Depeche Mode - Sounds of the Universe
1. In Chains / 2. Hole To Feed / 3. Wrong / 4. Fragile Tension / 5. Little
Soul / 6. In Sympathy / 7. Peace / 8. Come Back / 9. Spacewalker / 10.
Perfect / 11. Miles Away / The Truth Is / 12. Jezebel / 13. Corrupt
20 April 2009 - Mute Records
1984. Θυμάμαι ήταν η χρονιά που γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε. Μου άλλαξαν τη
ζωή, μου άλλαξαν την αισθητική, μου άλλαξαν την γκαρνταρόμπα, μου άλλαξαν τον
τρόπο που έβλεπα τον κόσμο και τα πράγματα. Αγόρασα synthesizers, έκανα τα πρώτα μου «ανάρμοστα» in your room, πίστεψα στον
προσωπικό μου Ιησού, και άρχισα να λατρεύω τη σημασία της σιωπής στον
συμβολισμό μιας ξαπλώστρας επάνω στην πιο ψηλή κορυφή... Ερωτεύτηκα παράξενα,
προσπάθησα να περπατήσω στα βήματα τους, ήταν θέμα χρόνου να δω τον κόσμο μέσα
από τα μάτια τους, ίσως βιάστηκα, αλλά πάντα περίμενα τη νύχτα σα μαύρη γιορτή. Όταν ήμουν λοιπόν little 15 είχα πλέον συνειδητοποιήσει πως οι Depeche Mode θα ήταν η μουσική και οι λέξεις της ζωής μου... songs of faith and devotion... κατά λέξη. Μουσική και λέξεις που έχω ακούσει
πάνω από 1.000.000 φορές μέχρι σήμερα και πάντα έχω την ίδια συγκίνηση, τον
ίδιο ενθουσιασμό με αυτόν του 1984. Τον εαυτό μου τον έχασα αρκετά αργότερα με
την κυκλοφορία του Exciter, αναθάρρησα κάπως με το Playing The Angel και εχθές το βράδυ έκανα την προσευχή μου...
2009. «Καλέ μου Θεούλη κάνε να μην ήταν αυτό το καινούργιο άλμπουμ των Depeche που άκουσα...»
Να γιατί ΔΕΝ μου άρεσε :
- Που είναι οι καταιγιστικές επικές μελωδίες
που κάποτε κάνανε ένα ολόκληρο στάδιο να τραγουδάει και να σηκώνει τα
χέρια ψηλά;
- Που είναι οι ιδιοφυείς στίχοι, γεμάτοι
αποπλάνηση, απόγνωση, σκοτεινό ερωτισμό, και εσωτερικές τιτανομαχίες; Τώρα
έχουν αντικατασταθεί από ανέμπνευστες επαναλήψεις... και λογάκια τύπου «Come back to me... I'll be waitin' patiently...» νιαρρρ.
- Που είναι οι συγκλονιστικοί ήχοι σε κάθε
παραγωγή, σε κάθε κομμάτι - επί εποχής Alan Wilder - που έκαναν τα σαγόνια μου να πέφτουν στο
πάτωμα; Τώρα υπάρχουν κάποια analogue blips & bleeps και common bass-lines που θα μπορούσαν να θυμίζουν απλά ringtones...
- Μου λείπει και η σκοτεινή τους πλευρά... μου
λείπει το dressed in black στυλ τους... μου λείπει ρε γμτ...
- Είναι συνθετικά ανέμπνευστο.... Πως ο Martin μετά από ένα In Your Room, ένα Here Is The House, ή ένα Question Of Lust πάει και γράφει ένα Little Soul ή ένα Jezebel; Αν τα κομμάτια του SOTU τα παίξει κάποιος μόνο με ένα πιάνο και αφαιρέσει την παραγωγή... έ...,
σούπα μινεστρόνε.
- Κάποτε κάθε καινούργιο άλμπουμ των DM έδειχνε στον κόσμο τον ήχο που κανένα άλλο
συγκρότημα δεν είχε... Όχι πια.
- Γιατί έφυγε η Ευρώπη από μέσα τους; Που πήγε;
Το CD είναι για να παίζει σε lounge bar της Νέας Υόρκης ή της Santa Barbara την ώρα που τρως beef stake με σως Jack Daniels και πίνεις κοκταίηλ Cosmo... Reach Out, Touch...
Stake....! Πφφ...
- Το άλμπουμ είναι αντιεμπορικό, αλλά με
εμπορική προσέγγιση και διάθεση... Σαν να ήθελαν να κάνουν κάτι πιο easy-listening, πιο radio-friendly-something που όμως είναι αρκετά συγκεχυμένο μελωδικά
για να είναι εμπορικό... Παλιά είχαν
καταφέρει να έχουν αντιεμπορική προσέγγιση και διάθεση και με αυτό τον
τρόπο κατέκτησαν την ψυχή μας... και τον πλανήτη ολόκληρο.
- Είναι η πρώτη φορά που μετά από ένα άλμπουμ
των Depeche Mode ακούω σε άλλο άλμπουμ τη συνέχειά του... και μάλιστα να μου δίνει την
εντύπωση πως το Sounds Of The Universe φτιάχτηκε με τα αποφάγια του Playing The Angel και του Hourglass του Dave...
- Καλό άλμπουμ για μένα είναι το άλμπουμ που
έχει στην πλειοψηφία του κομμάτια που θέλω να ακούω στο repeat και να μη θέλω να πέσω για νάνι αν δεν τα
ξανακούσω για μία τελευταία φορά. Αν εξαιρέσω το Wrong,
... νάνι.
- Γιατί η φωνή του Dave ακούγεται σε κάποιες φάσεις σαν την φωνή των Sisters; Εννοώ των Scissor Sisters!
- Εκτός από το Wrong, με ποιο άλλο κομμάτι ο Dave θα κάνει τις εκπληκτικές του γυροβουλιές επί
σκηνής, τα νευρώδη τινάγματά του, και θα επιδεικνύει τα tattoos του τινάζοντας τον ιδρώτα του στον κόσμο; Με
το Come Back;;; Μόλις μου ήρθε ένα χασμουρητό...
- Ακούγοντας το SOTU θυμήθηκα πως οι Depeche είναι πλέον σχεδόν πενηντάρηδες, έχουν πισίνες, καπνίζουν πούρο και
τρώνε φοντύ... δεν έπρεπε να κάνω αυτή τη σκέψη ποτέ!
- Δεν θα αντέξω να ακούσω το αγαπημένο μου
συγκρότημα που με έκανε να πάθω ψύχωση με τα synthesizers και να αλλάξω όλη την αισθητική μου στο Σκλαβενίτη την ώρα που ψάχνω
για τοματοπελτέ Πουμαρό και φαρφάλες Μπαρίλα...
- Ντροπή μου που το λέω, αλλά ως μουσικός, μπορώ
να γράψω καλύτερο instrumental από το Spacewalker... (δεν το κάνω γιατί απλά βαριέμαι, δεν έχω
χρόνο, κλπ....)
- Σε δύο pre-release συνεντεύξεις τύπου ο A. Fletcher ανακοίνωσε όλο υπερηφάνεια : «νομίζω πως
αυτό θα είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε κάνει ποτέ!» ... ήταν στο Exciter και σε αυτό... γκουχ.
- Κάθε σύγκριση με το Violator όπως αρχικά γράφτηκε (ή τις παλιές αναλογικές εποχές) είναι
τουλάχιστον κουτή. Με το μόνο άλμπουμ των DM που θα μπορούσα να συγκρίνω το Sounds Of The Universe είναι ίσως το Exciter... δυστυχώς.
- Οι DM είχαν τη μαγική συνταγή να γράφουν κομμάτια που τα ακούει κάποιος εδώ
και 30 περίπου χρόνια και δεν τα βαριέται ποτέ... Εύχομαι να κάνω τεράστιο
λάθος, αλλά το αισθητήριο μου μου υπαγορεύει πως μόνο το Wrong θα μείνει στην ιστορία σαν DM Classic από το SOTU...
- Είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως ο τίτλος του
άλμπουμ είναι ατυχής... Ούτε καν αυτοσαρκασμό δε μου βγάζει... Θα έπρεπε να
ονομάζεται Wrong!... όνομα και πράμα.
- Όλα τα στοιχεία που με κάνουν να λατρεύω τους
Depeche Mode απλά δεν υπάρχουν σε αυτό
το άλμπουμ.
Να γιατί σχεδόν μου αρέσει :
- Thank God, το Wrong είναι υπέροχο...! Η καρδιά των Depeche ακόμα κάπου χτυπάει εκεί... (και είναι τραγικά
ειρωνικό πως είναι το πιο «right» element του άλμπουμ...)
- Το άλμπουμ έχει ενιαίο χαρακτήρα και είναι
συμπαγές ως προς το ύφος του.
- Εάν ξεχάσω ότι ακούω Depeche, το CD μπορεί να λειτουργεί σαν ένα ωραίο, easy-listening χαλί που ακούγεται ευχάριστα... στο πικ-νικ, στην εξοχή, στο γραφείο,
στο αυτοκίνητο, στο κρίκετ...
- Γιατί υπομελωδίες και αρμονίες «α λα Μάρτιν»
θα βρει κάποιος σε όλα σχεδόν τα κομμάτια... όλο κάπου θα σκάσει και καμία
μινόρε συγχορδία και ουφ, να μία μπουκίτσα συγκίνησης...
- Εάν επίσης ξεχάσω ότι δεν πρόκειται πια να
ακούσω κανέναν ύμνο τύπου Never Let Me Down κλπ., υπάρχουν κομμάτια που όσο προσπαθώ (με αρκετή αυθυποβολή,
απόγνωση, και καμιά διακοσαριά ακροάσεις), να τα αγαπήσω, τελικά τα θεωρώ
ψιλοκαλά, όπως πχ. το Peace, το Miles Away, In chains, Fragile Tension, In sympathy, Come Back... κλπ.
- Γιατί αρέσει πολύ στον Evan...
- Γιατί είναι το καινούργιο άλμπουμ των
αγαπημένων μου Depeche Mode...
