Othon - Digital Angel
When I Leave You • The Dream-Signal of a Lonely, Broken (Half Dead) Planet • The
Epitaph of God • The Dreamer is Still Asleep • Greater Feast Massacre • Tonight
• Digital Angel: i The Union • ii Metalipsis • iii Brave New World • The Tango
Song
December 2008 - Durtro - Jnana Records
Συνήθως οι μουσικές
μου διαδρομές, όταν αποκτούν ενδιαφέρον, πέφτουν άθελά μου μέσω ενός περίεργου
ανοίγματος σε μια ονειρο-δίνη. Κάτι παρόμοιο μου συνέβη πρόσφατα, ενώ άκουγα το
ντεμπούτο album του Οthon. Ενας "ψηφιακός άγγελος"
πάνω σε μια αρχαιοελληνική κολώνα εξυμνεί και οραματίζεται το μέλλον. Σαν από
μηχανής θεός κατεβαίνει σιγά - σιγά να πυροδοτήσει και να εξυγιάνει τ'
ανθρώπινα πάθη, ειδικότερα του δημιουργού του. Τσιγκλάει χορδές πιάνου και νεύρων. Κινείται μεταξύ ονείρου και
πραγματικότητας, από punk, glam, neofolk
αναφορές μέχρι ρετρό Vaudeville παραστάσεις,
καπνισμένα cabaret, οπερέτες, μάσκες με
ζοφερές εκφράσεις άλλοτε μητρικές. Σαν αυτές του αρχαιοελληνικού θεάτρου.
Ιδιοφυής νέος δημιουργός, που μέσα στην ψυχή του μοιάζει να κουβαλάει εμπειρίες
αιώνων. Ξέρει να διαχειριστεί τα συναισθήματα αν και μοιάζει να δίνεται
ολοκληρωτικά σε "funk πάθη". Ακραίο, δεν βρίσκετε?
Με βοήθησε να
περπατήσω πάνω σε τεντωμένο σχοινί χάνοντας την ισορροπία συχνά αλλά χωρίς να
πέσω...Είναι σαν παιχνίδι. Παίζει μουσική, προχωράς. Αν χάσεις τον ρυθμό υπάρχει
ο κίνδυνος να πέσεις. Και στο χέρι σου είναι να το ξαναπιάσεις από την αρχή
μέχρι να καταλάβεις τους περίεργους κανόνες του.
"When
I Leave You" Κάνεις το
πρώτο βήμα, με θράσος και προθυμία γρήγορα - γρήγορα! Να προλάβεις! Ακούς το
πιάνο , σαν κράχτη σε ξέφρενο vaudeville
πάρτυ και μια φωνή απόκοσμη αλλά και οικεία, σε καλεί κοντά. Το τεντωμένο
σχοινί που βαδίζεις πάνω του διασχίζει την αίθουσα. Ο πιανίστας είναι ένας
καθοδηγητής - μάγος. (Othon) Απόμακρος και
αφοσιωμένος στο έργο του τροφοδοτεί μια φωνή μανιασμένη, απόκοσμη, μελαγχολική
και σίγουρη. (Ernesto Tomasini). Καθώς περνάς
δίπλα του, σε κοιτάζει στα μάτια ενώ ανάβει από πάνω του μαρκίζα με φωτεινά
γράμματα " A thrill ride
for thrill seekers With hard
nerves
and hard hearts True
or false is hard
sometimes
to grasp". Περίεργο και
εθιστικό καλωσόρισμα..
"The
Dream-Signal Of A
Lonely
Broken (Half Dead) Planet" Καθώς περπατάς αργά πάνω στο σχοινί , αποτραβιέται η ματιά
της φωνής από τη δική σου και κλείνουν τα φώτα. Απόηχος από καμπανάκι σε
οδηγεί. Το μαγικό πιάνο δίνει ρυθμό στα βήματα σου μέσα στο σκοτάδι. Βαδίζεις
γρήγορα. Παύση. Σκοτάδι. Θέλεις να ξυπνήσεις από αυτό που βιώνεις. Δεν είσαι
πολύ σίγουρος για τη θέση σου εκεί, ανάμεσα σε αυτές τις φιγούρες. Πάνω σ' αυτό
το σχοινί. Όμως ο μάγος με τα ελαφριά του πατήματα - σαν γάτας - πάνω στα
πλήκτρα του πιάνου...σε υπνωτίζει, καθησυχάζοντάς σε. Σε αναγκάζει να κάνεις την
αυτοκριτική σου...
"The
Epitaph
of God" Κάνεις ένα
βήμα και ανάβει προβολέας. Μια γυρισμένη πλάτη. Μια γνώριμη φωνή. Αναγνωρίζεις
τον Marc Almond
και για κάποιον λόγο, ίσως και προφανή, νιώθεις μια ζεστασιά. Κάτι σαν δίχτυ
ασφαλείας κάτω από τα πόδια σου. Πλησιάζεις μέχρι που ξαφνικά ανάβουν οθόνες
από τηλεοράσεις η μία μετά την άλλη και γράφουν τη λέξη "Thanatos!" και περπατάς πιο
γρήγορα και πάλι οθόνη μπροστά σου "Thanatos!" και φωνάζεις "Close it! Close it! I cannot bear it! " ..No trumpets but pianos and melancholic
techno σου απαντούν, αδιαφορώντας. Ο μάγος, ο απόκοσμος Tomasini και ο Marc
Almond..με τη πλάτη γυρισμένη..
"The
Dreamer
Is Still Asleep" Συνεχίζεις
αργά και όχι τόσο σταθερά τη πορεία σου ανυπομονώντας να τελειώσει και
ταυτόχρονα «πιάνεις» τον εαυτό σου, να νιώθει σαν πρωταγωνιστής αυτής της παράστασης
και σαν πειραματόζωο. Είναι σοκαριστικό! Και αναρωτιέσαι.. «Μήπως το επινόησα
εγώ??» Προβολέας ρίχνει φώς πάνω στα πόδια σου, ρίχνεις το βλέμμα σου. Το
σηκώνεις και προβολέας φωτίζει μια μορφή καθιστή στην άκρη ενός κρεβατιού.
Αναγνωρίζεις τη φωνή (David Tibet) και έναν
γνώριμο στίχο " Is that hurt you? Is that blister you call loveless? Your whole life is
a cold shock" (Coil).
"Greater Feast Massacre" ..Περπατάς πιο σίγουρα. Μπροστά σου ανάβει βέλος με τη λέξη "Variété". Επιτακτικό πιάνο και
η παρουσία του Tomasini αλλαγμένη, περισσότερο avant-garde σε συνοδεύει στον περίπατο. Σταυρώνει τα χέρια πίσω του,
υψώνει το ανάστημα δίπλα σου και φωνάζει τις σκέψεις σου. Το στόμα σου είναι
σφραγισμένο. Συνειδητοποιείς πως το παιχνίδι που παίζεις είναι αδιαπραγμάτευτο.
Κομμένο και ραμμένο όπως επιθυμεί ο δημιουργός του και εσύ είσαι κάτι
σαν...δοκιμαστής. Εκείνη τη στιγμή ακροβατείς στα όρια της λογικής και της τρέλας
σου. Ακούς τις σκέψεις σου να ουρλιάζουν στ' αυτιά σου και προσεύχεσαι να
σταματήσει αυτό το μαζοχιστικό βάσανο και όμως δεν γίνεται. Ξαφνικά, νιώθεις
μια αόρατη δύναμη να σε καθίζει εκεί. Σε μια αόρατη καρέκλα.. Ένα χάδι στο
μάγουλο..
"Tonight" I
love you, tonight
I dream of you, tonight I want
you...Η πιο ρομαντική στιγμή του Marc Almond σ'
αυτή τη διαδρομή. Σε σηκώνει αργά αυτή η μελωδία της τρομπέτας, το πιάνο οδηγεί
τα βήματά σου σ' έναν αργό χορό, νιώθεις το ίδιο χάδι στο μάγουλο, κατεβαίνει
στο λαιμό σου και νιώθεις την καυτή ανάσα εκείνου να σου ψιθυρίζει στ' αυτί, tonight I kiss
you", είναι εκείνη που είχες χάσει πριν χρόνια. Είναι εκείνος
που χθες χαστούκισες ενώ ήθελες να τον φιλήσεις. Εκείνη που τώρα σ' οδηγεί στα
πιο κρυφά σημεία της... "
" Digital
Angel I:The
Union - II: Metalipsis " Οργασμική κλιμάκωση που οδηγεί στα Τάρταρα. Είσαι τόσο
ζαλισμένος που δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως σ' αυτό το σημείο διακυβεύεται η
θέση σου. Πλάι στο κακό, στο καλό? Γρήγορες εναλλαγές εικόνων. Προκλητική φωνή
- ενοχλητική. Ένα πολύχρωμο carousel.
Με Διονυσιακές μορφές, με Χριστιανικές Αγίες Μορφές. Μορφές αυστηρές!
Μπλεγμένες μεταξύ τους σε πολύχρωμο, βρώμικο όργιο. Flash
σε τακτικό-περιοδικό ρυθμό. Ο μάγος - αρρωστημένος δημιουργός της ψευδαίσθησης,
σου πετάει ένα νόμισμα. Δύο πλευρές. Μία όψη. Κάθε φορά που το κοιτάς αλλάζει. Έξυπνα
σκαρφίζεσαι ένα κόλπο για να ξεφύγεις από τον γρίφο που σου έφτιαξαν και βάζεις
το νόμισμα στο στόμα σου. Αντίτιμο για τον βαρκάρη που θα σε ανεβάσει πάλι
πάνω...στο σχοινί.
"Digital Angel III: Brave New World" Παρακμή. Κάθαρση. "Christ Dissolved". Ανάληψη.
"The Tango Song" (Aleister
Crowley's) Και από το απόλυτο
σκοτάδι, το τεντωμένο σχοινί σου έχει τέλος. Πάνω σε μια σκηνή θεάτρου και
όλους τους προβολείς αναμμένους. Το carousel. Τις μορφές , εκείνον και εκείνη. Οι Marc Almond, David Tibet και Ernesto Tomasini, στο κέντρο ο Othon . Καθισμένοι όλοι οι
πρωταγωνιστές και οι μορφές σαν σε αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Ο Ψηφιακός
Άγγελος όπως φιγουράρει στο αναπάντεχα περίεργης και περίτεχνης kitsch αισθητικής cover, πάνω απ' όλους, προμηνύει
τον ερχομό μιας νέας τάξης πραγμάτων.
