φορά να πληρωθούμε κανονικά. Δεν ήμασταν υποχρεωμένοι σε δισκογραφικές εταιρίες, ούτε συμβόλαια και τέτοια, οπότε ήταν λίγο σαν τις παλιές μέρες. Και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι σ'όλο τον κόσμο που δεν είχαν δει ποτέ τους Chameleons ζωντανά.
Οι Chameleons ήταν ένα απ'τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Ποιο συγκρότημα απ'αυτά που επηρεάστηκαν από τη μουσική σας σου άρεσε περισσότερο; Υπάρχει κάποιο πρόσφατο άλμπουμ που άκουσες και βρήκες κάτι απ'τη μουσική σας σ'αυτό;
M. Burgess: Πολλοί λένε ότι βρίσκουν επιρροές στο ένα ή στο άλλο συγκρότημα. Προσωπικά, τις πιο πολλές φορές δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρονται, δεν ακούω αυτές τις επιρροές, οπότε δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αρκετά γκρουπ που επηρεάστηκαν από τη μουσική μας γιατί το έχουν δηλώσει σε συνεντεύξεις, και συχνά εκπλήσσομαι. Ήταν μια συνέντευξη των Manic Street Preachers στο ραδιόφωνο του BBC, και μιλούσαν για ένα κομμάτι τους που είχε πολύ μεγάλες επιρροές από μας, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Ακόμα και του παραγωγού της εκπομπής, που ήταν ο κλασσικός βλάκας του BBC, του θύμισε το "In Shreds". Ο Nick McCabe των Verve μου έστειλε τον πρώτο τους δίσκο με ένα όμορφο γράμμα όπου έλεγε πόσα πολλά σήμαινε η μουσική μας για αυτόν, ήταν κάτι πολύ ωραίο. Το κράτησα, και πολύ σύντομα έγινα μεγάλος τους φαν. Ο Liam Gallagher τραγουδούσε το "Is it Any Wonder" ενώ ανέβαινε να παραλάβει το βραβείο Brit Award, κάτι που με έκανε να γελάσω πολύ εκείνη την ώρα. Πιστεύω ότι η μόνη μπάντα που ξεχωρίζει και έχει δηλώσει την αγάπη του για τους Chameleons είναι οι Radiohead. Είναι μακράν το αγαπημένο μου συγκρότημα, το εννοώ ότι είναι υπέροχοι και με έκαναν ΠΟΛΥ περήφανο.
Από το 1987 που οι Chameleons διαλύθηκαν, συνεργάστηκες με διάφορους μουσικούς, όπως τον Yves Altana, συμμετείχες στο συγκρότημα The Sun and the Moon, έκανες τους Sons of God κλπ. Ποιο απ'όλα είναι το πιο αγαπημένο σου και θεωρείς πιο επιτυχημένο;
M. Burgess: Το πιο επιτυχημένο ήταν το Zima Junction, το οποίο με εκπλήσσει αν σκεφτείς ότι αποτελείται ουσιαστικά από 8 demo κομμάτια, κυρίως ακουστικά. Το αγαπημένο μου είναι το άλμπουμ Venus που κυκλοφόρησα με τον Yves, με το όνομα Invincible. Νομίζω είναι το πιο αγαπημένο μου απ'όλα τα άλμπουμ που έχω κάνει, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τους Chameleons, και απ'όλα αυτά τα project που έχω κάνει είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ επιτυχημένο άλμπουμ από πλευράς πωλήσεων. Που δείχνει πόσα πολλά ξέρω.ΧΑ!
Πως προέκυψε η ιδέα για τους Chameleonsvox; Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για την απόφαση να παίξετε ζωντανά τα παλιά κομμάτια των Chameleons;
M. Burgess: Το έχω ξανακάνει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω περάσει πολλές φάσεις, άλλες φορές χαιρόμουν που το έκανα , άλλες καθόλου. Ο John έκανε ένα δικό του ανάλογο tribute με το συγκρότημά του, με το όνομα John Lever's Second Skin. Ήμουν καθ'οδόν για την Αμερική, όταν μου ζήτησαν να κάνουμε μια συναυλία μαζί ενώ είχα ήδη αποφασίσει να δουλέψω με το όνομα Chameleonsvox, δηλαδή «τη φωνή των Chameleons». 1. γιατί αυτό ακριβώς είμαι και 2. γιατί έτσι ήταν ευκολότερο να βρω διοργανωτές συναυλιών και να εξασφαλίσω καλά live. Η συναυλία που δώσαμε τότε μαζί ήταν τόσο καλή που αποφασίσαμε να κάνουμε κι άλλες. Θα συνεχίσω να δουλεύω μ'αυτό το όνομα από δω και πέρα. Του χρόνου θα αρχίσω να ηχογραφώ καινούργιο υλικό για νέο δίσκο.
Πως νοιώθεις στη σκηνή ενώ ερμηνεύεις όλα αυτά τα πανέμορφα κομμάτια με τον παλιό σου φίλο τον John Lever; Πώς είναι η εμπειρία του να «βλέπεις» τον εαυτό σου να μεγαλώνει και να εξελίσσεται τραγουδώντας τα κομμάτια που είχες γράψει στην αρχή όλου αυτού του ταξιδιού;
M. Burgess: Είναι πολύ ωραίο, πραγματικά, είναι πολύ αναζωογονητικό γιατί παίζω με το συγκρότημα του John που έχουν ήδη μπασίστα, τον Ray, οπότε εγώ απλά τραγουδάω πιο απελευθερωμένος. Μπορώ έτσι να επικεντρώνομαι στην ερμηνεία των κομματιών, και να προσηλώνομαι σ'αυτήν χωρίς να ανησυχώ για το ότι πρέπει να συντονίζω τη μπάντα, είναι δική τους δουλειά πλέον. Προσθέτω επίσης κάποια πράγματα στα κομμάτια, μπορώ να αυτοσχεδιάζω ελεύθερα όποτε θέλω, να βάζω τον εαυτό μου μέσα στη μουσική όπως ακριβώς γινόταν όταν τη γράφαμε. Πάντα έβαζα τα φωνητικά ξεχωριστά από το μπάσο, και τώρα έχω τη δυνατότητα να κάνω το ίδιο και στις συναυλίες, κάτι το οποίο είναι υπέροχο. Το θέμα της ηλικίας δε με επηρεάζει, εκτός φυσικά από το ότι δεν μπορώ να πάρω τόσα ναρκωτικά όπως τότε. Τώρα πια δεν μπορώ να πάρω ΚΑΘΟΛΟΥ, δεν μπορώ να καπνίσω χόρτο, αλλά όπως βλέπετε αυτόν τον καιρό δεν το χρειάζομαι : )
Είναι η δεύτερη φορά που έρχεσαι στην Αθήνα. Θυμάσαι τίποτα από την προηγούμενη φορά το 2003; Ίσως να σου ξυπνάει κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, παρ'όλα αυτά θυμάμαι ότι είχα ευχαριστηθεί το live σας. Είχατε παίξει το "Second Skin" με τη βοήθεια του κιθαρίστα του support συγκροτήματος, όπως και υλικό από το αξιόλογο Why call it anything?. Σε ενοχλεί που ο κόσμος σου ζητάει πάντα να παίξετε το "Second Skin";
M. Burgess: Ξέρω στ'αλήθεια ότι το Second Skin ήταν ένα απ'τα καλύτερα τραγούδια μας και ΠΑΝΤΑ ευχαριστιέμαι να το παίζω. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τότε. Υπήρχε εμφανώς πολλή πίεση. Είχα μια μέρα καιρό για να οργανώσω το show με τον Kwasi, το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για τον ήχο και όπως λες, κανα δυο παιδιά από το support συγκρότημα. Θυμάμαι να τους κοιτάζω όταν παίζαμε το Second skin, και ο ένας απ'αυτούς είχε δακρύσει όταν έπαιζε. Θυμάμαι ότι ο κόσμος που τελικά έμεινε για τη συναυλία ήταν πραγματικά υπέροχος, ένα ΥΠΕΡΟΧΟ, παθιασμένο κοινό, ήταν θερμοί και ανοιχτοί προς εμάς. Θυμάμαι ότι τα άτομα που γνώρισα τότε ήταν άψογοι άνθρωποι, πολύ πολιτισμένοι, φιλικοί και γενναιόδωροι. Μέναμε σε ωραίο ξενοδοχείο, παίξαμε σε έναν ωραίο χώρο, σε μια όμορφη πόλη. Ένοιωσα ότι η Αθήνα είχε πολλή ενέργεια και απλά ευχήθηκα να μπορούσα να μείνω τρεις ή τέσσερις μήνες εκεί. Όταν μας προτάθηκε να παίξουμε εκεί, ήταν μια ονειρεμένη συναυλία για μένα, γιατί μ'αρέσει να επισκέπτομαι την Ελλάδα, για τον πολιτισμό, τους ανθρώπους, το φαγητό. ΧΑ! Η συμπάθειά μου αυτή δεν άλλαξε επειδή τα μέλη του συγκροτήματος δεν ήρθαν. Ίσα ίσα ένοιωσα ακόμα πιο σίγουρος μετά απ'αυτή τη συναυλία. Είμαι ενθουσιασμένος που έχω τη δυνατότητα να παίξω εδώ με πλήρες συγκρότημα με το οποίο έχω δουλέψει, εύχομαι πραγματικά να είναι ένα ιδιαίτερο live. Το κοινό θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο σ'αυτό. Τα άλλα μέλη της μπάντας δεν έχουν ξαναέρθει στην Αθήνα, και δεν ξέρουν τι ακριβώς να περιμένουν. Νομίζω ότι πρόκειται να ζήσουν ένα πολύ ευχάριστο σοκ. : )
Τι θα πρέπει να περιμένει κανείς από τη συναυλία σας στην Αθήνα;
M. Burgess: Ένα σύνολο από μουσικούς που παίζουν τα κομμάτια των Chameleons με πολλή ενέργεια, πάθος και αγάπη γι'αυτά. Ελπίζω ότι θα είναι κάτι που ο κόσμος θα το θυμάται για πολύ πολύ καιρό...
Συνέντευξη: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Μετάφραση - Κείμενο: Β. Γιαννακόπουλος
"Ιt is nice to have some place to hide stuff."
Αν και μια τέτοια δήλωση εκ στόματος Oliver Ackermann προδιαθέτει για μεγάλες αποκαλύψεις σχετικά με μια πιθανή διαστροφή υπό τη μορφή ενός ονόματος μπάντας, στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι άλλο από μια ενδιαφέρουσα μαρκετινίστικη ατάκα που με την ανάλογη υφολογικά εκφορά της κάθε φορά σηκώνει και διαφορετική ερμηνεία. Η πρώτη απορία που ανέκαθεν ερχόταν στο μυαλό μου για τους A Place To Bury Strangers ήταν πού στο καλό τελικά θάβουν όλους αυτούς τους ξένους. Αφού έκανα τόσο κόπο για να στήσω την συνέντευξη έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει μια τέτοια ερώτηση χωρίς να φαίνεται εντελώς γελοία, ο ιθύνων νους της μπάντας από τη Νέα Υόρκη απλά την προσπέρασε και αντί για το επτασφράγιστο μυστικό του, προτίμησε να μου ψιθυρίσει μια άλλη απροσδόκητη «κρυψώνα» που πιθανόν να φανεί χρήσιμη σε κάποιον την ώρα της συναυλίας τους...
Σε πολύ σύντομο διάστημα ο κόσμος και τα media ερωτεύτηκαν τη μουσική σας και δεν σταμάτησαν να γράφουν για σας. Εγώ, πάντως, πρέπει να ομολογήσω πως όταν άκουσα για πρώτη φορά το ντεμπούτο σας νόμιζα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί.. Προς τι όλος αυτός ο θόρυβος, λοιπόν? (κυριολεκτικά και μεταφορικά)
O. Ackermann: Νομίζω πως είναι όμορφος. Φαντάζομαι πως δίνοντας πολύ σημασία στα μηχανήματα και τον θόρυβο για μεγάλο διάστημα, μετά από λίγο καιρό οι ήχοι τους σου προσφέρουν τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Με τον θόρυβο δεν είσαι βέβαιος για το τι ακριβώς ακούς. Μπορεί να είναι μια μοτοσυκλέτα, κάποιος που σπάει μια κιθάρα, τρυπάνια... Το να μην γνωρίζεις σου επιτρέπει να δημιουργήσεις τις δικές σου εντυπώσεις. Είναι σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο σε αντίθεση με το να βλέπεις μια ταινία. Δεν αναλύονται όλα, οπότε ο καθένας έχει τη δική του προσέγγιση ως προς το τι ακριβώς γίνεται χρησιμοποιώντας την φαντασία του.
Πριν προκύψει ο Jon Whitney (από την Killer Pimp), το DIY λειτούργησε αρκετά καλά. Μπορείς να υπολογίσεις πόσα CD-r έχετε κάψει? Τελικά πόσα πουλήσατε?
O. Ackermann: Ίσως 500 CD-r? Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ήμασταν πολλοί αυτοί που εισπνεύσαμε αρκετή μπογιά από τα spray για τα stencils των CDs. .
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες προσεύχονται κάθε βράδυ να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ τους και να γίνουν διάσημοι και επιτυχημένοι. Εσείς, από την άλλη, διστάσατε να το κάνετε αρχικά. Γιατί? Είχε καμιά σχέση με τις πολιτικές σας πεποιθήσεις?
O. Ackermann: Νομίζω πως απλά είχα παραιτηθεί. Είχα συμβιβαστεί με το γεγονός πως θα φτιάχνω μουσική για τον εαυτό μου και δεν πίστευα πραγματικά πως οτιδήποτε θα μπορούσε να βγει από αυτό. Όταν ήταν να βγει το άλμπουμ, δεν ήμουν σίγουρος για το αν είναι αυτό που πραγματικά θέλω και πραγματικά δεν ήθελα να κυκλοφορήσει. Είμαι χαρούμενος που τελικά το κυκλοφορήσαμε, επειδή μου έδωσε μεγάλη εμπιστοσύνη πως αυτό που κάνουμε αρέσει στους ανθρώπους.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν διάβασες σε μια χαρτοπετσέτα, την οποία σου έδωσε ένας εντελώς άγνωστος έως τότε (Jon Whitney) σε ένα μπαρ, «Θέλω πολύ να κυκλοφορήσω το άλμπουμ σας και μπορείτε να έχετε όλα τα δικαιώματα και τα λεφτά»? Μοιάζει με σκηνή από ταινία. Έχεις ακόμα την χαρτοπετσέτα?
O. Ackermann: Σκέφτηκα πως είναι πολύ cool, αλλά δεν περίμενα να γίνει τίποτα. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω ακόμα την χαρτοπετσέτα, πιθανότατα την έχω, αλλά δεν είμαι συναισθηματικός με τα αντικείμενα. Ωστόσο, θα ήταν cool να την ξαναδώ. Πρέπει να ψαχουλέψω τα πράγματα μου.
Παρεμπιπτόντως, αντλείτε έμπνευση από ταινίες ή/και βιβλία? Όσον αφορά στη μουσική, νομίζω πως είναι αρκετά ασφαλές να συμπεράνουμε πως έχετε επηρεαστεί από μπάντες, όπως οι Jesus and Mary Chain. Ποια επιρροή που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει θα μας ξάφνιαζε πιο πολύ?
O. Ackermann: Φυσικά! Ό,τι κάνεις, διαβάζεις, βλέπεις είναι μια επιρροή είτε το θέλεις είτε όχι. Μήπως μπάντες σαν τους Au Revoir Simone, Andrew W.K., Dan Deacon, Bob Dylan σας φαίνονται κάπως περίεργες σαν επιρροές? Δεν ξέρω.. Τουλάχιστον δεν είναι για μένα. Μου αρέσουν πολλά είδη μουσικής.
Ο Krzysztof Kieślowski επέλεξε συμβολικά το μπλε, το άσπρο και το κόκκινο για να ονομάσει την καθεμιά από τις ταινίες της τριλογίας "Trois Couleurs". Εσείς επιλέξατε το κόκκινο, το μπλε και το πράσινο για τα εξώφυλλα των άτιτλων EPs το 2006. Υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα στην επιλογή χρώματος ή είμαι απλά ανόητη και μόνο που αναρωτήθηκα?