Ίσως η αρχική απογοήτευση
προέρχεται από το ρομαντισμό μου... Οι Depeche Mode δεν είναι πια η ενθουσιώδης παρέα από το Basildon με τα μαύρα δερμάτινα ρούχα, δεν φλερτάρουν πλέον με την παρακμή και τη σκοτεινή
πλευρά της αγάπης. Οι New Romantics, η electro, η αποκλειστικότητα των synthesizers, ο Vince Clark, ο Alan Wilder, και η devotional απόγνωση ανήκουν σε άλλες εποχές (που δυστυχώς πρέπει να καταπιώ ότι δεν
πρόκειται να επιστρέψουν). Σήμερα οι Depeche Mode είναι υπαρξιακά και καλλιτεχνικά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (ok, εκτός από τον Fletch που είναι στον χαρούμενο κόσμο της Chelsea), έχουν μεγαλώσει,
σοβαρέψει, ωριμάσει, πλουτίσει, έχουν παιδιά, σκυλιά, πισίνες, και πάλι καλά
δηλαδή που συνεχίζουν και είναι μαζί και γράφουν αξιοπρεπή μουσική.
Το Sounds Of The Universe λοιπόν, θα το χαρακτήριζα απλά αξιοπρεπές. Καλό
για ένα οποιοδήποτε άλλο νέο συγκρότημα, μέτριο προς αδιάφορο όμως, για το
καλλιτεχνικό ιστορικό μεγαλείο των Depeche Mode. Δεν ξέρω τι θα δείξει η ιστορία, αλλά έχω την
αίσθηση πως ανάμεσα στις 12 -έως σήμερα- παραμυθένιες ιστορίες των Depeche Mode, το Sounds Of The Universe και το Exciter θα έχουν την ίδια ακριβώς μοίρα... της λήθης.
«...Φάδερ, ...απελθέτω απ'
εμέ το ποτήριον τούτο...»
Δεν πίστευα ποτέ ότι μετά
από περίπου 25 χρόνια λατρείας, αφοσίωσης, φαντασίωσης και διακαούς ερωτισμού,
θα έφτανε μία μέρα που θα έπρεπε να βάλω 6,0 στους αγαπημένους μου Depeche Mode (γι' αυτό και τελικά
τους βάζω 6,5 επειδή με έχουν πιάσει και οι καλοσύνες μου).
«Ρε Φάδερ.... καλά...τους
συγχωρώ (για δεύτερη φορά)...αμήν.»
Rating: 6,5 /
10
Alexx Decode
Depeche Mode - wrong video
Hatcham Social - You Dig the Tunnel, I'll Hide the Soil
1. Crocodile 2. Sidewalk 3. Murder In The Dark 4. Hypnotise Terrible
Eyes 5. So So Happy Making 6. Superman 7. I Cannot Cure My Pure
Evil 8. Jabberwocky 9. In My Opinion 10. Penelope (Under My Hat) 11.
Give Me The Gift
20 March 2009 - Fierce Panda
A little conversation before the record begins..
Να λοιπόν που έχουμε άλλο ένα ντεμπούτο από την Μεγάλη Βρετανία στις αρχές του 2009 που σίγουρα θα μπορούσε να κάνει αίσθηση. Μετά από τον πολύ όμορφο δίσκο των The Pains of Being Pure at Heart, που βούϊξε ο κόσμος και κατάφερε να συγκινήσει ακόμα και το Pitchfork (!!!!!), και τον αρκετά επαγγελματικό δίσκο των White Lies με την μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία, τρεις νεαροί από το New Cross του Λονδίνου αποφάσισαν να καταθέσουν την δική τους άποψη για το τι εστί pop. Ξεκινώντας από το όχι και πολύ μακρινό 2006 και έχοντας στο ενεργητικό τους αρκετά σινγκλάκια, πρωτόλειας pop κάπου μεταξύ Kinks και Postcard (θρυλική ανεξάρτητη εταιρεία την εποχή που το ανεξάρτητη ήταν με Α κεφαλαίο) κατάφεραν να τραβήξουν την χλιαρή προσοχή των αγγλικών Media και του γερό γκουρού του rave Tim Burgess (The Charlatans) ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους άλμπουμ με τον αρκετά παιχνιδιάρικο τίτλο, you dig the tunnel, i'll hide the soil.
Ladies and gentlemen and now the record begins..
Σας υπόσχομαι ότι αν ο ήχος τους είχε μείνει στα πρώτα δείγματα που μας είχαν δώσει τότε σίγουρα δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να τον σχολιάσω,αλλά η παρούσα δουλειά δεν είναι απλά ελκυστική, είναι κολλητική.
Από τότε που άκουσα τον δίσκο για πρώτη φορά δεν πέρασε μέρα που να μην μπω στον πειρασμό να τον βάλω ξανά και ξανά στο cdplayer.
Δεν υπάρχει τραγούδι για πέταμα ανάμεσα στα έντεκα tracks που περιλαμβάνει. Αυτά τα παιδιά πέρα από το ότι κατέχουν την μελωδία, ότι και αν σημαίνει αυτό σήμερα, μας παραδίδουν μια pop που επιτέλους ξεφεύγει από την πεπατημένη, με τις οι επιρροές τους να βρίσκονται κάπου μεταξύ πρώιμων Aztec camera, Josef k και Orange Juice της λεγόμενης και σκωτσέζικης σχολής που έδρασε στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 και παρότι διήρκεσε λίγο μας έδωσε αρκετά αριστουργήματα. Τραγούδια όπως το crocodile με την κρυστάλλινη υφή και την χαλαρή drums rhythm section, murder in the dark( ένα από τα σινγκλ του δίσκου) , Hypnotise terrible eyes και I cannot cure pure evil με τις κοφτές σχεδόν αγωνιώδεις κιθάρες, μέχρι την ξένοιαστη pop του so so happy making με την αλλά Jim Kerr ερμηνεία (ναι, των Simple Minds αν τους θυμάστε καθόλου, και άλλο ένα σινγκλ που προηγήθηκε όμως του δίσκου), superman με μια από τις πιο όμορφες εισαγωγές που έχω ακούσει τελευταία με την επαναλαμβανόμενη μελωδία στο όργανο, μέχρι την αλλά Fall μελοποίηση στο Jabberwocky ενός ποιήματος του Louis Carrol (Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, Η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη) και καταλήγοντας στο Give me the gift που κατά την γνώμη μου είναι το ομορφότερο τραγούδι του δίσκου και μπορείς άνετα να το βάλεις στο repeat.
And after all my friends, this is the end..
Όπως θα καταλάβατε όσοι καταφέρατε να διαβάσετε όλο το κείμενο ο προαναφερθέν δίσκος απλά με έχει ενθουσιάσει. Και είναι πολύ λίγοι οι δίσκοι τα τελευταία χρόνια που μου το έχουν προκαλέσει αυτό.
Κατά την γνώμη μου το ντεμπούτο αυτό είναι τόσο ηχηρό όσο ας πούμε των Mary Onettes ή των iLiKETRAiNS τα προηγούμενα χρόνια.Τόση μελωδία, συναίσθημα και πάθος πιστεύω ότι αξίζει μες στην καταιγίδα του downloading και των δεκάδων δίσκων (ή εκατοντάδων) να τραβήξει την προσοχή σας και είμαι σίγουρος ότι θα τρυπώσει στην καρδιά σας όπως τρύπωσε και στην δική μου.
Rating: 8 / 10
Κώστας Λιμνιάτης
Hatcham Social - murder in the dark video
Diary Of Dreams - (if)
1. the Wedding / 2. Requiem / 3. Odyssey Asylum / 4.Poison Breed / 5. Wahn!Sinn? / 6. the Colors of Grey / 7. Choir Hotel / 8. the Chain / 9. King of Nowhere / 10. 21 Grams of Nothing / 11. Mind over Matter / 12. Kingdom of Greed G(if)t: 1. Momentum / 2. Regicide / 3. the Saint / 4. Never tell the Widow
13 March 2009 - Accession
Ξέρετε πολλούς
καλλιτέχνες που να φτάνουν στο 9ο «άλμπουμ» και να συνεχίζουν να
βγάζουν καταπληκτική μουσική; Προσωπικά μπορώ να σκεφτώ δύο (και ο ένας είναι ο
Μπετόβεν!). Μπόρεσαν άραγε οι Diary of Dreams να αντιμετωπίσουν
την ηλικία, τη σύγκρουση μεταξύ του καινούριου και της ικανοποίησης των παλιών,
καθώς και το γεγονός ότι υπάρχουν πολύ λίγα συγκροτήματα σε αυτό το ηλεκτρονικό
darkwave που να μπορούν να τους βοηθήσουν δίνοντας
ιδέες; Το ιστορικό δεν ήταν
ενθαρρυντικό. Το nigredo παλινδρομούσε
μεταξύ της σκιάς και του ηλεκτρονικού, παγιδευμένο κάπου ανάμεσα στις
προηγούμενες κυκλοφορίες, ενώ οι ρομαντικές μπαλάντες σε πιάνο του nekrolog δεν έπεισαν. Οι πωλήσεις έπεφταν και ο Adrian Hates τα έβαζε με την
πειρατεία της μουσικής...
Φυσικά, δεν
αμφισβήτησα ποτέ την ικανότητα του Hates να παράγει
υπέροχες μπαλάντες. Δυο κομμάτια σαν το Kingdom of Greed και το Colors of Gray θα υπήρχαν, και,
παρά την μηδενική τους πρωτοτυπία, θα πάγωναν την ραχοκοκκαλιά μου με όμορφο
γαργαλιστικό τρόπο. Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι το θέμα... Για αυτό
επιστράτευσαν λοιπόν τα βαριά μέσα: υπερ deluxe limited edition, αφίσα, μια σοβαρή επένδυση για το πρώτο
τους βίντεο κλιπ και τον (κλασσικό) πολύ Daniel Myer (βλ Haujobb) στην παραγωγή-κρύσταλλο (όπως τότε, στο Amok). Αλλά δεν έμειναν εκεί: ανέβασαν τις κιθάρες, πέταξαν
από το παράθυρο τυχόν ψυχρά κομμάτια που δεν ήταν κλασσικά «τραγούδια»
(θυμάστε... Rebellion, Cholymelan...), κομμάτια που θα τρόμαζαν τον αμύητο
με την industrial βία τους (Haus der Stille...) και γενικότερα ό,τι δεν εμπίπτει στην ποπ
κουπλέ-ρεφραίν δομή.