Rating: 8,5 / 10
Κατερίνα Ρουχίτσα
Othon @ Myspace
Othon official
Buy Digital Angel
Othon & Ernesto Tomasini - when I leave you live in Manchester
Glen Johnson - Details Not Recorded
1. Brilliant Ships 2. My Horror Mask 3. Late Caller 4. Details Not
Recorded 5. Les Catacombes 6. I Know You Know My Name 7. A Pause In
The Night 8. Save Me 9. Desiderata 10. Loves Like You 11. Quiet
Life
30 March 2009 - Make Mine Music
Ο αγώνας του κάθε καλλιτέχνη με τα προσωπικά του φαντάσματα
είναι πάντα εντυπωσιακός. Πνιγηρός και ανελέητος. Άνισος, γιατί αυτές οι
σκοτεινές υπάρξεις έχουν για όπλα τους το παρελθόν, το άγνωστο, την
αβεβαιότητα. Κατοικούν σε απόκρυφα μέρη του μυαλού, και εξαπολύουν εσωτερικές
φωνές, θολές αναμνήσεις, κλείνουν τα μάτια και μουδιάζουν την καρδιά, μέχρι
τέλους. Ενώ ο καλλιτέχνης, σχεδόν γυμνός, προσπαθεί να τα φέρει στο φως, να τα
κάνει να ακουστούν και με αυτά να φτιάξει τη γαλήνη του. Ηρωικός αγώνας. Ο Leonard Cohen έκανε
αυτή τη μάχη μούσα του και την ακολούθησε με ευλάβεια. Ο Ian Curtis έζησε
για να αποδείξει ότι δε γίνεται να την κερδίσεις. Ο Nick Cave την
έκανε κατάχρηση και ξέσπασε πάνω της, ενώ ο Scott Walker εδώ και δύο δημιουργίες χάνεται και αιωρείται στα βίαια
τοπία της. Αυτοί και πολλοί άλλοι μουσικοί κάποια στιγμή προσπάθησαν να
ξορκίσουν τις φωνές με απομόνωση, ένιωσαν την ανάγκη να χαμηλώσουν την ένταση
της καθημερινής επήρρειας της ζωής. Η μουσική που γεννήθηκε απ'αυτά τα βαθιά
προστάγματα έχει πάντα ένα βάρος. Είτε σε αφήνει άναυδο είτε τη χορεύεις, έχει
πάντα μια δόση μεγαλείου, προδίδει πόνο, και όταν ανακαλύπτεις μια ξεχωριστή
σχέση μαζί της, γίνεται ύμνος στην κόντρα με τις προσωπικές σου αγωνίες.
Ο Glen Johnson των μετά από 9 δίσκους με τους Piano Magic, και κυκλοφορίες με Textile Ranch και
Future
Conditional, μας
προσφέρει το Details not recorded,
ως πρώτο προσωπικό άλμπουμ, το πρώτο με το όνομά του. Αποφάσισε να αρχίσει να
εξαργυρώνει προσωπικά τη δόξα των εξαίρετων κυκλοφοριών του συγκροτήματος; Ή θέλει
να μας βάλει να φτιάχνουμε σενάρια για οικονομικές διαφορές και
ενδοοικογενειακές διαμάχες για δικαιώματα... Στα 11 κομμάτια του, δίνει κάθε
λόγο στην όνομαστική προσωποποποίηση αυτού του συγκεκριμένου δίσκου. Όσο κι αν η μουσική των Piano Magic βρίσκεται
εκεί και παρά τη συμμετοχή της γλυκειάς Angèle David-Guillou και του drummer των
Piano Magic, Jerome Tcherneyan. Και
μετά από τόσες ακροάσεις έμεινα έκπληκτος με το πόσο ανάγκη ήταν να έχει ονοματεπώνυμο
αυτή η μουσική και οι στίχοι, προσωποποιημένη εικόνα, που να συμπληρώνει νοητά
μα απαραίτητα τον ακέφαλο χειρούργο του πανέμορφου εξώφυλλου. Ο ίδιος ο Glen Johnson, που δεν είναι καλός
στα ψέμματα, δήλωσε ότι δεν μπορούσε να περιμένει τα άλλα μέλη των Piano Magic απ'τις
ασχολίες (ή μη) τους, για να ηχογραφήσουν τα κομμάτια που είχε ετοιμάσει. Είναι
κομμάτια απ'αυτόν γι'αυτόν. Είναι σαν να αποκαλύπτεται όλη η ύπαρξη ενός
άγνωστου ανθρώπου από μια τυχαία σελίδα απ'το προσωπικό του ημερολόγιο,
γραμμένη με ένταση και αυθόρμητη σοφία. Γιατί κάπως έτσι νομίζω ότι τα έγραψε
όλα αυτά. Αντιμέτωπος με το κρυμμένο του χάος, ο μουσικός του φέρεται με
απόλυτη ευγένεια και το μεταμορφώνει σε ρομαντική, σκοτεινή, απόλυτα ειλικρινή ποίηση.
Εσωστρέφεια. Το εναρκτήριο Brilliant Ships δανείζεται τον επιβλητικό τόνο
και τα χρώματα από το βαρύ βροχερό τοπίο που δίνει ο David Sylvian στα
δικά του ξεκινήματα. Βουητό και απομόνωση. Κανονική εισαγωγή, όπως στο Artists rifles, πως αλλιώς να
εξηγήσει άλλωστε... Όχι σαν τα πλήρη, δυναμικά καλωσορίσματα των υπόλοιπων
άλμπουμ των Piano Magic.
Στο My Horror Mask η
κιθάρα, το βιολί και η απαγγελία καθιερώνουν τον Glen Johnson μοναχικό ήρωα, τρομαχτικό
ξένο πίσω από ένα ξένο προσωπείο, που αποτραβηγμένος ζει στη θεατρικά φτιαγμένη
αποξένωση του Late Call. Ο μονότονος ψίθυρος του Glen Johnson και
η απειλητική ατμόσφαιρα σ'αυτό το κομμάτι το κάνουν ίσως το πιο σκοτεινό του
δίσκου, αργόσυρτο και ημιτελές. Πού η γλυκειά απόγνωση του Disaffected, όταν ο ίδιος μουσικός μελαγχολούσε
με μια μικρή δόση αυτοσαρκασμού για τα τότε συναισθηματικά του αδιέξοδα... Εδώ
σ'αυτό κιόλας το σημείο νοιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Το υπέροχο Details not recorded είναι
ο ήχος της απογοήτευσης, ερωτικής, υπαρξιακής, είναι η ηχογράφηση της ισχυρής
δύναμης της απόρριψης. Πρέπει να είσαι ο Glen Johnson για να χωρέσεις στο
ίδιο πεντάλεπτο την
απόλυτα κυνική φύση της (Your bedroom is a cinder / In the black
hearth of the night / You are sleeping with the singer / Though the drummer
fucked you twice) μαζί με τόσο ρομαντισμό και να
εφεύρεις και την
ποιητική αποκάλυψή της (I loved you from a distance /
Like a bird surveys the dawn / It hesitates to get involved / Though beautiful
the morn). Λίγοι ηλεκτρονικοί ήχοι, η διακριτική παρέμβαση της
Angèle David-Guillou για να έρθει.... εκείνη η κιθάρα του Sunrise απ'το Klaxon των
And Also the Trees, ίδια, λίγο πιο
κρυμμένη αλλά κόβει με τον ίδιο τρόπο, χαράζει την κορυφαία στιγμή του Details.
Η γαλήνη βρέθηκε στις σκοτεινές κατακόμβες, στην
μελωδικότατη instrumental περιήγηση σε σκοτεινές και υγρές διαδρομές. Μας φέρνουν ίσως
για πρώτη φορά ξεκάθαρα στη 4ad αισθητική των Piano Magic, και στο μινιμαλισμό του Popular Mechanics. I know you know my name. Κατά πόσο θα μπορούσε άραγε να δει κανείς αυτό το δίσκο
σαν άναρχες ματιές του Glen Johnson σε όλα αυτά που τον επηρέασαν; Σ'αυτά που ακουμπάει όταν τα
πράγματα μπερδεύονται μέσα του, το αχνό μέρος του παρελθόντος που εμπιστεύεται
για να αποσαφηνίσει το υπόλοιπο.Ίσως στην αμεσότητα και στα πρωταρχικά δομικά
υλικά του A pause in the night. Κιθάρα και ποιητική ειλικρίνεια. Ή τα πλήκτρα στο Save me που ξεκινούν αυστηρά,μετρημένα και μαζί με τα τύμπανα
ανεβαίνουν σταθερά και φτάνουν στον ουρανό των Dead Can Dance. Είναι μέρος της
μαγείας του Details not recorded να ακούγεται τόσο μοναχικό, να είναι διαρκώς φανερό ότι
φτιάχτηκε από έναν άνθρωπο. Η μουσική του κυλάει και συμπαρασύρει αρκετή
ποσότητα σιωπής που δένεται σε κάθε νότα και κυρίως στην αφήγηση της φωνής. Το Desiderata θα μπορούσε να είναι γλυκό
μελαγχολικό νανούρισμα, η απαλή μελωδία του Loves like you μια γαλήνια εσωτερική φωνή για να
ξεμπλέξει την ταλαιπωρημένη συνείδηση. Το άλμπουμ κλείνει με το Quiet Life, ένα
ποίημα που αφήνει τα πάντα εκεί απ'όπου ξεκίνησαν. Παράκληση για ηρεμία ή μια
αβέβαιαη ανάγκη, σε μπερδεμένο ηλεκτρονικό φόντο.
Ο συναισθηματικός κόσμος των Piano Magic βρίσκεται παντού στο Details not recorded μαζί με την αγνή διαφορετικότητα της μουσικής τους. Η αμεσότητα και η
ευρύχωρη μελαγχολία των Red House Painters, ακόμα και η ακουστική ambient διάθεση των Slowdive. Απλά εκεί που οι τελευταίοι έκαναν τις νότες τους
πουλιά που πέταγαν προς κάθε κατεύθυνση, ο Glen Johnson τις εγκλώβισε στους τέσσερις τοίχους της
καθημερινής ζωής, των αδιεξόδων, της φθοράς του χρόνου και της διαμάχης του
μυαλού και της καρδιάς. Θα ήθελα να ήξερα τις συνθήκες και την ένταση της
ηχογράφησης αυτού του πραγματικά προσωπικού δίσκου. Όπως και τις εκφράσεις του
χαρισματικού αυτού μουσικού σε μια ζωντανή απόδοση των κομματιών, ή τις σκέψεις
του όταν είδε το εξώφυλλο...κι όλες αυτές τις λεπτομέρειες που δεν ηχογραφήθηκαν.