Τα χρώματα συμφωνούν με τα συναισθήματα των δίσκων. Τίποτα άλλο, εκτός από αυτό που σημαίνουν προσωπικά για μένα και το οποίο υποθέτω σε κάποιον άλλο μπορεί να μην ταιριάζει καθόλου.
Υπάρχει αυτός ο «θρύλος» για το τύπωμα του 10ιντσου βινυλίου του ‘To Fix the Gash in Your Head'. Κάτι σχετικό με έκρηξη. Μπορείς να μας πεις για αυτό?
O. Ackermann: Όταν έστειλαν το 10ιντσο στο εργοστάσιο για εκτύπωση, η πρέσα χάλασε και η εταιρεία Meal Deal αστειεύτηκε μαζί μας πως ανατινάξαμε το μηχάνημα επειδή η μουσική ήταν πολύ θορυβώδης. Το κουφό είναι πως το έστειλαν σε ένα άλλο εργοστάσιο και χάλασε και το δικό τους μηχάνημα!
Είστε «η πιο θορυβώδης μπάντα της Νέας Υόρκης»! Γνωρίζετε αν υπήρξαν ποτέ Death by Audio θύματα?
O. Ackermann: Έτσι λέει ο κόσμος. Δεν σημαίνει πολλά για μένα να είμαστε μόνο θορυβώδεις, αλλά έχουν υπάρξει αρκετοί που έφυγαν τρέχοντας τρομαγμένοι, όταν αρχίζαμε να παίζουμε, και υπήρξαν παιδιά που παραπονέθηκαν για απώλεια ακοής. Αλλά νομίζω πως εγώ αυτό θα ήθελα από μια μπάντα, κάτι τρομακτικό.
Μπορείς να σχηματίσεις μια πρόταση με νόημα χρησιμοποιώντας όλες τις παρακάτω πέντε λέξεις? Deadbeat, ego, gash, ocean, sunbeam
O. Ackermann: The deadbeat's ego was gashed when the sunbeam reflecting of the ocean blinded his vision and tripped.
"Death by Audio". Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορούσες να βρεις καλύτερο όνομα από αυτό για την εταιρεία σου με πετάλια εφέ. Έχεις ήδη μεγάλα ονόματα για πελάτες, όπως τον Kevin Shields από τους My Bloody Valentine, τον The Edge από τους U2 και τον Trent Reznor από τους Nine Inch Nails. Τι το ξεχωριστό έχουν οι δημιουργίες σου? Μπορείς να σκεφτείς κάποια μπάντα που θα ακουγόταν πολύ καλύτερη αν χρησιμοποιούσε τα πετάλια σου?
O. Ackermann: Σε ευχαριστώ. Νομίζω πως αυτά τα πετάλια προσελκύουν ανθρώπους επειδή προσφέρουν κάτι διαφορετικό και επικίνδυνο σε σχέση με τα συνηθισμένα. Δεν είμαι εκπαιδευμένος ηλεκτρολόγος μηχανικός, οπότε όλοι οι σχεδιασμοί είναι βασισμένοι πάνω σε αυτό που εγώ ακούω καλό. Μερικές φορές κάποιος μπορεί να σχεδιάσει πετάλια με τέτοιο τρόπο που κάποιος που έχει εκπαιδευτεί δεν θα επέλεγε. Εγώ νομίζω πως αυτό αποφέρει πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Έχω φτιάξει πετάλια που θα μπορούσαν να καταστρέψουν ενισχυτές και να παράγουν extreme ήχους. Αυτό ταιριάζει σε μερικούς, σε κάποιους άλλους όχι. Αν ο κόσμος θέλει κάτι εντελώς τρελό και extreme, τότε στρέφεται στην Death by Audio.
Το 2006 παίξατε με τους Brian Jonestown Massacre. Το 2007 με τους Jesus and Mary Chain. Τον Απρίλιο του 2008 ανοίξατε αρκετές συναυλίες των ΝΙΝ και τον Νοέμβρη του 2008 περιοδεύσατε με τους.... MGMT??! Μην με παρεξηγήσεις, μου αρέσουν οι MGMT, αλλά είναι αρκετά poppy, δεν νομίζεις? Πως αντέδρασε το κοινό τους κατά τη διάρκεια του set σας?
O. Ackermann: Ήταν καλά, πιστεύω πως είναι σπουδαίο συγκρότημα. Η tour ήταν αστεία. Υπήρχαν όλα αυτά τα νεαρά κορίτσια στις πρώτες σειρές που περίμεναν να δουν τους MGMT και τελικά βγαίναμε εμείς! Πολλά δάχτυλα στα αφτιά και πολλά μάτια κλειστά.
Τι ετοιμάζετε για τα δυο shows σας στην Αθήνα? Θα συμπεριλάβετε τις ωτοασπίδες με το logo σας στο merchandize? Θεωρώ τις ωτοασπίδες πολύ έξυπνη ιδέα.
O. Ackermann: Θα είναι μια έκπληξη, πάντα σχεδιάζουμε κάτι πολύ σπέσιαλ. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό και ελπίζουμε πως θα βγει κάτι καλό. Ναι, έχουμε ακόμα τις ωτοασπίδες και ευχαριστώ για το κοπλιμέντο. Είναι όμορφο να έχουμε ένα μέρος να κρύβουμε πράγματα...
Το χριστουγεννιάτικο δώρο μου έφτασε πολύ νωρίτερα φέτος! Είναι οι συναυλίες σας την Τρίτη και την Τετάρτη! Τι θέλετε να σας φέρει εσάς ο Άη Βασίλης? Ήσασταν καλά αγόρια φέτος?
O. Ackermann: Εγώ το μόνο που θέλω είναι να αράξω με τους γονείς μου και τον αδελφό μου και αυτό πρόκειται να κάνω, αλλά, φυσικά, ήμουν κακό αγόρι, οπότε πιθανότατα θα με βάζουν τιμωρία συνεχώς.
Συνέντευξη: Eva Me.
Μετάφραση - Κείμενο: Eva Me.
Όταν μπει λευκό στο μαύρο προκύπτει το γκρι. Εάν σε αυτό προστεθεί κόκκινο, τότε γίνεται μωβ. Κάπως έτσι ακούγονται οι Magenta, τους οποίους "πρωτοσυνάντησα" πρωί, τον Ιούνιο του 2006. Το Little Girl Lost αποτυπώθηκε ως το soundtrack εκείνων ημερών, της συγκεκριμένης εκείνης ημέρας. Ήταν ο δεύτερος δίσκος τους, ο οποίος είχε βγει τέσσερα χρόνια πριν, το 2002. Η φωνή της Vilde Lockert είναι αυτή μιάς σειρήνας, τόσο αστικής όσο και οι κιθάρες του Anders Odden. Τα πράγματα για αυτούς είναι λίγο-πολύ γνωστά, όπως η διάθεση τους να παίζουν ενσωματώνοντας διάφορα σχήματα και να μετακινούνται αλλεπάλληλα σε διαφορετικές μουσικές περιοχές ("αφού τους αρέσει να δουλεύουν χρησιμοποιώντας στοιχεία από rock, pop, metal, trip hop, electro, techno, industrial, new wave, gothic, acoustic, psychedelic, trance και film music" λέει το δελτίο τύπου και έχει δίκιο) - καθώς και η εκλεκτική τους συγγένεια με τους Apoptygma Berzerk. Ο νέος τους δίσκος Arts and Accidents ανοίγει χορευτικά την όρεξη για την επικείμενη συναυλία τους στην Αθήνα, στις 22 Νοεμβρίου, μαζί με τους Gothminister και τους Trail Of Tears. Ακούγοντας τον σημείωσα 10 και μία ερωτήσεις στις οποίες ο Anders απάντησε...
Τί γεφυρώνει το Little Girl Lost και το Art and Accidents;
Anders: Μεσολάβησε πολύς καιρός ανάμεσα στους δύο δίσκους και θέλαμε να προχωρήσουμε από εκεί που αφήσαμε το LGL στον καινούριο. Είμαστε πάντοτε αναγνωρίσιμοι απ' τον δυνατό ρυθμό, τις drone κιθάρες, την ατμοσφαιρικότητα και τη φωνή της Vilde, έτσι νομίζω αυτός ο δίσκος θα αρέσει στους fans όσο και ο προηγούμενος.
Ποιό είναι το βασικό στοιχείο που συνδέει τους Magenta με τις άλλες συνεργασίες σου; Υπάρχει κοινός παρονομαστής;
Anders: Νομίζω η στιχουργία είναι το σημαντικότερο. Θέλουμε να διαπερνά η ίδια ονειρική αίσθηση όλα τα τραγούδια.
Πρωτοακούγοντας το Art and Accidents, κατά στιγμές σκέφτηκα "New Wave" και "Sisters of Mercy". Κι έπειτα διάβασα πως περιέγραψες το νέο δίσκο ως "Οι Sisters of Mercy συναντούν τους Human League". Πες μου κι άλλα για αυτό.
Anders: Ήταν ένας τρόπος να δώσω μια ιδέα στον κόσμο που δεν ήξερε το υλικό μας. Όλη η σύγκριση του κόσμου δεν θα αποδώσει ποτέ σωστά μια μπάντα όπως εμείς, αφού σίγουρα δεν ακουγόμαστε σαν τις δύο προαναφερόμενες. Είναι απλώς παραδείγματα του τί είδους αίσθημα θέλω να προσδώσω στη μουσική και για εμένα αυτό το αίσθημα είναι διαχρονικό και αντι-μοδάτο.
Το LGL είχε αρκετά σκοτεινή χροιά. Το Arts and Accidents ακούγεται σίγουρα πιο παιγνιώδες. Ήταν ηθελημένο αυτό ή περισσότερο θέμα προσωπικού χρονισμού;
Anders: Το LGL δημιουργήθηκε σε συνεργασία με κόσμο απ' τους Apoptygma Berzerk και τους Ulver και πειραματιστήκαμε πολύ σε εκείνο τον δίσκο. Θελήσαμε να κάνουμε έναν δίσκο με περισσότερη συνοχή αυτή τη φορά και ανέλαβα τον έλεγχο της παραγωγής του. Γράφτηκε κυρίως στο μεσοδιάστημα 2004-2006 και κατά τη διάρκεια ήμουν πολύ στο δρόμο με τους Apoptygma Berzerk και Celtic Frost. Φαντάζομαι πως έγραφα για τους Magenta ώστε να αποστασιοποιούμαι από τις άλλες μπάντες και αυτό έχει το μερίδιό του στη μουσική που προέκυψε. Οι Magenta επίσης είχαν πάντοτε μια φωτεινότερη πλευρά, οπότε κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με αυτό τον δίσκο.
Η Τέχνη ως αλυσίδα (πιθανώς) δημιουργικών ατυχημάτων ή μια συνειδητή δήλωση; Πώς αντιλαμβάνεσαι τη λέξη "Τέχνη" και τί είναι αυτό που σε κάνει να πεις κάποιον "καλλιτέχνη" και μια δουλειά "έργο τέχνης";
Anders: Ό,τι παράγεις και εκθέτεις ως καλλιτέχνης πρέπει να θεωρείται Τέχνη, στα μάτια μου. Είναι ένας λόγος για τον οποίο περνάμε τόσο χρόνο και καταβάλουμε τόση προσπάθεια να κάνουμε μουσική, φωτογραφίες, video, συναυλίες κλπ. - θέλουμε να είναι όσο καλύτερο γίνεται. Ο δρόμος μέχρι την τελική εκδοχή ενός έργου τέχνης παρόλα αυτά μπορεί να είναι γεμάτος απρόοπτα και πράγματα που ξαφνικά βγάζουν νόημα. Αυτή είναι η ομορφιά του.
Αν οι Magenta είναι η παιδική χαρά σου, όπως τους αποκαλείς, ποιά η δραστηριότητα της Vilde μέσα σ'αυτήν;
Anders: Είναι δική της επίσης. Είπα πως ξεκίνησε ως η παιδική μου χαρά. Είναι τόσο μεγάλο μέρος των Magenta όσο εγώ. Χωρίς αυτήν δεν είναι Magenta.
Υπάρχει κάποια ταινία για την οποία επιθύμησες να είχες γράψει το soundtrack; Για ποιόν σκηνοθέτη θα σε ευχαριστούσε να γράψεις μουσική;
Anders: Θα μου άρεσε να δουλέψω για τον David Lynch ή τον Lars von Trier βεβαίως. Νομίζω πως εύκολα θα έφτιαχνα soundtrack για μια ταινία όπως το Lost Highway ή Blue Velvet [γέλιο]. Μου αρέσει η δουλειά των Terry Gilliam, Quentin Tarantino, Sam Raimi, Francis Ford Coppola, Stanley Kubrick, Ronald Emmerich, Martin Scorsese και πολλών άλλων.
Εκτός μουσικών, ποιοί καλλιτέχνες θεωρείς πως σε έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα;
Anders: Αν πρέπει να φτιάξω μια λίστα επιρροών, θα περιλαμβάνει ζωγράφους όπως οι Pieter Bruegel, HR Giger, Hieronymus Bosch, Salvador Dali, Edward Munch, Kittilsen, Asbjørnsen og Moe, Picasso. Κινηματογραφιστές όπως οι David Lynch, Terry Gilliam, Quentin Tarantino, Sam Raimi, Francis Ford Coppola, Stanley Kubrick, Roland Emmerich, Martin Scorsese, Ivo Caprino, Lars von Trier, Nicolas Winding Refn. Συγγραφείς όπως οι Ingvar Ambjørnsen, Lars Saabye Christensen, Astrid Lindgren, Alf Prøysen, Jens Bjørneboe. Folkmusicpoets like Øystein Sunde, Lillebjørn Nilsen, Vidar Sandbek, Finn Kalvik, Hans Rotmo. Υποθέτω πως πολλοί από αυτούς είναι άγνωστοι στην Ελλάδα, μα με τη Wikipedia τώρα μπορείτε να μάθετε περισσότερα αν θέλετε.
Ulver, Apoptygma Berzerk, Arcturus, Darkthrone, Biosphere. Η λίστα των αξιοσημείωτων Νορβηγών μουσικών φαίνεται ατελείωτη. Τί συμβαίνει εκεί πάνω;
Anders: Έχει κρύο και σκοτάδι, οχτώ μήνες κάθε χρόνο. Έτσι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι μέσα και να κάνεις τέχνη υποθέτω. Αν ζούσα στην Ελλάδα, θα ήμουν έξω να πίνω κρασί και να γευματίζω αργά κάθε βράδυ. Πού χρόνος για σκοτεινή μουσική σε τέτοιο ωραίο μέρος. Αν είχατε βιώσει Κρύο θα κατανοούσατε τη μουσική από τη Νορβηγία καλύτερα.
Κινέζικο πορτραίτο : Αν το Arts and Accidents ήταν βιβλίο ποιο θα ήταν αυτό;
Anders: Θα ήταν η καινούρια Βίβλος.
Και αν αυτή ήταν μια "αξιοπρεπής" συνέντευξη τί θα ήθελες να πεις ή να φωνάξεις μέσω αυτής;
Anders: Ευχαριστώ εσένα για τις ερωτήσεις σου και τον αναγνώστη για τον χρόνο του. Ανυπομονούμε να παίξουμε στην Ελλάδα ξανά και τώρα έχουμε πλήρη μπάντα κατά πόδας να υποστηρίξει τη μουσική όπως πρέπει!
Συνέντευξη: Angelique Prague
Μετάφραση - Κείμενο: Angelique Prague
"Θα μου άρεσε πάρα πολύ να γράψω μια όπερα ή ένα μεγάλης διάρκειας μουσικό κομμάτι βασισμένο στην Οδύσσεια του Ομήρου."