Καθήστε, Diary of Dreams με ποπ δομές; Αυτοί δεν ήταν οι Diorama; Ήταν, πριν πολλά πολλά χρόνια. Μετά όμως
από αλλεπάλληλες επανεφευρέσεις του εαυτού τους έχουν φύγει από τη σκιά των Diary και έχουν ξεφύγει μπροστά, αλλά αυτό είναι άλλη
ιστορία. Ιστορία βέβαια που μας θυμίζουν επώδυνα οι ίδιοι οι Diary of Dreams με το b-side the Saint που θυμίζει θολό
είδωλο των τελευταίων κομματιών των Diorama, σε χαμηλότερο
τέμπο.
Ας γυρίσουμε στο
εμπορικό οπλοστάστιο των Diary. Και φυσικά, ποιο
είναι το μεγαλύτερο ίσως όπλο τους, που δεν είχαν αξιοποιήσει αρκετά; Ο "κούκλος"
ο Hates. Πάρτε λοιπόν ένα σωρό σέξυ φώτο ΚΑΙ αφίσα
στο G(if)t! Και τελικά τι μένει
στη μουσική; Σίγουρα η μείωση της ψυχρότητας και της σκληρότητας αφήνουν
παραπάνω χώρο στη μελωδία, και η μπαλάντα πέφτει σύννεφο. Και για να λέμε του
στραβού το δίκιο, δεν αποτυγχάνουν σε κανένα σημείο: όλο το άλμπουμ είναι
μελωδικό και όμορφο, πλαισιώνοντας όπως αρμόζει τους στίχους που μιλάνε για
απώλεια, αποτυχημένες σχέσεις, φίλους που φεύγουν και πεθαίνουν, προσωπικότητες
που κατοικούν στο μυαλό μας, επανάσταση, αλλά και τη σύγκρουση πίστης και
αλήθειας. Ίσως η πιο χαρακτηριστική και αξιοσημείωτη μπαλάντα, πέραν από τις
προαναφερθείσες κλασσικές υπερ-καταθλιπτικές (και αυτό είναι κοπλιμέντο) είναι
το Requiem (Du bist immer hier, und ich bei dir Πέραν από αυτά,
υπάρχουν μερικά κομμάτια που πλησιάζουν εντονότατα στη future pop, θυμίζοντας το Freak Perfume, αλλά, αν και θα
είναι δυνατές στιγμές live, δεν καταφέρνουν
να πουν κάτι που δεν έχουν πει ήδη άλλα συγκροτήματα ή οι ίδιοι οι Diary. Από αυτά θα ξεχώριζα το Regicide, ίσως τον κύριο λόγο να κοιτάξετε την
περιορισμένη έκδοση(πέρα από το ωραίο κουτί), αλλά και το δυνατό King of Nowhere. τραγουδάω ακόμα).
Τέλος, υπάρχουν τα
δυο κομμάτια που καταφέρουν να πουν κάτι καινούριο, με εντελώς διαφορετικό
τρόπο. Το ένα είναι το Mind over Matter, όπου ο Adrian αφήνεται με τον Daniel σε λίγο πραγματικό
πειραματισμό, τελειώνοντας το κομμάτι σε ένα λεπτό γεμάτο μελωδία, έπος και
μικρούς θορύβους. Το άλλο είναι το single, το Wedding, όπου κινούμενοι
εντελώς αντίθετα, οδήγησαν στο έπακρο τη διάθεση εντυπωσιασμού των νεαρότερων
ηλικιών που υποβόσκει σε αυτό το άλμπουμ, φτάνοντας έτσι σε σημεία που δεν είχε
ξαναεπισκεφθεί το συγκρότημα. Δένουν έτσι επιτυχώς κοφτούς δυνατούς «μέταλ»
ρυθμούς με δραματικούς στίχους. Σαφώς ένα από τα χιτ της χρονιάς.
Αλλά όπως
καταλαβαίνετε, είναι ένα άλμπουμ που θα ακουστεί περισσότερο ως 4-5 κομμάτια,
χωρίς να συγκλονίσει.Θα ικανοποιήσει για λίγο καιρό ακόμα την πείνα των φαν
(άλλωστε οι Diary δεν μπορούν να βγάλουν κάποιο
πραγματικά κακό άλμπουμ), και ίσως επιτρέψει σε νεότερο κόσμο να μάθει το
συγκρότημα. Τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να βγάζει καλή μουσική και για τα
πιτσιρίκια, γιατί αλλιώς αφήνονται στα νύχια των Blutengel!
Rating: 7,4 /
10
Tec-goblin
Diary Of Dreams - the wedding video
U2 - No Line on the Horizon
01.No Line on
the Horizon, 02.Magnificent, 03.Moment
of Surrender, 04.Unknown Caller, 05.I'll Go Crazy if I Don't Go Crazy Tonight,
06.Get on Your Boots, 07.Stand Up Comedy,
08.Fez-Being Born, 09.White as Snow, 10.Breathe, 11.Cedars of Lebanon
27 February 2009 - Universal
Βρε
καλώς τα παιδιά.... Ετοιμαστείτε, φίλοι μου, ας ξεσπαθώσουμε όλοι μαζί: "Ήρθαν
οι δεινόσαυροι ξανά στη γη". "Ο Bono είδε ότι του έλειπαν κάτι εκατομμύρια και
είπε να βγάλει άλμπουμ". "Ο μέγας μαϊντανός της show biz επιστρέφει δριμύτερος
να μας ζαλίσει τα αυτιά". "Οι πεθαμένοι αναστήθηκαν για μια ακόμη φορά". Ή ό,τι
άλλο προτιμάει ο καθένας τέλος πάντων. Οι U2 είναι μία πολύ ειδική περίπτωση
συγκροτήματος και τελευταία είναι πολύ της μόδας όλοι να λατρεύουν να τους
μισούν. Οι κοσμικές συναντήσεις του Bono με πολιτικούς, ηγέτες κρατών και όλον
τον σχετικό "συρφετό" για την
αντιμετώπιση του προβλήματος της πείνας των φτωχών χωρών προκαλούν τόση
αποστροφή που πολλές φορές μου μπαίνει η ιδέα ότι ο ίδιος ο Bono δημιούργησε
την φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο. Δεκτό να χαρακτηρίζεται η προβολή του frontman
του συγκροτήματος ως υπερβολική και ενίοτε υπερφίαλη, μήπως όμως κάπου έχει
χαθεί το μέτρο της όλης υπόθεσης; Μήπως η "κοσμική" συνιστώσα του "φαινομένου
U2" μας απασχολεί δυσανάλογα περισσότερο από όσο πρέπει; Και αλήθεια, γιατί μία
ναρκισσιστική προβολή ενός μόνο μέλους τους να ενοχλεί εμένα τόσο πολύ
περισσότερο από τις ηλίθιες δηλώσεις των αδερφών Gallagher, τα κακόγουστα
σεξουαλικά concept της Madonna, την ηλίθια περσόνα της Amy Whinehouse, τις
καραγκιοζιές κάποιου κυρίου Doherty ή την έλξη που ασκούν τα νεαρά αγοράκια στο
μεγαλύτερο αστέρα της σύγχρονης ποπ; Μήπως, λέω μήπως, είμαστε πιο σκληροί από
όσο οφείλουμε απέναντι στα "δεινοσαυράκια" από το Δουβλίνο;
Ας
είμαστε ειλικρινείς, όλη αυτή η εμπάθεια στο πρόσωπο του Bono και των U2
γενικότερα ξεκινάει από την παραδοχή ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η εικόνα
μετράει στο μυαλό μας παραπάνω από την ουσία. Και η ουσία της υπόθεσης, χωρίς
πολλά - πολλά λόγια, είναι ότι οι Ιρλανδοί έφτασαν αισίως στον 12ο studio δίσκο
τους που σηματοδοτεί 30 χρόνια καριέρας, γεγονός καθόλου ασήμαντο. Όπως
ασήμαντο δεν είναι ούτε το παρασκήνιο που συνοδεύει αυτή την κυκλοφορία: Τα
αρχικά sessions με τον "πολύ" Rick Rubin
έφεραν το συγκρότημα σε αντίθεση με τον "ελευθεριακό" τρόπο γραφής που έχει
καθιερώσει και γι' αυτό στην πορεία κατέφυγαν στη δοκιμασμένη συνταγή των Eno
και Lanois στην παραγωγή αλλά και τη σύνθεση κάποιων τραγουδιών. Και οι φήμες
θέλουν τη μπάντα να έχει έτοιμο το follow-up ακόμα και μέσα στο 2009,
θυμίζοντας κάτι από τις παλιές, καλές μέρες των Achtung Baby και Zooropa.
Αργούν λίγο να πάρουν μπροστά (5 χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη κυκλοφορία
τους How to Dismantle an Atomic Bomb), όταν όμως οι μηχανές τους πάρουν μπροστά,
δουλεύουν για τα καλά...
Και
πού κινούνται μουσικά οι φίλοι μας; Εδώ αρχίζουν οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις...