Αυτές που αποτελούν το χώρο για αυτόν που θα ακούσει τα κομμάτια ώστε να
φτιάξει το δικό του πεδίο αναμέτρησης με την άγνωστη εσωτερικότητά του και θα
κάνουν το Details not recorded ένα αληθινό καταφύγιο.
Rating : 8,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Glen Johnson @ Myspace
Glen Johnson - brilliant ships video
Hecq - Steeltongued
CD 1: 01 spires awake / 02 typhon / 03 the descend (with nebulo) / 04 steeltongued / 05 i will survive (with nongenetic) / 06 dfrm / 07 untitled (bk remix) / 08 frost / 09 howler / 10 hypnos I (distant fires) / 11 hypnos II (lost for words) / 12 hypnos III (hypnos)
CD2:
01 steeltongued (xabec remix) / 02 steeltongued (tobias lilja remix) / 03 steeltongued
(spyweirdos remix) / 04 steeltongued (raoul sinier remix) / 05 steeltongued (si
begg remix) / 06 steeltongued (ultre steal tongues) / 07 steeltongued (mothboy
remix) / 08 steeltongued (steel tank by michael fakesch) / 09 steeltongued
(blackfilm remix) / 10 steeltongued (hecqs wolds retreat by team doyobi) / 11 steeltongued
(disscoxx remix) / 12 steeltongued (el fog remix)
April 2009 - Hymen Records
«Τι θα γίνει ρε goblin; Κάθε χρόνο για το hecq θα μας μιλάς;» Έχετε ένα δίκιο, αλλά τι να κάνω κι εγώ, ο Ben Lukas Boysen είναι παραγωγικότατος,
και, πέραν τούτου, πολύπλευρος. Κάθε μία ή δυο κυκλοφορίες προσπαθεί να κάνει
κάτι πολύ διαφορετικό.
Και τι προσπαθεί στο steeltongued; Μάλλον να μαζέψει τα πρόσωπά του και να μας
παρουσιάσει ένα πάντρεμα όλων των προηγούμενων δουλειών και ακουσμάτων του. Και
τώρα θα μου πείτε... γίνεται αυτό; Γίνεται να συνυπάρξουν τα 3 ατμοσφαιρικά και
μελαγχολικά, σχεδόν συμφωνικά κομμάτια hypnos (αλλά και το frost), που μοιάζουν σαν
φυσική συνέχεια του τελευταίου άλμπουμ του, night falls, με ένα σωρό άλλα (ξεχωρίζω το typhon) που
μοιάζουν βγαλμένα από τις σκοτεινότερες στιγμές των πρώτων IDM κυκλοφοριών του στην hymen; Ειδικά όταν είναι
ανακατεμμένα με ραπαρίσματα (I will survive)
και breakcore (Howler); Ε η απάντηση είναι όχι. Ίσως μόνο στο The Descent, με
τον nebulo, καταφέρνει
κάπως να παντρέψει τα στυλ. Και είναι κρίμα, γιατί καθε κομμάτι ατομικά είναι
προσεγμένο, έχει κάτι να πει, και είναι όμορφο!
Αλλά δεν πειράζει και τόσο, γιατί έχει και βοήθεια εδώ ο hecq! Μια dream team του χώρου κατεβαίνει
προς βοήθειά του! Θεωρητικά, ο καθένας
παίρνει το ίδιο κομμάτι, και το διασκευάζει. Είναι όμως τέτοιος ο συνθετικός
πλούτος του κομματιού steeltongued, και τέτοιο το εύρος
του χώρου, που ακούμε 12 εντελώς διαφορετικά κομμάτια. Το κάνουν κυριολεκτικά
αγνώριστο! Μας παίρνει ο xabec
να φτιάξει ατμόσφαιρα, βάζουν ο Lilja
και ο Raoul τη μελωδία,
μας ταξιδεύει σε ονειρικά και αφύσικα ηχοτοπία ο «δικός μας» Spyweirdos, στο Ultre Steal Tongues και στον Mothboy ακούμε ναζάκια, ενώ ο
αγαπημένος μας Blackfilm
δεν περνάει ούτε αυτή τη φορά απαρατήρητος με το συναίσθημά του.
Τελικά λοιπόν; Μια πολύ ωραία συλλογή, με πολύ έξυπνες
δουλειές, αλλά γενικά μια περίεργη συνέχεια που με δυσκόλεψε να ταυτιστώ και να
ταξιδεύσω! Αν είστε φαν του hecq
ή της IDM θα τη
θαυμάσετε, αλλά αν όχι, μάλλον δεν είναι η καλύτερη εισαγωγή στο χώρο.
myspace
Rating: 7,5 /
10
Tec-goblin
The Pains Of Being Pure At Heart - the pains of being pure at heart
1. Contender (2:40) 2. Come Saturday (3:17) 3. Young Adult Friction
(4:08) 4. This Love Is Fucking Right! (3:15) 5. The Tenure Itch
(3:46) 6. Stay Alive (4:56) 7. Everything With You (2:59) 8. A Teenager
In Love (3:24) 9. Hey Paul (2:03) 10. Gentle Sons (4:32)
3 February 2009 - Slumberland
Χαχαχα! Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να αρχίσει κάπως αλλιώς
αυτό το κείμενο. Ο λόγος;
"In a dark room I can see you shining
bright-you don't have to tell me twice it's alright-in a dark room we can do
just as we like-you're my sister, and this love is fucking right!"
Αυτοί είναι οι στίχοι του τέταρτου τραγουδιού από τον
ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο των Pains of Being Pure at Heart.
Πράγματι αμόλυντος-pure ο
εμπνευστής των στίχων θα ‘λεγα. Και πως λέγεται το πραγματικά πολύ ωραίο
τραγούδι; "This love is not Wrong".
Ε! Συγγνώμη μπερδεύτηκα, αυτός πρέπει να είναι ο τίτλος ενός από τα τραγούδια
στο "Snowball" των Field Mice. Θα θυμηθώ και θα σας
πω. Μην φανταστείτε ότι μουσικά διαφέρουν και πολύ αυτά τα δύο. Απλά σε αυτό
των Field Mice
η μπάντα τσαντισμένη δηλώνει πως αγάπη είναι οτιδήποτε καλό εκδηλώνεται από
άτομο σε άτομο (επικεντρώνοντας την προσοχή της στο γυναίκα-γυναίκα) ενώ από
την άλλη οι POBPAH τους
απαντάνε «άσε ρε φιλαράκι, εδώ εγώ γουστάρω την αδερφή μου...»
Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή θα προσπαθήσω ως αρκετά
νεότερος των επιρροών της μπάντας να σπάσω το κείμενο σε δύο πιο μικρά μέρη. Το
πρώτο, η τελείως προσωπική μου άποψη για τον δίσκο και στο δεύτερο να κάνω μία
προσπάθεια να προσεγγίσω τι θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος που είχε περάσει την
εφηβεία του στα τέλη των 80's.
1st part
Ο δίσκος λοιπόν, που κυκλοφόρησε
στην Αμερική από την Slumberland Records
(στην οποία βρίσκονται και οι Crystal Stilts)
κάπου στον Φεβρουάριο είναι ο πρώτος της χρονιάς που προσωπικά με έχει κάνει να
τον λατρέψω. Όχι γιατί μπήκε στο best new music του Pitchfork,
αλλά γιατί είναι λαχταριστός (όχι δεν είναι προφιτερόλ), ταπεινά γραμμένος και
κατάλληλος για το καλοκαιράκι. Αν και σχετικά γλυκόπικρος με τραγούδια όπως το "Everything with you", "Gentle Sons" τα οποία παρ' όλη την
μελωδία και την χορευτική διάθεση, σε συνδυασμό με την μουντή και υποτονική
φωνή του τραγουδιστή Kip Berman,
σου μεταδίδουν μία νοσταλγία (μάλλον όπως είχαν κάνει πέρυσι οι Last Shadow Puppets) για κάτι που άμα δεν
έχεις ζήσει σίγουρα δεν μπορείς να αισθανθείς. Σίγουρα όμως την κατανοείς. Όπως
κάνουν και οι POBPAH (υπάρχουν
από το 2007). Κατά μήκος του δίσκου δεν ντρέπονται να δηλώσουν ξεκάθαρα τις
μουσικές επιρροές τους, shoegaze, dream pop, twee (όντας Αμερικάνοι) και πιο συγκεκριμένα μπάντες όπως οι Field Mice, My Bloody Valentine, The Jesus and Mary Chain και Black Tambourine (οι οποίοι ήταν
και αυτοί στα 80's στο roster της
Slumberland). Συνθετικά
όπως μπορεί να καταλάβει κανείς δεν προσπαθούν
να κάνουν την υπέρβαση. Ο δίσκος για τα γούστα μου σε πολλά σημεία
απογειώνεται, με τραγούδια σαν το Belle and Sebastian-ικό "A Teenager in Love",
ή το party-song "The Tenure Inch" με το ρυθμικό refrain, το πιο noise "Hey Paul" και το απίθανο "Young Adult Fiction" (μαζί με το "Rich Girls" των The Virgins ξεσηκώνουν
εύκολα και την γιαγιά μου από τον καναπέ)! Αναφέρω και την δεσποινίς του
συγκροτήματος που δίνει μια ωραία νότα με τα δεύτερα φωνητικά της και τα
σπανίως εμφανιζόμενα πλήκτρα της. Έχουμε επομένως ένας σχεδόν τέλειο
κιθαριστικό indiepop
δίσκο, ο οποίος εύκολα αρέσει, αλλά όχι με τον τρόπο που εύκολα αρέσουν τα
σκέτα-pop. Μόνο και
μόνο επειδή θα ήθελα άλλα δυο τραγουδάκια, με λίγο περισσότερη προσωπική
έμπνευση από το συγκρότημα.
9/10
2nd part
Βζζζζν και έγινα ένας 30άρης και βάλε!