Δεν μου έφτανε το mini εγκεφαλικό με την ανακοίνωση της συναυλίας των Nine Inch Nails στην Αθήνα, ήρθε και η προσθήκη του Alec Empire στο lineup σαν λαχταριστό κερασάκι στην τούρτα για να με αποτελειώσει. Αγαπημένος καλλιτέχνης του Trent Reznor (ήδη από τότε που με την Hanin Elias, τον Carl Crack και τη Nic Endo έδιναν αξέχαστες live εμφανίσεις ως Atari Teenage Riot), ο παραγωγικότατος Alec Empire δεν έχει σταματήσει να μεταμορφώνεται μουσικά σαν ένας ιδιότυπος χαμαιλέοντας που εναρμονίζεται με τις ανάγκες της κάθε εποχής, όχι για να κρυφτεί στο background, αλλά για να καταφέρει αθόρυβα να μας προσεγγίσει και τελικά να φωνάξει το μήνυμα του μέσα στο αφτί μας. Και αν εγώ έμεινα άφωνη που -επιτέλους - έρχεται στην Ελλάδα, δεν συνέβη το ίδιο και με εκείνον. Στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο Postwave.gr ο έντονα πολιτικοποιημένος Alec Empire μιλάει ευθαρσώς για όλους και για όλα: από τον Trent, τους Rammstein και τον Patrick Wolf έως τη μουσική βιομηχανία, την σατανικότητα του Pirate Bay και το μέλλον της ανθρωπότητας. Φυσικά δεν παρέλειψε να μας μιλήσει για το special show που ετοιμάζει ειδικά για την Αθήνα, για την καριέρα του από την αρχή της έως και σήμερα, αλλά και για την μεγάλη «μάχη» που έδωσε με αντίπαλο τον Elvis Presley...
Είσαι γνωστός ως: Alec Empire, DJ Mowgly, Nintendo Teenage Robots, Jaguar, LX Empire και με πολλά, πολλά άλλα (προσωπικά προτιμώ το Naomi Cambell ως ψευδώνυμο). Ποια είναι η σπουδαιότητα όλων αυτών των alter egos για τον Alexander Wilke-Steinhof?
Alec: Α, αυτά είναι από την εποχή που πρωτοξεκίνησα να βγάζω δίσκους στην αρχή της καριέρας μου. Μιλάμε για αρχές 90s. Πήγαινα ακόμα σχολείο και έφτιαχνα πολλούς δίσκους για Djs. Καθώς κυκλοφορούσα τόσα 12ιντσα το μήνα, έπρεπε να σκεφτώ νέα ονόματα για τα projects, ώστε να μην προκαλέσω σύγχυση στους διανομείς και τα δισκοπωλεία. Και φυσικά ήταν πολύ διασκεδαστικό να πρέπει να εφεύρω γρήγορα περίεργους, παράξενους και πολλές φορές αστείους χαρακτήρες. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλοί που το έκαναν αυτό. Ήταν το αποκορύφωμα της ανεξάρτητης μουσικής, πουλούσαμε πολλούς δίσκους , είχαμε την δυνατότητα να παράγουμε γρήγορα και φτηνά με αποτέλεσμα οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες να δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να ανταγωνιστούν αυτό το κίνημα. Αυτό ήταν που με εξιτάρισε περισσότερο. Θυμάμαι που είχα πάει σε ένα μεγάλο rave πάρτι με τον DJ Rush από το Σικάγο, στο οποίο έπαιξε ένα δίσκο και ο κόσμος τρελάθηκε εντελώς. Τον ρώτησα τι είναι, μου έδειξε το βινύλιο και ήταν ένας δίσκος του οποίου την παραγωγή είχα κάνει εγώ!!! Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα πως είχε αρχίσει να γίνεται εντελώς τρελό όλο αυτό χαχαχα Μετά εστίασα περισσότερο στα projects του Alec Empire και των Atari Teenage Riot.
Έχεις δώσει show σχεδόν σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι η πρώτη σου φορά στην Ελλάδα. Γιατί σου πήρε τόσο πολύ? Ποιο είναι το feedback που παίρνεις από την Ελλάδα?
Alec: Έλα ντε, πολύ καλή ερώτηση. Από τότε που ξεκινήσαμε είχαμε επαφή με πολλούς φανς από την Ελλάδα και μια στο τόσο μας ζητούσαν να παίξουμε, αλλά για κάποιο λόγο δεν έγινε ποτέ! Ο Trent είπε πως πρέπει να παίξω στην Αθήνα και πως θα πρέπει να είναι ένα special show, οπότε θα είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ: The Destroyer/ Generation Star Wars. Αυτά τα δυο album τα έχω ξαναδουλέψει ειδικά για αυτό το show και είμαι ενθουσιασμένος. Φυσικά, όμως, θα πρέπει να επιστρέψουμε και με full band όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Δεν έπαιζες καθόλου από το υλικό των Atari Teenage Riot από τότε που πέθανε ο Carl. Πολύ πρόσφατα όμως, μετά από τόσα χρόνια, αυτό άλλαξε. Μπορείς να μας προετοιμάσεις για το setlist της Αθήνας και να μας δώσεις και μερικές πληροφορίες για το ποιοι θα βρίσκονται μαζί σου στην σκηνή?
Alec: Όπως ανέφερα προηγουμένως, στην Αθήνα θα δώσω ένα πολύ special show, οπότε θα είναι διαφορετικά, αλλά αυτήν την στιγμή το lineup απαρτίζεται από τη Nic Endo και εμένα. Έχει έναν πύργο full από μηχανήματα, ο οποίος είναι ψηλότερος από την ίδια! Εγώ είμαι στην κιθάρα. Παίζουμε κομμάτια από κάθε φάση της καριέρας μου: "Revolution Action", "Destroy 2000 Years of Culture", "No Remorse" και άλλα από ATR. Επίσης πιο πρόσφατα κομμάτια από το "Shivers" και από το "Golden Foretaste of Heaven" ή τα πιο σκληρά κομμάτια από το „Futurist" ή από το „Intelligence & Sacrifice". Μέχρι τώρα παίρνουμε εκπληκτικό feedback για αυτό το show από όλη την Ευρώπη. Όλα τα κομμάτια δένουν πολύ καλά μαζί στο live. Μου αρέσει πραγματικά ο τρόπος που δουλέψαμε με τη Nic τα κιθαριστικά σημεία, επειδή σε μερικά κομμάτια χρησιμοποιήσαμε τα αυθεντικά samples που δημιουργήσαμε παλιά και τα riffs ακούγονται πολύ πιο σκληρά και λιγότερα «ανθρώπινα». Παίζω ήχους στην κιθάρα με Ring Modulators και άλλα εφέ με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν synth. Όλο αυτό είναι πολύ μη-παραδοσιακό και για αυτόν το λόγο είναι συναρπαστικό να παίζουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και να σας το παρουσιάσουμε και αυτό επίσης!
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλο opening act για ένα show των NIN από κάποιο στο οποίο έχει εμπλακεί ο Alec Empire. Ο Trent σας έχει επαινέσει πολλές φορές δημοσίως στο παρελθόν. Τι πιστεύεις για αυτόν? Πότε συναντηθήκατε πρώτη φορά?
Alec: Ο Trent με βοήθησε πάρα πολύ αναφέροντας τη δουλειά μου στα media και τους φανς του. Πιστεύω πως είναι φανταστικό που είναι ενθουσιώδης με τη μουσική. Αυτό είναι αρκετά σπάνιο. Έχω γνωρίσει πολλούς διάσημους καλλιτέχνες, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς στα τόσα χρόνια και πάντα με σόκαρε το γεγονός πως όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνουν στα σκαλοπάτια της επιτυχίας, τόσο λιγότερο φαίνεται να ενδιαφέρονται για τη μουσική. Όχι ο Trent. Θέλει να μορφώσει τους φανς του, να τους προκαλέσει. Νομίζω πως αυτό τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Φυσικά η προσέγγιση του στον ήχο, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί διατηρώντας μια rock δομή που τόσοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν, είναι αξιοθαύμαστη. Και το σέβομαι πραγματικά αυτό. Επίσης, είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες του σήμερα που ενδιαφέρεται για το μέλλον της μουσικής. Όλοι οι άλλοι το μόνο που σκέφτονται είναι πώς να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους εδώ και τώρα.. το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δημιούργησε πολύ άσχημες συνθήκες για τη μουσική. Στο επίπεδο που μπορεί ο Trent δουλεύει εναντίον όλου αυτού, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κάποιος στην κοινωνία που ζούμε.
Δεδομένου ότι οι κυκλοφορίες σου χαρακτηρίζονται από πολύ μεγάλο εύρος ποικιλομορφίας, θα μπορούσες να επιλέξεις μερικές λέξεις για να χαρακτηρίσεις το κάθε studio album σου?
Alec:
Limited Editions 1990-94: εμπνευσμένο από το "Mille Plateaux" του Gilles Deleuze, εγκαταλείποντας την σκηνή του techno
The Destroyer: η γέννηση του breakcore και του digital hardcore
Low On Ice: να παγώνεις μέχρι θανάτου, αργά
Hypermodern Jazz: ψηφιακός Sun Ra
Les Etoiles des Filles Mortes: ψηφιακή Musique concrète
Miss Black America - σπάνιο limited edition album, το No Wave συναντά τα noise/hip
hop/breaks και την σκοτεινή ατμόσφαιρα
Alec Empire vs. Elvis Presley (bootleg στην El Turco Loco Records): τελικά ποιος προστατεύεται από το copyright? Οι πλούσιοι ή οι δημιουργοί?
Intelligence & Sacrifice: καλοκαίρι του 2001, όραμα των επερχόμενων ετών. Με το συμβάν του Σεπτέμβρη 911, το άλμπουμ δεν μπορούσε πια να κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω του νοήματος του
Futurist: η punk και η metal πλευρά του Alec Empire
The Golden Foretaste of Heaven: νέα εποχή, επιστροφή στο Βερολίνο, επαναπροσδιορισμός του ήχου μου, όλα αναλογικά 80s μηχανήματα
Alec Empire vs. Elvis Presley. Ποιος νίκησε τελικά?
Alec: Ο Elvis φυσικά! Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ και ζωντανός, ενώ αυτός δεν είναι..χαχα..Κατά κάποιον τρόπο αυτό περιγράφει την στάση μου σε πολλά πράγματα και είναι ο δικός μου ορισμός του "punk": να ξεκινάς μια μάχη με κάποιον τόσο ισχυρό που να γνωρίζεις πως θα σε συντρίψει... Νομίζω πως υπάρχει κάτι cool σε αυτό. Ο δίσκος/video συμπεριλήφθηκε στο MoMA της Νέας Υόρκης και πολλοί κριτικοί το θεώρησαν ως το πρώτο mash-up album, χρόνια πριν όλων των υπολοίπων. Με αυτό ήθελα να ανοίξω μια συζήτηση σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα και πως αυτά προστατεύουν μόνο τους ισχυρούς της μουσικής βιομηχανίας. Εκείνη την εποχή δεν καταλάβαιναν πολλοί τι ήθελα να πω, αλλά αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση αυτού του debate. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως εμείς, σαν κοινωνία, θα το επαναπροσδιορίζουμε.
Την πρώτη φορά που άκουσα το Vulture του Patrick Wolf είπα: «Μισό! Υπάρχει Alec Empire σε αυτό. Πώς είναι αυτό δυνατόν?!». Και ακόμα αναρωτιέμαι. Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για το παρασκήνιο αυτής της συνεργασίας?
Alec: Με κάλεσαν από την Universal Records και μου ζήτησαν να κάνω την παραγωγή με τον Patrick Wolf σε αυτό το album. Έτσι, πήγα σε ένα show του στο Βερολίνο, το οποίο ήταν από τα καλύτερα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Τότε έγραψα το Vulture, του το έστειλα, του άρεσε πολύ και ήρθε στο The Hellish Vortex, που είναι η εταιρεία παραγωγής που ξεκίνησα με τη Nic Endo. Ηχογραφήσαμε πολλά τραγούδια, πολλές γενικές ιδέες που αργότερα τους έδωσε μορφή στο album του. Τον θεωρώ έναν από τους πιο ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες... Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Όταν είδα πως η γερμανική έκδοση του περιοδικού Rolling Stone το ψήφισε ως το νούμερο ένα πιο σημαντικό album του μήνα, πιο ψηλά από του Bob Dylan και όλων των υπόλοιπων, μου φάνηκε απλά καταπληκτικό.
Το πρόσφατο mini album σου ονομάζεται "Shivers". Τι σε κάνει να ανατριχιάζεις και το ονόμασες έτσι?
Alec: Επέλεξα αυτόν τον τίτλο ως αναφορά στην θρυλική ταινία του Cronenberg. Το κάθε κομμάτι στο Shivers είναι αφιερωμένο σε μια φάση της ζωής μου ως μουσικού. Οπότε είναι πολύ έντονα ποικιλόμορφο. Το τραγούδι που ανοίγει το album "Control Drug" αναφέρεται στους Atari Teenage Riot και το Digital Hardcore, χωρίς όμως να γίνεται ρετρό στο στυλ. Το τραγούδι Shivers συνοψίζει μερικά στοιχεία από την πιο πρόσφατη δουλειά μου σε soundtracks ταινιών και είναι επίσης η πρώτη μπαλάντα πιάνου που κυκλοφόρησα στο κοινό. Το Baby Scull περιγράφει τον ήχο που παίζουμε στα πάρτι μας στο Βερολίνο και ενώ είναι ένα χορευτικό τραγούδι, έχει πολύ πολιτικοποιημένους στίχους. Το If You Live Or Die το ηχογράφησα με τον φίλο μου Robbie Furze από την βρετανική μπάντα The Big Pink και παίζει κιθάρα σε αυτό. Το T.o.t. είναι αφιερωμένο στην αρχή της καριέρας μου, όταν ξεκίνησα στη σκηνή του acid house. Το "mini album" είναι διάρκειας 35 λεπτών.
Ποιο είναι το πιο απρόβλεπτο πράγμα που μπορεί να κάνει ο Alec Empire και να μας εκπλήξει όλους?
Alec: Χμ... Πάντα βρίσκω κάτι! Χαχα.. Οι φίλοι μου πάντα με μισούν για αυτό... Κάθε φορά που λέει κάποιος γενικότητες του τύπου «η καλύτερη μουσική φτιάχνεται υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών» ή παρόμοιες ηλίθιες ατάκες, μου έρχονται στο μυαλό και τους κατονομάζω τουλάχιστον πενήντα albums που αποδεικνύουν πως κάνουν λάθος. Το ίδιο και με τη μουσική μου. Το album που δουλεύω αυτό τον καιρό έχει σαν θέμα τους Γερμανούς, τους θεούς των Βίκινγς, το όλο θέμα... Αυτή τη στιγμή βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την θρησκεία. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να γράψω μια όπερα ή ένα μεγάλης διάρκειας μουσικό κομμάτι βασισμένο στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Διάβασα πρόσφατα κάποια στατιστικά που δείχνουν πως το κίνημα των νεοναζί συνεχώς δυναμώνει και επεκτείνεται. Μπορείς να βρεις μια εξήγηση για αυτό? Η Nic Endo συνεχίζει να κρύβει ένα ρόπαλο του baseball κάτω από τα μηχανήματα της σε περίπτωση πιθανής σύγκρουσης με skinheads?
Alec: Στην εποχή μας όλες οι παλιές παραδόσεις αμφισβητούνται. Πολλά πράγματα αλλάζουν. Ενώ κάποιοι άνθρωποι σαν και μένα αντιδρούν με ενθουσιασμό στην πρόκληση, πολλοί άλλοι είναι πάρα μα πάρα πολύ φοβισμένοι και πικραμένοι, επειδή ο τρόπος που σκέφτονται και όσα έχουν μάθει δεν μπορούν πια να εφαρμοστούν. Ό,τι και να προσπαθήσουν να κάνουν οι νεοναζί, τελικά δεν θα πιάσει επειδή είναι στην φύση μας να εξελισσόμαστε. Κανείς δεν μπορεί στο 100% να ασκεί εξουσία στους πάντες κάθε στιγμή. Αυτός είναι ένας λόγος που έχασε ο Χίτλερ τον πόλεμο. Οι νεοναζί μου θυμίζουν ένα ετοιμοθάνατο ζώο που προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Αυτός είναι ο κίνδυνος της κατάστασης, καθώς πραγματικοί άνθρωποι μπορεί να τραυματιστούν και τελικά να σκοτωθούν από αυτούς, πριν τελικά οι ίδιοι υποκύψουν. Ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο πια. Το να εξυμνεί κάποιος τον εθνικισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό είναι εντελώς παράλογο κατά τη γνώμη μου. Καταλαβαίνω τους εργάτες που οδηγούνται σε αυτόν, επειδή αναζητούν απαντήσεις και τα επικρατούντα πολιτικά κόμματα δεν προσφέρουν πολλές λύσεις αυτή τη στιγμή. Οι πολιτικά προσκείμενοι στην αριστερά βρίσκονται στη φάση της ανασύνταξης και της ανεύρεσης νέων ιδεών. Αλλά οι νεοναζί δεν έχουν καμία όσον αφορά την οικονομία για παράδειγμα. Οι «φυλές» θα αναμιχθούν, οι ξανθοί «λευκοί» άνθρωποι θα εξαφανιστούν σταδιακά και κανένα 4ο Reich ή Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό. Οι νεοναζί θα πρέπει να το παραδεχτούν και απλά να παραιτηθούν. Είναι ένα πάρα πολύ σύνθετο θέμα. Νιώθω πως θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτό.