Έχοντας ζήσει για δύο δεκαετίες στην κορυφή της σύγχρονης ροκ σκηνής, οι U2 του
20ου αιώνα έχουν αν μη τι άλλο γίνει αρκετά πιο σοφοί. Γεγονός που αντανακλάται
τόσο στον αριθμό όσο και, πολύ περισσότερο, στο περιεχόμενο των κυκλοφοριών
τους τα τελευταία 9 χρόνια. Διαψεύδοντας τις φήμες για "στροφή" στον ήχο τους
και επιβεβαιώνοντας όσους πίστευαν ότι το No Line on the Horizon θα
είναι μία άρτια πλην όμως "προσεκτική" κυκλοφορία, καταθέτουν ένα άλμπουμ
τυπικό της περιόδου που ακολούθησε το All That You Can't Leave Behind:
Τα ρίσκα είναι ελάχιστα, η παραγωγή βγάζει έναν ήχο οικείο, στρωτό, χωρίς πολλά
τερτίπια και τα τραγούδια μοιάζουν διαλεμένα με προσοχή και με τέτοιον τρόπο
ώστε να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο. Μην ψάχνετε για μοντερνισμούς και
παιχνιδάκια: Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις και ο αγνός, ατόφιος
κιθαριστικός ήχος ποτέ δεν έβρισκε ιδιαίτερα φανατικούς επικριτές. Τα φωνητικά
του Bono παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ενίοτε ίσως πιο μελοδραματικά από ότι
απαιτείται, αλλά πλέον τόσα χρόνια μετά όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι
"σήμα κατατεθέν" των U2. O The Edge παίζει όπως πάντα, μυαλωμένα και
οικονομικά, αποδεικνύοντας ότι ένα καλό ριφ μπορεί ακόμα και μόνο του να
απογειώσει ένα τραγούδι. Και όλοι εν τέλει δικαιούνται να μείνουν
ευχαριστημένοι: Όσοι κυνηγούν τα επίδοξα χιτ, δεν θα απογοητευτούν από τα Magnificent,
Get on Your Boots, I'll Go Crazy..., Stand Up Comedy. Οι λάτρεις του
παραδοσιακού ήχου θα εκτιμήσουν την καθαρότητα της παραγωγής και τη δομική
σαφήνεια όλων των κομματιών του δίσκου. Και όσοι βλέπουν τους U2 μέσα από το
πρίσμα της ιστορίας τους, θα εκτιμήσουν αν μη τι άλλο ότι στον 21ο αιώνα η
μπάντα όχι μόνο υπάρχει αλλά έχει υιοθετήσει και αφομοιώσει ικανοποιητικότατα
το νέο ρόλο της στο μουσικό στερέωμα. Σκεφτείτε λίγο: Πόσα συγκροτήματα είναι
στην πρώτη γραμμή και εξακολουθούν να βγάζουν ποιοτικά άλμπουμ μετά από 30
χρόνια; Depeche, Cure... αλήθεια, πόσοι άλλοι;
Όλοι
ευχαριστημένοι θα μείνουν, λοιπόν; Όχι ακριβώς. Υπάρχει μια μικρή κατηγορία φαν
των U2 που τους λατρέψαμε για τις πιο "πειραγμένες" κυκλοφορίες τους. Για το
πάθος του Achtung Baby, την τρέλα και τον πειραματισμό του Zooropa,
την ειρωνεία και τον καταιγισμό ιδεών και έμπνευσης του Pop. Και το No
Line on the Horizon μας αφήνει μόνο με την όρεξη. Το ξαναλέω, δεν είναι
καθόλου κακή κυκλοφορία, είναι δουλεμένο πολύ και σχεδόν σίγουρα θα κάνει
επιτυχία παρόμοια με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Αρκεί αυτό; Στους
περισσότερους μάλλον ναι, σε κάποιους όχι. Στο τέλος του 2009 θα περιμένουμε με
αγωνία το Songs of Abscent, τη φημολογούμενη συνέχεια που λέγαμε. Ίσως αυτό να
αποτελεί την τελευταία ευκαιρία να δούμε αν η αγαπημένη και πολυβραβευμένη μπάντα
έχει να δώσει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο "επικίνδυνο".
Προσωπική εκτίμηση; Μάλλον όχι και μακάρι να αποδειχτώ λανθασμένος. Ας είναι...
Και μόνο το γεγονός ότι διάλεξαν να μην ξεπέσουν σε μία καρικατούρα του
παρελθόντος και να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους, δείχνει ότι το μυαλό είναι
ακόμα στο κεφάλι τους. Οι κύριοι
κουβαλούν τεράστια ιστορία πίσω τους. Δε θα τους κρατήσω κακία επειδή προσέχουν
τα νώτα τους...
Rating: 7,7 / 10
Κωνσταντίνος
Γούλας
U2 - get on your boots live at Echo awards
Client - Command
1. Your Love is like Petrol / 2. Can You Feel / 3. Don't Run Away / 4.Make Me Believe In You / 5. Lullaby / 6. Ghosts / 7. Satisfaction / 8. Son Of A Gun / 9. Blackheart / 10. In My Mind - Limited Edition Second Disc: 1. Can You Feel Jori Hulkkonen Remix / 2. Soldier / 3. Your Love is like Petrol Auto-Auto Remix / 4. Can You Feel Kindle Remix / 5. Can You Feel Liman Beijing Remix
9 March 2009 - Out Of Line
Πρέπει να
παραδεχτούμε ότι οι Client είναι επίμονες.
Δεν τις σταματάει τίποτα. Επιβίωσαν χωρίς αλλαγή στίγματος την πτώση της electroclash, την αμέλεια του Fletcher (ναι του "πληκτρά" από το πώς το λένε, αυτό το γνωστό
συγκρότημα τέλος πάντων...) και την αποχώρηση της Client E. Και όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά είναι
περισσότερες από ποτέ, και έχουν πάρει προαγωγή στο βαρύ πυροβολικό της Out Of Line!
Ικανοποιημένες
δηλώνουν από την ανεξάρτητη εταιρεία τους, λοιπόν. Και πώς να μην είναι
άλλωστε; Αρκεί να δει κάποιος τους συντελεστές το βιβλιαράκι και τα μπόνους
βίντεο του Command και να καταλάβει
ότι η Out Of Line έχει επενδύσει
πολλά σε αυτό το συγκρότημα: παραγωγοί, συνθέτες, στυλίστρια, 3 φωτογράφοι (!)
και η συνοδεία... Για να μη μιλήσουμε για τις ίδιες τις Client που πέρα από την καρδιά (Πελάτισσα Α και Β), δηλώνουν άλλα 5 μέλη στη
σελίδα τους! (Τα οποία είναι κυρίως μπασίστριες που έρχονται και φεύγουν.) Πέρα όμως από όλο
αυτό το υπερθέαμα, τι υπάρχει κάτω από το περιτύλιγμα; Δεν μπορούν να είναι τα
υποτονικά live (παρά τα αγοράκια που
ξελιγώνονται). Και η προώθηση καλή είναι, αλλά δεν αρκεί. Και όσο κι αν είναι
αξιαγάπητα γλυκές (τις είχα γνωρίσει στη Ζυρίχη), αν δεν είχε και κάτι
ενδιαφέρον η μουσική, δεν θα τσουλούσε το πράγμα...
Ας πάμε λοιπόν στη
μουσική κατευθείαν (προσπερνώντας το στίχο, για τον οποίο θα έλεγα κάποιες
κακίες για τις 50 λέξεις λεξιλόγιο και 50 catch-phrases ρεπερτόριο των
περισσότερων βρετανικών γκρουπ). Αναγνωρίζονται αμέσως όλα όσα έχουν
χαρακτηρίσει τις Client: η γλυκιά μελαγχολική
φωνή, με όση δόση ναζιού πρέπει, τα συνθ χωρίς έντονο θόρυβο και η θρησκευτική
αφοσίωση στην ποπ μορφή κουπλέ-ρεφραίν, που μετριάζεται από τον υπνωτικό ρυθμό,
για τον οποίο αντλούν συχνά έμπνευση από το post punk (με τους Joy Division και τους Kraftwerk στις επιρροές τους, οι δεσποινίδες δεν
αρέσκονται σε σπασίματα του ρυθμού και εντυπωσιακά κόλπα). O Youth άλλωστε από τους Killing Joke που έχει αναλάβει για άλλη μια φορά χρέη παραγωγού (και μπασίστα-κιθαρίστα ενίοτε) αποτελεί εγγύηση για τέοιου είδους εγχειρήματα.
Μαζί με αυτά,
βλέπουμε το έντονο μπάσο που εμφανίστηκε λίγο πριν το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά
και μια ήπια στροφή προς το ηλεκτρονικότερο. Μαζί με αυτήν, μιας και η στροφή
δεν είχε καλή ορατότητα, κατέβηκαν τα BPM, μην γίνει και
κάνα ατύχημα. Και έτσι, τα κομμάτια που θα ξεσηκώσουν είναι λίγα. Σαφώς το single Can You Feel τραβάει αμέσως την
προσοχή, ενώ το Don't Run Away με το πιανάκι του θέλει λίγο παραπάνω χρόνο. Οι house ρυθμοί του Make Me Believe in You δίνουν ένα club hit, για όσους δεν έχουν αλλεργία στη λέξη believe που (δυστυχώς για μένα), πολύ συμπαθούν σε
αυτό το άλμπουμ οι δεσποινίδες. Χρειάζεται όμως να φτάσουμε ως λίγο πριν το
τέλος του άλμπουμ, στο blackheart, για να ξεφύγουν οι δεσποινίδες από τη
μετριότητα. Γρήγορο, με ενδιαφέρον μπάσο, και τους καλύτερους ηλεκτρονικούς
ήχους που έχουν φτιάξει στην ιστορία τους ως συγκρότημα, κάνει το μάτι να
ανοίξει, το μυαλό να ξυπνήσει και το σώμα να κινηθεί.
Και χρειάζεται αυτό
το ζέσταμα, αν έχετε την (καλή) ιδέα να πάρετε την limited έκδοση, στην οποία τα ρεμίξ αφαιρούν λίγη ποπ και δένουν την electroclash με την τέκνο. Τα μπάσα και η μπότα
χοντραίνουν, με αποκορύφωμα το Kindle Remix. Τίποτα
συγκλονιστικό, αλλά μια δόση φρεσκάδας και έντασης που έλειπε λιγάκι από το
μεγαλύτερο μέρος του κυρίως πιάτου. Το b-side Soldier μοιάζει να έχει τον καλύτερο στίχο στο
άλμπουμ, αλλά δυσκολεύομαι να το επιβεβαιώσω γιατί είναι πολύ χαμηλή η ένταση των
φωνητικών. Από την άλλη, οι καινούριοι Auto-Auto δεν εντυπωσιάζουν
με το ρεμίξ τους.