Έχω ξανακούσει πολλοστές φορές ίδιου περιεχομένου τραγούδια, που αγαπηθήκαν
σίγουρα από πιο συσπειρωμένο κοινό, γνήσιες και πρωτότυπες συνθέσεις τότε και
μάλλον μου την σπάει που το "A teenager in love"
είναι σαν μία indie απάντηση στο "Don't Get me Wrong"
των The Pretenders,
τα δύο πρόσωπα των POBPAH (το πιο κιθαριστικό ποπ και το dreampop-shoegaze) δεν με πείθουν, αλλά ομολογώ
πως η νοσταλγία που μου μεταδίδουν σίγουρα θα με κάνει να χορέψω-κουνηθώ στο club και θα μου θυμίσει όταν
με τους «περί έρωτος» στίχους των Field Mice κατάπινα την βραδινή χυλόπιτα. Παρεμπιπτόντως, στιχουργικά
και οι POBPAH με παρόμοιας θεματολογίας στίχους γεμίζουν τα τραγούδια
τους. Ομολογώ πως δεν τους σιχάθηκα άρα:
7/10
Ένας μέσος όρος σε προσπάθεια εξαφάνισης του
χάσματος των γενεών:
8/10
Υπενθύμιση: Οι Pains of Being pure at heart θα εμφανιστούν Live στο Gagarin205 στις 15 Ιουνίου. Μία συναυλία
που αξίζει και θα είναι ότι πρέπει για το αθηναϊκό κοινό άμα το Gagarin γίνει
καλοκαιριάτικο, δηλαδή cabrio!
A, μην ξεχάσω το
τραγούδι που λέγαμε στην αρχή έχει τίτλο ‘This Love Is fucking Right!".
Άγγελος Κουκλάκης
TPOBPAH @ Myspace
The Pains Of Being Pure Ate Heart - young adult friction video
Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
1.Zero 2.Heads will roll 3.Soft shock 4.Skeletons 5.Dull life 6.Shame and fortune
7.Runaway 8.Dragon queen 9.Hysteric 10.Little shadow
9 March 2009 - Interscope
Kάποτε ο John Lennon, όταν ρωτήθηκε γιατί παράτησε την Αγγλία για την Νέα Υόρκη, είχε απαντήσει
με το ιστορικό πλέον «Αν είχα γεννηθεί στην εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,
θα τα παρατούσα όλα για να πάω να μείνω στην Ρώμη. Η σημερινή „Ρώμη" είναι η
Νέα Υόρκη. Αυτή είναι η πρωτεύουσα του κόσμου, όλα τα υπόλοιπα μέρη είναι απλά
επαρχία...». Βεβαία η αλήθεια είναι ότι παράτησε την Αγγλία, κυρίως γιατί
κάποια (ονόματα δεν λέμε) τον έσερνε απο την μύτη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα
μας...
(η συνέχεια της συγκεκριμένης παραγράφου
αργότερα)
Πάμε από την αρχή. Η Νέα Υόρκη αγαπάει τα παιδιά
της. Όντως πρόκειται για μια μητρόπολη
απρόσωπη, που σε αποξενώνει και σου κάνει όλα αυτά τα κακά πράγματα που οι
δωδεκαθείστές προσάπτουν σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Άν όμως σε πάρει με καλό
μάτι, τότε την βόλεψες για τα καλά και από όλες τις απόψεις (αν δεν με
πιστεύετε, ρωτήστε όλους τους Strokes αυτού του κόσμου). Και σίγουρα τα τελευταία χρόνια, μέσα
στα πιο καλομαθημένα της παιδιά είναι και οι Yeah Yeah Yeahs: η χαρισματικότατη frontwoman Karen O., μία από τις απόλυτες μουσικές περσόνες της πόλης, αυτό που στα μέρη μας
ονομάζουμε „τυπού", έχει ανακηρυχθεί πολλάκις
sex goddess of the year, rock's hottest woman
κλπ, από τοπικά (αλλά και εθνικά)
μουσικά έντυπα και στα χέρια της έφτασε πρόταση ακόμα και απο το
Playboy για γυμνή φωτογράφιση (την οποία αρνήθηκε). Όχι οτι ο
κιθαρίστας Nick Zinner πάει πίσω: η πιό «εντός, εκτός και επί
τα αυτά» φιγούρα στα μουσικά πράγματα του μεγάλου
μήλου (εντελώς αναγνωρίσιμος κυρίως λόγω του ultra skinny παρουσιαστικού του),
έχει συνεργαστεί με πολλούς ντόπιους (και όχι μόνο) μουσικούς και εκτός από αυτό,
είναι ένας επιτυχημένος φωτογράφος και απ'ότι λένε οι φήμες, κάνει τα καλύτερα parties.Οι Yeah Yeah Yeahs -εσχάτως- προσδιορίζαν εν μέρη την μουσική σκηνή της
πόλης και αυτοπροσδιορίζονταν μέσα από αυτή. Και η σχέση τους ήταν πολύ
αγαπημένη. Όμως, όπως σε κάθε παιδί που μεγαλώνει, έρχεται ο καιρός να κοπεί ο
ομφάλιος λώρος. Και αυτός ο καιρός για τους Yeah Yeah Yeahs ήρθε τώρα. Say goodbye to New York, time to see the world!
Τι κρατάμε λοιπόν στα χέρια
μας; Καταρχάς, ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της χρονιάς. Οκ, ίσως αυτό να μην είναι
αρκετό (αν και θα έπρεπε με τα εικαστικά καλούδια που βλέπουμε τελευταία). Έχει
και άλλα: την φωνή της Karen
O.
(από τις καλύτερες που μπορείς να βρείς around
στις μέρες μας -ναί, όντως, μοιάζει αρκετά με την φωνή της Siouxsie),
και σε καινούρια συσκευασία: ξεχάστε πια τo riot girrrl του πρώτου album και το «ακόμα και οι καουμπόησες
μελαγχολούν» του δεύτερου. Αντικαταστήστε το πρώτο με την προετοιμασία μπροστά
από το καθρέφτη πρίν από 2ήμερο πάρτυ-μαραθώνιο στο Βερολίνο
(Head
will roll,
Shame
and Fortune)
-το βερολινέζικο look
άλλωστε πάντα το είχανε-, το δεύτερο με βόλεμα σε αναπαυτικότατο
πούφ σε coffe
shop με θέα ένα από τα δεκάδες
κανάλια του Αμστερνταμ (Skeletons,
Runaway, Little Shadow),
βάλτε μερικές μπουτίκ εκ Βαρκελώνης (Dragon
Queen, Soft
Shock), λίγο αθηναϊκό street party (Zero),
και μία παλιά αποθήκη (τέσσερις τοίχοι και δύο τραπέζια - ένα για τον dj
και ένα για bar)
που παίζει τον ρόλο αυτοσχέδιου indie-
club κάπου στην ανατολική όχθη
του Σηκουάνα την ώρα που ο ήλιος
ανατέλλει (Hysteric, Dull life)
- οι
αντιστοιχίες και οι αναλογίες προφανώς διαφέρουν από αφτί σε αφτί. Έτοιμη
λοιπόν η απιστία πρός την μαμά Νέα Υόρκη. Και αν για την φωνή της Karen
O. υπάρχουν απλές ενδείξεις
για το ταξίδι πέραν του Ατλαντικού (προς τα δώ), η μουσική του It's
a Blitz!
δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτό το ταξίδι ήταν πρώτης θέσης, με αρκετό
υπέρβαρο στις αποσκευές. Αν δεν υπήρχαν τα φωνητικά, ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι είναι δίσκος των Yeah Yeah Yeahs. Και σίγουρα δεν θα στοιχημάτιζε ότι είναι ο τρίτος τους στην
σειρά. Πρώτα απ'όλα έχει synths.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έχει πολλά synths
(το κολλητιλίκια του Nick
Zinner με τους Bloc
Party έχουν εμφανέστατα
αποτελέσματα). Και είναι το πιο παιχνιδιάρικο album
τους. Το λιγότερο ώριμο τους. Άλλα με την ανωριμότητα
που διακρίνει κάποιον αρκετά ώριμο ώστε να καταλάβει ότι μπορεί να γίνει ανώριμος
(τρείς ίδιες λέξεις στην ίδια πρόταση είναι έγκλημα, το γνωρίζω) χωρίς να γίνει
κοινός, κάτι το οποίο δεν είναι
τόσο απλό όσο ακούγεται (αν και η αλήθεια είναι ότι
κάτι παρόμοιο κατάφεραν
και οι Franz
Ferdinad με το Tonight
λίγους μήνες πρίν).Και καθόλου ομοιόμορφο
(με την ομοιομορφία να αποτελεί
ένα απο τα βασικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων δύο album
τους). Καθόλου ομοιόμορφο λοιπόν, αλλά καθόλα όμορφο. Από την κορυφή ως τα νύχια.
Από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο πιατίνι. Συνιστάται
ανεπιφύλακτα!
(συνέχεια από την πρώτη
παράγραφo)
....Έστω όμως ότι ο κύριος Lennon είχε δίκιο. Ο θυμόσοφος (όποτε το θυμάται και αυτός) λαός
λέει, ότι καλύτερα να είσαι πρώτος στο
χωριό παρά τελευταίος στην πόλη. Τι γίνεται όμως οταν είσαι πρώτος στην πόλη;
Ποιός ο λόγος να ασχοληθείς με το χωριό; Μήπως για να φέρεις λίγο φρέσκο αέρα
επαρχίας στην μητρόπολη; Δεν ξέρω! Ρωτήστε τους Yeah Yeah Yeahs...
Rating: 8 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος
Yeah Yeah Yeahs @ Myspace
Yeah Yeah Yeahs - zero video
Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
agfjgkkh / kugkhkhkhkjg / jhgjgjhgj
19 jan - karoto
Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz
1.Zero 2.Heads will roll 3.Soft shock 4.Skeletons 5.Dull life 6.Shame and fortune
7.Runaway 8.Dragon queen 9.Hysteric 10.Little shadow
9 March 2009 - Interscope
Kάποτε ο John Lennon, όταν ρωτήθηκε γιατί παράτησε την Αγγλία για την Νέα Υόρκη, είχε απαντήσει
με το ιστορικό πλέον «Αν είχα γεννηθεί στην εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,
θα τα παρατούσα όλα για να πάω να μείνω στην Ρώμη. Η σημερινή „Ρώμη" είναι η
Νέα Υόρκη. Αυτή είναι η πρωτεύουσα του κόσμου, όλα τα υπόλοιπα μέρη είναι απλά
επαρχία...». Βεβαία η αλήθεια είναι ότι παράτησε την Αγγλία, κυρίως γιατί
κάποια (ονόματα δεν λέμε) τον έσερνε απο την μύτη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα
μας...