Διάβασα το σχόλιο αλληλεγγύης σου σχετικά με την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πιθανότατα ήδη γνωρίζεις τις "nights of violence" τον Δεκέμβριο στην Ελλάδα. Κατά την γνώμη μου αυτό που ξεκίνησε σαν μια αυθεντική teenage riot πολύ σύντομα εκφυλίστηκε σε διεστραμμένη διασκέδαση ανεγκέφαλων πλουσιόπαιδων. Εσύ τι πιστεύεις? Συνεχίζεις να βγαίνεις στους δρόμους και να διαμαρτύρεσαι ή χρησιμοποιείς άλλους τρόπους για να μεταφέρεις το μήνυμα σου?
Alec: Όταν το πολιτικό νόημα μιας εξέγερσης χάνεται, θα πρέπει οι ίδιοι που την ξεκίνησαν να την σταματήσουν. Όταν μπορώ συμμετέχω στις διαμαρτυρίες. Ο αριθμός των ανθρώπων πάντα μετράει, οπότε δεν είναι ποτέ χάσιμο χρόνου να παρευρίσκομαι σε αυτές. Δεν ξεχωρίζω αυτά τα δυο. Για μένα είναι κομμάτι αυτού που είμαι και αυτού που πιστεύω. Αν νιώσω πως πρέπει να γράψω ένα τραγούδι αντί να πάω σε μια πορεία, ακολουθώ αυτό το ένστικτο μου. Και το αντίστροφο. Σε μια πορεία είσαι ένας από τους πολλούς και αυτό σου δίνει δύναμη. Δεν μπορείς να το έχεις αυτό όταν γράφεις ένα τραγούδι, εκτός από πολύ αργότερα όταν το παίζεις στα live.
Μερικά χρόνια πριν αμφισβήτησες την ειλικρίνεια των Rammstein και είπες πως ήταν διάσημοι «για τους λάθους λόγους». Με το να είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει αρκετά ακραίες πεποιθήσεις, πώς τα καταφέρνεις να τα βγάλεις πέρα με την προσανατολισμένη στο κέρδος σκληρή μουσική βιομηχανία? Έχεις προδώσει ποτέ τα πιστεύω σου κατά λάθος ή εσκεμμένα προκειμένου να επιβιώσεις?
Alec: Γνωρίζω τα παιδιά από τους Rammstein και την στιγμή που έκανα την δήλωση ένιωθα πως το να παίζουν με φασιστικές εικόνες προσέλκυσαν μερικούς τύπους ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν ούτε το περιεχόμενο ούτε την έννοια της χρήσης αυτών των εικόνων στην pop μουσική κουλτούρα. Έχω την εντύπωση πως λίγο αργότερα οι Rammstein έκαναν σαφές πού στέκονται πολιτικά και πιστεύω πως ήταν πολύ σημαντικό που έκαναν αυτή τη κίνηση. Από την αρχή έθεσα κανόνες για τον εαυτό μου, πού θέλω να πάω και πού βρίσκονται τα όρια που δεν θέλω να περάσω. Στον καπιταλισμό τα πάντα μπορούν να παράγουν χρήμα είτε μας αρέσει είτε όχι. Όποιον καλλιτέχνη γνωρίζετε που το αρνείται αυτό είναι ή ερασιτέχνης ή ψεύτης. Όλη μου τη ζωή βγάζω λεφτά από τη μουσική. Δεν είναι μυστικό, ούτε ντρέπομαι για αυτό, γιατί κράτησα την ακεραιότητα μου. Τελευταία πολλοί νομίζουν πως η μουσική χωρίς κόστος συνεπάγεται την ειλικρίνεια της... Πιστεύω πως η ποιότητα της μουσικής δεν έχει να κάνει καθόλου με τα κέρδη που αποφέρει. Μόλις γίναμε μάρτυρες του θανάτου του Michael Jackson και το Thriller είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν γίνει ποτέ. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Ο Nick Drake δεν πούλησε πολλούς δίσκους την εποχή του, αλλά τώρα πια όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντική ήταν η δουλειά του. Το Pirate Bay που βγάζει εκατομμύρια από τις διαφημίσεις με το να παρέχει στον κόσμο τη δημιουργία κάποιων ανθρώπων χωρίς καμιά άδεια είναι πολύ πιο σατανικό από κάθε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Το Pirate Bay πρέπει να ονομαστεί σε «σκλαβοκάραβο» ή κάτι τέτοιο. Αν μοιράσει τα έσοδα του από τις διαφημίσεις ισομερώς σε όλους τους καλλιτέχνες, θα έχει την πλήρη υποστήριξη μου. Αλλά δεν το κάνει. Η «σκληρή» μουσική βιομηχανία δεν υπάρχει. Ακόμα και αν οι καλλιτέχνες κάνουν το λάθος και υπογράψουν λάθος συμβόλαιο, έχουν πάντα τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα δικαιώματα τους στο δικαστήριο. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό στους Blues και Jazz καλλιτέχνες, στους οποίους προσφέρθηκαν εξωφρενικές συμφωνίες τα πρώτα χρόνια της δισκογραφίας. Οι περισσότερες από αυτές τις συμφωνίες διευθετήθηκαν χρόνια μετά. Είναι μια πολύ περίπλοκη συζήτηση στην οποία δεν μπορούν να συμμετάσχουν όσοι δουλεύουν εκτός μουσικής βιομηχανίας, επειδή δεν έχουν την γνώση και την εμπειρία. Αυτό που δεν μου αρέσει αυτή την στιγμή είναι πως δεν υπάρχουν πολλοί που να θέλουν μια ειλικρινή συζήτηση για το θέμα. Η συντηρητική μουσική βιομηχανία προσπαθεί να διατηρήσει ένα παλιό επιχειρηματικό μοντέλο, οι μουσικοί φοβούνται να μιλήσουν δημοσίως λόγω της αντίδρασης του κοινού και αυτοί που κατεβάζουν παράνομα υλικό συμπεριφέρονται σαν φονταμενταλιστές χριστιανοί. Οι τελευταίες στατιστικές δείχνουν πως το παράνομο downloading το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τους ήδη διάσημους διασημότερους, οπότε η δημοκρατία και η ισότητα που είχε υποσχεθεί το internet ποτέ δε συνέβη. Αν επιθυμούμε ελευθερία της έκφρασης και υψηλής ποιότητας μουσική (όποια και αν είναι αυτή τελικά), πρέπει να ξυπνήσουμε και να δουλέψουμε ένα νέο μοντέλο όλοι μαζί, γιατί κανείς δεν έχει βρει τη λύση ακόμα.
Η Bjork κάποτε είπε πως το show σας στο Queen Elizabeth Hall show το 1999 είναι το πιο έντονο στο οποίο έχει ποτέ παραβρεθεί μετά από εκείνο των Public Enemy. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιο είναι το πιο αξέχαστο και δυνατό show στο οποίο έχεις πάει ποτέ.
Alec: Α.. είναι τόσα πολλά! Οι Sham 69 στα μέσα 80s, όταν προσπάθησαν να κάνουν ένα comeback και έπαιξαν τραγούδια που ήταν πιο pop, και το κοινό όρμηξε στην σκηνή και το show σταμάτησε μετά από 20 λεπτά. Αυτό εντυπώθηκε μέσα μου σαν παιδί. Πήγα σε μια συναυλία του R.L. Burnside, ήταν ένα μικρό show στην Νέα Υόρκη, και το κοινό ήταν γεμάτο από μεγάλους καλλιτέχνες. Iggy Pop, Jon Spencer και πολλοί άλλοι. Ήταν μάλλον η καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ. Είδα τους Huggy Bear να παίζουν μπροστά από δέκα άτομα στο Βερολίνο. Εκπληκτική μπάντα και show. Με εμπνέουν πάρα πολύ έως και σήμερα. Είδα τους Underground Resistance στο Trevor Club του Βερολίνου, αρχές του '92 νομίζω, όταν ήταν ακόμα μέλος τους ο Jeff Mills. Αυτή ήταν η techno στο αποκορύφωμα της για μένα.
Ελπίζω να με συγχωρέσεις για την τελευταία μου ερώτηση, αλλά ο κολλητός μου με ανάγκασε να στην κάνω. Στο θρυλικό video από την live εμφάνιση σας την πρωτομαγιά στο Βερολίνο, όταν συλλαμβάνεσαι ακούγεσαι να λες "We never die!". Αφού είσαι Γερμανός, γιατί το είπες στα αγγλικά?
Alec: Αυτή είναι μια ευρέως διαδεδομένη παρεξήγηση. Δεν το είπα εγώ αυτό. Ήταν κάποιος από το πλήθος. Δεν είχε καν σχέση με το ότι μας συνέλαβαν. Θα ήταν πολύ cool, όμως, να έχω φωνάξει κάτι, ενώ ήμουν με χειροπέδες.. Αλλά δεν ήμουν εγώ. Δεν είναι η φωνή μου.
Συνέντευξη: Eva Me.
Μετάφραση - Κείμενο: Eva Me.
Alec Empire official
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή τους προσέγγισα κάπως διστακτικά, σαν άλλη μια μπάντα νεαρών από το Ηνωμένο Βασίλειο που ξαφνικά ακούγεται σκοτεινιασμένη και βουτηγμένη σε μια ακατανόητη για την ηλικία τους 80's θολούρα. Ποιος χρειάζεται στην δεκαετία που έρχεται κομήτες τύπου Bravery, κι αν οι συγκρίσεις με τους Editors ήταν τραβηγμένες, τι να πεις όταν ο τύπος αναφέρει στο άκουσμά τους τεράστιες μπάντες όπως οι Joy Division και οι Echo & the Bunnymen... Οι White Lies τελικά με κέρδισαν, με ένα πολύ καλό ντεμπούτο και σεμνότητα αντιστρόφως ανάλογη με το hype που δημιουργήθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα γύρω από το όνομά τους. Tην Πέμπτη 19 Ιουνίου θα τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα στα πλάισια του Ejekt festival μαζί με Pixies, Editors, Starsailor και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Jack Lawrence-Brown, ντράμερ του Λονδρέζικου συγκροτήματος, ο οποίος εκτός των άλλων μας έφτιαξε και ένα πραγματικά πολύ ωραίο mixtape. Διαβάστε παρακάτω τον τρόπο με τον οποίο εκθειάζει τον Nick Cave και πόσο δυσκολεύτηκε να διαλέξει μεταξύ Depeche Mode και The Cure, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Postwave.gr...
Σύμφωνα με δηλώσεις σας, το Unfinished business ήταν ο λόγος που αλλάξατε το όνομά σας σε White Lies, επειδή σας έκανε να παρατηρήσετε ότι η σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής σας δεν ταίριαζε με το όνομα Fear Of Flying. Αυτό σημαίνει ότι αν στο κοντινό μέλλον αλλάξει το μουσικό σας ύφος θα τερματίσετε τους White Lies και πάλι από την αρχή?
Jack: (γελάει) Δεν νομίζω. Πιστεύω πως οι White Lies έχουν έναν ήχο με τον οποίο νιώθουμε άνετα πλέον. Το θεωρώ απίθανο να καταστρέψουμε τους White Lies και να αρχίσουμε ξανά. Διασκεδάζουμε πολύ με αυτό που κάνουμε και αν τυχόν στο κοντινό μέλλον έχουμε λίγο διαφορετικό ήχο, νομίζω ότι και πάλι θα έχει θέση στην πορέια της μπάντας και θα είμαστε μια χαρά.
Αν θυμάμαι καλά κυκλοφορήσατε 2 singles βινυλίου σαν Fear Of Flying. Πες μου μερικά πράγματα για την τότε συνεργασία σας με τον Stephen Street και τι σας έχει μείνει περισσότερο από τις πρώτες μέρες?
Jack: Με τον Stephen ήταν έξοχα! Επειδή τον ξέραμε μέσω ενός φίλου, είχε ήδη το τηλέφωνο μας μέσω μιας βρετανικής μπάντας και του άρεσε αυτό που κάναμε. Είδε την φιλοδοξία μας.. Είδε πως έχουμε δυναμική. Και ήταν πραγματικά ευγενικός μαζί μας. Ήταν τόσο ευγενικός ώστε να μας επιτρέψει να χρησιμοποιούμε το στούντιο δωρεάν. Βασικά μάθαμε τα πάντα για την ηχογράφηση από εκείνον, κάτι το οποίο είναι θαυμάσιο και του είμαστε ευγνώμων.
Δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα μεγάλο hype γύρω από τους White Lies και το album σας πήγε απευθείας στην κορυφή των Αγγλικών charts. Αυτή η μάλλον απρόσμενη επιτυχία σε τόσο μικρό διάστημα δημιουργεί πίεση στο συγκρότημα για ανάλογες πωλήσεις και στις επόμενες κυκλοφορίες σας?
Jack: Δεν νομίζω πως νιώσαμε πολύ πίεση με όλο αυτό το hype όταν ξεκινήσαμε. Τραβήξαμε πολύ την προσοχή επάνω μας στις αρχές του 2009 που μας συμπεριέλαβαν στις λίστες με τα πιο hot ονόματα της χρονιάς. Εμείς απλά ανυπομονούσαμε να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ και ήμασταν πολύ χαρούμενοι για αυτό. Η ουσιαστική πίεση έρχεται από τους εαυτούς μας και κανέναν άλλο. Δεν θα κυκλοφορούσαμε ποτέ κάτι για το οποίο δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Η πίεση που προέρχεται από εμάς τους ίδιους μας κάνει να έχουμε υψηλές προσδοκίες. Δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με το τι νομίζουν τα media. Το "To Lose my life" είναι ένα άλμπουμ που άλλοι δημοσιογράφοι το μίσησαν και άλλοι το λάτρεψαν και είναι όμορφο να διαφέρουν οι απόψεις. Και την ίδια στιγμή να είναι κάτι που έχουμε απολαύσει και εμείς οι ίδιοι δημιουργώντας το.
Υπάρχει κάποιο βασικό πλάνο για το επόμενο album σας? Έχετε αποφασίσει με ποιον θα δουλέψετε ή πως θα μοιάζει?
Jack: Δεν είμαι σίγουρος με ποιον θα δουλέψουμε για το δεύτερο album. To "To Lose My Life" το ΄καναμε με τον Max Dingel και τον Ed Buller. Για τον Max ήταν ο πρώτος δίσκος στον οποίο έκανε παραγωγή, ενώ ο Ed μπορεί να έχει δεκάδες φανταστικές δουλειές, αλλά είχε πολύ καιρό να δουλέψει με κάποια μπάντα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ηταν ένας πολύ καλός συνδυασμός, πείρα και ενθουσιασμός, που είχε βασική επίδραση στο αλμπουμ και νομίζω πήραμε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τον ήχο, σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία από το πρώτο album και στο δεύτερο, ώστε όταν το ακούς να μπορείς να καταλάβεις ότι πρόκειται για δίσκο των White Lies. Βέβαια θα γίνουν κάποιες προσαρμογές και σίγουρα ορισμένες αλλαγές σε μερικούς ήχους, όπως και σε κάποιες διαθέσεις του. Είναι αδύνατον να ξέρω από τώρα πως θα καταλήξει, αλλά ξέρω ότι έχουμε πολλές ιδέες και ενθουσιασμό για να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε. Πάντως το αποτέλεσμα θα πρέπει να ειναι κάτι που να μας "δένει" με τον πρώτο δίσκο.
Παρόλο που έχετε δηλώσει επανειλλημένα ότι δεν είστε επηρεασμένοι από μπάντες όπως οι Joy Division, οι Echo & the Bunnymen, οι Editors, κτλ, τα media επιμένουν σε τέτοιες συγκρίσεις. Θα μπορούσες να μας δείξεις ότι κάνουν λάθος φτιάχνοντας ένα mini mixtape με 5 τραγούδια βασισμένο στις διάφορες επιρροές σας?