Και,
με την όρεξη να έχει ανοίξει, το δεύτερο σιντί σωστά δίνει 3 βίντεο κλιπ και τα
παρασκήνια του γυρίσματος του ενός... Δείτε παρακάτω και μόνοι σας γιατί...
Rating: 7,5 /
10
Tec-goblin
Client - 6 in the morning video
Client - can you feel video
...And You Will Know Us By the Trail of Dead - The Century of Self
1. Giants Causeway 2. Far Pavilions 3. Isis Unveiled 4. Halcyon
Days 5. Bells of Creation 6. Fields of Coal 7. Inland Sea 8. Luna
Park 9. Pictures of an Only Child 10. Insatiable One 11.
Ascending 12. An August Theme 13. Insatiable Two
17 February 2009 - Justice records
...And You Will
Know Us By The Trail of Dead ή απλά Trail of Dead. Συγκρότημα
που είχε την «ατυχία» να δημιουργήσει κατά την διάρκεια της μουσικής του
πορείας έναν εκπληκτικό δίσκο καθολικής αποδοχής από τα media. To "Source Tags and Codes" του 2002 που κυκλοφόρησε από την αμερικάνικη Interscope Records (από την
οποία έχει περάσει ο DJ Lethal των Limp Bizkit και House of Pain ο Beck
και διαφόρων κατηγοριών και βεληνεκούς άλλοι καλλιτέχνες) είναι ο δίσκος που
έχει στιγματίσει θετικά τους Trail of Dead. Η «ατυχία» στην οποία αναφέρομαι
φυσικά, είναι ότι οποιαδήποτε κυκλοφορία ακολούθησε είχε την ατυχία να
συγκριθεί με αυτόν. Λογικό; Ναι θα μου πείτε. Όχι θα σας πω εγώ, όταν αυτή η
σύγκριση γίνεται με τέτοιο τρόπο που μηδενίζει οποιαδήποτε προσπάθεια του συγκροτήματος
να ξεπεράσει το "Source Tags and Codes" και να μην αναπαυτεί στην επιτυχία που είχε
στην Interscope-περίοδο.
Γενικότερα οι Trail of Dead με τις έξι κυκλοφορίες τους από το
1998 μέχρι σήμερα μας έχουν συνηθίσει σε αξιόλογες δημιουργίες δύσκολα προσδιορίσιμου
είδους. Άμα τους πει κάποιος alternative θα τους μειώσει, άμα τους πει indie θα πέσει έξω, άμα τους αναφέρει ως
dream-pop θα είναι απλά λίγο, ενώ ο post-punk προσδιορισμός θα καταρρίψει
οποιονδήποτε ισχυρισμό για εκ γενετής στάσιμο ήχο. Επικοί ρυθμοί, μελαγχολικό
πιάνο, ρυθμικά τύμπανα (αν ψάξετε live videos του συγκροτήματος θα δείτε πως πίσω από δύο διαφορετικά set συνυπάρχουν
οι Aaron Ford και Jason Reece-ο
οποίος αναλαμβάνει και χρέη πίσω από το μικρόφωνο), «σπαστικά» περίεργα
φωνητικά από τον Conrad Keely
και punk αισθητική,
είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά των AYWKUBTTOD.
Το "The Century of Self"
σε βάζει στο μονοπάτι των νεκρών με το εισαγωγικό ορχηστρικό "Giants Causeway"- το οποίο υπήρχε σε
λίγο διαφορετική μορφή και με άλλο όνομα στην EP κυκλοφορία "Festival Thyme" τον Οκτώβριο του 2008.
Οι punk αναφορές κάνουν
την πρώτη τους εμφάνιση στο "Far Pavillions"
που ακολουθεί. Το τραγούδι όπως και γενικότερα ο ήχος τους θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί ως μία πιο progressive εκδοχή
των Sonic Youth.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν στο "Isis Unveiled" εμφανίζονται τα
τύμπανα του "White Cross"
και από αυτό το σημείο μέχρι τα επόμενα έξι τραγούδια (δηλαδή το μισό άλμπουμ)
ο δίσκος φτάνει στο ζενίθ του. "Halcyon Days"
το τέταρτο σε σειρά τραγούδι το οποίο σα να θέλει να γκρεμίσει τα πάντα στο πέρασμα
του, αλλά στα μέσα μία ήρεμη μελωδία του πιάνου το σταματάει, έχει ως
αποτέλεσμα τα δύο πρόσωπα των Trail of Dead
(το μελωδικό-σκοτεινό με το πιο punk-επιθετικό)
να μονομαχούν ώσπου το σβήσιμο τους να αφήνει στα αυτιά σου μία γλυκιά
μελαγχολία . Το "Bells of Creation"
με τους αφηρημένους στίχους, το επικό ντουέτο πιάνο-τύμπανα και το ξέσπασμα του
Keely αποδεικνύουν πως
μετα-Source Tags and Codes
εποχή δεν υφίσταται παρά μόνο φυσιολογική ωρίμανση και πειραματισμος. Τo "Fields of Coal" μια πιο pop εκδοχή
των Trail of Dead,
το "Inland Sea"
ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, το "Luna Park" η μπαλάντα με φωνητικά από τον Reece, που σου μαθαίνει να σφυρίζεις μελωδικά
και να χαμογελάς που και που αποτελούν μαζί με το "Pictures of an Only Child" αντιπροσωπευτικά
δείγματα των δυνατοτήτων της μπάντας. Η επόμενη και τελευταία τετράδα
τραγουδιών αποτελεί και αυτή μία ποικιλόμορφη ομάδα, στα οποία το "Insatiable One" ανήκει σε κάποιο από τα
παιδικά μας παραμύθια, ενώ το "Ascending"
μάλλον κάνει προσπάθεια να φτάσει την μεγαλύτερη επιτυχία του γκρούπ "Relative Ways".
Το μόνο ίσως αρνητικό στοιχείο που είναι τα αρκετά σχεδόν
5-λεπτα τραγούδια σε συνδυασμό με την επανάληψη ιδεών μέσα σε αυτά καλύπτεται
από την γεμάτη θεατρικότητα, δυναμισμό, ψάξιμο, δραματικότητα αλλά και βία
ατμόσφαιρα του δίσκου. To
"Century of Self"
σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.
Υ.Γ: Έχω σπάσει το κεφάλι μου να βρω τι θυμίζει το πρώτο
ενάμιση λεπτό στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου "Insatiable Two". Κάποιο soundtrack, κάποιο ελληνικό τραγούδι... όποια βοήθεια ευπρόσδεκτη.
"And all at
once I saw a hole into the future
And I
thought of the bells of creation
I heard the voice of God coming in the
music
And I felt like Satan
and I felt like Satan" ("bells
of creation")
Rating: 7 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
Trail Of dead @ Myspace
Trail Of dead - isis unveiled
The Prodigy - Invaders Must Die
1. Invaders Must
Die 2.Οmen 3.Thunder 4.Colours
5.Take me to the hospital 6.Warrior's dance 7.Run with the wolves 8.Omen reprise
9.World's on fire 10.Piranha 11.Stand up
22 February 2009 - Cooking Vinyl
Love them or hate them, ελάχιστα
μουσικά σχήματα έχουν επηρεάσει την μουσική τα τελευταία 20 χρόνια όσο οι Prodigy. Και ένα από τα
βασικά προσόντα τους πίσω στα 90's ήταν η πρωτοπορία τους, τουλάχιστον όσον αφορά την - ηλεκτρονική - μουσική
που απευθύνεται στις πλατιές μάζες και η συνεχής εξέλιξη στον ήχο τους. Όχι
αυτή την φορά όμως : αν κάποιος άκουγε τα 11 κομμάτια του - μόλις- 5ου κατά σειρά δημιουργήματος τους (παρότι 18 χρόνια στον χώρο της
δισκογραφίας), χωρίς να ξέρει ποιο group είναι υπέυθυνο για αυτό που ακούει, θα έπαιρνε όρκο ότι πρόκειται για το
χαμένο αδερφάκι του Experience και του
Music for the jilted generation, αφού πρώτα είχε μπεί στο μίξερ μαζί με το Always outnumbered, never outgunned και στο τέλος είχε πασπαλιστεί με την
ωριμότητα του The Fat of the Land. Back to the roots λοιπόν, και μιας και οι roots του συγκεκριμένου συγκροτήματος
είναι πραγματικά μοναδικές και είχαν λείψει τόσο πολύ από τα αυτιά μας, τους
συγχωρούμε και με καθόλου - μα καθόλου - βαριά καρδιά είναι η αλήθεια. Ξαναμαζεύοντας
μετά απο αρκετό καιρό (τα τρία αρχικά μέλη για πρώτη φορά ξανά μαζί απο το
1997) όλη την παλιά καλή παρέα, ο υθήνον νους του συγκροτήματος Liam Howlett, ξεσκόνισε τα κιτάπια του, βρήκε
λούπες ξεχασμένες εδώ και αρκετά χρόνια, και - όπως μόνο αυτός ξέρει - έφτιαξε
κάτι τόσο οικέιο αλλά ταυτόχρονα και τόσο φρέσκο: άψογη παραγωγή (όπως πάντα),
μπότες που τραντάζουν τους τοίχους και του πιο αντισεισμικόού club αυτού του πλανήτη, acid synths και πιανάκια που σε πάνε
κατευθείαν στο 1993, bigbeat λούπες και μπόλικα breaks, riot διάθεση,
πειραγμένα φωνητικά. Και φυσικά συνεργασίες, αλλά αυτή την φορά όχι στα
φωνητικά.