(η συνέχεια της συγκεκριμένης παραγράφου
αργότερα)
Πάμε από την αρχή. Η Νέα Υόρκη αγαπάει τα παιδιά
της. Όντως πρόκειται για μια μητρόπολη
απρόσωπη, που σε αποξενώνει και σου κάνει όλα αυτά τα κακά πράγματα που οι
δωδεκαθείστές προσάπτουν σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Άν όμως σε πάρει με καλό
μάτι, τότε την βόλεψες για τα καλά και από όλες τις απόψεις (αν δεν με
πιστεύετε, ρωτήστε όλους τους Strokes αυτού του κόσμου). Και σίγουρα τα τελευταία χρόνια, μέσα
στα πιο καλομαθημένα της παιδιά είναι και οι Yeah Yeah Yeahs: η χαρισματικότατη frontwoman Karen O., μία από τις απόλυτες μουσικές περσόνες της πόλης, αυτό που στα μέρη μας
ονομάζουμε „τυπού", έχει ανακηρυχθεί πολλάκις
sex goddess of the year, rock's hottest woman κλπ, από τοπικά (αλλά και εθνικά)
μουσικά έντυπα και στα χέρια της έφτασε πρόταση ακόμα και απο το Playboy για γυμνή φωτογράφιση (την οποία αρνήθηκε). Όχι οτι ο κιθαρίστας Nick Zinner πάει πίσω: η πιό «εντός, εκτός και επί
τα αυτά» φιγούρα στα μουσικά πράγματα του μεγάλου
μήλου (εντελώς αναγνωρίσιμος κυρίως λόγω του ultra skinny παρουσιαστικού του),
έχει συνεργαστεί με πολλούς ντόπιους (και όχι μόνο) μουσικούς και εκτός από αυτό,
είναι ένας επιτυχημένος φωτογράφος και απ'ότι λένε οι φήμες, κάνει τα καλύτερα parties.Οι Yeah Yeah Yeahs -εσχάτως- προσδιορίζαν εν μέρη την μουσική σκηνή της
πόλης και αυτοπροσδιορίζονταν μέσα από αυτή. Και η σχέση τους ήταν πολύ
αγαπημένη. Όμως, όπως σε κάθε παιδί που μεγαλώνει, έρχεται ο καιρός να κοπεί ο
ομφάλιος λώρος. Και αυτός ο καιρός για τους Yeah Yeah Yeahs ήρθε τώρα. Say goodbye to New York, time to see the world!
Τι κρατάμε λοιπόν στα χέρια
μας; Καταρχάς, ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της χρονιάς. Οκ, ίσως αυτό να μην είναι
αρκετό (αν και θα έπρεπε με τα εικαστικά καλούδια που βλέπουμε τελευταία). Έχει
και άλλα: την φωνή της Karen
O.
(από τις καλύτερες που μπορείς να βρείς around
στις μέρες μας -ναί, όντως, μοιάζει αρκετά με την φωνή της Siouxsie),
και σε καινούρια συσκευασία: ξεχάστε πια τo riot girrrl του πρώτου album και το «ακόμα και οι καουμπόησες
μελαγχολούν» του δεύτερου. Αντικαταστήστε το πρώτο με την προετοιμασία μπροστά
από το καθρέφτη πρίν από 2ήμερο πάρτυ-μαραθώνιο στο Βερολίνο
(Head
will roll,
Shame
and Fortune)
-το βερολινέζικο look
άλλωστε πάντα το είχανε-, το δεύτερο με βόλεμα σε αναπαυτικότατο
πούφ σε coffe
shop με θέα ένα από τα δεκάδες
κανάλια του Αμστερνταμ (Skeletons,
Runaway, Little Shadow),
βάλτε μερικές μπουτίκ εκ Βαρκελώνης (Dragon
Queen, Soft
Shock), λίγο αθηναϊκό street party (Zero),
και μία παλιά αποθήκη (τέσσερις τοίχοι και δύο τραπέζια - ένα για τον dj
και ένα για bar)
που παίζει τον ρόλο αυτοσχέδιου indie-
club κάπου στην ανατολική όχθη
του Σηκουάνα την ώρα που ο ήλιος
ανατέλλει (Hysteric, Dull life)
- οι
αντιστοιχίες και οι αναλογίες προφανώς διαφέρουν από αφτί σε αφτί. Έτοιμη
λοιπόν η απιστία πρός την μαμά Νέα Υόρκη. Και αν για την φωνή της Karen
O. υπάρχουν απλές ενδείξεις
για το ταξίδι πέραν του Ατλαντικού (προς τα δώ), η μουσική του It's
a Blitz!
δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτό το ταξίδι ήταν πρώτης θέσης, με αρκετό
υπέρβαρο στις αποσκευές. Αν δεν υπήρχαν τα φωνητικά, ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι είναι δίσκος των Yeah Yeah Yeahs. Και σίγουρα δεν θα στοιχημάτιζε ότι είναι ο τρίτος τους στην
σειρά. Πρώτα απ'όλα έχει synths.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έχει πολλά synths
(το κολλητιλίκια του Nick
Zinner με τους Bloc
Party έχουν εμφανέστατα
αποτελέσματα). Και είναι το πιο παιχνιδιάρικο album
τους. Το λιγότερο ώριμο τους. Άλλα με την ανωριμότητα
που διακρίνει κάποιον αρκετά ώριμο ώστε να καταλάβει ότι μπορεί να γίνει ανώριμος
(τρείς ίδιες λέξεις στην ίδια πρόταση είναι έγκλημα, το γνωρίζω) χωρίς να γίνει
κοινός, κάτι το οποίο δεν είναι
τόσο απλό όσο ακούγεται (αν και η αλήθεια είναι ότι
κάτι παρόμοιο κατάφεραν
και οι Franz
Ferdinad με το Tonight
λίγους μήνες πρίν).Και καθόλου ομοιόμορφο
(με την ομοιομορφία να αποτελεί
ένα απο τα βασικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων δύο album
τους). Καθόλου ομοιόμορφο λοιπόν, αλλά καθόλα όμορφο. Από την κορυφή ως τα νύχια.
Από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο πιατίνι. Συνιστάται
ανεπιφύλακτα!
(συνέχεια από την πρώτη
παράγραφo)
....Έστω όμως ότι ο κύριος Lennon είχε δίκιο. Ο θυμόσοφος (όποτε το θυμάται και αυτός) λαός
λέει, ότι καλύτερα να είσαι πρώτος στο
χωριό παρά τελευταίος στην πόλη. Τι γίνεται όμως οταν είσαι πρώτος στην πόλη;
Ποιός ο λόγος να ασχοληθείς με το χωριό; Μήπως για να φέρεις λίγο φρέσκο αέρα
επαρχίας στην μητρόπολη; Δεν ξέρω! Ρωτήστε τους Yeah Yeah Yeahs...
Rating: 8 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος
Yeah Yeah Yeahs @ Myspace
Yeah Yeah Yeahs - zero video
The Horrors - Primary Colours
1. Mirror's Image
2.Three Decades 3. Who Can Say 4.Do You Remember 5.New Ice Age 6.Scarlet Fields 7.I only think of you 8.I Can't Control Myself 9.Primary Colours 10.Sea Within a Sea
4 May 2009 - XL Recordings
Σ' αρέσει να με τσιγκλίζεις. Μου δίνεις έναν φάκελο, μου λες "άκουσε αυτό και
πες μου". Περνάνε μερικές μέρες και δεν το έχω ακούσει με τούτα και με τ'άλλα.
Με παίρνεις, με ρωτάς "το άκουσες", σου απαντώ "δεν πρόλαβα". Χαμογελάς και λες
"λοιπόν, επειδή μου είπες πως το "Βρετανικό" έχει μείνει στα αυτιά σου ακόμα
στις "παλιές καλές britpop εποχές" και ακόμα πιο πριν στο Manchester - ναι, οι Portishead δεν πιάνονται - βάλτο να το ακούσεις, μιας που όποτε ακούς Cramps τους ακούς σπίτι και τους χορεύεις μόνη σου. Θα σου αρέσει, το ξέρω πως θα
σου αρέσει" και χαμογελάς πάλι. Κι έτσι ακούω το Strange House. Όταν συναντηθήκαμε δεν πρόλαβα τίποτα να σου πω, μιας που ξεχάστηκα, με
τούτα και με τ'άλλα, (είπα μόνο "κοίτα τί ωραία πάει αν βάλεις τον Moulder με τον Sclavunos μαζί!"), ήξερες πώς
και για-τί θα μου άρεσε. Λίγο πριν φύγω με πιάνεις απ'τον αγκώνα και μου λες
"πάρε τώρα αυτό". Εξακολουθείς να μου δίνεις κόπιες μόνο με τίτλο και
περιεχόμενα. Ξέρεις πως δεν είμαι info-freak κι έτσι θα αργήσω να ρίξω μια ματιά στο Google. Ξέρεις επίσης πως όλα αυτά που τρέχουν μουσικά τα παρακολουθώ εδώ και
χρόνια με διαφορά φάσης, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα διάφορα "new-it"s και οτιδήποτε
θεωρείται "hype" - ξέρεις πως είναι μια λέξη που βρίσκω επιεικώς
αστεία, ξέρεις πως έχω από αδιαφορία έως αποστροφή για τη μόδα και πως τις
μισές από αυτές τις μπάντες που θεωρούνται "κατιτίς" τις βαριέμαι και πως τις
άλλες μισές δεν τις έχω καν ακούσει ακόμα. Ξέρεις πως εγώ έχω κολλήσει στους A Place To Bury Strangers και τους Arcade Fire. Οπότε συνεχίζουμε να παίζουμε το παιχνίδι με τις λευκές κόπιες. Ήξερες
πως αν δω καχεκτικά αγόρια με κουρέματα "της μοδός" θα έκανα τα ίδια σαρκαστικά
σχόλια που κάνω και για τα καρμπόν μούσια και τα "μεστωμένα" σώματα των stoners, τις "στολές" των ebmάδων και δεν θα είχα κάτσει να ασχοληθώ. Ξέρεις πως τη Μουσική μου
χρειάζεται να την συναντώ χωρίς κερασάκια, καθαρή.