Jack:
Blonde Redhead - 23 : Ακούω πολύ αυτό το συγκρότημα τον τελευταίο καιρό, είναι από την Νέα Υόρκη και κυκλοφόρησαν ένα album πριν 2 χρόνια με τίτλο "23¨ το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έγιναν ποτέ. Βάζω το ομώνυμο τραγούδι,αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο από τον συγκεκριμένο δίσκο.
Secret Machines - first wave intact: Νομίζω ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα για μας, με πολύ μεγάλη επιρροή από το ξεκίνημα των White Lies. Το τραγούδι είναι απ' τον πρώτο τους δίσκο,πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί και οπωσδήποτε έχει εξέχουσα θέση σε ένα White Lies mixtape. Πολύ σημαντικό τραγούδι για μας.
Fever Ray - when I grow up: Αυτό είναι αρκετά μινιμαλιστικό και αυτό που λέμε σκοτεινή χορευτική μουσική. Πραγματικά υπέροχο τραγούδι.
Queens Of The Stone Age - Mexicola: Οι QOTSA είναι ένα ακόμα σημαντικό συγκρότημα για τους White Lies. Ειδικά ο Harry είναι φανατικός οπαδός τους και νομίζω ένας από τους λόγους που έμαθε κιθάρα. Το Mexicola έιναι ένα τραγούδι που αρέσει σε όλους μας πάρα πολύ.
Nick Cave & the Bad Seeds - the mercy seat: Μας αρέσει πολύ ο Nick Cave. Υπάρχει κάτι στους στίχους του που είναι πραγματικά γεμάτο πάθος και λαγνεία. Τόσο επιθετικό και οργισμένο. Είναι τόσο αυθεντικός σε ότι κάνει! Κανείς άλλος δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Δε νομίζω ότι υπάρχει καποιος που να προσπαθήσει να είναι σαν τον Cave και να την σκαπουλάρει χωρίς να φάει τα μούτρα του.
Ωραίες επιλογές, ειδικά τον Cave τον λατρεύω, είδα όμως ότι διασκευάζετε και Portishead στις συναυλίες σας...
Jack: Ναι, έχουμε παίξει το The Rip. Το περυσινό album των Portishead είναι καταπλήκτικό και αυτό το αγαπημένο μας τραγούδι από εκεί. Πολύ σημαντικό τραγούδι κι αυτό ως επιρροή, μπορείς να το βάλεις στο παραπάνω mixtape. Δεν ξέρω αν θα επιχειρήσουμε να το παίξουμε και στην Αθήνα...
Πάντως κατά τη γνώμη μου ο τρόπος που τραγουδάει ο Harry μου θυμίζει εκπληκτικά σε μερικά τραγούδια τον Julian Cope από τους Teardrop Explodes. Τυχαίο ή του αρέσαν κάποτε?
Jack: Δεν είμαι σίγουρος αν οι Teardrop Explodes και ο Julian Cope είναι από τα πράγματα που έχουν επηρεάσει τον Harry, το θεωρώ μάλλον απίθανο μια και κάποια συγκροτήματα από τα 80s τα μάθαμε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ομως θεωρώ ότι είναι καλό να μας συγκρίνουν με τόσο σημαντικές μπάντες, δεν μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Ο Harry δεν προσπαθεί να μοιάζει με κάποιον άλλον, το καταλαβαίνεις αυτό μόλις τον γνωρίσεις. Οταν τον δεις στην σκηνή διαπιστώνεις ότι είναι απλά ο δικός του τρόπος να τραγουδάει. Πάιζει την μουσική του έντονα και ζωηρά. Η φωνή του ξεχωρίζει και δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν αρκετοί πολύ καλοί τραγουδιστές, αλλά ο Harry εχει τις προοπτικές να γίνει ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους ερμηνευτές της γενιάς του στην Αγγλία.
Παρατήρησα μερικά ενδιαφέροντα remixes στα singles σας, για παράδειγμα αυτό από τους Crystal Castles στο Death. Σας ενδιαφέρει η ηλεκτρονική χορευτική μουσική?
Jack: Σίγουρα μας ενδιαφέρει, ειδικά ο Harry λατρεύει τα remixes. Οι Crystal Castles είναι ένα συγκρότημα που μας αρέσει πραγματικά, είναι φίλοι μας πλέον και βγαίναμε μαζί στο Liverpool. Νιώσαμε πολύ καλά όταν μας είπαν ότι θέλουν να κάνουν remix στο τραγούδι μας, γιατί είναι πολύ σχολαστικοί με το τι θέλουν να δουλέψουν και δεν κάνουν remixes τόσο συχνά.Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το death, το καλύτερο πράγμα με τα remixes είναι ότι μπορείς να δεις μια άλλη οπτική στο τραγούδι σου μέσα από καποιον άλλον. Η version που έκαναν οι Crystal Castles είναι φανταστική, παρότι είναι εντελώς διαφορετική, διατηρεί όλα τα σωστά στοιχεία από την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού.Το σημαντικό με τα remixes είναι να μαθαίνεις κάτι από αυτά και όχι απλά να βάζεις ένα extra όνομα στα cd σου.
Ποια έίναι η αντίδραση σου όταν ακούς τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο ή όταν βλέπεις κόσμο να τα χορεύει σε κάποιο club? Θυμάσαι την πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο?
Jack: Η αλήθεια είναι ότι είναι παράξενο να ακούς τραγούδια σου στο ραδιόφωνο. Με πιάνει ένα περίεργο συναίσθημα και δεν ξέρω τι να κάνω. Συνήθως αν ακούσω White Lies στο ράδιο το κλείνω. Ακούς τον εαυτό σου, θες να το χαρείς, αλλά υπάρχει κάτι αλαζονικό σε αυτή την διαδικασία που με κάνει να νιώθω άβολα. Στα club είναι διαφορετικό, γιατί μπορείς να έχεις eye contact με αυτούς που διασκεδάζουν με το τραγούδι σου, τον τρόπο που το κάνουν ή πως τραγουδούν τους στίχους. Είναι κάτι που δεν έχεις την ευκαιρία να το δεις πολλές φορές ούτε στις συναυλίες με όλα τα φώτα πάνω σου...
Ο Joshua Hayward των Horrors, είπε πρόσφατα ότι το web 2.0 κατέστρεψε την underground σκηνή και ότι ο ίδιος θα ήθελε να καταστρέψει το internet. Εσείς από την άλλη, χρησιμοποιείτε όλα τα γνωστά social media (myspace, tweeter, facebouk, etc). Αμφέβαλες ποτέ για την αναγκαιότητά τους και την επιρροή τους?
Jack: Γενικά το Internet δημιούργησε μια παράξενη κατάσταση που άλλαξε εντελώς το πως δουλέυουν τα πράγματα με τη μουσική. Για παράδειγμα μόλις ακούσεις για μια νέα μπάντα, επισκέφθεσαι το myspace τους και δέχεσαι αυτόματα την πληροφορία. Αυτό για μένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ακόμα πιο προσεκτικός με το τι ακούς. Πολλοί πιστεύουν ότι κάνεις μια μπάντα, βάζεις το υλικό σου στο internet και μετά ανεβαίνεις κατευθέιαν στα charts.Συνήθως όμως ο κόσμος ακούει και κατεβάζει εκατοντάδες τραγούδια τον μήνα και τα περισσότερα τα προσπερνάει ή βάζει τυχαία να παίξουν κάποια από αυτά. H ευκολία στην πρόσβαση μουσικής πρέπει να μας κάνει πιο κριτικούς απέναντί της και όχι πιο νωχελικούς και αδιάφορους. To Myspace ήταν μια παγκόσμια τομή στην μουσική βιομηχανία και βοήθησε αρκετές μπάντες. Και στη δική μας περίπτωση, η myspace σελίδα μας είναι ο τόπος που οι περισσότεροι ανακάλυψαν και άκουσαν τα τραγούδια μας.
Για μένα τα πράγματα έχουν ως εξής: όποιος είναι σε συγκρότημα, νομίζω ότι θέλει να ακουστεί η μουσική τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Αυτό θέλω να μπορώ να πετύχω, πολλούς ανθρώπους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό που κάνουμε. Το Internet αποδείχθηκε το καλύτερο μέρος για να συμβεί κάτι τέτοιο και αυτό είναι ότι καλύτερο για μένα. Όχι, δεν θα ηθελα να το γκρεμίσω όπως ο Joshua. Μου αρέσει, σου δίνει την δυνατότητα επικοινωνίας με τους fans, μια πολύ καλή επαφή.
Μια και πιστεύετε ότι το παράνομο downloading βλάπτει την μουσική, τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό όταν έμαθες ότι το Pirate Party κέρδισε το 7,1% των ψηφοφόρων της Σουηδίας τις ευροεκλογές?
Jack: Το είδα κάπως βιαστικά αυτό, δεν ξέρω ποιοι είναι να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω ψάξει. Το παράνομο downloading δεν μπορείς να το ελέκξεις απόλυτα, είναι κατι που θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Σαν μουσικός πρεπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να το αποδεχτείς. Η μουσική βιομηχανία όμως πρέπει να βρει έναν τρόπο να επιστρέψει και να συμφιλιωθεί με το κοινό και τις πωλήσεις. Ισως πρέπει να χαμηλώσουν και τις τιμές. Τα βασικό είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και ακούνε μουσική θα υπάρχει και ζήτηση. Πάντα θα υπάρχει εμπόριο στον τομέα αυτό και πρέπει να βρίσκεις τρόπους να μπορείς να βγάλεις χρήματα από αυτό. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση ώστε οι μουσικοί να ασχολούνται μόνο με το πως να γράφουν πραγματικά καλά τραγούδια.
Ας πούμε υποθετικά ότι οι Cure, οι New Order και οι Depeche Mode σας προτείνουν την ίδια στιγμή να κάνετε τουρνέ μαζί τους. Ποιους θα διαλέγατε και γιατί?
Jack: Νομίζω ότι θα διάλεγα τους Depeche Mode επειδή...όχι, όχι, μάλλον τους Cure...εμμ..Οχι, θα διάλεγα τους Depeche Mode γιατί είναι πραγματικά σημαντικοί σε πολλούς ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο στον καθένα. Πιστεύω ότι ήταν το πρώτο σοβαρό και μεγαλύτερο crossover συγκρότημα. Εχουν σκοτεινά, ποπ και ροκ στοιχεία στον ήχο τους, όπως και στο τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν σαν μπάντα, και τα συνδυάζουν όλα μαζί με εξαιρετικό τρόπο. Ηταν το πρώτο συγκρότημα που πέτυχε κάτι τέτοιο. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν τόσοι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι που διασκεδάζουν με την μουσική τους. Υπάρχει τρομερή ενέργεια με τους Depeche Mode, πραγματικά upbeat και συναρπαστικοί.Είναι φανταστικοί στις συναυλίες τους.
Εχω δει και τους Cure αρκετές φορές στο παρελθόν, είναι από τα κορυφαία live συγκροτήματα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να ακούσεις τα τραγούδια που θα ήθελες. Θέλω να πώ, έχουν γράψει εκατοντάδες τραγούδια και είναι δύσκολο να πετύχεις μια συναυλία τους που θα ακούσεις όλα τα αγαπημένα σου. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα όμως...
Συνέντευξη: Kώστας Μπρέλλας
Constructed: Eva Me, Κ. Μπρέλλας, B. Γιαννακόπουλος
Μετάφραση: K. Mπρέλλας, Eva Me
intro text: Κ. Μπρέλλας
WL official
Ναι, ξέρω... Όταν είπαμε ότι θα κάνουμε μερικές ερωτήσεις στον Alexander Veljanov οι περισσότεροι γνωστοί μου έλεγαν ατάκες τύπου «ρώτα τον αν ξέρει κατά που πέφτει η Μακεδονία κι αν είναι μακρινός ξάδελφος του άλλου Αλέξανδρου, του Μέγα...». Βλέπετε το προσωπικό του album "Porta Macedonia" μας τσίγκλισε λιγάκι και θύμωσε ακόμα και μερικούς fans των Deine Lakaien. Οι πιο ενοχλημένοι το έριξαν στον προσωπικό χλευασμό : «για μάθε τι ζώο κρύβει στα μαλλιά του...». Εντάξει, λίγη πλακίτσα κακό δε κάνει και συμφωνώ ότι το timing του προσωπικού του album είναι κάπως ύποπτο, αλλά οι Deine Lakaien είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, για αρκετούς από εμάς ιδιαίτερα αγαπητή, από 2 πραγματικά εμπνευσμένους μουσικούς στον χώρο τους και με μισή ντουζίνα εξαιρετικούς δίσκους. Το Σάββατο θα τους δούμε για άλλη μια φορά στο Gagarin, έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας, η παρακάτω συνέντευξη αφορά τους Deine Lakaien και ναι, τον ρωτήσαμε διακριτικά και για τη Μακεδονία και για το μνημειώδες πλέον χτένισμά του. Εξίσου διακριτικά μας απάντησε...
Πέρασαν 24 χρόνια από το μακρινό 1985 που ξεκινήσατε. Από τότε κυκλοφορήσατε πολλά άλμπουμ σαν Deine Lakaien αλλά και για τα δικά σου projects. Όλο αυτό το διάστημα εξελίχθηκατε πειραματιζόμενοι σε διάφορους χώρους. Πιστεύεις ότι έχετε φτάσει στην κορύφωση της εξέλιξης σας ή υπάρχουν πάντα περισσότερα πράγματα να εξερευνήσεις;
A. Veljanov : Πολλά χρόνια (έχουν περάσει) και πολλές και διαφορετικές απόψεις (έχουν υπάρξει) για αυτή την ερώτηση. Θα έλεγα ότι για ένα καλλιτέχνη το σημαντικό είναι να κινείται, να μην μένει στάσιμος, να πειραματίζεται τόσο με τις ικανότητες του όσο και με τις ικανότητες των συνεργατών του, αν υπάρχουν.
Οι Deine Lakaien πάντα κατάφερναν να συνδυάζουν τους ηλεκτρονικούς και τους κλασσικούς ήχους με μεγάλη επιτυχία. Πιστεύεις ότι αυτό υπήρξε πάντα το ουσιώδες στοιχείο της δουλειάς σας που οδήγησε τελικά στις ορχηστικές ηχογραφήσεις του «20 Years Of Electronic Avantgarde»;
A. Veljanov : Είναι μια από τις διαφορετικές δυνατότητες που είχαμε για να παρουσιάσουμε τις συνθέσεις και τους στίχους μας. Οι άλλες διαφορετικές εκδοχές ήταν αυτές χωρίς την ορχήστρα, σαν ντουέτο ή με τους μουσικούς της μπάντας, αυτές του στούντιο... τελικά η κάθε διαφορετική παρουσίαση οφείλει να αναδείξει την ποιότητα των κομματιών. Ελπίζω πως καταφέρνουμε να ακουγόμαστε πειστικοί όσο συχνότερα γίνεται.
Τι σημαίνει για σένα το «avant-garde»;
A. Veljanov : Τίποτα. Είναι απλά μια «ταμπέλα» όπως όλες οι άλλες ταμπέλες στη μουσική ή την τέχνη. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις τον χρόνο αλλά αν θες να δοκιμάσεις... γιατί όχι.
Αναπολώντας τις εποχές του «Dark Star», πίστευες τότε ότι θα γνώριζες την επιτυχία και ότι θα βρισκόσουν ακόμα και σήμερα στην ίδια μπάντα μετά από τόσα χρόνια;
A. Veljanov : Όχι. Όταν είσαι νέος ζεις την στιγμή και σε φοβίζει το να σκέφτεσαι για το μακρινό μέλλον . «20 χρόνια μετά...» μοιάζει σχεδόν με το να έχεις πεθάνει.
Θυμάσαι γιατί επιλέξατε το Deine Lakaien για όνομα της μπάντας; Ήταν φόρος τιμής για τους Einsturzende Neubauten; Σας αρέσουν ακόμα;
A. Veljanov : Δεν ήταν κάτι τέτοιο για τους Einsturzende Neubauten, δεν μας έχουν επηρεάσει μουσικά. Μας άρεσε το νόημα ενός στίχου και αυτό μας έκανε να διαλέξουμε το όνομα. Ίσως όμως ακολουθήσαμε παρόμοιο δρόμο σαν συγκρότημα, διαφορετικό από την πλειονότητα (των συγκροτημάτων) στη μουσική.
Ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια των θαυμαστών σας είναι το «Love Me To The End». Όταν γραφόταν και το τραγουδούσες για πρώτη φορά αισθάνθηκες ότι αυτό το τραγούδι θα είχε τέτοιο συναισθηματικό αντίκτυπο στους ανθρώπους; Αισθάνεσαι ακόμα συναισθηματικά εμπλεγμένος με το κομμάτι;
A. Veljanov : Όχι, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα το ότι ειδικά αυτό το τραγούδι είχε τόση επιτυχία. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το παρουσιάσαμε με τόσες διαφορετικές εκδοχές στις ζωντανές εμφανίσεις ώστε ακόμη και σήμερα να μη βαριέμαι να το τραγουδώ.
Σαν καλλιτέχνης αντλείς έμπνευση από όσα σε περιβάλλουν. Σαν γερμανικό συγκρότημα αισθάνεσαι πως έχετε υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο τύπο ήχου από την χώρα σας;
A. Veljanov : Δεν πιστεύω ότι είμαστε μια τυπική γερμανική μπάντα. Φυσικά υπάρχουν μέσα μας στοιχεία από την γερμανική μουσική και την παράδοση της τέχνης αλλά φαντάζομαι πως οι μακεδονικές μου ρίζες επηρεάζουν κι αυτές την όλη εικόνα του μουσικού μας κόσμου.
Έχεις ζήσει στο Βερολίνο. Μια πόλη με ισχυρές ιστορικές και πολιτιστικές δονήσεις. Τι σημαίνει για σένα το Βερολίνο; Πιστεύεις ότι μετά την ένωση (του ανατολικού με το δυτικό) εξελίσσεται με άσχημο τρόπο, χάνει τον χαρακτήρα του σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια;
A. Veljanov : Μπορώ να μιλήσω μόνο για το δυτικό Βερολίνο μιας και εκεί έζησα πριν να πέσει το Τείχος. Δεν ξέρω πως ήταν η ζωή στην ανατολική πλευρά εκείνη την εποχή. Έχω αρκετούς συναδέλφους και φίλους που μου έχουν μιλήσει σχετικά οπότε έχω σχηματίσει μια εντύπωση. Φαντάζομαι πως το σημερινό Βερολίνο είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες και ζωντανές πόλεις στην Ευρώπη. Είναι επίσης χαλαρό και όχι ιδιαίτερα ακριβό σε σχέση με άλλες μητροπόλεις. Ελπίζω να παραμείνει έτσι.
Κυκλοφόρησες το τελευταίο προσωπικό σου άλμπουμ «Porta Macedonia» που μου άρεσε. Ο Ernst Horn έχει κι αυτός τα δικά του προσωπικά projects όλα αυτά τα χρόνια. Βρίσκεις ότι είναι δύσκολο να εργάζεσαι και να προωθείς τόσο την προσωπική σου δουλειά όσο και αυτής του συγκροτήματος; Πιστεύεις ότι η συνεργασία με άλλους ανθρώπους, ανανεώνει και το συγκρότημα ή όχι;
A. Veljanov : Ξέρω ότι πάντα στηρίζαμε τους Deine Lakaien μέσω της ελευθερίας μας να διατηρούμε και τα προσωπικά μας project. Αυτό έκανε το συγκρότημα να επιβιώσει μέσα στα τόσα χρόνια, το επηρέασε με θετικό τρόπο.
Το "Porta Macedonia" έχει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα σαν τίτλος? Εχει να κάνει με την πολιτικη? Μήπως με τη κόντρα που έχει η Ελλάδα στο θέμα της ονομασίας της FYROM?
A. Veljanov : Με ενδιαφέρει ο πολιτισμός και μεγάλωσα με πολλές διαφορετικές απόψεις πάνω στον Ευρωπαικό πολιτισμό, ειδικά τον Γερμανικό, τον Νοτιο-ανατολικο, τον Βυζαντινό, τον Μακεδονικό, κτλ. Ηθελα να τα φέρω όλα αυτά κοντά και ονόμασα το album ως μια «Πόρτα» μεταξύ της δυτικής και ανατολικής Ρώμης, των 2 πλευρών της Ευρώπης. Ανοιγω αυτή την πόρτα για να ανακαλύψουν οι άνθρωποι πράγματα και από τις 2 μεριές, να έρθουν κοντά. Επί της ευκαιρίας, η διαμάχη για το όνομα είναι κατά τη γνώμη μου γελοία. Οι πολιτικοί του σήμερα πρέπει να σκεφτονται με τρόπο που να αρμόζει στον 21ο αιώνα. Είμαστε όλοι υπέυθυνοι για μια ειρηνική ενωμένη Ευρώπη.
Στο video του "Nie Mehr" θα έλεγα ότι δείχνεις θυμωμένος, αηδιασμένος... Τι σε κάνει να θυμώνεις γενικά?
A. Veljanov : Το video είναι η ερμηνεία του τραγουδιού. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι ενός θυμωμένου άνδρα που αποφασίζει να βάλει τέλος σε μια θλιβερή σχέση. Γενικά θυμώνω όταν συναντω μισαλλοδοξία, στενόμυαλους ανθρώπους, βλακεία, ανθρώπους που εκεμταλεύονται την εξουσία τους, απληστία και διαφθορά.
Προσπαθώ να σκεφθώ κάποιον άλλον καλλιτέχνη που να είναι τόσο πιστός στο κούρεμά του όσο εσύ. Ο Robert Smith μου ήρθε στο μυαλό, αλλά ακόμα κι αυτός έκοψε μια φορά τη θρυλική αφάνα του... Εχεις σκεφθεί ποτέ να ξεφορτωθείς την αλογοουρά και το κρεπαρισμένο hairstyle?
A. Veljanov : Δεν είναι ότι δεν τα έχω αλλάξει καθόλου. Αν κοιτάξεις τις φωτογραφίες από τα τέλη των 80's και αρχές 90's θα το διαπιστώσεις... Αλλά η φύση θα επιλύσει αυτη την ερώτηση κάποια μέρα..
Ποιό είναι για σε΄να το καλύτερο album των Deine Lakaien?
A. Veljanov : Ελπίζω το επόμενο.
Αυτή η ερώτηση είναι κάπως παλιά.. Τι είναι το Winter Fish Testosterone που ονόμασε το τέταρτο album σας?
A. Veljanov : Είναι ο συνδυασμός 3 διαφορετικών τίτλων τραγουδιών του δίσκου, που αντιπροσωπεύουν τις 3 εντελώς διαφορετικές διαθέσεις του album.
Είχες πεί στο παρελθόν ότι δεν δημοσιεύετε τους στίχους των τραγουδιών σας στο site σας ώστε να προτρέψετε τους fans να αγοράσουν το κανονικό CD. Μερικούς μήνες μετά το April Skies υπήρχε σε file-sharing networks μαζί με όλο το booklet σε πολύ καλή ποιότητα. Εχετε αναθεωρήσει τις απόψεις σας για την αποδοτικότητα των διάφορων μεθόδων copy-protection? Υποστηρίζετε κινήσεις όπως αυτές που έκαναν οι Radiohead ή οι Nine Inch Nails για τις τελευταίες τους δουλειές?
A. Veljanov : Δεν βάλαμε ποτέ copy-protection σε κανένα album εκτός από το April Skies, αλλά σε αυτή τη περίπτωση η EMI δε μας έδωσε καμία ευκαιρία να το αποφύγουμε. Σήμερα όμως όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν καταλάβει ότι αυτός δεν ήταν ο σωστός τρόπος να καταπολεμήσουν την πειρατεία. Ολόκληρη η μουσική βιομηχανία θα αλλάζει όλο και περισσότερο στο μέλλον. Θα δούμε τι μέλλει γενέσθαι για την μουσική και τους μουσικούς γενικότερα. Προσωπικά, μου αρέσει η ιδέα με τα συγκροτήματα που έχουν τη δύναμη να δείχνουν έμπρακτα ότι δεν δέχονται τις τακτικές των δισκογραφικών εταιρειών.
Τι ακούς αυτές τις μέρες? Καμιά καλή νέα μπάντα που σου τράβηξε την προσοχή?
A. Veljanov : Μάλλον πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν έχω ανακαλύψει κάτι ιδιαίτερο τελευταια...
Υπάρχουν σχέδια για καινούριο Deine Lakaien album? Κι αν ναι, υπάρχει κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση? Να περιμένουμε κάτι διαφορετικό?
A. Veljanov : Ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει για τις λεπτομέρειες σχετικά με το νέο δίσκο. Αλλά, εκτός κι αν βαρεθούμε οι ίδιοι, ελπίζω πως δεν θα ενοχλήσουμε το κοινό μας με το επερχόμενο υλικό...
Αυτή θα είναι η τρίτη σας συναυλία στην Αθήνα. Ποιές οι εντυπώσεις σου από τις 2 προηγούμενες? Θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά όσον αφορά το setlist? Θα παίξετε καθόλου καινούρια τραγούδια?
A. Veljanov : Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχαμε παίξει ακριβώς την τελευταία φορά, αλλά μάλλον ήταν το set για την τουρνέ του April Skies. Τώρα θα είναι μια συναυλία-αναδρομή και θα παίξουμε τραγούδια από όλα τα αλμπουμς και όλες τις περιόδους της ιστορίας των Deine Lakaien. Αν το κοινό είναι τόσο θετικό και ενθουσιώδες όσο τη προηγούμενη φορά, σίγουρα θα περάσουμε μια φανταστική βραδυά.
Συνέντευξη: Νίκος Δρίβας - Κώστας Μπρέλλας
Μετάφραση: Λυδία Οικονόμου - Κ. Μπρέλλας
Intro text: K. Μπρέλλας
The Kingdom of Welcome Addiction!"Κάτι σαν τον κόσμο του Disney, αλλά με lipstick, κυνισμό και ευφυία..." Ο Chris Corner μιλάει στο Postwave.gr για το ολοκαίνουριο album των IAMX!
Πέρασαν περίπου 10 μήνες από την προηγούμενη φορά που ο Crhris Corner μας είχε μιλήσει διεξοδικά για τους IAMX σε μια πραγματικά τρομερά ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούριο του άλμπουμ με τίτλο "Kingdom Of Welcome Addiction", που θα ακούσουμε και ζωντανά για πρώτη φορά στη συναυλία τους στο Gagarin την Κυριακή. Τον δίσκο δεν τον έχουμε ακούσει, οπότε πολλές ερωτήσεις θα ήταν άσκοπες. Προτιμήσαμε να τον αφήσουμε να μιλήσει μόνος του, για κάθε νέο του τραγούδι ξεχωριστά. Από που εμπνεύστηκε, τι διαπραγματεύεται, πως το ηχογράφησε... Μια πρώτη γεύση του νεου δίσκου των ΙΑΜΧ, μέσα από οσα σκεφτεται ο ίδιος ο δημιουργός του! Βέβαια τον ρωτήσαμε και για τους κακούς εθισμούς του...
Που βρίσκεται και τι είναι το Βασίλειο του Ευπρόσδεκτου Εθισμού για τους ΙΑΜΧ?
Chris Corner: Βρίσκεται στο φιλήδονο και αγαπημένο μου Βερολίνο. Στην μήτρα των IAMX. Είναι ένας τόπος όπου οι πόνοι της κοινοτυπίας μπορούν ν' ανακουφιστούν. Κακίες, ανασφάλειες, ηλιθιότητες μπορούν να γιατρευτούν. Κάτι σαν τον κόσμο του Disney, αλλά με lipstick, κυνισμό και ευφυία.
Τι είδη εθισμών δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι για σένα?
Chris Corner: Καταστρεπτικοί εθισμοί. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό. Ο καθένας μας μπορεί να είναι το έκτρωμα κάποιου άλλου, κάθε θεραπεία μπορεί να είναι αρρώστεια για κάποιον άλλον. Τα σκληρά και «κακά» ναρκωτικά δεν μου πηγαίνουν πια. Δεν είμαι «κλειστός» σε οποιαδήποτε εμπειρία, αλλά η επανάληψη αρνητικών καταστάσεων είναι δολιχοδρομία, σε βγάζει από το θέμα σου. Η σοκολάτα και το κρασί είναι «διάολοι», αλλά αποδεκτοί και ευχάριστοι.
Θέλω να μας μιλήσεις αναλυτικά για το νέο σου δίσκο, θα μου άρεσε μια track-by-track προσέγγιση. Το ξεκινάμε?
Chris Corner: Πολύ ευχαρίστως!
Οk, από την αρχή λοιπόν:
1.Nature of Inviting
Chris Corner: Τα opening tracks είναι πάντα δύσκολα, γιατί πρέπει να εισάγουν τον ακροατή στον δίσκο. Μου αρέσει να βγάζω από τη μέση το «μαύρο πρόβατο» του άλμπουμ πρώτο. Η γοητεία που μου ασκεί η χαλαρότητα και ο συσχετισμός της με την αργή ηλεκτρονική funk ήταν η αιτία για αυτό το κομμάτι. Η μελωδία εχει κρατηθεί σχετικά πίσω, μια και σκόπευα να αφήσω τον ρυθμό να τραβήξει την προσοχή. Έβαλα ήχους κρουστών που συνήθως δεν ταιριάζουν μαζί και προσπάθησα να κάνω το «ταξίδι» στενόχωρο. Φωνητικά, πηγαίνω από σχεδόν μουρμουριστές χαμηλές μέχρι φαλτσέτο ψηλές και μετά σε ένα τεθλιμμένο αποσυνδεμένο ρεφραίν για να ξεμπροστιάσω το σχιζοφρενικό περιεχόμενο των στίχων. Σε αγαπώ, σε μισώ. Eγώ, ο εαυτός μου και ο mr.X
2. Kingdom Of Welcome Addiction
Chris Corner: Αισθάνομαι πως αυτό είναι και το πιο θαρραλέο, το πιο αφυπνιστικό τραγούδι του άλμπουμ. Με ένα «τσάκισμα» Ισπανικού φλαμένγκο για ξεκίνημα, ενώνω ξεσηκωτικές κιθάρες και πλήκτρα για να απεικονίσω μια μεγάλη πάλη. Έρχονται εικόνες στο μυαλό μου, ταυρομάχοι, βασιλιάδες, κορδωμένα, μελαχρινά, πλημμυρισμένα από ιδρώτα κορίτσια. Είναι ταυτόχρονα επιβλητικό και γεμάτο τρυφερότητα.
3. Tear Garden
Chris Corner: Τα τραγούδια πρέπει καμιά φορά να είναι συνδυασμός του απόλυτου κακού και της ειλικρινούς ελαφρότητας. Αισθάνομαι ότι με την πρώτη εντύπωση είναι ένα πολύ γλυκό και προσιτό κομμάτι. Σκέφτηκα να βάλω ένα ζωηρό και βαρύ παιδιάστικο drum track μαζί με ένα "water-falling" θέμα πιάνουΚατόπιν να στρέψω τον ήχο με μια περισσότερο ambient κατεύθυνση. Φωνητικά που γίνονται έγχορδα, το delay του πιάνου μεταμορφώνεται σε distortion μπάσου.
Οι στίχοι είναι τόσο συναισθηματικοί, βίαιοι και ταυτόχρονα πνευματώδεις. Εξελίχθηκε σε ένα εξαιρετικά παραστατικό τραγούδι, κάτι που είναι παράξενο γιατί όταν γράφτηκε στην ακουστική κιθάρα, ξεκίνησε σαν κάτι πολύ απλό. Οι άνθρωποι πρέπει να κοπιάζουν για τη μουσική. Δεν ενδιαφέρομαι να το κάνω εύκολο ή στιγμιαίο. Με τον κόπο έρχεται η επιβράβευση και η μακροβιότητα. Αυτό (το κομμάτι) είναι ένα καλό παράδειγμα των παραπάνω.