Στον δίσκο ξεχωρίζει κατευθείαν το Omen, το οποίο αποτελεί και το πρωτο single του album. Μάλλον μια από τις καλύτερες στιγμές τους (όσο ιερόσυλο και αν
ακούγετε αυτό),με άκρως κολλητική μελωδία, που ήδη έχει κάνει κατάληψη στα dancefloors. Επίσης ξεχωρίζει το ομώνυμο
Invaders must die, πρώτο single του album, που είχε κυκλοφορήσει από τον Νοέμβριο, το οποίο μαζί με το προαναφερθέν Omen και τα Run with the wolves, Worlds on fire και Piranha, ακολουθούν μια κοινή γραμμή και
αποτελούν την ραχοκοκαλιά του cd, προσδιορίζοντας τον ‘'νέο'' ήχο των Prodigy: γρήγορα και επιθετικά, με φωνητικά (με τους Keith και Maxim σε μεγάλη φόρμα), πατώντας πάνω σε bass-lines και drums από το Always outnumbered, never outgunned (αλλά παρόλα αυτά με πολύ ιδιαίτερο
ύφος) και δανειζόμενα μελωδίες περασμένων χρόνων και (όχι πολύ μακρινών)
δεκαετιών. Φυσικά και τα υπόλοιπα κομμάτια δεν πάνε πίσω: τα Take me to the Hospital και Warrior Dance είναι ότι πιο experience-d μπορείτε να βρείτε σε αυτό το cd, με το πρώτο να είναι μετά το Omen ότι καλύτερο έχει να δώσει το album (όποιος πεί ότι η σαμπλαρισμένη φωνή δεν του θυμίζει το Out of space, μάλλον λέει ψέμματα) και το δεύτερο να είναι ένα πραγματικό ταξίδι στον
χρόνο. Τα Thunder και Colours θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται και στον
προηγούμενη δουλειά τους, όπως επίσης θα μπορούσαν να είναι remixes των Prodigy σε κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο των Bloc Party, με ότι αυτό συνεπάγεται (και αυτό το οποίο συνεπάγεται σίγουρα δεν είναι
αρνητικό). Το cd κλείνει με το Stand up, ένα μάλλον παράταιρο κομμάτι με
τα υπόλοιπα του album, πού θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει για να γλυκάνει ένα απότομο ξύπνημα
από ένα άκαρδο ξυπνητήρι ή σαν το πρώτο κομμάτι μιάς Κυριακής μετά από ένα
ξέφρενο σαββατόβραδο.
Με το Invaders must die, οι Prodigy επιστρέφουν για τα καλά σε μονοπάτια που αυτοί πρώτοι δημιούργησαν και
ξέρουν να τα διασχίζουν καλύτερα από τον καθένα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όπως
σε κάθε δουλειά τους, τα αρνητικά σχόλια μετά από ένα πρώτο επιπόλαιο άκουσμα
θα είναι αρκετά (ακόμα και το εκπληκτικό Fat of the Land, τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του είχε ακούσει τα χειρότερα από
μουσικόφιλους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς της εποχής, ενώ το Always outnumbered, never outgunned ποτέ δεν έλαβε τις δάφνες κι την αναγνώριση
που του άξιζαν). Όλα αυτά όμως διορθώνονται με μια πιο προσεκτική ακρόαση. Το
αν είναι καλύτερο από τις προηγούμενες δουλείες τους, δεν είναι εύκολο να
απαντηθεί. Δεν απέχει πολύ απο το Always outnumbered, never outgunned, κάποιοι θα το βρούν λίγο καλύτερο, κάποιοι άλλοι λίγο χειρότερο. Σίγουρα
δεν είναι άρτιο (για να μην πώ αψεγάδιαστο) όπως το Fat of the land, σίγουρα δεν θα
σημαδέψει την μουσική ιστορία όπως το Music for the jilted generation, σίγουρα δεν είναι πρωτοποριακό
και ‘'παλαβό'' όπως το Experience, αλλά και σίγουρα δεν
χρειάζεται να κρυφτεί σε μία πιθανή σύγκριση μαζί τους, την οποία κατά πάσα
πιθανότητα θα χάσει, αλλά τουλάχιστον θα το έχει παλέψει πρώτα, αφού
χρησιμοποιεί ουσιαστικά τα δικά τους όπλα, λίγο από το καθένα.
Και για το τέλος λίγη γκρίνια, οπώς κάθε σωστή κριτική
επιβάλει:, με βάση τα οπτικά αριστουργήματα που έχουν κατα καιρούς
παρουσιάσει οι Prodigy, νομίζω ότι τα videos των δύο singles, παρότι εκφράζουν το mood του εκάστοτε τραγουδιού, είναι λίγο προχειροφτιαγμένα. Μικρό το κακό όμως...
Rating: 7,8 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος
The Prodigy official
The Prodigy - Omen video
Mary & the Boy / Felizol - Timemachine
1.burning books,detuned trombones and the principles of time travel 2. you, you ,you 3. no more bad trips for little
Mary 4. afraid of the devil 5. staring 6. my dance is
getting better 7. are you still dancing can can? 8. i was able to
begin again (death soul) 9. cock 10. mama 11.
death 12. a hopeless case 13. timemachine
December 2008 - Inner Ear
Πριν δυόμισι - τρία
χρόνια λοιπόν, μια φίλη, μου έδωσε ένα demo tracklist , λέγοντάς μου «
Πάρε και άκου.. ειδικά το Milkshake». Και γελούσε...Το βάζω και εγώ πρώτο - πρώτο, μια λάγνα
βραχνή Mary, προλογίζει " Lala
lala...", συνεχίζει και
μπαίνει στο παιχνίδι και ο The
Boy "My milkshake brings all the boys to the yard, Damn right!
it's better than yours, I can teach you, But I have to charge..."
, αν είναι ποτέ δυνατόν!!! Και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω συνεχίζουν και
οι δυο ουρλιάζοντας "My Neck, my
back,Lick my pussy and my crack". Ε! δεν γινόταν να μη γελάσω και γώ! Το
θεώρησα άκρως ιδιοφυές και αρκετά αισθησιακό. Άκουσα και τα υπόλοιπα τραγούδια
περιμένοντας να με αφήσουν εξίσου έκπληκτη αλλά τελικά...δεν. Σκεπτόμουν πως
ίσως η επίσημη κυκλοφορία που κάποια στιγμή θα κυκλοφορούσε ,θα περιείχε
προφανώς σοβαρές αναθεωρήσεις, ίσως λιγότερους λαρυγγισμούς και ουρλιαχτά
τέλοσπάντων, ένα πιο σωστά δομημένο avant-garde και πειραματισμό (λατρεύω τις οξύμωρες εκφράσεις! ) αφού
υπήρχαν ένα σωρό εξελίξιμα στοιχεία στα tracks
του demo που πλέον
κυκλοφορούσε απροκάλυπτα και παντού! Εν τω μεταξύ εκείνη τη περίοδο
εμφανιζόντουσαν τακτικά σε διάφορα αθηναϊκά εναλλακτικά «στέκια» κάποια πιο prive και κάποια ευρείας προσέλευσης. Βρέθηκα και εγώ εκεί
περισσότερο γιατί μ' είχε ιντριγκάρει αυτό το Milkshake. Δεν ξέρω αν σε άλλα performances ήταν καλύτεροι, αλλά στις εμφανίσεις που παρακολούθησα
έμεινα άκρως απογοητευμένη. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι απ' όλα μ'
ενοχλούσε. Τελικά περισσότερο απ'όλα με ενοχλούσε η παρουσία μιας κοπέλας (η
επονομαζόμενη "Exotic Dancer") που χόρευε
ανάμεσα στους Mary & The Boy άκρως ακατάσχετα και
περιττά. Μ' ενόχλησε και λίγο όλος αυτός ο «κακός χαμός» και ο ντόρος που είχε
δημιουργηθεί γύρω από τ ‘όνομα τους και όλο αυτό μόνο με ένα demo. Ούτε καν επίσημη κυκλοφορία. Με τίποτα όμως δεν έριξα την
ευθύνη στα παιδιά. Στο κάτω- κάτω μαγκιά τους. Τελικά όμως αποδεικνύεται
περίτρανα για ακόμη μια φορά, πως στίχοι με σεξουαλικό περιεχόμενο και
γεννητικά όργανα που μπερδεύουν κινηματογραφικούς χαρακτήρες, θρησκευτικά ήθη
και μορφές, μανάδες, πατεράδες και τον γιο του γιού του Γκέκα λειτουργούν σαν
μαγνήτης για το κοινό.
Το 2007 κυκλοφόρησαν και επίσημα το πρώτο
τους ομώνυμο album. "Birth - Death
- Cock - Mama - Black Terror - Prayer - Jesus - Fuck me - Death". Οι αναθεωρήσεις που περίμενα στην επίσημη κυκλοφορία δεν
υπήρξαν. Τελικά προτιμούσα το demo.
"TIMEMACHINE"
Και ερχόμαστε στο
τώρα. Περίπου μετά από ένα χρόνο και κάτι οι Mary & The
Boy σε
συνεργασία με τον Felizol
(το χεράκι του είναι ιδιαίτερα εμφανές στα electronica parts) κυκλοφορούν το Timemachine. Διάρκεια τριών τετάρτων. 13 tracks.
Ας τ' ακούσουμε πιο
προσεχτικά....
- Burning Books,Detuned Trombons And The Principles Of Time Travel.(Death Waltz)
: Ένα σύντομο ορχηστρικό
καλωσόρισμα που προδιαθέτει και εμπεριέχει όλα αυτά που θ' ακολουθήσουν.
Όπως και ο τίτλος του.
- You,You,You : "some
people always gonna break my heart...I'm talking about you,you,you"... Στιχουργικά απλούστατο με μελωδία
πιο pop,
πιο new
wave . Γλυκόπικρο τραγουδάκι. Ακόμα και
χορευτικό θα έλεγα. Λειτουργεί σαν προθάλαμος του επόμενου..
- No More Bad Trips For Little Mary
: Κλιμακώνεται ο ρυθμός,
κάπως σαν γαιτανάκι που ξεδιπλώνει η Mary και παραδέχεται ότι σαν να ωρίμασε
κάπως...
- Afraid Of The Devil
: Αργή σκοτεινή μελωδία
με ωραίο πιάνο και πνευστά, τον The Boy κυρίαρχο στα φωνητικά και από πίσω
η Mary να gospelιάζει . Θα μπορούσε να ακούγεται
και από τον Nick Cave ή να
κλείνει το Rocky Horror Picture Show..