Και έτσι βάζω το δεύτερο άλμπουμ των The Horrors, το Primary Colours.
Και κάθομαι και τo ακούω. Ξανά και ξανά.
Πόσο καιρό έχω να το κάνω αυτό; Κάτι ήξερες πάλι. Ήξερες πως θα ακούσω μέσα σε
όλο αυτό Echo & The Bunnymen και The Jesus and Mary Chain, ακόμα και κάτι από
αυτό το Krautrock πρά(γ)μα που λες πως μου πηγαίνει και εγώ γελάω
και σε ξαναβάζω να μου λες "τί είπαμε πως πάει να πει αυτό;". Μα πάνω απ'όλα,
και κυρίως, ήξερες πως θα ακούσω αυτή την "παλιατζούρα" που σου είχα πει πως
μου άρεσε και στο πρώτο (τώρα θυμήθηκα, στο είχα πει και αυτό!), ξέρεις πως
παραμένω μια αμετανόητη ντεμοντέ γκόμενα και ξέρεις πως έχω βαρεθεί οικτρά
όλους αυτούς τους "επίσημους καλογυαλισμένους άνευρους και εντελώς αδιάφορους"
ήχους που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια δεξιά-αριστερά. Ξέρεις πως θέλω πλέον να
ακούω μουσικές που είναι σα να φτιάχνονται στο γκαράζ απέναντι απ'το σπίτι μου.
Ξέρεις πως θέλω να ακούω πλέον Φωνές και Μουσικούς που κάτι τους συμβαίνει,
κάτι τρέχει πραγματικά με αυτούς, όχι γύρω από αυτούς. Θέλω να σου πω μερικά
μήπως και την επόμενη φορά ξεχαστούμε, για άλλη μια φορά, ξέρεις, με τούτα και
με τα άλλα. Στους The Horrors που επέλεξες να με συστήσεις δεν θέλω να βλέπω ένα ακόμη revival. Το ξέρεις και αυτό : πόσο βαριέμαι/σιχαίνομαι
αυτή την αισθητική του "revival". Μα δεν το ακούω
αυτό σε αυτούς, πώς να στο πω. Αν και ακούω πράγματι κάτι τόσο πίσω, εκεί που
το '80 πήγαινε να δώσει τη χειραψία με το '90, εκεί που όλα ακόμα φαίνονταν
πιθανά, ανοικτά και ξεκάθαρα μέσα στην αναμπουμπούλα. Τότε που ακόμα υπήρχαν
περισσότερες κουζίνες με αυτούς τους παλιούς νεροχύτες και όχι όλα αυτά τα
καινούρια φασόν διαμερίσματα. Τότε που το politically correct δεν είχε διαφθείρει
τόσο τη Μουσική. Τότε που εμένα τουλάχιστον έτσι
μου φαινόταν πως είχε το πράγμα. Τότε που χορεύαμε ακόμα (και) μέσα σε υπόγεια,
γαμώ το κέρατό μου. Τότε που οι κιθάρες μπορούσαν να μου αρέσουν και να μη τις
βαριέμαι και αυτές και την παρέα τους. Τότε που απλώς δε χρειάζονταν
πολλά-πολλά για να φτιάξουμε μία κασσέτα ο ένας στον άλλον. (Τότε που ακόμα
μπορούσαμε να γράφουμε κασσέτες και mixtapes δηλαδή...) Κι αν όλα
αυτά ακούγονται κομματάκι νοσταλγικά, το ξέρεις, είναι που κι ο ήχος τους με
(ξανα)πηγαίνει πίσω. Ναι, μπορεί αυτή τη φορά να μη συγγενεύει τόσο με τους Cramps και τους Birthday Party όπως είχες πει κι εσύ, μα τέλος πάντων είναι πολύ πιθανό να βάλω μια μέρα
να παίζει το Psychocandy και το Primary Colours, το ένα μετά το άλλο. Και να κάνω πάλι "το πάρτυ"
μες στο διαμέρισμα. Urban music for basements and apartments. Με εννοείς. Μετά την brit-pop η beat-pop; Χα... δεν σου είπα, έκανα λίγο Googling τελικά. Για λίγο,
εννοείται. Είδα πως ο Geoff Barrow των Portishead έβαλε το χεράκι του. Είδα πως ο δίσκος
ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Bath. Σκέφτηκα το καλοκαίρι του 2008, σκέφτηκα πως πολλά ωραία πρά(γ)ματα
συνετελέσθησαν σε αυτό που δεν στάθηκαν αντίστοιχα των εντυπώσεών τους. Δεν
ξέρω αν θα γίνει έτσι και με αυτούς. Εξάλλου, είμαι γραφικά δύσπιστη. Μπορούν
να βγάλουν και τρίτο καλό άλμπουμ στη σειρά; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχει καν
σημασία. Για εμένα τουλάχιστον δεν έχει. Εγώ ευχαριστήθηκα. Και ικανοποιήθηκα.
Πάντοτε μετά την πρώτη ήθελα και δεύτερη φορά.
Υγ1. Όποιος έχει "θέμα" στη Μουσική με το να του θυμίζει κάτι κάτι άλλο,
μάλλον είναι προτιμότερο να τον προσπεράσει τον δίσκο, δε νομίζεις; Τώρα αν το
θέμα είναι κατά πόσο αυτό που ακούω είναι Εδώ και Τώρα Μουσική, εγώ λέω πως θα
τον Ευχαριστηθεί. Τις επίσημες κριτικές τις αφήνω σε εσένα. Σου πάνε εξάλλου.
Εγώ, στο έχω πει, όταν πρωτο-ακούω κάτι, έχω μείνει στην εποχή που ανταλλάσαμε
κασσέτες στο Γυμνάσιο : Το θέμα είναι τί θα γίνει με το που θα ακούσω κάτι. Τα
υπόλοιπα δε με ενδιαφέρουν. Το αν επανεφευρίσκουν τον ήχο τους, τον τρόπο τους,
τον εαυτό τους - αυτό είναι δικό τους θέμα. Εδώ προσδοκίες έπαψα να έχω από
τους Depeche Mode, εδώ θα κολλήσω; (Εντάξει, είμαι ακόμα περίεργη για το επόμενο A Place To Bury Strangers, μα το ξεχνάω.)
Υγ2. Βαθμολογία; Αφού
ξέρεις πως δεν. Who can say.
Angelique Prague
The Horrors @ myspace
The Horrors - who can say video
VNV Nation - Reformation 01
CD1 [Live] 1.
Joy / 2. Chrome /3. Testament / 4. Nemesis / 5.Endless Skies / 6. Farthest Star
/ 7. Procession / 8. Entropy / 9. Illusion / 10. Arena / 11. Honour 2003 / 12. Perpetual
CD 2
[Remixes / Rare / Unreleased] 1. Chrome (Modcom 27.2 Mhz Remix) / 2. Chrome
(SITD Remix) / 3. Chrome (Apoptygma Berzerk Remix) / 4. Interceptor (VNV's ABM
mix) / 5. Nemesis (S.A.M. Remix) / 6. Carry You (Frozen Plasma Remix) / 7. Still
Waters / 8. Suffer / 9. Precipice / 10. As it fades (VNV's 2nd Mvmt) / 11. Gene
Generation - Main Theme / 12. Gene Generation - Mayhem / 13. Gene Generation - The
Lair
DVD
[Live] 1. Farthest Star / 2. Chrome / 3. Nemesis / 4. Illusion / 5. Homeward / 6. Arena / 7. Honour 2003 / 8. Perpetual
27 April 2009 - Anachron Sounds
Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες με τους οποίους, σε αυτή τη
σελίδα, δεν μπορούμε καν να προσποιηθούμε ότι μπορούμε να τους κρίνουμε
αντικειμενικά. Καλλιτέχνες που υπήρξαν o raison d'être των φόρουμ που προϋπήρξαν του postwave, και που μας συνόδευσαν ως εδώ
που είμαστε σήμερα. Cure,
Depeche Mode, De/Vision, Covenant, VNV Nation...
Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιες περιορισμένες κυκλοφορίες που
είναι φτιαγμένες για τους φαν. Κυκλοφορίες για τις οποίες μια κριτική δεν
χρειάζεται αντικειμενική σκοπιά για να είναι χρήσιμη σε αυτούς που έχουν ήδη
στα χέρια τους τα cd ή
αυτούς που σκέφτονται να τα αποκτήσουν. Έτσι λοιπόν εδώ θα βγάλω το καπέλο του
κριτικού, (και όχι κρητικού, γιατί ουδέποτε ήμουν ;)), και θα μιλήσω απλά ως ο tec-goblin, ο καλικάντζαρος του οποίου η πιο
γνωστή ιδιότητα σε αυτή την κοινότητα είναι ότι, απλά, είμαι ένα μικρό ζάκι των
VNV, όπως και
τουλάχιστον οι μισοί που θα διαβάσουν αυτή την κριτική (οκ, ίσως πιο ζάκι από
τους περισσότερους ;)).
Ένα μικρό ζάκι που ανοίγει το ανάγλυφο πολυτελές
πλαστικοποιημένο χαρτόνι για να ξεδιπλώσει την θήκη μιας κυκλοφορίας που
περιμέναμε 4 χρόνια. Μιας κυκλοφορίας που έχει μέσα κομμάτια που περιμέναμε να
ακούσουμε πριν 5 χρόνια! Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά (ναι, πολύ αγαπώ αυτή την
έκφραση):
Live (CD + DVD)
Καλό ήταν το Pastperfect.
Πολύ καλό... Αλλά έλειπαν τόσα κομμάτια. Κομμάτια από το παρελθόν (Joy/Procession) αλλά και όλες τις
καινούριες κυκλοφορίες τους. Έλειπαν τα καλοδουλεμένα γραφιστικά και σύμβολα
του Chrome, η ενέργεια του Nemesis, το συναίσθημα του
Illusion (που το έκανε να έχει πολύ περισσότερο νόημα απ'όσο
έχει στο cd), τα όμορφα
παιχνίδια με τα συνθ στη live
εκτέλεση του Perpetual και οι αναμνήσεις από το
σπάσιμο στο Furthest Star (εκεί που ξαναμπαίνει το κομμάτι). Ήθελα επίσης να έχω
κάποια από αυτά τα κομμάτια σε audio
(αν και τα ναζάκια του Ρόναν, χωρίς την εικόνα, δεν δουλεύουν καλά στα
σκοτεινότερα κομμάτια, όπως το Joy):
έτσι να τον ακούω στο δρόμο να λέει «Come on, you fuckers!»