4. My Secret Friend (featuring Imogen Heap)
Chris Corner: Αυτό το έγραψα πολύ πρόσφατα, όταν τελείωνα το άλμπουμ. Έγινε μετά από σκέψη. Ήθελα πάντα να κάνω ένα ντουέτο και επιτέλους βρήκα ένα κομμάτι που το χρειαζόταν. Η Imogen είναι φίλη και με κάποιο τρόπο την σκέφτηκα όταν έγραψα το στίχο για την πρώτη στροφή. Φαντασιώθηκα μια σχέση βασισμένη σε ένα ψυχωτικό παιχνίδι του μυαλού, έναν αδερφό και μια αδερφή. Παίζουν μεταξύ τους, έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο και βλάπτουν ο ένας τον άλλο. Εστειλα μια πρόχειρη version στην Imogen και πρόσθεσε τη δεύτερη στροφή και υπέροχα δεύτερα φωνητικά. Η διάταξη και ακολουθία των ακόρντων είναι πολύ απλή, κι έτσι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι στις ερμηνείες και φυσικά στην βρώμικη μπασογραμμή.
5. An I For An I
Chris Corner: Αυτό εδώ είναι μια πρόκληση. Πιστεύω πως προβάλει μια υποσυνείδητη πολιτική πλευρά των IAMX. Κατά κύριο λόγο πανικοβάλλομαι από ότι βλέπω στον κόσμο ή από ότι εξαναγκάζομαι να δω από αδαής, υποκινούμενους από το χρήμα, αισχρούς ανθρώπους. Το συναντώ παντού, καθημερινά μπροστά μου. Αυτό το δυσλειτουργικό ηλεκτρονικό πείραμα είναι ο τρόπος μου να εστιάσω ή να απελευθερώσω των αρνητική μου ενέργεια, εξαρτάται πως θες να το δεις. Κιθάρες που γδέρνουν, λάθος νότες, σκληρά ντραμς. Αει γαμήσου και να πάει να γαμηθεί κι ο κόσμος. Εκδίκηση για τις πρόθυμες ψυχές και τα λευκά (αθώα) ψέματα.
6. I Am Terrified
Chris Corner: Μια ξεμπροστιαστική, αφελής, θεραπευτική μπαλάντα. Είναι η κοντινότερη επαφή μου με την απλότητα. Υπάρχει ένα στοιχείο «συνάντησης» ανάμεσα στον Phil Spector και τους Suicide σε αυτό.. Ξεκινά καλωσορίζοντας σε γλυκά και σταδιακά μετατρέπεται σε ένα ορχηστρικό θηρίο που ωρύεται. Όλα τα έγχορδα, τα πνευστά και «τα πραγματικά όργανα» ηχογραφήθηκαν εδώ στο Βερολίνο από ένα εμπνευσμένο συγκρότημα που ονομάζεται «The Unfall Orchestra». Ο προγραμματισμός των υπολοίπων έγινε ως συνήθως από εμένα.
7. Think Of England
Chris Corner: Το Βερολίνο μου επέτρεψε να επαναδομήσω τα πάντα μέσα και γύρω μου. Να κάνω ένα βήμα πίσω και να παρατηρήσω εμένα, τις αγάπες μου, τις ανησυχίες μου, την παραζάλη μου. Η ελευθερία του Βερολίνου έδωσε πνοή στη δουλειά μου. Μια σιγουριά και μια γενναία ειλικρίνεια που φοβόμουν να εξερευνήσω στο Λονδίνο. Με κάνει να αδιαφορώ για το ποιος μπορεί να εγκρίνει ότι κάνω, πόσα χρήματα μπορώ να βγάλω κι είναι ειρωνικό γιατί τα καταφέρνω συγκριτικά καλύτερα τώρα πια στην Αγγλία με αυτό το project παρά όταν ζούσα εκεί. Εκείνη η χώρα με δημιούργησε και με διέλυσε. Το Βερολίνο βοήθησε να επουλώσω μέρος της καταστροφής. Πάντα θα αγαπάω το παλιό μου σπίτι αλλά πρέπει να το αποδομήσω, να το δαιμονοποιήσω και να το κάψω συθέμελα μέσα στο κεφάλι μου πριν να μπορέσω να αισθανθώ και πάλι θετικά για αυτό. Αυτό το κομμάτι περιγράφει το ταξίδι για το οποίο ξεκίνησα, με μια ασυνήθιστα παραδοσιακή, ροκ ενορχήστρωση. Γίνεται κι ένα μικρό παιχνίδι με τις λέξεις. Googlήστε το και δείτε που θα σας βγάλει.
8. Τhe Stupid The Proud
Chris Corner: Κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου, το μυαλό μου ζούσε δηλητηριώδεις εκρήξεις κατά της οργανωμένης θρησκείας. Στιχουργικά αυτό σας δίνει μια γεύση (των σκέψεων). Σε ότι έχει να κάνει με τον ήχο, ένοιωσα πως έπρεπε να παρουσιάσω ένα κομμάτι ξεγυμνωμένο, όπως γράφτηκε. Αντλώ μεγάλη ικανοποίηση από την παραγωγή και την δημιουργία ήχων, αλλά αισθάνθηκα πως αυτό θα πρέπει να γίνει ένα τραγούδι με μια ακουστική κιθάρα. Ένα είδος υπερευαίσθητου, νευρωτικού κομματιού σαν αυτά του Johnny Cash. Υπνωτικό και αδυσώπητο. Αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου, γιατί καμιά φορά κουράζομαι να ακούω δυνατά ταμπούρα και παραμόρφωση.
9. You Can Be Happy
Chris Corner: Χρησιμοποίησα την Unfall Orchestra και σε αυτό. Ηθελα να δημιουργήσω μια αέρινη και εύκαμπτη μελωδική γραμμή στα έγχορδα και να τη μιξάρω με χαμηλά γυναικεία φωνητικά.Η φωνή είναι της Janine από την μπάντα. Λέει, «It's a cruel world for small things but with lies and luxuries, in the in-between, you can be happy». Ξέρω πως η μητέρα μου με έκανε πολύ σπλαγχνικό απέναντι στη δυστυχία των άλλων. Καμιά φορά παρασύρομαι έχοντας την αίσθηση πως αντιλαμβάνομαι αυτό που νοιώθουν οι άλλοι. Ειδικά τους αδύναμους και τους απελπισμένους. Πάντα βρίσκεται σε εξέλιξη μια εσωτερική πάλη να το υπερνικήσω αυτό και να «κατακτήσω» την ευτυχία. Ίσως αυτό να ήταν μια επωδή αυτοσυγκέντρωσης για τον εαυτό μου. Συχνά χρειάζεται να ξυπνήσω. Το έφτιαξα επί τούτοις γλυκόπικρο και αισιόδοξο για να μου το θυμίζει.
10. The Great Shipwreck Of Life
Chris Corner: Νομίζω πως ο τίτλος τα λέει όλα. Άντλησα έμπνευση από τον Φελίνι. Θαυμάζω την εξοργιστικά όμορφη ακριβολογία του. Ο αξεπέραστος, δραματικός, δημιουργός κωμωδιών. Που παρουσιάζει τα πάνω και τα κάτω της ζωής σε όλες της τις αποχρώσεις, την δόξα και τον τρόμο. Έγραψα την μελωδία με όλα αυτά στο μυαλό. Εξελίσεται παιχνιδιάρικα πάνω σε μια ακατάπαυστη Μπότα (bass drum). Έγραψα το κουπλέ πριν 3 χρόνια και το ρεφρέν πριν 3 βδομάδες. Δεν μπορούσα να το κάνω να δουλέψει. Απλοποίησα το όραμα μου και προσπάθησα να γράψω για κάτι με το οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί ο καθένας. Την αποτυχία.
11. Running
Chris Corner: Κάθε άλμπουμ είναι ένα στιγμιότυπο μια μικρής χρονικής περιόδου. Λίγες γραμμές σε ένα ημερολόγιο. Η δημιουργία είναι σαν ένας ωρολογιακός μηχανισμός, περιστρέφεται σαν φύλακας που κρατά μαστίγιο αλλά δεν ολοκληρώνει την περιστροφή του. Το να βάλεις την δημιουργία σου σε ένα cd είναι μόνο η αρχή της διαδικασίας. Πάντα νοιώθω σαν να κυνηγάω την ουρά μου. Σαν να το σκάω από ανείπωτα πράγματα και να τα κυνηγάω ταυτόχρονα. Παρά το ότι είμαι αθεϊστής, πάντα αγαπούσα τους ύμνους. Δεν μ' αρέσει αυτό που κατάντησαν τα Χριστούγεννα αλλά μ' αρέσουν τα κάλαντα. Έκλεισα το άλμπουμ με έναν ύμνο αφιερωμένο σε μένα, το ποντίκι στον τροχό του. Μια ηλεκτρονική λούπα οδηγεί το τραγούδι και κάτω από τους ήχους ενός θεσπέσιου εκκλησιαστικού οργάνου προειδoποιεί: Έπεται συνέχεια!
Συνέντευξη: Κώστας Μπρέλλας
Μετάφραση: Λ.Οικονόμου - Κ. Μπρέλλας
IAMX official
Να σας πω την αλήθεια αρχικά δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Μια βιαστική ακρόαση στον πρώτο τους δίσκο, μια χαρά μου φάνηκε, το Budapest θα έκανε καλή μιξη με κάποιο από τα electroclash anthems του πρώτου δίσκου της Miss Kittin. Μετά ήρθε το το synch festival και βρεθηκα τυχαία να παρακολουθώ μια μπάντα με τρομερή δύναμη και ενέργεια και να ρωτάω δεξιά – αριστερά ποιοι είναι. Μου είχε ξανατύχει κάποτε με τους δικoύς μας 2L8, αλλά αυτή τη φορά η έκπληξη ερχόταν από την Γαλλία. Οι Poni Hoax αφού ενυπωσίασαν το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη, έχουν ένα από τα καλύτερα ποπ album για φέτος με το “Images Of Sigrid” και ετοιμάζονται να μας ξαναταρακουνήσουν, αυτή τη φορά στο Fuzz. Βρήκαμε τον ιδρυτή τους, συνθέτη και keyboard player Laurent Bardainne και τα είπαμε για την Sigrid, την Όλγα, την Mylene Farmer, την Kim Gordon…όχι, δε μιλήσαμε μόνο για γυναίκες... Διαβάστε περισσότερα για τους Poni Hoax παρακάτω, ακούστε το νέο τους album και όσοι τους χάσατε το καλοκαίρι θα έχετε άλλη μία ευκαιρία τo Σάββατο να διαπιστώσετε αν είναι πράγματι "ότι καλύτερο συνέβη στη Γαλλία μετά τη νομιμοποίηση της έκτρωσης και την κατάργηση της θανατικής ποινής" που έγραψαν στο Traxx. Υπερβολές?
Το Poni Hoax μου φαίνεται παράξενη επιλογή για όνομα συγκροτήματος. Το σκεφτοσασταν πολύ ή απλά δεν ασχοληθήκατε ιδιαίτερα?
Laurent:Είμαι πραγματικά κακός στο να βρίσκω ονόματα. ε? Το Poni Hoax δε σημαίνει απολύτως τίποτα, είναι δύσκολο να το προφέρεις και να το θυμάσαι, αλλά πλέον είναι πολύ αργά...
Ποια είναι η Sigrid που έδωσε τον τίτλο στο album σας?
Laurent: Είναι μια πολύ νεαρή κοπέλα που συναντούσαμε πολλές φορές σε κάθε συναυλία, κάθε πολιτιστικό μέρος, σε κάθε πάρτυ που πηγαίναμε και ήταν ΠΑΝΤΑ γλυκιά και χαρούμενη. Είναι συναρπαστικό. Ήταν πραγματικά πάντα χαρούμενη και στην προσωπική της ζωή? Είναι δυνατόν να μη νιώθεις ποτέ θλιμμένος? Κι όμως, φαίνεται πως είναι αλήθεια. Έτσι αποφασίσαμε να μιλήσουμε για αυτή την πειθαρχημένη ευτυχία στη μοντέρνα ζωή του καταναλωτισμού.
Η ιδέα να χορεύουν άνθρωποι σε clubs και να τραγουδούν “antiobodies-antibodies-antbodieeeees!!” (αντισώματα) είναι πραγματικά αστεία. Εχω προσωπική εμπειρία και πάντα γελάω όταν συμβαίνει. Είστε αλήθεια «μικροβιο-φοβικοί»?
Laurent: Εγώ όχι, αλλά ο ντράμερ μας είναι το σύμβολο του παρανοικού αυτού αισθηματος με τα πάντα γύρω του. Με το φαγητό, τον καιρό, διάφορες συνομωσίες, κτλ...
Τι είδος μουσικής θα ήταν το soundtrack των φόβων σας? Ποιος θα ήταν ο συνθέτης?
Laurent: Τα άπαντα του Albert Ayler. Είναι ένας free jazz σαξοφωνίστας. Η μουσική του είναι τόσο απλοική, αγνή και αυθεντική..είναι τρομακτικό! Όπως λέει και ο ίδιος, «μία μέρα, τα πάντα θα είναι όπως πρέπει να είναι». Οι ρίζες μου είναι στην jazz μουσική. Ηχογράφησα ένα free jazz album πριν 8 χρόνια.
Αν δεν κάνω λάθος, είδα ότι έχετε vintage synthesizers στην σκηνή. Εχεις κάποιο αγαπημένο αναλογικό synth?
Laurent: Ναι, το Sequential circuits prophet 600. Πραγματικό δυνατό synthesizer. Tα vintage όργανα όμως είναι σχεδόν πάντα χαλασμένα...
Πως προέκυψε η συνεργασία σας με την Ολγα Κουκλακη στα “Budapest” και “The Soundtrack Of Your Fears”? Πως σου φάνηκε το album της?
Laurent: Ο Marc Colin από τους Nouvelle Vague μας μίλησε για την Όλγα. Είναι πολύ καλή, μπορεί να τραγουδήσει οτιδήποτε εκπληκτικά γρήγορα και η φωνή της είναι η πιο sexy που υπάρχει! Στην πραγματικότητα βέβαια δεν τη βλέπουμε ποτέ. Το album της είναι εξαιρετικό.
Aν μπορούσες να έχεις όποια θες, ποια άλλη θα επέλεγες να τραγουδήσει το Budapest?
Laurent: Την Kim Gordon από τους Sonic Youth!!! Aυθεντία!
Το καινούριο σας single (“hypercommunication”) είναι το αγαπημένο μου track από τη τελευταία σας δουλειά. Πιστεύεις ότι αυτή είναι η ασθένεια των ανθρώπων του 21ου αιώνα? Are we hyper-communicated?
Laurent: Είμαστε προσεγγίσιμοι όλη την ώρα. Για παράδειγμα, όταν είσαι σε τουρνέ, σπαταλάς τον χρόνο σου στέλνοντας sms στην γυναίκα σου για το τίποτα. Πριν 20 χρόνια έκανες ενα τηλεφώνημα καμιά φορα.. Αν χάσεις το τηλέφωνό σου για μερικές μέρες, καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου είναι πολύ πιο εύκολη. Πιστεύω ότι μέσα στα επομενα χρόνια θα υπάρξει μια γενιά παιδιών που δεν θα χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα, emails, κτλ...
Και γιατί βάλατε έναν body-builder στο εξώφυλλο του single?
Laurent: O body-builder είναι το σύμβολο της καλής υγείας, ένα φριχτό πρότυπο της τελειότητας στην μοντέρνα κοινωνία.
Σχολίασέ μου τους παρακάτω διάσημους Γάλλους αν θες..
- Mylene Farmer: Ξεμωραμένη έφηβη. Περισσότερο και από εμάς! Άκουσα ότι είναι τρελλή.
- Air: Βρίσκονται σε αυτό το γοητευτικά αφελές σύμπαν, πράγμα πολύ καλό. Ζουν σε άλλο πλανήτη.
- Indochine: Η κοπέλα μου είναι ακόμα ερωτευμένη με τον Nicolas, τον τραγουδιστή τους, εδώ και 20 χρόνια. Είχαν ωραίες κομμώσεις.
- Charles Baudelaire: Ο πρώτος δανδής!
- Zinedine Zidane: O πρώτος δανδής του ποδοσφαίρου. Δεν έχει και αυτός μαλλιά, όπως ο τραγουδιστής μας.
- Nicolas Sarkozy: Το εντελώς αντίθετο του δανδή. Είναι επικίνδυνος. Είναι πραγματικά τρελλό που οι άνθρωποι δεν είχαν καταλάβει ότι είναι ένας χαμένος,. Πλέον το ξέρουν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη επιρροή σας? Θα στοιχημάτιζα στον David Bowie….