- Staring
: Το Highlight αυτού του δίσκου. Θα μπορούσε να
είναι και διασκευή σε τραγούδι της Emily Autumn, όμως ανήκει σαφώς στους ΜΑΤΒ. Και
τα δύο μέλη αναδεικνύουν αυτό που «έχουν» πραγματικά. Η Mary , μια γυναικεία βραχνή -
μελοδραματικής γκάμας - φωνή, o Boy μια μπαλάντα για πιάνο, μια όμορφη
σύνθεση. (Συνοδευτικά ακούγεται κάτι σαν μελωδία από theremin όπου και μονοπωλεί τον επίλογο
αυτής της μπαλάντας. Εξαιρετικός ήχος)
- My dance Is Getting Better : Απότομη εναλλαγή σε ήχο. Ο
Boy σε συνδυασμό με τον ηλεκτρονικό
παροξυσμό του Felizol
(είναι εντελώς ξεκάθαρος εδώ ο τελευταίος). Χμμ..ναι. Παροξυσμός είναι
τελικά.
- Are You Still Dancing Can Can? : Μου φαίνεται πιασάρικο. Οι φωνές των ΜΑΤΒ όταν δεν
ανεβάζουν απότομα ντεσιμπέλ και κινούνται παράλληλα σε συνδυασμό με
ηλεκτρονικό συντονιστή...μπορούν να κάνουν χιτάκι για club και ραδιόφωνα. Δεν ξέρω αν το
θέλουν πραγματικά, αλλά γιατί όχι?
- I Was Able To Begin Again (Death Soul) : Εναλλαγή πάλι στον ήχο, dark electronica να το πώ?Το λέω λοιπόν. Χαλαρωτικό mood λίγο αυτά τα ψυχαναγκαστικά
μουρμουρητά με τσίτωσαν στην αρχή. Τίποτα δεν είναι ιδανικό σ' αυτόν τον
κόσμο..
- Cock : "I
am a cock...do you wanna suck me? I'm a cock...I
am Jesus, I'm God..". Αυτό το track μάλλον αποτελεί τον συνδετικό
κρίκο με το προηγούμενο album τους.
(Για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας) Αν και θα προτιμούσα μια εναλλαγή του στυλ "
I am a Lolli..do you wanna suck my native holly..ή ..do you wanna suck my little brolly ". Απλά και μόνο γιατί το δίδυμο cock - Jesus έχουν παρουσιαστεί αρκετά τα
τελευταία 80κάτι χρόνια. Μπορεί να φταίει και ο ντανταϊσμός.
- Mama
: Εντάξει, οκ οι
απαγγελίες. Δεν είναι κακό. Αλλά με κούρασε. (Νομίζω πως πάλι εντόπισα
κάπου πίσω αυτό το theremin και μου
τράβηξε τη προσοχή)
- Death
: Απο το πρώτο
δευτερόλεπτο ήξερα πως δεν θα άντεχα τη συνέχεια. Αν είναι έτσι ο θάνατος..δεν
θα το αντέξω ούτε αυτό. Σαν να πηγαίνω στην αντιπέρα όχθη με βαρκάρη τη Diamanda Gallas να μου τραγουδάει. Όχι προτιμώ την
εκδοχή του φωτεινού τούνελ και
ασυνόδευτη παρακαλώ!
- A Hopeless Case (Death Samba) :
The Boy /
Felizol σε συμπαντικό τζαμάρισμα. Προσεδάφιση προσεχτική ..ήπια. Ένα
χέρι σε σκουντάει και σου λέει «Ξύπνα, φτάσαμε».
- TimeMachine
: Πολύ όμορφη μελωδία. Ο Boy εδώ τραγουδάει τις αλληγορικές
του αλήθειες. Και κλείνει άλλο ένα κεφάλαιο στην πορεία των MATB.
Και αφού
το CDάκι έπαιξε αρκετές φορές για να μπορέσω και γώ ν' αποβάλλω τις
προκαταλήψεις μου και να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική, θεωρώ πως ο
χρόνος που πέρασε πάνω από τους Mary & The Boy, έκανε καλό. Τους βρήκα
πιο συγκροτημένους και οργανωμένους. Και κατά παράδοξο τρόπο ενώ η προηγούμενη
δουλειά τους θεωρείτο "conceptual" , το TimeMachine πλησιάζει πολύ περισσότερο
αυτή την έννοια. Με τη βοήθεια του Felizol ( Γ. Βεσλεμές) και το mastering του Cristian Vogel, το album αυτό δίνει προοπτικές στο σχήμα των ΜΑΤΒ και μια καλύτερη ματιά από μέρους μας.
Rating: 7 / 10
Κατερίνα Ρουχίτσα
Mary & the Boy @ Myspace
Felizol @ Myspace
Inner Ear Records
Veljanov - Porta Macedonia
Der Kongress / Nie
mehr / His Vita / We Can't Turn Back / Mein Weg / The New Order / Königin
aus Eis / Dirt / Lilly B. / Your House on my Hill / Zwei vor und drei zurück
9 November 2009 - Premium
Ο Alexander Veljanov μετά τα δύο πρώτα του προσωπικά άλμπουμ, τα "Secrets of the Silver Tongue" 1998 και "The Sweet Life" 2001 επιστρέφει με
την τρίτη και ίσως καλύτερη του δουλεία. Είναι δύσκολο να κρίνεις τις δουλείες
του, μιας και πάντα θα συγκρίνονται με αυτές των Deine Lakaien. Η βασική διαφορά
είναι εδώ έχουμε να κάνουμε μια κατά βάση κιθαριστική δουλειά σε σχέση με την πιο
ηλεκτρονική πλευρά των Deine Lakaien.
Το "Porta Macedonia"
πρόκειται μάλλον για το πιο εσωτερικό προσωπικό του άλμπουμ, το οποίο συνδυάζει
τις Γερμανικές και βαλκανικές του ρίζες και επιρροές. Το όνομα από μόνο του προκαλεί
συζητήσεις. Ο ίδιος μετά από χρόνια απουσίας του από το τόπο καταγωγής
του, τα Σκόπια, θα επιστρέψει το 2003 επανακτώντας την επαφή που είχε χάσει με
τις ρίζες του. Θα επηρεαστεί βλέποντας ακόμα τα σημάδια που άφησε πίσω Γιουγκοσλαβικός
πόλεμος, θα βρει παλιούς φίλους και με την βοήθεια νέων συνεργατών, όπως τον Goran Trajkoski, θα επιστρέψει με το
"Porta Macedonia"
στις αποσκευές του. Δε θα σταθώ στον τίτλο του album, μια και με σιγουριά δεν μπορώ να
πω αν πρόκειται για κάποιου είδους προπαγάνδα (του έχουμε στείλει σχετική
ερώτηση, ελπίζουμε να απαντήσει), θα αρκεστώ σε μια αμιγώς μουσική προσέγγιση
της τελευταίας του δουλειάς.
Ένας δίσκος σκοτεινός, με όλα τα στοιχεία αυτά που μας έχε
συνηθίσει ο Alexander Veljanov όλα αυτά τα χρόνια. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι
η φωνή του. Με το πρώτο άκουσμα αμέσως γίνετε αντιληπτό πως τις συνθέσεις τις
έχει απογυμνώσει αφήνοντας μπροστά το μπάσο με τις κιθάρες απλά να στολίζουν
τις μελωδίες αλλά και την χρήση του hammond να δίνει το επιθυμητό ύφος στα
σημεία που τοποθετείτε.
Πρώτο σίνγκλ μέσα από το δίσκο ήταν το "Nie Mehr". Ένα δυναμικό
τραγούδι με τις κιθάρες να έχουν το πρώτο λόγο εδώ και με τον Alexander να
τραγουδά με σχεδόν θυμωμένο και αυστηρό ύφος, πράγμα που φαίνεται και στο
βίντεο κλιπ του τραγουδιού. Στη συνέχεια έχουμε το επιβλητικό και σκοτεινό "His Vita" με τα κεντήματα
της κιθάρας να σπάνε το βαρύ ρυθμό. Ακολουθεί το νέο σίνγκλ "We Can't Turn Back" που κυκλοφόρησε το
Φεβρουάριο 2009 με το βίντεο κλιπ να βασίζεται σε πλάνα από την πρώτη ζωντανή παρουσίαση
του άλμπουμ στο Admiralspalast του Βερολίνου. Ένα πολύ ωραίο τραγούδι, ρυθμικό, μελωδικό με
τα έγχορδα τα στολίζουν την μελωδία. Το "Mein Weg" είναι μια αργή σύνθεση
με κυρίαρχη και πάλι τη φωνή του, όπως και στο επόμενο τραγούδι "The New Order" που συνδυάζει έξυπνα
παραδοσιακές μελωδίες και σκοπούς. Το ίδιο συμβαίνει και στο "Königin Aus Eis" με την διαφορά ότι
έχει χορευτικό ρυθμό. Από τις πολύ καλές του δίσκου είναι το συγκινητικό "Dirt" και το σκυθρωπό "Your House On My Hill" που παρά τη μεγάλη
τους διάρκεια δεν κουράζουν καθόλου. Σε διαφορετικό ύφος είναι τα "Zwei Vor Und Drei Zurück", "Lily B." καθώς και στο εναρκτήριο
"Der Kongress"
στα οποία ο Veljanov εκφράζει τις πιο καμπαρέ και funfair διαθέσεις του.
Ο Veljanov αυτό το καιρό προωθεί το νέο του δίσκο με το Porta Macedonia Tour 2009 σε διάφορες
πόλεις της Γερμανίας, εδώ θα τον δούμε μαζί με τους Deine Lakaien και με κάποια συνεφάκια αμφιβολίας στο μυαλό μας...
Ο δίσκος μου άρεσε, οι θέσεις του όμως είναι ακόμα υπό αμφισβήτιση, όπως και το
πλέον γραφικό hairstyle του...
Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας
Veljanov @ Myspace
Veljanov - we can't turn back video
Project Pitchfork - Dream, Tiresias!
01. If I Could 02. Nasty Habit 03. The Tide 04. Promises 05. An
End 06. Your God 07. Feel! 08. Full Of Life 09. Darkness 10.