στο Honour 2003.
Έτσι λοιπόν, τα μάζεψαν από εδώ, τα μάζεψαν από εκεί και
προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν ένα σύνολο που βγάζει νόημα. Η δουλειά δεν
είναι τόσο άψογη όπως στο Pastperfect
(που ήταν ουσιαστικά ένα 80λεπτο βίντεο-κλιπ, έτσι όπως που είχαν δέσει πολλά live μαζί), και σε κάποια
σημεία άνιση (η ποιότητα στο Nemesis
είναι καλύτερη από ότι στο Arena).
Οι φωτογραφίες στο βιβλιαράκι, όμως, είναι πολύ καλοδουλεμένες, αλλά δεν αρκούν
για να κρύψουν την μεγαλύτερη παράλειψη: το live video του Airships
δεν θα το βρείτε σε αυτό το dvd.
Πιθανότατα γιατί έχει παιχτεί τόσο λίγες φορές που δεν υπάρχει σοβαρή
βιντεοσκόπηση.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι VNV δεν είναι Apoptygma να προσπαθούν να βγάλουν λεφτά
από νέο live album
κάθε 4 χρόνια: τα κομμάτια που υπάρχουν εδώ απευθύνονται κυρίως στους φαν που
ήθελαν να συμπληρώσουν τη συλλογή τους, και είναι ουσιαστικά απλά ένα
χορταστικό μπόνους στο βασικό «ζουμί» του άλμπουμ: το δεύτερο cd. Και, για όσους δεν το ξέρουν, αυτό
ήταν και το κύριο πρόβλημά τους: αφού δεν σκόπευαν να υπερκοστολογήσουν το "live" μέρος της κυκλοφορίας,
δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δικαιώματα που ζητούσε ένα club στις ΗΠΑ για τη βιντεοσκόπηση μιας
συναυλίας - και αυτό το γεγονός οφείλεται για την μισή από την 4ετή καθυστέρηση
του Reformation (η
υπόλοιπη μισή είναι, ξέρετε, η συνηθισμένη ανοργανωσιά του Ρόναν).
Remixes
7 Διασκευές θα βρούμε στο δεύτερο cd. Κάποιες τις ξέραμε (το TBM ρεμίξ των Μodcom από την Extended Electronics, την πλήρη έκδοση
του Interceptor από την This is Techno Body Music, αλλά και το ρεμίξ των SITD), αλλά είναι ευπρόσδεκτο να τις έχουμε σε καλή ποιότητα
μαζεμένες, χωρίς να ψάχνουμε συλλογές από εδώ κι από εκεί. Δυο και που δεν τις
ξέραμε, δεν χάσαμε και τίποτα (το άνευ ενδιαφέροντος σκέρτσο των Apoptygma Berzerk στο Chrome, και την ανέμπνευστη ενορχήστρωση των Frozen Plasma στο Carry You).
Το ζουμί εδώ είναι κυρίως το ρεμίξ του S.A.M. στο Nemesis, που, αν και δεν σέβεται ούτε ιερό ούτε όσιο, είναι
πολύ πορωτικό, πανάθεμά το. Αν είχατε βαρεθεί να ακούτε το Nemesis στα club, την πατήσατε: για κάνα χρόνο θα
μπαίνει τώρα αυτή η διασκευή :D.
Ακόμα καλύτερη, αλλά διακριτικότερη, είναι η «δεύτερη κίνηση» των VNV στο As it Fades, ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του Judgement. Ακόμα πιο γλυκιά και
ονειρική, το μετατρέπει εύκολα σε ένα από τα 5 καλύτερα ορχηστρικά τους (μαζί
με ιερά τέρατα, όπως Electronaut και Colours of Rain).
Αυτά τα δυο κομμάτια από το Judgement εκτόπισαν όμως το ρεμίξ του David Caretta στο Homeward. Πότε θα το δούμε αυτό; Στο Reformation 02; Μετά από άλλα
4 χρόνια;
Still Waters
Noise that doesn't cease,
signals resonating time.
Over again the waters rise [...],
sending waves around the world
Still waters, open skies!
Δεν θα σας πω εδώ τεχνικές λεπτομέριες (προγράμματα που
χρησιμοποιήθηκαν) και πολλά παραλειπόμενα και επεξηγήσεις που θα βρείτε στο
πλούσιο ένθετο, μαζί με άλλες 6 σελίδες αναλύσεις, αναμνήσεις, μυστικά και
εξομολογήσεις. Αξίζουν τον κόπο: όσο και να κυνηγάω τις συνεντεύξεις τους,
υπήρχαν αρκετά πράγματα εκεί μέσα που δεν ήξερα. Σπανίως μιλάει ο Ρόναν τόσο
καθαρά για το τι υπάρχει πίσω από ένα κομμάτι. Αλλά ας μείνω στην ουσία...
Γραμμένο το 2003, το κομμάτι έχει ένα τελετουργικό και
επαναλαμβανόμενο συνθ που παραπέμπει στην trance της εποχής, σαν φυσικός απόγονος του Beloved. Το ρεφραίν μπαίνει στο 5ο
λεπτό, αφού το μυαλό έχει καθαρίσει από το θόρυβο των ρεμίξ, και ξεκινάει το
ταξίδι προς το επόμενο κομμάτι. Ναι, είναι απλό, σαν κάτι να του λείπει, και θα
κάνει όσους αντιπαθούν τα πιο μελωδικά των Van Buuren, Tiësto κλπ
να βγάλουν σπυριά. Aλλά
θα ήταν το μέλλον της future pop
αν δεν είχαν αποφασίσει να παρατήσουν το είδος οι VNV, αφήνοντας τέτοια κομμάτια στο
συρτάρι, για να μην επαναλάβουν τον εαυτό τους στο Matter + Form (αν και για ένα φεγγάρι το σκεφτόταν
για single!).
Suffer
You with the broken wings
You, the sinner
You the patron saints of self-inflicted pity
Search out the pieces you lost
when you fell apart
[...]
Mistakes and abuses, scars, wounds and
bruises...
[...]
Here you have strength
Here you are safe from harm
Here you have healing,
all the things you never had.
Υπάρχουν κάποιες περίοδοι που χρειάζομαι τους VNV, να με αγκαλιάσουν, να με
τυλίξουν σε ένα κουκούλι, να θεραπευτώ. Και αυτή ήταν μια τέτοια περίοδος της
ζωής μου, όπου χρειαζόμουν ακριβώς αυτό κομμάτι. Μετά θα χρειαστώ κάτι να με
βγάλει από αυτό, να βγω δυνατότερος. Ίσως είναι το καινούριο άλμπουμ (17
Ιούνη), ίσως είναι δυο λέξεις που θα ακούσω μέχρι τότε. Ναι, έχουμε και τους
φίλους για αυτό, αλλά, όπως έλεγε και ο Νίτσε στα πρώτα γραπτά του, η μουσική
είναι η μόνη τέχνη που μιλάει κατευθείαν
στην «ψυχή», που προσπερνάει το Λογικό (πιο τεχνικά, μιλάει σε ένα συγκεκριμένο
σημείο στον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου).
Και ναι, (πέρα από χαζομάρες που μπορείτε να δείτε να γράφω σε
κάνα thread, εξ'αιτίας
των λαθών στους τίτλους κάποιων αρχείων που κυκλοφορούσαν στο ίντερνετ), αυτό
είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Με τον ίδιο το Ρόναν να αναφέρει τους Trentemøller και Hybrid στις επιρροές του, πρέπει να
περιμένετε κάτι που είναι αγκυρωμένο ανάμεσα σε Futureperfect και Matter + Form. Όσο κι αν λέει ο Ρόναν ότι το Suffer είναι όσο futurepop πάει, και για αυτό
το άφησε έξω από το Matter
+ Form, από πλευράς
ήχων και εξέλιξης δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι είναι ό,τι πιο progressive house/trance έχουν γράψει ποτέ πέρα από το Strata, με τη διαφορά όμως
ότι έχει εκπληκτική μελωδία και γλυκούς στίχους. Δεν ξέρω αν πρέπει να του
κρατήσω κακία που κράτησε τα 7 λεπτά του 7 χρόνια κρυμμένα μέχρι να τα
κυκλοφορήσει τη στιγμή που τα χρειαζόμουν...
Precipice
And all my acts, I would admit I've no
pretentions
I've no regrets for all the things that I have
done
My faiths to me, our ash foundations
noone has the right, to judge my soul but me
Το αγαπημένο του Ronan ανάμεσα σε όλα τα ακυκλοφόρητά του, και το κομμάτι που δεν
κυκλοφόρησε στο Matter
+ Form απλώς επειδή δεν
του έβγαινε πώς να συνδέσει τις μελωδίες, έχει ίσως και τις περισσότερες
μελωδίες σε αυτή την κυκλοφορία. Strings, synths,
leads σε μια πανδαισία,
ένα κομμάτι με τα όλα του. Κάτι σαν το Arena με EBM bassline
και drums. Και όμως,
δεν με αγγίζει όσο το Suffer,
ούτε είναι τόσο ξεχωριστό, αλλά θα αρέσει σε πολλούς από εσάς!
Gene Generation
Κάποια στιγμή πρέπει να το δω αυτό το b-movie. Με VNV
και Combichrist στη
μουσική, πρέπει να έχει χαβαλέ. Αν και βέβαια, δεν είναι ακριβώς ‘χαβαλές' το
συναίσθημα των κομματιών που έγραψε για αυτό ο Ρόναν: τυπικά soundtrackish μικρά κομμάτια, με έγχορδα
και έντονο επικό στοιχείο, που αν τα ακούγαμε σε ένα παιχνίδι στον Η/Υ, ούτε
που θα φανταζόμασταν ότι είναι VNV
(εκτός ίσως από το mayhem). Και όμως, τα καταφέρνει ο
μπαγάσας και σε αυτό!
Επιλόγος
Δεν έχει επίλογο, 1.600 λέξεις κατεβατό, αρκετά
σας κούρασα. Ούτε βαθμολογία έχει (πώς το ‘παθα;), αφού δεν έχω βάση σύγκρισης
με οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία: είναι
ταυτόγχρονα remix album και live album, αλλά και απευθύνεται μόνο στους φαν που θα
προλάβουν να πάρουν ένα από τα 18.000 αντίγραφα!