Laurent: Βέβαια! Και οι Doors (για το πνεύμα). Ευτυχώς ο Bowie είναι ακόμα ζωντανός. Είναι το όνειρο μας να τον συναντήσουμε κάποια μέρα, ή ακόμα να δουλέψουμε μαζί του.
Αν οι Poni Hoax ήταν μια νεο-ρομαντική μπάντα των early 80’s, ποια νομίζεις θα μπορούσε να ήταν? Σε καλλιτεχνικό και εμπορικό επίπεδο.
Laurent: Μια μίξη ανάμεσα σε Talking Heads, Depeche Mode, Talk Talk και...να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω και πολλές μπάντες από εκείνη την περίοδο... Πάντως τότε μπορούσες να πετύχεις ένα μείγμα εμπορικής επιτυχίας και καλλιτεχνικού πειραματισμού. Πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν.
Πρώτος και τελευταίος δίσκος που αγόρασες?
Laurent: Το Thriller του Michael Jackson ο πρώτος. Τελευταίος, ο καινούριος των The Walkmen.
Σχεδιάζετε να ηχογραφήσετε νέο υλικό σύντομα? Πως φαντάζεσαι τον ήχο του τρίτου σας δίσκου?
Laurent: Ηδη το δουλεύουμε. Ο ήχος θα είναι πιο πιο ζωντανός, πιο απλός και μυστηριώδης ελπίζω..
Πώς σας φάνηκε η προηγούμενη επίσκεψή σας στην Αθήνα το καλοκαίρι?
Laurent: Περάσαμε πραγματικά υπέροχα στην Αθήνα την περασμένη φορά. Ηταν φανταστικά, όλοι οι ανθρωποι είναι γλυκοί και ευγενικοί , με πολύ χιούμορ.
Μετά το Synch, υπήρχαν κριτικές και αρκετοί άνθρωποι που υποστήριζαν ότι οι Poni Hoax ήταν η καλύτερη στιγμή του φεστβάλ. Πολύ κολακευτικό, ειδικά αν σκεφτείς ότι η Roisin Murphy ήταν headliner στο event, έτσι δεν είναι?
Laurent: Λυπάμαι, αλλά δεν τη ξέρω... Κρίμα.
Ξέρεις αν αυτή τη φορά θα ανέβει μαζί σας στη σκηνή και η Ολγα Κουκλάκη για κάποιο τραγούδι?
Laurent: Η αλήθεια είναι ότι το συζητάμε. Ελπίζω να γίνει!
Συνέντευξη/κείμενο/Μετάφραση: Κώστας Μπρέλλας
‘Ένας Λονδρέζος, ένας Τεξανός και ένας Κερκυραίος μπαίνουν σε ένα στούντιο και αρχίζουν να παίζουν μουσική... ( Όχι, όχι. Είναι σαν ανέκδοτο.)
Με τους Electric Litany ήταν έρωτας με την πρώτη νότα. Η σχέση μας διατηρείται έντονη μέχρι σήμερα με ιδαίτερη προτίμηση στη νύχτα, ή στο ξημέρωμα με το "Dunes", ή όποτε χρειάζομαι μια καταιγίδα και μετά μια ηρεμία με το "Luck"... (Ούτε ερωτική εξομολόγηση να έκανα.)
Οι Electric Litany, μια νέα μπάντα από το Λονδίνο, θα ανέβει για πρώτη φορά σε Αθηναϊκή σκηνή την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, ανοίγοντας τη συναυλία των iLiKETRAiNS στο Gagarin 205... (Πιο δελτίο τύπου δε γίνεται.)
Η αλήθεια είναι η εξής: από τη στιγμή που τους γνωρίσαμε οι περισσότεροι εδώ, μέσα από το Audiobook 3, οι Electric Litany έκαναν (θετικότατη) εντύπωση για το ταλέντο και το πάθος που έδειχναν τα όσα δείγματα της μουσικής τους. Τα 3 μέλη του συγκροτήματος Αλέξανδρος (πιάνο, κιθάρες, τσέλο, φωνητικά), Richard (τύμπανα, programming) και Duane (μπάσο, electronics) διαθέτουν και ίσες δόσεις ευγένειας, σοβαρότητας , χιούμορ και αυτοσαρκασμού (respect) μιλώντας για τη μουσική που παίζουν και αυτή που αγαπούν, για ποίηση, κέικ και ξυραφάκια, για εικόνες και μνήμες, το Ρίτσο και τη Βασίλισσα, τα ΙΚΕΑ και το rock και απαντώντας σε λίγες προσυναυλιακές ερωτήσεις:
• Αν το κοιτάξουμε βαθιά και λίγο αναδρομικά το θέμα ο θρύλος (όσον αφορά τον Αλέξανδρο κατ' αρχήν) έχει ως εξής: Κέρκυρα - Αθήνα - Λονδίνο, Dead Eyes Of Youth -( Those With Angelic Faces )- Electric Litany. Η ιστορία πάνω κάτω λέγεται από τα βιογραφικά αλλά τι συνέβη και οδήγησε σε μία νέα ουσιαστικά μπάντα?
(Αλέξανδρος): Η ιστορία πολύ συνοπτικά.. Μετά το δίσκο με τους Dead Eyes of Youth όπου μείναμε για 1 χρόνο Ελλάδα, ξαναγυρίζουμε Λονδίνο όπου και ολοκληρώνονται και οι κουβέντες για κυκλοφορία του δίσκου εκεί και για ηχογράφηση του 2ου. Και ενώ όλα κινούνται υπέροχα, η μπάντα διαλύεται ως δια μαγείας…για λογούς κυρίως νόστου για τα πάτρια εδάφη και την μητέρα Ελλάδα…Έτσι ως ένας μοντέρνος Ξανθόπουλος μένω Λονδίνο 1 χρόνο δίχως σπίτι, λεφτά και πάνω απ’ όλα δίχως μπάντα και όλα αυτά ψάχνοντας να ξαναφτιάξω μπάντα. Εν τέλει φτιάχνονται επιτέλους οι Electric Litany..
• Ποιες είναι οι βασικές επιρροές των 3 μελών της μπάντας και πως αυτές εκφράζονται και μεταφέρονται στον ήχο της μπάντας?
(Duane): Εγώ, λόγω ατμόσφαιρας πάντα ήμουν προς τους Joy Division, Smiths, early Cure, Hanoi Rocks. Ακούγεται ή δεν ακούγεται στον ήχο μου?
(Rich): Οι Radiohead είναι μάλλον η αγαπημένη μου μπάντα, η Οξφόρδη δεν ήταν και πολύ μακριά μου. Όσον αφορά το παίξιμο, η λογική μου λέει όσο λιγότερα τόσο καλύτερα.
(Αλέξ.): Μιλώντας για αγαπημένες μπάντες, οι πρώτες που μου έρχονται πάντα στο μυαλό είναι Sound, Cure, Joy Division, Black Heart Procession. Από Ελλάδα Τρύπες, Χατζιδάκις, Βαμβακάρης, όπως επίσης οι πολύ μεγάλοι Κόρε Υδρο. Τώρα επιρροές υπάρχουν και εκτός από τα της ροκ, παραδοσιακές μουσικές της Ανατολής, πολλά Κρητικά (και αυτά ανατολή είναι).
• Η μελαγχολία σας είναι ιδιαίτερη. Από πού πηγάζει? Τον ουρανό της Αγγλίας (που έχει άμεση ανάγκη από βομβαρδισμό με Prozac), μία υποσυνείδητη ίσως νοσταλγία για την πατρίδα, την καταθλιπτική ανθρώπινη φύση, fuckin love 'n stuff?
(Rich): Οι κάτοικοι της Αγγλίας είναι υπερβολικά μελαγχολικοί, μάλλον λυπημένοι, και το κρύβουν στην ρουτίνα και μέσα από καταλόγους ΙΚΕΑ. Για να γλιτώσω από όλα αυτά παίζω μουσική. Τώρα αν θες σύμφωνα με τον καιρό, το love & stuff κτλ, ναι είμαι μελαγχολικός και εγώ…
• Ανάλογες εικόνες παρουσιάζονται στα video και τις φωτογραφίες. Βασικότερες οπτικές καταβολές?
(Αλέξ.): Έχουμε την τύχη να είμαστε αισθητικά πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, και ας μην συμφωνούμε πάντα. Εγώ από παιδί αυτό που θυμάμαι είναι οι θάλασσες και ελιές της Κέρκυρας, ο Duane τα ράντσα και τις ερήμους του Texas και ο Rich τις πεδιάδες και τα χωριουδάκια της Κορνουάλλης. Ότι είναι όμορφο, μελαγχολικό το έχουμε κοντά μας, χωρίς να είναι απαραίτητα λυπημένο.
• Η εισαγωγή του "Tear" με τον Ρίτσο και τη φεγγαρόλουστη σονάτα του είναι πανέμορφη και πανέξυπνη. Πως συνδυάσατε το συγκεκριμένο ποίημα με το τραγούδι σας? Το rough version του Tear δηλώνει πως το τραγούδι ήρθε πρώτα.
(Αλέξ.): Όλως τυχαίως μάλλον, το κομμάτι υπήρχε. Θυμάμαι άραζα τα βράδια στο στούντιο μας και άκουγα ποιήματα σε κασσέτες από ένα φίλο. Το ποίημα το ήξερα μα δεν γνώριζα πως υπήρχε ήχος από αυτό. Ελπίζω απλά να μην μας κυνηγήσουν με τα δικαιώματα… :-)
• Μήπως θα μπορούσατε να κάνετε το ίδιο με το κλασικό «Σ' αγαπάω, μ' ακούς;» του Ελύτη ή το «Πήραμε τη ζωή μας λάθος» του Σεφέρη. Ευχαριστώ.
(Αλέξ.): Σαν ιδέα πάντα ήταν στο μυαλό μου να ηχογραφήσω κάτι γέρους από το χωριό μου να διαβάζουν ποιήματα του 1900 και μετά (τα ωραία), με “μαύρη” μουσική… Μπορεί βέβαια να παρά-ειναι σπαρακτικό ακόμη και για εμάς.
• Τελευταία ερώτηση για ποιητικό απόσπασμα, αλλά αναρωτιέμαι πως το αντιμετωπίζει κάποιος άγγλος για παράδειγμα?
(Rich): Έβαλα να μου μεταφράσουν όλη την συλλογή και έτσι καταλαβαίνω τι γίνεται, τώρα οι υπόλοιποι…..??
(Duane): ...Είναι αλαμπουρνέζικα, δεν καταλαβαίνουν τίποτε.
• Σαν μια νέα μπάντα στο ξεκίνημα της, τι πιστεύετε πως σας επιφυλάσσει το μέλλον? Ποια πλατφόρμα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα κατά τη γνώμη σας? Η κλασσική δισκογραφική, μία ομπρέλα σαν αυτή της ΜΜΜ των Piano Magic, downloading με ή χωρίς αντάλλαγμα, "merchandise and intimacy"?
(Rich): Είναι αρκετό για εμάς να μπορεί ο κόσμος να έχει πρόσβαση, να υπάρχει η διανομή στην μουσική, τώρα ο τρόπος μικρό ρόλο παίζει. (όχι βέβαια στα πλαίσια ξεπουλήματος)
(Αλέξ.): Η αρχική στάση είναι να είμαστε μακριά από τη φτήνια και το να πουλάς το τομάρι σου. Αυτό συνεπάγεται βέβαια ότι αυτόματα σέβεσαι αυτόν που θέλει να σε ακούσει και δεν περνιέσαι για σταρ, μοναδικός και καλαμπουρτζής. Ιδανικά για εμάς ας βγει μια κόπια από τον δίσκο και ας τον αντιγράψουν οι υπόλοιποι, ή ας κάνουν ότι θέλουν.. Βέβαια, όμορφο πάντα είναι ένα cd-βινυλιο με το πακετάκι του και τα χρώματα του, το προτιμάμε γιατί είναι μέρος της μουσικής, αλλά τι θα κάνει και αυτός που δεν του περισσεύουν να αγοράζει cd, ας το αντιγράψει, ας το κλέψει... μην ανησυχείτε, δεν θα λείψει σε κανέναν.
• Μούσι-μουστάκι, concept ή lazy coziness?
(Αλεξ, Rich): Τα ξυραφάκια στο Λονδίνο τα φορολογεί η Βασίλισσα με διπλάσιο φόρο για να μαζέψει τα λεφτά από τους Έλληνες-Τούρκους-Αραβες που τα χρειάζονται περισσότερο. Λέγεται εξαναγκαστική εξωτερική πολιτική, είναι πανέξυπνη η βασίλισσα μας, και ομορφούλα... Έτσι κι εμείς εξ’ ανάγκης δεν ξυριζόμαστε.
• Όταν σας ακούω έρχεται στο μυαλό μου για κάποιο λόγο το κλασικό βικτωριανό ρητό του γάμου «Something old, something new, something borrowed, something blue and a silver sixpence in her shoe» για τη μουσική σας. Δεν θα πω πως μεταφράζεται αυτό για μένα, αντίθετα θα ήθελα να το μεταφράσετε εσείς.
(Αλέξ.): Ανησυχούμε όταν κάποιος φτάνει σε γαμήλιες προεκτάσεις ακούγοντάς μας.
(Rich): Λόγω νοήματος το ρητό του γάμου είναι πολύ αισιόδοξο για εμάς, και όλες οι συνήθεις ευχές δεν μας ταιριάζουν και τόσο. Οι ονομασίες ευχετήριες μπάντες ή αισιόδοξες μπάντες είναι λίγο περίεργες. Πάντως είμαι πολύ περίεργος να μου πεις για το συσχετισμό σου.
• Υπάρχουν αρκετά κρυπτικά πράγματα (ηθελημένα φαντάζομαι) στους στίχους. Very psalm like. I would appreciate any insight. Ας ξεκινήσουμε από το «all the birds know but don’t say when the song fails to hold me» για παράδειγμα.
(Αλέξ.): Όσον αφορά τους στίχους είναι όλοι κλεμμένοι από διαφημίσεις απορρυπαντικών και κέικ. Εκτός αυτού λοιπόν, το ότι είναι κρυπτικοί όπως λες μάλλον βολεύει στην πυκνότητα. Ο καθένας σίγουρα γράφει με τον τρόπο του και δεν υπάρχει κάτι πιο σωστό από κάτι άλλο, είναι όλοι οι τρόποι σωστοί και λάθος αν θες. Οι στίχοι μας σίγουρα δεν είναι προφανείς και επεξηγηματικοί. Η αλληγορία, ο συμβολισμός και τα νοήματα είναι συναρπαστικά πράγματα, μπορεί να σημαίνουν για τον καθένα που θα διαβάσει κάτι από αυτόν, και συνήθως ξεκλειδώνουν τους ανθρώπους με έναν πιο έντονο τρόπο. “all the birds know but don’t say...” Όταν ξυπνάς ένα πρωί και τα πουλιά τραγουδούν έξω, μακάρι να ήξερες πως ότι λένε είναι μόνο για εσένα, μα εσύ δεν το ξέρεις και αυτά δεν μπορούν να σου πουν.
• Μελλοντικά σχέδια? Πότε θα έχετε έτοιμο το album σας? Υπάρχει τίτλος?
(Duane): Σχέδια… ένα μικρό τουρ στην Ευρώπη μετά τα Χριστούγεννα, και οπωσδήποτε να μπούμε στούντιο για τον δίσκο.
(Αλέξ.): Πιθανά ονόματα δίσκου δυο: * Our Queen Elisabeth, * Romantic verses & the health benefits of smoking.
• Την Κυριακή θα εμφανιστείτε στη σκηνή του Gagarin 205 μαζί με τους iLiKETRAiNS. Πως σας φαίνονται?
(Duane): Είναι η πρώτη μας επίσκεψη στην Αθήνα. Οι ILikeTrains είναι μια πολύ καλή μπάντα, και ακόμη περισσότερο διότι είναι μια νότα ελπίδας μέσα στην Αγγλική σκηνή που είναι πνιγμένη από 20ρηδες ροκάδες με στενά παντελόνια που φωνάζουν και τραγουδούν χωρίς κανένα απολύτως λόγο και σκοπό.
Κείμενο/Συνέντευξη: Μαρία Καραγκούνη
www.electriclitany.com
Pages