Passion 11. Feel! ([:SITD:] remix) 12. Feel! (NOISUF-X remix) 13. Feel!
(DIE KRUPPS remix)
27 February 2009 - Trisol
Αν κρεμάσουμε ένα μεταλλικό
αντικείμενο από έναν χαλαρό σπάγκο ο ήχος που θα βγάλει όταν το χτυπήσουμε θα
κρατήσει περισσότερο επειδή δεν υπάρχει τίποτα που να σταματά τις ταλαντώσιες
του μετάλλου μετά το χτύπημα. Οι ταλαντώσεις κάνουν τον αέρα γύρω από το
αντικείμενο να κινείται ώσπου ο ήχος να φτάσει στο ανθρώπινο αυτί. Αν
σταματήσουν οι ταλαντώσεις, τότε σταματά κι ο ήχος. Παρατηρήστε επίσης προσεκτικά
το μέταλλο αφού το χτυπήσετε και θα το δείτε να τρέμει πολύ γρήγορα. Γιατί ο
θόρυβος που βγάζει το κάθε τι εξαρτάται κυρίως από το τι θα χρησιμοποιήσετε για
να το χτυπήσετε. Χτυπώντας λοιπόν το μέταλλο με ηλεκτρονικό τρόπο και
ανακατεύοντάς τα με μπόλικα όνειρα ο Peter Spilles και οι
υπόλοιποι timekillers Jurgen Jansen & Dirk Scheuber είναι πάλι εδώ με το Dream, Tiresias!…
Οι Project Pitchfork μπορούν να καυχηθούν για πολλά: δεν
έχουν την εμπορική επιτυχία ως γνώμονα όταν γράφουν τα τραγούδια τους, αλλά
κινούνται με βάση την επιθυμητή μουσική τους εξέλιξη. Δεν υπάρχει στημένη
επιχείρηση πίσω τους, το promotion που κάνει ακόμα και τη σαβούρα να φαντάζει έπος. Αυτό που
έχουν πίσω τους είναι η μουσική σκηνή του Αμβούργου που από μόνη της έχει
πάμπολα σκοτεινά στοιχεία: μεγαλούπολη, η δεύτερη μεγαλύτερη στη Γερμανία,
λιμάνι που έχει λειτουργήσει και ως αφετηρία για πολλούς που φεύγουν για μια
καλύτερη ζωή, 2302 γέφυρες, περισσότερες από αυτές τις Βενετίας και του
Άμστερνταμ μαζί, γκρίζος καιρός, ομιχλώδες τοπίο. Και για να μην ξεχνιόμαστε,
έχουν να καυχιούνται ότι ένα γκρουπ σαν τους Rammstein κάποτε άνοιγε τις συναυλίες τους…
Λοιπόν, με κάποιους
υπολογισμούς η έκθεση σε 140dΒ για ελάχιστα δευτερόλεπτα έχει σαφή πιθανότητα σοβαρής
απώλειας ακοής μερικής ή ακόμα και ολικής. Το επίπεδο πόνου ενός μέσου ανθρώπου
είναι τα 130dB. Ήχος πάνω από 90dB για πάνω από δύο ώρες προκαλεί παροδική ή μόνιμη,
μερική ή ολική απώλεια ακοής καθώς και άλλα προβλήματα. Γιατί όλα αυτά? Για να
τα ξέρετε όταν βάλετε αυτό το δισκάκι να παίξει και να γνωρίζετε τα όριά σας
όταν θα έρθει η σειρά του Feel! Το οποίον ή το έχω ακούσει τόσες πολλές φορές
και έχω εθιστεί χειρότερα κι από πρεζόνι ή πρόκειται από τώρα για το single της χρονιάς για την electro/industrial σκηνή. Κι αφού το ξεκαθάρισα κι
αυτό, πάμε τώρα να σκαλίσουμε…:
Με τα πρώτο άκουσμα είναι
σαφές ότι ακούμε περισσότερα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια και λιγότερες κιθάρες σε
σχέση με την προηγούμενη επίσημη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το Kaskade (2005). Αυτό δεν είναι απαραίτητα
κακό, καθώς το If I Could που ανοίγει το δίσκο σε προδιαθέτει
για τον γεμάτο ήχο που θα ακούσεις στη συνέχεια, για τη σταθερότητα και την
ποιότητα των συνθέσεων. Οι ήχοι είναι σαν να έρχονται από παντού, με κάθε μέσο,
με στόχο το αυτί σου, μελωδικά και αγριεμένα μαζί, ένα μίγμα δύναμης και
γλυκιάς αγριάδας. Η φωνή του βασικού συνθέτη και τραγουδιστή των Project Pitchfork, του Peter Spilles, έρχεται
από πιο πίσω να δέσει περίεργα, αλλά αρμονικότατα με το ύφος και τη μουσική
ταυτότητα του Dream, Tiresias!
Παρατηρούμε επίσης ότι
δίπλα από το κάθε track υπάρχει η φράση first dream, second dream, third dream κλπ, δέκα “όνειρα” στο σύνολο, κάτι που μας προδιαθέτει ότι
πρόκειται για ένα concept album. Κάτι που μου κάνει την αναζήτηση πιο ενδιαφέρουσα,
αλλά και πιο δύσκολη. Ακούω, μεταφράζω στίχους, τα βάζω σε μια σειρά για να δω wtf θέλει να πει. Αλλά μάταια. Το κάθε
τραγούδι έχει τη δική του ιστορία μιλώντας κυρίως με κοινωνικοπολιτικό τρόπο για
το σύχρονο κόσμο και τα προβλήματά του, αλλά όλα μαζί δεν βγάζουν μια συνέχεια,
μια αλληλουχία. Διαβάζω και μια συνέντευξη του Spilles και καταλαβαίνω, αφού έχω καταναλώσει
εργατοώρες, ότι δεν πρόκειται για ένα concept album τελικά. Απλά το γλυκό ήρθε κι έδεσε
στο τέλος. Η αναφορά στον τυφλό μάντη της ελληνικής μυθολογίας Τειρεσία ήρθε
στο τέλος αφού είχαν ολοκληρωθεί όλα τα τραγούδια του album. Μεταφορικά, με έναν τρόπο που
υποδηλώνει κάτι παραπάνω από μια επιφανειακή αντιμετώπιση όλων αυτών των
προβλημάτων που μας απασχολούν σε παγκόσμια κλίμακα. Για όλους αυτούς που
ψάχνουν να βρουν την κρυμμένη αλήθεια κάτω απ’ ότι συμβαίνει και δεν αρκούνται
μόνο σε όσα τους σερβίρονται σαν δεδομένα…
Γι’ αυτό και το κάθε “όνειρο”
είναι ένα instrumental κομμάτι κάποιων δευτερολέπτων που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το κάθε track και σε ετοιμάζει για το επόμενο. Υπάρχουν
λοιπόν ακόμα κάποιοι που δε μιλούν μόνο για αγάπες και λουλούδια, αλλά
καταπιάνονται με θέματα και προβληματισμούς που απασχολούν έναν καθημερινό
άνθρωπο. Στο Feel! μας
προτρέπουν να μην έχουμε κλειστές τις πόρτες μας στον πόνο των άλλων, αλλά να
τον αισθανθούμε, να τον καταλάβουμε και να τείνουμε χέρι βοηθείας όπου μπορούμε.
Στο Your God με προκλητικό και επιθετικό τρόπο μας προτρέπουν επίσης να
βρούμε το δικό μας Θεό, τη δική μας θρησκεία, όπου και σε ότι θέλουμε να
πιστέψουμε, σε ότι κι αν είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα. Στο
Darkness κατακρίνεται η ευκολία με την οποία
στέλνονται να πεθάνουν χωρίς λόγο νέοι άνθρωποι σε έναν οποιονδήποτε πόλεμο
χωρίς αιτία. Στο An End υποδηλώνεται ότι όλα έχουν ένα τέλος
σε τούτο τον μάταιο (ή όχι) κόσμο και πρέπει να το γνωρίζουμε για να μπορούμε
να το αντιμετωπίσουμε. Στο If I Could περιγράφονται αισθήματα πόνου και
αγωνίας ενός θύματος που είναι μπροστά σε έναν εν δυνάμει θύτη του, με την
προτροπή: you will NOT give up the fight, you will NOT give up the fight, you will NOT give up the fight...
Το Feel! έχει ήδη κυκλοφορήσει σε MCD που συμπεριλαμβάνει την album version και remixes του ίδιου track από τους [:SITD:], Noisuf-X, Mr. Petersen, Die Krupps, Axxl E., The Retrosic και Jurgen Jansen. Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι όλα τα remixes είναι ενδιαφέροντα και ο καθένας θα
βρει ανάμεσά τους αυτό που του κάθεται καλύτερα στο αυτί. Προσωπική μου
προτίμηση οι Die Krupps, τρέμουν οι τοίχοι και τα πατώματα…
Η μυθολογία αναφέρει την
εξής ιστορία: σε μια αντιδικία που είχαν ο Δίας με τη γυναίκα του την Ήρα
(πάντα στην επικαιρότητα η μυθολογία ε…?), κάλεσαν τον Τειρεσία για να πάρουν
τη γνώμη του, αφού και οι δύο θεοί γνώριζαν ότι είχε υπάρξει και άνδρας και
γυναίκα διαδοχικά. Το ερώτημα που του έθεσαν ήταν: “Ποιος ηδονίζεται
περισσότερο στο σεξ, ο άνδρας ή η γυναίκα?”. Ο Τειρεσίας απάντησε αδίστακτα: “Επτά
φορές περισσότερο η γυναίκα!”. Η Ήρα τότε θύμωσε (μη με ρωτήσετε το γιατί…) από
αυτή του την απάντηση και για να τον τιμωρήσει τον τύφλωσε. Επανερχόμενος στην
πραγματικότητα σας προτείνω να ακούσετε ανεπιφύλακτα και επανειλημένα το Dream, Tiresias!
Οι Θεοί
(ακόμα κι όταν δεν είναι Γερμανοί) δεν αστειεύονται…
Rating: 8 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος
Project Pitchfork - Feel! single
comments & discussion
Pages