Tec-goblin
The Rifles - Great escape
1.Science in
violence 2.The great escape 3.Fall to sorrow 4.Sometimes 5.Toerag 6.History
7.Winter calls 8.Out in the past 9.Romeo and Julie 10.The general 11.For the
meantime
30 January 2009 - 679 Recordings
Είναι απόλυτα
λογικό, βλέποντας τον τίτλο, το μυαλό να πάει αυτομάτως στους Blur. Ο μύθος όμως (και η wikipedia) έχει διαφορετική άποψη: δύο συμφοιτητές,
αποφασίζουν να πάνε σε μία συναυλία των Oasis στο Λονδίνο.
Μένουν εντυπωσιασμένοι από αυτό που βλέπουν (παρότι δεν πετυχαίνουν τους Oasis στα καλύτερα τους ), και αποφασίζουν να φτιάξουν την
δική τους μπάντα. Ακούγοντας τον δίσκο, η υπόθεση περί Blur μοιάζει αρκετά πιο λογική από την ιστορία περί Oasis, αν και η αλήθεια είναι, ότι όποιες αναφορές δεν
πρέπει να γίνονται σε σχέση με την «αγία δυάδα» του brit pop, αλλά σε σχέση
με τα τα σχήματα που υπηρετούν εδώ και κάποια χρόνια αυτό το υβρίδιο indie και
φεστιβαλικού ροκ (βλ. Kaiser Chiefs) που ευδοκιμεί στο νησί. Και αν η
σύγκριση τους με τους «oh oh oh oh oh-nah nah nah nah nah» Kaiser Chiefs είναι σχετικά
αδόκιμη (μιάς και είναι πολύ πιο επιτυχημένοι εμπορικά), σίγουρα οι Rifles μπορούν να
μπούν στην ίδια λίστα με σχήματα όπως οι Automatic, οι Wombats, οι Futureheads και οι Maximo Park.
Το βήμα από την μικρή indie εταιρεία Red Ink στην 697 Records (που μπορεί
σαν όνομα να μην λέει πολλά, αλλά το γεγονός ότι είναι θυγατρική της Warner σίγουρα εξηγεί
αρκετά), μπορεί να άλλαξε αρκετά τον ήχο τους, όμως δεν τους έκανε να αλλάξουν
τις αγαπημένες τους συνήθειες , όπως το να παίζουν σε μικροσκοπικά venues και να
διαθέτουν μπόλικα κομμάτια τους ως free downloads από την σελίδα τους, κάτι που τους έδωσε την
ευκαιρία να δημιουργήσουν μία fan base και να κερδίσουν την συμπάθεια της indie κοινότητας, που ανέκαθεν είχε
μία αδυναμία στα παιδία της που δεν ξεχνούν από που ξεκίνησαν. Και αν το «Great Escape», σε σχέση με
το πρώτο τους album «No love lost», υπολείπεται
σε φρεσκάδα, ενθουσιασμό και αυθορμητισμό, σίγουρα είναι ένα βήμα πρός τα μπρός
όσον αφορά την αρτιότητα και την ωριμότητα. Και ξεκινάει αρκετά εντυπωσιακά: τα
Science is Violence και The great escape είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Καθαρά
συναυλιακά κομμάτια (εμφανέστατο από την δομή τους), με πολύ καλή παραγωγή και
πραγματικά «γεμάτα», με πομπώδη refrain φτιαγμένα από τις πιο chorus φαντασιώσεις στο μυαλό ενός ροκ
μουσικού (ξανά βλ. Kaiser Chiefs), χωρίς όμως να χάνουν κάτι από τον indie χαρακτήρα τους (εν αντιθέση με τους Kaiser Chiefs - μάλλον θα
τους έχει πιάσει λόξιγκας με τόσες αναφορές). Το ίδιο ισχύει όσον αφορά το ύφος
και για τα τρία επόμενα - Fool to sorrow (πρώτου single του album), Sometimes,Toareg (στην ίδια
κατηγορία ανήκει και το Out in the past) τα οποία
χωρίς να είναι άσχημα κομμάτια (κάθε άλλο), είναι ένα τίκ πιό πίσω απο τα πρώτα
δύο. Ακολουθεί το History, πού μάλλον ξεχωρίζει από τον δίσκο,
αποτελώντας το λιγότερο ανάλαφρο
(και με αρκετές new wave αναφορές)
κομμάτι του δίσκου. Στο ίδιο πνεύμα (με αυξημένη ταχύτητα και αρκετά πιο
δυνατό) βρίσκεται και το The General, που αποτελεί
και το δεύτερο single του album (με ένα
εξώφυλλο που παραπέμπει στην αισθητική των Smiths). Το Winter Calls όπως και το Romeo and Julie, κινούνται στους δρόμους που χάραξαν οι Libertines (και άρα με
την μέθοδο της επαγωγής οι Smiths). Χαρωπά τραγουδάκια, ευχάριστα στο
αυτί, κλασσικά βρετανικά, αλλά από εκεί και πέρα, τίποτα το ιδιαίτερο. Ο δίσκος
κλείνει με το For the meantine. Μία κιθάρα και μία φωνή, για το καλό
κατευόδιο του album.
Aπό κάθε άποψη, το «Great
Escape» είναι ένας καλός δίσκος,
πολύ δουλεμένος, που μπορεί να μην μείνει στην ιστορία της μουσικής, αλλά για
τον σκοπό που δημιουργήθηκε κάνει μια χαρά την δουλειά του και σίγουρα αξίζει
να του ρίξει κανείς μια ματιά (και μία ακρόαση). Τα festival
αυτού του κόσμου τους περιμένουν (αρχής γενομένης από
το φετινό καλοκαίρι).
Rating: 7,5 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος
The Rifles @ Myspace
The Rifles - the general video
PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By
Black Hearted Love / Sixteen, Fifteen, Fourteen / Leaving
California / The Chair / April - 5:03 / A Woman a Man Walked
By/The Crow Knows Where All the Little Children Go / The Soldier / Pig Will Not / Passionless, Pointless / Cracks in the
Canvas
30 March 2009 - Island
Μερικά κορίτσια είναι μεγαλύτερα από τα άλλα. Πράγματι. Χωράνε περισσότερες ρωγμές, παίζουν για ώρες με τα σπίρτα, περνάνε απέναντι παίρνοντας την υπόγεια διάβαση. Είναι κάποιες γυναίκες που δεν χρειάζονται και δεν χρειάζεται να δίνουν εξηγήσεις. Η Diamanda δεν έχει άλλη δουλειά απ'το να ακονίζει τα μαχαίρια της και ποτέ δεν κοιμάται, η Billie ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όταν αποκοιμιέται ονειρεύεται αποτσίγαρα. Αυτή, όποτε δεν ανακατεύει τα συρτάρια της, μετακομίζει. Κοιμάται για λίγο ή για ημέρες.
Πέρασαν χρόνια από τότε που οι PJ Harvey και John Parish έβγαλαν το Dance Hall at Louse Point. Η Γυναίκα τότε έγραφε γράμματα στον Εμφύλιο Πόλεμό της. Έσκιζε τα μισά και τα άλλα μισά τα κρατούσε για Εκείνη. Τα υπόλοιπα Του τα έστελνε. Τότε υπέγραφε Polly Jean, έβαζε κόκκινο κραγιόν και χόρευε μονίμως ξυπόλυτη. Ξανασυναντώντας την φαίνεται νεότερη από ποτέ - τί κράση - και γράφει ημερολόγια. Οπωσδήποτε με σκισμένες σελίδες. Ανοίγει την ντουλάπα, φοράει ντεμοντέ φορέματα και φούστες, καμμιά φορά το ένα πάνω απ'το άλλο, τα πετάει, ξαναντύνεται. Σε κάθε εκδοχή αλλάζει τόνο, τρόπο, λέξεις, φωνή και παραμένει η ίδια.
Αν το Dance Hall at Louse Point ήταν φάκελοι με αποστολέα, παραλήπτη και γραμματόσημα, το A Woman A Man Walked By είναι αυτό : Μία ανοιχτή ντουλάπα. Καρφίτσες και κομπινεζόν ανακατεμένα με νυχοκόπτες και άλλα ανεπίδοτα γράμματα, τσαλακωμένα χαρτιά και σημειώματα. Παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Σε ποιόν απευθύνεται τώρα; Στον σκελετό που έχει κρυμμένο. Όχι στην ντουλάπα. Μέσα της. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Αποσπάσματα ντεκουπάζ
01. Black Hearted Love - τίτλοι τέλους
02. Sixteen, Fifteen, Fourteen - νιπτήρας, πρωινό πλύσιμο, πρόσωπο, λαιμός, μασχάλες
03. Leaving California - πεζοδρόμιο, κοντινό στα πόδια, χαμηλοτάκουνα peep toe
04. The Chair - αλλάζει μαξιλαροθήκες, τις βγάζει, ξαναβάζει τις προηγούμενες
05. April - μπανιέρα, ανοιχτή βρύση, νερό, γεμίζει, κλείνει τη βρύση, δεν μπαίνει κανείς
06. A Woman A Man Walked By / The Crow Knows Where All The Little Children Go - νύχια βάφονται ξεβάφονται κόβονται, ξανά και ξανά
07. The Soldiers - βγάζει φωτογραφίες στην ταράτσα : παράθυρα και σκάλες κινδύνου
08. Pig Will Not - πετάει τα σκουπίδια, γράφει στους τοίχους με μαρκαδόρο
09. Passionless, Pointless - τίτλοι αρχής
10. Cracks In The Canvas - αδειάζει τη μπανιέρα
H PJ Harvey και ο John Parish είναι σαφές πως εννοούν πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Και η Γυναίκα τους εξακολουθεί να τρώει τα χείλια της, να σκίζει σελίδες, να επιστρέφει, να αποχωρεί, να πηγαινοέρχεται.
Βαθμολογία δεν έχει. Έχει Μπέκετ. "Τι δύσκολο αυτό για το μυαλό/ Να είμαι πάντα αυτό που ήμουν/ Και τόσο αλλαγμένη απ'ό,τι ήμουν."
Angelique Prague
PJ Harvey & John Parish - black hearted love video
Pages
